Eyehategod

Τι να πρωτοπεί κανείς για τους σχηματισμένους το 1988 στη Λουϊζιάνα της Νέας Ορλεάνης, Eyehategod, οι οποίοι επηρέασαν σημαντικά κι ανεξίτηλα τον ακραίο metal ήχο, μιας κι εν πολλοίς όρισαν αυτό, που σήμερα ονομάζουμε sludge. Τούτοι οι τύποι, που έχουν βιώσει όλων των λογής τα δεινά στη ζωή τους, πέτυχαν μέσα από τις κακουχίες να συνεχίσουν να υπάρχουν πρώτα ως άνθρωποι κι εν συνεχεία ως μουσικοί, όπως αποδεικνύει κι η νέα τους δουλειά.

Η οποία μάλλον ορίζει μια νέα αρχή για τους Eyehategod, καθώς η ομώνυμη υπόσταση της θαρρώ, πως σηματοδοτεί το σημείο μηδέν κι επανεκκίνησης για εκείνους, ειδικά από την στιγμή, που στη διάρκεια των ηχογραφήσεων της, οι μοίρες τους χτύπησαν αλύπητα και πάλι, καθώς ο εκ των ιδρυτών τους, Joe Lacaze, τα δυναμικά ντραμς του οποίου, ακούμε σε τούτο το δίσκο, άφησε τα εγκόσμια νικημένος από τα χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, που αντιμετώπιζε.

Ο Mike Williams στα φωνητικά συνεχίζει να λοιδορεί τα κακώς κείμενα της ζωής με το ίδιο πάθος και την οργή όπως και πριν από 25 περίπου χρόνια κι ο από τότε συνοδοιπόρος του Jimmy Bower εξακολουθεί να θερίζει με τα βίαια κι υπέρ του δέοντος βαριά riffs του, τα οποία σιγοντάρει με την δική του κιθάρα ο σχετικά νέος στη μπάντα Brian Patton, ενώ ο Gary Mader με το γεμάτο fuzz μπάσο του, απογειώνει το πυκνό κι ογκώδες τελικό ηχητικό σύνολο.

Τα 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 43 λεπτών, που αποτελούν το πέμπτο άλμπουμ των θηριωδών Eyehategod κολακεύονται από την τέλεια ισορροπημένη παραγωγή και μας προσφέρουν έναν εξόχως απολαυστικό heavy οργασμό, που βρίθει Southern κι ακραίων heavy στοιχείων, καθώς συνδυάζει άψογα την punk αλητεία με την hardcore οργή και την blues μελαγχολία με τον doom όλεθρο, χαρίζοντας μας έναν ισοπεδωτικά όμορφο sludge ορυμαγδό.

Δεν γνωρίζω αν οι κακοτοπιές στέρεψαν πλέον για τους Eyehategod, πράγμα το οποίο εύχομαι κι ελπίζω, αλλά είμαι σίγουρος, πως τούτοι οι τύποι θα συνεχίσουν να βλέπουν τη ζωή σαν ένα κακόγουστο αστείο και δεν θα σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τα εμπόδια της με την δέουσα περιφρόνηση, που μάλλον τους αξίζει και θαρρώ, πως η επόμενη κυκλοφορία τους δεν θα μας έρθει με 14 χρόνια καθυστέρηση όπως τούτη εδώ. Ως τότε όμως, Agitation! Propaganda!

Eyehategod: Facebook / Official Website