Yob - Clearing The Path To Ascent

Οι προερχόμενοι από το Όρεγκον, Yob, σχηματίστηκαν το 1996 κι έπειτα από ένα διάλειμμα τριών ετών, ενεργοποιήθηκαν ξανά το 2009 με την σύνθεση τους να παραμένει σταθερή και να περιέχει τον ιδρυτή τους Mike Scheidt σε κιθάρα και φωνή, τον Travis Foster στα ντραμς και τον Aaron Rieseberg στο μπάσο, όλοι εκ των οποίων είναι εξαιρετικοί μουσικοί κι αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό μέσα κι από την έβδομη συνολικά full length δουλειά τους, μα πρώτη για λογαριασμό της φημισμένης Neurot Recordings, με τίτλο: Clearing The Path To Ascent.

 

Το εν λόγω άλμπουμ, περιέχει 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας 62 λεπτών και πλαισιώνεται από ένα επιεικώς φανταστικό artwork, που δένει υπέροχα με το μουσικό και στιχουργικό περιεχόμενο του, ενώ ξεχωρίζει για την στιβαρή παραγωγή του, που προσδίδει διαύγεια και περίσσιο όγκο, αλλά και βάθος στο τελικό μουσικό αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί ωδή στον ευρύτερο doom ήχο, καθώς το αρχέγονο doom metal μοτίβο του, είναι διανθισμένο με έντονα drone στοιχεία κι ανάγλυφα funeral ψήγματα, που απογειώνουν τις post μελωδίες και τα sludge ξεσπάσματα του.

 

Η αραιή χρήση samples βοηθά σημαντικά την εξαιρετική ροή του Clearing The Path To Ascent κι εντείνει το βαθύ νόημα των στίχων του, που έχοντας λυρική διάθεση, καταπιάνονται με ζητήματα εσωτερικής κι ενδοσκοπικής φύσεως, ενώ η φωνή του ηγέτη της μπάντας, που άλλοτε είναι καθαρή σαν τα κρυστάλλινα νερά κι άλλοτε παραμορφωμένη με σχιστή brutal υφή, ενισχύει την διάχυτη μελαγχολία των συνθέσεων των Yob, που σε τούτο το άκουσμα καταθέτουν το μουσικό ταλέντο τους σε όλο του το μεγαλείο, μιας και η απόδοση τους, είναι αψεγάδιαστη.

 

Τα δυναμικά ντραμς των Yob διακρίνονται για την απαράμιλλη τεχνική τους και τα καταιγιστικά σε στιγμές χτυπήματα τους, τα οποία συνοδεύουν το μεστό τους μπάσο στα ισχνά και θολά progressive rock ηχοτοπία, που στολίζουν το Clearing The Path To Ascent, ενώ η κιθάρα κλέβει την παράσταση με τον πολυσχιδή χαρακτήρα της και τον γλυκό τονισμό της, καθώς του χαρίζει πρωτόγονης doom αύρας riffs και μελίσταχτα leads γαλήνιας υφής, που σε συνδυασμό με τα εύθραυστα και γεμάτα σπιρτάδα solos της, εμπλουτίζουν τις εμπνευσμένες συνθέσεις του.

 

Ο τίτλος του Clearing The Path To Ascent ευρισκόμενος σε πλήρη κι απόλυτη αρμονία με την περιπετειώδη υφή και την πλούσια μουσική ποικιλία των συνθέσεων του, μαρτυρά εύγλωττα τον ανηφορικό δρόμο, που οι Yob επέλεξαν να ακολουθήσουν στην πορεία τους προς το Έβερεστ του heavy ήχου κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα μέσα από τις φορτισμένες συναισθηματικά μελωδίες τους, οι οποίες φέρουν αχνά stoner ηχοχρώματα στο πληγωμένο doom σκαρί τους, πετυχαίνοντας έτσι να αναδείξουν την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια της heavy υπόστασης τους.

 

Εν ολίγοις, τούτο το χορταστικό κι εξόχως απολαυστικό άκουσμα θαρρώ, πως αναδεικνύει με τον πλέον πειστικό τρόπο τις αρετές των δημιουργών του και συνάμα νομίζω ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην δισκογραφία τους, καθώς το εκπληκτικό Clearing The Path To Ascent περιέχει κάποιες από τις πλέον όμορφες συνθέσεις των Yob, ενώ ο τερατώδους ομορφιάς κι εσωστρεφής χαρακτήρας του, ο οποίος απαιτεί την πλήρη προσοχή κι αφοσίωση του ακροατή, είμαι σίγουρος ότι θα σκλαβώσει όλες τις αισθήσεις με την doom σαγήνη του. Μεγαλειώδες.

Yob: Facebook

Neurot Recordings: Official Website

Yob - Atma

Οφείλω να ομολογήσω πως το κείμενο που ακολουθεί με δυσκόλεψε πολύ. Αυτό οφείλεται σε ένα και μόνο λόγο: αναφέρεται στους υπεραγαπημένους μου, δημιουργημένους το 1996, Αμερικάνους Yob και το νέο τους πόνημα ονόματι Atma, που αποτελεί την έκτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και κυκλοφορεί επίσημα σήμερα, από την πολύ καλή Profound Lore. Η δυσκολία που είχα δεν οφείλεται στο ότι δεν μου άρεσε ο νέος δίσκος -κάθε άλλο, αλλά στο ότι νομίζω πως θα ξεφύγω και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα να συμβεί -άλλωστε, θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι φίλος της υπερβολής, αν και κάποια πράγματα, δεν ελέγχονται και τόσο εύκολα. Anyway, το αν τα κατάφερα ή όχι, θα φανεί στη νεκροψία.

Ο υποφαινόμενος δίσκος, αποτελείται από 5 κομμάτια και διαρκεί περίπου 55 λεπτά. Περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν κάνει την μπάντα να ξεχωρίσει, αλλά και αρκετές καινοτομίες. Καταρχάς, το εξώφυλλο, αλλά και το όλο artwork του δίσκου είναι επιεικώς φανταστικά. Η παραγωγή παραμένει μπουκωμένη ενώ, αν και έχει καθαρίσει λίγο, δεν χάνει σε όγκο. Η μουσική της μπάντας, παραμένει φυσικά Doom, αλλά φαίνεται πως δεν αρνήθηκε να εμποτιστεί με λίγο sludge, αλλά και με λίγο post σε κάποιες στιγμές ενώ, η ατμόσφαιρα του δίσκου μοιάζει να είναι λίγο περισσότερο εσωστρεφής αν και πιο άμεση σε σχέση με πρότερες δουλειές. Αυτό ίσως οφείλεται στην παραγωγή, ίσως και στις συνθέσεις.

Οι οποίες, άλλοτε είναι στο κλασικό στυλ της μπάντας -riffs που στάζουν ζοριλίκι, φωνή που μοιάζει με βρυχηθμό σαλεμένου μα συνάμα πληγωμένου λιονταριού, rythm section που ραγίζει τις πιο γερά φτιαγμένες και στέρεες κατασκευές, κι άλλοτε ξεφεύγουν σε περισσότερο ατμοσφαιρικές φόρμες, χωρίς όμως να χάνουν σε δυναμισμό. Τα ανατολίτικα στοιχεία, αλλά και η ψυχεδέλεια, σε βυθίζουν σε μια ενδοσκοπική δίνη, που σε όμοια της, δεν έχεις ξαναβρεθεί εγκλωβισμένος. Η ανάσα σου άρχισε να βαραίνει, αλλά αυτό που νιώθεις δεν είναι φόβος, ούτε απελπισία. Αυτό που αισθάνεσαι είναι Δέος και αυτά που βλέπεις δεν είναι προϊόντα της φαντασίας σου, αλλά η πραγματικότητα, που ίσως για πρώτη φορά να τη βλέπεις να σε καρφώνει κατάματα με το αδηφάγο της βλέμμα. Μην διανοηθείς να δείξεις φόβο, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η μίζερη πραγματικότητα, δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία της. Γι' αυτό λοιπόν, αντιμετώπισε την με όλες σου τις δυνάμεις και αν αυτό θαρρείς πως δεν θα είναι αρκετό, τότε ακόμη καλύτερα, διότι σκεπτόμενος έτσι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Άλλωστε, εάν ψάξεις την έννοια της λέξης Atma, θα καταλάβεις ότι τα παραπάνω λόγια, αν και μοιάζουν με παραλήρημα, δεν είναι.

Όσον αφορά την απόδοση της μπάντας, δεν έχω να πω και πολλά. Ότι τα παλικάρια είναι πολύ καλοί μουσικοί το ξέραμε εδώ και κάμποσα χρόνια, ότι αυτό δεν έχει αλλάξει, μάλλον είναι προφανές. Το ότι οι πειραματισμοί στο studio ήταν πολλοί, δεν έχετε παρά να ακούσετε τον δίσκο για να το καταλάβετε ενώ, το γεγονός πως κάποια από τα μουσικά όργανα που η μπάντα χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων είναι μοναδικά -με όλη τη σημασία της λέξης, μιας και δημιουργήθηκαν κατόπιν ειδικής παραγγελίας, μπορείτε να το μάθετε και από το δελτίο τύπου, που συνοδεύει την κυκλοφορία. Το ότι τα ντραμς με κάθε τους χτύπημα κάνουν τη γη να τρέμει, είναι εξίσου γνωστό με το ότι το μπάσο στο εν λόγω συγκρότημα, κάνει το σκυρόδεμα, να μοιάζει με παιδική πλαστελίνη. Οι δε κιθάρες, αφού σε σαγηνεύσουν και σε υπνωτίσουν με τα λυρικά τους leads ή/και solos, σε αρπάζουν χωρίς προειδοποίηση απ΄το λαιμό, τόσο σφιχτά, που τα μάτια σου, μετατρέπονται αυτομάτως σε ελατήρια. Τα φωνητικά, είτε αποτίουν φόρο τιμής στον Ozzy, είτε φαλτσάρουν, είτε αγριεύουν, παραμένουν πάντα μαγευτικά και απολύτως ταιριαστά με στίχους και μουσική ενώ, στον συγκεκριμένο δίσκο, σε αυτόν τον τομέα έχει προσφέρει λίγη από την ξεχωριστή και ιδιαίτερη αύρα του και ο Scott Kelly των -επίσης αγαπημένων μου, Neurosis.

Οι Yob με το υπέρτατο Atma, μας ταξίδεψαν σε μαγευτικά και αχαλίνωτα τοπία. Το κακό είναι πως οι εικόνες που συγκρατήσαμε από αυτή την κοσμική μας περιπλάνηση στα πέρατα του σύμπαντος, είναι αποσπασματικές καθώς, το μυαλό μας απόλεσε την αρχική του μορφή, αφού οι νότες που μας συνόδευαν κατάφεραν με ύπουλο τρόπο να το πολτοποιήσουν. Κάτι που οφείλεται στην συστηματική έκθεση του νού, στο έργο τους, το οποίο, ως γνωστόν, πάντα σύχναζε στα ίδια στέκια με την τελειότητα. Κάπως έτσι, αποδεικνύεται αυτό που εδώ και λίγα χρόνια είχαμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε: οι Yob, δεν είναι άλλη μια υπέρβαρη heavy μπάντα -από αυτές που αφθονούν στις μέρες μας, αλλά είναι η μπάντα που θα μνημονεύεται ως μια από τις κορυφαίες της γενιάς της στο μέλλον. In Yob We Trust!