Οι ταλαντούχοι, Cobas G. σε φωνητικά, Snail B. σε κιθάρες, Panos σε μπάσο και Dead M. σε ντραμς, απαρτίζουν τους δημιουργημένους το 2009 στην Θεσσαλονίκη, Hogg, οι οποίοι πριν από έναν περίπου μήνα, κυκλοφόρησαν την παρθενική κι ομώνυμη δουλειά τους, που προς το παρόν, προσφέρεται για ακρόαση και αγορά δια οποιουδήποτε αντιτίμου εσείς επιθυμείτε, μόνο μέσω της σελίδας τους στο bandcamp, καθώς φυσικές κόπιες του δίσκου, θα γίνουν διαθέσιμες και μάλιστα, με την D.I.Y. μέθοδο, από το όχι και τόσο μακρινό πλέον, ερχόμενο Φθινόπωρο.
Ο εν λόγω δίσκος, που αποτελείται από 10 εκρηκτικά κομμάτια συνολικής διάρκειας 47 λεπτών, διακρίνεται για την πολύ καλή παραγωγή του, που προσφέρει στις συνθέσεις των Hogg, ένα εξαιρετικά κολακευτικό για αυτές, live feeling, ενώ ταυτόχρονα, προσδίδει όγκο και βάθος στον αλήτικο ήχο τους. Οι άκρως heavy και διανθισμένες με samples από την cult ταινία Σπιρτόκουτο, συνθέσεις της μπάντας, που δεν φείδονται groove και fuzz, είναι εμφανώς επηρεασμένες από τις stoner και desert σκηνές κυρίως, αλλά κι από τον grunge ήχο, της δεκαετίας του '90.
Η αύρα των φοβερών Queens Of The Stone Age, αλλά και η αισθητική των τρομερών Kyuss είναι ανάγλυφη στον ήχο των ελπιδοφόρων Hogg, ενώ το ηχητικό πέπλο των Alice In Chains μοιάζει σα να έχει καλύψει υπέροχα την ακατέργαστη αγριάδα των Monster Magnet και την ωμή αλητεία των πρώιμων Corrosion Of Conformity, ενώ τα απειροελάχιστα ψήγματα Rage Against The Machine, συμπλέκονται σε μια ανήλεη κι αέναη ηχητική μάχη, που νικητή έχει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, με τις υφέρπουσες στον ήχο των Hogg, ηχητικές πινελιές από Fu Manchu.
Βέβαια, κάπου εδώ καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσω, πως οι ανερχόμενοι Hogg, δεν έχουν αντιγράψει ούτε μια νότα από τις προαναφερθείσες μπάντες, μιας και τα in your face χαρακτήρα, δυναμικά riffs της κιθάρας, αλλά και τα μαστουρωμένα της solos, όπως ακριβώς και οι μεστές μπασογραμμές του δίσκου, καθώς και τα εξόχως δυναμικά του ντραμς, φέρουν πυρακτωμένη την ηχητική σφραγίδα των Hogg, ενώ το ίδιο ισχύει και για τα παθιασμένα, άλλοτε γεμάτα γρέζι, κι άλλοτε πιο ήπια, φωνητικά τους, τα χνώτα των οποίων, ευωδιάζουν Αμερικάνικο whisky.
Οι μπόλικες κι εξόχως ενδιαφέρουσες, ηχητικές αλλαγές, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στα κομμάτια των Hogg, καταδεικνύουν με τον πλέον άμεσο κι εμφατικό τρόπο, πως οι συνθέσεις τούτης της ορμητικής μπάντας, παρά τον ευθύ τους χαρακτήρα και τον περίσσιο αυθορμητισμό τους, δεν στερούνται ποικιλίας. Οι κιθάρες άλλοτε μπουκώνουν τα ακουστικά με desert σκόνη κι άλλοτε πουλούν stoner τσαμπουκά, ενώ μπάσο και ντραμς παραδίδουν μαθήματα σωστής συνεργασίας, του άκρως σημαντικού για τον αγαπημένο μας heavy rock ήχο, rythm section.
Τα φωνητικά απογειώνουν το ηχητικό θεριό ονόματι Hogg, όταν αποδίδουν με το αλκοολούχο γρέζι τους, τους γεμάτους βιώματα, μα και διανθισμένους με γενναίες ποσότητες χιούμορ, στίχους του, ενώ παρά τα όποια ψεγάδια τους, τα οποία είμαι σίγουρος, πως στο επόμενο πόνημα της μπάντας, θα έχουν εξαλειφθεί, όταν γαληνεύουν, βγάζουν συναίσθημα. Τέλος, το ότι ταιριάζουν απίστευτα καλά με το τσαμπουκαλεμένο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, θαρρώ, πως είναι περιττό να αναφερθεί, καθώς οι Hogg δεν έχουν αφήσει απολύτως τίποτα στην τύχη.
Εν ολίγοις, θαρρώ, πως οι προικισμένοι μουσικά Hogg, είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα, καθώς ο ντεμπούτο δίσκος τους, αποτελεί εξαιρετικό δείγμα heavy rock ακούσματος, μιας και το μεράκι, που τον διακρίνει, περιττεύει, ενώ οι αποπνέουσες παρανομία συνθέσεις του, είναι ικανές να παρασύρουν ολάκερους ογκόλιθους στο ορμητικό τους διάβα. Όπως μάλλον καταλαβαίνετε, οι εντυπωσιακοί Hogg, κατάφεραν όχι μόνο να θρέψουν την φλόγα της ελληνικής heavy σκηνής, αλλά και να την γιγαντώσουν, με το εξαιρετικό και ξεχειλίζων πώρωση, ντεμπούτο τους.
