Siaskel - Jatenentolpen Thejin

Οι Siaskel σχηματίστηκαν το 2003 στο Σαντιάγο της Χιλής με σκοπό να μετουσιώσουν τις πλέον περιβόητες και σκοτεινές ιστορίες της τοπικής μυθολογίας, από την οποία είναι εμπνευσμένοι στον στιχουργικό κι όχι μόνο τομέα, σε ήχο και πιο συγκεκριμένα, όπως αποδεικνύεται από το Jatenentolpen Thejin, που αποτελεί το ντεμπούτο τους, σε black και death metal μελωδίες.

Ο εν λόγω δίσκος, που περιέχει 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 30 λεπτών, είναι διαθέσιμος σε digital μορφή και φυσικές κόπιες απευθείας από τους Siaskel, οι οποίοι τον κυκλοφόρησαν τρία έτη μετά την ηχογράφηση του με diy διαδικασίες και ξεχωρίζει για την αρκετά καλή παραγωγή του, που επιτρέπει στα όργανα να ακουστούν καθαρά, παρά την έμφυτη παραμόρφωση τους.

Τα riffs από τις κιθάρες των Siaskel άλλοτε θερίζουν με την τραχιά και κοφτή death υφή τους κι άλλοτε μας βυθίζουν σε απόκοσμα black σοκάκια και μας μεθούν με την αργόσυρτη και σχεδόν doom αύρα τους, ενώ το μπάσο σιγοντάρει περίφημα με την ογκώδη υπόσταση του και το fuzz ταμπεραμέντο του, τόσο τις κιθάρες, όσο και τα δυναμικά τύμπανα του Jatenentolpen Thejin.

Η brutal φωνή των Siaskel ακροβατεί ανάμεσα σε black υφής ουρλιαχτά και death αισθητικής βορβορώδεις κραυγές, οι οποίες εν τέλει υπερισχύουν στο τελικό ηχητικό σύνολο, ενώ τα ντραμς του Jatenentolpen Thejin παρέχουν τις κατάλληλες ηχητικές προϋποθέσεις στα έγχορδα ώστε να χτίσουν τις βλοσυρές τους μελωδίες, καθώς κρατούν με μαεστρία τα ηχητικά του μπόσικα.

Το ηχητικό πλαίσιο του Jatenentolpen Thejin αποτελείται από αχνά doom ψήγματα κι έντονες black πινελιές, οι οποίες πλαισιώνονται υπέροχα από τα death ξεσπάσματα τους, καθιστώντας έτσι το παρθενικό full length πόνημα των Siaskel ως ένα εξόχως ενδιαφέρον κι απολαυστικό άκουσμα του ακραίου metal ήχου, που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον τους. Έξοχο.

Siaskel: Bandcamp / ReverbNation

Wasted Theory - Death And Taxes

Το 2012 στο Delaware σχηματίστηκαν οι Wasted Theory, οι οποίοι κυκλοφόρησαν στα τέλη του περασμένου Μάη την τέταρτη συνολικά μα τρίτη full length δουλειά τους, Death And Taxes, η οποία περιέχει 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 38 λεπτών, μες από τα οποία τούτοι οι μουσάτοι τύποι μας παρουσιάζουν το εκρηκτικό και βαφτισμένο σε southern αλκοόλ stoner rock τους.

Τα φέροντα μια εθιστική southern rock αύρα riffs από τις κιθάρες των Dave και Larry ξεχύνονται σαν χείμαρρος και παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους, την ίδια στιγμή, που τα solos τους πασπαλίζουν με λίγη blues μαγεία τα doom περάσματα του ορμητικού Death And Taxes, ενώ τα φωνητικά του δεύτερου, του προσφέρουν ενέργεια με το άσωτο πάθος και το γρέζι τους.

