Universe217 - Never

Οι Αθηναίοι Universe217 γεννήθηκαν το 2005 κι έκτοτε δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν τέχνη, που συγκλονίζει ακόμη και το πιο απαθές ον, καθώς οι απόκοσμες μελωδίες τους, είτε στην studio, είτε στην live μορφή τους, καταφέρνουν πάντα να συνταράξουν τον συναισθηματικό κόσμο όσων τυχερών τις έχουν βιώσει, έστω και για μια και μοναδική φορά στην ζωή τους.

 

Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κι αλλιώς, από την στιγμή, που η περιπετειώδης μουσική τους, ακροβατεί σε μια διάφανη heavy κλωστή, που η μια της άκρη προέρχεται από τα εντόσθια της αγνότερης μορφής του doom ήχου και η άλλη οδηγεί στα αχανή και δαιδαλώδη ηχοτοπία της rock μουσικής, εκεί όπου ξεθωριασμένα ηχοχρώματα τσακίζουν καρδιές με κάθε τους νότα.

 

Κι αν σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, δεν έχετε παρά να ακούσετε το συντομότερο δυνατόν το νέο τους album με τίτλο Never, που περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 44 λεπτών κι αποτελεί την τρίτη full length κυκλοφορία τους, η οποία εκτός όλων των άλλων, διακρίνεται και για το λεπτομερές κι όμορφο artwork της, που μας παρουσιάζει και το νέο logo της μπάντας.

 

Το σημαντικό όμως είναι η μουσική του δίσκου κι αυτή αν μη τι άλλο, αποδεικνύει με τον πλέον εύγλωττο κι εκκωφαντικό τρόπο, πως οι Universe217 είναι η σπουδαιότερη μπάντα της χώρας, μιας και οι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, που τυγχάνει να είναι άκρως εμπνευσμένες και πάντα άρτια εκτελεσμένες, προσφέρουν και πάλι απλόχερα ανατριχίλες σε κάθε τους άκουσμα.

 

Ο ηχητικός μινιμαλισμός συναντά τον πλούσιο μουσικό πειραματισμό και ο συνθετικός οίστρος αγκαλιάζει την εκτελεστική δεινότητα, δημιουργώντας έτσι έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, οι μελωδίες του οποίου, καθηλώνουν με το επιβλητικό doom περίβλημα τους, ενώ μαγεύουν τις αισθήσεις με την στοιχειωμένη experimental αύρα της heavy rock υφής τους.

 

Ντραμς και μπάσο μας βυθίζουν σε μια αέναη ηχητική δίνη με τα δυναμικά τους μέρη, καθώς ο Μάνος χτυπά τα τύμπανα του με περισσή πυγμή κι εγκυρότητα μετρονόμου, άλλοτε γεμίζοντας τις συνθέσεις του Never κι άλλοτε οδηγώντας τες στα ανήλιαγα σοκάκια του σκληρού ήχου, εκεί όπου ο Νίκος με το μπάσο του, ενισχύει το groove κι εντείνει την πνιγερή ατμόσφαιρα του.

 

Το βάθος κι ο όγκος, που οι δυο τους μαεστρικά προσφέρουν στο Never, λειτουργεί ως ο καλύτερος ηχητικός καμβάς, πάνω στον οποίο ο Μάνος θα μπορούσε να ζωγραφίσει με την κιθάρα του κι αυτό καταδεικνύεται περίτρανα από τα πελώρια κι αργόσυρτα riffs του, που στάζουν παράνοια, αλλά και από τις πιο γαλήνιες στιγμές του, που ξεχειλίζουν συναίσθημα.

 

Το αργό τέμπο των Universe217 και η αιθέριας υφής νοσηρή του αισθητική, κολακεύονται από τα δυναμικά κι αισθαντικά φωνητικά, που αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους, καθώς για ακόμη μια φορά στην ιστορία τους, η Τάνια ξεχωρίζει και σαν άλλη ιέρεια μιας αποπνικτικής doom ελεγείας, καταφέρνει να μας σαγηνεύσει με την σχεδόν αβάστακτου κάλλους ερμηνεία της.

 

Η απαράμιλλη χημεία της μπάντας έχει ως αποτέλεσμα την αψεγάδιαστη απόδοση της, ενώ η πλήρης γνώση του τι ακριβώς ζητά από τον εαυτό της έχει ως απόρροια την ζηλευτή παραγωγή του Never, η οποία υποστηρίζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, τις παραισθιογόνες συνθέσεις του, μιας και τους προσδίδει το ηχητικό υπόβαθρο, για να ξεδιπλώσουν το μεγαλείο τους.

 

Τα εντονότερα των συναισθημάτων συγκρούονται βάναυσα και οδηγούν τον σακατεμένο ψυχισμό σε επικίνδυνο παραλήρημα βαθιά μες τα απειλητικά στενά ενός σμπαραλιασμένου εγκεφάλου, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα, που ποτέ δεν έπρεπε να τεθούν, διότι από τον αχανή λαβύρινθο, που λέγεται Αλήθεια, κανείς ποτέ δεν βγήκε έχοντας σώας τας φρένας.

 

Η μουσική του Never δεν θα σας δείξει τον εύκολο δρόμο για την έξοδο, αλλά θα σας βυθίσει ακόμη περισσότερο σε τούτο το σαλεμένο ταξίδι στα ενδότερα του εαυτού σας και θα σας φέρει κατάματα με την πληγωμένη σας ψυχή, που μέχρι τώρα τόσο καλά κρύβατε στην άβυσσο της συναισθηματικής ψευδαίσθησης, που με τόσο κόπο είχατε πείσει τον εαυτό σας ότι υπάρχει.

 

Γι' αυτό λοιπόν, εάν δεν είστε σίγουροι, πως μπορείτε να αντεπεξέλθετε απέναντι στην ίδια σας την υπόσταση, να γνωρίζετε, πως το Never δεν αποτελεί γιατρικό για τα προσωπικά συντρίμμια σας, αλλά αντιθέτως λειτουργεί ως αλάτι στις ανοιχτές πληγές σας, μιας και οι Universe217, που μόλις έβγαλαν τον δίσκο της χρονιάς ως τώρα, δεν είναι θεραπευτές, αλλά μουσικοί.

 

Και μάλιστα, από τους καλύτερους, αν όχι κορυφαίους, στο είδος τους, καθώς το μεράκι και η πίστη σε αυτό, που τόσο καλά κάνουν εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν έχουν φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου, αλλά αντιθέτως, έχουν γιγαντωθεί. Εάν λοιπόν έχετε το σθένος να δεχθείτε ότι κάτι ντόπιο μπορεί να είναι σχεδόν τέλειο, τότε σπεύσατε για το Never των Universe217.

Universe217: Facebook

Cultura Tres - Rezando Al Miedo

Οι δημιουργημένοι το 2006 στο Maracay της Βενεζουέλας, Cultura Tres, επιστρέφουν στην δισκογραφία στα μέσα του ερχόμενου Μάη, καθώς τότε πρόκειται να κυκλοφορήσει η τρίτη full length δουλειά τους με τίτλο: Rezando Al Miedo από την βρετανική Devouter Records στην Ευρώπη και από την Αργεντίνικη δισκογραφική Cumpa Records στην Νότια Αμερική.  

 

Η επιστροφή των Cultura Tres στα ακραία λημέρια του ατμοσφαιρικού heavy ήχου πρόκειται να προκαλέσει πάταγο, καθώς οι 8 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 55 λεπτών, που αποτελούν το πάρα πολύ καλό Rezando Al Miedo, απαρτίζονται από σκοτεινές και παρανοϊκές μελωδίες, που απογειώνονται από την παραγωγή, το artwork και τους στίχους, που το συνοδεύουν.

 

Το artwork, που προέρχεται από ένα κομμάτι του πίνακα Day Of Judgement του ταλαντούχου καλλιτέχνη Damian Michaels, συμβάλει στην σαλεμένη ηχητική υπόσταση του δίσκου, ενώ η ομαδική παράνοια, που απεικονίζει, εντείνει το νόημα των στίχων του, που καταπιάνονται με την πολιτική καταπίεση, την θρησκευτική παραφροσύνη, αλλά και την κατανόηση του θανάτου.

 

Μοιρασμένοι στην μητρική γλώσσα της μπάντας και στα αγγλικά, οι άκρως δηκτικοί στίχοι του Rezando Al Miedo θαρρώ, πως δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο κυνικοί, καθώς θίγουν ζητήματα, που αν και πολλοί τα θεωρούν δεδομένα, εντούτοις, η πραγματικότητα δεν ξεχνά ποτέ να μας υπενθυμίσει, πως τίποτα τελικά δεν θα πρέπει να φέρει την στάμπα του ανέγγιχτου.

 

Η τρομερή παραγωγή του Rezando Al Miedo οφείλεται αποκλειστικά στον ηγέτη και βασικό τραγουδιστή και στιχουργό τούτης της καταπληκτικής μπάντας, που έχει και ρόλο κιθαρίστα σε αυτή, Alejandro Londoño, ο οποίος για ακόμη μια φορά στην ιστορία της μπάντας, καταφέρνει να ισορροπήσει τέλεια ανάμεσα σε βρωμιά, όγκο και διαύγεια. Πραγματικά αψεγάδιαστη.  

 

Η δουλειά του στα φωνητικά είναι καλύτερη από ποτέ, μιας κι ακροβατεί επιτυχώς ανάμεσα σε post hardcore αισθητικής ουρλιαχτά και μελαγχολικά grunge φωνητικά, ενώ άξια θαυμασμού είναι και η δουλειά του στην κιθάρα, με την οποία υφαίνει leads και μελωδίες dark ψυχεδέλειας, που προσδίδουν στο Rezando Al Miedo, μια έντονη κι ανάγλυφη αύρα γήινης τρέλας.

 

Ο Juan de Ferrari προσφέρει θεατρικότητα και βάθος με τα δεύτερα φωνητικά του, ενώ χτίζει riffs μεθυσμένα πάνω σε ένα αγνό κι ανόθευτο doom μοτίβο, το οποίο όμως φροντίζει να διανθίσει σε στιγμές με sludge αισθητικής ηχοχρώματα, αλλά και με κάμποσα ψήγματα κλασικής rock τεχνοτροπίας, που καθιστούν το ήδη απολαυστικό Rezando Al Miedo, ακαταμάχητο.

 

Εξαιρετική η συνεργασία των Alonso Milano στο μπάσο και David Abbink στα ντραμς, καθώς οι δυο τους συνθέτουν ένα στιβαρό rythm section, που προσδίδει απύθμενο βάθος, τεράστιο όγκο, αλλά και μπόλικο groove στα κομμάτια του Rezando Al Miedo, ενώ η αλληλεπίδραση τους με τα υπόλοιπα δύο μέλη της μπάντας, μαρτυρά την συνολικά υψηλή απόδοση της.

 

Όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε τούτο το δίσκο κι αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό από τις πρώτες κιόλας νότες του, οι οποίες εύγλωττα αποδεικνύουν, πως το Rezando Al Miedo είναι η καλύτερη ως τώρα δουλειά των Cultura Tres, που δεν παύουν να δουλεύουν και να εξελίσσονται σε όλους τους τομείς, παρά τα αποθεωτικά σχόλια, που ήδη δικαίως έχουν λάβει.

 

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτό σημαίνει κάτι για εσάς, αλλά προσωπικά εκτιμώ το γεγονός, πως μια μπάντα δεν επαναπαύεται και συνεχίζει να εξερευνά τα σκοτεινά στενά της έμπνευσης της, αλλά και δεν διστάζει να επεκτείνει τους ορίζοντες της, βελτιώνοντας παράλληλα τον ίδιο της τον εαυτό, δίχως ίχνος δισταγμού και χωρίς να ψάχνει για εύκολες λύσεις ή/και δικαιολογίες.

 

Και οι Cultura Tres κάνουν ακριβώς αυτό. Συνεχίζουν την σκληρή δουλειά και δεν σταματούν στιγμή να ψάχνουν την εξιλέωση τους μέσω των σκοτεινών και πνιγερών συνθέσεων τους, ενώ το μεράκι, που διακρίνει την ως τώρα πορεία τους, ξεχειλίζει και στο απόκοσμο heavy θεριό, που ακούει στο ύποπτο όνομα Rezando Al Miedo, που μεταφράζεται ως Προσευχή και Φόβος.

 

Αν λοιπό γουστάρετε την heavy μουσική ακραία κι ατμοσφαιρική συγχρόνως κι αν εκτιμάτε τις μπάντες, που συνεχώς εξελίσσονται, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε την χάρη στον εαυτό σας και να ακούσετε το νέο πόνημα των Cultura Tres με τίτλο Rezando Al Miedo, το οποίο πιστεύω, στο τέλος της χρονιάς θα φιγουράρει σε υψηλές θέσεις στις λίστες με τα καλύτερα της.

Cultura Tres: Official Website / Facebook

Devouter Records: Official Website

Cumpa Records: Facebook

Los Dragula - Caminata Del Hombre Muerto

Από το Λανούς της Αργεντινής προέρχονται οι Los Dragula, οι οποίοι δημιουργήθηκαν το 2011 από τρεις ταλαντούχους, αλλά και θυμωμένους μουσικούς, όπως μαρτυρά η μουσική, αλλά και οι εξολοκλήρου στα ισπανικά στίχοι τους και πιο συγκεκριμένα από τους: Diego Frandolich σε κιθάρα και φωνή, Emiliano Lovotti σε φωνητικά και ντραμς και Nicolas Rivas σε μπάσο.

Τούτη η ανερχόμενη μπάντα από την Λατινική Αμερική κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες την παρθενική δουλειά της με τίτλο: Caminata Del Hombre Muerto, η οποία αποτελείται από 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 45 λεπτών, που διακρίνονται για την λασπωμένη doom αύρα τους και για την μελαγχολική stoner ατμόσφαιρα, που χαρακτηρίζει την ωμή sludge υφή τους.

Ο ήχος του Caminata Del Hombre Muerto ακροβατεί ανάμεσα στη heavy βρωμιά και την πάντα απαραίτητη διαύγεια, δίνοντας έτσι μια έξτρα ώθηση στις ήδη εκρηκτικές συνθέσεις του, ενώ με τις πρώτες κιόλας νότες του, μαρτυρά την ιδιαιτέρως καλή απόδοση της μπάντας, καθώς και την συνθετική ικανότητα της, με τις τραχιές μελωδίες του, που μαγνητίζουν τις αισθήσεις.

Φωνητικά καθαρά και brutal εναλλάσσονται με συχνότητα, προσδίδοντας θεατρικότητα στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο ξεχωρίζει για το βυθισμένο στο fuzz μπάσο, που άψογα συνεργάζεται, τόσο με τα καταιγιστικά σε στιγμές ντραμς, όσο και με την χαμηλά κουρδισμένη κιθάρα, που άλλοτε σκαρώνει θεόρατα riffs κι άλλοτε υπνωτίζει με τα μεθυσμένα της ηχοτοπία.

Το ανίερο doom μοτίβο των Los Dragula διανθίζεται με γενναίες δόσεις σκοτεινού κι επιθετικού sludge και με ψήγματα black τεχνοτροπίας, ενώ οι στιβαρές τους συνθέσεις, στολίζονται με stoner ηχοχρώματα ψυχεδελικής αισθητικής, που προσφέρουν στο ντεμπούτο full length τους, μια άκρως κολακευτική για αυτό και την σχεδόν απειλητική του αύρα, παρανοϊκή υπόσταση.

Εν ολίγοις, τούτη η μπάντα μοιάζει να ξέρει, πως να διοχετεύσει στην σκληρή μουσική της, τα αρνητικά συναισθήματα των μελών της, καθώς το εξαιρετικό Cominata Del Hombre Muerto, βρίθει έντονων κι επιθετικών συναισθημάτων, ενώ αποδεικνύει με το επιβλητικό του ανάστημα, πως οι δημιουργοί του, οι ανερχόμενοι Los Dragula, δεν αστειεύονται. Επενδύστε άφοβα.

Los Dragula: Bandcamp / Facebook

Communion

Από το Όστιν του Τέξας προέρχονται οι δημιουργημένοι το 2011 κι απαρτιζόμενοι από τρεις ιδιαιτέρως ταλαντούχους μουσικούς, Communion, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν την παρθενική κι ομώνυμη δουλειά τους, που έχει την μορφή ep κι αποτελείται από 2 κομμάτια συνολικής διάρκειας 34 λεπτών, τα οποία μπορείτε να ακούσετε στη σελίδα τους στο bandcamp, από όπου και διατίθενται και προς download δια οποιουδήποτε αντιτίμου εσείς ορίσετε.

Η μουσική των Communion στηρίζεται σε ένα στιβαρό doom μοτίβο, το οποίο η μπάντα φροντίζει να διανθίσει με έντονες stoner πινελιές και κάμποσα drones, που σε συνδυασμό με τα ψυχεδελικά ηχοχρώματα, με τα οποία ντύνει τις συνθέσεις της, καταφέρνει να προσδώσει στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα μια μαγευτική αύρα, που με κάθε της νότα υπνωτίζει κι από λίγο τις αισθήσεις, βυθίζοντας μας έτσι σε μια αέναη κι ονειρική λούπα heavy ηχητικής κατάνυξης.

Τα riffs από την κιθάρα του Dustin Anderson πλέκουν doom δίνες με το επαναλαμβανόμενο κι αργό τέμπο τους, υφαίνοντας παράλληλα ένα drone πέπλο ποτισμένο με γενναίες ποσότητες fuzz, το οποίο οι vintage κι αιθέριες νότες του οργάνου, απογειώνουν, ενώ το μεστό μπάσο του Theron Rothen, εγκλωβίζει με τον όγκο του τα drones της κιθάρας κι εντείνει το απύθμενο groove, που προέρχεται από τα δυναμικά γεμίσματα του Jeremy Jenkins στα τύμπανα.

Heavy ηχοτοπία βγαλμένα από τα σπλάχνα του αυτοσχεδιασμού αποτελούν το μυστηριώδες Communion, το οποίο κολακεύεται από την αψεγάδιαστη παραγωγή, που του προσδίδει διαύγεια, αλλά και μπόλικο έξτρα όγκο, καθώς η επιφανειακή lo-fi αισθητική της, λειτουργεί παραπλανητικά στην διάρκεια της ακρόασης, μιας κι εντείνει την πνιγερή ατμόσφαιρα του, ενώ επιτρέπει στις συνθέσεις να ξεδιπλώσουν την εθιστική και δηλητηριώδη υπόσταση τους.

Τα λιγοστά και χαμηλά στην ένταση samples του Communion προσθέτουν στην παράνοια του χαρακτήρα του δίχως να χαλούν την instrumental μορφή του, ενώ τα rock ξεσπάσματα τούτης της πολλά υποσχόμενης μπάντας, αποτελούν τον ορισμό της heavy ψυχεδέλειας, καθώς η οργανική τους υφή εξαλείπτει και την παραμικρή αμφιβολία για τις συνθετικές της ικανότητες της, μιας κι εύγλωττα προδίδει αδάμαστη φαντασία, μουσικό ταλέντο και συνθετικό οίστρο.

Δεν ξέρω αν το κατέστησα σαφές ως τώρα, αλλά για να το ξεκαθαρίσω μια και καλή, τούτο το heavy άκουσμα αποτελεί μια από τις καλύτερες ηχητικές συντροφιές, για τους λάτρεις αυτού του ήχου, μιας και η περιπετειώδης μουσικότητα του Communion αποδεικνύεται ιδανική για heavy ονειροπολήσεις και doom υφής μουσικά ταξίδια στα απέραντα ηχοτοπία της ψυχεδέλειας. Με άλλα λόγια, τούτο το άκουσμα ενδείκνυται για αχαλίνωτες ηχητικές περιπλανήσεις. Άψογο.

Communion: Bandcamp / Facebook

Half Gramme Of Soma

Οι απαρτιζόμενοι από 5 μουσικούς κι Αθηναίοι, Half Gramme Of Soma, δημιουργήθηκαν στις αρχές του 2011 και πρόσφατα κυκλοφόρησαν την ομώνυμη και ντεμπούτο δουλειά τους, που αποτελείται από 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 43 λεπτών περίπου, τα οποία έχουν την βάση τους στον stoner ήχο, τον οποίο όμως διανθίζουν με desert, grunge, αλλά και ψυχεδελικές punk πινελιές, που απογειώνουν το ήδη εξόχως heavy κι εκρηκτικό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.

 

Τα riffs από τις κιθάρες των Αλέξανδρου και Τάκη διακρίνονται για την μεθυσμένη και σχεδόν ράθυμη διάθεση τους, ενώ τα leads τους ξεχωρίζουν για την γλυκιά τους τονικότητα, η οποία προσφέρει μια αίσθηση μελαγχολίας στις συνθέσεις, τις οποίες ο Ανδρέας, που πλέον έχει αντικατασταθεί από τον Γιάννη, ντύνει με την φέρουσα έντονες θύμισες από Metallica φωνή του, χαρίζοντας έτσι στο παρθενικό δίσκο τούτης της ελπιδοφόρας μπάντας, μια metal αύρα.

 

Το μεστό μπάσο του Jim, που πλέον έχει αντικατασταθεί από τον Νίκο, προσφέρει όγκο στα πασπαλισμένα με desert ηχοχρώματα κομμάτια αυτού του καλού δίσκου, ενώ συνεργάζεται άψογα, τόσο με τις σε στιγμές αλήτικες κιθάρες, όσο και με τα δυναμικά ντραμς του Uncle Jim, που με τα χτυπήματα του, άλλοτε οδηγεί τα κομμάτια του δίσκου κι άλλοτε γεμίζει με μαεστρία τις συνθέσεις τους, προσφέροντας έτσι το απαραίτητο groove στο Half Gramme Of Soma.

 

Η συμπαγής υπόσταση των κομματιών μάλλον οφείλεται στο γεγονός, πως τούτη η μπάντα έχτισε τον ηχητικό της κορμό μέσα από τα πολλά lives, ενώ η υψηλή απόδοση και των πέντε οφείλεται στο μουσικό τους ταλέντο, το οποίο εύκολα ξεχωρίζει μέσα από τις ποικίλες ηχητικά συνθέσεις τους, οι οποίες οφείλουν αρκετά και στην αψεγάδιαστη παραγωγή του δίσκου, που έχει φροντίσει τα πάντα να ακούγονται όπως ακριβώς πρέπει στο Half Gramme Of Soma.

 

Εν κατακλείδι, τούτη η νεότευκτη και πολλά υποσχόμενη μπάντα, αποδεικνύει με το ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο της, πως η ελληνική heavy σκηνή έχει πολλά να προσφέρει ακόμη, αλλά κι ότι οι Half Gramme Of Soma, έχουν όλα τα φόντα για να ηγηθούν αυτής, καθώς οι παρθενικές τους μελωδίες, που διατίθενται στο bandcamp τους δια οποιουδήποτε αντιτίμου εσείς επιθυμείτε, αλλά προσφέρονται και σε μια ωραιότατη χειροποίητη συσκευασία cd, ξεχειλίζουν μεράκι.

Half Gramme Of Soma: Bandcamp / Facebook

Tsar Bomba - Silent Queen

Το όνομα Tsar Bomba είναι γνωστό από το ομώνυμο πυρηνικό όπλο, που τυγχάνει να είναι και το πλέον μαζικό και θανατηφόρο, που το ανθρώπινο γένος έχει δημιουργήσει ποτέ, αλλά εδώ και λίγα χρόνια αντιπροσωπεύει και κάτι άλλο, καθώς μια παρέα τεσσάρων Γάλλων μουσικών, το διάλεξε για να βαπτίσει έτσι, την δημιουργημένη πριν από τρία περίπου χρόνια, μπάντας της.

Τούτο το παριζιάνικο heavy μουσικό συγκρότημα κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό σε digital μορφή μόνο προς το παρόν, την τέταρτη συνολικά, μα ντεμπούτο full length δουλειά της, υπό τον τίτλο: Silent Queen, ενώ καλό θα ήταν να γνωρίζετε, πως ο εν λόγω δίσκος, που διατίθεται προς δωρεάν download, αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 40 λεπτών.

Η μουσική των Tsar Bomba δεν παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία, ενώ οι μπόλικες επιρροές της μπάντας είναι εμφανέστατες, παρόλα αυτά όμως οι μελωδίες του Silent Queen έχουν την δική τους ταυτότητα, καθώς η κλασική stoner rock βάση τους, που διακρίνεται για την έντονη blues αύρα της, είναι επιτυχώς διανθισμένη με southern στοιχεία και sludge ψήγματα.

Τα riffs της κιθάρας του Fabien στάζουν heavy αδρεναλίνη και πλαισιώνονται υπέροχα από το πνιγμένο στο fuzz μπάσο του Wojtek, το οποίο σε συνδυασμό με τα γεμάτα groove ντραμς του Jérome συνθέτουν ένα στιβαρό rythm section, που υποστηρίζει τέλεια τις εκρηκτικές συνθέσεις τους, οι οποίες απογειώνονται από το γρέζι και την αλητήτικη χροιά της φωνής του Cédric.

Με λίγα λόγια, το ντεμπούτο άλμπουμ των Tsar Bomba πρόκειται να σας προσφέρει κάμποσες στιγμές αγνής heavy απόλαυσης με τον συμβατικό stoner χαρακτήρα του, ενώ η φαινομενική απλότητα των συνθέσεων του Silent Queen ενδείκνυνται για ακρόαση σε υψηλή ένταση, μιας και η αμεσότητα τους είναι άκρως απολαυστική. Για αγνό, κλασικό stoner, επενδύστε άφοβα.

Tsar Bomba: Bandcamp / Facebook

Usnea

Το ομώνυμο ντεμπούτο των δημιουργημένων το καλοκαίρι του 2011 στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, Usnea, είναι από εκείνους τους δίσκους, που όσο πιο πολύ τους ακούω, τόσο περισσότερο μου αρέσουν, ενώ για ένα περίεργο κι ανεξήγητο λόγο, η μουσική του μοιάζει τόσο οικεία, που κάθε της ακρόαση, είναι εφάμιλλη με το συναίσθημα επίσκεψης ενός παλιού αγαπημένου φίλου.

Αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι Usnea κοπιάρουν άλλες μπάντες του είδους, διότι πολύ απλά δεν το κάνουν, όπως θα αντιληφθείτε κι εσείς άμα τη ακρόαση του παρθενικού τους δίσκου, αλλά διότι ο υπέροχος συνδυασμός και η τελεία ισορροπία μεταξύ των doom, sludge, drone και black ήχων, με μια υφέρπουσα ψυχεδέλεια, που βρίθει συναισθήματος, είναι απλά ακαταμάχητος.

Όταν δε, αυτό το πανέμορφο ηχητικό υβρίδιο έρχεται πακέτο με ένα τρομερό artwork και με άκρως επίκαιρους στίχους, που περιγράφουν την χαμένη αθωότητα του ανθρώπινου γένους με κυνικό και χωρίς ίχνος φόβου ή/και μετάνοιας για την απουσία πολιτικής ορθότητας τρόπου, τότε ο θαυμασμός αυτού του ακραίου μουσικού έργου, δεν θα μπορούσε παρά να είναι τεράστιος.

Σε αυτό συμβάλει σημαντικά και η εκπληκτική παραγωγή του Usnea, η οποία όχι μόνο δεν χάνεται στις δαιδαλώδεις συνθέσεις τούτης της μπάντας, αλλά αντιθέτως, συνεισφέρει τα μέγιστα στην καλή τους ροή, καθώς επιτρέπει σε όλα τα μουσικά όργανα, να ακουστούν όπως ακριβώς χρειάζεται, για να ξεδιπλώσουν δίχως κανένα πρόβλημα το πλούσιο ηχητικό μεγαλείο τους.

Στα 30 λεπτά διαρκείας του βινυλίου, που αποτελείται από μόλις δυο κομμάτια, οι Usnea καλύπτουν ένα τόσο ευρύ φάσμα του heavy χώρου με τις σκοτεινές μελωδίες τους, που τα δυο bonus κομμάτια του δίσκου συνολικής διάρκειας 25 λεπτών, που είναι διαθέσιμα στην digital μορφή του μόνο, μοιάζει ακατόρθωτο να κρατήσουν το ενδιαφέρον, αλλά τα καταφέρνουν.

Και με το παραπάνω μάλιστα, καθώς το Usnea είναι από εκείνα τα σπάνια πλέον ακούσματα, που το κάθε κομμάτι τους, είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Η εξήγηση γι' αυτό βρίσκεται στο γεγονός, πως αν και νέα μπάντα, τούτη η ταλαντούχα συντροφιά μουσικών, απαρτίζεται από τέσσερα άτομα, που έχουν γράψει την δική τους ιστορία στην ευρύτερη heavy σκηνή.

Οι Zeke Optimo Rogers στα ντραμς, Johnny Lovingood σε κιθάρα, Joel Williams σε φωνητικά και μπάσο και Justin Cory σε κιθάρα και φωνητικά, πιάνουν εξαιρετικά υψηλά επίπεδα απόδοσης, ενώ την μεταξύ τους χημεία, θαρρώ πολλές μπάντες θα ζήλευαν, καθώς η εκπληκτική αλληλεπίδραση τους είναι αυτή, που απογειώνει τον συνθετικό τους οίστρο.

Χτυπήματα καταιγιστικά στα ντραμς, riffs βασανιστικά κι αργόσυρτα, που τσακίζουν ψυχισμούς, leads βγαλμένα από τα ερεβώδη βάθη της αβύσσου, που σε κάθε τους νότα προκαλούν δέος και φωνητικά σπαραχτικά και σε μορφή ουρλιαχτών, που άλλοτε μοιάζουν να προέρχονται από τα έγκατα της κόλασης κι άλλοτε από την παράνοια της πραγματικότητας, συγκλονίζουν.

Οδυνηρά doom περάσματα οδηγούν σε απόκοσμα sludge ξεσπάσματα, τα οποία με τη σειρά τους, καταλήγουν σε ψυχεδελικής αισθητικής drone γαλήνια σημεία, που αποτελούν την ηρεμία πριν από την οργισμένη και συγχρόνως γεμάτη μελαγχολία, black καταιγίδα, που καθιστά το διαθέσιμο από την Orca Wolf Records κι εξαιρετικό Usnea, ως ένα άκουσμα-βίωμα.

Ίσως σας φαίνονται υπερβολικά τα παραπάνω, αλλά η αλήθεια είναι, πως είχα πολύ καιρό να νιώσω έτσι ακούγοντας έναν καινούριο δίσκο κι αυτό μάλλον οφείλεται στην ποιότητα των νεότευκτων Usnea, η μουσική των οποίων, έχω την εντύπωση, ότι δεν μπορεί να αποτυπωθεί σωστά με λόγια, μιας και οι λέξεις δεν είναι αρκετές για αυτό. Δίσκος της χρονιάς; Χμ.

Usnea: Bandcamp / Blogspot / Facebook

Orca Wolf Records: Official Website

Shallow Grave

Μια πολύ ενδιαφέρουσα νέα heavy μπάντα από τη Νέα Ζηλανδία με όνομα Shallow Grave, κυκλοφόρησε μέσω της τοπικής δισκογραφικής Astral Projection την πρώτη της κι ομώνυμη δουλειά τον περασμένο Φλεβάρη, επιχειρώντας έτσι με τις βαπτισμένες στον sludge ήχο, post αισθητικής και doom ύφους μελωδίες της, εξαιρετικά δυναμικό μπάσιμο στη heavy σκηνή.

Τούτο το μουσικό συγκρότημα, που αποτελείται από τέσσερις πολύ ταλαντούχους μουσικούς, δείχνει να διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία για να καθιερωθεί ως μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες του χώρου, καθώς η συνθετική δεινότητα, το πάθος, αλλά και η μουσική ικανότητα των μελών της, απογειώνονται από την φονική μεταξύ τους χημεία και την ψηλή τους απόδοση.

 

Οι Tim και Michael, που μοιράζονται τα φωνητικά, αλλά και τις κιθάρες, σπέρνουν τον όλεθρο με τα μεγαλειώδη και μανιασμένα τους riffs, τα οποία δεν ξεχνούν να ποτίζουν συχνά πυκνά με γενναίες δόσεις reverb, προσδίδοντας έτσι στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα μια κολακευτική για αυτό, νοσηρή drone αύρα, που αναδεικνύει, τα ουρλιαχτά και hardcore αισθητικής φωνητικά.

 

Ο James χτυπά με περίσσιο μίσος, αλλά και μπόλικη τεχνική τα ντραμς του, συμβάλλοντας σημαντικά στη groove πλευρά των συνθέσεων, ενώ το πνιγμένο στο fuzz μπάσο του Brent, γεμίζει τον ήχο της μπάντας προσδίδοντας του απύθμενο όγκο και διανθίζοντάς τα κομμάτια της με ηχοχρώματα, που μοιάζουν βγαλμένα από το ισοπεδωτικό soundtrack της Αποκάλυψης.

 

Η παρθενική κι ομώνυμη δουλειά τούτης της άκρως ελπιδοφόρας μπάντας, που διαρκεί σχεδόν 55 λεπτά κι αποτελείται από 6 θηριώδους μορφής κομμάτια, διακρίνεται για την αψεγάδιαστη παραγωγή της, που της προσδίδει αχαλίνωτο βάθος και ισχυρή δυναμική, δίχως όμως να της στερεί κάτι από την διαύγεια της, αλλά και για το λιτό, μα συνάμα επιδραστικό, artwork της.

 

Εν ολίγοις, τούτο το άκουσμα αποτελεί ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα από μια μπάντα, που εμφανίζεται αποφασισμένη να καθιερωθεί στην heavy σκηνή, καθώς από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της μουσικής των Shallow Grave, γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους ντεμπούτο δίσκους των τελευταίων ετών. Εξαίρετο.

Shallow Grave: Facebook

Kongh - Sole Creation

Οι δημιουργημένοι το 2004 κάπου στα νότια της Σουηδίας, Kongh, κυκλοφόρησαν πριν από έναν μήνα περίπου μέσω της πολωνικής Agonia Records, την τρίτη full length δουλειά τους με τίτλο: Sole Creation, η οποία θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για μια από τις υψηλότερες θέσεις στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, καθώς το εξόχως περιπετειώδες μουσικό της περιεχόμενο, σαγηνεύει τις αισθήσεις και μαγεύει το πνεύμα με την απαράμιλλη ομορφιά του.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τούτη την άκρως ταλαντούχα κι ανερχόμενη μπάντα απαρτίζουν οι Tomas Salonen στα ντραμς και Davin Johansson σε κιθάρες, φωνητικά και μπάσο. Οι δυο τους, που έχουν χημεία ζηλευτή, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί μουσικοί, συνθέτες και στιχουργοί κι αυτό αποδεικνύεται εμφατικά από τα 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας σχεδόν 45 λεπτών, που αποτελούν το εξαιρετικό από κάθε άποψη, Sole Creation.

 

Η εναλλαγή των καθαρών μελαγχολικής υφής φωνητικών με τερατώδους αύρας brutal ουρλιαχτών λειτουργεί ευεργετικά, τόσο για την καλή ροή του δίσκου, όσο και για την πειστική απόδοση των στίχων του, καθώς το πάθος και η θεατρικότητα σε αυτά περισσεύει, ενώ η λειτουργία τους στο όλο ηχητικό πλαίσιο του Sole Creation κολακεύει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, καθώς δίνει στο διανθισμένο με ψυχεδελικά sludge στοιχεία κι έντονα prog ψήγματα, doom μοτίβο του, την πάντα καλοδεχούμενη μουσική ποικιλία.

Τα στηριζόμενα σε doom φόντο, θλιμμένα και ξεχειλίζοντα πόνο, αλλά κι οδύνη riffs της κιθάρας, τσακίζουν ψυχολογίες με την εύθραυστη, μα μεγαλοπρεπή συνάμα, υπόσταση τους, ενώ τα leads τους σκίζουν τις ηχητικές φλέβες του θηριώδους Sole Creation και ξεγυμνώνουν το σακατεμένο sludge κουφάρι του, καταδικάζοντας το έτσι σε βέβαιο, αργό και βασανιστικό πνιγμό, από το ίδιο του, το γεμάτο παραισθησιογόνες, prog rock αισθητικής, ουσίες, αίμα.  

 

Μπάσο και ντραμς βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την πνιγμένη στο fuzz κιθάρα, ενώ η μεταξύ τους άψογη συνεργασία, προσφέρει στο έσχατο χρονικά πόνημα των Kongh γενναίες ποσότητες όγκου και groove, μιας και τα μεστά χτυπήματα των ντραμς συχνά πυκνά αλλάζουν το τέμπο των κομματιών, ενώ οι διαολεμένες νότες του μπάσου, εντείνουν με την σχεδόν απειλητική τους μορφή την πλημμυρισμένη από μια αίσθηση αβάσταχτης μοναξιάς, ατμόσφαιρα του Sole Creation.

 

Όμως, η μεγάλη μουσική ικανότητα των δυο μελών της μπάντας δεν είναι το μοναδικό στοιχείο, που καθιστά το νέο της άλμπουμ εκπληκτικό, καθώς ο Magnus Lindberg των Cult Of Luna, που ανέλαβε την μίξη και το mastering του, έκανε φανταστική δουλειά, καθώς κατάφερε να αναδείξει τις πολλές κι εθιστικές πτυχές του, δίχως να αδικήσει καμιά από αυτές, προσδίδοντας έτσι σε τούτο το σχεδόν τέλεια καμωμένο από τους Kongh δίσκο, τον χαρακτηρισμό: ακαταμάχητος. 

 

Όσοι και όσες λοιπόν, θέλουν τον heavy ήχο τους γεμάτο δυνατά κι έντονα συναισθήματα, αλλά και εφοδιασμένο συγχρόνως με ηχητική μαεστρία, δεν έχουν παρά να αφεθούν στο μεγαλείο του νέου δίσκου των Kongh το συντομότερο δυνατό, μιας και η κατακλυσμιαίας δυναμικής αύρα, που αναβλύζει από το εξόχως συναρπαστικό Sole Creation, είναι ικανή να μαγέψει ακόμη και τον πιο δύσπιστο φίλο του ακραίου heavy ήχου με τη ματωμένη και λάγνα της μορφή. Έξοχο!

Kongh: Official Website / Facebook

Agonia Records: Official Website

Ocean Chief - Sten

Για κάποιο περίεργο λόγο οι δημιουργημένοι το 2001 στο Mjölby της Σουηδίας, Ocean Chief, ποτέ δεν πήραν την προβολή, που τους άξιζε, καθώς παρότι ποτέ ως τώρα δεν κυκλοφόρησαν κάποια άσχημη δουλειά, η αναγνωρισιμότητα τους παρέμενε σταθερά καθηλωμένη σε χαμηλά επίπεδα. Ευτυχώς όμως δεν πτοήθηκαν από την μέτρια υποδοχή που έτυχαν και συνέχισαν να ηχογραφούν εξαιρετικούς δίσκους, όπως για παράδειγμα η νέα τους δουλειά, με τίτλο: Sten, που βγήκε μέσω της επίσης σουηδικής, I Hate Records, στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη.

 

Ο εν λόγω δίσκος, που αποτελεί την πρώτη δουλειά για λογαριασμό της άνωθεν αναφερθείσας δισκογραφικής, αλλά την τέταρτη συνολικά full length δουλειά των Ocean Chief, αποτελείται από 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας 72 λεπτών και ξεχωρίζει εκτός από την μεγαλειώδη της υπόσταση και τις για ακόμη μια φορά, μακροσκελής συνθέσεις της και για τους γραμμένους στα σουηδικά στίχους του, αλλά και για το πανέμορφο artwork του, που πλαισιώνει υπέροχα το θηριώδες κι επιβλητικό του μουσικό περιεχόμενο, που βασίζεται στον αρχέγονο doom ήχο.

 

Οι κιθάρες χτίζουν πελώρια riffs τεραστίου εκτοπίσματος και σκαρώνουν μελωδικά leads, που τσακίζουν την ψυχοσύνθεση με την μελαγχολική κι εύθραυστη υπόσταση τους, ενώ άψογη είναι η συνεργασία τους με το υφέρπων μπάσο, το οποίο προσδίδει ακόμη περισσότερο όγκο στις ήδη τερατώδους διαστάσεων συνθέσεις του μεγαλοπρεπούς Sten. Τα μεστά χτυπήματα των ντραμς προσδίδουν μια κολακευτική για τις συνθέσεις, κατακλυσμιαία αισθητική, ενώ τα πλήκτρα βοηθούν στην εξαιρετική ροή τους, καθώς εναλλάσσονται σωστά με τα αγριεμένα φωνητικά.

 

Το πρωτόγονο doom υπόβαθρο του Sten διανθίζεται με μοχθηρής αύρας sludge ηχοχρώματα, ενώ τα stoner ψήγματα του, στολίζονται με αχνά space στοιχεία, που μοιάζουν βγαλμένα από τις λασπουριές του ηχητικού διαστήματος, καθιστώντας το έτσι, εξόχως απολαυστικό, μιας και του προσδίδουν μια άκρως σαγηνευτική διάσταση ψυχεδέλειας, που έχει ως αποτέλεσμα, το έσχατο χρονικά πόνημα των Ocean Chief να διακρίνεται για το εθιστικό του χαρακτήρα του. Με λίγα λόγια, τούτο το εξαιρετικό άκουσμα ενδείκνυται για λάτρεις του εκκωφαντικού heavy ήχου.

Ocean Chief: Bandcamp / Facebook

I Hate Records: Official Website

S.I.M.B. - Monday Superblues

Στο Άμστερνταμ έχουν την βάση τους οι γεννημένοι το 2008 κι απαρτιζόμενοι από τους Babbata σε φωνή, Sven σε κιθάρες και φωνητικά, Chico σε ντραμς και Hubi σε μπάσο, S.I.M.B., οι οποίοι στις 25 του τρέχοντος μήνα πρόκειται να κυκλοφορήσουν μέσω της δισκογραφικής εκ Σουηδίας Ozium Records τη νέα τους δουλειά, που τιτλοφορείται: Monday Superblues.

Ο εν λόγω δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια, ένα εκ των οποίων λειτουργεί ως intro, συνολικής διάρκειας 27 λεπτών και ξεχωρίζει για τον ωμό χαρακτήρα της παραγωγής του, που απογειώνει τις αλήτικης αισθητικής συνθέσεις του, η οποία οφείλεται στην καλή δουλειά του Joey Z σε αυτόν τον τομέα, ενώ άξιος ειδικής μνείας είναι και ο Gino, που επιμελήθηκε το artwork του.

