Λίγους μήνες πριν κλείσουν τα είκοσι χρόνια ζωής, μιας και γεννήθηκαν το καλοκαίρι του 1992 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, οι Esoteric, οι οποίοι, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της funeral doom μουσικής, κυκλοφόρησαν στις 11 του περασμένου Νοέμβρη -μέσω της Season Of Mist, την έκτη full length -κι έβδομη συνολικά, δουλειά τους, με τίτλο: Paragon Of Dissonance.
Το νέο τους πόνημα έχει διττή υπόσταση, μιας και τα 7 κομμάτια που περιέχονται σ' αυτό, έχουν συνολική διάρκεια κάτι παραπάνω από 90 λεπτά, κι έτσι, δεν θα μπορούσε παρά να κυκλοφορήσει με τη μορφή διπλού cd η εν λόγω δουλειά. Η οποία, θα πρέπει να τονίσω, πως δεν είναι η πρώτη -κι ελπίζω, να μην είναι η τελευταία, τούτης της μπάντας, που έχει τεράστιες διαστάσεις, παρόλο που έχω την εντύπωση, πως η μεγάλη διάρκεια θα τρομάξει και ίσως, αποθαρρύνει πολύ κόσμο, από το να ακούσει την μπάντα. Όμως, είμαι σίγουρος, ότι όσοι τολμήσουν να ακούσουν τούτο τον δίσκο στην ολότητα του, θα ανταμειφθούν, μιας και δεν κουράζει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Όσοι όμως, δεν έχουν και τις καλύτερες των σχέσεων με τον funeral doom ήχο, θα δυσκολευτούν πολύ να βγάλουν εις πέρας τούτο το απόκοσμο άκουσμα.
Τίποτα μεμπτό σε αυτό, μιας κι είμαι από εκείνους, που θεωρούν, πως το funeral doom ανήκει στα πλέον ακραία ακούσματα της σκληρής μουσικής. Anyway, ας μην ξεφύγουμε απ' το θέμα μας, που δεν είναι άλλο από το τερατώδες Paragon Of Dissonance, η εφιαλτικά όμορφη μουσική του οποίου, συνοδεύεται από το εκπληκτικό artwork της εξαιρετικής καλλιτέχνιδος, Kati Astraeir.
Η παραγωγή του δίσκου, είναι απλά αψεγάδιαστη, κι έχω την εντύπωση, πως είναι η καλύτερη που είχαν ποτέ οι Βρετανοί, κι αυτό, μάλλον οφείλεται στο ότι για ακόμη μια φορά, την επιμελήθηκαν εξολοκλήρου, οι ίδιοι. Όσον αφορά τους στίχους, πρέπει να αναφερθεί, πως δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην θεματολογία τους, μιας και καταπιάνονται με τα αρνητικότερα των συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης ενώ, καμία καινοτομία δεν υπάρχει στον ήχο της μπάντας, μιας και οι αλλαγές μελών που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να άλλαξαν την σύνθεση της, δεν επηρέασαν όμως καθόλου, το μουσικό της ύφος, το οποίο, συνεχίζει να κινείται στα πιο σκοτεινά κι απόμακρα μονοπάτια της ακραίας μουσικής.
Στολισμένα με διάσπαρτα ambient περάσματα, τα επαναλαμβανόμενα και βασανιστικά αργά, ηχητικά μοτίβα της μπάντας, προκαλούν στον ακροατή συναισθήματα ανάλογου ψύχους, με αυτό, της πιο παγωμένης γωνιάς του πλανήτη Γη, της αχανούς, Ανταρκτικής. Τα φωνητικά, εκφράζουν με εύγλωττο τρόπο τα συναισθήματα που οι στίχοι περιγράφουν: απόγνωση, μοναξιά, οδύνη, απελπισία ενώ, την ώρα που οι κιθάρες ζωγραφίζουν κάποια από τα πιο αρρωστημένα ηχοτοπία που έχεις βιώσει και τα πλήκτρα σε μαγεύουν με τις αιθέριες μελωδίες τους, το -πάντα ύπουλο, μπάσο, σου σκάβει στα μουλωχτά τον λάκκο, μέσα στον οποίο, πέφτεις θέλοντας και μη, εξαιτίας των επιβλητικών χτυπημάτων των ντραμς.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η μουσική των Esoteric, είναι βαθιά συναισθηματική κι έντονα υποτονική ενώ, έχω την αίσθηση, πως το timing της κυκλοφορίας του -τρομερού, Paragon Of Dissonance, είναι εξαιρετικό, αφού κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο χειμώνας, ενδείκνυται για τέτοιου είδους ψυχρά, μονότονα και μίζερα, μα συνάμα, καθηλωτικά ακούσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου