Kyuss Lives!

25η Μαρτίου 2011. Ημέρα Παρασκευή. Με αφορμή τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, οι κάτοικοι της Ελλάδος, προβαίνουν σε μαζικές εξόδους από τις πόλεις και την ρουτίνα της καθημερινότητας τους, επ'ευκαιρία και του τριημέρου που προέκυψε. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μεγαλύτερη έξοδος γίνεται από Αθήνα μεριά. Οι πλειοψηφία των κατοίκων της πρωτεύουσας άδραξε την ευκαιρία για μια μίνι εκδρομή μακρυά από το κλεινόν άστυ. Όμως αρκετοί ήταν αυτοί που αρνήθηκαν να φύγουν απ' την πόλη κι επίσης, αρκετοί ήταν και αυτοί, που προτίμησαν να την επισκεφτούν αυτές τις ημέρες. Ο λόγος? Η παρακολούθηση της συναυλίας των 3/4, των διαλυμένων απ' το μακρινό 1995, Kyuss, που μας επισκέφτηκαν, υπό το όνομα Kyuss Lives!, για μια συναυλία στο Fuzz, το οποίο, βρίσκεται σε αρκετά κεντρικό σημείο της πόλης.

Έφτασα έξω απ' τον συναυλιακό χώρο, περίπου στις 20:15, και αφού διέσχισα το αρκετά μεγάλο πλήθος που ήταν πέριξ αυτού, μπήκα μέσα στο κλαμπ. Ο χώρος κάτω ήταν ήδη, σχεδόν, γεμάτος. Κατευθύνθηκα προς τον εξώστη, όπου πέρα από δύο ή τρεις σειρές στο κάγκελο μπροστά, ο υπόλοιπος χώρος ήταν άδειος. Το ρολόι έδειχνε 20:30 και στη σκηνή βγήκαν οι Ολλανδοί, Drive By Wire, που έπαιζαν για δεύτερη φορά στην καριέρα τους σε ελληνικό έδαφος και μπροστά σε ελληνικό κοινό, κάτι που σύμφωνα με τα λεγόμενα της τραγουδίστριας αλλά και την ενέργεια που έβγαλαν πάνω στη σκηνή, φάνηκε να το χαίρονται πολύ, πάρα πολύ. Αυτό μεταδόθηκε και στο κοινό.

Ομολογώ, ότι αν και τους ήξερα σαν όνομα, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα με τη μουσική τους. Μετά τα δύο πρώτα κομμάτια που έπαιξαν χωρίς ενδιάμεση διακοπή, αλλά και το όλο setlist τους γενικότερα, κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος που δεν τους είχα δώσει κάποια σοβαρή ακρόαση ως τώρα. Έπαιξαν για περίπου σαρανταπέντε λεπτά και το μείγμα Q.O.T.S.A., The Gathering, Kyuss με ολίγη από ψυχεδέλεια, ικανοποίησε το κοινό και το ζέστανε αρκετά. Πράγμα που αποδείχτηκε σχετικά εύκολο καθώς η μουσική τους ήταν καθ' όλα ταιριαστή για να μας βάλει στο κλίμα και να μας προϊδεάσει για το τι θα ακολουθούσε. 

Μέσα σε 15 λεπτά, το crew των συγκροτημάτων, είχε ξεστήσει τον εξοπλισμό του support group και είχε κάνει κι ένα μικρό, πρόχειρο και τελευταίο, soundcheck, πριν βγούνε στη σκηνή οι Καλιφορνέζοι που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία, κάτι που αποδεικνύεται απ' το γεγονός ότι η συναυλία είχε γίνει sold out πριν δύο μήνες, τότε, δεν είχε ανακοινωθεί ακόμη ότι θα υπάρξει και opening act. Σύμφωνα, με τα όσα αναγραφόταν στο εισιτήριο και στο δελτίο τύπου, οι μάγκες απ' την Καλιφόρνια θα έβγαιναν στη σκηνή στις 21:30. Πράγματι, έτσι έγινε. Ακριβώς στην ώρα τους και μετά από ένα μικρό διαστημικό intro, οι πρώτες γαρδένιες έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό του κατάμεστου, συναυλιακού χώρου. Έκσταση. Πραγματικά, ένα αγριεμένο μπάσιμο της μπάντας, που άρπαξε το κοινό με τσαμπουκά και το ταρακούνησε, σχεδόν χωρίς να το αφήσει να πάρει έστω και μια ανάσα, για τα επόμενα 90 λεπτά περίπου. 

Η μπάντα βρέθηκε σε εξαιρετική φόρμα. Ο Garcia, αν και νηφάλιος, δεν είχε κανένα λάθος στα φωνητικά, ο Oliveri στο μπάσο έδωσε ρέστα και η μορφάρα που ακούει στο όνομα Brant Bjork, απλά έδωσε σόου πίσω από το Drum-kit του. Ο Fevery, που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Homme, στην κιθάρα, όχι απλά στάθηκε αξιοπρεπώς, αλλά θα έλεγα ότι γέμισε τις μπότες του αυθεντικού και απόντα κιθαρίστα, δείχνοντας ότι έχει δέσει απίστευτα καλά με τους υπόλοιπους. Σαν να μη πέρασε μια μέρα, απ΄τα ένδοξα για αυτούς, 90's. Τότε που αποφάσισαν να το διαλύσουν, όντας στην κορυφή και αγνοώντας, επιδεικτικά, τις σειρήνες του MTV αλλά και του μουσικού τύπου γενικότερα. Μεγάλη μαγκιά αυτή η απόφαση τότε, ακόμη μεγαλύτερη μαγκιά η απόφαση να βγουν σε περιοδεία μετά από τόσα χρόνια, χωρίς μάλιστα να έχουν στη σύνθεσή τους, τον συνδημιουργό των ύμνων τους, και ιδρυτικό μέλος τους, τον αυθεντικό τους κιθαρίστα, όπως προανέφερα. Πράγμα που όπως αποδείχτηκε, ουδόλως τους επηρέασε αρνητικά.

Ο ήχος ήταν πολύ καλός για τα δεδομένα του κλαμπ αλλά και της μουσικής του συγκροτήματος. Το setlist, πολύ δυνατό αν και σίγουρα θα χωρούσαν 3-4 τραγούδια ακόμη, όπως το Demon Cleaner, που ήταν και το μοναδικό που έλειψε τόσο πολύ, κρίνοντας απ' τα σχόλια του κοινού. Ακόμη κι έτσι, όμως, το live αυτό ήταν ένας πραγματικός δυναμίτης. Όσοι δεν πρόλαβαν ένα εισιτήριο ή για κάποιο λόγο δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν στη συγκεκριμένη συναυλία, θα έχουν και δεύτερη ευκαιρία το καλοκαίρι, στις αρχές του Ιούλη, στα πλαίσια του Rockwave Festival. Τότε, θα μας ξαναέρθουν και δεν θα υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσους τους χάσουν διότι τέτοιες μπάντες live δεν πρέπει να χάνονται από κανέναν λάτρη της σκληρής μουσικής. Απόδειξη αυτού, το γεγονός ότι στη συναυλία συναντούσες από 50άρηδες εώς και 15χρόνους κι ας ήταν η πλειοψηφία του κοινού εκεί γύρω στα πρώτα άντα. Η μπάντα, συντήρησε το μύθο της και σίγουρα ενίσχυσε την υστεροφημία της με αυτή την εμφάνιση.

Η σκόνη της καλιφορνέζικης ερήμου που απλώθηκε στον ουρανό μας το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, θα μείνει ως έχει, ανεπηρέαστη από τα όποια άσχημα καιρικά φαινόμενα προκύψουν, έως τις αρχές του επόμενου Ιούλη, όπου αναμένεται να ενισχυθεί σημαντικά. Ως τότε, με τη βοήθεια του διαδικτύου και αφού ευχαριστήσουμε τα παιδιά που τράβηξαν τα βίντεο αλλά και τα ανέβασαν στο διαδίκτυο, ας πάρουμε μια γεύση του τι έγινε στην εν λόγω συναυλία, εμείς που ήμασταν εκεί για να θυμηθούμε τι έγινε -αν και δύσκολα θα το ξεχάσουμε- αλλά και εσείς που δυστυχώς, χάσατε αυτή την τρομερή συναυλία.

Phantasmagoria

Στο παρόν ιστολόγιο θα εκφράζουμε τις μουσικές μας προτιμήσεις και μόνο αυτές. Δεν έχουμε πρόθεση να στάξουμε χολή ή μέλι για το οτιδήποτε ή τον οποιονδήποτε.
Μοναδικός σκοπός της Φαντασμαγορίας είναι η προσπάθεια περιγραφής της μουσικής που γουστάρουμε να ακούμε.

Όπως είναι λογικό, επειδή η μουσική, δεν μπορεί παρά να ιδωθεί μέσα από υποκειμενικό πρίσμα, θα υπάρξουν υπερβολές, θετικές ή αρνητικές. Αν και όποτε συμβεί κάτι τέτοιο σε κάποια από τις αναρτήσεις μας, να ξέρετε ότι δεν θα είναι εκουσίως ή κακοβούλως.
Ας αφήσουμε τα λόγια όμως κι ας χαθούμε στις νότες που κατακλύζουν τα ακουστικά ή/και τα ηχεία μας κυριεύοντας έτσι, τις αισθήσεις και το μυαλό μας..

The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - From the Stairwell

Το έτος 2000 στην Ολλανδία, δημιουργήθηκε ένα μουσικό project με σκοπό να ΄ντύσει΄ με τη μουσική του παλιές, κλασσικές ταινίες του βουβού κινηματογράφου. Το όνομα του, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, που σύμφωνα με τα μέλη της μπάντας, είναι εμπνευσμένο από το ΄σβηστό΄ ηφαίστειο που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της Αφρικής, στη Βόρεια Τανζανία, το δεύτερο συνθετικό του ονόματος, αντιπροσωπεύει γι' αυτούς, ένα μυστηριώδες, ζωηρό, ευρισκόμενο σε έκσταση και μαύρο σα σκιά, πνεύμα. Το τελευταίο συνθετικό του ονόματός τους, μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί ως η συνύρπαξη διαφορετικών ατόμων σε μια ομάδα, που αυτή και μόνο, ορίζει τα άτομα ως προς την ύπαρξη τους μέσα της. Χωρίς αυτή, σε πιο απλά ελληνικά, δεν υπάρχουν. Αυτοί είναι, με μια πολύ συνοπτική ματιά, οι Ολλανδοί TKDE, όπως θα τους αναφέρουμε για λόγους ευκολίας από εδώ και στο εξής.

Οι TKDE λοιπόν, μέσα από την πάροδο του χρόνου, από δύο μέλοι, έγιναν επτά. Από μουσικό project που μοναδικό σκοπό είχε το ντύσιμο κινηματογραφικών μεγαθηρίων όπως το Metropolis ή/και το Nosferatu, μετεξελίχθηκε σε ένα κανονικό μουσικό συγκρότημα. Μέσα στα 11 χρόνια της ύπαρξής τους έχουν κυκλοφορήσει ένα EP, πολλά Singles και τρεις μέχρι στιγμής, ολοκληρωμένους δίσκους. Ο τελευταίος από αυτούς, με τίτλο From the Stairwell, κυκλοφόρησε φέτος, τη χρονιά που ήδη διανύουμε. Όπως, προφανώς, καταλάβατε, θα προσπαθήσουμε να σας περιγράψουμε τι ακούμε σε αυτόν το δίσκο και πως αισθανόμαστε ακούγοντάς το. Αποδείχτηκε ότι η αποστολή μας δεν ήταν και η πιο εύκολη.

Η μουσική τους δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί κι αυτό οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους. Είτε διότι τα όργανα που ακούγονται είναι πολλά και όχι συνηθισμένα (ξυλόφωνο, τρομπόνι π.χ.) είτε διότι οι θεωρητικές μου γνώσεις πάνω στη μουσική, βρίσκονται σε νηπιακό στάδιο. Πολύ απλοϊκά, μπορούμε να πούμε ότι διακρίναμε στοιχεία jazz, post rock, ambient, doom και drone. Όλα αυτά μαζί, συνδυασμένα με έναν εξωπραγματικά όμορφο τρόπο, αλλά και χώρια, καθώς σε σημεία το ένα υπερκαλύπτει το άλλο, χωρίς όμως, να το επισκιάζει. Σχήμα οξύμωρο, το ξέρω, αλλά έλα που δεν βρίσκω πιο σωστό τρόπο για να το περιγράψω.

Οχτώ κομμάτια υπάρχουν στον δίσκο, που σύμφωνα με τα όσα μας γνωστοποιεί η μπάντα μέσα από το booklet της συσκευασίας του cd, έχουν σκοπό να μας βάλουν μέσα σε μια διάθεση. Όχι όμως κάποια συγκεκριμένη διάθεση. Χαρά, λύπη, ευτυχία, θλίψη. Όλα αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν κι όλα είναι ευπρόσδεκτα, διότι αν λείψει κάποιο από αυτά, τότε αυτομάτως, μειώνεται η δύναμη και η επιρροή κάποιου άλλου. Αρκεί να αντιμετωπίζονται με το σωστό τρόπο. Εποικοδομητικά κι όχι σαν δικαιολογίες. Όλα αυτά τα συναισθήματα καθώς κι ακόμη περισσότερα, περιλαμβάνονται σε μια μουσική ιστορία που οι TKDE μας διηγούνται μέσω των μελωδιών τους αλλά και των ελάχιστων στίχων τους. Παράξενο, δεν σας φαίνεται? Διήγηση με νότες και ουχί με λόγια. Ιδιοφυές! Μια έξοχη ιδέα, πραγματικά.

Τέλος, αν έχετε όρεξη να μπείτε σε μια ΄διάθεση΄ τότε ακούστε το From the Stairwell. Αν είστε καλά ίσως σας κάνει καλύτερα. Αν πετάτε στα σύννεφα τότε μάλλον θα σας προσγειώσει στην πραγματικότητα, απότομα ή όχι, εσείς θα το κρίνεται. Αν είστε χάλια τότε δεν έχετε τίποτα να χάσετε. Πόσο πιο χάλια μπορεί να γίνετε ακούγοντας μουσική? Αντιθέτως, μάλλον καλύτερα θα νιώσετε. Αν πάλι δεν έχετε καμία όρεξη να παίξετε με τα αισθήματά σας και απλά θέλετε να διατηρηθείτε στην συναισθηματική κατάσταση στην οποία ήδη βρίσκεστε, τότε και πάλι σας το προτείνουμε διότι οι συναισθηματικές πτυχές αυτού του δίσκου, όπως ήδη αναφέραμε, είναι πολλές και ποικίλες και μπορείτε να αρκεστείτε σε όποιες από αυτές θέλετε. Σίγουρα, δεν πρόκειται για ένα εύκολο άκουσμα, αλλά αυτό δεν μειώνει επ'ουδενί την αξία του, με την οποία, μπήκε ήδη στις αγαπημένες μου κυκλοφορίες της τρέχουσας χρονιάς.

Υ.Γ. Ως ένα μικρό δείγμα της μουσικής του From the Stairwell αλλά και του συγκροτήματος σας προτείνουμε το παρακάτω κομμάτι, που αν και δεν βρίσκεται στον εν λόγω δίσκο, αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της μουσικής που ακούγεται εκεί. Το εν λόγω κομμάτι είναι διασκευή. Η πρωτότυπη έκδοση του ανήκει στους πρωτοπόρους του doom metal και πολύ αγαπητούς στο ελληνικό κοινό, Saint Vitus, και ο τίτλος του, Patra.

Darkest Era - The Last Caress Of Light

Πρώτος, ντεμπούτο, δίσκος της χρονιάς που άκουσα φέτος είναι το The Last Caress Of Light των πολλά υποσχόμενων και όπως ήδη καταλάβατε, πρωτοεμφανιζόμενων, Darkest Era. Η χρονιά που δημιουργήθηκαν είναι το 2005 και η χώρα από την οποία προέρχονται είναι η Βόρειος Ιρλανδία. Το συγκρότημα αποτελείται από πέντε μέλοι, δύο γυναίκες (σε κιθάρα και ντραμς) και τρεις άντρες (σε φωνή, κιθάρα, μπάσο). Πριν κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά μας είχαν προσφέρει μια ιδέα του τι θα ακολουθήσει με τρεις κυκλοφορίες (η μια κάτω από πρώτο τους όνομα, Nemesis) demo EP's. Οι ενδείξεις λοιπόν υπήρχαν, κι όποιοι τις αγνόησαν, τώρα θα αυτομαστιγώνοντε, και με το δίκιο τους. Υπερβολές? Μπα, κάθε άλλο.

Ο δίσκος αποτελείται από 8 τραγούδια, 4 εκ των οποίων βρίσκονται και στα 2 EP's τους ελαφρώς αλλαγμένα. Ίσως σε μερικούς φανούν λίγα τα τραγούδια αλλά οι διάρκειες τους, που είναι λίγο πάνω από τον γενικό μέσο όρο, καθώς και το συναίσθημα που αποπνέουν θα σας αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένους. Αγνό heavy metal με επικό feeling και με κελτικές folk αναφορές που αποτίουν φόρο τιμής σε αρκετά από τα συγκροτήματα-μεγαθήρια του παρελθόντος όπως οι Ιρλανδοί Thin Lizzy αλλά και του παρόντος, όπως οι Σουηδοί Grand Magus, οι Αμερικάνοι (The Lord Weird) Slough Feg και φυσικά οι σχεδόν συμπατριώτες τους, Primordial. Επιρροές από όλους αυτούς θα ακούσετε εδώ αλλά αν ψάχνετε για αφορμές θαψίματος και κατηγορίες αντιγραφής, λυπάμαι χάσατε. Οι Darkest Era, κατάφεραν και δάμασαν τις όποιες επιρροές τους χωρίς να τις απαρνηθούν και χωρίς να προσπαθήσουν να τις αποκρύψουν. Κι αυτό είναι προς τιμήν τους. Το μουσικό αποτέλεσμα άλλωστε τους δικαιώνει.

Ενώ οι πολλές και πολύ σημαντικές επιρροές τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν βαρίδι -ειδικά για μια νέα μπάντα- οι Darkest Era, κατάφεραν και το μετέτρεψαν σε πλεονέκτημα. Ο ήχος τους θυμίζει πολλά και τίποτα, είναι μοναδικός! Η απόκτηση μουσικής ταυτότητας από το ντεμπούτο κιόλας είναι σίγουρα δύσκολη υπόθεση. Έλα όμως που τούτοι εδώ το κατάφεραν και μας αποστόμωσαν. Τα φωνητικά είναι φανταστικά, οι διπλές κιθάρες, που εναλλάσσουν τον αρχηγικό ρόλο ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε κομματιού, εντυπωσιάζουν και το τείχος που χτίζει το μπάσο παρέα με τα ντραμς, μοιάζει και είναι θεόρατο. Δεν είναι ότι πιο σύνηθες να συναντάς σε μια heavy metal μπάντα γυναίκα ντράμερ ή/και κιθαρίστα, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, και αυτές να σε εκπλήσσουν θετικά με τις μουσικές τους ικανότητες και όχι απλά ποντάροντας στον εύκολο σεξουαλικό εντυπωσιασμό που τόσες και τόσες γυναίκες της metal σκηνής έχουν κατά καιρούς επιχειρήσει μπας και καλύψουν τις μουσικές τους αδυναμίες. Κάτι που θεωρώ πως είναι άξιο αναφοράς και συγχαρητηρίων. Το αξίζουν και με το παραπάνω.

Τις μουσικές τους ικανότητες ως γκρουπ αλλά και ως μονάδες διέκρινε ο Nemtheanga (τραγουδιστής των Primordial) και προέτρεψε την πολυεθνική και μεγαθήριο στον χώρο της metal μουσικής, Metal Blade, να τους υπογράψει. Πράγμα που η δισκογραφική αυτή εταιρεία έκανε χωρίς καμία μα καμία χρονοτριβή. Ανταμείφθηκαν όμως για την επιλογή τους αυτή και είναι σίγουρο πως θα συνεχίζουν να δρέπουν τους καρπούς της πολύ καλής αυτής συμφωνίας για πολλά πολλά χρόνια ακόμη διότι πολύ απλά, χτύπησαν φλέβα χρυσού. Οι προοπτικές που διακρίνονται είναι τεράστιες. Αυτό αποδεικνύετε από το γεγονός ότι όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο, εις βάρος κάποιου άλλου. Αυτό αποτελεί επίτευγμα. Το ντεμπούτο τους λοιπόν, έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μας αποδείξουν ότι μπορούν να τον ξεπεράσουν και να τον τοποθετήσουν υψηλότερα με την επόμενη δουλειά τους. Δεν τους φοβόμαστε όμως, είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν.

Moonsorrow - Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa

19 Μαρτίου 2011. Το φεγγάρι θα πλησιάσει τη γη τόσο κοντά όσο πότε άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες. Ήδη κάποιοι ειδικοί και μη, έχουν αρχίσει τις καταστροφολογίες. Οι αστρονόμοι λένε, ότι το σεληνιακό περίγειο όπως ονομάζεται το φαινόμενο- που συμπίπτει πάντα με πανσέληνο, δεν είναι κάτι το παράξενο ή επικίνδυνο. Ούτε καν ασυνήθιστο. Όμως, οι εκ Φινλανδίας ορμώμενοι, Moonsorrow, επιμένουν να μας διηγηθούν την δική τους ιστορία. Μια ιστορία που θα επιβεβαιώσει τους επιστήμονες ή τους καταστροφολάγνους, ομιλούντες περί Αποκαλύψεως. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα από αυτήν την ιστορία δεν θα δικαιωθούν και οι δύο παραπάνω ομάδες ανθρώπων αλλά μόνο η μια. Ποια όμως?

Σύμφωνα με την ιστορία -πραγματική ή όχι, θα φανεί σύντομα- περπατάμε σαν τις σκιές στη χώρα των νεκρών, όπως είναι ελληνιστί, ο τίτλος του άλμπουμ, Varjoina Kuljemme Kuolleiden Maassa, που σημειωτέων, είναι ο έκτος της καριέρας τους. Η αναζήτηση ανακούφισης κι ελπίδας των πρωταγωνιστών της ιστορίας ξεδιπλώνετε μέσα από 4 τραγούδια 12 και άνω λεπτών, έκαστο, αλλά και μέσα από τρία, διαρκείας κάτω των δύο λεπτών, τραγούδια-γέφυρες, κομμάτια περάσματα, 7 δηλαδή το σύνολο. Κρίνοντας απ' τη διάρκειά τους λοιπόν, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η ιστορία δεν είναι εύπεπτη, πράγμα που αποκλείει το ευκαιριακό άκουσμα της, γιατί αυτή, σε θέλει προσηλωμένο και απόλυτα συγκεντρωμένο. Ίσως έτσι καταφέρεις να φτάσεις ως το τέλος της ζωντανός.Ίσως, γιατί δεν στο έχει υποσχεθεί κιόλας.Είσαι καταδικασμένος να παρακολουθήσεις αυτή την ιστορία που περνάει μέσα από μέρη κατεστραμμένα και χαοτικά, μέσα από τοπία άκρως αφιλόξενα και άγρια, ζοφερή μουντίλα απ' άκρη σ' άκρη. Όχι δεν περιγράφουμε σεληνιακά τοπία αλλά αυτό που βλέπεις τριγύρω. Κάθε μορφή ζωής έχει αφεθεί στην άσπλαχνη μοίρα, όπως κι εσύ, ο ίδιος ο δημιουργός αυτής της μοίρας, τώρα βρίσκεσαι στο έλεος της.

Εξού και τα doom περάσματα που είναι περισσότερο εμφανή από ποτέ. Τραχιά riffs απέραντης doom μαυρίλας σε διαπερνούν. Όσο και να ουρλιάξεις δεν θα σε ακούσει κανείς. Κι αν σε ακούσει, ίσως να μην καταλάβει τι λες, γιατί η γλώσσα που ξαφνικά άρχισες να χρησιμοποιείς είναι ακαταλαβίστικη, μοιάζει με μια διάλεκτο σκανδιναβική, σαν τα φινλανδικά. Τα φωνητικά είναι πιο μαύρα και πιο πονεμένα από ποτέ και πως να μην είναι άλλωστε, αφού είναι βουτηγμένα στην απόγνωση και δεν τα σώζει κανείς και τίποτα. Ούτε και τα μικρά -σε διάρκεια και μόνο- folk περάσματα ούτε και τα paganικά πλήκτρα που σαν άλλες Σειρήνες προσπαθούν να απλώσουν τα μάγια τους. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά πως σε αυτό το concept άλμπουμ, κυριαρχεί η μυρωδιά του θανάτου, μυρωδιά που λατρεύουν. Γιαυτό μην παρασύρεσαι απ' τις μαγικές τους μελωδίες γιατί θα το πληρώσεις ακριβά.

Όμως, η σωτηρία αν υπάρχει, θα πρέπει να κατακτηθεί διότι δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν. Είναι μακρυά, καλά κρυμμένη και ο μόνος -ίσως- τρόπος να την ανακαλύψεις και να την κάνεις δική σου, να είναι ο χειρότερος, ο τραγικότερος όλων. Σωστά κατάλαβες, περί θανάτου ο λόγος. Μη μου απογοητεύεσαι τώρα που είσαι χαμένος στα βάθη της απόγνωσης γιατί έτσι δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα απολύτως αλλά δεν νομίζω ότι είναι κι ότι πιο κατάλληλο για την περίσταση να βιάζεσαι να πιστέψεις ότι έφτασες στο τέλος όπου έτσι κι αλλιώς κάποτε θα έφτανες, αλλά μη βιάζεσαι, είναι νωρίς ακόμη. Προσπάθησε να μην χάσεις το βηματισμό σου. Μην σε αγχώνει που παραπατάς, λογικό είναι τα καταπονημένα σου πόδια να μην αντέχουν για πολύ ακόμη.

Κάνε μια στάση, όχι σωματική, μα μόνο ψυχική, γύρε το κεφάλι σου προς τα πάνω, πάρε μια βαθιά ανάσα, κοίταξε το φεγγάρι, προσεχτικά όμως, γιατί ίσως αποδειχθεί ότι είναι ο Δούρειος Ίππος της ιστορίας σου, χωρίς φόβο στο βλέμμα και προσπάθησε να αντλήσεις λίγη απ' τη φωτεινότητα και τη δύναμη του για να συνεχίσεις το ταξίδι. Ένα ταξίδι, που αν και ξέρεις που θα σε οδηγήσει, πρέπει να το κάνεις. Άλλωστε δεν θα είσαι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Το έκαναν πριν από σένα πολλοί, αγαπημένοι κι εχθροί, γνωστοί κι άγνωστοι. Ένας από αυτούς είναι κι ο Quorthon που τώρα περιπλανιέται κάπου μέσα στο λαβύρινθο που υπάρχει εκεί ψηλά, ήσυχος πια, καθώς η κληρονομιά που άφησε, είναι σίγουρος πλέον, ότι βρίσκεται σε ασφαλή και άξια, χέρια.

Falkenbach - Tiurida

One man band, από Γερμανία μεριά ο/οι Falkenbach. Το μόνο σταθερό μέλος είναι ο Vratyas Vakyas και στη ουσία πρόκειται για δική του μπάντα. Viking/Folk/Black metal ήχος, ξεκάθαρα επηρεασμένος από το σκανδιναβικό θηρίο ονόματι, Bathory. Πάνω από 20 χρόνια πορείας με 4 demo και 4 full length κυκλοφορίες. Έφτασε η ώρα όμως να κυκλοφορήσει το πέμπτο κατά σειρά ολοκληρωμένο δίσκο του, το Tiurida, το οποίο αποτελείται από 8 τραγούδια. Εκ των οποίων, το ένα είναι η μίνι εισαγωγή και το άλλο, που βρίσκεται σαν bonus σε διάφορες περιορισμένες εκδόσεις, είναι η επανεκτέλεση και επανηχογράφηση ενός τραγουδιού που βρίσκετε στο demo L?knishendr. 

Έξι χρόνια πέρασαν απ΄την προηγούμενη κυκλοφορία, το Heralding - The Fireblade του 2005 αλλά εδώ έχουμε ουσιαστικά νέο κομμάτια μετά από 8 χρόνια. Αυτό το λέμε έχοντας κατά νου, ότι η προηγούμενη και προαναφερθείσα κυκλοφορία αποτελείται από παλαιότερες ηχογραφήσεις που ήταν δυσεύρετες γιατί υπήρχαν μόνο στα περιορισμένης κυκλοφορίας demos. Άρα ο τελευταίος δίσκος με καινούρια τραγούδια ήταν το, πολύ καλό, Ok Nefna Tysvar Ty που είχε κυκλοφορήσει το 2003. Πολύς χρόνος για νέο υλικό, δεν συμφωνείτε? Το οποίο νέο υλικό είναι σαν να ακούς κάτι από τα παλαιότερα τους. Ο νέος δίσκος δεν έχει να προσφέρει κάτι το καινούριο στους φαν του είδους ή της μπάντας. Είναι σαν να αντέγραψε τον εαυτό του ο Markus Tummers, όπως είναι το πραγματικό του όνομα. Το έκανε όμως καλά? Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ναι. Αυτό έλειπε!

Αυξημένο το folk στοιχείο στο νέο δίσκο, περιορισμένο το επικό συναίσθημα όπως και τα black περάσματα. Άρα, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό πρόκειται για ένα ευκολοάκουστο δίσκο, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, ίσως μάλιστα, φέρει και νέους ακροατές τόσο στη μπάντα, όσο και στο μουσικό είδος γενικότερα. Πράγμα θετικό. Σίγουρα μια μερίδα, ίσως και η πλειοψηφία, των φανατικών υποστηρικτών της μπάντας, ξενέρωσε. Δεν τους κατηγορώ, γιατί αν και προσωπικά μου άρεσε ο δίσκος, τους καταλαβαίνω. Περίμεναν τόσα χρόνια για μια νέα δουλειά του συγκροτήματος και μάλλον ήλπιζαν σε κάτι πιο δυνατό και ίσως κάτι περισσότερο διαφοροποιημένο απ' τις παρελθόντες κυκλοφορίες. Όμως, όπως απεδείχθη, η μπάντα δεν θέλησε να κάνει κάτι το ρηξικέλευθο, αλλά προτίμησε να κινηθεί σε ασφαλή μονοπάτια. Σίγουρα αυτό αποτελεί ρίσκο για τις πωλήσεις του δίσκου αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εμάς μας αφορά η μουσική, αυτό που ακούμε. Και αυτό που ακούμε σ' αυτό το δίσκο, μας αρέσει, και γι' αυτό το λόγο σας το προτείνουμε.

Crowbar - Sever The Wicked Hand

Πάνω από 20 χρόνια ύπαρξης για τους επιδραστικότατους και πρωτοπόρους του Sludge, Crowbar. 22 χρόνια γεμάτα με αλλαγές ονομάτων, μελών και όχι μόνο. Οι δυσκολίες που συνάντησαν υπήρξαν τραγικές αλλά δεν το έβαλαν ποτέ κάτω και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Κι ας μην έχουν λάβει την αναγνώριση που τους πρέπει ακόμη..

Στις αρχές του έτους κυκλοφόρησε το Sever The Wicked Hand που αποτελεί την ένατη full length κυκλοφορία τους. Ένα δίσκος που κυκλοφόρησε έξι ολόκληρα χρόνια απ' την προηγούμενη δισκογραφική δουλειά τους. Αρκετά μεγάλο το διάστημα της αναμονής λοιπόν και όπως ήταν φυσικό, ανάλογα μεγάλες ήταν και οι προσδοκίες μας. Και μας δικαιώνει το ηχητικό αποτέλεσμα. Όχι διότι εδώ θα ακούσουμε καινοτομίες, καμία σχέση, αλλά διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό δίσκο στο ύφος που το συγκρότημα μας έχει συνηθίσει, στο ύφος που μας αρέσει και που αγαπήσαμε.

Πελώρια riffs βουτηγμένα σε ένα southern απόσταγμα, τα γνωστά τους grooves συνδυασμένα άψογα με τα punkικα ξεσπάσματά τους, και οι αργές, ενδοσκοπικές μελωδικές στιγμές, μας προσφέρουν ένα δίσκο δυναμίτη που περιέχει 12 τραγούδια. Ίσως λείπει το χιτάκι αλλά δεν νομίζω να το έψαξε και κανείς εδώ. Η παραγωγή είναι πολύ καλή και αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική του συγκεκριμένου δίσκου. Άξια ειδικής μνείας είναι και τα φωνητικά που ακούμε εδώ. Υπέροχα σπαρακτικά, για άλλη μια φορά.

Τέλος, αυτός ο δίσκος δεν ανοίγει νέους ορίζοντες στα μουσικά δρώμενα και δεν χρειάζεται και να το κάνει εδώ που τα λέμε, γιατί αυτή η μπάντα ότι ήταν να αποδείξει το απέδειξε και με το παραπάνω. Υπήρξαν άλλωστε πρωτοπόροι του συγκεκριμένου ιδιώματος οπότε η συζήτηση περί πρωτοτυπίας μοιάζει άτοπη. Έχω την εντύπωση όμως ότι τούτος ο δίσκος θα τους κάνει ευρύτερα γνωστούς και θα τους προσφέρει νέους οπαδούς. Έστω και τώρα, είναι καιρός να αναγνωριστεί το μεγαλείο αυτού του συγκροτήματος-εγγύηση.

Συναυλίες & Festivals

Τέτοια εποχή ανακοινώνονται συνήθως οι λεπτομέρειες γύρω από τα μεγάλα ή/και πιο μικρά festivals της Ευρώπης και όχι μόνο. Το ίδιο ισχύει και για festival που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Θα αναφερθούμε επιγραμματικά λοιπόν, σε αρκετά από αυτά.

Ξεκινάμε με την βόλτα μας στις καλοκαιρινές συναυλίες από τα εγχώρια festivals. Το γνωστό και μη εξαιρετέο, Rockwave ανακοίνωσε μόλις χθες τα περισσότερα εκ των ονομάτων που θα το απαρτίσουν φέτος. Ονόματα γνωστά και ιδιαίτερα αγαπητά από πολύ κόσμο στην Ελλάδα και τιμές εισιτηρίων ιδιαίτερα καλές. Ίσως λείπει το πολύ μεγάλο όνομα κράχτης, αλλά και οι Kyuss και οι Monster Magnet και οι Flogging Molly και οι Therapy? και οι υπόλοιποι που έχουν ανακοινωθεί δεν αποτελούν αμελητέες ποσότητες, κάθε άλλο. Βέβαια, το line up θα εμπλουτιστεί γιατί έπονται οι ανακοινώσεις για την πρώτη μέρα του festival. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε λοιπόν. Ένα άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον festival που διενεργείται στα μέρη μας τα τελευταία χρόνια, το Ejekt, θα φέρει στη σκηνή του την πασίγνωστη, για πολλούς και διάφορους άλλους λόγους δυστυχώς πέρα απ' τη φωνή της, Amy Winehouse καθώς και ο πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό, Moby. Ένα από τα ονόματα που θα τους πλαισιώσουν είναι και οι ανερχόμενοι και πολλά υποσχόμενοι The Vaccines. Αναμένουμε με αγωνία και τα ονόματα των υπόλοιπων συγκροτημάτων που θα πάρουν μέρος στο πολύ καλό αυτό festival. Τελευταίο εν Ελλάδι festival που θα αναφέρουμε σε τούτο το ποστ είναι το νεότευκτο, Sonisphere. Το περσινό μπάσιμο του στα μουσικά δρώμενα της χώρας ήταν άκρως εντυπωσιακό. Καθόλου εντυπωσιακό δεν είναι κατά τη γνώμη μας το φετινό line up του. Οκ, όλοι ξέρουμε τι εστί Iron Maiden για τη metal και τους Έλληνες φανς αλλά πιστεύουμε πως θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή για headline. Ιδιαίτερα αγαπητοί στους Έλληνες είναι και τα άλλα δύο μεγάλα ονόματα του festival, οι Slipknot και οι Mastodon. Όσο για τις άλλες δύο μπάντες που συμπληρώνουν το festival, τους  Gojira και Virus, τους αγαπάμε και τους εκτιμάμε και τους καραγουστάρουμε αλλά θα προτιμούσαμε να τους δούμε σε κάποιο δικό τους live με το χρόνο και την ατμόσφαιρα τους. Αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

Το πρώτο festival εξωτερικού που θα ασχοληθούμε, δεν διεξάγεται καλοκαίρι αλλά άνοιξη και μάλιστα σε ένα μήνα από τώρα, τον Απρίλη, είναι το Roadburn που διεξάγεται στην Ολλανδία. Το μόνο που έχουμε να πούμε γι' αυτό είναι ότι μας πήρανε τα κλάματα με το εξαιρετικό line up. Τι να άλλο να σχολιάσουμε επ'αυτού? Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για ένα άλλο μεγάλο festival του εξωτερικού, της Ευρώπης και συγκεκριμένα της Γαλλίας. Ο λόγος περί του Hellfest φυσικά που για άλλη μια χρονιά με το line up του αποδεικνύει γιατί είναι από τα μεγαλύτερα καλοκαιρινά μουσικά γεγονότα παγκοσμίως. Σοκ και δέος με το line up. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το γερμανικό Wacken που έχει ένα πραγματικά δυνατό line up και αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος που αν και θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Αυγούστου έχει ήδη γίνει sold out από τώρα. Φυσιολογικό αν μη τι άλλο. Περνάμε τώρα στο Rock Werchter που πραγματοποιείται στο Βέλγιο και κινείται στο χώρο του ευρύτερου indie, alternative χώρου, και στο line up του διακρίνουμε κάποια πολύ δυνατά ονόματα. Σίγουρα αποτελεί κι αυτό το festival, μια πολύ καλή ευκαιρία για μια μίνι εξόρμηση στο εξωτερικό. Όπως καλή ευκαιρία αποτελεί και το έτερο βελγικό festival, το Dour που έχει ένα πολυποίκιλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον line up με πολλά γνωστά ονόματα διαφορετικών μουσικών μονοπατιών. Ανηφορίζοντας, προς Σκανδιναβία μεριά κάνουμε μια στάση στην Αυστρία όπου διενεργείται το Novarock. Αρκετά καλά ονόματα θα εμφανιστούν και σε αυτό. Μπάντες της metal μουσικής και όχι μόνο. Το Sweden Rock Festival έχει για ακόμη μια χρονιά πολύ δυνατά ονόματα. Κάτι που φυσικά δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη.

Τέλος, ας ρίξουμε και μια ματιά στα festivals που γίνονται σε γειτονικές μας χώρες. Ένα καλό, πολύ δυνατό συναυλιακό γεγονός ονόματι Exit Festival θα λάβει χώρα στη γειτονική Σερβία. Δυνατό line up αποτελούμενο από ανερχόμενες και ήδη καταξιωμένες μπάντες του ευρύτερου indie/alternative χώρου. Παρόμοιο line up με το δικό μας Sonisphere έχει αυτό της Βουλγαρίας αν και οι όποιες συγκρίσεις δεν θα προσφέρουν κάτι όταν οι διαφορές είναι μειοψηφία, αριθμητικά μιλώντας. Πολύ δυνατό για άλλη μια φορά είναι το Metalcamp της Σλοβενίας. Ένα αμιγώς metal festival που είναι σίγουρο ότι θα αποζημιώσει και τον πιο απαιτητικό φαν του είδους. Εξαιρετικά ενδιαφέρον για τους φαν της μέταλ μουσικής αναμένεται να είναι και το Unirock Open Air Festival που έχει προγραμματιστεί για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας. Όμορφα πράγματα θα γίνουν πέριξ της χώρας μας λοιπόν και αρκετά από αυτά είναι και οικονομικά προσεγγίσιμα.

Υ.Γ. Σκόπιμα δεν αναφερθήκαμε στα καλοκαιρινά festivals χωρών όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Αγγλία, η Σκωτία ή ακόμη και η Αμερική. Ο λόγος προφανέστατος. Δεν θέλουμε να πέσουμε σε κατάθλιψη που για διάφορους λόγους δεν θα μπορέσουμε να παραβρεθούμε σε κάποιο από αυτά. Δεν είναι εποχές αυτές για να παίζουμε με τον πόνο μας.

Earth - Angels Of Darkness, Demons Of Light I

Νέος δίσκος από τους Αμερικάνους Earth στη χαραυγή του 2011. Ο τίτλος του Angels Of Darkness, Demons Of Light I. Όπως εύκολα καταλαβαίνουμε από τον τίτλο πρόκειται για το πρώτο μέρος ενός μουσικού πρότζεκτ το οποίο σύμφωνα με τα τελευταία νέα θα ολοκληρωθεί ή συνεχιστεί το 2012. Προς το παρόν, ας μείνουμε στο τώρα και στο δίσκο που τους τρεις πρώτους μήνες της χρονιάς έχουμε λιώσει όσο κανέναν άλλο. Σωστά καταλάβατε..

..Πρόκειται για έναν μεγάλο δίσκο. Οι Earth έχουν πλέον απομακρυνθεί για τα καλά από τους πειραματισμούς της πρώτης φάσης τους. Προσωπικά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου γιατί προτιμώ τη στροφή, στα πιο ατμοσφαιρικά και μονότονα μονοπάτια, που επιχείρησαν στη συνέχεια. Σίγουρα σε αυτή τη δεύτερη φάση, δεν υπάρχει κάτι το πρωτοποριακό ούτε κάτι το εξεζητημένο. Όπως φυσικά, δεν υπάρχει και έλλειψη έμπνευσης ή συναισθημάτων, το αντίθετο μάλιστα. Κάτι που γίνεται κατανοητό και στο τελευταίο δίσκο τους.

Ο οποίος, αποτελείται από πέντε κομμάτια η διάρκεια των οποίων κυμαίνεται από τα 7 ως και τα 20 λεπτά, πράγμα, που σημαίνει πως η διάρκεια του δίσκου πλησιάζει την μια ώρα. Με αυτό κατά νου, θα ήταν άτοπο κάποιος να ψάξει για χιτάκια εδώ. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν αλλά όχι τόσο, ώστε να σε κάνει να αναζητήσεις ένα τραγούδι και μόνο για να ξανακούσεις. Αν μπει στο repeat, θα μπει ολόκληρος. Ο δίσκος αυτός είναι και πρέπει να ακουστεί ως ένα ενιαίο μουσικό έργο. 

Η μινιμαλιστική αποθέωση της απλότητας ξεκινά μόλις πατήσεις το play. Ένα μαγευτικό ταξίδι, συνοδευόμενο από μια γλυκιά μελαγχολία, με προορισμό το γλυκόπικρο συναίσθημα της νοσταλγίας. Ομιχλώδη ηχοτοπία απλώνονται μπροστά σου, με φόντο επαναλαμβανόμενες μελωδίες, που αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά με ένα μοναχικό τσέλο, οι νότες του οποίου συμβάλουν στη δημιουργία μιας ονειρικής λυρικότητας. Πρόκειται λοιπόν για έναν, εξαιρετικά δομημένο, αφαιρετικό δίσκο. Οξύμωρο μεν, πραγματικό και πολύ επιτυχημένο δε.

Τέλος, αυτός ο δίσκος προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Σχετικούς και μη, με το συγκρότημα. Κι αυτό διότι τη σήμερον ημέρα, όλοι είμαστε πνιγμένοι στις υποχρεώσεις και στο άγχος της καθημερινής ρουτίνας. Ο δίσκος αυτός όμως, είναι το καλύτερο γιατρικό, μετά από μια γεμάτη ημέρα. Ένα μουσικό ηρεμιστικό, αν μας επιτρέπεται αυτή η έκφραση. Δοκιμάστε να το ακούσετε μετά από μια κουραστική ημέρα και να είστε σίγουροι ότι δεν θα χάσετε. Αντιθέτως, θα κερδίσετε πολλά. Για του λόγου το αληθές, μια πρόγευση:

2011.. Υποσχέσεις

Τελειώσαμε με τη μίνι ανασκόπηση του 2010 και πλέον, ανυπομονούμε για τα καλούδια του 2011. Καλούδια τα οποία έκαναν ήδη την εμφάνισή τους και περιμένουν να τα προσέξουμε. Αν και μερικά από αυτά κλέβουν την προσοχή μας με το έτσι θέλω, χωρίς μάλιστα να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια. Ελπιδοφόρα λοιπόν ξεκίνησε το 2011 και αυτό είναι άκρως ενθαρρυντικό. Δεν θα σας κουράσουμε με τούτο το ποστ. Θα αναφέρουμε απλά, λιτά και.. ονομαστικά μερικές από τις κυκλοφορίες που περιμένουμε να ακούσουμε ή που ήδη ακούσαμε και μας άρεσαν ή.. όχι και τόσο.

Amorphis, Amon Amarth, Ajattara, Brotherhood Of Sleep, Blood Ceremony, Crowbar, Darkest Era, Doomsword, Dropkick Murphys, Earth, Falkenbach, Fen, Gorillaz, Mogwai, Moonsorrow, Orchid, Ordog, Primordial, Radiohead, Septic Flesh, Subrosa, Sun Of Nothing, Tia Carrera, Virus, Wo Fat. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα ονόματα που περιμένουμε να μας δώσουν ή ήδη μας έδωσαν full length κυκλοφορίες μέσα στο τρέχον έτος. Το κατά πόσο μας άρεσαν ή όχι, θα το δούμε σε επόμενα ποστ πιο αναλυτικά για το κάθε ένα ξεχωριστά.

Με την παραπάνω ονοματολογία είμαστε σίγουροι ότι όλο και κάποιο συγκρότημα που έχει προγραμματίσει κυκλοφορία για το 2011 έχουμε ξεχάσει να αναφέρουμε. Αυτό, όπως είναι φυσικό, θα διορθωθεί άμα τη εμφανίσει της εκάστοτε κυκλοφορίας. Δεν είμαστε εδώ άλλωστε, για να αναφέρουμε απλά όλες τις κυκλοφορίες, όλων των συγκροτημάτων, αλλά για να γράφουμε τη γνώμη μας για αυτές που ξεχωρίσαμε, θετικά ή αρνητικά, ώστε να έχετε μια πρώτη ιδέα για το τι πρόκειται να ακούσετε σε κάποιον δίσκο.

Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφέρουμε πως τα πρώτα δείγματα της φετινής δισκογραφίας είναι ως επί τω πλείστον θετικά. Σε αυτό έχουν συμβάλει μέχρι στιγμής εκτός από ήδη αναγνωρίσιμα συγκροτήματα, νέα ή πρωτοεμφανιζόμενα. Το νου μας λοιπόν για τυχόν νεογέννητη βόμβα. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που μας αιφνιδίασαν ευχάριστα νέες μπάντες με τα ντεμπούτα τους το προηγούμενο έτος. Περισσότερα και αναλυτικότερα όμως, σε επόμενες αναρτήσεις, όταν ακροάσεις και κυκλοφορίες θα έχουν αυξηθεί. 

Τέλος Ανασκόπησης

Εξαιρετικά κινητική υπήρξε η ελληνική σκηνή το 2010, πράγμα που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Κι αυτό γιατί όχι μόνο είχαμε πληθώρα κυκλοφοριών αλλά διότι η ποιότητα τους κυμάνθηκε σε αντικειμενικά, υψηλότατα επίπεδα. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι πολλές εξ αυτών αποτέλεσαν και το ντεμπουτάρισμα της εκάστοτης μπάντας, τότε μιλάμε για μεγάλη επιτυχία. Ευχόμαστε στα ίδια ποσοτικά μα κυρίως ποιοτικά επίπεδα να κυμανθεί και το τρέχον έτος.

Εντυπωσιακότατο μπάσιμο στην ελληνική σκηνή και όχι μόνο, πραγματοποίησαν οι Keep Shelly In Athens. Όπως μαρτυρά και το λογοπαίγνιο στο όνομά τους προέρχονται από την Αθήνα. Κινούμενοι στον ευρύτερο ηλεκτρονικό ήχο δημιουργούν ονειρικές μελωδίες που είναι ικανές να σε ταξιδέψουν σε οποιαδήποτε μαγευτική παραλία του κόσμου, αρκεί φυσικά η ώρα να είναι.. σούρουπο. Πραγματικά, δυσκολευόμαστε να σας περιγράψουμε αυτό που ακούμε οπότε καλό θα ήταν να τους δώσετε μερικές ακροάσεις. Τότε και μόνο, θα καταλάβετε το γιατί έκαναν τέτοιο πανικό στα περισσότερα αμερικάνικα blogs και σε μερικά από τα δημοφιλέστερα μουσικά sites. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσουν έτσι όπως ξεκίνησαν. Αυτά ισχύουν και για τους Sequence Theory Project που με το Toyland τους μας παρέσυραν σε μια βουβή, υπνωτισμένη μα συνάμα ηλιόλουστη παιδική χαρά. Από, και για τις παιδικές μνήμες ξεκίνησε αυτό το project. Θα προτιμήσουμε να μην αναφέρουμε τίποτα παραπάνω σχετικά γιατί θεωρούμε πως αξίζει να τους γνωρίσετε επισκεπτόμενοι τα λινκς που σας δώσαμε μερικές γραμμές πιο πάνω. Κάντε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

Οι Sleepin Pillow κυκλοφόρησαν την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους ονόματι Superman's Blues και κάπως έτσι εδραιώθηκαν για τα καλά στην ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Οι Θεσσαλονικείς συνδυάζουν με ξεχωριστή μαεστρία electronic, folk και progressive rock στοιχεία στη μουσική τους. Μελωδικές πινελιές ψυχεδελικού rock, ελληνικής παράδοσης καθώς και ανατολίτικης αύρας κάνουν τον γνωστό υπερήρωα να θέλει να μεταλλαχθεί σε ένα γήινο 100% άτομο. Δεν τον κατηγορούμε. Στη θέση του, μετά από αυτό το άκουσμα, το ίδιο θα σκεφτόμασταν να κάνουμε κι εμείς. Όλες οι παραπάνω συνευρέσεις διαφορετικών μουσικών ειδών, με εξαίρεση το ηλεκτρονικό στοιχείο, συναντούνται και στο A Child In The Mirror των πρωτοεμφανιζόμενων Ciccada. Εξαιρετική δουλειά και αυτή που συνδυάζει το καλώς εννοούμε folk με ελληνικούς στίχους, υπέροχα. Ήδη, έχουν προκαλέσει θόρυβο στο εξωτερικό και νομίζουμε ότι η ώρα της αναγνώρισης τους και στην Ελλάδα δεν θα αργήσει. Ή τουλάχιστον το ευχόμαστε, γιατί ως γνωστόν η πατρίς τρώει τα παιδιά της, ειδικά αν αυτά τυγχάνει να μην πολυσκοτίζονται για τις δημόσιες σχέσεις και το όποιο hype μπορεί να σου προσφέρει η εφήμερη δημοσιότητα.

Στο χώρο του stoner/doom υπήρξαν αρκετές ελληνικές κυκλοφορίες που τράβηξαν την προσοχή μας. Οι Dala Sun με έδρα την Πάτρα κυκλοφόρησαν την πρώτη, σχεδόν ομώνυμη, αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά τους με τίτλο Sala Dun. Χασιάρικο ηλιοκαμένο ψυχεδελίζον stoner και τα μυαλά στα μπλέντερ! Πραγματικό μουσικό όργιο που πολλές από τις καταξιωμένες μπάντες του χώρου θα ζήλευαν. Μια ζήλια που θα πρέπει να έχουν και όλες οι γνωστές post/doom μπάντες του πλανήτη γιατί οι επίσης πατρινοί Fields Of Locust με το ντεμπούτο τους Subtopia μας πήραν τα μυαλά. Όχι δεν τα βάλανε στο μπλέντερ κι αυτοί. Απλά μας βούτηξαν στην ψυχθοφόρα διαδικασία της αυτοψυχανάλυσης με τις στοιχειωμένες τους μελωδίες, τους στίχους και τα σπαρακτικά σκισμένα φωνητικά τους. Τα φωνητικά ίσως ήταν το μόνο -μικρό- ψεγάδι του Fields Of Doom, ντεμπούτο και κύκνειο άσμα των Speedblow. Σκάσανε από το πουθενά, κυκλοφορήσαν δίσκο που μας ταρακούνησε για τα καλά και το.. διαλύσανε. Κρίμα πραγματικά, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα και θάματα, κρίνοντας από τα ελάχιστα μουσικά πεπραγμένα τους. Καθόλου ελάχιστες δεν ήταν οι κυκλοφορίες των Lucky Funeral όμως που εκτός από το full length δυναμίτη που ακούει στο όνομα The Dirty History Of Mankind, μας δώσανε και δύο split. Το ένα εκ των οποίων με τους πολύ καλούς πειραματικούς doomsters Universe217. Δύο τραγούδια όλα κι όλα, ένα από κάθε μπάντα ακούμε στο σ' αυτό το δισκάκι. Τρία κομμάτια περιέχουν όλα κι όλα και οι δουλειές των Bad Trip και A Group Of Crows.  What Does Not Evolve Must Burn Και Murder, αντίστοιχα. Πολλά είδη συνευρίσκονται σε αυτές τις δουλειές που θα ήταν ατυχές το να της αναλύσουμε, αντ'αυτού σας προτείνουμε να τις ακούσετε.

Περιπλανώμενοι σε σκοτεινά μονοπάτια πέσαμε πάνω στους No Hand Path που με την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, An Existence Regained, αφήσανε κόσμο και κοσμάκη άφωνο. Black metal που σε στιγμές έχει μια πιο heavy ή/και progressive λογική. Πολύ σωστά δομημένη δουλειά που δικαίως κέρδισε πολύ καλές κριτικές. Αποθεωτικές κριτικές εισέπραξε και το Duality των Agnes Vein, κάτι που δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Ίσα ίσα, που επαυξάνουμε. Επικό feeling σε ένα doomίζον black δίσκο. Black metal αλλά αναμεμιγμένο με διάφορα άλλα καλούδια παίζουν και οι Transcending Bizarre? που το 2010 κυκλοφόρισαν το The Misanthrope's Fable. Θεατρικό, avant-garde και μαύρο όσο πρέπει για να θεωρηθούν ισάξιοι, τουλάχιστον, των γνωστών νορβηγικών αρκούδων. Οι γνωστοί έλληνες Nightfall όμως, μέσα από αρκετές δυσκολίες, κυκλοφόρησαν το Astron Black And The Thirty Tyrants. Ένας δίσκος που δυστυχώς δεν μας προξένισε καλή εντύπωση ούτε και μας έδωσε κάτι το ξεχωριστό με αυτό το deathίζον gothic του. Ίσως τους λείπει η όρεξη που έχουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Daylight Misery. Ο πρώτος τους δίσκος, Depressive Icons, εντυπωσίασε ουκ ολίγους. Πράγμα δύσκολο, αν αναλογιστούμε ότι στο μουσικό είδος που διάλεξαν να υπηρετήσουν επικρατεί συνωστισμός τόσο από νέες όσο και από παλαιότερες και επιτυχημένες μπάντες. Πολλά μπράβο λοιπόν, γιατί το αξίζουν. Έτσι απλά.

Last but not least, που λέμε και στο χωριό μου, οι κύπριοι Arryan Path. Το Terra Incognita είναι ένας πολύ ποιότικος επικός power metal δίσκος. Από αυτούς, που με κάνει να ξεχνάω το πόσο αδιάφορο μου είναι το συγκεκριμένο είδος. Ένα must have για όλους τους φανς του είδους και όχι μόνο. Κολληματικά τραγούδια, διάσπαρτες ανατολίτικες χροιές και ένας τραγουδιστής που άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ήδη γνωστή μπάντα του ιδιώματος. Kudos, λοιπόν.

Ανασκόπησης Συνέχεια

Πολλά τα προβλήματα των Monster Magnet τα τελευταία χρόνια τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο. Μετά από δυο μέτριους εώς απλά καλούς δίσκους ήρθε η ώρα να μας παρουσιάσουν το Mastermind. Ένας δίσκος από τον οποίο περιμέναμε πολλά αλλά δυστυχώς μας προσέφερε ελάχιστα. Λίγο καλύτερα από το προαναφερθέν δίσκο τα πήγε το Hammer Of The North των Grand Magus που αν και δεν μας απογοήτευσε δεν μας ενθουσίασε κιόλας. Το ενθαρρυντικό είναι ότι διακρίναμε προοπτική σε αυτό και αναμένουμε αυτό να αποτυπωθεί σε επόμενη δουλειά τους. Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε την επόμενη και τελευταία, δουλειά των Cathedral για να αναθαρρύσουμε. Κι αυτό γιατί το διπλό The Guessing Game τους επιβεβαίωσε ότι κάποια αξίες παραμένουν σταθερές. Μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα και εγκλωβισμένα για πάντα σε δυο δισκάκια βρίσκονται τα άπαντα της καριέρας τους. Όλες τους οι επιρροές μαζεμένες και συνδυασμένες τόσο αρμονικά που πραγματικά είναι να απορεί κανείς. Των αποριών μας όμως είπαν να επιληφθούν οι Electric Wizard, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το εξωπραγματικά μεθυστικό Black Masses και έσβησαν μονομιάς τις όποιες απορίες μας σχετικά με τις στενές σχέσεις doom και underground 70's πειραματισμών. Τόσες παραισθήσεις που λογικό ήταν να νομίσουμε ότι ξυπνήσαμε σε κάποιον Asteroid. II λεπτά αργότερα καταλάβαμε ότι δεν κουτουλήσαμε στο κρεβάτι αλλά ότι μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι και άντε να συνέλθουμε τώρα. Ένας χυμός Lime ίσως βοηθήσει αλλά για στάσου.. τι είναι αυτό? Sun, broken. Δεν πάμε καλά. Το μυαλό μας δέχεται ύπουλη αστρική επίθεση και αυτό οφείλεται και στους Mugstar που αντι να διευκολύνουν την κατάσταση, διπλασιάζουν τη δυναμική της δίνης μας. Στο ατελείωτο αστρικό μας ταξίδι και ζαλισμένοι απ΄τις αναθυμιάσεις συναντήσαμε τον Zoroaster ντυμένο Matador. Ρε μήπως και είμαστε απλά και μόνο χτυπημένοι απ' την επήρεια της καρναβαλικής μαυροδάφνης? Και τότε γιατί βλέπω τον ήλιο να περιστρέφεται (Circle Of The Sun) γύρω μου ενώ κρατάω ένα τόξο(Arc Of Ascent)!? Και γιατί σημαδεύω προς τον ουρανό? Θα είδες τον Αή Βασίλη μου ψιθυρίζει μια φωνή. U.S.Christmas και η προσγείωση θα είναι ομαλή. Run Thick In The Night. Τρέξε να ξεφύγεις όσο είναι νωρίς γιατί These Monsters θα σε διαλύσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι θέλουν να Call Me A Dragon. Σε μαγεύουν με τα post περάσματα τους και το μαγευτικό τους σαξόφωνο πριν σε καταβροχθίσουν με το τρελαμένο progressive τους. Κι ας είναι ακόμη σε νηπιακό στάδιο δισκογραφικά.

Οι Gorillaz όμως αν και καρτούν κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά, Plastic Beach. Έχει υποχωρήσει το rock στοιχείο καθώς επιχείρησαν μια μικρή βουτιά στις πλαστικές παραλίες τριών δεκαετιών πίσω. Αυτή η χαλαρότητα υπάρχει και στο The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer των Red Sparowes. Με αυτό τα σπουργιτάκια άνοιξαν τα φτερά τους για μέρη ονειρικά γεμάτα Post τοπία. Από εκεί μόλις έφυγε η Rosetta. Γεμάτη αυτοπεποίθηση αν και λίγο θυμωμένη μας προσφέρει το εξαιρετικό A Determinism Of Morality. Ένας πολύ δυνατός δίσκος. Όπως και το Kollaps Tradixionales των Thee Silver Mt. Zion. Ξέφυγαν απ' τα στενά πλαίσια του καναδέζικου post rock Και μας προσφέρουν στιγμές χαρμολύπης, αλλοφροσύνης, μαγείας, στιγμές πολλές και διαφορετικές αποδεικνύοντας πως εκτός από τις πολλές παραλλαγές ονομάτων μπορούν να κάνουν το ίδιο και με τη μουσική τους και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε και το I, Vigilante των πολυαγαπημένων του ελληνικού κοινού Crippled Black Phoenix. Τέσσερα νέα κομμάτια και δύο διασκευές απείρου κάλλους που δραπετεύουν από τα ασφυκτικά πλαίσια του post. Κάτι που δεν επιδίωξαν να πετύχουν οι The Black Keys μιας και δεν το χρειάζονται. Διότι ουδεμία σχέση έχουν με το Post. Και καλά κάνουν διότι το μείγμα σύγχρονου και παλιού ροκ που μας προσέφεραν με το Brothers είναι άκρως εμπνευσμένο. Έμπνευση δυστυχώς δεν διακρίναμε στο Heligoland των αγαπητών μας Massive Attack. Ευτυχώς όμως υπήρξαν και δίσκοι σαν το Eleven.Return And Revert των πρωτοεμφανιζόμενων Midas Fall. Μια πραγματική αποκάλυψη αυτός ο δίσκος! Εάν συνεχίσουν έτσι πολλά μεγαθήρια του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου θα χάσουν τον ύπνο τους. Το ίδιο ισχύει και για τους In The Wake Of Giants που με το ντεμπούτο The Joy,The Sorrow μας ταξιδεύουν σε ambient και post μονοπάτια εις αναζήτησης δισκογραφικού συμβολαίου. Ένα συμβόλαιο που είναι θέμα χρόνου κατά τη γνώμη μας. Οι God Is An Astronaut με το Age Of The Fifth Sun φαίνεται να χαλαρώνουν μουσικά σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο τους. Οι ταξιδιάρικες μελωδίες έχουν αυξηθεί αρκετά.Κάτι που δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο.

Ο Brant Bjork παρέα με Gods & Goddesses μας εξηγεί το γιατί και το πως κάτι τόσο απλό μπορεί να είναι συνάμα τόσο ταξιδιάρικο. Τι θα πει ποιό? Το Long Distance Trip ενός πειράματος με όνομα, Samsara Blues Experiment. Κάποιος παίζει με το μυαλό μου. Και όχι μόνο. Τα συναισθήματα εναλλάσσοντε με σχιζοφρενικό ρυθμό και αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Στην Eve. Το αποκυίμα του συνθετικού οργασμού των Ufomammut. Πραγματικά μεγαλειώδες. Τόσο απόκοσμα σπαρακτικό που τρομάζει ακόμη και τα Snakes For The Divine των High On Fire. το τσίμπημα των οποίων, αν το χαρακτηρίσεις μόνο δηλητηριώδες θα έχεις καταφέρει να Return To Zero. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό για αυτούς που κουβαλούν το όνομα Spiritual Beggars. Μεταβατική περίοδος? Υπερβολική αυστηρότητα? Ίσως. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι σκανδιναβικές παραδόσεις δεν έμειναν χωρίς προστασία. Οι, Πολύ καλοί, The Flight Of Sleipnir ήρθαν να εδραιωθούν με το Lore. Ένα δίσκο που όσο άγνωστος είναι στο ευρύ κοινό, τόση ποιότητα ξεχειλίζει. Σίγουρα μας άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Ένα μέλλον που θα μοιραστούν με τους πορτογάλους Black Bombaim. Το Saturdays and Space Travels είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και έχει ηχογραφηθεί live στο στούντιο. Μιλάμε για οργανοπαιχτηκά όργια. Όργια γίνοντε και στο ομώνυμο ντεμπούτο των Stonehelm. το stoner/doom στα καλυτέρα του. Και μιλάμε για ντεμπούτο, που μαζί με το ομώνυμο των Wheel μας πήραν το σκάλπ αποδηκνύοντας πως το doom είναι εδώ κι ας έφυγαν ή φεύγουν τα μεγαθήρια. Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα. Γιατί τα ουρλιαχτά (Howl) μας στο άκουσμα του Full Of Hell ήταν φυσιολογικά. Κι ας δείξανε λίγη κατανόηση οι Unearthly Trance με το V. Πως να αποκυρήξεις τα συναισθήματα σου έτσι απλά? Μήπως αν πνίξουμε το φόβο μας στις Whores Of Tijuana συνέλθουμε? Τότε ίσως και να επανακτήσουμε την ψυχική μας μακροζωία(Psycholongevity). Κάτι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.

Ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες μέσα στην περασμένη χρονιά είχαμε και από τους Ιρλανδούς Mael Mordha που κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Manannan. Οι Sungrazer κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και έδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει. Κάτι το οποίο απέδειξαν οι Ιταλοί Stake-off The Witch με την δεύτερη κυκλοφορία τους, Medusa. Παραμένοντας στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων θα βρούμε τους Κροάτες Stonebride και την δεύτερη δουλειά τους, Summon The Waves. Τέλος, οι Γάλλοι Hangman's Chair κυκλοφόρησαν κι αυτοί με τη σειρά τους το δεύτερο full length τους με τίτλο, Leaving Paris. Που θα βρείτε καλύτερα μωρέ?

Anyway, αυτά ακούσαμε κυρίως μέσα στην περασμένη χρονιά. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες όμως είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε κολλήματος με τα παραπάνω είτε είτε είτε..δεν θα ήταν δίκαιο να αναφερθούμε σε αυτές. Ούτε καν ονομαστικά γιατί όλο και κάποιον θα ξεχάσουμε και αυτό δεν το θέλουμε. Στο επόμενο και τελευταίο μέρος της μίνι αυτής ανασκόπησης, θα ρίξουμε μια ματιά στις ελληνικές μπάντες που με τις δουλειές τους μας κέντρισαν το ενδιαφέρον.

Ανασκόπηση

Αρκετοί ήταν οι δίσκοι με τους οποίους κολλήσαμε τη χρονιά που μας πέρασε και
δυστυχώς, αρκετοί ήταν και οι δίσκοι που προσπεράσαμε χωρίς πολλά πολλά. Παρακάτω
θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε κάποιους από αυτούς ενώ κάποια στιγμή στο άμεσο
μέλλον θα σας παρουσιάσουμε και την ολοκληρωμένη μας γνώμη για αρκετούς από αυτούς.
Σίγουρα υπάρχουν παραλείψεις, ηθελημένες και μη, γι' αυτό και θα υπάρξουν δύο ή και
περισσότερες αναρτήσεις σχετικά, αν και αυτό δεν νομίζουμε να αποτελέσει πανάκεια.
Σίγουρα θα υπάρξουν και διαφορετικές απόψεις, τις οποίες και με χαρά αναμένουμε να μας γράψετε. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως οπότε καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε. Πάμε :

Οι πολυαγαπημένοι μας Anathema με το We're Here Because We're Here, που κυκλοφόρησε 7 (!) ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, να κινείται στα γνώριμα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία των τελευταίων δίσκων τους φλερτάροντας παράλληλα με το ήχο του post rock. Με κάτι τέτοιο δεν φλερτάρουν οι Agalloch όμως, που με το Marrow Of The Spirit τους, μας θυμίζουν γιατί τους αγαπήσαμε. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με όλα τα στοιχεία να συνυπάρχουν επιτυχώς. Από τα doom περάσματα στα ακουστικά μέρη και από εκεί σε black metal φόρμες που οδηγούν σε μια ambient κατακλείδα. Μιλώντας για ambient, οι Αμερικάνοι Lights Out Asia, μας έδωσαν έναν ακόμη τρομερό post rock δίσκο τυλιγμένο σε ambient κορδέλα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνει σε δυναμική. Το In The Days Of Jupiter λοιπόν, αποτελεί απόδειξη του ότι το Post rock δεν είναι νεκρό. Και πως να είναι άλλωστε όταν δίσκοι σαν το Here Dead We Lie των Βέλγων Cecilia::Eyes πάει ένα βήμα παραπέρα τις όποιες επιρροές του, συνδυάζοντας τα ατμοσφαιρικά σημεία με noise μελωδίες και ολίγη από shoegaze αισθητική. Όπου, το shoegaze πέρυσι είχε την τιμητική του καθώς οι Γάλλοι Alcest και οι συνοδοιπόροι και φίλοι τους Les Discrets, μας δώσανε δύο δίσκους -Ecailles de lune και Septembre Et Ses Dernieres Pensees- πραγματικά ονειρικούς. Ναι, το black metal μπορεί να συνυπάρξει άνετα με εντελώς ξένα και μακρινά γι' αυτό ιδιώματα. Ναι, μπορεί να έγινε ψιλομόδα η όλα φάση με αυτούς τους δύο δίσκους αλλά αυτό δεν αναιρεί την ποιότητά τους. Κάτι θα ξέρουν και οι Lantlos που το πραγματικά ποιοτικό .Neon τους συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο shoegaze, post rock και black metal.

Γυροφέρνουμε το black metal εδώ και λίγες γραμμές οπότε καιρός να δούμε και τι μας προσέφερε το συγκεκριμένο ιδίωμα τη χρονιά που μας πέρασε. Θα ξεκινήσουμε με τους συμπατριώτες μας, Rotting Christ, που κυκλοφόρησαν το δέκατο δίσκο της εικοσαετούς καριέρας τους. Το Aealo. Σίγουρα δεν είναι καθαρό black αυτό που ακούμε εδώ, αλλά αυτό το ξέραμε και το περιμέναμε. Όπως σχεδόν σίγουρο ήταν το ότι θα ακούσουμε αρκετά αν όχι πολλά από τα -σήμα κατατεθέν- ριφ της μπάντας. Μόνο που αυτή τη φορά τα γνώριμα ριφ τους ντύθηκαν με ελληνική παραδοσιακή φορεσιά. Σίγουρο ρίσκο αλλά και μεγάλη επιτυχία όπως αποδείχτηκε. Εξίσου μεγάλη, μουσικά, επιτυχία είχε και ο συνδυασμός black metal με ολίγη απ' όλα των Νορβηγών Solefald. Ο δίσκος τους, Norron Livskunst, συνδυάζει με μεγάλη επιτυχία τις καλύτερες στιγμές των προηγούμενων δουλειών τους. Σαξόφωνο, νορβηγικές παραδόσεις, ηλεκτρονικά beats, απαγγελίες, progressive περάσματα και άλλα πολλά θα σας θυμίσουν ότι το black metal δεν είναι μόνο ουρλιαχτά και θόρυβος. Όχι ότι ο θόρυβος μας χαλάει αλλά κάπως έπρεπε να κολλήσουμε στο κείμενο και τους Shining. Αυτοί εδώ οι νορβηγοί βάλθηκαν να μας τρελάνουν με το εκπληκτικό Blackjazz άλμπουμ τους. Τι να πούμε γι' αυτό και πως να το περιγράψουμε? Τα λέει όλα ο τίτλος άλλωστε. Μαύρο μέταλ με jazz στοιχεία και τα μυαλά στα μπλέντερ που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Από ένα χωριό, της πολιτείας του Illinois όμως, προέρχονται οι Nachtmystium που είπαν να μπερδέψουν το black metal τους με ψυχεδέλειες και όχι μόνο, στο δίσκο τους Addicts: Black Meddle Pt. II, και τα κατάφεραν πραγματικά καλά. Κάτι το οποίο έκαναν και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Darkthrone στο Circle The Wagons δίσκο τους. Όχι, εδώ δεν θα βρείτε ψυχεδέλειες ούτε και black metal. Όπως ίσως σας είναι γνωστό, το ντουέτο έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από τα στενά, παγωμένα και αμιγώς black metal-ικά πλαίσια του παρελθόντος τους και πλέον απλά κάνουν το κέφι τους. Και καλά κάνουν αν είναι να μας προσφέρουν τέτοια ένταση, τέτοια πώρωση σερβιρισμένη με σάπια, ολίγον τι punk, old school διάθεση. Punk διάθεση και black metal ρίζες έχουν οι Kvelertak, η αποκάλυψη της χρονιάς για πολλούς. Εξαιρετικό το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το μόνο που έχουμε να πούμε για αυτούς είναι μια παράκληση/προτροπή: αγνοήστε τις σειρήνες! Ευτυχώς όμως, που οι Enslaved δεν αγνόησαν τις σειρήνες του μυαλού τους και μας πρόσφεραν, τον για πολλούς, δίσκο της χρονιάς, Axioma Ethica Odini. Ότι και να πω γι' αυτό το δίσκο πιστεύω ότι θα είναι περιττό. Απλά ακούστε το. Τέλος, να απολογηθούμε για τη χρήση προστακτικής που δεν μας αρέσει καθόλου να χρησιμοποιούμε αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το αποφύγουμε. Ούτε και τώρα θα μπορέσουμε να το αποφύγουμε γιατί οι A Forest Of Stars με το δεύτερο πόνημα τους που τιτλοφορείται Opportunistic Thieves of Spring δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια. Κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και απολαύστε αυτό το, πραγματικά, συγκλονιστικό και ακατέργαστο διαμάντι της σκληρής μουσικής.

2010 Γενικότητες

Γεμάτη μουσική χρονιά ήταν το 2010 όσον αφορά τουλάχιστον, τον χώρο της σκληρής μουσικής. Πάρα πολλές οι κυκλοφορίες μέσα στο έτος και όπως ήταν φυσιολογικό άλλες απογοήτευσαν, άλλες εντυπωσίασαν και άλλες πέρασαν απαρατήρητες. Φυσικά υπήρξαν και κυκλοφορίες που απλά επιβεβαίωσαν κάποια πράγματα, θετικά ή αρνητικά. Από όλα είχε ο μουσικός μπαξές του 2010 λοιπόν.

Μεγάλα ονόματα του χώρου κυκλοφόρησαν δουλειές και αν όχι όλες, οι περισσότερες κυμάνθηκαν σε μέτρια έως άσχημα επίπεδα. Αναμενόμενο κατά την ταπεινή μας άποψη αλλά θα επεκταθούμε σε επόμενη ανάρτηση επ'αυτού. Πολλές όμως ήταν και οι νέες μπάντες που κυκλοφόρησαν τα ντεπούτα τους, κάτι που είναι άκρως ενθαρρυντικό για το μέλλον αυτής της μουσικής.

Δεν έλειψαν φυσικά και οι κυκλοφορίες με χώρα προέλευσης την Ελλάδα. Συναντάμε κι εδώ, ένα μείγμα νέων και παλαιότερων συγκροτημάτων που κυκλοφόρησαν δουλειές το περασμένο έτος,οι περισσότερες εκ των οποίων κινήθηκαν σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα, κάτι που μας χαροποιεί. Και αυτό διότι, βλέπουμε πως η ελληνική σκηνή εκτός από ζωντανή και άκρως κινητική, είναι και πολλά υποσχόμενη καθώς το επίπεδο των δίσκων που κυκλοφόρησαν μες το 2010 είναι πολύ υψηλό, κυρίως από τις πρωτοεμφανιζόμενες ή σχετικά νέες μπάντες. Αυτό το λέμε χωρίς ίχνος υπερβολής.

Πολύ γενικά τα σχόλιά μας για τα μουσικά δρώμενα του 2010 αλλά αυτό να είστε σίγουροι πως σε επόμενες αναρτήσεις θα αλλάξει. Ήταν μια πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική χρονιά και δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε δίχως να έχουμε κατασταλάξει στις απόψεις μας. Είναι πολλές οι κυκλοφορίες που δεν έχουμε αξιωθεί ή καταφέρει να ακούσουμε ή να προσφέρουμε την προσοχή που τους αναλογεί. Οφείλουμε να το αλλάξουμε το συντομότερο δυνατόν αυτό γιατί το 2011 έχει μπει φουριόζο! Έχουμε όμως, καιρό για το 2011, υπομονή..

Rock, Metal

Rock, Metal.

Με αυτές τις διακλαδώσεις της μουσικής θα ασχοληθούμε κυρίως καθώς και με κάποια από τα αμέτρητα παρακλάδια τους. Τα οποία παρακλάδια τους εκτός από αμέτρητα είναι και εξόχως ενοχλητικά και πολλές φορές αχρείαστα όπως αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας. Όμως, επειδή δεν μας αρέσει η λογική του τσουβαλιάσματος, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάποια από αυτά είναι χρηστικά -βοηθούν πολύ σε θέματα ταξινόμησης π.χ.- και αρκούντως επεξηγηματικά ως προς το μουσικό ύφος ενός δίσκου ή/και ενός συγκροτήματος.

Έτσι θα προσπαθήσουμε κι εμείς στις αναρτήσεις μας να κρατήσουμε τις ταμπέλες σε λογικά πλαίσια, προσπαθώντας, όχι να κατηγοριοποιήσουμε τη μουσική -γιατί αυτό θα ήταν κάτι το ουτοπικό- αλλά, να ξεχωρίσουμε τα μήλα απ' τα πορτοκάλια. Ένα μικρό παράδειγμα: άλλο το thrash άλλο το power, άλλο το συμφωνικό κι άλλο το γκόθικ μέταλ. Δεν θα το αναπτύξουμε παραπάνω όμως το συγκεκριμένο θέμα διότι είναι πολύ πιθανό να μη το εξαντλήσουμε και ποτέ.

Θα επικεντρωθούμε λοιπόν σε ροκ και μέταλ φόρμες δίχως αυτό να σημαίνει πως σνομπάρουμε ή απαξιούμε για την υπόλοιπη μουσική. Άλλωστε, θα υπάρξουν αναφορές και σε άλλα μουσικά μονοπάτια ή/και συγκροτήματα. Όπως, μας αρέσει να πιστεύουμε η μουσική είναι μια αλλά έχει πολλές εκφάνσεις. Κάποιες μας αρέσουν περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Αυτό δεν σίγουρα δεν τις κάνει λιγότερο ενδιαφέρουσες. Αρκετά με όλα αυτά όμως, καιρός να μπούμε στο θέμα..

Μουσική

Όπως αναφέραμε και στο αρχικό ποστ, το θέμα τούτου του ιστολογίου είναι η μουσική και συγκεκριμένα, η δική μας οπτική πάνω σε αυτή. Πριν σας παρουσιάσουμε τα γούστα μας, θα επιχειρήσουμε μια πιο γενική αναφορά σε αυτή.

Η μουσική είναι η αρχαιότερη των τεχνών. Και πως να μην είναι, αφού μπορούμε κάλλιστα να την συνδέσουμε με την εξέλιξη της γλώσσας και κατ' επέκταση του ανθρώπινου είδους. Η εξέλιξή της ποτέ ως τώρα δεν σταμάτησε και μάλλον ποτέ δεν θα σταματήσει. Αιτία, η πληθώρα σκέψεων και συναισθημάτων που δεν μπορούν να αποδοθούν με λέξεις ή πράξεις.

Είναι η ομορφότερη των τεχνών για εμάς και αυτό οφείλεται στο ότι επηρεάζει τις περισσότερες των αισθήσεών μας. Η ποικιλομορφία της, η οποία στεγάζεται κάτω από διάφορες -πολλές φορές αχρείαστες- ταμπέλες, είναι ατελείωτη. Όπως και να την ονομάσουμε ή κατηγοριοποιήσουμε, η μουσική θα παραμείνει κτήμα όλων μας και αυτό σίγουρα, είναι θετικό. Δεν μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως έχει χρησιμοποιηθεί και ως μέσο θεραπείας.

Σημαντικό είναι και το γεγονός πως η μουσική είναι η πιο εύκολα προσβάσιμη τέχνη. Τη συναντάμε παντού, κυριολεκτικά. Ίσως γιαυτό να θεωρείται η μοναδική οικουμενική γλώσσα. Διότι με τη μουσική μπορείς να επικοινωνήσεις με όλους χωρίς να είναι υποχρεωτικό να γνωρίζεις όλες τις διαλέκτους του πλανήτη Γη.
Ας αφεθούμε λοιπόν στην αγκαλιά της, χωρίς αναστολές..