Stoner Festival II

Το δεύτερο Stoner Festival στην πόλη της Λάρισας, που φιλοξενήθηκε στις 24 του τρέχοντος μήνα στο Stage Club, αποτέλεσε μια εξαιρετική ευκαιρία για να απολαύσω ζωντανά επί σκηνής για πρώτη φορά τρεις από τις πλέον ελπιδοφόρες κι ανερχόμενες μπάντες της εγχώριας heavy σκηνής, αλλά και για να συναντήσω μετά από αρκετό καιρό γνώριμες φάτσες, όπως και να γνωρίσω από κοντά κάποια άτομα, με τα οποία τον τελευταίο καιρό, είχαμε αναπτύξει μια ιδιαιτέρως καλή διαδικτυακή επικοινωνία. Η άφιξη στο χώρο του Stage έγινε ακριβώς την ώρα, που άνοιγαν οι πόρτες, ενώ το κοινό, που συνολικά ξεπέρασε τα 100 άτομα, συνέχισε να εισέρχεται ακόμη και την ώρα, που η πρώτη μπάντα ήταν ήδη επί σκηνής, καθώς ο ρυθμός προσέλευσης ήταν αργός.

Πέντε λεπτά μετά τις 21:30 οι εκ Βόλου ορμώμενοι Lizardia ανέβηκαν στην σκηνή και με το κομμάτι It Falls On Deaf Ears ξεκίνησαν το show τους, το οποίο διήρκεσε 50 περίπου λεπτά, ενώ αποτελείτο από 10 κομμάτια, μεταξύ των οποίων, υπήρξαν και τρία ολοκαίνουρια τραγούδια, που η μπάντα ερμήνευσε ζωντανά για πρώτη φορά. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα νέα κομμάτια μου άρεσαν ιδιαιτέρως, ενώ το δεύτερο κατά σειρά από αυτά, θαρρώ, πως κόντραρε στα ίσα τα πιο γνωστά κομμάτια τους, όπως το Where Only Lizards Quietly Weave ή/και το Fine Dead Lady, το οποίο έκλεισε με δυναμικό τρόπο την εκρηκτική εμφάνιση τους, που συνοδεύτηκε από μια άκρως παθιασμένη απόδοση. Ο Bluff στα φωνητικά ήταν εξαιρετικός, καθώς έβγαλε πάθος στην ερμηνεία του, ενώ η σκηνική του παρουσία υπήρξε άκρως θεατρική. Ο Gary στο μπάσο ήταν η ήρεμη δύναμη της μπάντας, ενώ τα όποια μικροπροβλήματα, που αντιμετώπισε, τα ξεπέρασε τάχιστα κι ανώδυνα. Ο Jeje ήταν εντυπωσιακά άνετος με την κιθάρα του ενώ, οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στον Pijo, που αν και λαβωμένος, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του πίσω από τα drums. Εν ολίγοις, οι Lizardia φάνηκαν εξαιρετικά δεμένοι, ενώ το μεράκι τους περίσσευε. Πολλά μπράβο κι ακόμη περισσότερα εύγε.

Lizardia / Photo by zedalone

Στις 22:35 στην σκηνή ανέβηκαν οι οικοδεσπότες Dope Flood, οι οποίοι έπαιξαν για περίπου 50 λεπτά, ενώ τα πολύ καλά δικά τους κομμάτια, συνοδεύτηκαν από κάποιες σωστά εκτελεσμένες διασκευές. Το κοινό έδειξε ευθύς εξαρχής την αγάπη του για τη μπάντα, ενώ και το συγκρότημα υπήρξε άκρως επικοινωνιακό. Ο Cris ήταν πάρα πολύ καλός στην κιθάρα, αλλά τα πήγε πολύ καλά και στα φωνητικά, ενώ ο Μάνος στη φωνή είχε καλή απόδοση, αλλά νομίζω, πως αδικήθηκε κατάφωρα από τα προβλήματα στον ήχο. Ο Αστέριος έζησε έντονα την κάθε στιγμή του live, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές, που ¨χτυπήθηκε¨ με πάθος, ενώ οφείλω να ομολογήσω, πως οι μπασογραμμές του υπήρξαν υπέρ του δέοντως groovy. Τέλος, έχω την εντύπωση, πως την παράσταση έκλεψε ο ντράμερ των Λαρισαίων, Βασίλης, που σε στιγμές, μας έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να καταστρέψει τα ντραμς του, καθώς τα χτυπήματα του ξεχείλιζαν από πάθος και δύναμη. Συνοπτικά, οι Dope Flood επιβεβαίωσαν τα πολύ καλά λόγια, που είχα ακούσει για τις live εμφανίσεις τους, ενώ απέδειξαν, πως όταν βρουν την ηχητική τους ταυτότητα, δεν θα δυσκολευτούν να ξεχωρίσουν.

Dope Flood / Photo by zedalone

Δεκαπέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ανέβηκαν στο σανίδι οι Πειραιώτες The Bliss, που παρά το αριθμητικό τους μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες μπάντες, υπήρξαν επιβλητικοί στην σκηνή, ενώ οι αλλόκοτες μελωδίες τους καθήλωσαν το κοινό. Αν θυμάμαι καλά, η εμφάνιση τους, που διήρκεσε περίπου 75 λεπτά, αποτελούνταν από 7 κομμάτια, ενώ κατάφεραν να ξεπεράσουν γρήγορα και σχετικά ανώδυνα τα μικροπροβλήματα, που και αυτοί, αντιμετώπισαν με τον ήχο. Ο Βαγγέλης ήταν εξαιρετικός στα κιθαριστικά του καθήκοντα, ενώ δεν υστέρησε και στα φωνητικά, αν και ο ήχος σε αυτά ήταν άσχημος για όλες τις μπάντες. Ο Χρήστος στο μπάσο έκλεψε την παράσταση τόσο με τις παλλόμενες μπασογραμμές του, όσο και με την άκρως κινητική κι εκφραστική σκηνική του παρουσία, ενώ ο Steve ήταν ένας πραγματικός βράχος στα ντραμς. Εν κατακλείδι, οι The Bliss εμφανίστηκαν κατά πολύ καλύτεροι από ότι ίσως περίμενα, καθώς η αλήθεια είναι, πως δεν ήμουν σίγουρος για το κατά πόσο η ατμοσφαιρική, αλλά και ¨δύσκολη¨ σε σημεία μουσική τους θα μπορούσε να αποδοθεί live. Το περασμένο Σάββατο όμως, αποδείχθηκε περίτρανα, πως οι φήμες, που ακολουθούν τους The Bliss, είναι πέρα για πέρα αληθινές, καθώς τα παλικάρια υπήρξαν εξαιρετικά επί σκηνής.

The Bliss / Photo by zedalone

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω, πως ο μικρός χώρος του Stage ξεχείλιζε ζεστασιά, ενώ σε αυτό βοήθησε και το ευγενέστατο προσωπικό του, αν και οφείλω να αναφέρω, πως τα όποια προβλήματα του ήχου, μάλλον οφειλόταν στο ίδιο το μαγαζί και τον εξοπλισμό του, διότι όλες οι μπάντες είχαν τα ίδια προβλήματα, τα οποία αφορούσαν στον ήχο του μικροφώνου για την φωνή, ενώ και τα έγχορδα σε αρκετές στιγμές δεν ακουγόταν όσο δυνατά θα έπρεπε. Όμως, αυτό δεν χάλασε σε καμία περίπτωση την άψογη φιλοξενία του μαγαζιού, αλλά ούτε και την ιδιαιτέρως έντονη εμπειρία της ίδιας της συναυλίας, μιας και κανένας από την όμορφη παρέα μας δεν πτοήθηκε από όλα αυτά. Κλείνοντας, να στείλω τους χαιρετισμούς μου στους Bluff, Pijo και Jeje, καθώς και στο κινητό και φανατικό fan club τους, όπως και στον Χρήστο, ενώ special cheers κι ευχαριστήρια σε Μαρία, Θάνο και Βασίλη, που με σκλάβωσαν με τη φιλοξενία τους κι όχι μόνο. Εις το επανιδείν!

Links: Dope Flood, Lizardia, The Bliss, Stage Club

Orange Goblin - A Eulogy For The Damned

Δεκαεφτά χρόνια ζωής συμπληρώνουν φέτος οι Βρετανοί Orange Goblin, οι οποίοι από το 1995 και μετά, δεν έχουν σταματήσει να μας προσφέρουν εξαιρετικούς heavy rock δίσκους, η ποιότητα των οποίων, βρίσκεται σε σταθερά υψηλό επίπεδο, είτε αυτοί καμακώνουν την ψυχεδέλεια, είτε φλερτάρουν την ατίθαση metal μουσική. Αυτό, δεν θα μπορούσε να αλλάξει τώρα, καθώς το A Eulogy For The Damned, που αποτελεί την έβδομη full length δουλειά τους, αλλά και τον παρθενικό τους δίσκο υπό την σκέπη της Candlelight Records, αποδεικνύεται ιδιαιτέρως καλό.

Η παραγωγή του εν λόγω δίσκου είναι πεντακάθαρη, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει τούτη η μπάντα, όμως αυτό τελικά λειτουργεί υπέρ της ξεσηκωτικής μουσικής της, μιας και ο Jamie Dodd, που ηγήθηκε της σχετικής διαδικασίας, κατάφερε να καθαρίσει τον ήχο της μπάντας, χωρίς να αλλοιώσει την αλήτικη αύρα των δυναμικών συνθέσεων της, ενώ εξίσου καλή είναι και η δουλειά που έχει κάνει ο ταλαντούχος Jimbob Isaac, o οποίος, φιλοτέχνησε το εντυπωσιακό artwork, που συνοδεύει τα δέκα κομμάτια συνολικής διάρκειας 49 λεπτών, που αποτελούν τούτο το πολύ καλό κι εξόχως δυναμικό άλμπουμ.

Τα δαιμονισμένα riffs του Joe Hoare ευωδιάζουν πυρίτιδα, ενώ το φιτίλι λαμπαδιάζουν τα σπινθηροβόλα χτυπήματα του Chris Turner, ο οποίος μεταχειρίζεται εξαίσια τα ντραμς του. Το μπάσο του Martyn Millard προσδίδει στις εύφλεκτες συνθέσεις του A Eulogy For The Damned το απαραίτητο groove, ενώ η ερμηνεία του Ben Ward ξεχειλίζει από πάθος για ακόμη μια φορά, κάτι που μοιάζει -και είναι- λογικό, καθώς οι στίχοι του είναι ως επί τω πλείστον βιωματικοί, κι αυτό φαίνεται πως το γνωρίζει ο τραγουδιστής των Roadsaw, Craig Riggs, που τον συνοδεύει με τον πλέον ταιριαστό τρόπο στα "Save Me From My Self" και "A Eulogy For The Damned", ενώ άξιο αναφοράς, θαρρώ, πως είναι το γεγονός ότι το κομμάτι "The Filthy And The Few", το οποίο ξεκινά με ένα sample από την cult horror ταινία του 1969, Satan's Sadist, είναι αφιερωμένο στους οπαδούς της μπάντας και κάπου εδώ, νομίζω, ότι πρέπει να αναφερθεί, πως το κερασάκι σε τούτη την ηχητική κι αλκοολούχα τούρτα, αποτελεί το hammond, το οποίο κάνει την εμφάνιση του σε κάποια από τα κομμάτια του A Eulogy For The Damned, ιδιαιτέρως αισθητή.

Εν κατακλείδι, οι Orange Goblin κατάφεραν να συνδυάσουν άψογα τα blues με την punk αισθητική του heavy rock τους, ενώ δεν δίστασαν να διανθίσουν το doom τους με southern πινελιές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός stoner δίσκου με μπόλικα metal ψήγματα, που θα λατρέψουν οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- φίλοι του heavy ήχου. Κάτι, που είναι απόλυτα λογικό, μιας και τα περισσότερα από τα κομμάτια του εν λόγω άλμπουμ ξεχειλίζουν από ενέργεια, καθώς μοιάζουν φτιαγμένα για να ακουστούν ζωντανά στο σανίδι.

Τέλος, καλό θα ήταν να γνωρίζετε, πως τούτοι οι μουσάτοι Λονδρέζοι, που φημίζονται για τις εκρηκτικές συναυλιακές τους επιδόσεις, θα επιστρέψουν στην χώρα μας τον ερχόμενο Οκτώβρη για τρεις μοναδικές εμφανίσεις. Η πρώτη από αυτές, θα λάβει χώρα στο An Club της Αθήνας στις 4 του μήνα, η δεύτερη στο Stage Club της Λάρισας μια μέρα αργότερα, ενώ το τέλος στις εν Ελλάδι εμφανίσεις τους θα δοθεί στις 6 του μήνα στο Eightball Club της Θεσσαλονίκης.