Την ερχόμενη Παρασκευή (30/12) στις 20:00 [ΕΕΤ, (+2 GMT/UTC)], θα γίνει η τελευταία ραδιοφωνική Phantasmagoria της χρονιάς -πάντα στη διαδικτυακή συχνότητα του Downtuned Radio- στην οποία και θα παρουσιαστούν οι 11 -συν 1- καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που φεύγει ή για να ακριβολογήσω, θα ακουστούν τραγούδια από τα 11 (+1) αγαπημένα μου άλμπουμ του 2011. Τα κομμάτια θα ακουστούν με τυχαία σειρά, καθώς η τελική λίστα που θα αναρτηθεί σε τούτη την διαδικτυακή γωνιά θα έχει κάποιες διαφοροποιήσεις από το ραδιοφωνικό alter ego της, όχι ως προς το περιεχόμενο, αλλά ως προς την διαμόρφωση και μόνο. Καλή συνέχεια εορτών σας εύχομαι κι ελπίζω να τα πούμε στο chat του ραδιοφώνου την Παρασκευή. Όπως και να' χει, φροντίστε να περνάτε καλά, αλλά και να προσέχετε.
Όσο το τέλος της χρονιάς πλησιάζει, τόσο περισσότερο σου καρφώνεται στο μυαλό πως ότι ήταν να σου προσφέρει αυτή, σου το προσέφερε ήδη. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι, όσον αφορά την μουσική τουλάχιστον, ο Δεκέμβρης υπήρξε γεμάτος φρέσκιες κυκλοφορίες, πολλές εκ των οποίων ήταν κάτι παραπάνω από καλές. Μια από αυτές είναι και το Boued Tousek Hag Traou Mat All, το οποίο κυκλοφόρησε στις 5 του τρέχοντος μήνα από την ρώσικη δισκογραφική εταιρεία, Solitude Productions.
Πρόκειται για τον ντεμπούτο full length δίσκο των Γάλλων Stangala, μιας σχετικά νέας μπάντας από την Βρετάνη της Γαλλίας, που δημιουργήθηκε το 2007 με σκοπό να περιπλανηθεί στα παραισθησιογόνα doom ηχοτοπία της σκληρής μουσικής. Η τριάδα έχει εμπλουτίσει τον stoner ήχο της με μπόλικα κελτικά στοιχεία, τα οποία εμφανίζονται και στους στίχους της μπάντας, όπως άλλωστε μαρτυρούν τόσο ο τίτλος του δίσκου, όσο κι οι τίτλοι των 10 κομματιών συνολικής διάρκειας 67 περίπου λεπτών, που τον αποτελούν.
Το εξώφυλλο του δίσκου έχει πιάσει για τα καλά την ατμόσφαιρα της μουσικής της μπάντας, η οποία είναι μεθυστική κι άκρως εθιστική. Η παραγωγή του δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, αλλά τουλάχιστον, δεν αποτελεί τροχοπέδη για τις συνθέσεις της μπάντας, οι οποίες διακρίνονται τόσο για την οργανικότητα τους, όσο και για τον πρώιμο doom χαρακτήρα τους, ενώ οι κελτικές αναφορές προσδίδουν το κάτι παραπάνω, μιας και αυτές είναι που καθιστούν το εν λόγω άκουσμα ξεχωριστό, αλλά κι εξαιρετικά μαγευτικό.
Οι κιθάρες, είτε είναι ακουστικές είτε ηλεκτρικές, δεν δυσκολεύονται να σε παρασύρουν σ' ένα συναρπαστικό ταξίδι στα βάθη του μαγεμένου ηχητικού δάσους όπου οι Stangala έχουν την γεμάτη υγρασία καλύβα τους, ενώ τα ντραμς προσπαθούν -με επιτυχία- να ανάψουν τους μουσικούς πυρσούς της μπάντας. Το μπάσο, χορεύει μαγεμένο και σολάρει σε σαλεμένους ρυθμούς εν μέσω βροχής μελωδιών από την γκάιντα, ενώ τα φωνητικά συμπληρώνουν αρμονικά το βουτηγμένο στις ουσίες ηχητικό παζλ των Stangala.
Νομίζω, πως αν το Boued Tousek Hag Traou Mat All είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα, θα βρισκόταν σε πολλές από τις λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Όμως, είμαι σίγουρος, πως θα δώσει την ευκαιρία στους δημιουργούς του, Stangala, να στολίσουν με την παρουσία τους τις λίστες με τις νέες και πολλά υποσχόμενες μπάντες του ψυχεδελικού occult doom rock χώρου. Ενός χώρου, που ξεχωρίζει για την retro/vindage αύρα του, το σαγηνευτικό άρωμα της οποίας, ζαλίζει και μεθά τους ανυποψίαστους (;) ακροατές.
Οι Sleepstream, μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, δημιουργήθηκαν τον χειμώνα του 2008 στην όμορφη Θεσσαλονίκη, με σκοπό να εξερευνήσουν τα πλέον βαθιά συναισθηματικά ηχοτοπία, της rock μουσικής. Η ηχητική τους αναζήτηση ξεκίνησε σαν τρίο, αλλά μετά από κάποιες προσθαφαιρέσεις, το line up της μπάντας αποτελείται πλέον, από πέντε άτομα ενώ, εάν κάποιος από εσάς τυγχάνει να γνωρίζει από τσέλο κι επιθυμεί να ενταχθεί σε ένα μουσικό σχήμα, καλό θα ήταν να επικοινωνήσει με την μπάντα -κάνοντας ένα κλικ εδώ, η οποία, όπως μάλλον ήδη καταλάβατε, ψάχνει για μόνιμο τσελίστα.
Τρία χρόνια μετά τη γέννησή τους, αλλά και πολλές πρόβες αργότερα, οι Sleepstream, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν πρόσφατα και πιο συγκεκριμένα, την πρώτη ημέρα του τρέχοντος Δεκέμβρη, την παρθενική τους δουλειά, A Waltz With The Seventh Crane, η οποία αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 42 λεπτών. Ο εν λόγω δίσκος, η ηχογράφηση και παραγωγή του οποίου, έλαβαν χώρα στα Lunatech Studios της Κατερίνης, κυκλοφόρησε μέσω της ανερχόμενης Fluttery Records, μιας νέας σχετικά δισκογραφικής εταιρίας, που ειδικεύεται σε post rock, experimental κι ambient ακούσματα.
Εάν στα άνωθεν αναφερθέντα μουσικά ιδιώματα, προσθέσετε και το progressive, τότε θα έχετε πάρει μια πρόχειρη πρώτη ιδέα, για την μουσική τούτης της μπάντας. Αν και για να είμαι ειλικρινής, οι ταμπέλες σε αυτήν την περίπτωση δεν νομίζω πως είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, μιας και η μπάντα πέτυχε το σκοπό της και δημιούργησε μουσική, συναισθηματικά έντονη. Όλες οι συνθέσεις του εξαιρετικού της ντεμπούτου είναι πανέμορφες, καθώς, βρίθουν ποικιλίας κι ατμόσφαιρας ενώ, καμιά τους δεν υπολείπεται ούτε σε feeling, αλλά ούτε και σε μουσικότητα, κάτι, που μόνο τυχαίο δεν είναι.
Στο μαγευτικό A Waltz With The Seventh Crane, ο λυρισμός συνευρίσκεται με την ένταση ενώ, την ίδια ώρα, η μελαγχολία συλλαμβάνεται επ'αυτοφώρω από την νοσταλγία να ζαχαρώνει τον προοδευτικό μινιμαλισμό. Οι αέρινες -κι ενίοτε θυελλώδεις, κιθάρες, παραδίνονται άνευ όρων στις σαγηνευτικές μελωδίες του βιολιού, οι οποίες δεν δυσκολεύονται να σε στοιχειώσουν, χάρις στην εύθραυστη υπόσταση τους. Τα ντραμς συνοδεύουν το μπάσο στις σκοτεινές διαδρομές μες στις οποίες αυτό ελίσσεται ενώ, τα λιγοστά φωνητικά, προσδίδουν μια μυστηριώδη διάσταση σε τούτο το συναρπαστικό ηχητικό ταξίδι.
Νομίζω, πως τα καλά λόγια για τους Sleepstream δεν θα αργήσουν να πυκνώσουν, μιας και τα παλικάρια από την Θεσσαλονίκη έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στο ντεμπούτο τους, κι αυτό, θα το διαπιστώσετε εύκολα, αρκεί βέβαια να ακούσετε τον εν λόγω δίσκο, κάτι, που ανεπιφύλακτα σας προτείνω να κάνετε και μάλιστα, το συντομότερο δυνατόν. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι ο δίσκος θα παιχτεί ζωντανά στο σύνολο του στις 28 του ερχόμενου Γενάρη, όταν τούτη η πολύ καλή μπάντα, θα εμφανιστεί στο Eightball, όπου μαζί με τους We.Own.The.Sky, θα συνοδεύσουν επί σκηνής τους Γερμανούς Long Distance Calling.
Από την Λάρισα κατάγονται οι Dope Flood, οι οποίοι δημιουργήθηκαν τον Γενάρη του 2010 κι αποτελούνται από 4 άτομα νεαρής ηλικίας ενώ, αρέσκονται στο να παίζουν heavy μουσική, αν και τα southern και grunge στοιχεία, δεν απουσιάζουν από τον ήχο τους. Μια πρώτη γεύση απ' αυτόν, παίρνουμε μέσω της παρθενικής κυκλοφορίας της μπάντας, A Planet On Four Legs. Το εν λόγω Ep, κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Μάρτη κι αποτελείται από 3 κομμάτια συνολικής διάρκειας 18 περίπου λεπτών ενώ, η παραγωγή του είναι πολύ καλή, παρόλο που πρόκειται για μια κυκλοφορία με Demo χαρακτήρα.
Οι Χρήστος (κιθάρα) και Μάνος (φωνητικά), που είναι οι ιδρυτές τούτης της μπάντας, άρχισαν να δουλεύουν πάνω στις ιδέες τους πριν ακόμη προστεθούν στο σχήμα οι Βασίλης (ντραμς) και Αστέριος (μπάσο) ενώ, λίγο μόλις καιρό μετά τη συμπλήρωση του line up, δεν δίστασαν να μπουν στο στούντιο και να ηχογραφήσουν τις πρώτες μουσικές τους ιδέες, κάτι, που εκτός από μεράκι, φανερώνει κι αποφασιστικότητα, κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ένα πολύ θετικό, κι άκρως ενθαρρυντικό πρώτο δείγμα γραφής από τη νεαρή αυτή μπάντα καθώς, τα παλικάρια μοιάζει να πιστεύουν πολύ στις δυνάμεις τους.
Και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε, μιας και οι συνθέσεις τους είναι εξόχως δυναμικές ενώ, δεν στερούνται πρωτοτυπίας, αφού παρά το ότι οι επιρροές τους είναι εμφανείς, δεν επηρεάζουν στο ελάχιστο την ταυτότητα της μουσικής τους, η οποία, είναι ένα πανέμορφο μείγμα stoner και heavy rock. Δυναμικά riffs, τρελαμένα solos και πανέμορφα μελωδικά leads από την κιθάρα, όγκος και groovy πινελιές από το μπάσο, άκρως δυναμικά ντραμς, που θα έλεγα πως κλέβουν την παράσταση, αν δεν υπήρχαν στην εξίσωση τα εξαιρετικά φωνητικά, που πραγματικά ξεχωρίζουν, ενώ και οι στίχοι -που είναι αρκετά προσωπικοί, δεν υστερούν.
