Αρκετοί ήταν οι δίσκοι με τους οποίους κολλήσαμε τη χρονιά που μας πέρασε και
δυστυχώς, αρκετοί ήταν και οι δίσκοι που προσπεράσαμε χωρίς πολλά πολλά. Παρακάτω
θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε κάποιους από αυτούς ενώ κάποια στιγμή στο άμεσο
μέλλον θα σας παρουσιάσουμε και την ολοκληρωμένη μας γνώμη για αρκετούς από αυτούς.
Σίγουρα υπάρχουν παραλείψεις, ηθελημένες και μη, γι' αυτό και θα υπάρξουν δύο ή και
περισσότερες αναρτήσεις σχετικά, αν και αυτό δεν νομίζουμε να αποτελέσει πανάκεια.
Σίγουρα θα υπάρξουν και διαφορετικές απόψεις, τις οποίες και με χαρά αναμένουμε να μας γράψετε. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως οπότε καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε. Πάμε :
Οι πολυαγαπημένοι μας Anathema με το We're Here Because We're Here, που κυκλοφόρησε 7 (!) ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, να κινείται στα γνώριμα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία των τελευταίων δίσκων τους φλερτάροντας παράλληλα με το ήχο του post rock. Με κάτι τέτοιο δεν φλερτάρουν οι Agalloch όμως, που με το Marrow Of The Spirit τους, μας θυμίζουν γιατί τους αγαπήσαμε. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με όλα τα στοιχεία να συνυπάρχουν επιτυχώς. Από τα doom περάσματα στα ακουστικά μέρη και από εκεί σε black metal φόρμες που οδηγούν σε μια ambient κατακλείδα. Μιλώντας για ambient, οι Αμερικάνοι Lights Out Asia, μας έδωσαν έναν ακόμη τρομερό post rock δίσκο τυλιγμένο σε ambient κορδέλα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνει σε δυναμική. Το In The Days Of Jupiter λοιπόν, αποτελεί απόδειξη του ότι το Post rock δεν είναι νεκρό. Και πως να είναι άλλωστε όταν δίσκοι σαν το Here Dead We Lie των Βέλγων Cecilia::Eyes πάει ένα βήμα παραπέρα τις όποιες επιρροές του, συνδυάζοντας τα ατμοσφαιρικά σημεία με noise μελωδίες και ολίγη από shoegaze αισθητική. Όπου, το shoegaze πέρυσι είχε την τιμητική του καθώς οι Γάλλοι Alcest και οι συνοδοιπόροι και φίλοι τους Les Discrets, μας δώσανε δύο δίσκους -Ecailles de lune και Septembre Et Ses Dernieres Pensees- πραγματικά ονειρικούς. Ναι, το black metal μπορεί να συνυπάρξει άνετα με εντελώς ξένα και μακρινά γι' αυτό ιδιώματα. Ναι, μπορεί να έγινε ψιλομόδα η όλα φάση με αυτούς τους δύο δίσκους αλλά αυτό δεν αναιρεί την ποιότητά τους. Κάτι θα ξέρουν και οι Lantlos που το πραγματικά ποιοτικό .Neon τους συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο shoegaze, post rock και black metal.
Γυροφέρνουμε το black metal εδώ και λίγες γραμμές οπότε καιρός να δούμε και τι μας προσέφερε το συγκεκριμένο ιδίωμα τη χρονιά που μας πέρασε. Θα ξεκινήσουμε με τους συμπατριώτες μας, Rotting Christ, που κυκλοφόρησαν το δέκατο δίσκο της εικοσαετούς καριέρας τους. Το Aealo. Σίγουρα δεν είναι καθαρό black αυτό που ακούμε εδώ, αλλά αυτό το ξέραμε και το περιμέναμε. Όπως σχεδόν σίγουρο ήταν το ότι θα ακούσουμε αρκετά αν όχι πολλά από τα -σήμα κατατεθέν- ριφ της μπάντας. Μόνο που αυτή τη φορά τα γνώριμα ριφ τους ντύθηκαν με ελληνική παραδοσιακή φορεσιά. Σίγουρο ρίσκο αλλά και μεγάλη επιτυχία όπως αποδείχτηκε. Εξίσου μεγάλη, μουσικά, επιτυχία είχε και ο συνδυασμός black metal με ολίγη απ' όλα των Νορβηγών Solefald. Ο δίσκος τους, Norron Livskunst, συνδυάζει με μεγάλη επιτυχία τις καλύτερες στιγμές των προηγούμενων δουλειών τους. Σαξόφωνο, νορβηγικές παραδόσεις, ηλεκτρονικά beats, απαγγελίες, progressive περάσματα και άλλα πολλά θα σας θυμίσουν ότι το black metal δεν είναι μόνο ουρλιαχτά και θόρυβος. Όχι ότι ο θόρυβος μας χαλάει αλλά κάπως έπρεπε να κολλήσουμε στο κείμενο και τους Shining. Αυτοί εδώ οι νορβηγοί βάλθηκαν να μας τρελάνουν με το εκπληκτικό Blackjazz άλμπουμ τους. Τι να πούμε γι' αυτό και πως να το περιγράψουμε? Τα λέει όλα ο τίτλος άλλωστε. Μαύρο μέταλ με jazz στοιχεία και τα μυαλά στα μπλέντερ που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Από ένα χωριό, της πολιτείας του Illinois όμως, προέρχονται οι Nachtmystium που είπαν να μπερδέψουν το black metal τους με ψυχεδέλειες και όχι μόνο, στο δίσκο τους Addicts: Black Meddle Pt. II, και τα κατάφεραν πραγματικά καλά. Κάτι το οποίο έκαναν και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Darkthrone στο Circle The Wagons δίσκο τους. Όχι, εδώ δεν θα βρείτε ψυχεδέλειες ούτε και black metal. Όπως ίσως σας είναι γνωστό, το ντουέτο έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από τα στενά, παγωμένα και αμιγώς black metal-ικά πλαίσια του παρελθόντος τους και πλέον απλά κάνουν το κέφι τους. Και καλά κάνουν αν είναι να μας προσφέρουν τέτοια ένταση, τέτοια πώρωση σερβιρισμένη με σάπια, ολίγον τι punk, old school διάθεση. Punk διάθεση και black metal ρίζες έχουν οι Kvelertak, η αποκάλυψη της χρονιάς για πολλούς. Εξαιρετικό το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το μόνο που έχουμε να πούμε για αυτούς είναι μια παράκληση/προτροπή: αγνοήστε τις σειρήνες! Ευτυχώς όμως, που οι Enslaved δεν αγνόησαν τις σειρήνες του μυαλού τους και μας πρόσφεραν, τον για πολλούς, δίσκο της χρονιάς, Axioma Ethica Odini. Ότι και να πω γι' αυτό το δίσκο πιστεύω ότι θα είναι περιττό. Απλά ακούστε το. Τέλος, να απολογηθούμε για τη χρήση προστακτικής που δεν μας αρέσει καθόλου να χρησιμοποιούμε αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το αποφύγουμε. Ούτε και τώρα θα μπορέσουμε να το αποφύγουμε γιατί οι A Forest Of Stars με το δεύτερο πόνημα τους που τιτλοφορείται Opportunistic Thieves of Spring δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια. Κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και απολαύστε αυτό το, πραγματικά, συγκλονιστικό και ακατέργαστο διαμάντι της σκληρής μουσικής.
δυστυχώς, αρκετοί ήταν και οι δίσκοι που προσπεράσαμε χωρίς πολλά πολλά. Παρακάτω
θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε κάποιους από αυτούς ενώ κάποια στιγμή στο άμεσο
μέλλον θα σας παρουσιάσουμε και την ολοκληρωμένη μας γνώμη για αρκετούς από αυτούς.
Σίγουρα υπάρχουν παραλείψεις, ηθελημένες και μη, γι' αυτό και θα υπάρξουν δύο ή και
περισσότερες αναρτήσεις σχετικά, αν και αυτό δεν νομίζουμε να αποτελέσει πανάκεια.
Σίγουρα θα υπάρξουν και διαφορετικές απόψεις, τις οποίες και με χαρά αναμένουμε να μας γράψετε. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όμως οπότε καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε. Πάμε :
Οι πολυαγαπημένοι μας Anathema με το We're Here Because We're Here, που κυκλοφόρησε 7 (!) ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, να κινείται στα γνώριμα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία των τελευταίων δίσκων τους φλερτάροντας παράλληλα με το ήχο του post rock. Με κάτι τέτοιο δεν φλερτάρουν οι Agalloch όμως, που με το Marrow Of The Spirit τους, μας θυμίζουν γιατί τους αγαπήσαμε. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με όλα τα στοιχεία να συνυπάρχουν επιτυχώς. Από τα doom περάσματα στα ακουστικά μέρη και από εκεί σε black metal φόρμες που οδηγούν σε μια ambient κατακλείδα. Μιλώντας για ambient, οι Αμερικάνοι Lights Out Asia, μας έδωσαν έναν ακόμη τρομερό post rock δίσκο τυλιγμένο σε ambient κορδέλα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνει σε δυναμική. Το In The Days Of Jupiter λοιπόν, αποτελεί απόδειξη του ότι το Post rock δεν είναι νεκρό. Και πως να είναι άλλωστε όταν δίσκοι σαν το Here Dead We Lie των Βέλγων Cecilia::Eyes πάει ένα βήμα παραπέρα τις όποιες επιρροές του, συνδυάζοντας τα ατμοσφαιρικά σημεία με noise μελωδίες και ολίγη από shoegaze αισθητική. Όπου, το shoegaze πέρυσι είχε την τιμητική του καθώς οι Γάλλοι Alcest και οι συνοδοιπόροι και φίλοι τους Les Discrets, μας δώσανε δύο δίσκους -Ecailles de lune και Septembre Et Ses Dernieres Pensees- πραγματικά ονειρικούς. Ναι, το black metal μπορεί να συνυπάρξει άνετα με εντελώς ξένα και μακρινά γι' αυτό ιδιώματα. Ναι, μπορεί να έγινε ψιλομόδα η όλα φάση με αυτούς τους δύο δίσκους αλλά αυτό δεν αναιρεί την ποιότητά τους. Κάτι θα ξέρουν και οι Lantlos που το πραγματικά ποιοτικό .Neon τους συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο shoegaze, post rock και black metal.
Γυροφέρνουμε το black metal εδώ και λίγες γραμμές οπότε καιρός να δούμε και τι μας προσέφερε το συγκεκριμένο ιδίωμα τη χρονιά που μας πέρασε. Θα ξεκινήσουμε με τους συμπατριώτες μας, Rotting Christ, που κυκλοφόρησαν το δέκατο δίσκο της εικοσαετούς καριέρας τους. Το Aealo. Σίγουρα δεν είναι καθαρό black αυτό που ακούμε εδώ, αλλά αυτό το ξέραμε και το περιμέναμε. Όπως σχεδόν σίγουρο ήταν το ότι θα ακούσουμε αρκετά αν όχι πολλά από τα -σήμα κατατεθέν- ριφ της μπάντας. Μόνο που αυτή τη φορά τα γνώριμα ριφ τους ντύθηκαν με ελληνική παραδοσιακή φορεσιά. Σίγουρο ρίσκο αλλά και μεγάλη επιτυχία όπως αποδείχτηκε. Εξίσου μεγάλη, μουσικά, επιτυχία είχε και ο συνδυασμός black metal με ολίγη απ' όλα των Νορβηγών Solefald. Ο δίσκος τους, Norron Livskunst, συνδυάζει με μεγάλη επιτυχία τις καλύτερες στιγμές των προηγούμενων δουλειών τους. Σαξόφωνο, νορβηγικές παραδόσεις, ηλεκτρονικά beats, απαγγελίες, progressive περάσματα και άλλα πολλά θα σας θυμίσουν ότι το black metal δεν είναι μόνο ουρλιαχτά και θόρυβος. Όχι ότι ο θόρυβος μας χαλάει αλλά κάπως έπρεπε να κολλήσουμε στο κείμενο και τους Shining. Αυτοί εδώ οι νορβηγοί βάλθηκαν να μας τρελάνουν με το εκπληκτικό Blackjazz άλμπουμ τους. Τι να πούμε γι' αυτό και πως να το περιγράψουμε? Τα λέει όλα ο τίτλος άλλωστε. Μαύρο μέταλ με jazz στοιχεία και τα μυαλά στα μπλέντερ που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Από ένα χωριό, της πολιτείας του Illinois όμως, προέρχονται οι Nachtmystium που είπαν να μπερδέψουν το black metal τους με ψυχεδέλειες και όχι μόνο, στο δίσκο τους Addicts: Black Meddle Pt. II, και τα κατάφεραν πραγματικά καλά. Κάτι το οποίο έκαναν και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Darkthrone στο Circle The Wagons δίσκο τους. Όχι, εδώ δεν θα βρείτε ψυχεδέλειες ούτε και black metal. Όπως ίσως σας είναι γνωστό, το ντουέτο έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από τα στενά, παγωμένα και αμιγώς black metal-ικά πλαίσια του παρελθόντος τους και πλέον απλά κάνουν το κέφι τους. Και καλά κάνουν αν είναι να μας προσφέρουν τέτοια ένταση, τέτοια πώρωση σερβιρισμένη με σάπια, ολίγον τι punk, old school διάθεση. Punk διάθεση και black metal ρίζες έχουν οι Kvelertak, η αποκάλυψη της χρονιάς για πολλούς. Εξαιρετικό το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το μόνο που έχουμε να πούμε για αυτούς είναι μια παράκληση/προτροπή: αγνοήστε τις σειρήνες! Ευτυχώς όμως, που οι Enslaved δεν αγνόησαν τις σειρήνες του μυαλού τους και μας πρόσφεραν, τον για πολλούς, δίσκο της χρονιάς, Axioma Ethica Odini. Ότι και να πω γι' αυτό το δίσκο πιστεύω ότι θα είναι περιττό. Απλά ακούστε το. Τέλος, να απολογηθούμε για τη χρήση προστακτικής που δεν μας αρέσει καθόλου να χρησιμοποιούμε αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το αποφύγουμε. Ούτε και τώρα θα μπορέσουμε να το αποφύγουμε γιατί οι A Forest Of Stars με το δεύτερο πόνημα τους που τιτλοφορείται Opportunistic Thieves of Spring δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια. Κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και απολαύστε αυτό το, πραγματικά, συγκλονιστικό και ακατέργαστο διαμάντι της σκληρής μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου