Wo Fat - Midnight Cometh

 

Νομίζω, πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις οι ορμώμενοι από το Ντάλας του Τέξας κι άκρως ποιοτικοί Wo Fat, που πήραν σάρκα και οστά το 2003 κι απαρτίζονται από τρεις εξόχως έμπειρους και ικανούς μουσικούς και πιο συγκεκριμένα από τον Kent Stump σε κιθάρα/φωνή, τον Tim Wilson στο μπάσο και τον Michael Walter στα ντραμς, οι οποίοι τον ερχόμενο Μάη θα κυκλοφορήσουν δια μέσω της ραγδαίως ανερχόμενης Ripple Music τη νέα τους δουλειά.

 

Όπως ακριβώς και οι προηγμένες studio κι όχι μόνο δουλειές τους, έτσι και το επερχόμενο κι έκτο συνολικά full length άλμπουμ των Wo Fat, που τιτλοφορείται Midnight Cometh και περιέχει έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 49 λεπτών, ξεχειλίζει heavy ποιότητα και μαρτυρά μες από τις περιπετειώδεις συνθέσεις του, το απαράμιλλο δέσιμο, την συνθετική κι εκτελεστική δεινότητα, την αστείρευτη έμπνευση και την αχαλίνωτη τους rock φαντασία.

 

Με όπλο την εξαιρετικά ογκώδη και θολή διαύγεια της παραγωγής του, το χορταστικό και σχεδόν αβάσταχτα γοητευτικό Midnight Cometh μας ταξιδεύει μες από space βάλτους σε πολύχρωμα αν και ολίγον τι ξεθωριασμένα doom ηχοτοπία στολισμένα με ορμητικές stoner πινελιές και μας παρουσιάζει την jazz νοοτροπία, που διακρίνει την έμφυτη jam ιδιοσυγκρασία των Wo Fat μες από τις αχνές desert αναθυμιάσεις και την ευωδία southern πυρίτιδας της blues αύρας τους.

 

Αναιμικά metal ιχνοστοιχεία πλαισιώνουν υπέροχα τα rock 'n' roll ψήγματα και την αβυσσαλέα fuzz ευωδία, που διαπερνά τον στιβαρό heavy ήχο των έξοχων Wo Fat, ενώ πάντα παρούσα και ρωμαλέα είναι η υφέρπουσα και συνάμα λυσσαλέα sci-fi ψυχεδέλεια, που διακρίνει το χειμαρρώδες τους rock μοτίβο, το οποίο στο συναρπαστικό Midnight Cometh είναι πιο μεστό και συμπαγές από ποτέ, καθώς οι τρομεροί δημιουργοί του, εδώ είναι ξανά σε τοπ φόρμα.

 

Ρυθμοί με τραχιά doom υφή εναλλάσσονται επιτυχώς με riffs βαριά σε ορμητικό stoner ύφος και χάρη στο πλούσιο ταλέντο των Wo Fat και τον ατίθασο χαρακτήρα της κιθάρα τους, το εξόχως heavy υπόβαθρο τους είναι σωστά διανθισμένο με leads, που ζέχνουν αρχέγονη blues αλητεία και με solos, που μας βυθίζουν στα άδυτα της fuzz ψυχεδέλειας με τα εθιστικά και μεθυστικά τους rock αρώματα, που καθιστούν άκρως απολαυστικό το φανταστικό Midnight Cometh.

 

Ισχνό γρέζι διακρίνει τα καθαρά φωνητικά των Wo Fat, τα οποία εντείνουν με την έμφυτη τους βραχνάδα την ήδη έντονη stoner ευωδία τους και συμβάλουν σημαντικά στην ηχητική ποικιλία τους, ενώ ειδικής μνείας αξίζουν αμφότερα το μπάσο και τα ντραμς, που συγκροτούν ένα σφιχτό rythm section στο Midnight Cometh, κολακεύοντας τα εκρηκτικά του κομμάτια, που χρωστούν στον αυθόρμητο rock αυτοσχεδιασμό των δημιουργών τους, την heavy rock τους σπιρτάδα.

 

Σχεδόν ανεπαίσθητη είναι η αχνή desert σκόνη, που καλύπτει με περισσή μαεστρία την jazz ιδιοσυγκρασία και τις jam ατασθαλίες των Wo Fat, όμως κολακεύει τόσο τα space ψήγματα και τα σχεδόν διάφανα sludge ρινίσματα τους, όσο και τα εύφλεκτα stoner στοιχεία τους, που χάρη στα πρωτόγονα doom ηχοχρώματα του heavy rock τους υποβάθρου, τονίζουν αμφότερες τις blues αποχρώσεις και τις metal αιχμές του Midnight Cometh και της rock του ψυχεδέλειας.

 

Εν ολίγοις, για ακόμη μια φορά οι φοβεροί Wo Fat εντυπωσιάζουν με το έμφυτο heavy ταλέντο και το σπινθηροβόλο τους rock χάρισμα κι έτσι σε συνδυασμό με τα σκληρά blues χνώτα τους, μας προσφέρουν δυνατές στιγμές doom ευδαιμονίας και stoner αδρεναλίνης πασπαλισμένες με fuzz ψυχεδέλεια κι εμποτισμένες με βαθιές jam πινελιές, που καθιστούν σχεδόν ακαταμάχητο το Midnight Cometh κι εδραιώνουν στις heavy rock κορφές τούτη την εξαίρετη μπάντα. Υπέροχο.

 

Wo Fat: Official Website

Ripple Music: Official Website

 

Wo Fat - The Conjuring

Το 2003 στο Ντάλας του Τέξας σχηματίστηκαν οι Wo Fat, οι οποίοι απαρτίζονται από τον Kent Stump σε κιθάρα και φωνή, από τον Tim Wilson στο μπάσο κι από τον Michael Walter στα ντραμς και τα φωνητικά. Τούτοι οι τρομακτικά ταλαντούχοι τύποι κυκλοφορούν τούτες τις μέρες μέσω της Small Stone Recordings την πέμπτη full length κυκλοφορία τους, που αποτελείται από 5 κομμάτια συνολικής διάρκειας 48 λεπτών και η οποία φέρει τον τίτλο: The Conjuring.

 

Ο εν λόγω εκπληκτικός δίσκος, που κοσμείται από το φανταστικό artwork του Alexander Von Wieding, το οποίο αναδεικνύει υπέροχα τα sci-fi και horror στοιχεία των στίχων του, ξεχωρίζει για την ογκώδη και συνάμα εξόχως πυκνή και διαυγή παραγωγή του, η οποία οφείλεται στην άριστη δουλειά των ίδιων των Wo Fat στον τομέα αυτό, καθώς επίσης και στην αρμονική τους συνεργασία με το Nolan Brett, που επιμελήθηκε με περίσσιο μεράκι το κομμάτι του mastering.

 

Οι παραπάνω επιτυχημένες συνεργασίες είχαν ως αποτέλεσμα η έξοχη απόδοση των Wo Fat σε συνδυασμό με το απαράμιλλο μουσικό τους δέσιμο, να απογειώσουν τον συνθετικό τους οίστρο και την εκτελεστική τους δεινότητα και να μας μεθύσουν με το εθιστικό heavy απόσταγμα τους, που στηρίζεται σε doom ηχοτοπία αναμεμιγμένα με stoner ηχοχρώματα και sludge ιχνοστοιχεία, που καθιστούν εντυπωσιακά τα jazz ψήγματα και τις έντονες blues πινελιές τους.

 

Η ήδη υπέρ του δέοντος heavy και πλούσια μορφή της μουσικής των Wo Fat εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ποιοτικά ύψη χάρις και στην ανάγλυφη παρουσία της rock ψυχεδέλειας στον ήχο τους, ο οποίος έχει βαπτιστεί σε οπιούχες space λασπουριές, αναδεικνύοντας έτσι με υπέροχο τρόπο, τόσο την στιβαρή δομή των συνθέσεων τους, όσο και τις ατίθασες jam στιγμές τους, οι οποίες καθιστούν τούτο το συναρπαστικό κι απολαυστικό άκουσμα, σχεδόν ακαταμάχητο.

 

Τα δυναμικά ντραμς πλημμυρίζουν με το southern αύρας και αχνής jazz τεχνοτροπίας groove τους το έξοχο The Conjuring, το οποίο πολιορκείται από το μεστό και σε στιγμές φέρον sludge μανδύα μπάσο και το απύθμενο fuzz του, καθώς κι από την πνιγμένη στη stoner παραμόρφωση κιθάρα, που άλλοτε σκαρώνει riffs θηριώδους εκτοπίσματος σε doom ύφος κι άλλοτε υφαίνει περιπετειώδη solos, που μαρτυρούν τις blues καταβολές της και την αγνή rock 'n' roll φύση της.

 

Εν ολίγοις, οι εκπληκτικοί Wo Fat συνεχίζουν την ξέφρενη πορεία τους κάπου εκεί κοντά στις heavy rock κορφές με ακόμη έναν επιεικώς καταπληκτικό δίσκο, καθώς πέτυχαν για ακόμη μια φορά να μας προσφέρουν ένα πλούσιο heavy άκουσμα, που βρίθει τσαγανό και σπιρτάδα και συγχρόνως, μας χαρίζουν με το φαντασμαγορικό The Conjuring έναν από τους καλύτερους heavy δίσκους του έτους. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας..

Wo Fat: Facebook / Official Website

Small Stone Recordings: Official Website

Wo Fat - The Black Code

Η υπέρ του δέοντος heavy παρέα των εξόχως ταλαντούχων Kent Stump σε φωνή και κιθάρα, Tim Wilson σε μπάσο και Michael Walter σε τύμπανα και φωνητικά, επιστρέφει με ιδιαιτέρως δυναμικό τρόπο στα heavy δρώμενα, μετά τον περσινό, εξαιρετικό της δίσκο, καθώς..

..Ο τέταρτος συνολικά, μα πρώτος για λογαριασμό της Small Stone Recordings, δίσκος των γεννημένων στο Ντάλας του Τέξας το 2003, Wo Fat, ο οποίος φέρει τον τίτλο: The Black Code, είναι πλέον γεγονός, μιας και κυκλοφόρησε επίσημα, πριν από μόλις λίγες ώρες.

Η μπάντα συνεργάστηκε για το artwork του The Black Code με τον Alexander Von Wieding και για το mastering του με τον Christ Goosman, ενώ την παραγωγή του, ανέλαβε με μπροστάρη τον frontman της και για ακόμη μια φορά στην πορεία της, με εξαιρετική επιτυχία, η ίδια.

Ο ήχος του The Black Code είναι ογκώδης, τραχύς, αλλά κι αρκούντως διαυγής, ενώ αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, τις καλυμμένες με space λάσπη, συνθέσεις της μπάντας, καθώς το απύθμενο βάθος του, δεν πνίγει, αλλά απογειώνει τις sci-fi ανησυχίες της.

Η κιθάρα σκαρώνει θηριώδους υπόστασης doom μοτίβου riffs, ενώ τα βαπτισμένα στον fuzz κι αχανή blues βάλτο του southern ήχου, solos της, διακρίνονται για τον ψυχεδελικό τους χαρακτήρα, που υπέροχα πλαισιώνει τα γεμάτα γρέζι, ωμά φωνητικά των Wo Fat.

Τα δυναμικά ντραμς προσδίδουν funk πινελιές στην jam υφή των συνθέσεων του αψεγάδιαστου The Black Code, ενώ στολίζουν με jazz ψήγματα το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο βρίθει groove, εξαιτίας του stoner χαρακτήρα των ορμητικών μελωδιών του μεστού μπάσου.

Η απαράμιλλη ισορροπία μεταξύ της jam μορφής των κομματιών του The Black Code και της doom, ψυχεδελικής τους τεχνοτροπίας, είναι αποτέλεσμα της εκπληκτικής χημείας, που διακρίνει τους τρεις άκρως ταλαντούχους μουσικούς, που απαρτίζουν τους φοβερούς Wo Fat.

Ο heavy psych αυτοσχεδιασμός, που κολακεύει τις στιβαρές συνθέσεις του The Black Code, συνυπάρχει αρμονικά με τον στιβαρό χαρακτήρα των κομματιών των Wo Fat, ενώ αποδεικνύει, πως η συνθετική τους ικανότητα, είναι εφάμιλλης δυναμικής, με το πλούσιο ταλέντο τους.

Άλλωστε, λίγα είναι τα συγκροτήματα, που θαρρώ, πως μπορούν να ισχυρίζονται, ότι όλες τους οι δουλειές είναι τουλάχιστον καλές, κι όπως σωστά μαντεύετε, οι φαντασμαγορικοί Wo Fat, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν, την καλύτερη ίσως, δουλειά τους, είναι ένα από αυτά.

Όσοι λοιπόν, γουστάρετε το doom σας να έχει γενναίες ποσότητες stoner και ψυχεδέλειας, δεν έχετε παρά να ακούσετε το εκπληκτικό The Black Code των εξαιρετικών Wo Fat, που εύγλωττα καταδεικνύει, πως τούτοι οι Αμερικάνοι, είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα. Kudos!

Wo Fat: Facebook / Official Website

Small Stone Recordings: Official Website

Wo Fat - Noche Del Chupacabra

Οι Wo Fat, που κατάγονται από το Dallas του Texas, δημιουργήθηκαν το 2003 και έκτοτε επιδίδονται ανελλιπώς σε συνθετικά όργια, προσφέροντάς μας ένας ωραιότατο μείγμα stoner, ψυχεδέλειας, blues και doom ενώ, δεν λείπουν από το τελικό μείγμα ούτε τα jazz, αλλά ούτε και τα noise ψήγματα, που προσθέτουν ακόμη περισσότερη ποικιλία στο τελικό αποτέλεσμα. Τρεις full length δίσκους έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, με τον τελευταίο να κυκλοφορεί επίσημα τον περασμένο Φλεβάρη και να προσφέρει απλόχερα σε όλους τους φίλους του heavy ήχου απανωτούς οργασμούς με την πρώτη κιόλας ακρόασή του.

Noche Del Chupacabra, το όνομα του υποφαινόμενου δίσκου, που έχει διάρκεια αισθητά μικρότερη από τους προκατόχους του καθώς, αυτή κινείται κοντά στα 45 λεπτά ενώ, αποτελείται από 5 κομμάτια-οδοστρωτήρες, εκ των οποίων κανένα δεν πέφτει κάτω από τα 6 λεπτά. Την παραγωγή και την μίξη του δίσκου την έχει επιμεληθεί η ίδια η μπάντα, οπότε είναι περιττό να αναφέρω ότι όλα ακούγονται όσο και όπως πρέπει εδώ καθώς, η δυσωδία του βάλτου που φαίνεται στο εξώφυλλο του δίσκου, έχει ενωθεί εις σάρκα μιαν με το ευωδιαστό και ευεργετικά δροσερό καλοκαιρινό αεράκι.

Η επίδοση της μπάντας είναι εξωπραγματική ενώ, η αλληλεπίδραση των τριών μελών της μπάντας κρίνεται ως φανταστική. Η κιθάρα παράγει τερατώδη riffs, εκπληκτικά leads και εξαιρετικά παιγμένα και δεμένα με το σύνολο του εκάστοτε κομματιού solos, που πολλοί μεγάλοι κιθαρίστες θα ζήλευαν. Το μπάσο αναλαμβάνει συνεχώς πρωτοβουλίες καθώς, δεν φοβάται να ηγηθεί των κομματιών, αλλά ούτε και να συνοδεύσει τα υπόλοιπα όργανα όταν αυτό απαιτείται ενώ, το ότι ο ήχος που παράγει είναι αυτός που προσδίδει βαρύτητα και όγκο στον δίσκο, μάλλον το έχετε υποψιαστεί. Στα ντραμς γίνεται εξαιρετική δουλειά καθώς, είτε κρατούν το ρυθμό με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού, είτε groove-άρουν οδηγώντας τις συνθέσεις σε μονοπάτια ελώδη που οδηγούν στη μέση κάποιας ηλιοκαμένης ερήμου. Τα φωνητικά κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το κερασάκι στην τούρτα, μιας και η έξυπνη και όχι ιδιαίτερα εκτενής χρήση τους, απογειώνει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω την μουσική των Wo Fat καθώς, το stoner συνουσιάζεται με την ψυχεδέλεια, την ίδια στιγμή που τα blues μπαλαμουτιάζουν το doom ενώ, αξίζει να αναφερθεί πως jazz και noise κρυφοκοιτάζουν τις ερωτικές περιπτύξεις των υπόλοιπων ιδιωμάτων -στις οποίες παραλίγο να ξεχάσω πως χρησιμοποιούνται ερωτικά βοηθήματα ονάματι fuzz και desert. Χμ, νομίζω πως η προσπάθεια να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να βρω λέξεις να περιγράψω τη μουσική, που το φαντασμαγορικό Noche Del Chupacabra περιέχει, αποδεικνύεται αποτυχημένη καθώς, η παρομοίωση της με ερωτική πράξη μάλλον την αδικεί, αφού η ικανοποίηση που σου προσφέρει νομίζω πως δεν είναι εφάμιλλη της συνουσίας, μα μεγαλύτερη. Όχι, δεν με έπιασε η ζέστη, ούτε με χτύπησε ο ήλιος κατακέφαλα, αλλά ούτε και με παράτησε η γκόμενα. Αν και εδώ που τα λέμε θα έπρεπε, μιας και τελευταία είμαι περισσότερο αφοσιωμένος σ' αυτό το άλμπουμ παρά σε εκείνη. Επειδή όμως εδώ δεν γράφω για τα προσωπικά μου, αλλά για τις μουσικές που γουστάρω, κλείνοντας έχω να σας πω ότι παρότι δεν μου αρέσει η χρήση της προστακτικής, θα αναγκαστώ να την χρησιμοποιήσω, μιας και αυτό το άλμπουμ πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσετε. Ναι, είναι τόσο μα τόσο καλό, που η ακρόασή του άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χάρη προς τον εαυτό σας. Αλήθεια.