Όπως καταλαβαίνετε, οι Dope Flood επιχειρούν δυναμικό μπάσιμο στα δρώμενα της heavy μουσικής, κι αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από το πολύ καλό A Planet On Four Legs, αλλά και από τις εξαιρετικά δυναμικές live εμφανίσεις τους, μιας κι έχω την εντύπωση, ότι μπάντες όπως οι Innerwish και Planet Of Zeus, που κάλεσαν τους Dope Flood να εμφανιστούν μαζί τους στο ίδιο σανίδι, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το Stage στη Λάρισα -αν βέβαια έχετε αυτήν την δυνατότητα, την ερχόμενη Παρασκευή, 23/12, και να δείτε ιδίοις όμμασι, περί τίνος πρόκειται. Κλείνοντας, να σημειώσω, πως αν οι Dope Flood συνεχίσουν το ίδιο δυναμικά όπως ξεκίνησαν, τότε σε λίγα χρόνια, να είστε σίγουροι, πως θα παραμιλάμε με την πάρτη τους.
Το 1999, τέσσερις φίλοι από την Αθήνα, οι Dee σε μπάσο, Costas σε ντραμς, John σε κιθάρα και Jim σε κιθάρα και φωνητικά, αποφάσισαν να φτιάξουν την δική τους rock μπάντα, την οποία και ονόμασαν Lord 13. Έκτοτε, δεν έπαψαν ούτε για μια στιγμή να μας προσφέρουν αγνές rock στιγμές, είτε μέσω των συχνών κι εκρηκτικών ζωντανών τους εμφανίσεων, είτε μέσω των δυναμικών τους κυκλοφοριών -για την τελευταία χρονικά από τις οποίες, γράφονται τούτες οι γραμμές.
Η κυκλοφορία στην οποία αναφέρομαι, τιτλοφορείται 2013 κι έγινε προσβάσιμη στο κοινό στις αρχές του τρέχοντος μήνα, όταν και αναρτήθηκε στο νεότευκτο site της μπάντας, απ' όπου και μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν, όπως άλλωστε, κι όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Βέβαια, ο δίσκος, που αποτελείται από 12 κομμάτια συνολικής διάρκειας 56 περίπου λεπτών, σύντομα θα γίνει διαθέσιμος και σε μορφή Cd, αλλά και σε μορφή βινυλίου.
Η μπάντα βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, κι αυτό, φροντίζει να το καταστήσει σαφές από τις πρώτες κιόλας νότες του δίσκου, οι οποίες, σου δίνουν να καταλάβεις, πως εδώ δεν πρόκειται να βαρεθείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο, αφού το αλήτικο και ξεχειλίζον από ενέργεια heavy/stoner rock της μπάντας, σε παρασύρει σε ένα γλυκό ηχητικό μεθύσι, όμοιο του οποίου, είχες να βιώσεις από τότε, που οι Monster Magnet έλεγχαν τα επίπεδα της νηφαλιότητας τους.
Οι ρυθμοί δεν πέφτουν παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές, όταν και τα ψυχεδελικά space rock ψήγματα κάνουν την εμφάνιση τους στον δίσκο, στην ποικιλομορφία του οποίου, συμβάλουν αποφασιστικά. Σε αυτήν, συμβάλουν και τα φωνητικά του μεγάλου Ben Ward των Βρετανών Orange Goblin, αν και τα εύσημα ανήκουν αποκλειστικά στους Lord 13, που με το φετινό 2013, αποδεικνύουν ότι δίκαια θεωρούνται από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού heavy ήχου.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως η μπάντα ήδη δουλεύει πάνω σε νέο υλικό καθώς, ετοιμάζει δύο κυκλοφορίες για το εγγύς μέλλον, μια με ακουστική μορφή και μια στο γνωστό ηλεκτρισμένο της ύφος ενώ, οργανώνει και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις για το ερχόμενο έτος, με την πρώτη από αυτές όμως, να είναι προγραμματισμένη για φέτος, μιας και πρόκειται να λάβει χώρα την ερχόμενη Παρασκευή, 23/12 στο Mo Better, όπου η είσοδος, θα είναι δωρεάν.
Το έτος 2003, δυο τύποι, που λάτρευαν τις heavy μουσικές της δεκαετίας του '70, αλλά και που γουστάρανε και πιο σύγχρονα stoner/doom ακούσματα, οι Jeje και Bluff, αποφάσισαν να πειραματιστούν πάνω στις δικές τους μουσικές ιδέες, οπότε, δεν άργησαν να αρχίσουν τις πρόβες. Πρόβες, που στην αρχή γινότανε σε ακουστικό μοτίβο, μιας και ο Jeje συνόδευε τα φωνητικά του Bluff με την ακουστική του κιθάρα. Όμως, ένα χρόνο αργότερα, το 2004, οι ακουστικές δομές των κομματιών τους έμελλε να αποτελέσουν παρελθόν, μιας και οι δυο τους αποφάσισαν, πως ήταν πλέον έτοιμοι να υποδεχτούν τον ηλεκτρισμό στον ήχο τους, κι έτσι, με την προσθήκη και του Pijo -που τυγχάνει να είναι αδερφός του Jeje, στα ντραμς, εγένετο Innersoul Trip.
Το νεοσύστατο τότε, μουσικό τρίο από τον Βόλο, αφού έλιωσε στις πρόβες, κι αφού προσπάθησε -αποτυχημένα, να βρει έναν ικανό μπασίστα, μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του -κι ομώνυμο, demo. Το αποτέλεσμα όμως, παρά την πολύ μεγάλη προσπάθεια που καταβλήθηκε, δεν ήταν το επιθυμητό, μιας και ο ήχος δεν ικανοποίησε τη μπάντα, η οποία, παρά τις πολλές δυσκολίες που συνάντησε ως τότε, δεν τα παράτησε -ευτυχώς! και συνέχισε τη σκληρή δουλειά. Η οποία και τους αντάμειψε, μιας και λίγα χρόνια αργότερα, το 2007 για την ακρίβεια, η μπάντα, που είχε πλέον αλλάξει το όνομα της σε Lizardia, μπήκε ξανά στο στούντιο, όπου και παρέμεινε για αρκετούς μήνες, μιας και ήταν πλέον αποφασισμένη να μην το εγκαταλείψει, αν το αποτέλεσμα δεν την ικανοποιούσε πλήρως.
Απόρροια της κοπιαστικής κι επίμονης δουλειάς της μπάντας ήταν το The Serpent's Trace, το δεύτερο demo της, που διαρκεί περίπου 31 λεπτά και περιέχει 7 κομμάτια -ένα εκ των οποίων, αποτελεί διασκευή στο κομμάτι Be Forewarned των Pentagram. Η παραγωγή του demo είναι ωμή καθώς, ο ήχος είναι αρκετά τραχύς, αλλά έχω την αίσθηση, πως είναι η ενδεδειγμένη για τα κομμάτια που περιέχει, μιας και δεν επηρεάζει αρνητικά τον ήχο των μουσικών οργάνων, αλλά αντιθέτως, προσδίδει την απαραίτητη βρωμιά στη μουσική της μπάντας, η οποία, διακρίνεται από ένα υφέρπων feeling αλητείας, που είναι άκρως κολακευτικό για αυτήν.
Οι στίχοι περιγράφουν προσωπικά βιώματα ενώ, το doomy πρίσμα μέσα από το οποίο δίνονται, ευνοεί την παθιασμένη ερμηνεία του Bluff, η χροιά του οποίου, είναι πολύ κοντά στο ηχόχρωμα της φωνής του μεγάλου Messiah. Ο Pijo, με τα δυναμικά του χτυπήματα στα ντραμς, προσδίδει την απαιτούμενη σπιρτάδα στα κομμάτια, όμως, θαρρώ, πως την παράσταση κλέβει ο Jeje, ο οποίος, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά τόσο στις κιθάρες -μιας και τα riffs του είναι ο ορισμός του heavy ήχου ενώ, τα solos και τα leads του δεν υστερούν στο ελάχιστο, όσο και στο μπάσο, όπου δίνει ρέστα προσθέτοντας απίστευτο groove στον ήχο της μπάντας, αν κι ανέλαβε το εν λόγω έγχορδο, ελλείψει μόνιμου μπασίστα και προς χάριν των ηχογραφήσεων και μόνο.
Με το πέρας των ηχογραφήσεων του πολύ καλού The Serpent's Trace -κάπου μες την Άνοιξη του 2008, οι Lizardia, άρχισαν τις ζωντανές εμφανίσεις, το feedback από τις οποίες, μάλλον ήταν εξαιρετικά θετικό, μιας και επιλέχθηκαν τόσο από τον γνωστό και μη εξαιρετέο, Paul Dianno, όσο κι από τους θρύλους της Ελληνικής -κι όχι μόνο, stoner σκηνής, Nightstalker, για να τους συνοδεύσουν επί σκηνής. Τα εγκωμιαστικά σχόλια για τις ζωντανές τους εμφανίσεις άρχισαν να αυξάνονται, όπως άλλωστε, και ο αριθμός αυτών, κι έτσι, η μπάντα, που αυτήν την περίοδο δουλεύει πάνω στην πρώτη της full length κυκλοφορία, αποφάσισε να μας προσφέρει -σε αρκετά πρώιμη μορφή, κάποια από τα νέα κομμάτια που επεξεργάζεται, με την μορφή ενός ανεπίσημου EP, του Home Recordings, μπας και καταφέρει να μετριάσει το αίσθημα ανυπομονησίας μας, μιας και η αλήθεια είναι ότι αυτό, έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο.
Όπως αναφέρθηκε και λίγο πιο πάνω, το Home Recordings είναι ανεπίσημη κυκλοφορία ενώ, έχω την εντύπωση ότι ο τίτλος του, τα λέει όλα. Ηχογραφήσεις που έγιναν και βγήκαν προς τα έξω, μόνο και μόνο για να πάρουμε μια ιδέα του τι μας περιμένει τον ερχόμενο χρόνο, οπότε και αναμένεται να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο των Lizardia. Ο ήχος της μπάντας στα νέα κομμάτια, μοιάζει πιο προσωπικός από ποτέ, αφού οι Βολιώτες, κατάφεραν να τιθασεύσουν τις επιρροές τους ενώ, είναι εμφανής η στροφή της μπάντας, σε περισσότερο heavy rock ηχοτοπία. Φυσικά, ο stoner/doom χαρακτήρας της μπάντας παραμένει ακέραιος, μιας και οι πέντε νέες τους συνθέσεις -συνολικής διάρκειας 25 λεπτών, δεν στερούνται όγκου ενώ, το groove περισσεύει.
Κιθάρες και μπάσο πρωταγωνιστούν στις καινούριες συνθέσεις, μιας και ακούγονται σε πρώτο πλάνο ενώ, αυτά είναι που τις οδηγούν στα λασπωμένα ηχοτοπία της heavy μουσικής καθώς, εκτός από τα πελώρια κι ογκώδη riffs τους, θαρρώ, πως τα solos τους είναι, που προσδίδουν το κάτι παραπάνω στα νέα κομμάτια. Στα όποια, πρέπει να αναφερθεί, πως τα ντραμς, δεν περιορίζονται στο να κρατούν το ρυθμό, μιας και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες συχνά πυκνά, αφού τα γυρίσματα τους, οδηγούν πολλές φορές τις συνθέσεις σε νέα ηχητικά μονοπάτια. Τα φωνητικά, παραμένουν άκρως εκφραστικά ενώ, έχω την αίσθηση, πως το γρέζι που προστέθηκε σε αυτά, ενισχύει την θεατρικότητα τους, κι αυτό, μόνο ως θετικό στοιχείο μπορεί να εκληφθεί.
Εν κατακλείδι, νομίζω, πως πρέπει να παραδεχθώ, ότι έχω μεγάλες προσδοκίες από τους Lizardia, διότι τα πρώτα δείγματα γραφής τους, δεν είναι απλά ενθαρρυντικά, αλλά άκρως εντυπωσιακά. Ελπίζω κι εύχομαι, οι δυσκολίες -που όπως όλες οι ελληνικές επαρχιακές μπάντες, αντιμετωπίζουν, να συνεχίσουν να αποτελούν αιτία για περισσότερη προσπάθεια από μέρους τους και να μην μετατραπούν σε τροχοπέδη για τα σχέδια τους, διότι τούτοι εδώ, αν δεν το καταλάβατε ήδη, μοιάζουν ικανοί για μεγάλα πράγματα και θα ήταν άδικο, να μην τους δοθεί η ευκαιρία να τα πραγματοποιήσουν. Για του λόγου το αληθές, δεν έχετε παρά να κάνετε ένα κλικ εδώ, κι άλλο ένα εδώ, έτσι ώστε να κατεβάσετε τα The Serpent's Trace και Home Recordings αντίστοιχα και να ενταχθείτε κι εσείς στην -όλο και αυξανόμενη, λίστα ατόμων, που αναμένει με έντονο ενδιαφέρον, το πρώτο full length των Lizardia. Μέχρι τότε όμως, καλό θα ήταν να συντονιστείτε με την μπάντα είτε στο Facebook, είτε στο Myspace, είτε στο Twitter.
Τον Φλεβάρη του 2008 στο Κίεβο της Ουκρανίας δημιουργήθηκε μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα, οι Nice Wings, Icarus!, η πορεία των οποίων στην δισκογραφία, ξεκίνησε το 2009, όταν και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο μπορείτε να αποκτήσετε σε όποια τιμή εσείς ορίσετε, κάνοντας ένα κλικ εδώ, ενώ, εάν στείλετε ένα email στη μπάντα, μπορείτε να το κάνετε δικό σας και σε φυσική κόπια, καθώς θα σας δοθεί η ικανότητα να το αποκτήσετε δωρεάν σε μορφή Cd. Τούτο το κείμενο όμως, γράφεται για τον μαγευτικό δεύτερο δίσκο τους, Aurora..
..Ο οποίος, κυκλοφόρησε στην αρχή της τρέχουσας εβδομάδας. Τα 39 λεπτά διάρκειας του, κυλούν πολύ όμορφα καθώς, η ροή των τεσσάρων κομματιών, που το αποτελούν, είναι εφάμιλλη με το κύλισμα μιας πέτρας σε κάποια απότομη πλαγιά ενώ, η παραγωγή του, είναι πολύ καλή, κι αυτό, μάλλον οφείλεται στο ότι την επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα. Ειδικής μνείας όμως, αξίζει και το θαυμάσιο artwork του άλμπουμ, το οποίο, σε προϊδεάζει για το ονειρικό ηχητικό ταξίδι..
..Που πρόκειται να αρχίσει, με την εισαγωγή του δίσκου στον player και που, θα σε παρασύρει σε έναν κόσμο στολισμένο με μελωδίες φτιαγμένες, από τα πλέον σαγηνευτικά συστατικά της μουσικής. Το μπάσο, άλλοτε συνοδεύει τα δυναμικά ντραμς κι άλλοτε τις κιθάρες, οι οποίες δεν διστάζουν να διαλύσουν με τα ξεσπάσματα τους τον γαλήνιο ηχητικό ιστό, που με τόσο κόπο έπλεξαν ενώ, τα λιγοστά φωνητικά -που για πρώτη φορά κάνουν την εμφάνιση τους στον ήχο της μπάντας, εκφράζουν με πειστικό τρόπο την ένταση των στίχων, το νόημα των οποίων, αν και δεν κατάφερα να το αποσαφηνίσω, θαρρώ, πως εντείνεται από τις ανάγλυφες μελωδίες του βιολιού..
..Οι οποίες, σε καθηλώνουν και σε αφήνουν αποσβολωμένο, κάνοντας σε, να μοιάζεις με μικρό παιδί, που για πρώτη φόρα επισκέπτεται ένα λούνα παρκ. Όμως, στην περίπτωση σου, το λούνα παρκ ονομάζεται Aurora, κι αντί για τεράστια πολύχρωμα παιχνίδια, αποτελείται από απαράμιλλης ομορφιάς ηχοτοπία, που οι όροι progressive και post rock, αδυνατούν να περιγράψουν. Θαρρώ, πως η μουσική των Nice Wings, Icarus! δεν χωράει σε στεγανά καθώς, οι ταμπέλες, νομίζω πως δεν μπορούν να αποτυπώσουν στο ελάχιστο, το συναίσθημα της, το οποίο, σε κάθε νότα, ξεχειλίζει. Είμαι σίγουρος, πως η ακρόαση αυτού του δίσκου, θα αποτελέσει το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο, που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας..
Οι Aathma δημιουργήθηκαν στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, Μαδρίτη, το 2007 και αποτελούνται από τρία άτομα: τους Ricky στα ντραμς, Dani στο μπάσο και Juan σε κιθάρα και φωνητικά. Η μουσική τους -σύμφωνα πάντα, με τις δύο ως τώρα full length κυκλοφορίες τους, είναι ένα πανέμορφο υβρίδιο doom/sludge ενώ, δεν απουσιάζουν από τον ήχο τους τα stoner, αλλά ούτε και τα post ψήγματα, τα οποία, προσδίδουν μια σκοτεινή διάσταση στις βάναυσες, μα και λυτρωτικές συνάμα, μελωδίες τους.
Στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, η μπάντα κυκλοφόρησε μέσω της νεοσύστατης -κι ανεξάρτητης, δισκογραφικής, Noma Records, τον δεύτερο δίσκο της, ονόματι: Decline... Towers Of Silence. Πρόκειται για ένα πολύ καλό heavy άλμπουμ, που διαρκεί 59 λεπτά και περιέχει 7 κομμάτια concept στιχουργικού περιεχομένου. Η παραγωγή του έγινε στα Sadman Studios της Μαδρίτης από τον Carlos Santos ενώ, το χεράκι του στην όλη διαδικασία έβαλε κι ο γνωστός από τις συνεργασίες του με κάποιες από τις πλέον φημισμένες μπάντες του ακραίου ήχου όπως οι Opeth, Enslaved, Paradise Lost, κ.α., Jens Bogren.
Οι στίχοι του δίσκου είναι εμπνευσμένοι από τις προφητείες του Ζαρατούστρα και πιο συγκεκριμένα, από ένα κείμενο του, που αναφέρει πως οι νεκροί δεν πρέπει να θάβονται στην Γη, διότι είναι ακάθαρτοι και θα την μολύνουν, αλλά να τοποθετούνται σε πύργους, όπου οι γύπες και ο ήλιος, θα φροντίσουν να τους εξαϋλώσουν. Ίσως μοιάζει λίγο μακάβριο, αλλά ποιος είπε ότι και η ίδια η ζωή δεν είναι τέτοια -στις μέρες μας τουλάχιστον. Anyway, όπως υποψιάζεστε, υπάρχει μπόλικη αλληγορία εδώ, μιας και η μπάντα στην ουσία μιλά για τον σύγχρονο κόσμο και τις αυτοκαταστροφικές του πράξεις.
Μουσικά, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά, είναι πως το δέσιμο των τριών Ισπανών, είναι πραγματικά εντυπωσιακό καθώς, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο με τον καλύτερο τρόπο. Οι κιθάρες χτίζουν θεόρατα riffs, τα οποία και στολίζουν με τις διάσπαρτες ονειρικές τους μελωδίες ενώ, το μπάσο πότε τις συντροφεύει στο μοναχικό τους ταξίδι και πότε συμπορεύεται με τα τσαμπουκαλεμένα ντραμς. Τα φωνητικά, είτε είναι καθαρά, είτε brutal, είτε hardcore-ίζουν, παραμένουν εντυπωσιακά και αρκούντως εκφραστικά, μιας και σε βάζουν για τα καλά στο κλίμα του στιχουργικού concept ενώ, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το εύγλωττο εξώφυλλο.
Οι Aathma επέστρεψαν στο προσκήνιο μετά από δύο χρόνια, οπόταν και είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, αποφασισμένοι να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους και νομίζω, πως θα τα καταφέρουν, διότι, το Decline... Towers Of Silence, είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος, που περιέχει καλά εκτελεσμένες κι άκρως ενδιαφέρουσες -αν και όχι πρωτότυπες, μουσικές ιδέες ενώ, βρίθει συναισθημάτων, μιας και κατά την ακρόαση του, σε βάζει σε μια ψυχική δίνη γεμάτη εντάσεις, οι οποίες, όπως σωστά μαντεύετε, δεν καταλαγιάζουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Το 2005 σε μια μικρή πόλη της νοτιοδυτικής Αγγλίας, δημιουργήθηκαν οι The Wounded Kings, μια μπάντα, που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα doom σχήματα των ημερών μας. Η αρχή έγινε με δύο άτομα, τους Steve Mills και George Birch, οι οποίοι ήταν και οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τα δυο πρώτα full lengths του συγκροτήματος. Στην πορεία, η μπάντα έγινε τετραμελής, όταν τους προαναφερθέντες, συμπλήρωσαν -για μικρό χρονικό διάστημα όπως αποδείχτηκε, οι Luke Taylor και Nick Collings. Με αυτή τη μορφή, ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν ένα πολύ καλό split ep με τους Cough, το οποίο, αποτέλεσε την πρώτη και τελευταία δουλειά αυτής της σύνθεσης, μιας και οι αλλαγές που το 2011 έφερε στο line up των ανερχόμενων Βρετανών doomsters, ήταν δραστικές. Για διάφορους λόγους, ο Steve Mills, που είναι ο ιδρυτής της μπάντας, έμεινε μόνος του στο συγκρότημα, κι έτσι στις αρχές του τρέχοντος έτους, αναγκάστηκε να ψάξει και να βρει, άξιους αντικαταστάτες. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, οφείλω να ομολογήσω πως τα κατάφερε και μάλιστα, πάρα πολύ καλά.
Οι Jim Willumsen και Mike Heath, οι οποίοι ανέλαβαν το μπάσο και τα ντραμς αντίστοιχα, αποδείχτηκαν εξαιρετική επιλογή ενώ, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Alex Kearney, που έχει κάνει τρομερή δουλειά στην κιθάρα. Το μεγάλο στοίχημα όμως, ήταν η εύρεση ενός πολύ καλού τραγουδιστή, διότι τα φωνητικά του αποχωρήσαντα George Birch, είχαν δέσει εκπληκτικά με την μυστικιστική ατμόσφαιρα της μουσικής της μπάντας, κι αυτό, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά του, καθιστούσαν την εύρεση άξιου αντικαταστάτη, μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, η οποία, εμπεριείχε και γενναίες δώσεις ρίσκου, καθώς για την θέση πίσω από το μικρόφωνο, επιλέχθηκε μια γυναίκα, η Sharie Neyland, το βιογραφικό της οποίας, περιορίζονταν μέχρι πρόσφατα, σε folk ακούσματα, μιας και η συμμετοχή της στους The Wounded Kings, είναι η πρώτη -κι ελπίζω όχι η τελευταία, αλλά κι άκρως επιτυχημένη, metalική της εμφάνιση.
Τα καλά νέα όμως, δεν περιορίζονται στο μουσικό ταλέντο των νεοφερμένων στην μπάντα μουσικών, αλλά επεκτείνονται και στον τομέα της παραγωγής, στον οποίο για πρώτη φορά στα χρονικά τούτης της μπάντας, συμμετέχει ένας κανονικός παραγωγός, μιας και ο Steve Mills, παρέδωσε τα κλειδιά του ήχου στον Chris Fielding, ο οποίος έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μπάντες όπως οι Napalm Death, Conan, Primordial, κ.α. οπότε, η πολύ καλή δουλειά που έγινε εδώ, μόνο τυχαία δεν ήταν. Όπως ίσως υποψιάζεστε, όλοι όσοι συμμετείχαν στην διαδικασία δημιουργίας του In The Chapel Of The Black Hand, έκαναν την δουλειά τους πάρα πολύ καλά και φυσικά, εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί ούτε και η δισκογραφική, I Hate Records, μέσω της οποίας κυκλοφόρησε ο δίσκος, μιας και η εν λόγω εταιρία, είναι από τις καλύτερες στο είδος της, κι αυτό, αποδεικνύεται -εκτός των άλλων, κι από το εξαιρετικό της roster, αλλά και από τις ποιοτικές κυκλοφορίες, που συχνά πυκνά, μας χαρίζει.
Ωραία όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι ξέφυγα λίγο, μιας και ο λόγος που γράφεται τούτο το κείμενο, είναι το In The Chapel Of The Black Hand, το οποίο, αποτελεί την τρίτη full length κυκλοφορία των The Wounded Kings, την όποια όπως μάλλον ήδη έχετε καταλάβει, ερωτεύτηκα. Τα τέσσερα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών, που περιέχονται στο εν λόγω άλμπουμ, αποτελούν ωδή στους Θεούς της Doom μουσικής καθώς, στοιχεία από funeral doom, ψυχεδελικό doom, proto metal, 60's occult rock και 70's folk μελωδίες, ανακατεύονται στο μεγάλο καζάνι της heavy μουσικής και μας προσφέρουν, ένα τρομακτικά όμορφο μείγμα, παραδοσιακού doom metal.
Τα πελώρια riffs από τις κιθάρες, συνοδεύονται εξαίσια από το μαγευτικό hammond και τα αιθέρια πλήκτρα ενώ, το μπάσο σιγοντάρει τα δυναμικά ντραμς, τα οποία, νομίζω πως είναι τα καλύτερα που είχε ποτέ τούτη η μπάντα. Όσον αφορά τα φωνητικά, τα λόγια μοιάζουν αδύνατο να περιγράψουν την ομορφιά τους, κι αυτό διότι, καταφέρνουν να σε σαγηνέψουν ενώ συγχρόνως, προσδίδουν μια τρομακτικά αληθοφανή διάσταση στους παραστατικούς στίχους -οι οποίοι, περιγράφουν παγανιστικές λιτανείες, μιας και η μοναδική κι εξαιρετικά εκφραστική φωνή της Sharie Neyland, μοιάζει -και είναι, απειλητικά γοητευτική κι επικίνδυνα όμορφη.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να το καταστήσω σαφές, αλλά το In The Chapel Of The Black Hand, είναι ένας από τους καλύτερους doom δίσκους, που άκουσα τον τελευταίο καιρό -και πιστέψτε με, άκουσα πολλούς τέτοιους το τελευταίο διάστημα. Οι The Wounded Kings, μπορεί να άλλαξαν την μορφή τους, δεν άλλαξαν όμως, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι. Ποιο είναι αυτό; Μα το Doom, φυσικά. Θαρρώ, πως όποιος φίλος της heavy μουσικής δεν έχει ακούσει ακόμα τη μουσική τούτης της μπάντας και δη, το νεότερο πόνημα τους, καλό θα ήταν να το κάνει το συντομότερο δυνατόν, διότι είμαι σίγουρος, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ, που σε λίγα χρόνια, θα θεωρείται από τα κλασικότερα του είδους του. Υπερβολές; Χμ, δε νομίζω.
Λίγους μήνες πριν κλείσουν τα είκοσι χρόνια ζωής, μιας και γεννήθηκαν το καλοκαίρι του 1992 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, οι Esoteric, οι οποίοι, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της funeral doom μουσικής, κυκλοφόρησαν στις 11 του περασμένου Νοέμβρη -μέσω της Season Of Mist, την έκτη full length -κι έβδομη συνολικά, δουλειά τους, με τίτλο: Paragon Of Dissonance.
Το νέο τους πόνημα έχει διττή υπόσταση, μιας και τα 7 κομμάτια που περιέχονται σ' αυτό, έχουν συνολική διάρκεια κάτι παραπάνω από 90 λεπτά, κι έτσι, δεν θα μπορούσε παρά να κυκλοφορήσει με τη μορφή διπλού cd η εν λόγω δουλειά. Η οποία, θα πρέπει να τονίσω, πως δεν είναι η πρώτη -κι ελπίζω, να μην είναι η τελευταία, τούτης της μπάντας, που έχει τεράστιες διαστάσεις, παρόλο που έχω την εντύπωση, πως η μεγάλη διάρκεια θα τρομάξει και ίσως, αποθαρρύνει πολύ κόσμο, από το να ακούσει την μπάντα. Όμως, είμαι σίγουρος, ότι όσοι τολμήσουν να ακούσουν τούτο τον δίσκο στην ολότητα του, θα ανταμειφθούν, μιας και δεν κουράζει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Όσοι όμως, δεν έχουν και τις καλύτερες των σχέσεων με τον funeral doom ήχο, θα δυσκολευτούν πολύ να βγάλουν εις πέρας τούτο το απόκοσμο άκουσμα.