Ο υπέρ του δέοντος heavy χαρακτήρας του Death And Taxes οφείλεται εν πολλοίς στο μεστό μπάσο του Jonathan, το οποίο γεμίζει με τον fuzz χαρακτήρα του και την πυκνή του υφή το τελικό ηχητικό σύνολο κι αποτελεί συγχρόνως το καλύτερο στήριγμα για τα ντραμς του Brendan, τα οποία στάζουν groove κι αδρεναλίνη, αναδεικνύοντας έτσι το heavy rock τσαγανό τους.

Η μουσική των Wasted Theory μυρίζει πυρίτιδα σε κάθε της νότα κι αυτό οφείλεται στην γεμάτη ενέργεια και παθιασμένη τους απόδοση, καθώς επίσης και στην δομή των συνθέσεων τους, οι οποίες ερχόμενες από doom ηχοτοπία πλημμυρίζουν το Death And Taxes με stoner σπιρτάδα κι αχνά blues ηχοχρώματα, σκαρώνοντας έτσι ένα εξόχως χορταστικό heavy rock σύνολο.

Οι εκρηκτικές μελωδίες του Death And Taxes αποκτούν μια έξτρα δυναμική από την στιβαρή παραγωγή κι αποτυπώνουν με πειστικό τρόπο το μουσικό ταλέντο των Wasted Theory, οι οποίοι κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσουν να καθιερωθούν στην heavy σκηνή, μιας και το μεράκι τους συμπλέει με την κάψα τους για heavy μελωδίες και το ηχητικό τους νεύρο. Εξαιρετικό.

Wasted Theory: Bandcamp / Facebook

Mournful Congregation - Concrescence Of The Sophia

Οι θηριώδεις Mournful Congregation σχηματίστηκαν το 1993 στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουν extreme doom μουσική κι όπως αποδεικνύει η μαγευτική τους δισκογραφία ως τώρα, τα έχουν καταφέρει περίφημα, καθώς οι σκοτεινές κι απεγνωσμένα μελαγχολικές τους μελωδίες, που κινούνται στα ανήλιαγα σοκάκια του heavy ήχου και της metal μουσικής, τους κατέστησαν μια από τις πλέον ποιοτικές κι επιδραστικές funeral doom μπάντες.

Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να ακούσετε το έσχατο χρονικά πόνημα τους, το οποίο κυκλοφορεί τούτες τις μέρες με τίτλο: Concrescence Of The Sophia και πετυχαίνει μέσα από τα μόλις 2 κομμάτια συνολικής διάρκειας 30 λεπτών, που το αποτελούν, να μας συναρπάσει με τις εμπνευσμένες του μελωδίες, οι οποίες απογειώνονται από την αψεγάδιαστη παραγωγή, που καταφέρνει να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα στην μουσική διαύγεια και τον πυκνό heavy ήχο.

Τα riffs του ep, Concrescence Of The Sophia, φέρουν ανάγλυφα doom/death σημάδια στο πληγωμένο τους κορμί και διανθίζουν τις drone πληγές τους με φέροντα metal αιχμές leads, τα οποία χαρίζουν σαγηνευτική υπόσταση στις νέες συνθέσεις των Mournful Congregation, μιας κι αποτελούν τη καλύτερη ηχητική βάση, για τις βαπτισμένες σε γλυκά ηχητικά νερά απελπισίας, ακουστικές κιθάρες τους, που χαρίζουν εύθραυστη υφή στο τερατώδες heavy εκτόπισμα τους.

Το μπάσο σιγοντάρει τις κιθάρες στο αργόσυρτο ταξίδι τους σε καταραμένα doom ηχοτοπία και συνάμα αποτελεί πιστό συνοδοιπόρο για τα δυναμικά ντραμς, τα οποία κρατούν με μαεστρία κι επιτυχημένα γεμίσματα τα ηχητικά μπόσικα του Concrescence Of The Sophia, τα φωνητικά του οποίου φέρνουν θύμισες από τα έντονα κι εξόχως σκοτεινά doom ηχοχρώματα των 90's, καθώς η αρμονική brutal υφή τους, ενισχύει την συναισθηματική ένταση των συνθέσεων του.

