Στη Γένοβα της Ελβετίας σχηματίστηκαν το 1996 οι τρομεροί Impure Wilhelmina, οι οποίοι έπειτα από αρκετές αλλαγές στην σύνθεση τους, απαρτίζονται πλέον από τον εκ των ιδρυτών τους, Michael Schindl σε φωνή, κιθάρα και πλήκτρα, τον Diogo Almeida στην κιθάρα, τον Sebastien Dutruel στο μπάσο και τον Mario Togni στα ντραμς, ενώ αξίζει να αναφερθεί το γεγονός, πως στον νέο τους δίσκο, συμμετείχαν σε κιθάρα και μπάσο, οι Matthieu Hardouin και Mathias Perrin, αντίστοιχα, οι οποίοι πλέον δεν βρίσκονται στην σύνθεση της μπάντας.
Το έσχατο χρονικά πόνημα των Impure Wilhelmina, το οποίο αποτελεί την ένατη συνολικά δουλειά τους, μα την έκτη με full length μορφή, κυκλοφόρησε τον περασμένο Φλεβάρη από την Hummus Records υπό τον τίτλο: Black Honey και περιέχει 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 63 λεπτών, ενώ άξια ειδικής μνείας είναι η αψεγάδιαστη παραγωγή του, που πετυχαίνει να αναδείξει υπέροχα τις πολυσχιδείς συνθέσεις του, με την δυναμική και την διαύγεια της, που απογειώνουν την εφάμιλλη με τα ορμητικά νερά ενός ιλιγγιώδους καταρράκτη, ροή του.
Η περιπετειώδης μουσική των Impure Wilhelmina, η οποία αποτυπώνει με κάθε της νότα τη μοναδική ηχητική τους ταυτότητα, περιέχει έντονα doom στοιχεία κι ανάγλυφα post hardcore ηχοτοπία και post punk ηχοχρώματα και διακρίνεται για την σχεδόν pop προσέγγιση της στα γοτθικής υφής doom/death ψήγματα της, τα οποία φέρουν μια σαγηνευτική 90's metal αύρα στην μελαγχολική ραχοκοκαλιά τους, ενώ τα αγχωτικά grunge ρινίσματα του Black Honey, καθιστούν το τελικό ηχητικό σύνολο εξόχως απολαυστικό και ιδιαιτέρως πλούσιο μουσικά.
Τα ισχνά black metal ξεσπάσματα κολακεύουν την υφέρπουσα μα συνάμα μεθυστική post rock ατμόσφαιρα του Black Honey κι εντείνουν το νόημα και την απαισιοδοξία των ρεαλιστικών στίχων του, που καταπιάνονται με την απογοήτευση και την μοναξιά, που μεγάλος μέρος της ανθρωπότητας αισθάνεται και βιώνει ηθελημένα ή μη στις μέρες μας, ενώ η alternative υφή του, απογειώνεται από την κυρίαρχη στον ήχο των Impure Wilhelmina κιθάρα, που ξερνάει riffs, καθώς και leads, αλλά και solos, αγριεμένα και γαλήνια συγχρόνως, με περισσή μαεστρία.
Ο πυκνός και μεστός ήχος του Black Honey οφείλεται στο δυνατό του μπάσο και την fuzz υπόσταση του, καθώς και στα άκρως δυναμικά ντραμς του, τα οποία ορίζουν κατά βούληση το τέμπο του και το διανθίζουν με γενναίες ποσότητες groove, χαρίζοντας του έτσι ένα αρκούντως heavy εκτόπισμα, που καθηλώνει με την θηριώδη όψη του και τις πληγωμένες κι ευγενικές του προθέσεις, οι οποίες αποτυπώνονται με θεατρικότητα από τα ως επί το πλείστο καθαρά κι αρμονικά φωνητικά, ενώ τα πλήκτρα δένουν με δεξιοτεχνία το τελικό ηχητικό σύνολο.
Οι μουσικές αναζητήσεις των Impure Wilhelmina είναι δύσκολο να μπουν σε στεγανά, καθώς η ποικιλία των συνθέσεων τους είναι το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα τους, ενώ ο συνθετικός τους οίστρος κι η εκτελεστική δεινότητα τους, αποτελούν εχέγγυα για την ποιότητα και την μοναδικότητα του ήχου τους, καθώς πέτυχαν για ακόμη μια φορά να συνδυάσουν με απόλυτη επιτυχία μπόλικα rock και metal στοιχεία και να μας χαρίσουν έτσι με το Black Honey ακόμη ένα διαμάντι, που καθηλώνει με την λαβωμένη και θλιμμένη του ομορφιά. Υπόκλιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου