Mayhem - Esoteric Warfare

Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για τους σχηματισμένους το 1984 στη Νορβηγία Mayhem, καθώς έχουν ειπωθεί τόσα για αυτούς και τα πεπραγμένα τους, που το πράγμα έχει σχεδόν ξεφύγει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν υπήρχε τούτη η μπάντα, τότε ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ το black metal όπως το ξέρουμε σήμερα, μιας κι αυτοί ήταν οι αυτουργοί της άνθισης του συγκεκριμένου ήχου και παραμένουν ως σήμερα μια από τις πλέον επιδραστικές του μπάντες.

 

Εάν και κατά πόσο τα γεγονότα, η πραγματικότητα κι ο μύθος, η φαντασία και οι εικασίες έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους, σε ότι αφορά το ποιοι ήταν κι είναι και το τι κάνουν κι έκαναν οι Mayhem στα πλαίσια του black metal κι εκτός αυτών, δεν θα απασχολήσει το παρόν κείμενο, το οποίο γράφεται με αφορμή τον πέμπτο full length δίσκο τους, Esoteric Warfare, ο οποίος κυκλοφορεί από την Season Of Mist και περιέχει 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 48 λεπτών.

 

Το εξαιρετικά δυναμικό Esoteric Warfare ξεχωρίζει για την εκπληκτική του παραγωγή, το μόνο ψεγάδι της οποίας θαρρώ, πως είναι ο ήχος των ντραμς, ο οποίος χάνει λίγο σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα και διακρίνεται για το φανταστικό του artwork, που πλαισιώνει υπέροχα τις ευφυείς black metal μελωδίες του και τους σχεδόν αλλόκοτους στίχους του, που καταπιάνονται με αλλοτινές και με σύγχρονες μεθόδους πλύσης εγκεφάλου και χειραγώγησης της σκέψης.

 

Η παθιασμένη ερμηνεία του Attila Csihar μοιάζει βγαλμένη από τα έγκατα της αβύσσου, μιας κι οι πολλαπλές του προσεγγίσεις στα φωνητικά φαίνεται, πως προέρχονται από τα βάθη εγκαταλειμμένων, όχι όμως κι ερημωμένων ψυχιατρείων, καθώς η παράνοια και η σχιζοφρένεια μοιάζουν να είναι πολύ light ως όροι για να περιγράψουν με εύγλωττο τρόπο την τρομακτική απόδοση του, που βοηθά σημαντικά την ροή του Esoteric Warfare με την θεατρικότητα της.

 

Τα riffs από την κιθάρα του νεοφερμένου στη μπάντα Teloch φέρουν μια αύρα από τα παλιά και συγχρόνως διακατέχονται από μια έντονη ευωδία φρεσκάδας, καθώς παντρεύουν υπέροχα την βαριά και πλούσια μουσική κληρονομιά των Mayhem με την πάντοτε ατίθαση και φιλική σε κάθε λογής νεωτερισμούς, μουσική λογική τους, δίχως όμως να γέρνει προς τη μια ή την άλλη πλευρά κι αυτό έχει συνέπεια το Esoteric Warfare να ξεχειλίζει μουσική δροσιά κι οικειότητα συνάμα.

 

Ο βαθύς κι ογκώδης ήχος από το μπάσο του Necrobutcher γίνεται εύκολα αντιληπτός σε τούτο τον απολαυστικό δίσκο και του χαρίζει έτσι την απαραίτητη πυκνότητα, πάνω στην οποία ο εξαιρετικά ταλαντούχος Hellhammer χτίζει υποδειγματικά και με περίσσια δεξιοτεχνία το τέμπο του Esoteric Warfare, το οποίο κι ορίζει κατά βούληση, άλλοτε με τα βάρβαρα χτυπήματα του κι άλλοτε με τα αχνής jazz αισθητικής γεμίσματα του, που απογειώνουν το τελικό ηχητικό σύνολο.

