Vulture - Oblivious To Ruin

Είναι μερικοί δίσκοι, που κυκλοφόρησαν μες το 2012 και ποτέ έως και πριν λίγες ημέρες δεν τους έδωσα τις ακροάσεις, που τους έπρεπε. Ένας από αυτούς είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των δημιουργημένων το 2007 στο Pittsburgh, Αμερικάνων Vulture, που κυκλοφόρησε την περασμένη Άνοιξη μέσω της The Innervenus Music Collective με τίτλο: Oblivious To Ruin.

Η παρθενική full length δουλειά των Vulture, η οποία αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, καταδεικνύει την εξέλιξη της μπάντας από άλλο ένα γκρουπ stoner rock μουσικών προσανατολισμών, όπως μας συστήθηκαν με το προ τετραετίας ομώνυμο ep τους, σε ένα τερατώδες, αλλά συνθετικά ώριμο και ηχητικά κατασταλαγμένο, doom/sludge θηρίο.

Σημαντική συμβολή σε αυτό είχε και η αλλαγή τραγουδιστή στην μπάντα, καθώς το πόστο πλέον κατέχει ο Justin Erb, ο οποίος έδωσε στους ιδρυτές της, Garrett Twardesky σε κιθάρα και Kelly Gabany σε ντραμς, αλλά και στους ηχητικούς συνοδοιπόρους τους, Gene Fikhman σε κιθάρα και Justin Bach σε μπάσο, την ελευθερία να ξεδιπλώσουν την ακραία πτυχή τους.

Ο ήχος των Vulture στηρίζεται πλέον σε ένα καθηλωτικό doom μοτίβο, όπου τα sludge στοιχεία κυριαρχούν, καθώς οι κιθάρες τώρα έρπονται στα κατακάθια του ακραίου heavy ήχου, ενώ τα μανιασμένα ντραμς, τα οποία ηχούν σαν τα τύμπανα της Αποκάλυψης, συνοδεύουν το αγέρωχο μπάσο, που δεσπόζει με το απύθμενο groove του, στις συνθέσεις του Oblivious To Ruin.

Οι έχοντες ρεαλιστική αισθητική, αλλά και καταστροφικές τάσεις, στίχοι του δίσκου, ταιριάζουν απίστευτα καλά με το ψυχρό και οργισμένο ηχητικό περιεχόμενο του, το οποίο απογειώνεται, τόσο από την δουλειά του James Curl σε παραγωγή και μίξη, όσο και από το mastering του Zach Moore, ενώ πλαισιώνονται άψογα, από το υπέροχα μουντό, artwork του Chris Smith.

Η μουσική των Vulture δεν διεκδικεί δάφνες καινοτομίας, αν και ξεχωρίζει για την μοναδική της ηχητική ταυτότητα, η οποία μαρτυρά της σκληρή δουλειά της μπάντας στο συνθετικό κομμάτι, ενώ προσδίδει στο Oblivious To Ruin μια ακαταμάχητη γοητεία, που το καθιστά απαραίτητο για την δισκοθήκη των φίλων του ακραίου heavy ήχου, πλέον γνωστού κι ως: Steel City Sludge.

Vulture: Official Blog / Facebook

The Innervenus Music Collective: Official Website

..And so it begins..

Το 2012 έφυγε, αλλά ο κόσμος είναι ακόμη εδώ. Ο περιβόητος αφανισμός των πάντων δεν ήρθε ποτέ κι έτσι το 2013 έφτασε και μάλιστα, με άγριες διαθέσεις. Οι πρώτες καταστροφές στον πλανήτη Γη είναι γεγονός, όπως και οι πρώτοι θάνατοι, αλλά και οι πρώτες γεννήσεις. 

 

Οι παρθενικές νίκες της χρονιάς έκαναν την εμφάνιση τους, ενώ το ίδιο έπραξαν κι οι πρώτες ήττες. Δυσκολίες παρουσιάστηκαν ήδη, αλλά η ελπίδα στέκει ακόμη αγέρωχη. Δεν γνωρίζω και δεν θέλω να μάθω ακόμη, τι επιφυλάσσει το μυστηριώδες 2013, αλλά το σίγουρο είναι.. 

 

..Πως κάποιες πολύ καλές μουσικές πρόκειται να γεννηθούν κατά τη διάρκεια του, καθώς γνωστά συγκροτήματα του ευρύτερου heavy χώρου ετοιμάζουν νέες κυκλοφορίες, ενώ από πρόσφατα και μη, διαλυμένες μπάντες, γεννιούνται άλλες, εξίσου ελπιδοφόρες με αυτές.

 

Οι πρώτοι δίσκοι της χρονιάς έχουν ήδη κυκλοφορήσει, ενώ και τα πρώτα lives έχουν ήδη λάβει χώρα. Όπως ακριβώς και το 2012, για κάποιους από αυτούς θα γράψουμε εδώ και σε κάποια από αυτά θα παραβρεθούμε, ενώ ίσως ανταλλάξουμε κι απόψεις με κάποιους μουσικούς.

 

Θα αναφερθούμε εκτενώς ή και όχι, σε κάποιους δίσκους, που κυκλοφόρησαν την περασμένη χρονιά, αλλά για διάφορους λόγους, ποτέ δεν πήραν τις ακροάσεις, που ίσως τους άξιζε και θα παρακολουθούμε στενά την εγχώρια σκηνή, ενώ θα έχουμε το νου μας για τυχόν εκπλήξεις.

 

Όπως και να' χει, το 2013 θα έχει και χαρές και δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα, οπότε καλά θα κάνουμε να προετοιμαστούμε όσο δυνατόν καλύτερα, έτσι ώστε οτιδήποτε προκύψει, να το αντιμετωπίσουμε όσο πιο σθεναρά γίνεται. Όσο για τις μουσικές; The best is yet to come..

Soundtrack Of The Year 2012

Τα ψέματα τελειώσανε, όπως ακριβώς και το 2012, οπότε πάμε να δούμε τους 12 δίσκους, που από την στιγμή, που έπεσαν στα χέρια μου, δεν βγήκαν σχεδόν ούτε για μια μέρα από τις καθημερινές μου μουσικές περιπλανήσεις. Πριν από αυτό όμως, να ευχηθώ ολόψυχα ότι καλύτερο για το 2013 και μια έξτρα ευχή για υγεία. Καλή χρονιά λοιπόν και του χρόνου με ακόμη πιο ωραίες μουσικές, αλλά κι ακόμη πιο όμορφες κι έντονες εμπειρίες. Χρόνια καλά!

 

I. Godspeed You! Black Emperor - Allelujah! Don't Bend! Ascent!

II. OM - Advaitic Songs

III. Amenra - Mass V

IV. Demonic Death Judge - Skygods

V. Samothrace - Reverence To Stone

VI. Undersmile - Narwhal

VII. Arc Of Ascent - The Higher Key

VIII. Dala Sun - Gegenschein

IX. A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays

X. Ufomammut - Oro: Opus Primum & Opus Alter

XI. Colour Haze - She Said

XII. Hangman's Chair - Hope // Dope // Rope

The Hidden Gems

Το 2012 μας προσέφερε πολλά και καλά ακούσματα, καθώς και κάμποσες απογοητεύσεις, με τις οποίες όμως δεν θα ασχοληθούμε σε τούτο το κείμενο, μιας και εδώ πρόκειται να θυμηθούμε 12 από τις καλύτερες κυκλοφορίες του, που για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση, πως δεν πήραν τα εύσημα, που τους άξιζαν κι επειδή βρέθηκαν στον player μου παραπάνω από κάποιους άλλους δίσκους, θαρρώ δικαιωματικά βρίσκονται σε τούτη την λίστα, που αποτελεί τα b sides των φετινών μου επιλογών. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, η λίστα της Phantasmagoria είναι εμπνευσμένη από την μορφή του βινυλίου, εξού και είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: Στην πρώτη πλευρά και στην δεύτερη, σε αμφότερες εκ των οποίων, υπάρχουν δίσκοι, που κατά την διάρκεια του 2012, άκουσα περισσότερο από τους άλλους. Αυτό είναι και το μοναδικό κριτήριο για την κατάταξη τους: το πόσο πολύ τους άκουσα. Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο.

I. Mass Culture - Amoralism EP

II. In The Company Of Serpents - S/T

III. Heat - Old Sparky

IV. Galvano - The Two Titans

V. Royal Thunder - CVI

VI. Orchus Clyde - S/T

VII. Spine Chilling Breeze - Milky Way

VIII. Routes - Land Of Holy Dope

IX. Viaje a 800 - Coñac Oxigenado

X. It's Not Night It's Space - Bowing Not Knowing To What

XI. Spelljammer - Vol. II

XII. Black Moth - The Killing Jar

Heavy Christmas & A Fuzzy New Year!

Έχοντας πλέον φτάσει στο κατώφλι του 2013 θαρρώ, πως θα ήταν πρέπον να ρίξουμε μια ματιά στις κυκλοφορίες του 2012, που για τον έναν ή τον άλλον λόγο, μας κράτησαν την περισσότερη ή/και την καλύτερη συντροφιά κατά την διάρκεια του. Όμως, η λίστα με τις κυκλοφορίες, που κόλλησαν στον player μου περισσότερο καιρό από ότι κάποιες άλλες, γνωστή στον διαδικτυακό κόσμο κι ως η λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, θα αναρτηθεί στα δυο επόμενα κείμενα. Ως τότε όμως, ας πάρουμε μια γεύση από κάποιους δίσκους του 2012, που κατά τη γνώμη μου, αξίζουν ειδικής μνείας και όχι μονάχα την καταγραφή κι αναφορά τους σε κάποια λίστα. Για περισσότερες λεπτομέρειες, ένα κλικ πάνω στους τίτλους των δίσκων, είναι αρκετό. :)

Visual Aesthetics of the Year: Ufomammut - Oro: Opus Primum & Opus Alter

Εκτός από το μουσικό κομμάτι ενός δίσκου, σημαντικό ρόλο παίζει και το οπτικό του μέρος, καθώς αυτό είναι, που βάζει στο κλίμα τον ακροατή, ενώ πολλές φορές, τόσο το artwork ενός δίσκου, όσο και τα βίντεο, που δημιουργούνται για να ντύσουν τις μελωδίες του, έχουν καθοριστική σημασία για την ηχητική του εξέλιξη, μιας κι ολοκληρώνουν το κάθε λογής concept του. Σίγουρα, τα φαινόμενα απατούν καμιά φορά, αλλά όταν πρόκειται για τους Ιταλούς Ufomammut, τα λόγια περιττεύουν, καθώς το καλλιτεχνικό alter ego τους, που ακούει στο όνομα Malleus Rock Art Lab, κατάφερε να πλαισιώσει με φανταστικό τρόπο το διττής υπόστασης Oro, το οποίο απογειώνεται, τόσο από το artwork, που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του, όσο και από τα βίντεο, που βλέποντας ξανά και ξανά, αντελήφθην, ότι το Opus Primus και το Opus Alter, δεν είναι απλώς δύο καλοί heavy δίσκοι, αλλά μια τερατώδους ομορφιάς οπτικοακουστική εμπειρία, που δεν χάνεται.  

Song of the Year: Colour Haze - Transformation [She Said]

Το τραγούδι, που πραγματικά έλιωσα την φετινή χρονιά, προέρχεται από μια μπάντα, το ηχητικό ταλέντο της οποίας,  δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, κι αυτό διότι οι Γερμανοί Colour Haze, δεν έχουν κυκλοφορήσει στην όχι και μικρή ως τώρα διαδρομή τους, ούτε μια μέτρια δουλειά, ενώ το φετινό τους άλμπουμ, το εκπληκτικό She Said, που πέρασε από πολλές συμπληγάδες, έως ότου καταφέρουμε να το απολαύσουμε σε όλο του το μεγαλείο, δεν αποτελεί εξαίρεση, μιας και στα δυο του cd υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές μουσικές ιδέες, που ξεμυαλίζουν και τον πλέον δύσκολο ακροατή, ενώ όσον αφορά το αγαπημένο μου κομμάτι, Transformation, τα λόγια θαρρώ, πως δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την απαράμιλλη ομορφιά του.

Demo/Ep of the Year: Mass Culture - Amoralism EP

Πολλές ποιοτικές κι άκρως ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες σε demo και ep μορφή έκαναν την εμφάνιση τους φέτος στον ευρύτερο heavy χώρο, κι αυτό μόνο καλό είναι, καθώς δείχνει ότι η μουσική, που όλοι μας γουστάρουμε, δεν πρόκειται να ατονίσει σύντομα. Το ακόμη καλύτερο όμως είναι ότι πολλά από αυτά είναι τέτοιας ποιότητας, που αναγκάζουν τον ακροατή να τα ακούσει ξανά και ξανά. Στην δική μου περίπτωση, το άκουσμα, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο ακούω σε υπερβολικά συχνή βάση από τότε, που έπεσε στα χέρια μου, είναι το Amoralism Ep των Mass Culture, το οποίο στα 35 περίπου λεπτά της διάρκειας του, αιχμαλωτίζει κάθε φορά, που το ακούω και μάλιστα σχετικά εύκολα, τις αισθήσεις μου. Ειλικρινά, συγκλονιστικό.

Debut of the Year: Heat - Old Sparky

Κάθε χρονιά έχει τις δικές της ηχητικές εκπλήξεις και το 2012 δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σε αυτό, καθώς πολλές νέες ή/και πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες έκαναν την εμφάνιση τους από το πουθενά και κλέψανε τις εντυπώσεις με τις ηλεκτρισμένες μελωδίες τους. Η μπάντα όμως, που θαρρώ, πως άφησε τις περισσότερες υποσχέσεις για το μέλλον από κάθε άλλη αυτή τη χρονιά είναι οι Γερμανοί Heat, οι οποίοι κυκλοφόρησαν έναν αψεγάδιαστο δίσκο, με τον οποίο όχι μόνο μας γέμισαν προσδοκίες, αλλά μας μάγεψαν με τις ποτισμένες στα αγνότερα των ηχητικών υλικών vintage μελωδίες του ντεμπούτου δίσκου τους, Old Sparky. Ακαταμάχητο.

Comeback of the Year: Viaje a 800 - Coñac Oxigenado

Το comeback της τρέχουσας χρονιάς θαρρώ, πως δεν μας έρχεται εκ Σουηδίας, από όπου προέρχονται, τόσο οι Greenleaf, όσο και οι Witchcraft, που αμφότεροι κυκλοφόρησαν φέτος έπειτα από πέντε χρόνια τη νέα τους δουλειά, αλλά από την Ισπανία, που αποτελεί την πατρίδα των αδικημένων όσο λίγες μπάντες του heavy χώρου, Viaje a 800, οι οποίοι έφτασαν έως και την διάλυση πριν επιστρέψουν φέτος δυναμικά στο προσκήνιο με το εξαιρετικό από κάθε άποψη Coñac Oxigenado, το οποίο περιέχει κάποιες ιδιαιτέρως εθιστικές μελωδίες. Σπεύσατε!

Harvester - The Blind Summit Recordings

Από το Galway της Ιρλανδίας προέρχονται οι γεννημένοι το 2011 κι εξαιρετικά ταλαντούχοι Harvester, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά, που έχει την μορφή ep και την οποία διαθέτουν προς δωρεάν download μέσα από τη σελίδα τους στο bandcamp.

Η εν λόγω κυκλοφορία, η οποία φέρει τον τίτλο: The Blind Summit Recordings, αποτελείται από 6 κομμάτια συνολικής διάρκειας 31 λεπτών και ξεχωρίζει για την παραγωγή της, που την επιμελήθηκε ο James Eager, προσδίδοντας στον ήχο της διαύγεια, αλλά και πυκνότητα.

Οι συνθέσεις των ελπιδοφόρων Harvester έχουν στοιχεία, τόσο από τον ευρύτερο heavy rock χώρο, όσο και από metal παρακλάδια, ενώ διακρίνονται για την απίστευτη δυναμική τους και το όχι και τόσο πράο ηχητικό τους ταμπεραμέντο, το οποίο ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του.

Οι κιθάρες των Bryan και Gavin πλέκουν riffs θηριώδους υπόστασης και stoner μοτίβου, τα οποία διανθίζουν με αναφορές από τις heavy σκηνές του metal ήχου, ενώ τα solos τους, έχουν κάτι από την μαγεία του κλασικού rock ήχου και τα leads τους μια σαγηνευτική epic αύρα.

Τα φωνητικά του δεύτερου είναι τραχιά και προσδίδουν μια έξτρα αγριάδα στις ήδη ζόρικες κιθάρες, ενώ τα ντραμς του Ken, είναι εξίσου δυναμικά με αυτές, καθώς τα καταιγιστικά τους χτυπήματα, είναι τόσο δυνατά, που θαρρείς, πως η τρεμάμενη Γη, θα ανοίξει στα δυο.

Το μπάσο του Steve εντείνει τον ηχητικό τσαμπουκά των συνθέσεων των Harvester με τις γεμάτες τσαγανό μελωδίες του, ενώ προσφέρει στο πολύ καλό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο απογειώνεται από την παθιασμένη απόδοση της μπάντας, γενναίες ποσότητες groove.

Οι επιρροές των Harvester, που περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι Thin Lizzy, High On Fire, Black Sabbath, Primordial και Red Fang μεταξύ άλλων, έχουν φιλτραριστεί τόσο σωστά, που περνούν σχεδόν απαρατήρητες, καθιστώντας έτσι την ηχητική τους ταυτότητα, μοναδική.

Οι όποιες ομοιότητες με τα παραπάνω συγκροτήματα έγκεινται στο feeling, που η μουσική αυτών και των ανερχόμενων Harvester αποπνέει και ουχί στην μουσικότητα των κομματιών, στην οποία το συνθετικό τους ταλέντο, προδίδεται από την πρώτη κιόλας νότα τους.

Το heavy rock κράμα των νεοσύστατων Harvester αφήνει πολλές υποσχέσεις για το ηχητικό τους μέλλον, καθώς συνδυάζουν υπέροχα stoner και blues στοιχεία, με metal υφής sludge και doom ηχοχρώματα, καθιστώντας έτσι, το The Bling Summit Recordings, ακαταμάχητο.

Harvester: Bandcamp / Facebook

Orcus Chylde

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα δώσει την δέουσα προσοχή στον ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο των Γερμανών και δημιουργημένων το φθινόπωρο του 2009, Orcus Chylde, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Οι κατάλληλες συνθήκες επιτέλους βρέθηκαν κι έτσι, τούτη η ταλαντούχα μπάντα, δεν άργησε να με συναρπάσει, καθώς οι πλανεύτρες vintage μελωδίες της, από την πρώτη τους κιόλας νότα, καθιστούν την απαράμιλλη ηχητική ομορφιά τους, πραγματικά ακαταμάχητη.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το εκπληκτικό Orcus Chylde αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 49 λεπτών περίπου και συνοδεύεται από ένα βουκολικής αύρας κι occult αισθητικής, artwork, το οποίο ταιριάζει υπέροχα, με την υφέρπουσα retro ατμόσφαιρα, του περιπετειώδους ηχητικού του περιεχομένου, ενώ διακρίνεται για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που αναδεικνύει τον οργανικό χαρακτήρα, του γεμάτου ζεστασιά ήχου της μπάντας.

 

Οι κιθάρες των Nico Rausch και Lukas Kunkel άλλοτε μας στέλνουν στα βάθη της ψυχεδελικής prog rock μουσικής αλλοτινών εποχών, με τις ηλεκτρισμένες τους μελωδίες κι άλλοτε φιλόξενα μας ταξιδεύουν σε σκοτεινά folk ηχοτοπία, με τα εκτεταμένα ακουστικά τους περάσματα, τα οποία πλαισιώνονται υπέροχα από τις αποπνέουσες μια φρέσκια αύρα, retro νότες του οργάνου και του hammond, που με ζηλευτή μαεστρία, χειρίζεται ο ταλαντούχος, Felix Gellrich.

 

Οι Dejan Zivkovic και David Neuendorf σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, συγκροτώντας ένα εξαιρετικό rythm section, το οποίο δεν αποτελεί μονάχα τον proto doom κορμό των συνθέσεων του δίσκου, καθώς είναι αρκετές οι φορές, που το απύθμενο groove τους, προσδίδει στον δίσκο κάποια άκρως γοητευτικά για αυτόν, ξεφτισμένα blues ηχοχρώματα, τα οποία απογειώνουν το 70's feeling των φωνητικών του Tobias Ritter.

 

To heavy στοιχείο του Orcus Chylde δεν είναι το κυρίαρχο σε αυτόν, μιας και τα riffs περιέχουν λιγότερο fuzz και περισσότερο ηχητικό ρομαντισμό, ενώ τα ψυχεδελικά solos, ευφραίνουν τις αισθήσεις με την σαγηνευτική τους μορφή. Το ζωηρό μπάσο εντείνει την σπιρτάδα, που τα μεστά ντραμς, προσδίδουν στον δίσκο, ενώ τα φτιαγμένα από ηχητική αστρόσκονη, όργανο και hammond, αποτελούν την πλέον αρμονική συντροφιά για τα παθιασμένα φωνητικά.

 

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τούτο το δίσκο, που οι εξαιρετικά ταλαντούχοι και πολλά υποσχόμενοι, Orcus Chylde, κυκλοφόρησαν το περασμένο καλοκαίρι, αλλά θαρρώ, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από εκείνες τις περιπτώσεις, που τα πολλά λόγια, δεν αρκούν για να περιγράψουν το μεγαλείο του ακούσματος και τα συναισθήματα, που αυτό προκαλεί. Οπότε κλείνοντας, θα περιοριστώ στο ότι το ονειρικό Orcus Chylde, είναι κυριολεκτικά, εξαιρετικό.

 

Orcus Chylde: Facebook

Snailking - Samsara

Το περασμένο Μάρτιο δημιουργήθηκαν οι Σουηδοί Snailking, οι οποίοι απαρτίζονται από τον Karl Jonas Wijk σε ντραμς, τον Frans Levin σε μπάσο και τον Pontus Ottosson σε φωνητικά και κιθάρα. Τούτο το άκρως ταλαντούχο μουσικό τρίο, αν και μετρά μόλις λίγους μήνες ζωής, έχει ήδη προλάβει να ηχογραφήσει, αλλά και να κυκλοφορήσει την παρθενική του δουλειά.

Το περί ου ο λόγος άκουσμα, που έχει demo μορφή, φέρει τον τίτλο Samsara κι αποτελείται από τρία κομμάτια συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, ενώ διακρίνεται, εκτός από το εντυπωσιακό μουσικό του περιεχόμενο, τόσο για το artwork, που φιλοτέχνησε ο Johan Leion, όσο και για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που επιτυχώς επιμελήθηκε, ο ντράμερ της μπάντας.

Ο ήχος του Samsara είναι ορμητικός, ογκώδης κι επιτυγχάνει την τελεία ισορροπία μεταξύ διαύγειας και βρωμιάς, καθώς οι συνθέσεις του, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στη doom μουσική, ξεχωρίζουν για τα έντονα sludge στοιχεία τους, ενώ η υφέρπουσα ψυχεδέλεια, που τις διαπερνά, πλαισιώνει με υπέροχο τρόπο το πεσιμιστικό στιχουργικό του περιεχόμενο.

Τα riffs της κιθάρας είναι θηριώδους υπόστασης και τερατώδους εκτοπίσματος, ενώ τα leads και solos της, διακρίνονται από μια space αύρα, που απογειώνει τα ψυχεδελικά τους ψήγματα. Το μπάσο προσδίδει βάθος κι όγκο στον ήχο του Samsara, ενώ τα δυναμικά ντραμς, προσφέρουν γενναίες ποσότητες groove στο ήδη πιασάρικο κι εκρηκτικό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.

Οι άκρως ταλαντούχοι Snailking δεν μας προσφέρουν κάτι ρηξικέλευθο, μιας και η αγάπη τους για μπάντες όπως οι YOB και οι Ufomammut, από τον δεύτερο δίσκο των οποίων δανείστηκαν το όνομα τους, είναι προφανής κι αδιαμφισβήτητη, αλλά θαρρώ, πως αξίζουν συγχαρητηρίων, διότι κατέστησαν σαφή την ηχητική τους ταυτότητα, φιλτράροντας σωστά τις επιρροές τους.

Ο καταιγιστικός χαρακτήρας των άνωθεν αναφερθέντων Αμερικάνων doomsters βρίσκεται στο Samsara σε πλήρη αρμονία με την παρανοϊκή αισθητική των Ιταλών μεγαθηρίων του heavy ήχου, ενώ οι ισοπεδωτικές του συνθέσεις, που άλλοτε είναι αργόσυρτες κι άλλοτε κινούνται σε mid tempo ρυθμούς, μαρτυρούν συνθετικό ταλέντο, μουσική φαντασία κι ηχητική ποικιλία.

Με λίγα λόγια, η ντεμπούτο δουλειά των άκρως ελπιδοφόρων, Snailking, η οποία διατίθεται προς download από την σελίδα τους στο bandcamp έναντι οποιουδήποτε αντιτίμου εσείς επιθυμείτε, αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον τους, μιας και το επιβλητικό ανάστημα του Samsara, μοιάζει ικανό να καθηλώσει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς φίλους του heavy ήχου.

Snailking: Bandcamp / Facebook

Born In A Cloud Of Dopesmoke & Bad Vibes [Gr]

Συνέντευξη με τους In The Company Of Serpents

To γεννημένο το 2011 και προερχόμενο από το Ντένβερ ντουέτο, In The Company Of Serpents, κυκλοφόρησε φέτος το εξαιρετικό κι ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του, το οποίο θα πρέπει να θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα για το 2012. Έχοντας εντυπωσιαστεί από αυτό, θεώρησα, πως μια κουβέντα με την μπάντα θα ήταν χρήσιμη, έτσι ώστε να μάθουμε περισσότερα για αυτή. Ακολουθούν οι ερωταποκρίσεις μου με τον Grant, κιθαρίστα και τραγουδιστή της. 

 

Γεια σου Grant! Καταρχάς, συγχαρητήρια για το ντεμπούτο άλμπουμ σας! Ειλικρινά, είναι φοβερό!

 

Ευχαριστούμε! Χαιρόμαστε, που το γουστάρεις.

 

Μιας και είσαι σε μια νεότευκτη μπάντα, θα είχες την ευγενή καλοσύνη να μας δώσεις ένα μίνι βιογραφικό αυτής?

 

Ευχαρίστως. Αρχικά δημιούργησα τους ITCOS με τον JJ Anselmi τον Ιανουάριο του 2011. Γνωριστήκαμε μεταξύ μας, όταν οι μπάντες στις οποίες παίζαμε τότε έτυχε να βρεθούν στην ίδια συναυλία, περίπου έναν μήνα πριν. Σε εκείνο το live ο JJ με άκουσε στο sound-check να παίζω κάποια riffs από τον δίσκο Hex των Earth κι έπειτα συζητήσαμε την πιθανότητα να αρχίσουμε μια δική μας doom μπάντα. Τα πρώτα κομμάτια, που γράψαμε ποτέ, κατέληξε να είναι τα Dirtnap, Intro και νομίζω, το Canto III Inferno, αν και τότε όλα τους είχαν διαφορετικό όνομα. Με το πέρας των ηχογραφήσεων για τον δίσκο μας, ο JJ αποδέχθηκε μια θέση καθηγητή σε ένα κολέγιο σε μια άλλη πολιτεία, οπότε υπέθεσα ότι αυτό θα ήταν και το τέλος της μπάντας, αλλά ο JJ υποστήριξε, πως η φυγή του δεν θα έπρεπε να αποδειχθεί ο θάνατος της. Οπότε, είχαμε από κοινού το νου μας για ντράμερ, που θα ταίριαζαν στη μπάντα και τελικά, σε μια συναυλία, όπου παίξαμε μαζί με τους Royal Talons (εξαιρετική μπάντα, που πρέπει να τσεκάρετε), στους οποίους τα ντραμς έπαιζε ο Joseph Weller Meyer. Ο Joe κι εγώ το αποφασίσαμε κι έπειτα προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να μπει στη μπάντα και τελικά τα καταφέραμε, μιας και είναι ακόμη εδώ. Είναι μια εξαιρετική προσθήκη κι ανυπομονώ να ακούσω την συνεισφορά του στον επόμενο δίσκο.

 
Πως ήταν η εποχή, που η μπάντα είχε σχεδόν διαλυθεί και ποιες ήταν οι σκέψεις σου σχετικά τότε?

Είχαμε ακόμη μια εξαιρετικά ορμητική φόρα ως μπάντα παρόλο, που γνωρίζαμε, πως ο JJ σύντομα θα έπρεπε να φύγει, αλλά ο JJ ήταν πραγματικά ήρεμος κι ενθαρρυντικός σχετικά με τις εξελίξεις εν τη απουσία του. Σίγουρα, θα είχα συνεχίσει με κάποιο doom πρότζεκτ, αλλά χωρίς την ευλογία του, δεν θα μπορούσα ποτέ να το ονομάσω In The Company Of Serpents.

Ποιος ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας, που κράτησε τελικά ζωντανή τη μπάντα?

 

Ο Joe είναι μια εξαιρετική προσθήκη, απλός και σαφής. Είναι ένας φανταστικός live μουσικός και το σπλαχνικό του στυλ είναι ότι ακριβώς ήθελα για την μπάντα.

 

Υπήρξαν μουσικές αλλαγές εξαιτίας της αλλαγής στον line up σας?

Φυσικά. Ο Joe κι ο JJ είναι εντελώς διαφορετικοί ντράμερ, όσον αφορά το στυλ τους. Όμως, από την στιγμή, που ο Joe μπήκε στη μπάντα, ποτέ δεν του ζήτησα να παίξει τα μέρη του JJ δίχως καμία απόκλιση. Το μόνο, που θέλω είναι να έχει μια οργανική αύρα η μουσική μας και το να ζητήσω από τον έναν να μιμηθεί τον άλλον, σίγουρα δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να το πετύχεις αυτό.

Ποιο το μουσικό σας υπόβαθρο, δηλαδή, ποιες είναι οι κύριες επιρροές σας?

  
Νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου, αλλά σίγουρα οι Black Sabbath είναι μια προφανής επιρροή, όπως ο καθένας από την οποιαδήποτε doom μπάντα θα σου πει. Επίσης, γουστάρω τρελά το στυλ του Mike Scheidt από τους YOB, ενώ και οι Electric Wizard πάντα συναρπάσουν με το groove και τον ασύλληπτα heavy χαρακτήρα τους, αλλά υπάρχουν πολλές πραγματικά καλές μπάντες εκεί έξω, που παίζουν αυτή την μουσική, που είναι δύσκολο να διαλέξεις κάποια. Θα έλεγα, ότι η αίσθηση της μουσικής έχει ακριβώς την ίδια επίδραση σε εμένα όσο και οι ίδιες οι νότες της. Πολλές φορές ακούω δίσκους, που είναι έντονοι κι απειλητικοί, δίχως όμως να ανήκουν στον heavy ήχο, οι οποίοι πραγματικά με συναρπάσουν. Επιστρέφοντας στους Earth, νομίζω, πως το κομμάτι τους “Raiford (The Felon Wind)” είναι εξαιρετικό παράδειγμα σχετικά. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Swans από τότε, που επέστρεψαν, επίσης μου έρχονται στο μυαλό, αν και η αλήθεια είναι ότι περιέχουν κάποια αμιγώς heavy στοιχεία.

Πως θα περιέγραφες την μουσική σου σε κάποιον, που δεν έχει ακούσει ούτε μια νότα από εσάς?

Αυτό μάλλον εξαρτάται από το κάθε άτομο ξεχωριστά. Αν είναι χωμένοι στο doom, τότε δεν θα χρειαζόταν κάποια μεγάλη συζήτηση σχετικά, αλλά αν δεν είναι, ποιος ξέρει? Είναι λίγο δύσκολο να περιοριστώ στο πως θα ήθελα να μας χαρακτηρίζουν εκτός του γενικότερου ηχητικού πλαισίου μας.

 

Θα μας δώσεις σε παρακαλώ λίγες πληροφορίες σχετικά με την διαδικασία σύνθεσης των κομματιών σας?

 

Τα περισσότερα εξ αυτών γεννιούνται με διάφορα riffs, που φέρνω κι έπειτα παίζουμε πάνω σε αυτά έως ότου καταλήξουμε σε κάποια δομή, που νομίζουμε ότι τους ταιριάζει.

Έχετε μια αρκετά occult αισθητική κι έτσι, αναρωτιόμουν αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο στιχουργικό περιεχόμενο στον πρώτο σας δίσκο?

Μου αρέσουν αυτού τους είδους τα θέματα κι αναπόφευκτα, κάποια από αυτά αντανακλώνται σε αυτά, που γράφω. Με αυτό ως δεδομένο, η οποιαδήποτε ερμηνεία σχετικά, έγκειται στον ίδιο βαθμό, τόσο στην κρίση του ακροατή, όσο και στη δική μου. Έχω κάποιο συγκεκριμένο θέμα στα κομμάτια, αλλά κάποιος άλλος μπορεί να τα ερμηνεύσει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Το μόνο, που έχει μια έντονη occult αισθητική είναι το Canto III Inferno, το οποίο είναι εμπνευσμένο από την Θεία Κωμωδία του Δάντη, αλλά και πάλι, δεν ξέρω κατά πόσο ο Δάντης μπορεί να θεωρηθεί occult. Δηλαδή, ήταν ένας χριστιανός ποιητής και σχεδόν όλοι οι μαθητές λυκείων κι οι φοιτητές ανά τον κόσμο γνωρίζουν ποιος ήταν, οπότε πόσο occult μπορεί να είναι?

 

Πες μας λίγα λόγια για τις ηχογραφήσεις. Είστε ικανοποιημένοι με τον παχύ heavy ήχο, που επιτύχατε?

 

Είμαστε σίγουρα χαρούμενοι με το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ηχογραφήσαμε με τον Jamie Hillyer στο Module Overload στούντιο του Ντένβερ, ο οποίος ήταν απολύτως εξοικειωμένος με αυτού του είδους τη μουσική κι αυτό ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Κατά πάσα πιθανότητα θα συνεργαστούμε και για τον επόμενο δίσκο μας, αν και η οπτική μου ως προς τον ήχο μας έχει αλλάξει λίγο από τότε. Πρέπει να περιμένετε λίγο πιο ωμό τον ήχο στον επόμενο δίσκο μας.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία θα αλλάζατε κάτι στο ντεμπούτο σας? Εάν ναι, τι θα αλλάζατε και γιατί?

  

Είμαι σκληρός με την κριτική προς τον εαυτό μου, οπότε πιθανότατα να άλλαζα κάποια πράγματα δοθείσης της ευκαιρίας, αν και είμαι σχετικά ικανοποιημένος με τον τελικό αποτέλεσμα.

Η συντριπτική πλειονότητα των κριτικών για το In The Company Of Serpents είναι πραγματικά θετική. Περιμένατε αυτού τους είδους την αντίδραση από τους οπαδούς, αλλά κι από τον τύπο επίσης και πως αισθάνεστε για αυτό?

Εκτιμώ κάποια πράγματα στην μπάντα μας, αλλά δεν περίμενα μια τόσο θερμή υποδοχή. Ο αρχικός μας στόχος ήταν να δημιουργήσουμε μουσική, που θα άρεσε σε εμάς τους ίδιους να ακούμε κι αν άρεσε σε κάποιον άλλο θα το θεωρούσαμε μπόνους. Είναι κολακευτικό και εκτιμούμε την κάθε επιβράβευση, που λαμβάνουμε. Από την άλλη πλευρά, είμαστε ακόμη σχετικά άγνωστοι, οπότε δεν ανησυχούμε μήπως την ψωνίσουμε.

Το άλμπουμ το κυκλοφορήσατε μόνοι σας. Αυτό είναι κάτι, που θέλατε να κάνατε εξαρχής κι ίσως θέλετε να συνεχίσετε να κάνετε ή θα σας ενδιέφερε να ψάξετε για κάποια δισκογραφική εταιρία στο μέλλον?

 

Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να πείσουμε κανέναν να το κυκλοφορήσει, απλώς αποφασίσαμε να το βγάλουμε μόνοι μας. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το ίδιο, αλλά δεν θα απορρίπταμε την βοήθεια μιας δισκογραφικής αν οι όροι ήταν οι σωστοί. Εργαλεία όπως το bandcamp είναι σπουδαία για τις ανεξάρτητες μπάντες, αλλά το bandcamp δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει μια περιοδεία. Όπως και να' χει, προτιμώ να έχουμε τον πλήρη έλεγχο των κυκλοφοριών μας, οπότε μάλλον θα παραμείνουμε μια DIY μπάντα.

Πρόσφατα ενημερώσατε το merch σας. Είναι οι συναυλίες ή το διαδίκτυο, που πουλάει περισσότερο?

 

Μάλλον οι συναυλίες, αλλά και διαδικτυακά τα πάμε καλά.

 

Δώσατε πολλές συναυλίες φέτος. Είναι αυτό κάτι, που πάντα θέλατε για την μπάντα, να παίζεται δηλαδή ζωντανά όσο το δυνατόν περισσότερο?

Κι εγώ κι ο Joe λατρεύουμε να παίζουμε ζωντανά και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με την πρώτη ευκαιρία. Προς το παρόν όμως, κάνουμε ένα διάλειμμα από τις συναυλίες, καθώς θέλουμε να συγκεντρωθούμε στη σύνθεση και στην τελειοποίηση του υλικού για τον νέο μας δίσκο.

Πρόσφατα παίξατε στο Denver Fest. Υπάρχει κάποια καλή ιστορία από εκεί, που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κι αν ποτέ σας δινόταν η ευκαιρία να δημιουργήσετε ένα δικό σας φεστιβάλ, ποιες μπάντες θα διαλέγατε για αυτό και γιατί θα διαλέγατε αυτές?

 

Αυτό ήταν το δεύτερο ετήσιο Denver Doom Fest, ενώ είχαμε παίξει και στο πρώτο. Περάσαμε φανταστικά κι ήδη ανυπομονούμε για το επόμενο. Νομίζω, ότι οι Adai και οι Black Sleep Of Kali, αμφότεροι τα έσπασαν, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους Clinging To The Trees Of A Forest Fire. Μακάρι να μπορούσα να σου πω κάποιες ωραίες ιστορίες από εκεί, αλλά φοβάμαι ότι οι αναμνήσεις μου από εκείνο το σαββατοκύριακο δεν είναι και οι πιο καθαρές.

Μιλάμε για ένα φεστιβάλ ρεαλιστικό ή για κάποιο φεστιβάλ βασισμένο στη φαντασία μου? Αν είναι το δεύτερο, τότε σίγουρα θα ήθελα τους Black Sabbath εποχής Master Of Reality, τους Sir Lord Baltimore, τους Neurosis εποχής Times Of Grace, τους Electric Wizard εποχής Come My Fanatics, τους YOB εποχής The Unreal Never Lived, τους Melvin, τους Big Business, τους Black Flag όταν ο Keith Morris ήταν ο τραγουδιστής τους, τους Eyehategod εποχής Dopesick, τους Grief, τους Godflesh εποχής Streetcleaner, τους Bad Brains του 1982, τους The 13th Floor Elevators εποχής Easter Everywhere, τους The Velvet Underground όταν ήταν στην ακμή τους με το Sister Ray, κι αρκετές ακόμη μπάντες. Πάμε λοιπόν να βρούμε μια μηχανή του χρόνου και να το κάνουμε πραγματικότητα.

 

Πως είναι να παίζεται ως δίδυμο, καλύτερο, χειρότερο, ευκολότερο ή δυσκολότερο από ότι αν είχατε έναν, δυο, τρεις ή και παραπάνω μουσικούς μαζί σας επί σκηνής?

Σαν μπάντα, όσο λιγότερα άτομα, τόσο λιγότεροι πονοκέφαλοι, αλλά έτσι θα πρέπει να δουλέψεις σκληρότερα για τα καταφέρεις στις συναυλίες. Οι άνθρωποι περιμένουν λιγότερα από τα ντουέτα, καθώς μάλλον δεν τα θεωρούν κανονικές μπάντες, οπότε θα πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες τους.
Υπάρχει περίπτωση να προστεθεί κάποιος τρίτος μουσικός σε σταθερή βάση στη μπάντα?

Είχαμε αρκετούς φίλους μας από άλλες μπάντες, που προσφέρθηκαν να συμμετάσχουν στην μπάντα ως μπασίστες, αλλά είμαι ικανοποιημένος με την μορφή των δύο ατόμων. Έχω δοκιμάσει μόλις ένα άτομο για να παίξει μαζί μας και παρόλο, που ήταν εκπληκτικός χαρακτήρας κι εξαιρετικός μουσικός, η λογιστική προσέγγιση του θέματος δεν επέτρεψε να καταστεί δυνατή αυτή η συνεργασία. Επιπλέον, τώρα έχω μια χορδή μπάσου στην κιθάρα μου, οπότε δεν είναι αναγκαία η προσθήκη ενός μπασίστα, από την στιγμή, που την χρησιμοποιώ στην βαρύτονη κιθάρα μου. Αν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε θα ήθελα μια προσέγγιση με δυο ντράμερ όπως οι Melvins, αλλά αμφιβάλλω αν αυτό συμβεί ποτέ.

Οι μουσικές σας σκέψεις για την μπάντα περιλαμβάνουν κάποιου είδους ηχητικά πειράματα με περισσότερα μουσικά όργανα ή μια διαφορετική προσέγγιση στον heavy ήχο σας?

Βεβαίως. Θα ήθελα να συμπεριλάβω μερικά διαφορετικά στοιχεία στον επόμενο δίσκο μας, αλλά θα δούμε, πως θα πάει.

Να περιμένουμε κάποια νέα κυκλοφορία από εσάς στο κοντινό μέλλον και ποια είναι τα σχέδια σας γενικότερα?

Σίγουρα. Ελπίζουμε να έχουμε τελειώσει τις ηχογραφήσεις του νέου μας δίσκου μέχρι το τέλους του έτους κι έπειτα από αυτό θα θέλαμε να περιοδεύσουμε στην χώρα για λίγο.

 

 

Μιας και πλησιάζουμε προς το τέλος του έτους, θα ήθελες σε παρακαλώ να μας πεις 5 ή και περισσότερες αν θέλεις, μπάντες και δίσκους, που σε εντυπωσίασαν κατά τη διάρκεια του 2012?

Χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά, οι αγαπημένοι μου δίσκοι, που κυκλοφόρησαν φέτος είναι: Labybird / Ontological Physicalism, Royal Talons / Ομώνυμο, Ice Dragon / Tome Of The Future Ancients, Alkerdeel / Morinde και Early Graves / Red Horse.

Υπάρχει κάποιος καλά κρυμμένος heavy θησαυρός, που νομίζεις, πως θα πρέπει να ακούσουμε το συντομότερο δυνατόν?

Έχετε το νου σας για τους Western Ritual. Είναι ακόμη μια μπάντα από το Ντένβερ κι είναι εκπληκτικοί. Δεν έχουν ηχογραφήσει κάτι ακόμη, αλλά ελπίζω να το κάνουν σύντομα. Δεν θα τους έλεγα ακριβώς doom, αλλά οι φίλοι του psych rock και του stoner / desert rock θα τους γουστάρουν. Να' σαι σίγουρος, πως μόλις κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δουλειά, οι μελωδίες τους θα καρφωθούν στο μυαλό σου για μέρες. Άλλη μια εξαιρετική μπάντα από το Ντένβερ αυτή τη στιγμή είναι οι Primitive Man. Αν γουστάρεις το doom σου μαυρόψυχο κι απειλητικό, τότε μην ψάχνεις άλλο. Κυκλοφόρησαν δύο κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ τους στο bandcamp, τα οποία θα σου δημιουργήσουν πραγματικά έντονα συναισθήματα.

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες και τα πιο τρελά σας όνειρα για τη μπάντα?

 
Θα ήταν πραγματικά υπέροχο να μπορούσαμε κάποτε να κάνουμε μια περιοδεία στην Ευρώπη.

Ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη Grant, πραγματικά το εκτιμώ. Ο επίλογος σου ανήκει.

Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον! Συνεχίστε να υποστηρίζετε την underground μουσική σκηνή κι αν κατεβάσετε κάτι από μια DIY μπάντα και το γουστάρετε, αγοράστε τον δίσκο της!

 

In The Company Of Serpents:

Bandcamp / Facebook / Review

Born In A Cloud Of Dopesmoke & Bad Vibes

An Interview with In The Company Of Serpents

Born in the year 2011 Denver's heavy duo, In The Company Of Serpents, released this year their killer self titled debut album, which should be considered amongst the best of 2012. Been thoroughly impressed by it, thought it would be nice to have a chat with the band and find out how all this started. So, here's my q&a with Grant, the guitarist/vocalist of the band.

Hey Grant! First of all, congratulations on Your debut album! Honestly, it's awesome!

Thank you! We're glad you dig it.

Since You’re in a newborn band, would You be kind enough to provide us with a mini-bio of the group?

Sure. I originally formed ITCOS with JJ anselmi in January of 2011. We had met each other when both of our previous bands were on a bill together about a month before then. At that gig JJ heard me sound checking to some riffs by Earth off the Hex record, and we started talking about putting together a doom band together. The first few songs we wrote were what ended up being Dirtnap, Intro & (I think) Canto III Inferno, although we had different names for them at the time. By the time we had finished recording the record, JJ had accepted a teaching position at a college in another state, so I thought that was going to be the end of things, but JJ thought his departure was no reason to dissolve the band. He and I kept our eyes out for drummers we thought would be a good fit, and we eventually played a show with Royal Talons (a killer band you should check out), who had Joseph Weller Meyer behind the kit. Joe & I hit it off, and after some persuasion he agreed to join the band, and has been here ever since. He's a solid fit, and I'm really excited to hear his contributions on the next record.

How was the time when the band was almost gone and what were Your thoughts on it back then?

We still had some decent momentum even though we knew JJ was going to have to quit, and JJ was really cool & encouraging in regards to keeping things going in his absence. I would have kept going with some kind of doom project regardless, but without his blessing I definitely wouldn't have called it In the Company of Serpents.

What was the main factor that finally, kept the band going?

Joe was a solid fit, plain and simple. He is a hell of a performer live, and he has a visceral playing style that's well suited to what I want to achieve.

 

Were there any musical changes that came along with the lineup changes?

 

Sure. Joe & JJ are very different drummers, stylistically speaking. From the time he joined the band, however, I never laid an expectation on Joe that he needed to play JJ's parts verbatim. I want our music to have an organic vibe, and expecting someone to mimic another player identically is no way to achieve that.

What's the musical background of Υou guys, I mean, what's Υour main influences?

I can only really speak for myself, but Black Sabbath is the obvious one, as anyone from any doom band ever will tell you. I really dig Mike Scheidt's playing style in YOB, & Electric Wizard always delivers in terms of groove & sheer heaviness, but there are too many killer bands out there playing this kind of stuff to really whittle it down. I'd say that the vibe of the music can have as much of an impact on me as the actual sounds. A lot of times I'll hear records that are visceral and menacing without being 'Heavy' in the traditional sense and I'll be totally blown away by them. Going back to Earth, I think the track 'Raiford (the felon wind)' is a great example of that. The last two Swans records since they reformed also come to mind here, although there are certainly 'Heavy' moments on them.

How would you describe your music to someone that has never heard not even a single tune of yours?

I guess that would depend on the person. If they're into doom, then it wouldn't be a very long conversation, but if not, who knows? It's kind of hard to articulate how I'd want to convey us in anything more specific than broad terms.

Would please give us some info about the writing process of your heavy tunes?

Most of the songs have started with riffs that I bring in, and then we'll just play around with them until we've got a structure that we think fits. 

You've got a pretty occult image and was wondering if there's any specific concept in the lyrics of your first album?

I'm drawn to that sort of material & imagery, and, accordingly, it tends to be manifested in what I write. With that being said, any interpretation of that sort is up to the listener as much as myself. I know what I was thinking when I wrote the songs, but someone else might view my songs in a completely different light. The only thing on there that's overtly 'occult' is Canto III Inferno, which has some imagery gleaned from The Divine Comedy, but even then, I don't know that Dante could be considered Occult. I mean, he was a Christian poet, and nearly every high school & college student in the world knows who he was, so how occult could he be?

Tell us a bit about the recording process. Are You satisfied with the thick heavy sound You have achieved?

We were definitely happy with how things turned out. We recorded that with Jamie Hillyer at Module Overload studios in Denver, and he's definitely tuned in to this sort of music, which was helpful. We're probably going to use him again to record the next record, but my rig has changed significantly since that time. You can expect the sound on the next album to be quite a bit meatier.

If given the opportunity, would you change something on Your debut? If yes, what would You change and why?

I'm a harsh self critic, so I'd probably change a thing or two given the chance, but I've been pleased with the end product.

The vast majority of the reviews on In the Company of Serpents are truly positive. Did You expect this reaction from fans and press alike and how do You feel about it?

I have a certain pride in our band, but I didn't expect such a warm reception. Our goal initially was just to write music that we'd want to listen to ourselves, and if anyone else wanted to listen to it that would be a bonus. It's flattering, and we appreciate every accolade we get. On the flip side, we're still virtually unknown, so we don't have to worry about our heads getting too big!

 

The album's self-released. Is that something Υou wanted to do and maybe continue doing or Υou’re interested in searching for a label in the future?

We never attempted to have anyone else put it out, & just planned on self-publishing from the outset. We'll continue doing things in this fashion, but we wouldn't be completely averse to label support if the terms were right. Tools like Bandcamp are great for independent bands, but bandcamp isn't going to finance a tour. In any case, I'd prefer that we have complete control of our output, so we'll probably remain a DIY band.

You've recently updated Your merch quantities. Is it the lives shows or the internet sphere that sells the most?

Probably the live shows, but we do OK online.

Live shows were pretty frequent for You guys. Is that something You’ve always wanted for the band, to play as much live as possible?

Both Joe & I love playing live, and we'll continue to play whenever we can. For the moment we're taking a break from playing live in order to focus on writing & refining the material for the new record.

Recently Υou’ve played at Denver fest. Is there any good stories to share with us from the fest and if Υou ever were to choose the bands for a fest of Υours, what bands were Υou going to choose to play with and why choose them?

That was the second annual Denver Doom fest, and we had played the first one as well. We had a killer time, and had been looking forward to it all year. I thought Adai and Black Sleep of Kali both killed it, as did Clinging to the Trees of a Forest Fire. I wish I had better stories for you, but let's just say my memory from that weekend is a bit foggy.

Are we talking about a fest that is realistic or like a fantasy fest that I'd curate? If it's the latter, then I'd want Black Sabbath c. Master of Reality, Sir Lord Baltimore, Neurosis c. Times of Grace, Electric Wizard c. Come my Fanatics, Yob c. The unreal Never Lived, Melvins/Big Business, Black Flag when Keith Morris was the signer, Eyehategod c. Dopesick, Grief, Godflesh c. Streetcleaner, Bad Brains in 1982, the 13th Floor Elevators c. Easter Everywhere, The Velvet Underground in their druggy 'sister ray' heyday, and a whole bunch of others. Let's go get a time machine and make that shit happen.

How's playing live as a duo, better, worse, easier or more difficult than with 1 or 2 or 3 more guys on stage?

As a band, fewer people equals fewer headaches, but you do have to work harder to pull it off live. People expect less from two pieces because I guess they don't consider you a whole band, so you have to strive to reset that expectation as violently as possible.

Is there any chance of adding a third musician on a regular basis on the band? 

We've had numerous friends from other bands offer to join the band on bass, but I'm happy with the two-piece approach. I've only auditioned one person to play with us, and while he's a great dude and a solid musician, there were logistical issues that kept it from going anywhere. Plus, I now have a full bass rig in my backline, so there isn't much need for a bass player when I'm playing a baritone guitar through it. If we could pull it off, it could be interesting to try a two drummer approach like the Melvins have done, but I doubt that would ever happen.

Do Your musical thoughts on the band include any sonic experiments with more instruments or different approach to your heavy sound?

Sure. I'd like to include some different stuff on the next record, but we'll see where it goes.

Shall we expect a new recording from You in the near future and what are Your plans in general?

Definitely. We're hoping to have finished writing the next record by the end of the year, and after that we'd like to tour around the country a bit.

Since we're approaching the end of the year, would please tell us 5 or more if you wish, of the bands and albums that impressed you during 2012?

In no particular order, my favorite records released this year are: Ladybird/ Ontological Physicalism, Royal Talons/self titled, Ice Dragon/ Tome of the Future Ancients, Alkerdeel/Morinde, & Early Graves/Red Horse.

Is there any hidden heavy gem that you think we might all listen to the soonest possible?

Keep your ear to the ground for Western Ritual. They're another Denver band, and they're amazing. They don't have anything recorded just yet, but they will soon, hopefully. I wouldn't call them Doom per se, but fans of heavy psych rock and stoner/desert rock will dig them. Once they put out their record, you can bet you'll have their tunes stuck in your head for days. Another great Denver band right now is Primitive Man. If you like your doom misanthropic and menacing, look no further. They've released two songs from an upcoming album on bandcamp, and they'll make you feel real ugly and bad about yourself. 

What are your ambitions and wildest dreams about the band?

It would be really cool to be able to tour Europe at some point.

Thank You very much for this interview Grant, really appreciate it. The epilogue is yours.

Thanks for the interest!  Keep supporting underground music, & if you download something from a DIY band and you enjoy it, BUY THE RECORD!

In The Company Of Serpents:

Bandcamp / Facebook / Review

Both Sides Suffer Heavy Losses, But We Faced An Unavoidable Conclusion - Unseen Our Voice

Μια εξαιρετικά σημαντική προσπάθεια ξεκίνησε πρόσφατα από την προερχόμενη από τα σπλάχνα μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, κολεκτίβα: Unseen Our Voice, που κυκλοφόρησε μια άκρως ενδιαφέρουσα digital συλλογή, την οποία διανέμει δωρεάν μέσω του bandcamp.

Το εν λόγω compilation, στο οποίο συμμετέχουν 22 μπάντες της εγχώριας underground μουσικής σκηνής με ένα κομμάτι έκαστη, διαρκεί περίπου δυόμιση ώρες, ενώ συνοδεύεται από ένα εξόχως ταιριαστό με το μουσικό του περιεχόμενο artwork κι ένα pdf με πληροφορίες.

Το Both Sides Suffer Heavy Losses, But We Faced An Unavoidable Conclusion, όπως είναι ο τίτλος τούτης της συλλογής, επιτυγχάνει το σκοπό του, καθώς η απολαυστική υπόσταση του, μας παρουσιάζει κάποια από τα πλέον ταλαντούχα ελληνικά rock συγκροτήματα.

Μπάντες από τον ευρύτερο post rock χώρο, με μπόλικα experimental, ambient και shoegaze στοιχεία μεταξύ άλλων, καθιστούν την ύπαρξη τους γνωστή στους απανταχού φίλους του rock ατμοσφαιρικού ήχου, ενώ καταδεικνύουν, πως τούτη η χώρα, δεν είναι όσο φτωχή λένε.

Η κολεκτίβα Unseen Our Voice, που αποτελεί δημιούργημα των Argybäg και MissArt, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως Independent Post Rock Support Collective, αποδεικνύει με την πρώτη της κίνηση, πως μέσα από τη περιρρέουσα σαπίλα, μπορεί να γεννηθεί κάτι καλό.

Η τρανταχτή απόδειξη αυτού, που καλό θα ήταν να στηρίξετε κι η οποία φέρει τον εύγλωττο τίτλο: Both Sides Suffer Heavy Losses, But We Faced An Unavoidable Conclusion, αποτελεί μια εξαιρετική αρχή, για την αγνή κι ανεξάρτητη πρωτοβουλία, που πρεσβεύει.

Unseen Our Voice: Bandcamp / Facebook

 

Hot Fiction - Apply Within

Μια εξαιρετικά ταλαντούχα μπάντα γεννήθηκε στα έδρανα ενός βρετανικού πανεπιστημίου το 2008, οπότε και οι μοιραζόμενοι παρόμοια μουσικά γούστα κι επιρροές, Andy Yeoh σε ντραμς και φωνητικά και Simon Miller σε κιθάρα και φωνητικά, αποφοίτησαν κι έκτοτε, αφιερώθηκαν αποκλειστικά στη συγγραφή μουσικής, δημιουργώντας την δική τους μπάντα: Hot Fiction.

Το εν λόγω δυναμικό ντουέτο, έγινε ιδιαιτέρως γνωστό στη γενέτειρα του μέσω των εκρηκτικών live εμφανίσεων του, ενώ από το καλοκαίρι του 2010 κι έπειτα, οπότε και κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ: Dark Room, η φήμη του εξαπλώθηκε με γοργό και σταθερό ρυθμό στην Ευρώπη και στην Αμερική, καθώς οι lo-fi κι αρκούντως heavy μελωδίες του, έβριθαν φρεσκάδας.

Η garage blues αύρα του ντεμπούτου των Hot Fiction, την οποία απογείωσαν τα πνιγμένα στο fuzz κι ιδιαιτέρως εμπνευσμένα τους, riffs, υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και στο δεύτερο πόνημα τους με τίτλο: Apply Within, το οποίο στερείται της lo-fi αισθητικής, που διέκρινε τον πρώτο τους δίσκο, αλλά ξεχωρίζει για τις soul πινελιές του, που κολακεύουν τον rock χαρακτήρα του.

Το αποτελούμενο από 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 43 λεπτών, Apply Within, διακρίνεται για την πραγματικά αψεγάδιαστη παραγωγή του, το κερασάκι στην τούρτα της οποίας, έβαλε επιτυχώς ο Carl Saff, ο οποίος με μαεστρία επιμελήθηκε το mastering του, που προσδίδει διαύγεια στον ήχο της μπάντας, αλλά και μια σαγηνευτική ζεστασιά στην τονικότητα της.

Η ενορχήστρωση, όπως ακριβώς κι η παραγωγή της μπάντας, έχει ανέβει επίπεδο, ενώ τον ίδιο ανοδικό δρόμο ακολούθησε και η συνθετική της ικανότητα, μιας και οι Hot Fiction προσέθεσαν νέα στοιχεία στον ήχο τους, δίχως να αφαιρέσουν τα ήδη υπάρχοντα, ενώ κατάφεραν με απόλυτη επιτυχία να αφομοιώσουν, αλλά και να φιλτράρουν σωστά, τις μπόλικες επιρροές τους.

Αποτέλεσμα των παραπάνω, το ειλικρινά εκπληκτικό Apply Within, το rock μοτίβο του οποίου, διανθίζεται εξαίσια από τα ουκ ολίγα desert ηχοχρώματα, που το περίσσιο fuzz του προσφέρει, ενώ η blues αύρα του, συνυπάρχει αρμονικά με τις ανάγλυφες soul ανησυχίες τούτης της άκρως ελπιδοφόρας κι έχουσας τις sexy ηχητικές της ρίζες, στον ευρύτερο heavy χώρο, μπάντας.

Η κιθάρα παρασέρνει στο ρυθμό της, είτε δημιουργεί fuzz υφής κι άκρως ξεσηκωτικά riffs, είτε πλέκει μελίσταχτες soul μελωδίες, ενώ τα ντραμς άλλοτε τη σιγοντάρουν με τον σπιρτόζικο blues χαρακτήρα τους κι άλλοτε κρατούν τα μπόσικα με τη garage δυναμική τους. Τέλος, τα φωνητικά αποδίδουν με περισσή πειστικότητα τους αισθαντικούς στίχους του έξοχου, Apply Within.

Η μεθυστική ατμόσφαιρα, που οι ανερχόμενοι και πιστοί στο diy χαρακτήρα τους, Hot Fiction, οι οποίοι διανέμουν δωρεάν τη μουσική τους και μάλιστα, προτρέπουν τον οποιοδήποτε την γουστάρει να την μοιραστεί ελεύθερα, δημιουργούν στο γοητευτικό Apply Within, καθίσταται καθηλωτική εξαιτίας της παθιασμένης τους απόδοσης και του απύθμενου ταλέντου τους.

Το σχεδόν διάφανο vintage πέπλο, που καλύπτει την ανεπαίσθητη retro αισθητική τους, απογειώνει την αίσθηση φρεσκάδας, που διαπερνά το φανταστικό Apply Within, ενώ μαρτυρά μεράκι εκ μέρους των ανερχόμενων Hot Fiction, οι οποίοι με το δεύτερο δίσκο τους, αφήνουν πάρα πολλές υποσχέσεις για το ηχητικό τους μέλλον. Τα ειλικρινά μου συγχαρητήρια.

Hot Fiction: Bandcamp / Facebook