Τα ψέματα τελειώσανε, όπως ακριβώς και το 2012, οπότε πάμε να δούμε τους 12 δίσκους, που από την στιγμή, που έπεσαν στα χέρια μου, δεν βγήκαν σχεδόν ούτε για μια μέρα από τις καθημερινές μου μουσικές περιπλανήσεις. Πριν από αυτό όμως, να ευχηθώ ολόψυχα ότι καλύτερο για το 2013 και μια έξτρα ευχή για υγεία. Καλή χρονιά λοιπόν και του χρόνου με ακόμη πιο ωραίες μουσικές, αλλά κι ακόμη πιο όμορφες κι έντονες εμπειρίες. Χρόνια καλά!
Το 2012 μας προσέφερε πολλά και καλά ακούσματα, καθώς και κάμποσες απογοητεύσεις, με τις οποίες όμως δεν θα ασχοληθούμε σε τούτο το κείμενο, μιας και εδώ πρόκειται να θυμηθούμε 12 από τις καλύτερες κυκλοφορίες του, που για κάποιο λόγο, έχω την αίσθηση, πως δεν πήραν τα εύσημα, που τους άξιζαν κι επειδή βρέθηκαν στον player μου παραπάνω από κάποιους άλλους δίσκους, θαρρώ δικαιωματικά βρίσκονται σε τούτη την λίστα, που αποτελεί τα b sides των φετινών μου επιλογών. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, η λίστα της Phantasmagoria είναι εμπνευσμένη από την μορφή του βινυλίου, εξού και είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: Στην πρώτη πλευρά και στην δεύτερη, σε αμφότερες εκ των οποίων, υπάρχουν δίσκοι, που κατά την διάρκεια του 2012, άκουσα περισσότερο από τους άλλους. Αυτό είναι και το μοναδικό κριτήριο για την κατάταξη τους: το πόσο πολύ τους άκουσα. Ας περάσουμε όμως στο προκείμενο.
Έχοντας πλέον φτάσει στο κατώφλι του 2013 θαρρώ, πως θα ήταν πρέπον να ρίξουμε μια ματιά στις κυκλοφορίες του 2012, που για τον έναν ή τον άλλον λόγο, μας κράτησαν την περισσότερη ή/και την καλύτερη συντροφιά κατά την διάρκεια του. Όμως, η λίστα με τις κυκλοφορίες, που κόλλησαν στον player μου περισσότερο καιρό από ότι κάποιες άλλες, γνωστή στον διαδικτυακό κόσμο κι ως η λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, θα αναρτηθεί στα δυο επόμενα κείμενα. Ως τότε όμως, ας πάρουμε μια γεύση από κάποιους δίσκους του 2012, που κατά τη γνώμη μου, αξίζουν ειδικής μνείας και όχι μονάχα την καταγραφή κι αναφορά τους σε κάποια λίστα. Για περισσότερες λεπτομέρειες, ένα κλικ πάνω στους τίτλους των δίσκων, είναι αρκετό. :)
Εκτός από το μουσικό κομμάτι ενός δίσκου, σημαντικό ρόλο παίζει και το οπτικό του μέρος, καθώς αυτό είναι, που βάζει στο κλίμα τον ακροατή, ενώ πολλές φορές, τόσο το artwork ενός δίσκου, όσο και τα βίντεο, που δημιουργούνται για να ντύσουν τις μελωδίες του, έχουν καθοριστική σημασία για την ηχητική του εξέλιξη, μιας κι ολοκληρώνουν το κάθε λογής concept του. Σίγουρα, τα φαινόμενα απατούν καμιά φορά, αλλά όταν πρόκειται για τους Ιταλούς Ufomammut, τα λόγια περιττεύουν, καθώς το καλλιτεχνικό alter ego τους, που ακούει στο όνομα Malleus Rock Art Lab, κατάφερε να πλαισιώσει με φανταστικό τρόπο το διττής υπόστασης Oro, το οποίο απογειώνεται, τόσο από το artwork, που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του, όσο και από τα βίντεο, που βλέποντας ξανά και ξανά, αντελήφθην, ότι το Opus Primus και το Opus Alter, δεν είναι απλώς δύο καλοί heavy δίσκοι, αλλά μια τερατώδους ομορφιάς οπτικοακουστική εμπειρία, που δεν χάνεται.
Το τραγούδι, που πραγματικά έλιωσα την φετινή χρονιά, προέρχεται από μια μπάντα, το ηχητικό ταλέντο της οποίας, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, κι αυτό διότι οι Γερμανοί Colour Haze, δεν έχουν κυκλοφορήσει στην όχι και μικρή ως τώρα διαδρομή τους, ούτε μια μέτρια δουλειά, ενώ το φετινό τους άλμπουμ, το εκπληκτικό She Said, που πέρασε από πολλές συμπληγάδες, έως ότου καταφέρουμε να το απολαύσουμε σε όλο του το μεγαλείο, δεν αποτελεί εξαίρεση, μιας και στα δυο του cd υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές μουσικές ιδέες, που ξεμυαλίζουν και τον πλέον δύσκολο ακροατή, ενώ όσον αφορά το αγαπημένο μου κομμάτι, Transformation, τα λόγια θαρρώ, πως δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την απαράμιλλη ομορφιά του.
Πολλές ποιοτικές κι άκρως ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες σε demo και ep μορφή έκαναν την εμφάνιση τους φέτος στον ευρύτερο heavy χώρο, κι αυτό μόνο καλό είναι, καθώς δείχνει ότι η μουσική, που όλοι μας γουστάρουμε, δεν πρόκειται να ατονίσει σύντομα. Το ακόμη καλύτερο όμως είναι ότι πολλά από αυτά είναι τέτοιας ποιότητας, που αναγκάζουν τον ακροατή να τα ακούσει ξανά και ξανά. Στην δική μου περίπτωση, το άκουσμα, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο ακούω σε υπερβολικά συχνή βάση από τότε, που έπεσε στα χέρια μου, είναι το Amoralism Ep των Mass Culture, το οποίο στα 35 περίπου λεπτά της διάρκειας του, αιχμαλωτίζει κάθε φορά, που το ακούω και μάλιστα σχετικά εύκολα, τις αισθήσεις μου. Ειλικρινά, συγκλονιστικό.
Κάθε χρονιά έχει τις δικές της ηχητικές εκπλήξεις και το 2012 δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σε αυτό, καθώς πολλές νέες ή/και πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες έκαναν την εμφάνιση τους από το πουθενά και κλέψανε τις εντυπώσεις με τις ηλεκτρισμένες μελωδίες τους. Η μπάντα όμως, που θαρρώ, πως άφησε τις περισσότερες υποσχέσεις για το μέλλον από κάθε άλλη αυτή τη χρονιά είναι οι Γερμανοί Heat, οι οποίοι κυκλοφόρησαν έναν αψεγάδιαστο δίσκο, με τον οποίο όχι μόνο μας γέμισαν προσδοκίες, αλλά μας μάγεψαν με τις ποτισμένες στα αγνότερα των ηχητικών υλικών vintage μελωδίες του ντεμπούτου δίσκου τους, Old Sparky. Ακαταμάχητο.
Το comeback της τρέχουσας χρονιάς θαρρώ, πως δεν μας έρχεται εκ Σουηδίας, από όπου προέρχονται, τόσο οι Greenleaf, όσο και οι Witchcraft, που αμφότεροι κυκλοφόρησαν φέτος έπειτα από πέντε χρόνια τη νέα τους δουλειά, αλλά από την Ισπανία, που αποτελεί την πατρίδα των αδικημένων όσο λίγες μπάντες του heavy χώρου, Viaje a 800, οι οποίοι έφτασαν έως και την διάλυση πριν επιστρέψουν φέτος δυναμικά στο προσκήνιο με το εξαιρετικό από κάθε άποψη Coñac Oxigenado, το οποίο περιέχει κάποιες ιδιαιτέρως εθιστικές μελωδίες. Σπεύσατε!
Δεκατρία χρόνια ζωής μετρούν οι Βέλγοι Amenra, μιας και δημιουργήθηκαν το 1999, ενώ πριν από έναν μήνα περίπου, τούτη η άκρως ενδιαφέρουσα μπάντα κυκλοφόρησε την παρθενική της δουλειά για λογαριασμό της Neurot Recordings, αλλά τέταρτη full length συνολικά, η οποία αποτελείται από 4 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών και φέρει τον τίτλο: Mass V.
Το τρομακτικής ομορφιάς Mass V συνοδεύεται από ένα γκρίζας απόχρωσης και βασισμένο σε αληθινά ερειπωμένα τοπία, artwork, το οποίο πλαισιώνει υπέροχα, τόσο το φέρουσες εικόνες Αποκάλυψης μουσικό του περιεχόμενο, όσο και την βαθιά πεσιμιστική κι ανάγλυφα ρεαλιστική, στιχουργική του θεματολογία, που εκμηδενίζει κάθε πιθανό ίχνος, σακατεμένης ελπίδας.
Η παραγωγή του Billy Anderson είναι η καλύτερη, που οι Amenra είχαν ως τώρα, καθώς ο ήχος τους καθάρισε, αλλά παράλληλα έγινε ακόμη πιο ογκώδης και heavy από ποτέ, μιας και διακρίνεται από ένα πυκνό ηχητικό κύμα μπάσου, που παρασέρνει τα πάντα στο ισοπεδωτικό του διάβα, ενώ η διαύγεια του, απογειώνει τις έχουσες μέγεθος ογκόλιθου συνθέσεις του.
Οι κιθάρες του Mathieu Vandekerckhove και του Lennart Bossu αλληλεπιδρούν εκπληκτικά μεταξύ τους, καθώς ο ένας πλέκει κολοσσιαίας υπόστασης και τερατώδους ομορφιάς riffs, το sludge μοτίβο των οποίων διανθίζει με ερεβώδη doom ξεσπάσματα, ενώ ο άλλος υφαίνει στον post καμβά του, leads και μελωδίες, funeral αισθητικής κι αβάσταχτης drone ατμόσφαιρας.
Τα καταιγιστικά ντραμς του Bjorn Lebon συνθλίβουν τα πάντα στο πέρασμά τους, καθώς τα χτυπήματα τους, τα οποία σε στιγμές διακρίνονται από μια άκρως κολακευτική για αυτά, tribal αύρα, συμβάλουν σημαντικά στο αίσθημα καταστροφής του δίσκου κι εντείνουν την ανυπόφορη αίσθηση απόγνωσης, που τα σπαρακτικά ουρλιαχτά του Colin van Eeckhout προδίδουν.
Η συμμετοχή του εκ των μεντόρων της μπάντας, Scott Kelly, στα φωνητικά ενός κομματιού, δίνει μια έξτρα νότα απελπισίας στο ήδη διακριθέν για το αίσθημα συμφοράς, που αποπνέει, Mass V, καθώς η χροιά του ανατριχιάζει σε κάθε της λέξη, ενώ τα ελάχιστα καθαρά φωνητικά, που σε αυτό υπάρχουν, του προσφέρουν μια ανεπαίσθητη γαλήνη, που όμως γρήγορα αποδημεί.
Αλλά αυτό, που πραγματικά ξεχωρίζει στο έσχατο χρονικά πόνημα των Amenra, είναι το μπάσο του νεότερου μέλους τους, Levy Seynaeve, το οποίο γεμίζει τις συνθέσεις τους, με τις πυκνές κι άκρως τραχιές του μελωδίες, ενώ συμβάλει τα μέγιστα και στο χτίσιμο του ηχητικού ολέθρου, που ακούει στο όνομα Mass V, με τις έχουσες όψη ξυραφιών και μορφή λεπίδων, νότες του.
Ο παγερός sludge χαρακτήρας του επιβλητικού Mass V απογειώνεται από τα ψυχρά doom ηχοχρώματα, που τον στολίζουν, ενώ η υφέρπουσα drone αισθητική του, αποκτά απειλητική μορφή από τα καταθλιπτικά κι έχοντα ψήγματα black τεχνοτροπίας, funeral στοιχεία, με τα οποία οι Amenra διανθίζουν τις απόκοσμες και κατακλυσμικής υφής, post αναφορές τους.
Η αδυσώπητη συναισθηματική δίνη, ηχητικής υπόστασης, που τιτλοφορείται: Mass V, θερίζει καρδιές, πολτοποιεί μυαλουδάκια και ξερνάει ψυχές στο αχανές ηχητικό πηγάδι, που με πόνο ανείπωτο, έχτισαν οι τρομεροί Amenra, οι οποίοι με τούτο το άκουσμα, κλονίζουν όσα μοιάζουν παγιωμένα, καθώς ενοχλούν ψυχισμούς και συνειδήσεις. Ανυπέρβλητα συγκλονιστικό.
Από το Galway της Ιρλανδίας προέρχονται οι γεννημένοι το 2011 κι εξαιρετικά ταλαντούχοι Harvester, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά, που έχει την μορφή ep και την οποία διαθέτουν προς δωρεάν download μέσα από τη σελίδα τους στο bandcamp.
Η εν λόγω κυκλοφορία, η οποία φέρει τον τίτλο: The Blind Summit Recordings, αποτελείται από 6 κομμάτια συνολικής διάρκειας 31 λεπτών και ξεχωρίζει για την παραγωγή της, που την επιμελήθηκε ο James Eager, προσδίδοντας στον ήχο της διαύγεια, αλλά και πυκνότητα.
Οι συνθέσεις των ελπιδοφόρων Harvester έχουν στοιχεία, τόσο από τον ευρύτερο heavy rock χώρο, όσο και από metal παρακλάδια, ενώ διακρίνονται για την απίστευτη δυναμική τους και το όχι και τόσο πράο ηχητικό τους ταμπεραμέντο, το οποίο ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του.
Οι κιθάρες των Bryan και Gavin πλέκουν riffs θηριώδους υπόστασης και stoner μοτίβου, τα οποία διανθίζουν με αναφορές από τις heavy σκηνές του metal ήχου, ενώ τα solos τους, έχουν κάτι από την μαγεία του κλασικού rock ήχου και τα leads τους μια σαγηνευτική epic αύρα.
Τα φωνητικά του δεύτερου είναι τραχιά και προσδίδουν μια έξτρα αγριάδα στις ήδη ζόρικες κιθάρες, ενώ τα ντραμς του Ken, είναι εξίσου δυναμικά με αυτές, καθώς τα καταιγιστικά τους χτυπήματα, είναι τόσο δυνατά, που θαρρείς, πως η τρεμάμενη Γη, θα ανοίξει στα δυο.
Το μπάσο του Steve εντείνει τον ηχητικό τσαμπουκά των συνθέσεων των Harvester με τις γεμάτες τσαγανό μελωδίες του, ενώ προσφέρει στο πολύ καλό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο απογειώνεται από την παθιασμένη απόδοση της μπάντας, γενναίες ποσότητες groove.
Οι επιρροές των Harvester, που περιλαμβάνουν μπάντες όπως οι Thin Lizzy, High On Fire, Black Sabbath, Primordial και Red Fang μεταξύ άλλων, έχουν φιλτραριστεί τόσο σωστά, που περνούν σχεδόν απαρατήρητες, καθιστώντας έτσι την ηχητική τους ταυτότητα, μοναδική.
