Οι Αμερικάνοι Astra, οι οποίοι απαρτίζονται από πέντε εξαιρετικά ταλαντούχους μουσικούς και πιο συγκεκριμένα, από τους: Richard Vaughan (Κιθάρα, Mellotron, Moog, φωνητικά), Conor Riley (Mellotron, όργανο, Moog, πιάνο, φωνητικά), Stuart Sclater (μπάσο), David Hurley (ντραμς, κρουστά, φλάουτο) και Brian Ellis (lead κιθάρα, Moog) ξεκίνησαν τις περιπετειώδεις μουσικές τους αναζητήσεις τον χειμώνα του 2006 από το San Diego της Καλιφόρνια.
Τρία χρόνια αργότερα, το έτος 2009, κυκλοφόρησαν το πολύ καλό ντεμπούτο τους, The Weirding, το οποίο μας παρουσίασε τις πολλές κι άκρως ενδιαφέρουσες επιρροές της μπάντας, οι οποίες μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι Genesis, King Crimson, Pink Floyd, Tool, Hawkwind, Dream Theater, Moody Blues, Caravan, Yes, κ.α., ενώ κατέστησε σαφές, πως τούτη η μπάντα, είναι σφόδρα ερωτευμένη με τα ψυχεδελικά progressive rock ηχοχρώματα.
Οι παραπάνω μπάντες, αναφέρθηκαν όχι για να δηλώσω, πως οι Astra απλώς προσπαθούν να τους αντιγράψουν, πως θα μπορούσαν άλλωστε, ούτε επειδή οι Astra έχουν κοπιάρει μεμονωμένες μελωδίες, που δεν έχουν, αλλά διότι ακολουθούν πιστά παρόμοιες τεχνοτροπίες ενορχήστρωσης. Αυτό, αποδεικνύεται περίτρανα από τον επιεικώς εκπληκτικό, δεύτερο δίσκο τους, The Black Chord, που εδώ και λίγους μήνες κυκλοφορεί μέσω της Rise Above Records.
Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, η διάρκεια του οποίου άγγιζε τα 80 λεπτά, τα 6 κομμάτια, που αποτελούν το The Black Chord, διαρκούν συνολικά μόλις 47 λεπτά, ενώ ακόμη μια σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο δίσκων τούτης της ταλαντούχας μπάντας, είναι το γεγονός, πως σε αντίθεση με το ντεμπούτο της, το δεύτερο πόνημα της έχει την δική του ανάγλυφη ηχητική ταυτότητα, μιας και οι Astra, κατάφεραν να φιλτράρουν σωστά τις σημαντικές επιρροές τους.
Στο prog όργιο, που φέρει τον τίτλο The Black Chord, το τέμπο αλλάζει συχνά, ενώ οι εξαιρετικές μουσικές ιδέες του, αν και εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς, φροντίζουν να σου αφήσουν τον απαραίτητο χρόνο για να τις απομνημονεύσεις, ενώ όλα τα μουσικά όργανα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το άλμπουμ, καθώς τα Moog, Mellotron, όργανο, πιάνο και πλήκτρα, είναι εξίσου σημαντικά για τον ήχο του δίσκου, με τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς.
Τα φωνητικά είναι 70's αισθητικής και συμβάλουν έτσι στην vintage αύρα του δίσκου, ενώ οι αιθέριες μελωδίες των πλήκτρων, άλλοτε στροβιλίζονται σαν θύελλα κι άλλοτε μοιάζουν με δροσιστικό αεράκι. Το πιάνο συνοδεύει υπέροχα τα leads του Moog, που συμβάλουν στον retro χαρακτήρα του The Black Chord, ενώ τα solos του Mellotron, που είναι άκρως σαγηνευτικά, είναι πλήρως εναρμονισμένα με τις μαγευτικές ηχητικές πινελιές, που το φλάουτο μας χαρίζει.
Το rythm section δεν θα μπορούσε να είναι πιο στιβαρό, καθώς το μπάσο συμπληρώνει με μαεστρία τόσο τα υπόλοιπα έγχορδα, όσο και τα άκρως δυναμικά ντραμς, τα οποία σε στιγμές θαρρείς, πως κάνουν τη Γη να τρέμει, ενώ ο λυρισμός, που διακρίνει τις ακουστικές κιθάρες, έρχεται σε πλήρη αρμονία με το ορμητικό ηχητικό μωσαϊκό, που με περίσσιο μεράκι και ξεχειλίζουσα μαεστρία, δημιουργούν με τις τρελαμένες νότες τους, οι ηλεκτρικές κιθάρες.
Ένα εκπληκτικής ομορφιάς κι επικών διαστάσεων ηχητικό ταξίδι στα πέρατα του κοσμικού prog rock ήχου με όχημα μια μουσική πεντάδα, που έχει ατενίζει το μέλλον, έχοντας όμως στραμμένο το βλέμμα της στο παρελθόν, ξεκινά με το πάτημα του κουμπιού play και συνεχίζεται επ'αόριστον, καθώς τόσο οι λάτρεις αυτού του ήχου, όσο κι εκείνοι, που απλώς ψάχνουν την περιπέτεια στη μουσική τους, θα ξεθωριάσουν το κουμπί repeat από την πολύ συχνή του χρήση.
Εν κατακλείδι, νομίζω, πως το να προσπαθήσω να στολίσω με επιθετικούς προσδιορισμούς το The Black Chord των ραγδαίως ανερχόμενων Astra, αποδείχθηκε πολύ δύσκολη υπόθεση, μιας και η μαγεία του εν λόγω ακούσματος, δεν μπορεί να αποτυπωθεί από το πληκτρολόγιο, παρά μόνο από τα κάθε είδους ακουστικά ή/και ηχεία, καθώς πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις, που η ίδια η μουσική, μιλάει από μόνη της. Τα λόγια λοιπόν, περιττεύουν.
Astra: Facebook / Official Website
Rise Above Records: Official Website
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου