The Lone Crows

Από την Μινεάπολις των Η.Π.Α. προέρχονται οι δημιουργημένοι το 2009, The Lone Crows, οι οποίοι ξεκίνησαν ως μια σχολική μπάντα με έμφαση στα progressive και thrash ηχοτοπία, ώσπου οι αλλαγές στο line up τους, που ολοκληρώθηκαν δυο χρόνια μετά την γέννηση τους, οδήγησαν την μπάντα σε heavy blues μελωδίες πασπαλισμένες με έντονα fuzz ηχοχρώματα.

Τούτη η άκρως ελπιδοφόρα μπάντα αποτελείται από τους Tim Barbeau σε κιθάρα και φωνή, Julian Manzara σε κιθάρα, Andy Battcher σε μπάσο και Joe Goff σε κρουστά και ντραμς, όλοι εκ των οποίων, διακρίνονται για το μουσικό και συνθετικό τους ταλέντο, καθώς και για την υψηλότατη απόδοση, που έπιασαν στο ομώνυμο κι εξόχως απολαυστικό ντεμπούτο τους.

Ο εν λόγω δίσκος, κυκλοφόρησε πέρσι από την ίδια την μπάντα κερδίζοντας εντυπωσιακές κριτικές στον τοπικό της τύπο και όχι μόνο σε αυτόν, αλλά κι ένα συμβόλαιο με την φημισμένη γερμανική δισκογραφική World In Sound, η οποία επανακυκλοφορεί το αποτελούμενο από 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, The Lone Crows, εδώ και λίγες εβδομάδες.

Το εκρηκτικό μείγμα κλασικού rock σε heavy blues ρυθμούς με grunge ψήγματα βαπτισμένα σε ψυχεδελικά acid rock νερά, που αποτελεί τον ηχητικό κορμό του The Lone Crows, καθιστά το εν λόγω άλμπουμ εντυπωσιακά όμορφο, ενώ το αργό και σχεδόν μεθυστικό του τέμπο, σε συνδυασμό με το fuzz ταμπεραμέντο του και την 60's αύρα του, απλώς, το απογειώνουν.

Οι κιθάρες σκαρώνουν σπιρτόζικα riffs και σαλεμένα solos με σκανταλιάρικη διάθεση, αλλά υφαίνουν και μελωδίες μελαγχολικά νοσταλγικές, οι οποίες καθηλώνουν με κάθε τους νότα, την ίδια στιγμή, που μπάσο και ντραμς, συνθέτουν ένα στιβαρό κι άκρως δυναμικό rythm section, υποστηρίζοντας με τον καλύτερο τρόπο, τις ταξιδιάρικες συνθέσεις του The Lone Crows.

Το όλο θαυμαστό ηχητικό πακέτο συμπληρώνουν υπέροχα τα άλλοτε γεμάτα γρέζι κι άλλοτε βγαλμένα μέσα από ένα ψυχεδελικό space πρίσμα παλαιότερων ηχητικών εποχών, μα πάντα παθιασμένα φωνητικά, που αποδίδουν τους όχι σύνθετους, μα γεμάτους νόημα και ειλικρίνεια στίχους του καταπληκτικού The Lone Crows, με τον πλέον κολακευτικό για αυτούς, τρόπο.

Εξώφυλλο κι artwork πλαισιώνουν υπέροχα το παρθενικό άλμπουμ των ραγδαίως ανερχόμενων The Lone Crows, ενώ η αψεγάδιαστη και ιδιαιτέρως δυναμική παραγωγή του, αποδεικνύει με τον τρόπο της, πως τούτοι οι νεαροί από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, δεν αστειεύονται και δεν αφήνουν τίποτα απολύτως στην τύχη, και αυτό θαρρώ, πως αξίζει, ειδικής μνείας.

Με λίγα λόγια, εάν ψάχνετε ένα αγνό heavy rock άκουσμα, που τιμά και σέβεται τις blues ρίζες όλου του rock φάσματος, τότε είμαι σχεδόν βέβαιος, πως δεν έχετε καλύτερη επιλογή από την πρώτη full length δουλειά των The Lone Crows, καθώς τούτος ο δίσκος, θα σας συναρπάσει με τις σπιρτόζικες μελωδίες του και θα σας μαγέψει με τον ευθύ κι ευαίσθητο χαρακτήρα του.

The Lone Crows: Bandcamp / Facebook

World In Sound: Official Website

 

Cathedral - The Last Spire

Τι να πρώτο πει κανείς για τους μάστορες του doom metal από την Βρετανία ονόματι Cathedral, που από το 1989 οπότε και δημιουργήθηκαν από τον ηγέτη, τραγουδιστή και μορφή της heavy σκηνής γενικότερα, Lee Dorrian, έως και τον Απρίλη του 2013, όταν και με την κυκλοφορία της δέκατης και τελευταία τους full length δουλειάς με τίτλο: The Last Spire, έκλεισε ο κύκλος τους στον doom πλανήτη, πέτυχαν με τους αινιγματικούς, μα πάντα εξαιρετικά ενδιαφέροντες δίσκους τους, να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον, τόσο για την doom σκηνή, όσο και για την αργή μουσική γενικότερα, καθώς όλα αυτά τα χρόνια, δεν κυκλοφόρησαν ούτε έναν μέτριο δίσκο.

Και πως αλλιώς να γινόταν, όταν κουμάντο στις συνθέσεις κάνει, τόσο ο προαναφερθείς ηγέτης της μπάντας, όσο και ο τρομερός Gaz Jennings με την κιθάρα του, που συνεργάζεται άψογα εδώ και δυο περίπου δεκαετίες με τον ντράμερ της μπάντας, Brian Dixon, αλλά και με τον προσφάτως εισελθόντα σε αυτή, Scott Carlson στο μπάσο, δημιουργώντας heavy κομμάτια άλλοτε βαριά κι ασήκωτα κι άλλοτε διανθισμένα με ψυχεδελικές prog αναφορές, αλλά και συχνά πυκνά με αχνά ψήγματα punk και stoner στοιχεία, που προσέδιδαν στη μουσική των Cathedral, μια κολακευτική για αυτήν, ποικιλία, που πάντα διακρίνονταν από μια πειραματική διάθεση.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία βρίσκονται και στο κύκνειο άσμα τους, που φέρει τον πολύ ταιριαστό τίτλο: The Last Spire και το οποίο καταφέρνει στα 8 κομμάτια συνολικής διαρκείας 58 περίπου λεπτών, που το αποτελούν, να μας υπενθυμίσει γιατί οι Cathedral ήταν, είναι και θα είναι για πάντα χαραγμένοι με τεράστια κι ανάγλυφα γράμματα στην doom βίβλο, καθώς περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που τους κατέστησαν ξεχωριστούς, αλλά και μερικούς νεωτερισμούς, που όμως πλέουν αρμονικά με το παλιακό doom ύφος του δίσκου, που μοιάζει πολύ με εκείνο των πρώτων δουλειών της μπάντας, δίχως αυτό να σημαίνει, πως αυτή αντιγράφει τον εαυτό της.

Οι συνθέσεις του The Last Spire έχουν την δική τους μοναδική του ταυτότητα και αποτελούν ένα doom απαύγασμα απαράμιλλης ομορφιάς, καθώς πέρα των γιγαντιαίων και με συχνές αλλαγές στο τέμπο τους, riffs της κιθάρας, των τρομακτικής δυναμικής χτυπημάτων των ντραμς και του μεστού και σπινθηροβόλου μπάσου, διαθέτουν κι άκρως κολακευτικά για αυτό αιθέρια πλήκτρα, καθώς και μια μαγευτική vintage αύρα, που είναι απόρροια των μελωδιών του David Moore στα moog, mellotron και hammond, που με μαεστρία ντύνουν τις στερνές μελωδίες των Cathedral, στις οποίες προσφέρουν την φωνή τους η Rosalie Cunningham και ο Chris Reifert.

Οι τραχιές κιθάρες δημιουργούν riffs αγνού και ανόθευτου doom, πότε σε βασανιστικά αργό και πότε σε λίγο πιο σπιντάτο τέμπο, ενώ τα leads και solos τους, άλλοτε προσδίδουν στο The Last Spire μια metal χροιά κι άλλοτε έναν ψυχεδελικό prog τόνο, που απογειώνει τα πολύ σημαντικά, για την εκπληκτική του ροή, ακουστικά περάσματα, που καθηλώνουν με την λιτή και απέριττη ομορφιά τους. Τα φωνητικά του αρχηγού της μπάντας και ιδρυτή της φημισμένης Rise Above Records, είναι στα γνωστά επίπεδα της μπάντας, ενώ εδώ συνοδεύονται από ένα guest μιλητό sample κι από μερικά πανέμορφα γυναικεία φωνητικά, που απογειώνουν το ηχητικό σύνολο.

Το μπάσο σιγοντάρει τις κιθάρες και τα ντραμς εντυπωσιακά, δίχως όμως να στερηθεί ηχητικών πρωτοβουλιών, ενώ τα τύμπανα προσφέρουν απύθμενο groove στις διακριθείσες εκτός όλων των άλλων και για το fuzz τους συνθέσεις του The Last Spire, συμβάλλοντας σημαντικά στο θελκτικό χαρακτήρα του τελικού ηχητικού αποτελέσματος. Τα πλήκτρα γεμίζουν επιτυχώς τα κομμάτια του δίσκου, τα οποία χρωστούν πολλά, τόσο στο mellotron και το hammond, όσο και στο moog, καθώς σε αυτά οφείλει την ατίθαση φαντασία, που χαρακτηρίζει την περιπετειώδη υπόσταση, που οι ευρισκόμενα σε συνθετικά κέφια Cathedral τους προσέδωσαν απλόχερα.

Οι experimental ανησυχίες τούτης της μπάντας σύμβολο της doom σκηνής συγκρούονται αρμονικά με τις ανίερες ηχητικές τους ρίζες, δημιουργώντας έτσι ένα μεγαλειώδες heavy κράμα, που μπάντα και οπαδοί θα απολαύσουν εξίσου, καθώς ο αυθορμητισμός στην ευεργετηθείσα από την αψεγάδιαστη παραγωγή της, μουσική του The Last Spire, περισσεύει, ενώ το ταλέντο και η τιμιότητα των Cathedral, μαρτυρείται για ακόμη μια φορά στην ιστορία τους, σε κάθε τους νότα, καθιστώντας έτσι την περσινή τους απόφαση να τελειώσουν την ηχητική τους διαδρομή με αυτήν τη μορφή, αμφίβολη, καθώς στο έσχατο χρονικά πόνημα τους, η έμπνευση ξεχειλίζει.

Όμως η μπάντα έχει λάβει εδώ και καιρό την απόφαση της, οπότε όλα τα υπόλοιπα σχετικά με αυτό το θέμα περιττεύουν, καθώς τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Ας είναι όμως, μιας και οι μεγάλοι Cathedral ποτέ δεν θα χαθούν στην λήθη, καθώς τα έργα τους θα παραμείνουν σε περίοπτη θέση του ευρύτερου heavy χώρου, υπενθυμίζοντας σε όλους, πως μερικές μπάντες είναι φτιαγμένες από ανεξίτηλα υλικά και πως ακόμη κι η στερνή τους ηχητική ανάσα, που σε τούτη την περίπτωση φέρει τον τίτλο: The Last Spire, εμπνέει σεβασμό. R.I.P. Cathedral και καλό ταξίδι στα απέραντα σοκάκια των heavy ουρανών. Twenty years it's been..

Cathedral: Official Website / Facebook

Rise Above Records: Official Website

Agnes Vein - Soulship

Οι προερχόμενοι από την Θεσσαλονίκη και απαρτιζόμενοι από τους Σάκη σε κιθάρα, Φοίβο σε ντραμς κι Ερρίκο σε μπάσο, Agnes Vein, είναι από εκείνες τις μπάντες, που αν κι έχουν μια μεστή παρουσία στο εγχώριο underground, εντούτοις, καθυστέρησαν να τη μετουσιώσουν σε κάποια ηχογράφηση αρκετά, αλλά όταν το έκαναν, κατάφεραν να εντυπωσιάσουν με την ποιότητα της, όπως αποδεικνύει τρανά το προ τριετίας ντεμπούτο τους: Duality, που χρειάστηκε να περάσουν 9 χρόνια από την δημιουργία τους το 2001 για να πάρει σάρκα κι οστά.

Εν έτη 2013 και σε αντίθεση με άλλες εγχώριες μπάντες, που κυκλοφόρησαν την παρθενική τους δουλειά μετά από χρόνια κι ύστερα διέλυσαν, οι ανερχόμενοι Agnes Vein κυκλοφόρησαν την τρέχουσα Άνοιξη το αποτελούμενο από 6 κομμάτια, Soulship, το οποίο παρά την μικρή του διάρκεια, που αγγίζει τα 38 λεπτά περίπου, αποτελεί το δεύτερο full length τους και συνάμα ένα εξαιρετικό άκουσμα, που υφαίνει με μαεστρία ένα σαγηνευτικό υφαντό στολισμένο με έντονα doom ηχοχρώματα, μπόλικα sludge ψήγματα, epic συναίσθημα και black ψυχεδέλεια.

Η κιθάρα πλέκει γοητευτικά leads πνιγμένα στο επικό μέλας και σκαρώνει riffs πάνω σε ένα στιβαρό doom μοτίβο, το οποίο η ίδια φροντίζει να διανθίσει με sludge στοιχεία, προσφέροντας έτσι ποικιλία στις συναρπαστικές συνθέσεις του απολαυστικού Soulship, ενώ τα φωνητικά, που εναλλάσσονται σε black οδυρμούς και καταθλιπτικές ελεγείες, εντείνουν το αίσθημα της απώλειας του δίσκου, καθώς ενισχύουν σημαντικά τη θρηνητική αύρα της κιθάρας κι αποδίδουν συγχρόνως, με περισσή και βασανιστική ειλικρίνεια τους ξεχειλίζοντες πόνο στίχους του.

Το μπάσο προσδίδει όγκο και βάθος στις συνθέσεις, αλλά ξεχωρίζει κυρίως για την ικανότητα του να ελίσσεται ανάμεσα σε αυτές με τέτοιο τρόπο, ώστε να τους προσφέρει την απαραίτητη πυκνότητα και δυναμική, ενώ συγχρόνως πλαισιώνει εξαίσια, τόσο τις αποπνέουσες μια βαθιά εσωστρέφεια κιθάρες, όσο και τα προερχόμενα από την άβυσσο και καταιγιστικά σε στιγμές χτυπήματα των ντραμς, που δίνουν στο εξαιρετικό Soulship μια υφέρπουσα και διαολεμένη αύρα πνευματικότητας, η οποία απογειώνει την ανάγλυφη μελαγχολία, που το διακρίνει.

Ο μελαγχολικός doom ρυθμός των συνθέσεων του Soulship συνδυάζεται άψογα με τις epic αναφορές των Agnes Vein και στολίζονται υπέροχα από τα λιγοστά μεν, απολαυστικά δε, sludge ψήγματα, με τα οποία τούτη η άκρως ελπιδοφόρα μπάντα τις στολίζει, ενώ τα φέροντα μια βάρβαρη αίσθηση κατάθλιψης, black ηχοτοπία τους, κολακεύονται από την υφέρπουσα ψυχεδέλεια, με τα οποία τούτη η πολλά υποσχόμενη μπάντα τα διανθίζει, προδίδοντας έτσι τον συνθετικό της οίστρο, το περίσσιο ταλέντο και την πραγματικά αψεγάδιαστη απόδοση της.

Όπως ίσως υποψιάζεστε, ο νέος δίσκος των Agnes Vein είναι εξαιρετικός από όλες τις απόψεις, καθώς εκτός του μουσικού και στιχουργικού του περιεχομένου, που βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο, τόσο η παραγωγή, όσο και το artwork του, αξίζουν ειδικής μνείας, καθώς συμβάλουν τα μέγιστα στο θαυμάσιο άκουσμα με τον τίτλο: Soulship, που αποτελεί ένα άκρως ενθαρρυντικό σημάδι για το μέλλον των δημιουργών του και συνάμα, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, καθώς τούτο το μεγαλειώδες άκουσμα, ξεχειλίζει από παντού ποιότητα. Εύγε!

Agnes Vein: Bandcamp / Facebook

IRN

Μια νέα μπάντα από το Τορόντο του Καναδά ήρθε να ταράξει για τα καλά τις λασπουριές του τραχύ doom και sludge ήχου με το ομώνυμο και ντεμπούτο EP της, αλλά και να μας προσφέρει πολλές ελπίδες, τόσο για το μέλλον της, όσο και για το μέλλον της συγκεκριμένης σκηνής γενικότερα, καθώς οι περί ου ο λόγος, IRN, που απαρτίζονται από τους Jeff σε μπάσο και φωνητικά, Ken σε κιθάρες και Will σε ντραμς, δημιουργήθηκαν πριν από έναν περίπου χρόνο με σκοπό να σπείρουν μουσικό όλεθρο με τις τερατώδους ομορφιάς και θηριώδους υπόστασης μελωδίες τους κι όπως μάλλον υποψιάζεστε, φαίνεται να πετυχαίνουν τον στόχο τους.

Οι 3 τρομερές συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου 33 λεπτών του παρθενικού EP των IRN, διακρίνονται για τον μοχθηρό τους χαρακτήρα και την καταχθόνια υφή τους, ενώ ξεχωρίζουν για την πολύ καλή δομή τους, που έχει ως αποτέλεσμα η ροή του εν λόγω φρικαλέου ακούσματος, να είναι εξαιρετική, αλλά κι εφάμιλλη με αυτή πλημμυρισμένων υπονόμων, καθώς πέραν των πραγματικά εμπνευσμένων και αψεγάδιαστα εκτελεσμένων κομματιών των IRN, σε αυτό πολύ σημαντικά συμβάλουν και τα σωστά κι έξυπνα χρησιμοποιημένα samples, με τα οποία τούτη η εξαιρετικά ταλαντούχα μπάντα, στολίζει το πρώτο της μοχθηρό και χαιρέκακο πόνημα.

Τα απόκοσμα και γεμάτα φθόνο και κακία φωνητικά μοιάζουν βγαλμένα μέσα από τα έγκατα της αβύσσου και με περίσσια πειθώ ξερνούν στίχους με κυρίαρχα τα αισθήματα της απώλειας και του μίσους, εντείνοντας έτσι τα βάρβαρα κι έρποντα riffs της κιθάρας, που κινούνται με βήμα βαρύ κι ασήκωτο, οδηγώντας έτσι τα κομμάτια σε βασανιστικά αργούς ρυθμούς και συνάμα, πλαισιώνοντας εντυπωσιακά το μεστό μπάσο του IRN, που αποδεικνύεται με εκκωφαντικό τρόπο, πως είναι πιστός συνοδοιπόρος στα σκοτεινά κι ανήλιαγα ηχητικά σοκάκια, τόσο αυτής, όσο και των φθονερών και καταιγιστικών και κατακλυσμιαίων χτυπημάτων των ντραμς.

Το ευωδιάζον σαπίλα ηχητικό απαύγασμα sludge μοχθηρότητος και doom καταχνιάς, που φέρει τον τίτλο: IRN, αποτελεί ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα ακούσματα του ακραίου heavy ήχου, καθώς οι κτηνώδεις συνθέσεις του, που μας προσφέρουν μπόλικες στιγμές αγνής, ανίερης κι ανόθευτης μουσικής απόλαυσης, εύκολα παραλληλίζεται με μια σαγηνευτική και λάγνα χίμαιρα, ο extreme χαρακτήρας της οποίας, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τις όχι και τόσο καλοσυνάτες της προθέσεις. Με άλλα λόγια, αν ψάχνετε κάτι υπέρμετρα heavy, αλλά κι ακραίο, τότε το πολύ καλό ντεμπούτο των ανερχόμενων IRN αποτελεί ιδανική επιλογή για όλους.

IRN: Bandcamp / Official Website

:TWiNGiANT: - Sin Nombre

Μετά το περσινό πολύ καλό ντεμπούτο τους, Mass Driver, οι γεννημένοι το 2010 στο Φοίνιξ της Αριζόνα κι απαρτιζόμενοι από τους Jarrod σε φωνή και μπάσο, Dave σε κιθάρες και φωνητικά, Jeff στα ντραμς και τον ελληνικής καταγωγής Νίκο σε κιθάρες και φωνητικά, :TWiNGiANT:, επανέρχονται άκρως δυναμικά στην δισκογραφία με την δεύτερη δουλειά τους, 5 κομματιών και συνολικής διάρκειας 25 λεπτών, που έχει την μορφή EP και φέρει τον τίτλο: Sin Nombre.

Το εν λόγω άκουσμα, διακρίνεται για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που προσφέρει ένταση και διαύγεια στις νέες συνθέσεις των :TWiNGiANT: κι αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την οργανική υπόσταση της μουσικότητας τους, ενώ προσδίδει συγχρόνως μια σαγηνευτική αύρα στην αποπνέουσα ζεστασιά τονικότητα του Sin Nombre, η οποία αποτελεί ένα από τα πλέον δυνατά του σημεία, καθώς προσφέρει μια ονειρική διάσταση στα εκρηκτικά κομμάτια του.

Η ροή του Sin Nombre είναι εντυπωσιακά καλή, μιας και ο δίσκος κυλάει σαν δροσερό ρυάκι σε κάποια απότομη πλαγιά, ενώ ειδικής μνείας αξίζει η υφέρπουσα μελαγχολία, που διαπερνά το κάθε του λεπτό, η οποία πραγματικά απογειώνει το στιβαρό heavy μείγμα από stoner ηχοτοπία  και sludge ηχοχρώματα, που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της μουσικής των :TWiNGiANT:, την οποία τούτη η εξόχως ταλαντούχα μπάντα, στολίζει με μια μαγευτική desert ψυχεδέλεια.

Μπάσο και ντραμς συνεργάζονται αρμονικά, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τις κιθάρες κι αμφότερα συμβάλουν σημαντικά στον groove χαρακτήρα του Sin Nombre με τις μεστές τους μελωδίες και τα σφοδρά τους χτυπήματα αντίστοιχα, ενώ οι κιθάρες σκαρώνουν λασπωμένα riffs σε stoner ύφος, που διακρίνονται για το sludge ταμπεραμέντο τους και τον fuzz χαρακτήρα τους και solos βαπτισμένα στα vintage νερά της rock ψυχεδέλειας αλλοτινών ηχητικών εποχών.

Τα φωνητικά διακρίνονται για το γρέζι, την τραχιά τους υφή και για το περίσσιο πάθος τους και ξεχωρίζουν για την αχνή space αύρα, που οφείλεται στην μίξη του Sin Nombre, η οποία τους έδωσε μια απόμακρη ηχητική υπόσταση, που έχει σαν αποτέλεσμα να ακούγονται μες από τις μακρινές κι αχαλίνωτες ερήμους του heavy διαστήματος, ενώ άξια αναφοράς είναι τα samples φωνητικών, τα οποία με μαεστρία τοποθετούν οι :TWiNGiANT: σε κομβικά σημεία του EP.

Το δεύτερο πόνημα τούτης της άκρως ελπιδοφόρας μπάντας αποδεικνύει με εύγλωττο τρόπο ότι τα πολύ καλά λόγια, που είχαν δικαίως ακουστεί για αυτούς πέρυσι και με αφορμή το ντεμπούτο τους, δεν ήταν υπερβολικά, καθώς τα κομμάτια του εξαιρετικού Sin Nombre, καθιστούν σαφές, πως οι πολλά υποσχόμενοι :TWiNGiANT: που ήρθαν με ορμή στα heavy δρώμενα, πρόκειται να μείνουν στο επίκεντρο αυτών για αρκετό καιρό. Κάντε λοιπόν την χάρη στον εαυτό σας..

:TWiNGiANT:: Official Website / Bandcamp / Facebook