Οι όποιες ομοιότητες με τα παραπάνω συγκροτήματα έγκεινται στο feeling, που η μουσική αυτών και των ανερχόμενων Harvester αποπνέει και ουχί στην μουσικότητα των κομματιών, στην οποία το συνθετικό τους ταλέντο, προδίδεται από την πρώτη κιόλας νότα τους.
Το heavy rock κράμα των νεοσύστατων Harvester αφήνει πολλές υποσχέσεις για το ηχητικό τους μέλλον, καθώς συνδυάζουν υπέροχα stoner και blues στοιχεία, με metal υφής sludge και doom ηχοχρώματα, καθιστώντας έτσι, το The Bling Summit Recordings, ακαταμάχητο.
Μια από τις καλύτερες, αν όχι η κορυφαία, doom metal κυκλοφορία της τρέχουσας χρονιάς, μας έρχεται από την παγωμένη Φινλανδία, από όπου προέρχονται οι δημιουργημένοι κάπου προς τα τέλη του 2005, ανερχόμενοι κι άκρως ταλαντούχοι, The Wandering Midget, οι οποίοι πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησαν μέσω της εξαιρετικής στο είδος της, Eyes Like Snow, την δεύτερη full length δουλειά τους, με τίτλο: From The Meadows Of Opium Dreams.
Ο εν λόγος δίσκος αποτελείται από τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας 56 περίπου λεπτών και συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό artwork, που πλαισιώνει υπέροχα, τόσο το περιπετειώδες ηχητικό του περιεχόμενο, όσο και τους occult μυθοπλασίας στίχους του, ενώ η παραγωγή του άλμπουμ είναι πραγματικά αψεγάδιαστη, καθώς όλα τα μουσικά όργανα βρίθουν διαύγειας, αλλά βρίσκονται και στην σωστή ένταση, παρά την έντονα πυκνή, ηχητική ατμόσφαιρα.
Η κιθάρα του Samuel Wormius δημιουργεί τερατώδη riffs παραδοσιακού doom μοτίβου, στολισμένου με funeral πινελιές και σκαρώνει leads και solos, που μοιάζουν βγαλμένα από τις πλέον ένδοξες στιγμές τούτης της μουσικής, ενώ τα πιο γαλήνια περάσματα του, που έχουν ακόμη κι ακουστική μορφή, φέρνουν θύμισες από αλλοτινές εποχές με την ψυχεδελική τους αύρα, η οποία κολακεύει τα προερχόμενα από κάποιο τελετουργικό, στρυφνά φωνητικά του.
Οι ταλαντούχοι Jonathan Sprenger σε ντραμς και Thomas Grenier σε μπάσο δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, καθώς ο πρώτος άλλοτε καθοδηγεί τις συνθέσεις με τα καταιγιστικά του χτυπήματα κι άλλοτε κρατάει τα ηχητικά μπόσικα με περισσή δεξιοτεχνία, ενώ ο δεύτερος, δεν περιορίζεται σε συνοδευτικό ρόλο των υπόλοιπων μουσικών, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές, που ανταποκρίνεται περίφημα, όταν οι συνθέσεις απαιτούν το κάτι παραπάνω από αυτόν.
Ψήγματα prog rock της δεκαετίας του '70 συμπλέκονται σε μια αέναη μάχη με τα στιβαρά doom metal στοιχεία του υποφαινόμενου δίσκου, όπου έντονες πινελιές obscure ψυχεδέλειας από τα 60's τυλίγουν σε ένα βαρύ μελαγχολικό πέπλο τις αχνές funeral αναφορές του, οι οποίες με την epic αισθητική τους, προσδίδουν στο άλμπουμ ηχητική ποικιλία, μαρτυρώντας παράλληλα συνθετικό οίστρο, καταδεικνύοντας έτσι, την ειλικρινά, σπουδαία απόδοση της μπάντας.
Το δέσιμο των ανερχόμενων και πάρα πολλά υποσχόμενων TheWanderingMidget, καθίσταται σαφέστατο από τις πρώτες κιόλας νότες του δεύτερου δίσκου τους, ενώ ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την καλλιτεχνική τους πρόοδο γενικότερα, καθώς τα πάντα στο εντυπωσιακά όμορφο, From TheMeadows Of Opium Dreams, στάζουν τιμιότητα και μοιάζουν πλασμένα με την πλέον αγνή doom μέθοδο, γι' αυτό και σας το συνιστώ, δίχως καμία αναστολή. Άψογο.
Ένα απολαυστικό μείγμα rock μουσικής, punk μαγκιάς και heavy αλητείας μας έρχεται από το Αμβούργο της Γερμανίας, όπου οι δημιουργημένοι το 2007, Cherries On A Blacklist έχουν την βάση τους. Η μουσική παρέα των γεννημένων και μεγαλωμένων στο νησί της Ρόδου: Andreas σε κιθάρα και φωνητικά, Malapert σε ντραμς και φωνητικά, George σε κιθάρα και φωνητικά και του προερχόμενου από το Monterrey του Μεξικού, Gonzo σε μπάσο, κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό μέσω της δικής της δισκογραφικής Grey Ham Records, τον ντεμπούτο full length δίσκο της, με τίτλο: Lakafigo, που αποτελείται από 12 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 49 λεπτών.
Τα ιδιαιτέρως δυναμικά ντραμς, που άλλοτε γεμίζουν τα κομμάτια με μαεστρία κι άλλοτε τα οδηγούν σε μονοπάτια ηχητικής τρέλας με τα εκρηκτικά τους χτυπήματα, συνεργάζονται πολύ καλά με το εξίσου δυνατό ηχητικά μπάσο, το οποίο αποτελεί την κυρίαρχη πηγή groove του γεμάτου αδρεναλίνη Lakafigo. Τα φωνητικά βρίθουν θεατρικότητας και πάθους, ενώ διακρίνονται από μια System Of ADown αισθητική, η οποία κάνει την εμφάνιση της και στις κιθάρες, οι σαλεμένες νότες των οποίων, μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο b-side των συμπαθών Αρμενίων, αν κι αυτό μάλλον αδικεί τους Cherries On A Blacklist, που έχουν κάνει καλή συνθετική δουλειά.
Οι metal αναφορές της μπάντας ταιριάζουν απίστευτα καλά με την punk μαγκιά, που η μουσική τους αποπνέει, ενώ η rock 'n' roll αλητεία των συνθέσεων της, απογειώνεται τόσο από τα heavy ψήγματα του ήχου της, όσο και από τις πιο μελωδικές της στιγμές, που ξεχωρίζουν για τον ethnic χαρακτήρα τους. Το διακριθέν για την μουσική του ποικιλία, αλλά και τις γενναίες ποσότητες ηχητικής ενέργειας, που το χαρακτηρίζουν, Lakafigo, αποτελεί ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα από μια μπάντα, που φαίνεται αποφασισμένη να πετύχει σε αυτό, που με μεράκι κάνει. Όσοι λοιπόν ψάχνετε ένα δυνατό rock άκουσμα, δεν έχετε παρά να τσεκάρετε τους Cherries On A Blacklist.
Ακόμη μια πολύ ενδιαφέρουσα heavy rock μπάντα μας προσφέρει η Σουηδία, μιας οι περί ου ο λόγος, ανερχόμενοι Hong Faux, οι οποίοι πέρυσι τέτοιο καιρό κυκλοφόρησαν σε digital μορφή την παρθενική full length δουλειά τους, που εδώ και λίγες μέρες είναι διαθέσιμη και σε χειροπιαστά format, δημιουργήθηκαν πριν από λίγα χρόνια στην Στοκχόλμη. Η παρθενική δουλειά των Nik Seren σε φωνή και κιθάρες, BQ σε μπάσο και φωνητικά, Björn Billgren σε κιθάρα και Daniel Israelsson σε ντραμς, φέρει τον τίτλο: The Crown That Wears The Head κι αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 33 περίπου λεπτών, ενώ πλαισιώνεται υπέροχα από το artwork, που φιλοτέχνησε ο ταλαντούχος Mathew Bethancourt.
Η μουσική των Hong Faux είναι ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό κράμα grunge συναισθηματισμού, heavy αυθορμητισμού, αλλά και pop ανεμελιάς, που εύκολα κερδίζει τον εκάστοτε ακροατή με την σκανδαλιάρικες μελωδίες της και την γλυκιά τονικότητα, που διακρίνει τις ζαβολιάρικες μελωδίες της. Οι συνθέσεις του απολαυστικού The Crown That Wears The Head μαρτυρούν το εξαιρετικό δέσιμο, αλλά και την αψεγάδιαστη απόδοση της μπάντας, καθώς περιέχουν έντονα στοιχεία, τόσο από το grunge των αρχών της δεκαετίας του 90, όσο και μπόλικα στοιχεία του μοντέρνου stoner, τα οποία τούτοι οι ταλαντούχοι Σουηδοί στολίζουν με αχνά pop ηχοχρώματα, δημιουργώντας έτσι, ένα ολόφρεσκο rock άκουσμα vintage αισθητικής. Απολαυστικότατο!
Μια πολλά υποσχόμενη μπάντα του ακραίου heavy ήχου μας έρχεται από την Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, όπου και το 2009 γεννήθηκαν οι Asilo, οι οποίοι απαρτίζονται από τους Manuel σε φωνή και μπάσο, Nacho σε ντραμς, Sebaxxxtian σε φωνητικά και μπάσο και Adrian M σε πλήκτρα κι effects. Τούτη η ελπιδοφόρα μπάντα, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ντεμπούτο δίσκο της στις αρχές του επόμενου έτους, έκανε διαθέσιμο προς δωρεάν ακρόαση και download από την σελίδα της στο bandcamp ένα single, που αποτελείται από μια διασκευή στους Killing Joke κι ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο της, το οποίο εντείνει την αναμονή γι' αυτόν, μιας και το ερεβώδες κράμα doom και crust, που οι Asilo δημιουργούν με τα δυο τους μπάσα, μοιάζει κι αποδεικνύεται ότι είναι άκρως δηλητηριώδες. Για του λόγου το αληθές..
Τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους δημιουργήθηκαν οι προερχόμενοι από το Seattle, εξόχως ταλαντούχοι, Giza, οι οποίοι απαρτίζονται από τους Steve Becker σε μπάσο, Richard Burkett σε κιθάρα και Trent McIntyre σε ντραμς. Η εν λόγω άκρως ελπιδοφόρα μπάντα έκανε πριν λίγες μέρες διαθέσιμη για ακρόαση και download από τη σελίδα της στο bandcamp την πρώτη της δουλειά, Future Ruins, που αποτελείται από 6 κομμάτια συνολικής διάρκειας 30 λεπτών. Το Αποκαλυπτικής αύρας υβρίδιο sludge και post, που οι Giza παίζουν, απογειώνεται από την δουλειά στην παραγωγή, που την επιμελήθηκε ο γνωστός για την συνεργασία του με μπάντες όπως οι Mastodon κι Isis μεταξύ άλλων, Matt Bayles, ο οποίος κατάφερε να προσδώσει στην καθαρά instrumental δουλειά τους, μια εθιστικά ισοπεδωτική, αίσθηση ηχητικής μελαγχολίας.
Από την Μπρέσια της Ιταλίας προέρχονται οι γεννημένοι το 2007 Sunpocrisy, οι οποίοι ξεκίνησαν ως progressive death metal μπάντα, αλλά με την προσθήκη μελών και την συνεχή τους μουσική εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια, κατέληξαν να αποτελούν μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες της Ιταλίας στον χώρο του προοδευτικού Post metal ήχου, μιας και το φετινό τους full length ντεμπούτο, που φέρει τον τίτλο Samaroid Dioramas, αποδεικνύει εύγλωττα, πως τούτοι οι τύποι έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους, καθώς το παλινδρομικό concept του δίσκου, το οποίο πέραν των στίχων και του artwork, αποτυπώνεται επίσης και στην σκοτεινή και περιπετειώδη μουσική του, η οποία στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας πλαισιώνεται από κάποια εξαιρετικής αισθητικής οπτικά καλούδια, που τον καθιστούν, απολαυστικό.
Οι δημιουργημένοι το 2009 στο Leeds της Αγγλίας Wiht, οι οποίοι ανακοίνωσαν την διάλυση τους πριν από λίγους μήνες, μας προσφέρουν ένα νέο κομμάτι στην LP επανέκδοση του δίσκου τους TheHarrowing Of The North από την βρετανική Devouter Records, η οποία είναι προγραμματισμένη για τον ερχόμενο Φλεβάρη. Η επικά fuzzy και βασισμένη σε γιγαντιαία ψυχεδελικά riffs μουσική των Wiht, ομορφαίνει επικίνδυνα με την προσθήκη του κομματιού End Of The Reign σε αυτή, καθώς το κύκνειο άσμα τούτης της μπάντας αποτελεί μια από τις καλύτερες συνθέσεις της, ενώ αυξάνει την αίσθηση πικρίας για την πρόωρη διάλυση της. Ότι έγινε, έγινε όμως, οπότε καλό θα ήταν να απολαύσουμε την τελευταία της ηχητική πινελιά στον αχαλίνωτο heavy μουσικό καμβά μέχρι την τελευταία της νότα. Καθηλωτικό.
Από το Seattle μας έρχονται οι ταλαντούχοι Black Science, οι οποίοι στους τρεις ως τώρα δίσκους τους έχουν μπλέξει με ιδιαίτερη επιτυχία διάφορα παρακλάδια της rock και metal μουσικής και το ίδιο ακριβώς κάνουν και στη νέα τους δουλειά, που φέρει τον τίτλο: An Echo Through The Eyes Of Forever, στην οποία συναντούμε στοιχεία ψυχεδελικού noise rock, αλλά και electro ψήγματα, που μαεστρικά συνδυάζονται με τις grunge αναφορές τους, δημιουργώντας έτσι ένα απολαυστικό υβρίδιο rock μουσικής. Ότι πρέπει για χαλαρές, αλκοολούχες ακροάσεις.
Το μυστήριο πέπλο, που καλύπτει το ηχητικό τέρας με όνομα Kalkh-In(joy) Erode, παραμένει βαρύ, καθώς στην τρίτη δουλειά τούτης της γαλλικής one-man-band, που τιτλοφορείται Clear κι αποτελείται από 8 κομμάτια, τα πράγματα παρόλο, που γίνονται λίγο περισσότερο απτά, ως προς την ενορχήστρωση των συνθέσεων, εντούτοις, παραμένουν εξαιρετικά ασαφείς και σκοτεινοί οι ήχοι, που ο συμπαθής Γάλλος πίσω από το όνομα KIJE μας δίνει, καθώς το μείγμα drone μελαγχολίας, ambient απόγνωσης και ψυχεδελικού πειραματισμού, στοιχειώνει τις αισθήσεις.
Ο πολυτάλαντος Γερμανός Johannes Schulz αποφάσισε να αποχωρήσει από τα διάφορα doom projects στα οποία συμμετείχε και να δημιουργήσει την δική του μπάντα, την οποία ονόμασε VintageCucumber. Σίγουρα ένα τέτοιο, όχι και τόσο πολύ συνηθισμένο όνομα, προδίδει μπόλικη φαντασία, αλλά κι αρκετό χιούμορ. Η μουσική όμως του Hot J, όπως αποδεικνύει o δίσκος του, McGoyl Style, δεν είναι καθόλου αστεία, καθώς τα ambient στοιχεία της μας ταξιδεύουν σε αχανή κι οπιούχα space ηχοτοπία, από τα οποία δύσκολα δραπετεύει κανείς.
Οι προερχόμενοι από το Βερολίνο και νεοσύστατοι Heat αποτελούνται από πέντε μουσικούς, που με την πορεία τους με μπάντες όπως οι Samsara Blues Experiment, The Hara-Kee-Rees και Grandloom μεταξύ άλλων, έχουν ήδη αποδείξει την αξία τους στον heavy χώρο. Έτσι, δεν θα μπορούσε ο ντεμπούτο δίσκος τους, με τίτλο: Old Sparky, να στερείται έμπνευσης.
Κάθε άλλο, καθώς η παρθενική δουλειά τους συνδυάζει υπέροχα πολλά κι εξίσου ενδιαφέροντα παρακλάδια του rock ήχου στα 45 λεπτά της διάρκειας της, μιας και στα 6 κομμάτια της, στα οποία κυριαρχεί το proto-metal στοιχείο, υπάρχουν doom αναφορές, αχαλίνωτα blues ηχοτοπία, αλλά και space ψήγματα, όλα τους δωσμένα μέσα από ένα άκρως heavy πρίσμα.
Οι κιθάρες των Ingo Börner και Marco Rischer δημιουργούν riffs σε doomy μοτίβο και με bluesy τσαχπινιά, ενώ η proto-metal αισθητική τους, προσδίδει στις συνθέσεις της μπάντας, μια άκρως κολακευτική για αυτές, ωμή αύρα, η οποία απογειώνεται από την παθιασμένη ερμηνεία του Patrick Fülling στα φωνητικά, που δένει υπέροχα με την ατμόσφαιρα των Heat.
Τα ντραμς του Marcus Töpfer προσδίδουν στο εκπληκτικό Old Sparky απύθμενο groove με τα δυναμικά τους χτυπήματα, οι funky πινελιές των οποίων, στολίζουν επιτυχώς τις συνθέσεις του, ενώ το μπάσο του πολυπράγμωνος Richard Behrens, που ανέλαβε και την παραγωγή του, κατέχει ρόλο πρωταγωνιστικό σε αυτό, μιας κι αποτελεί τον ηχητικό του πυλώνα.
Το εξαιρετικό artwork του Old Sparky, το οποίο έχει επιμεληθεί ο ένας εκ των δυο κιθαριστών της μπάντας, συνοδεύει υπέροχα το μουσικό του περιεχόμενο, ενώ αποτελεί από μόνο του έναν πολύ σοβαρό λόγο για τον οποίο το ντεμπούτο των Heat αποτελεί δίσκο, που κάθε φίλος του vintage αισθητικής heavy rock ήχου, θα έπρεπε να έχει, μιας και είναι απολαυστικό.
Οι ηλεκτρισμένες μελωδίες των Heat ανήκουν στο retro ρεύμα, που ανθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, αλλά διαφέρει αρκετά από αυτές γνωστών συγκροτημάτων του ήχου, μιας και τα prog rock στοιχεία εδώ απουσιάζουν, ενώ οι proto-metal αναφορές του Old Sparky, προσδίδουν στα έντονα blues ηχοχρώματα του, μια εθιστική heavy υπόσταση, που μεθά το μυαλό.
Η μη πρωτοτυπία των Heat δεν αφαιρεί κάτι από την έμπνευση τους, αλλά ούτε κι από την ηχητική τους ταυτότητα, καθώς τούτοι οι Γερμανοί δεν αντιγράφουν, αλλά δημιουργούν τις δικές τους, μοναδικές συνθέσεις με περίσσιο μεράκι και τσαγανό, καθώς όπως το καταπληκτικό Old Sparky καταδεικνύει, τούτη η μπάντα είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Σπεύσατε!
Ακόμη μια νέα κι εξαιρετικά ελπιδοφόρα μπάντα μας έρχεται από την Σουηδία, από όπου φαίνεται ότι οι εξαίρετοι heavy rock δίσκοι δεν θα σταματήσουν και τόσο σύντομα να μας έρχονται, καθώς οι περί ου ο λόγος Captain Crimson, που δημιουργήθηκαν μόλις πέρσι, είναι μια από εκείνες τις λίγες μπάντες, στις οποίες το μεράκι και το ταλέντο ξεχειλίζουν.
Η ζωηρή μουσική παρέα των Stefan Norén σε κιθάρα και φωνητικά, Andreas Eriksson σε κιθάρες, AndersTallfors σε μπάσο και Mikael Läth σε ντραμς, η οποία δημιουργήθηκε κάπου προς το τέλος του περσινού έτους στην πόλη Örebro, κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν, μέσω της Σουηδικής Transubstans Records τον ντεμπούτο δίσκο της: Dancing Madly Backwards.
Ο εν λόγω δίσκος αποτελείται από 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 45 λεπτών και ξεχωρίζει για την αναλογική του παραγωγή, η οποία προσδίδει στις σκανταλιάρικες μελωδίες της μπάντας, έναν άκρως κολακευτικό για αυτές, οργανικό χαρακτήρα, που απογειώνει τα prog rock στοιχεία, τα οποία πλαισιώνουν υπέροχα, το heavy υφής blues rock μοτίβο της.
Μπάσο και ντραμς συνθέτουν ένα ιδιαιτέρως groovy και στιβαρό rythm section, καθώς η αρμονική τους συνύρπαξη με τις κιθάρες, προσδίδει στις συνθέσεις των Captain Crimson μια αυθεντική retro αύρα, ενώ τα σχεδόν ανεπαίσθητα jazz ψήγματα, με τα οποία στολίζουν το πολύ καλό Dancing Madly Backwards, μαρτυρούν συνθετικό τσαγανό και μουσική φαντασία.
Οι κιθάρες σκαρώνουν doomy περάσματα και riffs βγαλμένα από τους βάλτους των blues και κλέβουν την παράσταση με τα διαβολεμένα τους solos, τα οποία προσδίδουν σπιρτάδα στην αποπνέουσα φρεσκάδα, νοσταλγική τους αύρα, ενώ η ωμή υπόσταση των φωνητικών, εντείνει την εθιστική vintage ατμόσφαιρα, που διακρίνει το θαυμάσιο, Dancing Madly Backwards.
Το όνομα της υποφαινόμενης μπάντας μαρτυρά τις κύριες επιρροές της και μας προϊδεάζει για την μουσική της, αν και οφείλω να ομολογήσω, πως τούτοι οι τύποι, όχι μόνο δεν καταφεύγουν σε αντιγραφή παλαιότερων ήχων, αλλά καταφέρνουν με μαεστρία να εμπνευστούν από αυτούς και να γεννήσουν το δικό τους μοναδικά απολαυστικό, heavy υβρίδιο vintage αισθητικής.
Ο ζαβολιάρικος χαρακτήρας των συνθέσεων του καταπληκτικού Dancing Madly Backwards, ο οποίος απογειώνεται από την εκρηκτική απόδοση της μπάντας, καθιστά τους ανερχόμενους Captain Crimson, πολλά υποσχόμενους, με τον συνθετικό οίστρο και την μουσική αρτιότητα του. Οπότε, καλό θα ήταν να κάνετε την χάρη στον εαυτό σας και να τους τσεκάρετε το συντομότερο.
Οι καλιφορνέζοι Rival Sons κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες μέσω της φημισμένης για την ακραία metal φιλοσοφία της, δισκογραφικής εταιρίας με όνομα: Earache Records, την τέταρτη συνολικά, μα τρίτη full length δουλειά τους, που φέρει τον τίτλο: Head Down. Η απαρτιζόμενη από τους Jay Buchanan σε φωνητικά, Scott Holiday σε κιθάρα, Robin Everhart σε μπάσο και Michael Miley σε ντραμς, μπάντα, συνεχίζει σε παρόμοια ηχοτοπία με τους προηγούμενους δίσκους της, μιας και οι 13 νέες συνθέσεις της, συνολικής διάρκειας 56 λεπτών, ακολουθούν την heavy προσέγγιση του blues rock ήχου αλλοτινών εποχών, που η μπάντα, λατρεύει.
Η απόδοση του συγκροτήματος ξεχειλίζει για ακόμη μια φορά ενέργεια και τσαγανό, ενώ οι νέες συνθετικές του ιδέες, αν και προδίδουν με ευκολία τις μπόλικες επιρροές του, διακρίνονται από μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα φρεσκάδας, που αναδεικνύει την ξεχωριστή τους ηχητική ταυτότητα με εύγλωττο τρόπο. Η παραγωγή του άλμπουμ είναι εξαιρετική, καθώς παρά το γεγονός, πως ντραμς και φωνή είναι ιδιαιτέρως ανεβασμένα στη μίξη, τα έγχορδα ακούγονται όπως ακριβώς τους αρμόζει, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και το περίφημο artwork του δίσκου, το οποίο δένει πάρα πολύ καλά, τόσο με την μουσική του, όσο και με τους στίχους του.
Η άλλοτε έχουσα μελαγχολική blues διάθεση κι άλλοτε διακριθείσα για το εκρηκτικό της ταμπεραμέντο, κιθάρα, δημιουργεί hard rock σπινθηροβόλα riffs, αλλά κι αιθέριες ακουστικές γέφυρες, οι οποίες αναδεικνύουν το στιβαρό μπάσο και τα groovy όσο δεν πάει ντραμς, τα οποία συνοδεύουν υπέροχα τα πάντα σε πρώτο πλάνο ευρισκόμενα φωνητικά, που θέλοντας και μη, κλέβουν την παράσταση στο Head Down με τον δυναμικό τους λυρισμό, ενώ η έντονη vintage αισθητική των Rival Sons, απογειώνεται από τα λιγοστά, μα εξόχως εμπνευσμένα, solos της κιθάρας, που μας ταξιδεύουν πίσω στην αθώα, μα και sexy, ηχητική era των hippies.
Όπως ίσως υποψιάζεστε, οι ταλαντούχοι κι άκρως ελπιδοφόροι, Rival Sons, δεν ανακαλύπτουν τον ηχητικό τροχό, μιας και οι δυναμικές του μελωδίες στηρίζονται σε μουσικές φόρμες, που κατέστησαν το rock παρελθόν αθάνατο, αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως στερούνται έμπνευσης ή φρεσκάδας, καθώς κρίνοντας από το πολύ καλό Head Down, τούτη η μουσική τετράδα, μοιάζει να έχει όλα τα φόντα για να διεκδικήσει και να κατακτήσει τις καρδιές των απανταχού φίλων του μοντέρνα εκτελεσμένου retro ήχου, που τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται παγκοσμίως σε πλήρη άνθιση, καθώς οι συνθέσεις του, είναι άκρως διασκεδαστικές. Τουτέστιν, επενδύστε άφοβα.
Ακόμη ένα εξαιρετικό ντεμπούτο μας ήρθε από τον heavy χώρο για φέτος, καθώς ο παρθενικός δίσκος των Αμερικάνων Black Cowgirl, ο οποίος τιτλοφορείται Weight Of Oblivion, έχει όλα εκείνα τα συστατικά, που χρειάζονται, για να τον καταστήσουν εξόχως απολαυστικό, αλλά και πολλά υποσχόμενο, για το μέλλον της άκρως ταλαντούχας μπάντας, που τον έγραψε.
Εν αρχή ην το line up τούτης της προερχόμενης από την Pensylvania και δημιουργημένης το 2008 μπάντας, το οποίο αποτελείται από 4 εξαιρετικούς μουσικούς και πιο συγκεκριμένα από τους: Ben McGuire σε κιθάρα και φωνή, Chris Casse σε μπάσο, Nate Rosenzweig σε κιθάρα και στα ντραμς ο Mark Hanna, που έχουν θητεύσει σε διάφορες μπάντες του heavy χώρου.
Εν συνεχεία είναι το εξαιρετικό artwork του δίσκου, που πλαισιώνει με υπέροχο τρόπο το εκπληκτικό μουσικό του περιεχόμενο, αλλά κι η στιχουργική του θεματολογία, η οποία ξεχειλίζει αυθορμητισμό, ενώ η μεστή παραγωγή του, προσδίδει στα διακριθέντα για την ηχητική τους ποικιλία κομμάτια του Weight Of Oblivion, μια άκρως γοητευτική για αυτά, retro αύρα.
Και τέλος, είναι οι ίδιες οι συνθέσεις των προικισμένων μουσικά Black Cowgirl αυτές, που καθιστούν το αποτελούμενο από τα προερχόμενα από τα δυο demo eps τους, 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 39 λεπτών, Weight Of Oblivion, εξαιρετικά εθιστικό, μιας και όλα τους διαθέτουν πάστα αγνού rock ύμνου, αλλά και στόφα μοντέρνας stoner ποιότητας.
Οι κιθάρες πλέκουν πιασάρικα riffs εκλεκτού stoner και υφαίνουν ψυχεδελικά solos με έντονες prog rock πινελιές, τα οποία και στολίζουν με απαλά space ηχοχρώματα, δημιουργώντας έτσι ένα ακαταμάχητο heavy κράμα trippy ήχου, το οποίο διαθέτει γενναίες ποσότητες groove ελέω των ντραμς, αλλά και μπόλικο fuzz, που οφείλεται στο σπινθηροβόλο και μεστό, μπάσο.
Τα παθιασμένα φωνητικά, θαρρώ, πως κλέβουν την παράσταση, αν και αυτό μάλλον θα αδικήσει τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, καθώς παρά την αψεγάδιαστη απόδοση της μπάντας, ο τομέας της φωνής είναι αυτός, που καθιστά τούτο το άκουσμα, απαράμιλλο, μιας και τα συναισθήματα, τα οποία προκαλούν αποδίδοντας τους στίχους, είναι εντονότατα.
Το δέσιμο των Black Cowgirl θυμίζει σκυρόδεμα, μιας και όλοι τους συνεργάζονται αρμονικά, ενώ οι μουσικές τους ιδέες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από φτασμένα συγκροτήματα της heavy σκηνής, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, καθώς τούτοι οι τύποι, έχουν την δική τους μοναδική ηχητική ταυτότητα, που καταστούν αδιαμφισβήτητη με το εξαίσιο ντεμπούτο τους.
Τα κομμάτια του καταπληκτικού Weight Of Oblivion ξεχωρίζουν για την σπιρτάδα τους και διακρίνονται για την αιθέρια υπόσταση τους, ενώ η αίσθηση φρεσκάδας, που τα grunge ψήγματα τους προσδίδουν, καθιστά την ζωηρή vintage αύρα τους συναρπαστική και προσδίδει στους ραγδαίως ανερχόμενους Black Cowgirl το status εξαιρετικά ελπιδοφόρας μπάντας. Εύγε!
Για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα δώσει την δέουσα προσοχή στον ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο των Γερμανών και δημιουργημένων το φθινόπωρο του 2009, Orcus Chylde, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Οι κατάλληλες συνθήκες επιτέλους βρέθηκαν κι έτσι, τούτη η ταλαντούχα μπάντα, δεν άργησε να με συναρπάσει, καθώς οι πλανεύτρες vintage μελωδίες της, από την πρώτη τους κιόλας νότα, καθιστούν την απαράμιλλη ηχητική ομορφιά τους, πραγματικά ακαταμάχητη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το εκπληκτικό Orcus Chylde αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 49 λεπτών περίπου και συνοδεύεται από ένα βουκολικής αύρας κι occult αισθητικής, artwork, το οποίο ταιριάζει υπέροχα, με την υφέρπουσα retro ατμόσφαιρα, του περιπετειώδους ηχητικού του περιεχομένου, ενώ διακρίνεται για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που αναδεικνύει τον οργανικό χαρακτήρα, του γεμάτου ζεστασιά ήχου της μπάντας.
Οι κιθάρες των Nico Rausch και Lukas Kunkel άλλοτε μας στέλνουν στα βάθη της ψυχεδελικής prog rock μουσικής αλλοτινών εποχών, με τις ηλεκτρισμένες τους μελωδίες κι άλλοτε φιλόξενα μας ταξιδεύουν σε σκοτεινά folk ηχοτοπία, με τα εκτεταμένα ακουστικά τους περάσματα, τα οποία πλαισιώνονται υπέροχα από τις αποπνέουσες μια φρέσκια αύρα, retro νότες του οργάνου και του hammond, που με ζηλευτή μαεστρία, χειρίζεται ο ταλαντούχος, Felix Gellrich.
Οι Dejan Zivkovic και David Neuendorf σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, συγκροτώντας ένα εξαιρετικό rythm section, το οποίο δεν αποτελεί μονάχα τον proto doom κορμό των συνθέσεων του δίσκου, καθώς είναι αρκετές οι φορές, που το απύθμενο groove τους, προσδίδει στον δίσκο κάποια άκρως γοητευτικά για αυτόν, ξεφτισμένα blues ηχοχρώματα, τα οποία απογειώνουν το 70's feeling των φωνητικών του Tobias Ritter.
To heavy στοιχείο του Orcus Chylde δεν είναι το κυρίαρχο σε αυτόν, μιας και τα riffs περιέχουν λιγότερο fuzz και περισσότερο ηχητικό ρομαντισμό, ενώ τα ψυχεδελικά solos, ευφραίνουν τις αισθήσεις με την σαγηνευτική τους μορφή. Το ζωηρό μπάσο εντείνει την σπιρτάδα, που τα μεστά ντραμς, προσδίδουν στον δίσκο, ενώ τα φτιαγμένα από ηχητική αστρόσκονη, όργανο και hammond, αποτελούν την πλέον αρμονική συντροφιά για τα παθιασμένα φωνητικά.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τούτο το δίσκο, που οι εξαιρετικά ταλαντούχοι και πολλά υποσχόμενοι, Orcus Chylde, κυκλοφόρησαν το περασμένο καλοκαίρι, αλλά θαρρώ, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια από εκείνες τις περιπτώσεις, που τα πολλά λόγια, δεν αρκούν για να περιγράψουν το μεγαλείο του ακούσματος και τα συναισθήματα, που αυτό προκαλεί. Οπότε κλείνοντας, θα περιοριστώ στο ότι το ονειρικό Orcus Chylde, είναι κυριολεκτικά, εξαιρετικό.
Δεν θα μπορούσαμε να υποδεχτούμε τον τελευταίο μήνα του τρέχοντος έτους καλύτερα, παρά με μια συναυλία τριών αξιόλογων συγκροτημάτων της εγχώριας heavy σκηνής και φυσικά, με εκλεκτή παρέα. Η συναυλία ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 21:00, αλλά λίγο η απρόσμενη και ξαφνική βροχή, που καθυστέρησε την άφιξη του κόσμου στο Gagarin 205 και λίγο το ντόπιο συνήθειο της μη τήρησης του προγράμματος, μετέθεσαν την έναρξη του live για τις 22:20 οπότε και οι Αθηναίοι Mahakala, που πρόκειται να κυκλοφορήσουν τον νέο τους δίσκο, Devil's Music, κάπου μέσα στις αρχές του 2013, ανέβηκαν στο σανίδι του club.
Το set τους, το οποίο κράτησε περίπου 55 λεπτά, αποτελείτο από 8 κομμάτια αν θυμάμαι καλά, ενώ ξεχώρισε για την απύθμενη ενέργεια, που η μπάντα έβγαλε επί σκηνής. Ο μπασίστας και τραγουδιστής, Δημήτρης, έκλεψε την παράσταση με την εκρηκτική του εμφάνιση, αλλά και με την πολύ καλή φωνή του, η οποία θαρρώ, πως ταιριάζει καλύτερα σε περισσότερο metalικές μελωδίες. Τέλος και οι δυο ταλαντούχοι κιθαρίστες της μπάντας, Steve και Νίκος, ήταν εξαιρετικοί στα καθήκοντα τους, αλλά κι αρκετά κινητικοί επί σκηνής, ενώ πολύ καλός υπήρξε κι ο Κώστας στα ντραμς, ο οποίος κράτησε με δυναμισμό και μαεστρία τα μπόσικα.
Μουσικά οι Mahakala εμφανίστηκαν μπερδεμένοι, καθώς στοιχεία κλασικού metal εναλλασσόταν με heavy rock ψήγματα, αλλά κι έντονα Iron Maiden αισθητικής περάσματα, τα οποία άφησαν μια όχι και τόσο ξεκάθαρη γεύση, όσον αφορά την ηχητική τους ταυτότητα, αν και αυτή η ποικιλία στον ήχο τους, μάλλον αποδείχθηκε θετική για αυτούς, μιας και κατέδειξε με σαφήνεια, ότι όλοι τους είναι ιδιαιτέρως ταλαντούχοι. Το μόνο, που μένει, είναι να φιλτράρουν λίγο ακόμη τις μπόλικες επιρροές τους, έτσι ώστε να καταφέρουν να πιάσουν το μάξιμουμ των μεγάλων μουσικών τους δυνατοτήτων. Δέκα περίπου λεπτά μετά το τέλος της ξεσηκωτικής εμφάνισης των Mahakala, γύρω στις 23:25 στο σανίδι ανέβηκαν οι ανερχόμενοι 1000mods.
Οι προερχόμενοι από το Χιλιομόδι Κορινθίας, μα πλέον εγκατεστημένοι στην Αθήνα, 1000mods, έχοντας έναν εξαιρετικό δίσκο στις αποσκευές τους, αλλά και μπόλικες συναυλιακές εμπειρίες από τις βόλτες τους στην Ευρώπη, μας συνεπήραν με την πρώτη τους κιόλας νότα, καθώς το κράμα ψυχεδελικού stoner, που παίζουν, μας έστειλε στις αχανής desert space ερήμους, όπου και μας καθήλωσε για τα επόμενα 50 περίπου λεπτά -για όσο διήρκεσαν δηλαδή τα 8 κομμάτια, που έπαιξαν. Η απόδοση της μπάντας ήταν εξαιρετική, αλλά δυστυχώς ο ήχος της ήταν επιεικώς κάκιστος στην αρχή του set τους και μέτριος στη συνέχεια του.