 

Οι στιγμές κατά τις οποίες οι Mayhem ξεφεύγουν από τα τεχνικά στεγανά, που οι ίδιοι μοιάζουν να έχουν επιβάλει στον εαυτό τους εδώ, δεν είναι λίγες τον αριθμό, καθώς τα συγκρατημένα ξεσπάσματα τους αποδεικνύονται εκτός από εξόχως απολαυστικά και ιδιαιτέρως χρήσιμα για την ροή του Esoteric Warfare, μιας κι αναδεικνύουν περίφημα τις old school καταβολές του ευφυούς black metal τους και μαρτυρούν συνάμα τα σχεδόν ανεπαίσθητα prog ψήγματα του.

 

Εν ολίγοις, τούτος ο εξαίρετος δίσκος, που βγήκε έπειτα από 7 χρόνια σιωπής, μας υπενθυμίζει την ύπαρξη της σημαντικότερης black metal μπάντας, που φέτος συμπληρώνει 30 χρόνια ζωής και μας προϊδεάζει για το μέλλον της, καθώς το χορταστικό κι άκρως εθιστικό Esoteric Warfare αποτελεί το απόσταγμα της ως τώρα ηχητικής της πορείας, μιας και η νοσηρή του υπόσταση θαρρώ, πως εσωκλείει το παρελθόν, το παρόν και το ηχητικό μέλλον των Mayhem. Σεβασμός.

Mayhem: Official Website / Facebook

Season Of Mist: Official Website

Floor - Oblation

Οι Floor σχηματίστηκαν το 1992 στην Φλόριντα της Αμερικής κι η πορεία τους στα μουσικά δρώμενα υπήρξε περιπετειώδης, καθώς άλλαξαν ουκ ολίγες φορές την σύνθεση τους, ενώ αρκετές ήταν και οι φορές, που σταμάτησαν την δράση τους, με την τελευταία εξ αυτών να χρονολογείται το 2004, οπότε και σταμάτησαν μέχρι το 2012 όταν και συστήθηκαν ξανά για κάποιες live εμφανίσεις, οι οποίες σηματοδότησαν και την οριστική τους επιστροφή.

Ή έτσι θέλω να πιστεύω, μιας και ο τρίτος τους full length δίσκος, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη από την Season Of Mist υπό τον τίτλο: Oblation, είναι ένα πραγματικό heavy διαμάντι, μιας και οι 14 συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου 45 λεπτών, που το αποτελούν, συνδυάζουν υπέροχα το sludge ταμπεραμέντο με την pop αισθητική και την stoner αλητεία με τον λάγνο αισθησιασμό του desert ήχου και την σαγήνη της doom μουσικής.

Τα riffs από τις χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες των Anthony Vialon και Steve Brooks, φέρουν μια μεθυστική heavy αύρα διανθισμένη με ισχνά pop ηχοτοπία κι αχνά punk ηχοχρώματα, που σαγηνεύουν τις αισθήσεις και συνάμα καλύπτουν την απουσία του μπάσου με τον όγκο και το βάθος τους, ενώ τα φωνητικά του τελευταίου στολίζουν με μια σχεδόν ανεπαίσθητη grunge αύρα το Oblation, το οποίο γεμίζουν με άπλετο groove τα δυναμικά ντραμς του Henry Wilson.

Ο μεστός ήχος του Oblation οφείλεται στην εξαιρετική παραγωγή του, η οποία είναι απόρροια της εκπληκτικής δουλειάς των Kurt Ballou κι Alan Douches σε μίξη και mastering αντίστοιχα, ενώ η αίσθηση οικειότητας, που αποπνέουν οι μαγευτικές του συνθέσεις, μάλλον οφείλονται στο ότι και τα τρία μέλη των Floor έχουν γίνει γνωστά γράφοντας την δική τους ξεχωριστή ιστορία στην heavy σκηνή κι όχι μόνο, με διάφορες, μα πάντα ταλαντούχες και φημισμένες, μπάντες.

Το ταλέντο, η συνθετική κι εκτελεστική ικανότητα των μελών των Floor είναι γνωστές λόγου του πρότερου heavy βίου τους, όμως η μαεστρία και η δεξιοτεχνία με την οποία προσέγγισαν τούτο το εξαίρετο άκουσμα αξίζει ειδικής μνείας, καθώς κατάφεραν να χωρέσουν τις εμπειρίες πολλών χρόνων στο πλούσιο ηχητικά Oblation, μες από το οποίο μας παρουσιάζουν κρυφές πτυχές του ηχητικού παρελθόντος τούτης της μπάντας, καθώς ίσως και του μουσικού τους μέλλοντος.

Εν ολίγοις, ο heavy θρίαμβος, που ακούει στο όνομα Oblation, μας υπενθυμίζει την ύπαρξη των Floor με τον καλύτερο τρόπο, μιας και βρίθει ποιότητας, ενώ μας επιτρέπει και μερικές κλεφτές ματιές στην μελλοντική τους ηχητική πορεία, που μοιάζει να είναι πιο ανθηρή από το παρελθόν τους και συγχρόνως, μας χαρίζει ένα εξόχως απολαυστικό heavy υβρίδιο pop αισθητικής, που στάζει ηχητικό τσαγανό και ξεχειλίζει από συναίσθημα κι έμπνευση. Πραγματικά εθιστικό.

Floor: Bandcamp / Facebook

Season Of Mist: Official Website

Saint Vitus - Lillie: F-65

Μια από τις σημαντικότερες μπάντες της Αμερικάνικης doom metal σκηνής, οι δημιουργημένοι πριν από τριάντα και κάτι χρόνια, Saint Vitus, που έχουν επηρεάσει την συντριπτική πλειοψηφία του heavy χώρου, επέστρεψαν στην δισκογραφία, ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια, με την όγδοη full length δουλειά τους, το πολύ καλό Lillie: F-65, που κυκλοφορεί επίσημα αυτές τις μέρες από την γνωστή και μη εξαιρετέα στο είδος της, Season Of Mist.

Το προ λίγων χρόνων reunion της μπάντας, έλαβε χώρα με το πλέον ενδιαφέρον Line-up, που θα μπορούσε, καθώς τους ιδρυτές της μπάντας, Dave Chandler (κιθάρα), Mark Adams (μπάσο), πλαισιώνουν ο θρύλος του χώρου, Scott "Wino" Weinrich στα φωνητικά, που ταυτίζεται με τούτη τη μπάντα περισσότερο απ' τον αρχικό της τραγουδιστή, Scott Reagers, ενώ τη θέση του αποθανόντος ντράμερ, Armando Acosta, καλύπτει επάξια ο Henry Vasquez.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ, όπως και το συνολικό του artwork, σε βάζουν για τα καλά στο σκυθρωπό κλίμα του δίσκου, ενώ ο παραγωγός T. Dallas Reed έκανε πολύ καλή δουλειά, καθώς η απόφαση του να προσεγγίσει με σεβασμό και χωρίς ίχνος διάθεσης πειραματισμών, τον ήχο της μπάντας, αποδείχτηκε απολύτως σωστή, μιας κι έχει προσφέρει διαύγεια στις νέες συνθέσεις της μπάντας, δίχως όμως να αλλοιώσει τον ήχο σήμα κατατεθέν της.

Οι γεμάτες feedback και reverb κιθάρες παράγουν riffs και solos πνιγμένα στην κατήφεια, ενώ συμπληρώνονται με τον καλύτερο τρόπο από τα λιτά ντραμς, τα οποία πλαισιώνουν υπέροχα το μεστό μπάσο, τα μέρη του οποίου, συμβάλουν τα μέγιστα στην δημιουργία της μελαγχολικά αποπνικτικής ατμόσφαιρας, που πηγάζει από τους ωμούς και καταθλιπτικούς στίχους, τους οποίους ερμηνεύουν με περίσσια ειλικρίνεια τα άκρως παθιασμένα φωνητικά.

Το αψεγάδιαστο Lillie: F-65, το οποίο οφείλει το όνομα του σε ένα βαρβιτουρικό, που τα μέλη της μπάντας χρησιμοποιούσαν, περιέχει 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 34 λεπτών, που φέρουν την αύρα του ηχητικού παρελθόντος της μπάντας, καθώς οι Saint Vitus μοιάζουν να συνεχίζουν ηχητικά, από εκεί, που σταμάτησαν το μακρινό 1995, μιας και οι περισσότερες από τις νέες συνθέσεις τους, θαρρείς, πως είναι βγαλμένες από πρότερες δουλειές τους.

Όχι, οι Saint Vitus δεν αντέγραψαν τους εαυτούς τους, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, κατάφεραν να ακούγονται όπως παλιά, χωρίς μάλιστα να σου αφήνουν το παραμικρό δικαίωμα αμφιβολίας για την τιμιότητα τους, μιας κι αυτό, όλα μαρτυρούν, πως δεν έγινε επιτηδευμένα. Το Lillie: F-65 μπορεί να μην θεωρηθεί ποτέ ο καλύτερος δίσκος της μπάντας και δικαίως, αν και το σημαντικότερο είναι, πως θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω, τους φίλους της doom μουσικής.

Saint Vitus Facebook / Season Of Mist Offical Website

Drudkh - Eternal Turn Of The Wheel

Οι Ουκρανοί Drudkh, οι οποίοι αποτελούνται από τους Thurios σε φωνητικά και πλήκτρα, Vlad σε ντραμς και πλήκτρα, Krechet σε μπάσο και πλήκτρα και Roman Saenko σε κιθάρες και μπάσο, δημιουργήθηκαν το 2002, ενώ ξεχωρίζουν για την παραγωγικότητα τους, μιας και το Eternal Turn Of The Wheel, που κυκλοφόρησε μέσω της Season Of Mist πριν από λίγες ημέρες, αποτελεί την ένατη full length δουλειά τους.

Ο εν λόγω δίσκος, περιέχει μια μικρή εισαγωγή, αλλά και τέσσερα κομμάτια, η συνολική διάρκεια των οποίων μετά βίας ξεπερνά τα 37 λεπτά, κι αυτό είναι κάτι, που τον καθιστά τον τρίτο μικρότερο σε διάρκεια δίσκο της μπάντας, ενώ ξεχωρίζει για την πολύ καλή παραγωγή του, η οποία είναι ίσως η καλύτερη, που είχε ως τώρα η μπάντα, ο ήχος της οποίας μοιάζει βγαλμένος από τους πρώτους της δίσκους, καθώς τα post και folk ψήγματα, που στις πρόσφατες κυκλοφορίες της είχαν έντονη παρουσία, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ή/και ελαττωθεί κατά πολύ, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί τροχοπέδη για την αποπνικτική ατμόσφαιρα, που δημιουργούν οι σκυθρωπές μελωδίες της μπάντας.

Οι στίχοι για ακόμη μια φορά είναι εμπνευσμένοι από το έργο Ουκρανών ποιητών, όπως οι Oleksa Stefanovych και Svyatoslav Gordynskyj, ενώ το concept τους καταπιάνεται με τις τέσσερις εποχές του έτους. Τα φωνητικά ξεχειλίζουν από απόγνωση, ενώ τα πλήκτρα εντείνουν την αίσθηση μελαγχολίας, που οι κιθάρες δημιουργούν με τα επαναλαμβανόμενα σε αρκετές στιγμές σημεία τους. Το μπάσο συμβάλει τα μέγιστα στην οργανική υπόσταση του άλμπουμ, αν και έχω την αίσθηση, πως τα ντραμς είναι αυτά, που τελικά, κλέβουν την παράσταση.

Τέλος, η επιστροφή στις ρίζες, που επιχειρούν τούτοι οι Ουκρανοί με το τελευταίο τους πόνημα είναι ιδιαιτέρως κολακευτική για αυτούς, διότι έχω την εντύπωση, πως το κατατονικό black metal των πρώτων τους άλμπουμ τους ταιριάζει καλύτερα, ενώ το Eternal Turn Of The Wheel, που δανείζεται πολλά από την αισθητική εκείνων των άλμπουμ, νομίζω, πως δεν θα δυσκολευτεί να κερδίσει την εκτίμηση των οπαδών τους, μιας και δεν αποτελεί απλά μια κόπια του παρελθόντος, αλλά μια αυθεντικά σύγχρονη και ποιοτική επαναπροσέγγιση του.

Esoteric - Paragon Of Dissonance

Λίγους μήνες πριν κλείσουν τα είκοσι χρόνια ζωής, μιας και γεννήθηκαν το καλοκαίρι του 1992 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, οι Esoteric, οι οποίοι, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της funeral doom μουσικής, κυκλοφόρησαν στις 11 του περασμένου Νοέμβρη -μέσω της Season Of Mist, την έκτη full length -κι έβδομη συνολικά, δουλειά τους, με τίτλο: Paragon Of Dissonance.

Το νέο τους πόνημα έχει διττή υπόσταση, μιας και τα 7 κομμάτια που περιέχονται σ' αυτό, έχουν συνολική διάρκεια κάτι παραπάνω από 90 λεπτά, κι έτσι, δεν θα μπορούσε παρά να κυκλοφορήσει με τη μορφή διπλού cd η εν λόγω δουλειά. Η οποία, θα πρέπει να τονίσω, πως δεν είναι η πρώτη -κι ελπίζω, να μην είναι η τελευταία, τούτης της μπάντας, που έχει τεράστιες διαστάσεις, παρόλο που έχω την εντύπωση, πως η μεγάλη διάρκεια θα τρομάξει και ίσως, αποθαρρύνει πολύ κόσμο, από το να ακούσει την μπάντα. Όμως, είμαι σίγουρος, ότι όσοι τολμήσουν να ακούσουν τούτο τον δίσκο στην ολότητα του, θα ανταμειφθούν, μιας και δεν κουράζει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Όσοι όμως, δεν έχουν και τις καλύτερες των σχέσεων με τον funeral doom ήχο, θα δυσκολευτούν πολύ να βγάλουν εις πέρας τούτο το απόκοσμο άκουσμα.

Τίποτα μεμπτό σε αυτό, μιας κι είμαι από εκείνους, που θεωρούν, πως το funeral doom ανήκει στα πλέον ακραία ακούσματα της σκληρής μουσικής. Anyway, ας μην ξεφύγουμε απ' το θέμα μας, που δεν είναι άλλο από το τερατώδες Paragon Of Dissonance, η εφιαλτικά όμορφη μουσική του οποίου, συνοδεύεται από το εκπληκτικό artwork της εξαιρετικής καλλιτέχνιδος, Kati Astraeir.

Η παραγωγή του δίσκου, είναι απλά αψεγάδιαστη, κι έχω την εντύπωση, πως είναι η καλύτερη που είχαν ποτέ οι Βρετανοί, κι αυτό, μάλλον οφείλεται στο ότι για ακόμη μια φορά, την επιμελήθηκαν εξολοκλήρου, οι ίδιοι. Όσον αφορά τους στίχους, πρέπει να αναφερθεί, πως δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην θεματολογία τους, μιας και καταπιάνονται με τα αρνητικότερα των συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης ενώ, καμία καινοτομία δεν υπάρχει στον ήχο της μπάντας, μιας και οι αλλαγές μελών που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να άλλαξαν την σύνθεση της, δεν επηρέασαν όμως καθόλου, το μουσικό της ύφος, το οποίο, συνεχίζει να κινείται στα πιο σκοτεινά κι απόμακρα μονοπάτια της ακραίας μουσικής.

Στολισμένα με διάσπαρτα ambient περάσματα, τα επαναλαμβανόμενα και βασανιστικά αργά, ηχητικά μοτίβα της μπάντας, προκαλούν στον ακροατή συναισθήματα ανάλογου ψύχους, με αυτό, της πιο παγωμένης γωνιάς του πλανήτη Γη, της αχανούς, Ανταρκτικής. Τα φωνητικά, εκφράζουν με εύγλωττο τρόπο τα συναισθήματα που οι στίχοι περιγράφουν: απόγνωση, μοναξιά, οδύνη, απελπισία ενώ, την ώρα που οι κιθάρες ζωγραφίζουν κάποια από τα πιο αρρωστημένα ηχοτοπία που έχεις βιώσει και τα πλήκτρα σε μαγεύουν με τις αιθέριες μελωδίες τους, το -πάντα ύπουλο, μπάσο, σου σκάβει στα μουλωχτά τον λάκκο, μέσα στον οποίο, πέφτεις θέλοντας και μη, εξαιτίας των επιβλητικών χτυπημάτων των ντραμς.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η μουσική των Esoteric, είναι βαθιά συναισθηματική κι έντονα υποτονική ενώ, έχω την αίσθηση, πως το timing της κυκλοφορίας του -τρομερού, Paragon Of Dissonance, είναι εξαιρετικό, αφού κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο χειμώνας, ενδείκνυται για τέτοιου είδους ψυχρά, μονότονα και μίζερα, μα συνάμα, καθηλωτικά ακούσματα.

Old Silver Key - Tales Of Wanderings

Οι Old Silver Key δημιουργήθηκαν φέτος, το 2011, ύστερα από πρωτοβουλία του Roman Sayenko, ηγέτη των Ουκρανών Drudkh, που αποφάσισε να κινηθεί σε πιο ήρεμα μουσικά ρεύματα. Μαζί του, τα υπόλοιπα άτομα που αποτελούν τους Drudkh, αλλά και ο Neige, που είναι ο ιθύνους νους των Γάλλων Alcest, που ανέλαβε τα φωνητικά σε αυτό το νέο project, το οποίο, πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ, Tales Of Wanderings, μέσω της γνωστής δισκογραφικής, Season Of Mist.

Ο δίσκος αποτελείται από 7 κομμάτια κι έχει διάρκεια περίπου 38 λεπτά. Η παραγωγή του είναι αρκετά καλή, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερα προσεγμένη. Το εξώφυλλο του δίσκου, το έχει επιμεληθεί ο Γερμανός καλλιτέχνης Benjamin Konig ενώ, οι στίχοι των κομματιών έχουν μια αύρα, όμοια με αυτή των παραμυθιών, που όταν ήμασταν μικρά παιδιά, απολαμβάναμε να ακούμε από τους μεγαλύτερους μας. Η μουσική που περιέχει ο δίσκος χαρακτηρίζεται από την ίδια την μπάντα ως post rock, αν και δεν λείπουν τα shoegaze στοιχεία, αλλά ούτε και η τεχνοτροπία, που συναντάται στις υπόλοιπες μπάντες των μελών, που όπως ίσως σας είναι ήδη γνωστό, κινούνται σε πιο ακραίες και σκοτεινές μουσικές φόρμες.

Εν κατακλείδι, τούτο το μουσικό project δεν δημιουργήθηκε ούτε για να φέρει επανάσταση στη μουσική, αλλά θαρρώ, ούτε και για οικονομικούς λόγους, μιας και το post rock μοιάζει να έχει κορεστεί τα τελευταία χρόνια. Όμως, έχω την εντύπωση ότι ο σκοπός τους ήταν να γράψουν μουσική μελωδική, που θα αποτελέσει καλή νυχτερινή παρέα -και το κατάφεραν. Ο δίσκος είναι η καλύτερη συντροφιά είτε για μοναχικές βραδιές στο σπίτι, είτε για όταν υπάρχει καλή παρέα και η συζήτηση κυριαρχείται από αναμνήσεις της μοναδικής ίσως εποχής, που ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από αθωότητα, αυτή της παιδικής ηλικίας.