Η σχεδόν καταθλιπτική στιχουργική υπόσταση του Concrescence Of The Sophia, που μαρτυρά ακραία αισθήματα μοναξιάς κι απελπισίας, αναδεικνύει υπέροχα την αύρα απόγνωσης, που κυριαρχεί στην μεστή doom μουσική του κι αποτυπώνει την απαράμιλλη ποιότητα των Mournful Congregation, οι οποίοι καταδεικνύουν για ακόμη μια φορά στην ως τώρα πορεία τους, πως ο funeral doom ήχος μπορεί να είναι ο πιο ακραίος και συνάμα ο πιο όμορφος όλων.

Δεν τρέφω αυταπάτες, πως τούτο το μουσικό είδος μπορεί κάποτε να ακουστεί και να αγαπηθεί από περισσότερο κόσμο, μιας κι αυτό μου φαίνεται τόσο ακραίο σαν σενάριο, όσο και η ίδια η φύση τούτης της μουσικής, αλλά είμαι σίγουρος, πως όσοι κι όσες ακούσουν το σχεδόν τέλειο Concrescence Of The Sophia των φοβερών και τρομερών Mournful Congregation ίσως να μαγευτούν ακόμη κι αιώνια από τη μεγαλειώδη, αρχέγονη κι αβάσταχτη ομορφιά του. Υπόκλιση.

Mournful Congregation: Facebook / Official Website

 

Mayhem - Esoteric Warfare

Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για τους σχηματισμένους το 1984 στη Νορβηγία Mayhem, καθώς έχουν ειπωθεί τόσα για αυτούς και τα πεπραγμένα τους, που το πράγμα έχει σχεδόν ξεφύγει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν υπήρχε τούτη η μπάντα, τότε ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ το black metal όπως το ξέρουμε σήμερα, μιας κι αυτοί ήταν οι αυτουργοί της άνθισης του συγκεκριμένου ήχου και παραμένουν ως σήμερα μια από τις πλέον επιδραστικές του μπάντες.

 

Εάν και κατά πόσο τα γεγονότα, η πραγματικότητα κι ο μύθος, η φαντασία και οι εικασίες έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους, σε ότι αφορά το ποιοι ήταν κι είναι και το τι κάνουν κι έκαναν οι Mayhem στα πλαίσια του black metal κι εκτός αυτών, δεν θα απασχολήσει το παρόν κείμενο, το οποίο γράφεται με αφορμή τον πέμπτο full length δίσκο τους, Esoteric Warfare, ο οποίος κυκλοφορεί από την Season Of Mist και περιέχει 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 48 λεπτών.

 

Το εξαιρετικά δυναμικό Esoteric Warfare ξεχωρίζει για την εκπληκτική του παραγωγή, το μόνο ψεγάδι της οποίας θαρρώ, πως είναι ο ήχος των ντραμς, ο οποίος χάνει λίγο σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και διακρίνεται για το φανταστικό του artwork, που πλαισιώνει υπέροχα τις ευφυείς black metal μελωδίες του και τους σχεδόν αλλόκοτους στίχους του, που καταπιάνονται με αλλοτινές και με σύγχρονες μεθόδους πλύσης εγκεφάλου και χειραγώγησης της σκέψης.

 

Η παθιασμένη ερμηνεία του Attila Csihar μοιάζει βγαλμένη από τα έγκατα της αβύσσου, μιας κι οι πολλαπλές του προσεγγίσεις στα φωνητικά φαίνεται, πως προέρχονται από τα βάθη εγκαταλειμμένων, όχι όμως κι ερημωμένων ψυχιατρείων, καθώς η παράνοια και η σχιζοφρένεια μοιάζουν να είναι πολύ light ως όροι για να περιγράψουν με εύγλωττο τρόπο την τρομακτική απόδοση του, που βοηθά σημαντικά την ροή του Esoteric Warfare με την θεατρικότητα της.

 

Τα riffs από την κιθάρα του νεοφερμένου στη μπάντα Teloch φέρουν μια αύρα από τα παλιά και συγχρόνως διακατέχονται από μια έντονη ευωδία φρεσκάδας, καθώς παντρεύουν υπέροχα την βαριά και πλούσια μουσική κληρονομιά των Mayhem με την πάντοτε ατίθαση και φιλική σε κάθε λογής νεωτερισμούς, μουσική λογική τους, δίχως όμως να γέρνει προς τη μια ή την άλλη πλευρά κι αυτό έχει συνέπεια το Esoteric Warfare να ξεχειλίζει μουσική δροσιά κι οικειότητα συνάμα.

 

Ο βαθύς κι ογκώδης ήχος από το μπάσο του Necrobutcher γίνεται εύκολα αντιληπτός σε τούτο τον απολαυστικό δίσκο και του χαρίζει έτσι την απαραίτητη πυκνότητα, πάνω στην οποία ο εξαιρετικά ταλαντούχος Hellhammer χτίζει υποδειγματικά και με περίσσια δεξιοτεχνία το τέμπο του Esoteric Warfare, το οποίο κι ορίζει κατά βούληση, άλλοτε με τα βάρβαρα χτυπήματα του κι άλλοτε με τα αχνής jazz αισθητικής γεμίσματα του, που απογειώνουν το τελικό ηχητικό σύνολο.

 

Οι στιγμές κατά τις οποίες οι Mayhem ξεφεύγουν από τα τεχνικά στεγανά, που οι ίδιοι μοιάζουν να έχουν επιβάλει στον εαυτό τους εδώ, δεν είναι λίγες τον αριθμό, καθώς τα συγκρατημένα ξεσπάσματα τους αποδεικνύονται εκτός από εξόχως απολαυστικά και ιδιαιτέρως χρήσιμα για την ροή του Esoteric Warfare, μιας κι αναδεικνύουν περίφημα τις old school καταβολές του ευφυούς black metal τους και μαρτυρούν συνάμα τα σχεδόν ανεπαίσθητα prog ψήγματα του.

 

Εν ολίγοις, τούτος ο εξαίρετος δίσκος, που βγήκε έπειτα από 7 χρόνια σιωπής, μας υπενθυμίζει την ύπαρξη της σημαντικότερης black metal μπάντας, που φέτος συμπληρώνει 30 χρόνια ζωής και μας προϊδεάζει για το μέλλον της, καθώς το χορταστικό κι άκρως εθιστικό Esoteric Warfare αποτελεί το απόσταγμα της ως τώρα ηχητικής της πορείας, μιας και η νοσηρή του υπόσταση θαρρώ, πως εσωκλείει το παρελθόν, το παρόν και το ηχητικό μέλλον των Mayhem. Σεβασμός.

Mayhem: Official Website / Facebook

Season Of Mist: Official Website

Agalloch - The Serpent & The Sphere

Οι Agalloch σχηματίστηκαν το 1995 στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και ξεχώρισαν αμέσως για το ταλέντο τους να συνδυάζουν υπέροχα τις black metal καταβολές τους με έντονα folk ηχοτοπία, post rock ήχους κι αιθέρια doom ηχοχρώματα, ενώ παντρεύοντας τις επιρροές τους σωστά κι ενισχύοντας τις συνθέσεις τους με φρεσκάδα και μεράκι, χάραξαν την μοναδική ηχητική τους ταυτότητα κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας χαρίσουν μερικούς εξαιρετικούς δίσκους.

Ο νέος τους δίσκος, The Serpent & The Sphere, που αποτελεί την πέμπτη full length δουλειά τους κι ο οποίος περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 60 λεπτών, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση όσον αφορά τουλάχιστον στα βασικά του συστατικά, καθώς συνδυάζει αρμονικά το black υπόβαθρο τους με αχνά post rock στοιχεία και ισχνά doom ψήγματα, τα οποία οι Agalloch στόλισαν με έντονες folk ακουστικές μελωδίες κι ανάγλυφα gothic metal ρινίσματα.

Η κιθάρα πλέκει με τα riffs της έναν πυκνό ιστό πάνω στον οποίο υφαίνει με μαεστρία τα γαλήνια leads της, τα οποία όμως αν κι έχουν χάσει σε σχέση πάντα με τις πρότερες δουλειές των Agalloch την φρεσκάδα τους, αποτελούν τον τέλειο καμβά για να αναπτυχθεί το μεστό και στιβαρό τους μπάσο, το οποίο σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, εδώ δεν διστάζει να αναλάβει και σημαντικές ηχητικές πρωτοβουλίες, κλέβοντας έτσι την παράσταση.

Τα ντραμς εντυπωσιάζουν κι αυτά στο The Serpent & The Sphere, καθώς τα γεμίσματα τους πλημμυρίζουν με groove το τελικό ηχητικό σύνολο κι αποτελούν συνάμα ένα δυναμικό στήριγμα για τα έγχορδα των Agalloch, τα φωνητικά των οποίων εδώ είναι ως επί τω πλείστο brutal, μιας και τα καθαρά φωνητικά τους έχουν περιοριστεί σε δευτερεύοντα ρόλο κι έχουν παραχωρήσει την θέση τους σε ψιθυριστές φωνές, που ενισχύουν την σκοτεινή ηχητική τους ατμόσφαιρα.

Το στιχουργικό τους περιεχόμενο έχει αλλάξει ελαφρώς, μιας και την θέση της φύσης έχουν πάρει οι αναφορές στο διάστημα και σε διάφορους αστερισμούς, ενώ η μουσική των Agalloch εδώ εμφανίζεται πιο βατή κι εύκολη από ποτέ, μιας και λείπουν εξ ολοκλήρου τα progressive στοιχεία, που διέκριναν τις παλαιότερες δουλειές τους κι απόρροια αυτού είναι οι συνθέσεις του The Serpent & The Sphere να μοιάζουν περισσότερο οικείες από όσο ίσως θα έπρεπε.

Τους μικρούς ηχητικούς πειρασμούς, στους οποίους οι Agalloch, άλλοτε προσέδιδαν folk υφή κι άλλοτε τους χάριζαν μια στιβαρή post rock υπόσταση, έχουν πλέον εκτοπίσει από τον ήχο τους οι έντονες gothic metal αναφορές τους, που φέρνουν γνωστές μπάντες του doom/death ήχου των 90's στο νου, ενώ η ασθενής doom χροιά του The Serpent & The Sphere αποτυγχάνει να καλύψει την έλλειψη prog φαντασίας από τις ώριμες και γλυκές μεν, αναιμικές δε, συνθέσεις του.

Τις κυκλικές προεκτάσεις στον ήχο των Agalloch δεν τις συναντάμε πρώτη φορά εδώ, αλλά θαρρώ, πως στο γενικές γραμμές όμορφο σαν άκουσμα The Serpent & The Sphere δεν αποτελούν απλώς την φυσική εξέλιξη του όλου concept του, μα αντιθέτως φέρουν ανάγλυφα τα σημάδια ενός ηχητικού κορεσμού, που μπορεί να μην κουράζει και να μην θολώνει τις αχτίδες ομορφιάς των συνθέσεων του, εντούτοις όμως, μαρτυρά έντονα σημάδια εφησυχασμού.

Εν ολίγοις, οι Agalloch με το έσχατο χρονικά πόνημα τους δεν μας προσφέρουν κάτι καινούριο, καθώς οι όμορφες μελωδίες του The Serpent & The Sphere, δεν έχουν το απαραίτητο τσαγανό, ούτε και την πλούσια συνθετική υφή του παρελθόντος τούτης της εξαιρετικής μπάντας κι αυτό αδικεί το τελικό ηχητικό σύνολο, καθώς μειώνει σημαντικά τη μαγεία του, καθιστώντας το παρόν χορταστικό άκουσμα ως το λιγότερο γενναίο μουσικά της ως τώρα πορεία της. Απλώς καλό.

Agalloch: Facebook / Official Website