Στα πρώτα δυο κομμάτια η φωνή δεν ακουγόταν καθόλου, ενώ μετά αν και ανέβηκε λίγο η ένταση της, η κατάσταση δεν έφτασε ποτέ σε ανεκτά επίπεδα. O Dani πάντως φαινόταν να δίνει τα πάντα επί σκηνής, καθώς πέραν των προβλημάτων ήχου στη φωνή, οι τεράστιες μπασογραμμές του μας ισοπέδωσαν σε συνεργασία με το εκρηκτικό παίξιμο του Λάμπρου στα ντραμς, ο οποίος με κάθε του χτύπημα, ήταν λες και προσπαθούσε να γκρεμίσει τα τύμπανα του. Οι κιθάρες από Γιάννη και Γιώργο, συνεργάστηκαν πολύ καλά, μιας και μας έστειλαν στην χώρα της heavy επαγγελίας με τα γεμάτα fuzz riffs και τα μεθυσμένα leads τους.
Όπως μάλλον υποψιάζεστε, οι 1000mods συνέρπασαν άπαντες με την μεστή τους εμφάνιση, ενώ ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά για τους παλιούς στο χώρο Lord 13, που γύρω στις 12:15 ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin 205. Η ηχητική παρέα των Dee σε μπάσο, Δημήτρη σε φωνητικά, Κώστα σε ντραμς και Γιάννη σε κιθάρα, ήταν αψεγάδιαστη επί σκηνής, καθώς απέδωσε όλα τα κομμάτια της με περίσσιο επαγγελματισμό, δείχνοντας ανεπηρέαστη από την μείωση των 400 περίπου ατόμων, που αποτέλεσαν το κοινό, κατά την διάρκεια του set της, αν και αυτό μάλλον έπαιξε το ρόλο του, ως προς το μειωμένη κέφι κι ενέργεια, που έβγαλαν οι Lord 13 στην εμφάνιση τους. Μια τίμια εμφάνιση από μια εξαιρετική στο είδος της μπάντα.
Η εγχώρια σκηνή απέδειξε για ακόμη μια φορά, πως διάθεση και ταλέντο υπάρχει, όμως κάποια πράγματα θέλουν ακόμη λίγη προσπάθεια κι όχι μόνο από πλευράς μουσικών, αλλά κι από πλευράς κοινού και διοργανωτών. Τα πηγαδάκια κατά τη διάρκεια του live έκαναν για ακόμη μια φορά την εμφάνιση τους, ο ήχος υπήρξε για ακόμη μια φορά μέτριος, ενώ ο εξαερισμός μάλλον δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των εγχώριων clubs. Όπως και να' χει, το συγκεκριμένο live υπήρξε άκρως διασκεδαστικό, καθώς οι μπάντες κατάφεραν να μας κρατήσουν εξαιρετική συντροφιά για περίπου τρεις ώρες, ενώ το όλο κλίμα πάρα τα μικροπροβλήματα, ήταν άκρως φιλικό κι ευδιάθετο. Είθε να ξαναζήσουμε παρόμοιες στιγμές το συντομότερο.
Υ.Γ. Τις θερμές μου ευχαριστίες σε Βασίλη και Dr.Doom, τόσο για την καλή παρέα, όσο και για τα videos, την ενσωμάτωση των οποίων στο παρών κείμενο, δεν αρνήθηκαν. Εις το επανιδείν!
Δεν μετρούν πάνω από τρία χρόνια ζωής οι προερχόμενοι από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, Ides Of Gemini, οι οποίοι κυκλοφόρησαν φέτος μέσω της φημισμένης Neurot Recordings, την τρίτη τους δουλειά, μα πρώτη full length, με τίτλο: Constantinople. Η εν λόγω μπάντα, που απαρτίζεται από την άκρως ταλαντούχα Sera Timms σε φωνή και μπάσο, τον γνωστό metal δημοσιογράφο, J.Bennett σε κιθάρες και φωνητικά και την Kelly Johnston σε ντραμς και φωνητικά, προσεγγίζει την βασισμένη σε φόρμες του ακραίου ήχου μουσική της με έναν εξόχως κολακευτικό για αυτή, μινιμαλισμό, ενώ ξεχωρίζει για την μεγάλη της αγάπη στο reverb.
Ο ντεμπούτο δίσκος των ανερχόμενων Ides Of Gemini, ο οποίος αποτελείται από 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 43 λεπτών, τα 4 εκ των οποίων περιέχονται με λίγο διαφορετική μορφή και στο προ διετίας demo τους, ξεχωρίζει για το πανέμορφο artwork, που φιλοτέχνησε η συνιδρυτής και πολυπράγμων frontwoman τους, ενώ διακρίνεται για την πολύ καλή παραγωγή του, η οποία είναι αποτέλεσμα της δικής τους δουλειάς στον τομέα αυτό, αλλά και της συνεργασίας τους, τόσο με τον Chris Rakestraw, ο οποίος ανέλαβε την μίξη του άλμπουμ, όσο και με τον James Plotkin, που επιμελήθηκε το mastering, του αλλόκοτα όμορφου, Constantinople.
Η στοιχειωτική ατμόσφαιρα, που η λιτή παραγωγή έχει προσδώσει στο υποφαινόμενο άλμπουμ, απογειώνει το κνησμώδες ηχητικό περιεχόμενο του, το οποίο πλαισιώνεται υπέροχα, από τις νοσηρές συνέπειες της σωματικής κατάπτωσης στον ψυχολογικό τομέα, που με γλαφυρότητα οι στίχοι του Constantinople περιγράφουν. Η κιθάρα πατάει σε ένα κολακευτικό για τις αιθέριες μελωδίες του δίσκου, black μοτίβο, το οποίο τα στρατιωτικού ρυθμού ντραμς, πλαισιώνουν με έξοχο τρόπο, ενώ το μεστό μπάσο, ντύνει τις γυμνές, μα όχι και απλοϊκές ως προς τη δομή τους, συνθέσεις των Ides Of Gemini, με τον ανεπαίσθητα επιβλητικό, υπόκωφο ήχο του.
Τα doom ψήγματα συμπλέκονται σε μια αέναη μάχη με τις έντονες black πινελιές, που η κιθάρα του Bennett δημιουργεί, ενώ αμφότερα συνυπάρχουν αρμονικά, με τις progressive αναφορές του έτερου συνιδρυτή των Ides Of Gemini. Η ανθρώπινη και παγερή συγχρόνως, αύρα των ντραμς, που οφείλεται στην προσθήκη της Johnston στη μπάντα είναι άκρως σημαντική για την μουσική της, καθώς κρατά το ρυθμό των κομματιών με εξαιρετική επιτυχία, ενώ συνεργάζεται φανταστικά με το μπάσο της Timms, το οποίο παράγει απειλητικής υπόστασης, υφέρπουσες μελωδίες, που αναδεικνύουν, το μεγαλείο της καθηλωτικής της ερμηνείας στα φωνητικά.
Η προερχόμενη από τα έγκατα της ψυχής, αισθαντική φωνή της αρχηγού της μπάντας, αποτελεί το κεράσακι στην διεστραμένη ηχητική τούρτα, που ακούει στο όνομα Constantinople, καθώς η εύθραυστη υπόσταση της, σαγηνεύει τις αισθήσεις και μεθά το μυαλό, ενώ συμβάλει τα μέγιστα στην αρρωστημένα αέρινη ατμόσφαιρα του δίσκου. Η μινιμαλιστική αισθητική των ανερχόμενων κι άκρως ελπιδοφόρων Ides Of Gemini, αποτελεί μια εξόχως σαγηνευτική ηχητική έκπληξη για την ευρύτερη heavy σκήνη, καθώς η φρεσκάδα, που διαπερνά τις καλυπτόμενες από πέπλο μυστηρίου, ελεγειακές τους μελωδίες, αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον τους.