Τα riffs του Monday Superblues, τα οποία στηρίζονται στον doom ήχο, είναι πνιγμένα στο fuzz, ενώ τα solos της κιθάρας προσδίδουν στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα μια southern αύρα, την οποία τα γεμάτα γρέζι και hardcore αισθητικής φωνητικά απογειώνουν με την παθιασμένη τους υπόσταση, προσφέροντας έτσι στον ήχο των S.I.M.B. μια τσαμπουκαλεμένη heavy υφή.

Μπάσο και ντραμς συνεργάζονται πολύ καλά, τόσο μεταξύ τους, όσο και με την κιθάρα, ενώ προσδίδουν γενναίες ποσότητες groove στον γεμάτο stoner πινελιές ηχητικό καμβά των S.I.M.B., στον οποίο τα δικά τους ηχοχρώματα προσφέρουν κι αρκετοί guest μουσικοί, καθιστώντας έτσι το καλό, Monday Superblues, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον heavy άκουσμα.

Εν κατακλείδι, οι ανερχόμενοι S.I.M.B. μας προσφέρουν έναν άκρως διασκεδαστικό δίσκο, που ενδείκνυται για ακρόαση σε υψηλές εντάσεις, καθώς το Monday Superblues έχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που χρειάζονται για να αποτελέσει ιδανική συντροφιά σε βραδιές με περίσσιο κέφι και μπόλικη μπύρα. Εν ολίγοις, αν η έξοδος ακυρωθεί, τούτος ο δίσκος αποτελεί έξοχη εναλλακτική.

S.I.M.B.: Bandcamp / Facebook

Ozium Records: Official Website

Early Mammal - Horror At Pleasure

Μια πραγματικά εξαιρετική και πάρα πολλά υποσχόμενη μπάντα δημιουργήθηκε στις αρχές του Φλεβάρη του 2012 στο νότιο Λονδίνο με όνομα Early Mammal, η οποία γεννήθηκε από τρεις εξόχως ταλαντούχους μουσικούς, που είχαν την ανάγκη να συνδυάσουν τα heavy blues με την psyche και το space rock κι όπως ίσως μαντεύετε, οι Rob Herian σε κιθάρες και φωνητικά, Ben Davis σε ντραμς και κρουστά και Deniz Belendir σε όργανο και πλήκτρα, τα κατάφεραν.

Αυτό αποδεικνύεται τρανά από το εκπληκτικό ντεμπούτο της μπάντας, Horror At Pleasure, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Devouter Records την πρώτη ημέρα του ερχόμενου Απρίλη, καθώς στα σχεδόν 40 λεπτά της συνολικής διάρκειας των 10 κομματιών, που περιέχει, το μείγμα psych ηχοχρωμάτων σε space rock μοτίβο και heavy blues με χίπικη occult αισθητική, είναι τόσο απολαυστικό, που το κουμπάκι με όνομα repeat, δύσκολα δεν θα ξεθωριάσει.

 

Το ψυχεδελικό σύννεφο των πλήκτρων με μαεστρία οδηγεί σε άκρως περιπετειώδεις space rock αναζητήσεις τη ναρκωμένη κιθάρα, τα riffs της οποίας, έχουν την σπιρτάδα των blues και το εκτόπισμα του heavy ήχου, ενώ οι μεθυσμένες μελωδικές της νότες, φλερτάρουν ασύστολα με τον psyche ήχο, δημιουργώντας έτσι ένα ανυπέρβλητο ψυχεδελικό τοίχο με υφέρπουσες desert αναφορές, τον οποίο οι αρμονίες του οργάνου, στολίζουν με την έντονη vintage αύρα τους.

 

Η απουσία μπάσου από τις μελωδίες του Horror At Pleasure δεν αποτελούν τροχοπέδη για το ηχητικό του μεγαλείο, καθώς τα ντραμς προσδίδουν το απαραίτητο groove στις ήδη δυναμικές κι αλλόκοτες συνθέσεις του, ενώ ο fuzz χαρακτήρας της κιθάρας, υποστηρίζεται εξαίσια από τα αιθέρια πλήκτρα κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα όχι και τόσο μπροστά στη μίξη του δίσκου και γεμάτα γρέζι φωνητικά, να ακούγονται σχεδόν απειλητικά μέσα από το occult πρίσμα τους.

 

Οι Early Mammal μέσα σε μόλις λίγους μήνες ζωής κατάφεραν και δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και μάλιστα, αποδεικνύουν με αυτόν, πως έχουν την δική τους μοναδική ηχητική ταυτότητα, καθώς οι επιρροές τους είναι σωστά φιλτραρισμένες, ενώ οι συνθέσεις του φανταστικού Horror At Pleasure, αποδεικνύουν περίτρανα, πως τούτη η μπάντα δεν αστειεύεται, μιας και μοιάζει αποφασισμένη να μας ξελογιάσει. Στόχος επετεύχθη.

Early Mammal: Facebook

Devouter Records: Official Website

V.A. - Tunes In Fumes Vol. II

Δεύτερα γενέθλια για το Phantasmagoria και δεύτερη συλλογή με αυτήν την αφορμή, οπότε θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία και να ευχαριστήσω όσους αφιέρωσαν έστω και λίγο από το χρόνο τους για να διαβάσουν τις αράδες, που εδώ και δυο χρόνια αποτελούν τούτο τo blog, αλλά και όλες τις μπάντες, που με τις μουσικές τους δίνουν λόγo ύπαρξης σε αυτό, καθώς δίχως ένα από αυτά τα δύο συστατικά, δεν θα διαβάζατε τούτες τις γραμμές αυτή τη στιγμή.

Η φετινή χρονιά θα είναι λίγο δύσκολη για το Phantasmagoria, μιας και δεν αργεί η στιγμή, που θα πρέπει να ντυθεί στα χακί. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως θα χαθεί στην διαδικτυακή λήθη, ή έτσι θέλω να πιστεύω, αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό, διότι στο τέλος του κειμένου υπάρχει μια ωραιότατη συλλογή με τίτλο Tunes In Fumes Vol. II, προς download, που ελπίζω κι εύχομαι να σας κρατήσει όσο καλή συντροφιά κρατήσατε κι εσείς σε τούτο το blog.

Stream & Free Download: Bandcamp