Eerie

 

Από την Καλιφόρνια προέρχονται οι ανερχόμενοι και τρομερά ταλαντούχοι Eerie, οι οποίοι πήραν σάρκα και οστά το 2012 από τους δυο δημιουργούς τους, Tim Lehi στην κιθάρα και Moses Saarni στα ντραμς, πριν αυτοί πλαισιωθούν λίγο καιρό αργότερα από τον Dave Sweetapple στο μπάσο και τον Shane Baker στην φωνή, παρέα με τους οποίους έγραψαν και κυκλοφόρησαν δια μέσω της Tee Pee Records τον πρώτο κι ομώνυμο τους full length δίσκο.

 

Πέντε μόλις κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 38 λεπτών περιέχει το περί ου ο λόγος άλμπουμ, το φρικιαστικά ωραίο και πολύχρωμο artwork του οποίου έχει επιμεληθεί ο κιθαρίστας και ιδρυτής της μπάντας, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και ο Greg Wilkinson για την αψεγάδιαστη δουλειά του στον τομέα της παραγωγής, μιας και πέτυχε την απόλυτη fuzz διαύγεια χάρη στο ταλέντο του, χαρίζοντας στο ντεμπούτο των Eerie μια heavy θέρμη, μαγευτική.

 

Οικειότητα κλασικής rock υφής και heavy φρεσκάδα συνυπάρχουν αρμονικά σε τούτο το εντυπωσιακά θελκτικό άκουσμα, το οποίο φέρει πυρακτωμένη την μοναδική μουσική ταυτότητα των άκρως ελπιδοφόρων Eerie, που με περισσή δεξιοτεχνία έχουν χαλιναγωγήσει τις μπόλικες επιρροές τους, θέτοντας ταυτόχρονα σε υποταγή και υπό τον πλήρη έλεγχο του συνθετικού κι εκτελεστικού τους ταλέντου, την αχαλίνωτη έμπνευση και την ατίθαση τους φαντασία.

 

Με όπλο την εμπειρία τους ως μουσικοί σε διάφορα project και ατού την απόκοσμα εντυπωσιακή τους χημεία οι φοβεροί Eerie ξεγύμνωσαν εντελώς την υφέρπουσα black αύρας ενδυμασία του heavy σκελετού τους, τον οποίο τελικά έντυσαν με 70's αύρας hard rock κι ανάγλυφα prog ηχοχρώματα, ταξιδεύοντας μας έτσι σε αποπνικτικής stoner ομορφιάς doom ηχοτοπία εκεί όπου ακραία metal στοιχεία και blues rock ψήγματα παθιασμένα ερωτοτροπούν.

 

Ηλεκτρισμένης σαγήνης riffs κυριαρχούν σε τούτο το συναρπαστικό άκουσμα και σε συνδυασμό με τα μεθυστικά leads και τα εθιστικά solos της κιθάρας μας βυθίζουν σε μια hard rock αρώματος proto metal δίνη, τα μπόσικα της οποίας με περισσή μαεστρία κρατούν αμφότερα τα δυναμικά ντραμς, χάρη στο progressive ύφους και blackened ευωδίας groove τους και το μεστό μπάσο των Eerie, που διανθίζει με doom metal μελωδίες το βαρύ τους rock εκτόπισμα.

 

Φωνητικά καθαρά και παθιασμένα με ρινίσματα βραχνάδας διανθίζουν εκπληκτικά την εξωγήινης γοητείας heavy ατμόσφαιρα των Eerie, μιας και θαρρείς ότι προέρχονται από γαλαξίες μακρινούς, ενώ ψήγματα stoner μελαγχολίας και doom θλίψης πλαισιώνουν αρμονικά τα prog υφής ξεσπάσματα τούτης της μπάντας, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ extreme κατατονίας και proto metal ψυχεδέλειας, ξελογιάζοντας μας έτσι με το hard rock της τσαγανό. Υπέροχο.

 

Eerie: Facebook

Tee Pee Records: Official Website

 

Vanity Draws Blood - Perspective / Dread

 

Από τη Μεγάλη Βρετανία όπου και σχηματίστηκαν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια προέρχονται οι ανερχόμενοι Vanity Draws Blood, οι οποίοι απαρτίζονται από τους Kerrie Alexander και Ryan Stevens στα φωνητικά, τους Luke Jervis και Elliot Ball στις κιθάρες και από τους Charles Jones και Elliot Plummer σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα.

 

Τούτη η δυναμική μπάντα κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Ιουλίου την δεύτερη της δουλειά με τίτλο Perspective / Dread και μορφή EP, η οποία περιέχει πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 20 λεπτών, που με το εκρηκτικό τους metal ταμπεραμέντο μας βάζουν στο horror αισθητικής και χαμηλά κουρδισμένο extreme τους κλίμα.

 

Ιδιαιτέρως αιχμηρά κι άκρως κοφτερά είναι τα αρκούντως παχιά riffs από τις κιθάρες των Vanity Draws Blood κι εξόχως μελωδικά τα τραχιά τους leads και solos, που πασπαλίζουν αρμονικά με ονειρικής αύρας post σκόνη το metalcore μοτίβο του Perspective / Dread, το οποίο χρωστά στα brutal τους φωνητικά την εύφλεκτη και σκαιή του heavy υφή.

 

Μεστό κι εξαιρετικά σημαντικό στην δομή των κομματιών του Perspective / Dread και συνάμα στην ομαλή του ροή είναι το συμπαγές μπάσο των Vanity Draws Blood, τα ρωμαλέα ντραμς των οποίων ενισχύουν αποφασιστικά τις έντονες groove metal αιχμές τους με την αστείρευτη και συγχρόνως ιδιαιτέρως τραχιά και φλογερή τους extreme metal ενέργεια.

 

Αβυσσαλέα λυσσαλέες είναι οι στολισμένες με αχνές post πινελιές extreme metal μελωδίες των Vanity Draws Blood στο εκρηκτικό τους δεύτερο EP, οι οποίες ξεχωρίζουν αμφότερα για το παχύρρευστο heavy μπρίο και το metalcore τσαγανό τους, που προσφέρουν δυνατές στιγμές ακραίας και σκληρής metal αδρεναλίνης στο Perspective / Dread.

 

Χαοτικοί ρυθμοί σε χαμηλά κουρδισμένο μοτίβο παρέα με την σχεδόν ανατριχιαστική θεματολογία horror αισθητικής καθιστούν άκρως ενδιαφέρον, καθώς κι εξόχως διασκεδαστικό το Perspective / Dread από τους ταλαντούχους Vanity Draws Blood και συγχρόνως μαρτυρούν εύγλωττα την θυμωμένη και φρικιαστικής γοητείας metal δυναμική τους. Έξοχο.

 

Vanity Draws Blood: Facebook

 

The Human Condition - Pathways

 

Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως ακόμη μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη μπάντα μας έρχεται από τα βορειοδυτικά της Αγγλίας, καθώς από εκεί έχουν ξεπηδήσει μερικά από τα πιο σημαντικά και καταξιωμένα heavy συγκροτήματα οπότε οι περί ου ο λόγος, The Human Condition, που πήραν σάρκα και οστά το 2010 κι απαρτίζονται από τον ιδρυτή τους Jon Gibbs στην ρυθμική κιθάρα, τον Kieron Tuohey στην lead κιθάρα, τον Nathan Harrison στην φωνή, τον James Nofatt στο μπάσο και από τον αποχωρήσαντα πια Phil Purnell στα ντραμς, επιβεβαιώνουν εύγλωττα την doom δυναμική της περιοχής τους.

 

Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να ακούσετε το παρθενικό τους full length πόνημα, που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους ανεξάρτητα σε digital μορφή και στις αρχές του καλοκαιριού από την ισπανική Topillo Records σε φυσικές κόπιες υπό τον τίτλο Pathways και το οποίο περιέχει εφτά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 57 λεπτών, ενώ διακρίνεται για το λιτό κι άκρως συμβολικό συνάμα artwork του και ξεχωρίζει για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που μαρτυρά με την διαυγή της heavy δυναμική το παχύ και μονολιθικού χαρακτήρα σε στιγμές doom metal εκτόπισμα των έξοχων The Human Condition.

 

Βαριά riffs σε traditional doom ύφος και μελωδικά leads και solos με ισχυρό άρωμα παραδοσιακού heavy metal ορίζουν εν πολλοίς την εθιστική και καταθλιπτικά όμορφη μουσική ταυτότητα του εξαίρετου Pathways, το οποίο χρωστά στα αισθαντικά και γεμάτα πάθος φωνητικά από τους ταλαντούχους The Human Condition και στους αρκετά προσωπικής υφής του στίχους την υφέρπουσα epic ευωδίας μελαγχολία του, η οποία σε συνδυασμό με την σχεδόν ανεπαίσθητη gothic rock ατμόσφαιρα της metal υπόστασης του μας βυθίζει σε διανθισμένους με μικρές νησίδες stoner ευδαιμονίας, απέραντους ωκεανούς heavy οδύνης.

 

Ζωηρά παρά την μάλλον αναιμική τους παρουσία είναι τα ισχνά 70's αύρας τερτίπια των The Human Condition στην δεύτερη συνολικά δουλειά τους, τα οποία συμβάλουν στην ομαλή ροή της και συνάμα μαρτυρούν εύγλωττα τις γυαλισμένες fuzz αιχμές του θλιμμένα γοητευτικού Pathways, το οποίο χρωστά στο ρωμαλέο του και μεστό μπάσο την συμπαγή και στιβαρή του μορφή, ενώ στα δυνατά του ντραμς οφείλει το βάναυσα γοητευτικό και σχεδόν αβάσταχτα όμορφο groove, που πασπαλίζει με ισχυρές progressive αισθητικής πινελιές το παραδοσιακό του doom metal μοτίβο, καθώς και το ισχνό του epic ευωδίας άρωμα.

 

Θαρραλέες νότες heavy αισιοδοξίας ξεπετάγονται διστακτικά κι αχνοφαίνονται μες από τους πυκνούς doom καπνούς, που στην ολότητα του καλύπτουν αρμονικά το μελαγχολικό Pathways, που χάρη στο περίσσιο μεράκι των δημιουργών του, ξεχειλίζει από epic υφής συναίσθημα και μας ταξιδεύει σε δαιδαλώδη και παραδοσιακά metal ηχοτοπία εκεί όπου τα progressive ρινίσματα των εξαίρετων The Human Condition μαρτυρούν με τρόπο εύγλωττο, τόσο την ατίθαση έμπνευση τους, όσο και την ανάγλυφης πένθιμης αύρας φαντασία τους, που παρέα με το έμφυτο metal ταλέντο τους, καθιστούν τον ήχο τους εξαιρετικά πλούσιο.

 

Κατατονικής υφής σπιρτάδα και σπιρτόζικη μονοτονία διαπερνούν αρμονικά την λυγερή κορμοστασιά του άκρως χορταστικού Pathways, το οποίο νομίζω, πως αποτελεί ένα από τα πλέον ειλικρινή και τίμια ακούσματα του αγνού κι ανόθευτου doom ήχου, όχι μόνο της φετινής χρονιάς, αλλά διαχρονικά, μιας και οι άκρως ελπιδοφόροι The Human Condition έχουν εμπλουτίσει το παραμυθένια μελαγχολικό του heavy μοτίβο με ισχυρές αναθυμιάσεις progressive αποχρώσεων, καθώς και με αχνά epic στοιχεία και παραδοσιακά metal ρινίσματα, καθιστώντας έτσι το ιδιαιτέρως απολαυστικό τους ντεμπούτο λυρικά συναρπαστικό.

 

The Human Condition: Official Website / Facebook

Topillo Records: Official Website / Bandcamp

 

Oak - Oak II

 

Οι άκρως ταλαντούχοι κι ανερχόμενοι Oak από το Ηνωμένο Βασίλειο σχηματίστηκαν μόλις πέρσι το καλοκαίρι από τον Andy στην φωνή, τον αρχηγό της μπάντας, Kevin στην κιθάρα και τον Scott στο μπάσο, οι οποίοι πρόσφατα πλαισιώθηκαν από τον Clinton στα ντραμς, μαζί με τον οποίο ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν στα μέσα του τρέχοντος καλοκαιριού το νέο τους και δεύτερο συνολικά EP ως τώρα υπό τον λιτό κι απέριττο τίτλο Oak II.

 

Το εν λόγω άκουσμα περιέχει μόλις τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 24 λεπτών, ενώ διακρίνεται για το έξοχο artwork του και ξεχωρίζει για την δυναμική παραγωγή του, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ heavy διαύγειας και fuzz βρωμιάς, απογειώνοντας έτσι την stoner πυρίτιδα, που καλύπτει σαν πέπλο τα doom ψήγματα και τις desert πινελιές του Oak II κι αναδεικνύοντας παράλληλα την αγριεμένη rock έμπνευση των Oak.

 

Η υφέρπουσα blues ψυχεδέλεια του Oak II αναδύεται μες από πυκνούς doom καπνούς και κυκλώνει με το διαβολικά σαγηνευτικό της άρωμα τα τραχιά desert ηχοχρώματα του, τα οποία πλαισιώνουν φανταστικά την ορμητική stoner αύρα των Oak, οι οποίοι μας ταξιδεύουν σε πολύχρωμα και σκληρά heavy rock σοκάκια μεθυσμένης metal ομορφιάς, χάρη στην αχαλίνωτη τους φαντασία, τον συνθετικό οίστρο, αλλά και την εκτελεστική τους δεινότητα.

 

Τα φωνητικά με το έμφυτο γρέζι και το αγνό τους rock πάθος σιγοντάρουν περίφημα την βραχνιασμένη και παχιά κιθάρα των Oak, η οποία σκαρώνει συνεχώς εθιστικά riffs σε διάφορους heavy ρυθμούς και υφαίνει με περισσή δεξιοτεχνία μεθυστικής γοητείας solos και leads, που ξελογιάζουν τις αισθήσεις με την λάγνα stoner σαγήνη τους και καθιστούν συνάμα σχεδόν ακαταμάχητο το χορταστικό Oak II με τις blues αποχρώσεις τους.

 

Ο μεστός και στιβαρός χαρακτήρας όμως τούτης της ιδιαιτέρως απολαυστικής κυκλοφορίας από τους πολλά υποσχόμενους Oak οφείλει την συμπαγή της υπόσταση στο ρωμαλέο της rythm section, που απαρτίζεται από το παχύρρευστο κι ογκώδες μπάσο τους, καθώς κι από τα δυναμικά και σπινθηροβόλα τους ντραμς, τα οποία πασπαλίζουν με groove αδρεναλίνη το αβυσσαλέα γοητευτικό Oak ΙΙ, το οποίο μαρτυρά heavy μεράκι και στάζει rock τσαγανό.

 

Εν ολίγοις, το νέο πόνημα των άκρως ελπιδοφόρων Oak αποτελεί εξαιρετική συνέχεια στο εύφλεκτο περσινό τους ντεμπούτο κι αποτυπώνει συνάμα με τον πλέον εύγλωττο τρόπο την εξέλιξη και την πρόοδο τους σε όλους τους τομείς, καθώς το φλογερά όμορφο Oak II βρίθει rock σπιρτάδας και μαρτυρά το heavy ταλέντο των δημιουργών του, που μες από τα εκρηκτικά κομμάτια του ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη τις προσδοκίες για το μέλλον τους. Ωραιότατο.

 

Oak: Bandcamp / Facebook

 

Void King - There Is Nothing

 

Προς τις αρχές του χειμώνα του 2014 στην Ινδιανάπολη σχηματίστηκαν οι ανερχόμενοι κι ερωτευμένοι με τον αγνό κι ανόθευτο rock 'n' roll ήχο αλλοτινών εποχών, Void King, που απαρτίζονται από τον Derek Felix στα ντραμς, τον Jake McGuire στο μπάσο, τον Jason Kindred στην φωνή κι από τον Tommy Miller στην κιθάρα, οι οποίοι μετά το περσινό ντεμπούτο EP τους, επιστρέφουν φέτος δυναμικά στο heavy προσκήνιο με την παρθενική τους full length δουλειά.

 

Οχτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 47 λεπτών περιέχει το περί ου ο λόγος άλμπουμ, που φέρει τον μυστηριώδη τίτλο There Is Nothing και το οποίο ξεχωρίζει για την δυναμική του παραγωγή, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ fuzz διαύγειας και heavy βρωμιάς, χάρη στην μαεστρία του Carl Byers από τα Clandestine Arts Recording, ενώ διακρίνεται για το μαγευτικά λάγνο κι αμαρτωλά θελκτικό artwork, που φιλοτέχνησε η Maia The Glitch Witch με περίσσιο μεράκι.

 

Ρωμαλέα riffs βαφτισμένα σε οπιούχα old school metal αισθητικής ύδατα κυριαρχούν στο εκρηκτικό There Is Nothing και με δεξιοτεχνία στήνουν αριστοτεχνικά το ημιάγριο stoner σκηνικό του, το οποίο χρωστά τις ασθενικές του epic αποχρώσεις στα καθαρά κι ελαφρώς πασπαλισμένα με γρέζι φωνητικά των Void King, το μεστό rythm section των οποίων σιγοντάρει με το σταθερό και συμπαγές του doom ύφος το φλογερό τους heavy rock μοτίβο, που ζέχνει fuzz αλκοόλ.

 

Απαλές μελωδίες διαβολικής γοητείας και leads φονικής ομορφιάς ξεπηδούν από την ατίθαση κιθάρα των Void King και αποτυπώνουν εξαιρετικά τις αχνές τους doom επιρροές, οι οποίες μοιάζουν βγαλμένες από τα παλιά και σχεδόν αθώα χρόνια του κλασσικού heavy metal ήχου, ενώ παραδοσιακά stoner ηχοχρώματα ξεπετάγονται συνεχώς από τις ηλεκτρισμένες χορδές της, όπως ακριβώς χορεύουν αδέσποτες οι σπίθες πάνω και γύρω από μανιασμένες εστίες φωτιάς.

 

Δυνατά και στιβαρά είναι τα χτυπήματα από τα δυναμικά ντραμς των Void King στον ιδιαιτέρως χορταστικό κι εξαιρετικά διασκεδαστικό πρώτο τους δίσκο, τον οποίο κι εμπλουτίζουν αδιάκοπα με groove ενέργεια κι αδρεναλίνη, ενώ σημαντική συμβολή στην ομαλή ροή και στο τερατώδες του εκτόπισμα έχει το παχύρρευστο μπάσο τους, που ρίχνει λάδι στην doom αύρας  stoner φωτιά του πυρωμένου There Is Nothing, η οποία κομμάτι με το κομμάτι όλο και θεριεύει.

 

Υφέρπουσα βραχνάδα και σχεδόν διάφανο γρέζι διαπερνούν αμφότερα τα γαλήνια και τα πιο παθιασμένα φωνητικά των Void King, τα οποία στο εύφλεκτο κι άκρως απολαυστικό There Is Nothing είναι πάντοτε καθαρά, ενώ τέλος θαρρώ, πως ειδικής μνείας αξίζει το τραχύ rock 'n' roll τους ταλέντο, που σε συνδυασμό με το heavy μεράκι και το metal πάθος τους μας ταξιδεύουν σε doom ηχοτοπία δροσερής fuzz αύρας κι ακατέργαστης stoner ομορφιάς. Θαυμάσιο.

 

Void King: Bandcamp / Facebook

 

Cambrian Explosion - The Moon

 

Μια πραγματικά εξαιρετική μπάντα γεννήθηκε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον το 2013 κι ο λόγος είναι για τους ανερχόμενους και πάρα πολλά υποσχόμενους Cambrian Explosion, οι οποίοι απαρτίζονται από τέσσερις εξόχως ταλαντούχους μουσικούς και πιο συγκεκριμένα από τον Nori Lockhart σε κιθάρα και φωνή, τον Ben Dorothy σε ντραμς και φωνητικά, τον Archie Heald στο μπάσο και από τον Derrin Twiford σε πλήκτρα και κρουστά.

 

Τούτη η άκρως ελπιδοφόρα μπάντα έβγαλε προς τα τέλη της περασμένης Άνοιξης την δεύτερη δουλειά της, που έχει κι αυτή όπως ακριβώς και το ντεμπούτο των Cambrian Explosion την μορφή EP κυκλοφορίας, καθώς περιέχει μόλις πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, ενώ φέρει τον υπέροχο τίτλο The Moon και ξεχωρίζει για το γεμάτο συμβολισμούς και λεπτομερές artwork της, που κολακεύει τον περιπετειώδη της ήχο.

 

Διαυγής κι άκρως δυναμική είναι η παραγωγή του The Moon, που αξίζει ειδικής μνείας, μιας και απογειώνει τα πολύχρωμα heavy κομμάτια του, τα οποία με άρμα το ταλέντο και οδηγό την αχαλίνωτη φαντασία των Cambrian Explosion μας ταξιδεύουν σε μεθυστικά rock ηχοτοπία, εκεί όπου η retro ψυχεδέλεια συναντά τα μοντέρνα stoner ηχοχρώματα και μας ταξιδεύουν συνάμα σε αχνά progressive σοκάκια μες από experimental ατραπούς.

 

Ρωμαλέα και σχεδόν διάφανα συγχρόνως doom ηχοχρώματα συμπλέκονται σε μια μάχη άκρως μελωδική με τις ανεπαίσθητες blues πινελιές των Cambrian Explosion προσφέροντας μας έτσι αναιμικές στιγμές drone απόλαυσης, ενώ τα εγγενή space στοιχεία του εξαιρετικά χορταστικού και ιδιαιτέρως απολαυστικού The Moon πλαισιώνουν φανταστικά της Ανατολίτικης αύρας, καθώς επίσης και τις ινδιάνικης τεχνοτροπίας rock μελωδίες του.

 

Γλυκά σαν αμαρτία και συνάμα εξόχως αιχμηρά είναι τα εθιστικά riffs της κιθάρας, τα παραμυθένιας γοητείας solos και leads της οποίας ξελογιάζουν με την αβυσσαλέα heavy γαλήνη τους και καθιστούν συναρπαστικό το πλούσιο ηχητικά The Moon, τα φωνητικά του οποίου συμβάλουν σημαντικά στην ομαλή του ροή και ταιριάζουν γάντι στην απόκοσμη ομορφιά του, μιας και μοιάζουν σαν να προέρχονται από μακρινούς vintage πλανήτες.

 

Κοφτερές κι αιθέριες συνάμα είναι οι μελωδίες και οι ρυθμοί από τα μεστά πλήκτρα των Cambrian Explosion, τα οποία συντροφεύουν αρμονικά την αμαρτωλής γοητείας κιθάρα τους, ενώ μπάσο και ντραμς συγκροτούν ένα στιβαρό και συμπαγές rythm section, την ίδια στιγμή, που τα κρουστά πασπαλίζουν επιτυχώς με ισχνά ethnic αρώματα το έσχατο χρονικά πόνημά τους, το οποίο ξεμυαλίζει με τα κομψά του heavy θέλγητρα.

 

Βαριά heavy psych αρώματα και σχεδόν ανεπαίσθητες folk αναθυμιάσεις αναδύονται συνεχώς μες από τα δροσερά vintage υφής rock ηχοτοπία του The Moon και χάρη στον συνθετικό κι εκτελεστικό οίστρο των Cambrian Explosion συνυπάρχουν αρμονικά τόσο με τα παχύρρευστα doom ψήγματα και τους αέρινους space υφής drone καπνούς τους, όσο και με τα ισχυρά progressive ευωδίας και blues σπιρτάδας stoner ηχοχρώματα τους.

 

Συμπερασματικά, θαρρώ, πως οι τρομακτικά ταλαντούχοι Cambrian Explosion με όπλο την μουσική τους αρτιότητα και την ατίθαση τους έμπνευση μας χάρισαν με το σχεδόν αβάσταχτης ομορφιάς κι ονειρικής γοητείας The Moon ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ακούσματα της τρέχουσας χρονιάς, καθώς εδώ η rock νοσταλγία συναντά την retro οικειότητα κι επιτυχώς την διανθίζει με heavy στολίδια, που ζέχνουν φρεσκάδα. Ωραιότατο. 

 

Cambrian Explosion: Bandcamp / Facebook

 

Tempelheks - Serpents, Gods And Men

 

Με βήματα σταθερά και στιβαρά συνεχίζουν οι ανερχόμενοι Tempelheks, που σχηματίστηκαν στο Όσλο το 2013, το περιπετειώδες τους διάβα στα πλέον σκοτεινά κι αμαρτωλά ηχοτοπία του doom ήχου, τον οποίο οι τέσσερις άκρως ταλαντούχοι μουσικοί, που απαρτίζουν τούτη την μπάντα έχουν διανθίσει επιτυχώς με occult rock στολίδια και ψυχεδελικές metal αποχρώσεις.

 

Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να τσεκάρετε το νέο τους πόνημα με τίτλο Serpents, Gods And Men, που βγήκε πριν λίγες μέρες από την επίσης Νορβηγική εταιρία Heksekunst Productions και το οποίο περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 44 λεπτών και διακρίνεται για το γεμάτο συμβολισμούς artwork του, καθώς και την αχνή του comic αισθητική.

 

Σαγηνευτικές ιστορίες γεμάτες αίμα και μελαγχολία πλαισιώνουν υπέροχα τον αρκούντως heavy και συνάμα γαλήνιο χαρακτήρα του Serpents, Gods And Men και προσδίδουν έτσι αχνές horror διαστάσεις στην λάγνα occult στιχουργική θεματολογία του, η οποία χάρη στα καθαρά κι άκρως εκφραστικά, παρά την πραότητα τους, φωνητικά των Tempelheks, αποδίδεται πειστικά.

 

Βαριά κι αιχμηρά riffs σε αγνό doom rock ύφος και με ισχνά blues ρινίσματα στην σάρκα τους έρπουν ανάμεσα και κυκλώνουν αρμονικά τα βάναυσης γοητείας κομμάτια του Serpents, Gods And Men, το οποίο χρωστάει στην ατίθαση κιθάρα των Tempelheks την υφέρπουσα metal ψυχεδέλεια, που το διαπερνά και η οποία κολακεύει την αβυσσαλέα θελκτική του heavy υπόσταση.

 

Μπάσο και ντραμς έχουν στο εξόχως απολαυστικό και άκρως χορταστικό Serpents, Gods And Men συγκροτήσει ένα ιδιαιτέρως ρωμαλέο και συμπαγές rythm section, το οποίο συνεισφέρει σημαντικά στην ομαλή του ροή, πότε με τα έμφυτα fuzz αρώματα του έγχορδου, που πασπαλίζουν με retro σκόνη τα νέα κομμάτια των Tempelheks και πότε με το νωχελικά και ράθυμε σπιρτόζικο groove των κρουστών.

 

Θλιμμένη νοσταλγία 70's ευωδίας ενισχύει την φέρουσα πυκνές metal αναθυμιάσεις fuzz ψυχεδέλεια του Serpents, Gods And Men κι αναδεικνύει έτσι τόσο τις αναιμικές blues ατασθαλίες των άκρως ελπιδοφόρων Tempelheks, όσο και την εγγενή τους έφεση στις traditional doom φόρμες, με τις οποίες έχουν σωστά πλαισιώσει το μεθυστικό τους occult μοτίβο.

 

Παραμυθένια εφιαλτικές και σχεδόν ανεπαίσθητες stoner πινελιές έχουν ποτίσει με υποχθόνιο heavy δηλητήριο τον πειθήνιο doom rock χαρακτήρα του Serpents, Gods And Men, μαρτυρώντας έτσι τον συνθετικό οίστρο των Tempelheks, που σε συνδυασμό με την εκτελεστική δεινότητα και την metal αρώματος φαντασία τους, απογειώνουν την occult αύρας κι αχαλίνωτη τους έμπνευση.

 

Γρέζι doom υφής και βραχνάδα απαλών stoner αποχρώσεων αρμονικά χρωματίζουν με ισχνές blues πινελιές τον δεύτερο full length δίσκο των πολλά υποσχόμενων Tempelheks, οι οποίοι με το παγερά όμορφο κι ονειρικά ερεβώδες Serpents, Gods And Men μας ταξιδεύουν στα βάθη της metal ψυχεδέλειας αλλοτινών εποχών εκεί όπου κυριαρχεί η occult rock μαγεία.

 

Νομίζω εν ολίγοις, ότι οι έξοχοι Tempelheks μοιάζουν, αλλά και είναι ικανοί κι έτοιμοι για πολύ όμορφα πράγματα στο εγγύς μέλλον, καθώς κρίνοντας αποκλειστικά από το συναρπαστικά ράθυμο Serpents, Gods And Men, η αγάπη τους για το rock ήχο βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το περίσσιο μεράκι και το heavy ταλέντο τους κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

 

Τέλος, θα πρέπει να σας προειδοποιήσω για το βάναυσα σαγηνευτικό κι έσχατο χρονικά πόνημα των Tempelheks, το οποίο υπνωτίζει τις αισθήσεις και ξελογιάζει το μυαλό με τις νωχελικές του και σαν αμαρτία γοητευτικές heavy μελωδίες, οι οποίες καθιστούν σχεδόν ακαταμάχητο το πραγματικά εξαίρετο και άκρως εθιστικό Serpents, Gods And Men. Υπέροχο.

 

Tempelheks: Bandcamp / Facebook

Heksekunst Productions: Official Website

 

It's Not Night: It's Space - Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting

 

Ήταν το έτος 2010 όταν ο Kevin Halcott στην κιθάρα και ο Michael Lutomski στα ντραμς έδωσαν σάρκα και οστά στους τρομερά ταλαντούχους και σταθερά ανερχόμενους It's Not Night: It's Space, στους οποίους λίγο καιρό αργότερα προστέθηκε κι ο Tommy Guerrero στο μπάσο, οριστικοποιόντας έτσι την σύνθεση τούτης της υπέροχης μπάντας, η οποία λίγες εβδομάδες νωρίτερα έβγαλε μέσω της φημισμένης Small Stone Records την τρίτη συνολικά και δεύτερη με full length μορφή δουλειά της.

 

Υπό τον όχι και τόσο διακριτικό τίτλο, Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting, κυκλοφορεί το νέο πόνημα των INN:IS το οποίο περιέχει έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 46 λεπτών και διακρίνεται για το ονειρικό του artwork, απόρροια της γεμάτης μεράκι δουλειάς του Travis Lawrence, ενώ ξεχωρίζει για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, στην οποία εκτός από τους Rick Birmingham και Chris Goosman σε μίξη και mastering αντίστοιχα συνέβαλε σημαντικά και η ίδια η μπάντα.

 

Απόκοσμες desert μελωδίες ποτισμένες με φονικά γοητευτικό space δηλητήριο κυριαρχούν στο παραμυθένια εφιαλτικό Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting, το οποίο χρωστά στα σχεδόν ανεπαίσθητα doom ψήγματα των INN:IS τα βαριά του shoegaze αρώματα και την ισχνή stoner ευωδία του, ενώ οι αχνές post rock αποχρώσεις του, αναδεικνύουν την έντονη αύρα Ανατολής, που καλύπτει σαν πέπλο τα γαλήνια noise ρινίσματα του, καθώς και την οικεία όσο και φρέσκια retro rock αύρα του.

 

Οδυνηρά σαγηνευτικές rock μελωδίες ξεπετάγονται συνεχώς από την κιθάρα και πλαισιώνουν φανταστικά τα ιδιαιτέρως heavy και ονειρικά riffs της, τα οποία άλλοτε μας ταξιδεύουν σε πολύχρωμες space ερήμους κι άλλοτε μας οδηγούν σε μεθυστικά desert ηχοτοπία εκεί όπου το μπάσο πασπαλίζει με fuzz χρυσόσκονη το μαγευτικό Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting και τα ντραμς διανθίζουν αμφότερα τα ήρεμα και πιο βαριά περάσματα των It's Not Night: It's Space με groove αδρεναλίνη.

 

Ιδιαιτέρως σημαντικά για την ομαλή ροή του σχεδόν αποκλειστικά instrumental κι εξόχως απολαυστικού Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting είναι τα samples φωνητικών, που στην ουσία ανοίγουν τον δίσκο, ενώ τα μάλλον αόρατα krautrock στοιχεία των ευρισκόμενων εδώ σε συνθετικό κι εκτελεστικό οίστρο It's Not Night: It's Space συντροφεύουν απαράμιλλα τις απαλές post rock σκιές, που σκεπάζουν τα ντροπαλά noise και τις indie rock αύρας shoegaze αποχρώσεις τους.

 

Ωραία σαν τα κρύα τα νερά είναι τα κιθαριστικά μέρη στο συναρπαστικό Our Birth Is A But A Sleep And A Forgetting, το οποίο μας παρουσιάζει σε όλο του το μεγαλείο το τεράστιο μουσικό ταλέντο και το εντυπωσιακά ειλικρινές rock μεράκι των It's Not Night: It's Space, μιας και τα βάναυσης ομορφιάς κομμάτια του, μαρτυρούν αμφότερα την αχαλίνωτη έμπνευση τους και το σπιρτόζικο heavy μπρίο τους, χάρη στην αβυσσαλέα γοητευτική retro ψυχεδέλεια, που τα διαπερνά.

 

Ενώ στιβαρό σαν τα ψηλά βουνά είναι το συμπαγές και ρωμαλέο rythm section των It's Not Night: It's Space στον δεύτερο δίσκο τους, τα μπόσικα του οποίου κρατούν με περισσή μαεστρία κι αβίαστη δεξιοτεχνία, καθιστώντας έτσι αμαρτωλά όμορφη κι ακαταμάχητη την φαντασία τους, που στο θαυμάσιο Our Birth Is A But A Sleep And A Forgetting οργιάζει προσφέροντας μας χάρη στην έμφυτη της heavy psych υπόσταση πάρα πολύ δυνατές στιγμές desert ευδαιμονίας και space απόλαυσης.

 

Οι περαιτέρω προσπάθειες για περιγραφή και καταγραφή των όσων γεννά το επιεικώς εξαιρετικό Our Birth Is But A Sleep And A Forgetting είναι μάλλον περιττές, καθώς όπως θα καταλάβετε κι εσείς μόλις κάνετε την χάρη στον εαυτό σας κι ακούσετε τούτο το υπέροχο άλμπουμ, τα πολλά λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι φτώχεια οπότε κλείνοντας το μόνο, που έχω να προσθέσω στα παραπάνω, είναι ότι οι τρομακτικά ταλαντούχοι INN:IS αποτελούν λαμπρό διαμάντι για τον αγνό heavy psych ήχο. Φαντασμαγορικό.

 

It's Not Night: It's Space: Bandcamp / Facebook

Small Stone Records: Official Website

 

Teacher

 

Μπορεί να πήρανε την σημερινή τους μορφή λίγους μόλις μήνες νωρίτερα στο Σιάτλ όμως η ιστορία των Teacher στην ουσία ξεκινά όταν ο Ari σε κιθάρα και φωνή και ο Jon σε ντραμς, κιθάρα και φωνητικά γνωρίστηκαν ως έφηβοι πριν από κάμποσα χρόνια με κοινό τους χαρακτηριστικό την αγάπη για τον αγνό rock, καθώς και τον ανόθευτο metal ήχο.

 

Αγάπη, που γίνεται αντιληπτή εύκολα μες από την ομώνυμη, δεύτερη συνολικά δουλειά τους και πρώτη με full length μορφή, η οποία ξεχωρίζει για την οργανικής υφής κι άκρως δυναμική της παραγωγή και διακρίνεται για την απαστράπτουσα και συνάμα ξεθωριασμένη γοητεία του artwork της, ενώ περιέχει 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 32 λεπτών.

 

Ρωμαλέοι ρυθμοί 70's αισθητικής τυλιγμένοι λάγνα με βαριά metal πέπλα κλασσικής 80's αύρας κι αιθέρια blues αρώματα πασπαλισμένα με ψυχεδελική pop σκόνη αλλοτινών εποχών απαρτίζουν εν πολλοίς τον κορμό του σπιρτόζικου ήχου των Teacher, ο οποίος χρωστά την σπιρτάδα του στις αχνές punk αναθυμιάσεις του σκαιού 90's ύφους stoner μοτίβου τους.

 

Ηλεκτρισμένα κι αρκούντως heavy και δυνατά riffs ξεχύνονται συνεχώς από την ορμητική κιθάρα και παρασύρουν τα πάντα στο διαβολικά όμορφο rock διάβα τους, ενώ leads και solos διανθίζουν επιτυχώς το ντεμπούτο των εξαίρετων Teacher με άλλοτε γαλήνιες κι άλλοτε θυμωμένες metal μελωδίες, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην αψεγάδιαστη του ροή.

 

Στιβαρά είναι τα μεστά ντραμς σε τούτο το υπέροχο άκουσμα, τα οποία κρατούν με μαεστρία τα ηχητικά του μπόσικα και στολίζουν συγχρόνως τα συναρπαστικά κι άκρως διασκεδαστικά του κομμάτια με γενναίες ποσότητες groove αδρεναλίνης, ενώ γρέζι και βραχνάδα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των πάντοτε παθιασμένων φωνητικών από τους Teacher.

