Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως ακόμη μια εξαιρετική και πολλά υποσχόμενη μπάντα μας έρχεται από τα βορειοδυτικά της Αγγλίας, καθώς από εκεί έχουν ξεπηδήσει μερικά από τα πιο σημαντικά και καταξιωμένα heavy συγκροτήματα οπότε οι περί ου ο λόγος, The Human Condition, που πήραν σάρκα και οστά το 2010 κι απαρτίζονται από τον ιδρυτή τους Jon Gibbs στην ρυθμική κιθάρα, τον Kieron Tuohey στην lead κιθάρα, τον Nathan Harrison στην φωνή, τον James Nofatt στο μπάσο και από τον αποχωρήσαντα πια Phil Purnell στα ντραμς, επιβεβαιώνουν εύγλωττα την doom δυναμική της περιοχής τους.
Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να ακούσετε το παρθενικό τους full length πόνημα, που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους ανεξάρτητα σε digital μορφή και στις αρχές του καλοκαιριού από την ισπανική Topillo Records σε φυσικές κόπιες υπό τον τίτλο Pathways και το οποίο περιέχει εφτά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 57 λεπτών, ενώ διακρίνεται για το λιτό κι άκρως συμβολικό συνάμα artwork του και ξεχωρίζει για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που μαρτυρά με την διαυγή της heavy δυναμική το παχύ και μονολιθικού χαρακτήρα σε στιγμές doom metal εκτόπισμα των έξοχων The Human Condition.
Βαριά riffs σε traditional doom ύφος και μελωδικά leads και solos με ισχυρό άρωμα παραδοσιακού heavy metal ορίζουν εν πολλοίς την εθιστική και καταθλιπτικά όμορφη μουσική ταυτότητα του εξαίρετου Pathways, το οποίο χρωστά στα αισθαντικά και γεμάτα πάθος φωνητικά από τους ταλαντούχους The Human Condition και στους αρκετά προσωπικής υφής του στίχους την υφέρπουσα epic ευωδίας μελαγχολία του, η οποία σε συνδυασμό με την σχεδόν ανεπαίσθητη gothic rock ατμόσφαιρα της metal υπόστασης του μας βυθίζει σε διανθισμένους με μικρές νησίδες stoner ευδαιμονίας, απέραντους ωκεανούς heavy οδύνης.
Ζωηρά παρά την μάλλον αναιμική τους παρουσία είναι τα ισχνά 70's αύρας τερτίπια των The Human Condition στην δεύτερη συνολικά δουλειά τους, τα οποία συμβάλουν στην ομαλή ροή της και συνάμα μαρτυρούν εύγλωττα τις γυαλισμένες fuzz αιχμές του θλιμμένα γοητευτικού Pathways, το οποίο χρωστά στο ρωμαλέο του και μεστό μπάσο την συμπαγή και στιβαρή του μορφή, ενώ στα δυνατά του ντραμς οφείλει το βάναυσα γοητευτικό και σχεδόν αβάσταχτα όμορφο groove, που πασπαλίζει με ισχυρές progressive αισθητικής πινελιές το παραδοσιακό του doom metal μοτίβο, καθώς και το ισχνό του epic ευωδίας άρωμα.
Θαρραλέες νότες heavy αισιοδοξίας ξεπετάγονται διστακτικά κι αχνοφαίνονται μες από τους πυκνούς doom καπνούς, που στην ολότητα του καλύπτουν αρμονικά το μελαγχολικό Pathways, που χάρη στο περίσσιο μεράκι των δημιουργών του, ξεχειλίζει από epic υφής συναίσθημα και μας ταξιδεύει σε δαιδαλώδη και παραδοσιακά metal ηχοτοπία εκεί όπου τα progressive ρινίσματα των εξαίρετων The Human Condition μαρτυρούν με τρόπο εύγλωττο, τόσο την ατίθαση έμπνευση τους, όσο και την ανάγλυφης πένθιμης αύρας φαντασία τους, που παρέα με το έμφυτο metal ταλέντο τους, καθιστούν τον ήχο τους εξαιρετικά πλούσιο.
Κατατονικής υφής σπιρτάδα και σπιρτόζικη μονοτονία διαπερνούν αρμονικά την λυγερή κορμοστασιά του άκρως χορταστικού Pathways, το οποίο νομίζω, πως αποτελεί ένα από τα πλέον ειλικρινή και τίμια ακούσματα του αγνού κι ανόθευτου doom ήχου, όχι μόνο της φετινής χρονιάς, αλλά διαχρονικά, μιας και οι άκρως ελπιδοφόροι The Human Condition έχουν εμπλουτίσει το παραμυθένια μελαγχολικό του heavy μοτίβο με ισχυρές αναθυμιάσεις progressive αποχρώσεων, καθώς και με αχνά epic στοιχεία και παραδοσιακά metal ρινίσματα, καθιστώντας έτσι το ιδιαιτέρως απολαυστικό τους ντεμπούτο λυρικά συναρπαστικό.
The Human Condition: Official Website / Facebook
Topillo Records: Official Website / Bandcamp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου