Graveyard - Innocence & Decadence

 

Οι εξαιρετικοί Graveyard σχηματίστηκαν στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας πριν από περίπου δέκα χρόνια κι απαρτίζονται από τον Joakim Nilsson σε κιθάρα και φωνή, τον Axel Sjöberg στα ντραμς, τον Jonatan Ramm στην κιθάρα και τον Truls Mörck, πρώην κιθαρίστα τους, που σχετικά πρόσφατα αντικατέστησε τον οικειοθελώς αποχωρήσαντα Rikard Edlund στο μπάσο.  

 

Το νέο πόνημα των Graveyard και συνολικά τέταρτη ως τώρα full length δουλειά τους, που είναι η αφορμή για τούτο το κείμενο, κυκλοφόρησε πρόσφατα μέσω της Nuclear Blast υπό τον τίτλο Innocence & Decadence και περιέχει έντεκα κομμάτια συνολικής διάρκειας 43 λεπτών, ενώ διακρίνεται εκτός όλων των άλλων και για το χρωματιστό του και γεμάτο retro φαντασία artwork.

 

Η ζωντανή ηχογράφηση του Innocence & Decadence και η αναλογικής αύρας παραγωγή του πλημμυρίζουν τα εθιστικά του κομμάτια με vintage ζεστασιά κι αναδεικνύουν υπέροχα το εύφλεκτο rock 'n' roll τσαγανό των Graveyard, οι οποίοι σε τούτο το δίσκο μοιράζονται μεταξύ τους τα φωνητικά κι ενισχύουν έτσι σημαντικά τόσο την ποικιλία του, όσο και την ομαλή του ροή.

 

Τα παθιασμένα κι αισθαντικά φωνητικά επενδύουν με το έμφυτο τους γρέζι τον αχνό fuzz χαρακτήρα της κιθάρας κι εμπλουτίζουν έτσι το Innocence & Decadence με heavy psych πινελιές, ενώ οι ανέμελες κιθάρες των Graveyard υφαίνουν συνεχώς εκρηκτικά riffs, άλλοτε σε κλασσικό rock ύφος κι άλλοτε πάνω σε ένα στολισμένο με soul ηχοχρώματα blues rock μοτίβο.

 

Ο σπινθηροβόλος rock 'n' roll χαρακτήρας των Graveyard οφείλει τις ισχνές jazz ατασθαλίες του στα δυναμικά τους ντραμς, που φλερτάρουν με τα blast beats σε στιγμές και το σκανδαλιάρικο groove τους, ενώ το μεστό τους μπάσο ζωγραφίζει ανάγλυφα heavy rock ηχοτοπία στο έξοχο Innocence & Decadence με την έμφυτη stoner ενέργεια και την αχαλίνωτη του αδρεναλίνη.

 

Τέλος, τα περιορισμένα θηλυκά ala gospel φωνητικά ενισχύουν την υφέρπουσα μελαγχολία και την ξεθωριασμένη φρεσκάδα του Innocence & Decadence και με τα σχεδόν αόρατα πλήκτρα σταθεροποιούν την απόλυτη ισορροπία της εκρηκτικής hard rock υπόστασης και της γαλήνιας αύρας των Graceyard κι αυτό αν και ίσως ξενίζει κάμποσους, θαρρώ ότι εδώ λειτουργεί θετικά.

 

Εν ολίγοις, το χορταστικό Innocence & Decadence, που κινείται στο γνωστό vintage μοτίβο των Graveyard, αποτελεί έναν εξαιρετικό, γεμάτο συναισθήματα κι αρκούντως διασκεδαστικό δίσκο, μιας και μπορεί να στερείται πρωτοτυπίας, εντούτοις όμως, βρίθει από αγνό rock 'n' roll μεράκι και ξεχειλίζει με κάθε του νότα heavy psych αλητεία, soul γοητεία και blues αδρεναλίνη. Έξοχο.

 

Graveyard: Facebook / Twitter

Nuclear Blast: Official Website

 

Graveyard - Lights Out

Οι γεννημένοι το 2007 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, Graveyard, οι οποίοι απαρτίζονται από τους Joakim Nilsson σε κιθάρα και φωνητικά, Rikard Edlund σε μπάσο, Axel Sjöberg σε τύμπανα και κρουστά και Jonatan Ramm σε κιθάρα, κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες την τρίτη τους full length δουλειά και δεύτερη μέσω της Nuclear Blast, με τίτλο: Lights Out.

Ο εν λόγω δίσκος, ο οποίος οφείλει τον διακριθέν για την ζεστασιά και διαύγεια ήχο του, στην εξαιρετική δουλειά, που έκανε ο Don Alsterberg στον τομέα της παραγωγής, αποτελείται από 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 35 περίπου λεπτών, ενώ ξεχωρίζει για τους σαρκαστικούς στίχους του, που είναι περισσότερο προσωπικοί, αλλά και πιο κυνικοί συγχρόνως, από ποτέ.

Η μουσική του κατεύθυνση είναι λιγότερο heavy σε σύγκριση με τους προκατόχους του, αλλά εξίσου, αν όχι περισσότερο δυναμική με τις μελωδίες εκείνων, καθώς οι Graveyard φαίνεται να κατασταλάζουν σε ένα ιδιαιτέρως εκρηκτικό rock 'n' roll μοτίβο, το οποίο επιτυχώς για ακόμη μια φορά, διανθίζουν με έντονα blues στοιχεία, αλλά και vintage αισθητικής, κλασσικό rock.

Το fuzz περισσεύει στις περιπετειώδεις συνθέσεις του εύφλεκτου Lights Out, ενώ το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το groove, το οποίο ξεσηκώνει με την σκανταλιάρικη υπόσταση του. Η ψυχεδέλεια έχει πλέον αποχωρήσει σχεδόν ολοκληρωτικά από το ρεπερτόριο της μπάντας, αν κι έχω την εντύπωση, πως τούτος ο δίσκος, είναι ο πλέον σκοτεινός της ως τώρα πορείας της.

Τα ζαβολιάρικα riffs, που με μαεστρία οι κιθάρες πλέκουν, διανθίζονται από τα βαπτισμένα στα οπιούχα νερά του 60's rock ήχου, solos, που οι ίδιες υφαίνουν, ενώ τα μελωδικά τους σημεία, που δεν είναι και λίγα, πλαισιώνονται υπέροχα τόσο από το όργανο, που εντείνει τον retro τους χαρακτήρα, όσο κι από το mellotron, το οποίο καθιστά μεθυστική, την vintage αύρα τους.

Το μπάσο συμβάλει τα μέγιστα στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές, που μόνο του κρατά τα μπόσικα του δίσκου, ενώ ο μεστός ήχος του, πλημμυρίζει τα ορισμένες φορές, jazz τεχνοτροπίας, χτυπήματα των bluesy ντραμς, τα οποία προσδίδουν την απαραίτητη σπιρτάδα στις ευωδιάζουσες πυρίτιδα συνθέσεις του υποφαινόμενου, εκπληκτικού δίσκου.

Τα φωνητικά, θαρρώ, πως είναι τα καλύτερα στην ως τώρα δισκογραφία των Graveyard, καθώς ακούγονται πιο ώριμα από ποτέ, ενώ δεν έχουν χάσει ούτε ίχνος από τον σπιρτόζικο χαρακτήρα, που πάντα τα διέκρινε. Το περίσσιο πάθος τους, συμβάλει σημαντικά στην πειστική απόδοση των στίχων του δίσκου, ενώ δεν αφαιρεί κάτι από την αισθαντικότητα τους.

Ο πρωταγωνιστικός τους ρόλος στο Lights Out, δικαιώνει την επιλογή της μπάντας, να τους δώσει κυρίαρχο ρόλο στη μίξη του άλμπουμ, παρόλο, που απόρροια αυτής της κίνησης, είναι ο ελαφρώς λιγότερο heavy χαρακτήρας του, καθώς το μεγάλο τους εύρος, που φέρνει θύμισες από θρυλικές φωνές του παρελθόντος, απογειώνει την ανέμελη rock 'n' roll ατμόσφαιρα του.

Οι προερχόμενες από την ηχητική εποχή των hippies συνθέσεις του Lights Out, έχουν πολλά κοινά, αλλά και πολλές διαφορές, με τα κομμάτια, που μόλις πριν από 18 μήνες κυκλοφόρησε η μπάντα. Η ατμόσφαιρα τους παραμένει πιστή στην μουσική, που αυτή υπηρετεί, ενώ το κύριο γνώρισμα των συνθέσεων του νέου της δίσκου, είναι η περιπετειώδης τους μουσικότητα.

Τα νέα κομμάτια των ραγδαίως ανερχόμενων Graveyard, που ξεχωρίζουν για την ομαλή τους ροή και τη σωστή δομή τους, δεν αποτελούν αναμασήματα του πρόσφατου παρελθόντος τους, καθώς παρά το μικρό χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ηχογραφήθηκαν, η μπάντα κατάφερε να διευρύνει μέσω αυτών το ηχητικό της πεδίο, πατώντας συγχρόνως, γερά στη βάση της.

 

Η φουριόζα rock 'n' roll νοοτροπία της, η οποία συνυπάρχει αρμονικά με την μελαγχολική blues αισθητική της, διανθίζεται υπέροχα από τα jazz ψήγματα, που κάνουν την εμφάνιση τους στο Lights Out, ενώ η υφέρπουσα ψυχεδέλεια, που διαπερνά τις συνθέσεις του δίσκου, γοητευτικά πλαισιώνεται, από τα καλυπτόμενα με ένα νοσταλγικό πέπλο, 60's rock ηχοχρώματα του.

 

Ο νέος δίσκος των Graveyard, μπορεί να μην έχει την ίδια επίδραση στον rock χώρο, που είχε ο περσινός τους δίσκος, αλλά είμαι βέβαιος, πως θα καθιερώσει τούτη την εξαιρετική μπάντα, ως μια από τις κυρίαρχες της vintage σκηνής, καθώς οι πολλές αλλαγές στο tempo του Lights Out, που το καθιστούν συναρπαστικό, καταδεικνύουν την ειλικρινή αγάπη της για το rock 'n' roll.

Graveyard: Official Website / Facebook

Nuclear Blast: Official Website

Graveyard - Hisingen Blues

Το φθινόπωρο του 2006 γεννήθηκαν οι, εκ Σουηδίας ορμώμενοι, Graveyard. Ένα χρόνο μετά, η τετράδα, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο και ομώνυμο άλμπουμ της, φανερώνοντας με περίσσια ειλικρίνεια και χωρίς αναστολές τις προθέσεις και τις επιρροές τους: '70s Rock. Σίγουρα δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε και οι τελευταίοι που παίζουν τέτοιου είδους μουσική, αλλά υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι είναι οι καλύτεροι που επιχειρούν κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Και εξηγούμαι: Με δεδομένο πως το 99% των συγκροτημάτων του χθες, του σήμερα και του αύριο, δηλώνουν ως επιρροή συγκροτήματα που μεγαλούργησαν την δεκαετία που εξαπλώθηκε το κίνημα των hippies, είναι σχεδόν απίθανο να ακούσουμε κάτι που δεν θα μοιάζει με παρελθόντες ήχους και κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο -κάθε άλλο. Ειδικά όταν μιλάμε για δίσκους όπως το Hisingen Blues.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει διάρκεια περίπου 40 λεπτά και αποτελείται από 9 τραγούδια. Η παραγωγή του είναι υπερβολικά καλή, καθώς αναδεικνύει την μουσική που περιέχει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο ότι το γκρουπ χρησιμοποίησε την καθόλου ξεπερασμένη -κατά τη γνώμη μου, αναλογική μέθοδο ηχογράφησης. Άλλωστε, το ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν ηλεκτρονικά τεχνάσματα για τη βελτίωση του ήχου δεν σημαίνει ότι αυτός ακούγεται παρωχημένος, αλλά, μάλλον προσδίδει ένα vintage συναίσθημα στο ηχητικό αποτέλεσμα, που σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες είναι χρησιμότατο. Το εξώφυλλο νομίζω πως αξίζει ειδικής μνείας, διότι αν και δεν παρουσιάζει κάτι το εξωπραγματικό, παραμένει πανέμορφο, ενώ έξυπνη μου φάνηκε και η κίνηση να το αποκαλύψουν σταδιακά: 1/4 τη φορά, σε διάστημα λίγων εβδομάδων πριν τη κυκλοφορία.

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι ακριβώς ακούμε εδώ; Το Doom υποβάλει τα σέβη του στο κλασικό Rock, το οποίο με τη σειρά του παραδέχεται πως χωρίς τα Blues, τίποτα δεν θα υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Φανταστείτε μια μπάντα με τους Jimmy Hendrix και Jimmy Page στις κιθάρες, τον Robert Plant στη φωνή, τον Geezer Buttler στο μπάσο και τον Ian Paice στα ντραμς να διασκευάζουν Rolling Stones έχοντας παραχωρήσει την ευθύνη των ενορχηστρώσεων στον Eric Clapton -εποχής Cream, και αφήνοντας τον Jim Morrison να βάλει τη δικιά του πινελιά στους στίχους -με την βοήθεια των απαγορευμένων και ιδιαιτέρως διαδεδομένων φυτικών και όχι μόνο, ουσιών της εποχής. Κάπως έτσι ακούγονται οι Graveyard στο πολύ καλό Hisingen Blues, στο οποίο μάλλον ανακάλυψαν το στυλ που τους ταιριάζει.

Καθαρόαιμο Rock 'n' Roll από μια μπάντα που νομίζω ότι τα καλύτερα τα έχει μπροστά της. Υπέγραψε συμβόλαιο με μια εταιρία μεγαθήριο στο χώρο της σκληρής μουσικής αλλά από ότι φαίνεται αυτό δεν επηρέασε καθόλου τη μουσική, αλλά ούτε και την γενικότερη αισθητική της, κι αυτό είναι αισιόδοξο. Μακάρι η εταιρία να τους στηρίξει όπως πρέπει δίχως να προσπαθήσει να τους επιβάλει αλλαγές. Η αρχή της συνεργασίας τους μοιάζει θετική μιας και το promotion που τους γίνεται είναι πολύ καλό, κάτι που αντανακλάται και στις πολυάριθμες συναυλίες που έχουν κανονίσει ως τώρα για το ερχόμενο καλοκαίρι. Δυστυχώς, δεν έχει ανακοινωθεί κάποια ημερομηνία στη χώρα μας αλλά θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει το συντομότερο διότι νομίζω πως η καθημερινότητά μας χρειάζεται λίγη ξεγνοιασιά και μια συναυλία από μια μπάντα που παίζει τέτοιου είδους μουσική -που θαρρείς πως φτιάχτηκε για πάρτι, θα είναι ταμάμ για να ξεδώσουμε λιγάκι. Anyway, σημασία έχει πως αυτός ο δίσκος, σαν το παλιό καλό κρασί, σου αφήνει μια γεύση μεθυστικά όμορφη.