Universe217 - Change

 

Κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια ζωής συμπληρώνουν φέτος οι τρομακτικά ταλαντούχοι και προερχόμενοι από την Αθήνα, Universe217, που απαρτίζονται από τέσσερις έμπειρους και ικανούς μουσικούς, οι οποίοι στα μέσα του τρέχοντος μήνα κυκλοφόρησαν δια μέσω της Ván Records την τέταρτη συνολικά full length δουλειά τους με τίτλο Change, που ξεχωρίζει για το λιτό και μουντό της artwork και περιέχει 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 44 λεπτών.

 

Όμως για ακόμη μια φορά στην ως τώρα δισκογραφική πορεία των πάντοτε δραστήριων Universe217 δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως το νέο τους πόνημα διακρίνεται και για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που χάρη στην ογκώδη και θολή διαύγεια της πασπαλίζει με αναλογικής αύρας δυναμική τα περιπετειώδη κι εφιαλτικά όμορφα κομμάτια του Change, τα οποία μας ταξιδεύουν σε ιδιαιτέρως heavy κι απαράμιλλης ομορφιάς experimental ηχοτοπία.

 

Σκοτεινές κι εξαιρετικά ατμοσφαιρικές metal σκιές καλύπτουν επιμελώς παρέα με το βαρύ πέπλο υφέρπουσας drone ψυχεδέλειας των Universe217 τον πειραματικό heavy καμβά τους, πάνω στον οποίο με περισσή μαεστρία ζωγραφίζουν αρμονικά post rock ηχοχρώματα και σκαρώνουν αιθέριες doom πινελιές, αναδεικνύοντας περίφημα τις αέρινες και σχεδόν διάφανες black αιχμές του Change και απογειώνοντας συνάμα τον αλλόκοτα θελκτικό του experimental χαρακτήρα.

 

Ωραία και σαγηνευτικά σαν αμαρτία είναι τα κομμάτια του Change, το οποίο χρωστάει στην Τάνια και τα ηλεκτρισμένα της φωνητικά την ιδιαιτέρως αισθαντική αύρα του, καθώς χάρη στην ακραία συναισθηματικά κι άκρως παθιασμένη ερμηνεία της και σε συνδυασμό με τους αιχμηρούς του στίχους, πότε μας ρίχνει σε αχαλίνωτες heavy δίνες ελώδους γοητείας και πότε μας βυθίζει με την ερεβώδη φαντασία των Universe217 στα πλέον απόκοσμα κι ανήλιαγα metal σοκάκια.

 

Ρινίσματα κοφτερά post ευωδίας διαπερνούν αρμονικά τα κατακλυσμιαία σε στιγμές riffs της κιθάρας των Universe217, που χάρη στην μαεστρία με την οποία την χειρίζεται ο Μάνος, μας οδηγεί με την αιχμηρή της τονικότητα και την λυσσαλέα της doom ψυχεδέλεια σε μυστηριώδη κι άφεγγα metal μονοπάτια εκεί όπου το ιδιαιτέρως χορταστικό κι εξόχως απολαυστικό Change σαν άλλο αερικό σέρνεται βίαια και με καταθλιπτική μανία πάνω σε ακάνθινους heavy βάλτους.

 

Ισχνές και σχεδόν ανεπαίσθητες prog αποχρώσεις φέρουν στο νοσηρό τους σκαρί τα ευγενικά leads και solos της κιθάρας, που σε πλήρη αρμονία με τα σχιστά black ευωδίας ξεσπάσματα της φωνής, πασπαλίζουν με σκληρά metal ψήγματα την ακραία post ατμόσφαιρα του Change, ενώ σημαντικό ρόλο στην ομαλή ροή του παίζει και ο Νίκος, που με το μεστό μπάσο και την αναιμική του fuzz ιδιοσυγκρασία εντείνουν σημαντικά την σκαιή κι έμφυτη doom αύρα των Universe217.

 

Φυσικά, τα υπέροχα κομμάτια του Change, που στέκονται εξαιρετικά κι ως μονάδες, αν και είναι σαφώς προτιμότερο να ακούγονται ως ένα ενιαίο σύνολο, δεν θα είχανε την ίδια γοητεία εάν ο έτερος Μάνος της μπάντας δεν συνέβαλε καθοριστικά στην πλούσια ηχητική του υπόσταση με τα δυναμικά του ντραμς, που κρατούν αριστοτεχνικά τα μπόσικα του έσχατου χρονικά δίσκου των Universe217, χαρίζοντας του συγχρόνως γενναίες ποσότητες τραχιάς groove αδρεναλίνης.

 

Ήτανε ήδη γνωστό το σφιχτό σαν σκυρόδεμα δέσιμο των Universe217, καθώς και το τεράστιο μουσικό τους ταλέντο, όμως έχω την εντύπωση ότι στο φρικιαστικά γοητευτικό Change έχουν προοδεύσει πολύ σε όλους τους τομείς, όσο απίστευτο κι αν μοιάζει αυτό, καθώς ήδη μας έχουν συνηθίσει σε προκλητικής ποιότητας κι εντυπωσιακά επίπεδα ενορχήστρωσης, αλλά εδώ μας τρομάζουν με την αβίαστη τους αρτιότητα, μα και την εκτελεστική και συνθετική τους δεινότητα.

 

Δεν είναι κάτι το παράξενο η συνεχής εξέλιξη τούτης της εκπληκτικής μπάντας, μιας κι από τα πρώτα της κιόλας βήματα ήταν και φυσικά παραμένει πιστή στα μουσικά ιδανικά και πιστεύω της, τα οποία όπως διαρκώς καταδεικνύουν μες από την έξοχη δισκογραφία τους οι εξαιρετικοί Universe217, δεν αντέχουν σε φτηνές ταμπέλες ούτε και σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις, μιας κι όπως φαίνεται και στο φανταστικό Change, αυτές υπάρχουν μονάχα ως δημιουργικά πεδία.

 

Άρα το γεγονός, πως οι πάντα ευρισκόμενοι σε heavy οίστρο Universe217, που στο μαγευτικό Change ξεδιπλώνουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο και με σχεδόν ποιητική χάρη το μεράκι και το rock ταμπεραμέντο τους, χρησιμοποιούν όρους όπως doom και post rock ή ακόμη drone κι atmospheric metal μόνο σαν ευρείες έννοιες, που σκοπό έχουν μέσω της αχανούς φαντασίας τους να εξερευνήσουν ακραία συναισθηματικά experimental ηχοτοπία λυσσαλέας σαγήνης.

 

Τούτος ο εξαίρετος δίσκος όμως, εκτός από το τεράστιο συναισθηματικό του εύρος και την εκτυφλωτική του metal γοητεία ξεχωρίζει και για το ότι από την πρώτη του κιόλας νότα μας κάνει σαφές το γεγονός, πως δημιουργοί του είναι οι φοβεροί Universe217 παρόλο, που το υπέροχο Change διατηρεί παράλληλα την δική του μοναδική μουσική ταυτότητα κι αυτό μάλλον είναι απόρροια της απαράμιλλης heavy rock οξυδέρκειας και της οξείας τους doom διορατικότητας.

 

Εν ολίγοις, έναν από τους καλύτερους experimental κι αρκούντως heavy δίσκους των τελευταίων κάμποσων ετών αποτελεί το παραμυθένιο Change, που θαμπώνει με την απαστράπτουσα metal σκοτεινιά του, ενώ μαρτυρά συνάμα την αβυσσαλέα doom ευφυία και την εύθραυστη post αύρα των Universe217, χάρη στη δαιδαλώδη rock μελαγχολία και την σφόδρα πειραματική της ατμόσφαιρα. Με άλλα λόγια εδώ πρόκειται για έναν ατόφιο μουσικό θησαυρό. Ακαταμάχητο.

 

Universe217: Bandcamp / Facebook

Ván Records: Official Website

 

Universe217 - Never

Οι Αθηναίοι Universe217 γεννήθηκαν το 2005 κι έκτοτε δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν τέχνη, που συγκλονίζει ακόμη και το πιο απαθές ον, καθώς οι απόκοσμες μελωδίες τους, είτε στην studio, είτε στην live μορφή τους, καταφέρνουν πάντα να συνταράξουν τον συναισθηματικό κόσμο όσων τυχερών τις έχουν βιώσει, έστω και για μια και μοναδική φορά στην ζωή τους.

 

Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κι αλλιώς, από την στιγμή, που η περιπετειώδης μουσική τους, ακροβατεί σε μια διάφανη heavy κλωστή, που η μια της άκρη προέρχεται από τα εντόσθια της αγνότερης μορφής του doom ήχου και η άλλη οδηγεί στα αχανή και δαιδαλώδη ηχοτοπία της rock μουσικής, εκεί όπου ξεθωριασμένα ηχοχρώματα τσακίζουν καρδιές με κάθε τους νότα.

 

Κι αν σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, δεν έχετε παρά να ακούσετε το συντομότερο δυνατόν το νέο τους album με τίτλο Never, που περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 44 λεπτών κι αποτελεί την τρίτη full length κυκλοφορία τους, η οποία εκτός όλων των άλλων, διακρίνεται και για το λεπτομερές κι όμορφο artwork της, που μας παρουσιάζει και το νέο logo της μπάντας.

 

Το σημαντικό όμως είναι η μουσική του δίσκου κι αυτή αν μη τι άλλο, αποδεικνύει με τον πλέον εύγλωττο κι εκκωφαντικό τρόπο, πως οι Universe217 είναι η σπουδαιότερη μπάντα της χώρας, μιας και οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, που τυγχάνει να είναι άκρως εμπνευσμένες και πάντα άρτια εκτελεσμένες, προσφέρουν και πάλι απλόχερα ανατριχίλες σε κάθε τους άκουσμα.

 

Ο ηχητικός μινιμαλισμός συναντά τον πλούσιο μουσικό πειραματισμό και ο συνθετικός οίστρος αγκαλιάζει την εκτελεστική δεινότητα, δημιουργώντας έτσι έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, οι μελωδίες του οποίου, καθηλώνουν με το επιβλητικό doom περίβλημα τους, ενώ μαγεύουν τις αισθήσεις με την στοιχειωμένη experimental αύρα της heavy rock υφής τους.

 

Ντραμς και μπάσο μας βυθίζουν σε μια αέναη ηχητική δίνη με τα δυναμικά τους μέρη, καθώς ο Μάνος χτυπά τα τύμπανα του με περισσή πυγμή κι εγκυρότητα μετρονόμου, άλλοτε γεμίζοντας τις συνθέσεις του Never κι άλλοτε οδηγώντας τες στα ανήλιαγα σοκάκια του σκληρού ήχου, εκεί όπου ο Νίκος με το μπάσο του, ενισχύει το groove κι εντείνει την πνιγερή ατμόσφαιρα του.

 

Το βάθος κι ο όγκος, που οι δυο τους μαεστρικά προσφέρουν στο Never, λειτουργεί ως ο καλύτερος ηχητικός καμβάς, πάνω στον οποίο ο Μάνος θα μπορούσε να ζωγραφίσει με την κιθάρα του κι αυτό καταδεικνύεται περίτρανα από τα πελώρια κι αργόσυρτα riffs του, που στάζουν παράνοια, αλλά και από τις πιο γαλήνιες στιγμές του, που ξεχειλίζουν συναίσθημα.

 

Το αργό τέμπο των Universe217 και η αιθέριας υφής νοσηρή του αισθητική, κολακεύονται από τα δυναμικά κι αισθαντικά φωνητικά, που αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους, καθώς για ακόμη μια φορά στην ιστορία τους, η Τάνια ξεχωρίζει και σαν άλλη ιέρεια μιας αποπνικτικής doom ελεγείας, καταφέρνει να μας σαγηνεύσει με την σχεδόν αβάστακτου κάλλους ερμηνεία της.

 

Η απαράμιλλη χημεία της μπάντας έχει ως αποτέλεσμα την αψεγάδιαστη απόδοση της, ενώ η πλήρης γνώση του τι ακριβώς ζητά από τον εαυτό της έχει ως απόρροια την ζηλευτή παραγωγή του Never, η οποία υποστηρίζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, τις παραισθιογόνες συνθέσεις του, μιας και τους προσδίδει το ηχητικό υπόβαθρο, για να ξεδιπλώσουν το μεγαλείο τους.

 

Τα εντονότερα των συναισθημάτων συγκρούονται βάναυσα και οδηγούν τον σακατεμένο ψυχισμό σε επικίνδυνο παραλήρημα βαθιά μες τα απειλητικά στενά ενός σμπαραλιασμένου εγκεφάλου, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα, που ποτέ δεν έπρεπε να τεθούν, διότι από τον αχανή λαβύρινθο, που λέγεται Αλήθεια, κανείς ποτέ δεν βγήκε έχοντας σώας τας φρένας.

 

Η μουσική του Never δεν θα σας δείξει τον εύκολο δρόμο για την έξοδο, αλλά θα σας βυθίσει ακόμη περισσότερο σε τούτο το σαλεμένο ταξίδι στα ενδότερα του εαυτού σας και θα σας φέρει κατάματα με την πληγωμένη σας ψυχή, που μέχρι τώρα τόσο καλά κρύβατε στην άβυσσο της συναισθηματικής ψευδαίσθησης, που με τόσο κόπο είχατε πείσει τον εαυτό σας ότι υπάρχει.

 

Γι' αυτό λοιπόν, εάν δεν είστε σίγουροι, πως μπορείτε να αντεπεξέλθετε απέναντι στην ίδια σας την υπόσταση, να γνωρίζετε, πως το Never δεν αποτελεί γιατρικό για τα προσωπικά συντρίμμια σας, αλλά αντιθέτως λειτουργεί ως αλάτι στις ανοιχτές πληγές σας, μιας και οι Universe217, που μόλις έβγαλαν τον δίσκο της χρονιάς ως τώρα, δεν είναι θεραπευτές, αλλά μουσικοί.

 

Και μάλιστα, από τους καλύτερους, αν όχι κορυφαίους, στο είδος τους, καθώς το μεράκι και η πίστη σε αυτό, που τόσο καλά κάνουν εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν έχουν φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου, αλλά αντιθέτως, έχουν γιγαντωθεί. Εάν λοιπόν έχετε το σθένος να δεχθείτε ότι κάτι ντόπιο μπορεί να είναι σχεδόν τέλειο, τότε σπεύσατε για το Never των Universe217.

Universe217: Facebook

Universe217 - Familiar Places

Οι Αθηναίοι Universe217 δημιουργήθηκαν κάπου μέσα στο 2007 και απ' τις πρώτες κιόλας στιγμές της ύπαρξης τους, ξεχώρισαν απ΄το σωρό των συγκροτημάτων της σκληρής μουσικής -και αυτό είναι κάτι που δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η μουσική τους, το attitude, αλλά και οι γενικότερες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, δεν θα μπορούσαν παρά να τους προσδώσουν τον χαρακτηρισμό: πρωτοπόροι -και μάλιστα, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Μια full length κυκλοφορία, ένα EP, αλλά κι ένα split με τους Lucky Funeral. Αυτή ήταν η πλήρης δισκογραφία τους, έως τον περασμένο Απρίλη, οπότε και κυκλοφόρησε η δεύτερη full length δουλειά τους με τίτλο: Familiar Places. Ένας δίσκος με 7 κομμάτια (2 εκ των οποίων είχαν συμπεριληφθεί και στο περσινό EP τους, που είχε διανεμηθεί δωρεάν, με διαφορετική ενορχήστρωση όμως) και διάρκεια κάτι παραπάνω από 30 λεπτά.

Το εξώφυλλο, όπως και το όλο artwork αυτού του άλμπουμ, σε βάζουν με επιτυχία στο -ζοφερό μα και συνάμα όμορφο, κλίμα του δίσκου. Η παραγωγή, που την έχει επιμεληθεί η ίδια η μπάντα, δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετική. Δυνατή και καθαρή, αναδεικνύει με το καλύτερο τρόπο τα κομμάτια και καθιστά εύκολη την ακρόαση όλων των οργάνων, αφού δεν θάβει κανένα τους. Φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, ντραμς αλλά και τρομπέτα, λύρα, τσέλο, παρέα με τα διάφορα εφέ, συμβάλουν αποφασιστικά στη δημιουργία ενός δίσκου-διαμάντι, που δυστυχώς ή ευτυχώς, ίσως να μη βρει ποτέ την ανταπόκριση ή αναγνώριση που του αξίζει -αλλά στη χώρα μας, έτσι είναι αυτά συνήθως.

Οι κιθάρες, τα πλήκτρα και τα διάφορα εφέ, δημιουργούν μια ατμοσφαίρα ευχάριστα αποπνικτική, παρόμοια με αυτή, που κάποιος αισθάνεται όταν προσπαθεί να κρατήσει για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό διάστημα την ανάσα του κάτω από το νερό. Μπάσο και ντραμς, επιχειρούν κι αυτά με τη σειρά τους βουτιά στα σκοτεινά και παγωμένα νερά της θάλασσας, ενώ στο ίδιο υπόγειο ταξίδι συμμετέχουν το τσέλο -που παίζει το ρόλο ενός ξεθωριασμένου υποθαλάσσιου φάρου, η λύρα που προσδίδει ένα διαφορετικό χρώμα στο βυθό, αλλά και η τρομπέτα που σχίζει στα δύο την επιφάνεια της γης, δίνοντας σου τη δυνατότητα να αντικρίσεις ιδίοις όμμασι, την κόλαση που κρύβεται στον πυρήνα της. Τα φωνητικά, ακροβατούν ανάμεσα στον πόνο και τη λύτρωση, κάτι που οφείλεται στην ερμηνεία της κοπέλας, που με τη χροιά και το εύρος της φωνής της, καταφέρνει να σε στοιχειώσει. Ο τρόπος που τραγουδά νομίζω πως φανερώνει επιρροές από τον γνωστό σε όλους μας Chris Cornell, ενώ η προφορά και η άρθρωση της μας δίνουν την ευκαιρία να ακούσουμε και να καταλάβουμε τους στίχους -που για ακόμη μια φορά δεν συμπεριλαμβάνονται στο booklet.

Το Familiar Places, είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, που όμως έχει ένα και μόνο μειονέκτημα: μικρή διάρκεια. Όμως, η απόφαση της μπάντας να μην ξεχειλώσει τις συνθέσεις της, βοήθησε στην καλύτερη ροή του άλμπουμ, κι αυτό διότι μειώθηκαν στο ελάχιστο τα επαναλαμβανόμενα σημεία καθώς, το μινιμαλιστικό puzzle της μουσικής των U217 μπορεί να είναι τρομακτικά όμορφο, χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά από την γοητευτική του απλότητα. Άλλωστε, αυτά που παίζεις, αλλά και αυτά που δεν παίζεις -αφήνοντάς τη φαντασία του ακροατή να οργιάσει, έχουν την ίδια σημασία. Κι αν το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, τότε σίγουρα εδώ πρόκειται περί θριάμβου καθώς, τα συναισθήματα έχουν επικρατήσει ολοκληρωτικά της όποιας λογικής και..''Let me drown inside your nothing''..

POFPP - Music Festival @ Palaio Arsakeio 14/5

Η ώρα έναρξης του φεστιβάλ, σύμφωνα με την αφίσα, ήταν 20:00 και έχοντας φτάσει στο χώρο του Παλιού Αρσάκειου Πατρών -που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης, λίγα λεπτά αργοπορημένος, νόμιζα ότι θα είχα χάσει το πρώτο συγκρότημα εξ' ολοκλήρου ή τουλάχιστον τα πρώτα τους κομμάτια. Ευτυχώς όμως, οι μπάντες δεν είχαν αρχίσει ακόμη να παίζουν κι έτσι μπορώ να πω, με ειλικρίνεια, πως ανακουφίστηκα. Ρίχνοντας τις πρώτες αναγνωριστικές ματιές στον προαύλιο χώρο όπου βρισκόμασταν, είδα λίγα άτομα, κάπου 30-40, ανάμεσά τους και τα μέλη των 4 από τις 5 μπάντες που έπαιζαν την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Παρεϊστικο κλίμα λοιπόν, αφού ακόμη κι όταν το κοινό έφτασε το pick του, δεν ξεπέρασε τα 150 άτομα. Αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου την επιτυχία της εναρκτήριας μέρας του μουσικού διημέρου, γιατί τόσο ο κόσμος όσο και οι μπάντες, το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ. Πάλι καλά, διότι δυστυχώς δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ και σήμερα -εξαιτίας κάποιων υποχρεώσεων, αν και θα το ήθελα πάρα πολύ, ειδικά απ' τη στιγμή που η έναρξη ήταν τόσο δυναμική κι επιτυχημένη. Τι να κάνουμε όμως? Αυτά έχει η ζωή.

Η αρχή έγινε με τους πατρινούς, Ignorabimus, που μετρούν έναν μόλις χρόνο ζωής. Βγήκαν στη σκηνή, στις 21:00 και μας κράτησαν παρέα, με το ατμοσφαιρικό progressive/post metal τους, για μισή ώρα περίπου. Η απόδοση τους ήταν πολύ καλή αν και νομίζω πως δεν είχανε εμφανιστεί ξανά live. Ίσως έτσι δικαιολογείται και το ότι ήταν λίγο σφιγμένοι ως προς την επικοινωνία τους με το κοινό, το οποίο τους υποδέχτηκε θερμά και έδειξε να γουστάρει τη μουσική της μπάντας. Κάτι που ήταν απόλυτα φυσιολογικό, διότι, το κουαρτέτο φάνηκε καλοπροβαρισμένο κι εξαιρετικά δεμένο. Εν αναμονή της πρώτης τους ηχογράφησης, το μόνο που έχω να πω για τη μπάντα, είναι πως διέκρινα ταλέντο. Ελπίζω να το συνεχίσουν σοβαρά και να μην απογοητευθούν -εξαιτίας, τυχόν δυσκολιών που σίγουρα θα συναντήσουν, ειδικά τώρα στο ξεκίνημα τους, γιατί φάνηκε ότι το κατέχουν το άθλημα.

Γύρω στις 21:30, μας συστήθηκαν οι Peaceful Violence, οι οποίοι με το blackened sludge τους, μας ζέσταναν για τα καλά και ήταν υπεύθυνοι για τη δημιουργία του πρώτου -μικρού, mosh pit της βραδιάς. Δυστυχώς, οι πληροφορίες μου σχετικά με την μπάντα περιορίζονται σε αυτά που είδα/άκουσα χθες. Η μπάντα αποτελείται από πέντε άτομα - μια φωνή, δυο κιθάρες, ένα μπάσο και φυσικά ντραμς. Κάπου πήρε το αυτί μου ότι αυτό ήταν το δεύτερο μόλις live τους και οφείλω να ομολογήσω πως αν κάτι τέτοιο ισχύει, τότε σίγουρα τα παιδιά έχουν ταλέντο και μεράκι, διότι, προφανώς, θα έχουν λιώσει στις πρόβες. Στη μισή ώρα που έπαιξαν για εμάς, ήταν εξαιρετικοί και κέρδισαν το κοινό, τόσο με τα τραγούδια τους όσο και με το κέφι που τους διακατείχε. Πολύ καλά δεμένοι, κέρδισαν όλοι τους τις εντυπώσεις αλλά προσωπικά θέλω να δώσω ένα έξτρα μπράβο στο παλικάρι που ήταν στα φωνητικά. Συναίσθημα αλλά και τρομερές εναλλαγές από brutal σε ουρλιαχτά και σε καθαρά. Εύγε.

Η ώρα είχε πάει 22:10 όταν και ξεκίνησαν να παίζουν οι Αθηναίοι, Universe217. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα live και το σίγουρο είναι πως με την πρώτη ευκαιρία θα τους ξαναδώ. Όχι μόνο γιατί η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική, όχι μόνο γιατί γουστάρω τη μουσική τους, όχι μόνο γιατί χθες παίξανε μετά βίας ένα 20λεπτο και μόλις 4 κομμάτια -άρα καταλαβαίνετε πως αυτό δεν ήταν αρκετό, αλλά κι επειδή παρατήρησα πως είναι εξαιρετικά φιλικοί και καθόλου ψωνισμένοι. Έκαναν κατάθεση ψυχής για όση ώρα έπαιξαν και επειδή δεν θέλω να αδικήσω τους υπόλοιπους -που υπήρξαν θαυμάσιοι, θα αρκεστώ σε ένα λακωνικό σχόλιο σχετικά με την κοπέλα που έχει αναλάβει τα φωνητικά: Απίστευτη! Μου το είχαν πει, το είχα ψιλιαστεί κι εγώ ακούγοντας τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους, αλλά χθες ήρθε η επιβεβαίωση: η μπάντα αυτή, χαραμίζεται στη χώρα μας.

Το ρολόι έδειχνε 22:45 όταν οι Planet Of Zeus, εξ Αθηνών κι αυτοί, μας καλησπέρισαν τσαμπουκαλεμένα με δυο συνεχόμενα κομμάτια, χωρίς διακοπή. Το southern doom/stoner τους ήταν όσο δυνατό χρειαζόταν για να μας κάνει να κουνηθούμε στους ρυθμούς που η μπάντα επέβαλε. Δυναμική η παρουσία τους, κάτι απόλυτα λογικό, αφού η μπάντα είναι μαζί αρκετά χρονιά και έχουν στην πλάτη τους άπειρα live, άρα, το ότι η απόδοσή τους ήταν εκπληκτική, νομίζω το αντιληφθήκατε ήδη. Παίξανε για μισή περίπου ώρα κι αυτοί -όπως και οι υπόλοιπες μπάντες άλλωστε. Ακούσαμε κομμάτια παλαιότερα -από το προ τριετίας ντεμπούτο τους, αλλά και νεότερα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στον φετινό τους δίσκο, που δεν έχει βγει ακόμη στα δισκοπωλεία -κάτι που αναμένεται να συμβεί στο άμεσο μέλλον, θαρρώ. Δίκαια κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου. Άξιοι.

Τέλος, λίγο μετά τις 23:30, πήραν θέση στην σκηνή οι ντόπιοι, Weathers. Είχαν αναλάβει να κλείσουν την βραδιά και το έκαναν με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο. Ήδη, απ΄την ακρόαση του φετινού τους EP, τους είχα πάρει με καλό μάτι, αλλά, αυτή τους η εμφάνιση με εξέπληξε ευχάριστα. Το τρίο, εμφανίστηκε απόλυτα έτοιμο για τη συναυλία και δεν πτοήθηκε από τα μικρά προβληματάκια στον ήχο, που προέκυψαν σε ένα-δυο κομμάτια. Δεν πτοήθηκε ούτε κι ό κόσμος όμως, αφού έδειχνε να γουστάρει τη μουσική της μπάντας, δημιουργώντας για ακόμη μια φορά, mosh pits. Η πλειοψηφία των κομματιών τους είναι χωρίς λόγια, αλλά, αυτό δεν αφαίρεσε τίποτα από το τελικό αποτέλεσμα, αντιθέτως, όξυνε το tripαριστό feeling της μουσικής τους. Σε κάποια φάση προς το τέλος, ο ντράμερ, φάνηκε να έχει κάποιο μυικό (?) πρόβλημα, αλλά, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο ούτε για τον ίδιο, αλλά ούτε και για τη μπάντα, που ολοκλήρωσε το σετ της, όπως και τη βραδιά, με μια εκπληκτική διασκευή στο Funeralopolis των.. ξέρετε ποιών. Για να ακριβολογώ όμως, το σετ τελείωσε με ένα τζαμάρισμα που ακολούθησε την άνωθεν αναφερθείσα διασκευή, ενώ, τα μέλη άλλαξαν ρόλους κατά τη διάρκεια του, φέρνοντας στη σκηνή και ένα άτομο που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό και προφανώς, τους απολάμβανε όπως όλοι μας άλλωστε.

Αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια σε όλους όσους εμπνεύστηκαν το φεστιβάλ, καθώς και σε εκείνους που συνέβαλαν στην δημιουργία και πραγματοποίησή του. Διοργανωτές, μπάντες και κοινό υπήρξαν όλοι τους φανταστικοί. Μακάρι να υπάρξουν παρόμοιες πρωτοβουλίες και στο (άμεσο) μέλλον, έτσι ώστε, να απολαύσουμε ακόμη περισσότερες αλλά κι εξίσου όμορφες με τη χθεσινή, εκδηλώσεις.