 

Ιδιαιτέρως απολαυστικά κι εξαιρετικά σαγηνευτικά είναι τα blues ρινίσματα, που πλαισιώνουν επιτυχώς τα σχεδόν αναιμικά κι ανεπαίσθητα doom ψήγματα των Teacher, ο παρθενικός δίσκος των οποίων, που κυκλοφόρησε από την Devil's Child Records στα μέσα του περασμένου Ιούνη, βρίθει metal συναισθήματος και ξεχειλίζει heavy μπρίο και rock τσαγανό.

 

Τραχιές punk σπίθες ξεπετάγονται από την υφέρπουσα 90's υφής stoner αγριάδα των Teacher και σιγοντάρουν αρμονικά την υφέρπουσα και σχεδόν διάφανη ψυχεδελική pop φαντασία τους, που σε συνδυασμό με τις ατόφιες heavy metal ατασθαλίες και τις 70's πινελιές blues αποχρώσεων τους, αναδεικνύουν σωστά την έμφυτη τους rock 'n' roll έμπνευση.

 

Εν ολίγοις, εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής από μια εξόχως ελπιδοφόρα και πολλά υποσχόμενη μπάντα, η οποία βρήκε τη μουσική της ταυτότητα περιπλανώμενη στα πλέον διαβόητα heavy σοκάκια του rock και metal ήχου, ενώ τα διδάγματα των άκρως ταλαντούχων Teacher απαντούν με το εξής μάλλον αδόκιμο θεώρημα: sludge rock. Υπέροχο.

 

Teacher: Bandcamp / Facebook

Devil's Child Records: Facebook

 

Mothers In Furs - Jisei No Ku

 

Από την Κρακοβία της Πολωνίας όπου και πριν από λίγους μήνες σχηματίστηκαν από τρεις ιδιαιτέρως ταλαντούχους μουσικούς προέρχονται οι ανερχόμενοι Mothers In Furs, που νωρίτερα μες το τρέχον έτος κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο μίνι LP τους, με τίτλο Jisei No Ku, το οποίο περιέχει πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 27 λεπτών.

 

Πολύ δυναμική και διαυγής είναι η παραγωγή του έξοχου Jisei No Ku, το οποίο μας ταξιδεύει σε alternative rock σοκάκια πασπαλισμένα με noise στοιχεία και στολισμένα με progressive rock ηχοχρώματα αλλοτινών ηχητικών εποχών, τα οποία οι εξαίρετοι Mothers In Furs έχουν επιτυχώς διανθίσει με post hardcore κι αχνά desert ψήγματα.

 

Ηλεκτρισμένες μελωδίες κι ορμητικά riffs ξεπετάγονται συνεχώς από την γεμάτη ενέργεια και rock αδρεναλίνη κιθάρα των Mothers In Furs, ενώ τύμπανα και μπάσο κρατούν με μαεστρία τα μπόσικα του Jisei No Ku, καθώς συγκροτούν ένα ιδιαιτέρως μεστό και στιβαρό rythm section, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην ομαλή ροή των εκρηκτικών του συνθέσεων.

 

Φωνητικά παθιασμένα και πάντοτε καθαρά, αν κι ένα ισχνό γρέζι αχνοφαίνεται σε στιγμές στην ρωμαλέα τους χροιά, βάζουν κι αυτά το δικό τους ληθαράκι στο σπιρτόζικο Jisei No Ku των γεμάτων rock μπρίο Mothers In Furs, οι στίχοι του οποίου είναι εμπνευσμένοι από την ποίηση του William Blake και από Ιαπωνικές θεωρίες του Ζεν Βουδισμού.

 

Ισχνά ρινίσματα desert polka καλύπτουν σαν άλλο διάφανο πέπλο την υφέρπουσα 70's ψυχεδέλεια των Mothers In Furs στο χορταστικό κι άκρως εθιστικό, παρά το σχετικά μικρό του δέμας, ντεμπούτο τους, εμπλουτίζοντας κι άλλο την ηχητική ποικιλία του Jisei No Ku, το οποίο οφείλει την hard rock του σπιρτάδα στις θολές funk του αποχρώσεις.

 

Μελαγχολικά αισιόδοξο είναι το εξόχως απολαυστικό Jisei No Ku, που αποτελεί ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής από τους άκρως ελπιδοφόρους Mothers In Furs, οι οποίοι συνδυάζουν φαινομενικά μη ταιριαστά μεταξύ τους είδη με τρόπο πραγματικά υπέροχο μες από το δικό τους ξεχωριστό rock πρίσμα κι αυτό είναι τουλάχιστον και αν μη τι άλλο, αξιοθαύμαστο.

 

Mothers In Furs: Bandcamp / Facebook

 

Potergeist -Truth- H.&H.H.H. SAGA Part 2

 

Πριν από κάμποσες εβδομάδες οι Αθηναίοι και πάντα δραστήριοι Potergeist μας ενημέρωσαν μέσω δελτίο τύπου για την διπλή τους βίντεο επίθεση παρουσιάζοντας μας όμως μονάχα το πρώτο της μέρος, όμως το δεύτερο και τελευταίο clip του περιβόητου Hot & Hairy Howling Horror Saga με μουσική υπόκρουση το προερχόμενο από τον έξοχο περσινό τους δίσκο, Crocodile Tears κι ομώνυμο κομμάτι του με τίτλο, Truth, είναι έτοιμο εδώ και λίγο καιρό και παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε την λάγνα cult υπόσταση του σε όλη της το μεγαλείο:

 

Potergeist: Official Website / Facebook