The Atlas Moth - The Old Believer

Το 2007 στο Σικάγο σχηματίστηκαν οι The Atlas Moth, που απαρτίζονται από τον Alex Klein στο μπάσο, από τον David Kush σε κιθάρα και φωνή, από τον Σταύρο Γιαννόπουλο σε κιθάρα κι ουρλιαχτά, από το νεοφερμένο στη μπάντα Dan Lasek στα ντραμς κι από τον Andrew Ragin σε πλήκτρα και κιθάρα, οι οποίοι ξόρκισαν τις έντονες και δυσάρεστες προσωπικές καταστάσεις, που τους ταλαιπώρησαν τους περασμένους μήνες, κυκλοφορώντας το The Old Believer.

Ο εν λόγω δίσκος, που αποτελεί την τρίτη full length δουλειά τους, βγήκε μέσω της Καναδικής Profound Lore Records και περιέχει 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας σχεδόν 50 λεπτών, ενώ ξεχωρίζει για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που προσδίδει μια έξτρα δυναμική στις σκοτεινές συνθέσεις των The Atlas Moth και διακρίνεται για το εντυπωσιακό του artwork, το οποίο αλλάζει μορφή όταν βραχεί με νερό κι επιστρέφει ξανά στην αρχική του κατάσταση όταν στεγνώσει.

Η διττή υπόσταση του τρομερού artwork του The Old Believer, αντανακλάται και στο μουσικό του περιεχόμενο, το οποίο άλλοτε είναι βυθισμένο στην doom άβυσσο και ξερνάει μελαγχολικές black μελωδίες κι άλλοτε βγαίνει στην επιφάνεια της κολάσεως, εκεί όπου οι ψυχεδελικές stoner νότες των The Atlas Moth φλέγονται υπό το πύρινο φως των experimental ηχοχρωμάτων τους, καθιστώντας έτσι τη γεμάτη πόνο ειλικρίνεια των βιωματικών στίχων τους, σχεδόν αβάσταχτη.

Τα αρκούντως heavy κι εξόχως απολαυστικά riffs από τις κιθάρες, φέρουν ανάγλυφα black metal σημάδια στην γδαρμένη τους ραχοκοκαλιά κι αποτελούν τον καλύτερο σύντροφο για τα ζοφερά κι έχοντα death αιχμές leads τους, τα οποία αναδεικνύουν περίφημα τόσο τα καθαρά φωνητικά των The Atlas Moth, που κυριαρχούν στο The Old Believer, όσο και τα σχιστά ουρλιαχτά τους, που απογειώνονται από τα παρανοϊκής αύρας guest φωνητικά των μελών των Gojira.

Οι guest εμφανίσεις στο The Old Believer δεν σταματούν εδώ όμως, καθώς τα δύο βιολιά των Subrosa εντείνουν με τις δηλητηριώδεις τους μελωδίες την αποπνικτική ατμόσφαιρα απόγνωσης του, η οποία οφείλει την πυκνή doom υφή της στο γιγαντιαίο μπάσο των The Atlas Moth, που συντροφεύει με την αιθέρια sludge υπόσταση του, τις κιθάρες και τα δυναμικά τους ντραμς, τα οποία ενισχύουν παρέα με τα πλήκτρα την ομαλή ροή του έσχατου χρονικά πονήματος τους.

Εν ολίγοις, τούτο το άκουσμα αποτελεί τον πλέον εσωστρεφή και πολυσχιδή συνάμα δίσκο των φοβερών The Atlas Moth και θαρρώ παρά τον φαινομενικά δύσκολο χαρακτήρα του, πως είναι το πιο εύκολο ως προς την ακρόαση του άλμπουμ τους, καθώς το πλούσιο The Old Believer συνδυάζει άψογα τα ανάγλυφα heavy ηχοτοπία τους με τις βάναυσες κι ακραίες metal πινελιές τους, καθιστώντας έτσι το ήδη απολαυστικό τελικό ηχητικό σύνολο, μαγευτικό σαν αμαρτία.

The Atlas Moth: Facebook

Profound Lore Records: Official Website

The Atlas Moth - An Ache For The Distance

The Atlas Moth είναι η ονομασία ενός σπάνιου είδους πεταλούδας, που συναντάται κυρίως στην Νοτιοανατολική Ασία, αλλά και το όνομα μιας heavy μπάντας, που κατάγεται από το Chicago του Illinois των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Το εν λόγω συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2007 και είναι ιδιαίτερα κινητικό ως προς τη δισκογραφία του, μιας και έχει κυκλοφορήσει ως τώρα ένα Single, δυο EPs και δυο full length δίσκους, με τον τελευταίο χρονικά εξ αυτών, να κυκλοφορεί επίσημα, μόλις πριν λίγες μέρες, μέσω της Profound Lore Records -η οποία κυκλοφόρησε κάποιες απίστευτα ποιοτικές δουλειές εσχάτως.

Ο υποφαινόμενος δίσκος, τιτλοφορείται: An Ache For The Distance και περιέχει 9 κομμάτια, η συνολική διάρκεια των οποίων αγγίζει τα 45 λεπτά. Το μουσικό του περιεχόμενο δεν διαφοροποιείται πολύ από το ντεμπούτο της μπάντας, μιας και το παράξενο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον μείγμα doom, sludge, blues και ψυχεδέλειας -που πρώτη αυτή η πεντάδα μας παρουσίασε πριν λίγα χρόνια, υπάρχει και σε αυτόν τον δίσκο. Η μοναδική διαφορά σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά είναι ότι η πεντάδα των ατόμων, που αποτελεί αυτή τη μπάντα, έχει προοδεύσει σε όλους τους τομείς -κυριολεκτικά σε όλους. Και εξηγούμαι:

Η παραγωγή είναι εμφανώς βελτιωμένη σε σχέση με το ντεμπούτο τους, αφού καταφέρνει να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα όργανα -ίσως αυτό να οφείλεται στο το ότι την επιμελήθηκαν οι 2 από τους 3 κιθαρίστες του συγκροτήματος. Οι εν λόγω 2 κιθαρίστες συνεργάζονται άψογα με τον τρίτο της παρέας και θαρρώ, πως είναι περιττό να αναφερθεί ότι η κιθαριστική δουλειά που γίνεται εδώ είναι απλά υποδειγματική -κάτι που θα αντιληφθείτε εύκολα εάν ακούσετε τον δίσκο με ακουστικά. Το rythm section, δηλαδή μπάσο και ντραμς, παίζουν τον σημαντικό ρόλο τους σχεδόν τέλεια ενώ, η χρήση των πλήκτρων είναι απλά μαγική. Το δε σαξόφωνο που κάνει guest εμφάνιση στον δίσκο, μπορεί άνετα να χαρακτηρισθεί σαν το κερασάκι στην τούρτα ενώ, τα φωνητικά ξεχωρίζουν -τόσο τα καθαρά όσο και τα brutal, όχι μόνο διότι κινούνται σε υψηλά επίπεδα, αλλά διότι η χρήση τους είναι πανέξυπνη. Σχιστές black στριγγλιές συνοδεύονται από ψαλμωδίες ενώ, απόκοσμα ουρλιαχτά σφιχταγγαλιάζουν τα μελωδικά φωνητικά σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θέμα είναι πως όλα αυτά, συμβαίνουν ταυτόχρονα, χωρίς το ένα να υπερκαλύπτει το άλλο -κάτι που νομίζω, πως μόνο εύκολο δεν είναι, διότι το δέσιμο και ο σωστός συντονισμός που απαιτείται να υπάρχει ανάμεσα στους μουσικούς για να βγει ένα τόσο καλό αποτέλεσμα, πρέπει να αγγίξουν εξωπραγματικά επίπεδα -και όπως σωστά μαντεύετε, τούτοι εδώ οι Αμερικάνοι, όλα αυτά, τα κατάφεραν και μάλιστα, με περίσσιο στυλ.

Το An Ache For The Distance είναι ένα περίεργο κι απόμερο σημείο του Πλανήτη Μουσική, όπου η οδύνη και η ευδαιμονία -δύο έντονα και εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα, μοιάζουν και είναι, περισσότερο μονοιασμένα από ποτέ και΄αυτό αντανακλάται και στις σχέσεις των μουσικών ιδιωμάτων που κατοικούν εκεί. Για παράδειγμα, το sludge αν και βρίσκεται σε κατάθλιψη, την πέφτει στο drone, την ίδια στιγμή που τα blues προξενεύουν το doom στην ψυχεδέλεια, η οποία όμως γλυκοκοιτάζει πιο έντονα από ποτέ τον μινιμαλισμό. Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα το μυαλό του ακροατή να ταξιδεύει σε ηχοτοπία γεμάτα υγρασία, που κάνουν τις λάσπες να ξεχειλίζουν από τους βάλτους ενώ, η έντονη δυσωδία που κυριαρχεί στον παράξενο αυτό τόπο, δεν είναι ικανή να αποτρέψει το βλέμμα του αποσβολωμένου επισκέπτη από το διαυγές ουράνιο τόξο -που στέκει αγέρωχο μπροστά από τον πάντα καυτό ήλιο. Οι The Atlas Moth είναι άξιοι θερμών συγχαρητηρίων, διότι, ζωγράφισαν ένα μουσικό τοπίο, που πραγματικά σε μαγεύει διότι, αν και αρχικά σε απωθεί, στο τέλος, παραδίδεσαι αμαχητί στα άψογα κρυμμένα κάλλη του, που σε μαγνητίζουν και σε τραβούν εκεί απ' όπου δεν θα θελήσεις ποτέ να φύγεις: στην ζεστή μα βρώμικη αγκαλιά τους.