Τίποτα μεμπτό σε αυτό, μιας κι είμαι από εκείνους, που θεωρούν, πως το funeral doom ανήκει στα πλέον ακραία ακούσματα της σκληρής μουσικής. Anyway, ας μην ξεφύγουμε απ' το θέμα μας, που δεν είναι άλλο από το τερατώδες Paragon Of Dissonance, η εφιαλτικά όμορφη μουσική του οποίου, συνοδεύεται από το εκπληκτικό artwork της εξαιρετικής καλλιτέχνιδος, Kati Astraeir.
Η παραγωγή του δίσκου, είναι απλά αψεγάδιαστη, κι έχω την εντύπωση, πως είναι η καλύτερη που είχαν ποτέ οι Βρετανοί, κι αυτό, μάλλον οφείλεται στο ότι για ακόμη μια φορά, την επιμελήθηκαν εξολοκλήρου, οι ίδιοι. Όσον αφορά τους στίχους, πρέπει να αναφερθεί, πως δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην θεματολογία τους, μιας και καταπιάνονται με τα αρνητικότερα των συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης ενώ, καμία καινοτομία δεν υπάρχει στον ήχο της μπάντας, μιας και οι αλλαγές μελών που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια, μπορεί να άλλαξαν την σύνθεση της, δεν επηρέασαν όμως καθόλου, το μουσικό της ύφος, το οποίο, συνεχίζει να κινείται στα πιο σκοτεινά κι απόμακρα μονοπάτια της ακραίας μουσικής.
Στολισμένα με διάσπαρτα ambient περάσματα, τα επαναλαμβανόμενα και βασανιστικά αργά, ηχητικά μοτίβα της μπάντας, προκαλούν στον ακροατή συναισθήματα ανάλογου ψύχους, με αυτό, της πιο παγωμένης γωνιάς του πλανήτη Γη, της αχανούς, Ανταρκτικής. Τα φωνητικά, εκφράζουν με εύγλωττο τρόπο τα συναισθήματα που οι στίχοι περιγράφουν: απόγνωση, μοναξιά, οδύνη, απελπισία ενώ, την ώρα που οι κιθάρες ζωγραφίζουν κάποια από τα πιο αρρωστημένα ηχοτοπία που έχεις βιώσει και τα πλήκτρα σε μαγεύουν με τις αιθέριες μελωδίες τους, το -πάντα ύπουλο, μπάσο, σου σκάβει στα μουλωχτά τον λάκκο, μέσα στον οποίο, πέφτεις θέλοντας και μη, εξαιτίας των επιβλητικών χτυπημάτων των ντραμς.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η μουσική των Esoteric, είναι βαθιά συναισθηματική κι έντονα υποτονική ενώ, έχω την αίσθηση, πως το timing της κυκλοφορίας του -τρομερού, Paragon Of Dissonance, είναι εξαιρετικό, αφού κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο χειμώνας, ενδείκνυται για τέτοιου είδους ψυχρά, μονότονα και μίζερα, μα συνάμα, καθηλωτικά ακούσματα.
Από την πόλη Τιμισοάρα της Ρουμανίας κατάγονται οι The :Egocentrics, μια νέα σχετικά μπάντα, η οποία εξερευνά τα desert ηχοτοπία της ψυχεδελικής, rock μουσικής. Οι τρεις νεαροί μουσικοί -Brenn (κιθάρα), Hera (ντραμς), Jess (μπάσο), που απαρτίζουν τούτη την υπέροχη και ιδιαίτερα ελπιδοφόρα μπάντα, είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι, κάτι, που αποδεικνύεται περίτρανα από το δεύτερο πόνημα τους, Center Of The Cyclone, το οποίο, κυκλοφόρησε στις αρχές της τρέχουσας χρονιάς από την φημισμένη, Nasoni Records.
Ο εν λόγω δίσκος, διαρκεί περίπου 40 λεπτά ενώ, αποτελείται από επτά instrumental κομμάτια, αν και δεν απουσιάζουν κάποια διάσπαρτα -κι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, samples φωνητικών. Την παραγωγή του δίσκου, η οποία, οφείλω να ομολογήσω, πως είναι πάρα πολύ καλή, έχει επιμεληθεί ο Mihai Toma, ο οποίος, συμμετέχει στον δίσκο και ως μουσικός, μιας και τόσο το όργανο, όσο και το ηλεκτρικό πιάνο, αλλά και η melodica, που ακούγονται σε κάποια από τα κομμάτια, οφείλονται σε αυτόν. Όμως, παρά την εξαιρετική δουλειά του, τα εύσημα, πρέπει να αποδοθούν στους The :Egocentrics, οι οποίοι, δείχνουν πως έχουν σημειώσει τρομερή πρόοδο -σε όλους τους τομείς, συγκριτικά με το περσινό -και πολύ καλό, ντεμπούτο δίσκο τους.
Αυτό το λέω, όχι επειδή δεν μου άρεσε το ντεμπούτο τους -κάθε άλλο, αλλά διότι, τα παλικάρια έχουν δέσει απίστευτα καλά μεταξύ τους, κάτι που ίσως να οφείλεται στις πολλές live εμφανίσεις που μεσολάβησαν των δύο δίσκων, ίσως στις ατελείωτες πρόβες. Όπως και να' χει, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, μιας και καταφέρνουν να τιθασεύουν τον jammy χαρακτήρα των συνθέσεων τους, χωρίς όμως, να ευνουχίσουν τις συνθέσεις τους, οι οποίες, μας παρασέρνουν σε ένα συναρπαστικό και περιπετειώδες μουσικό ταξίδι, όπου οι σαγηνευτικά γαλήνιες μελωδίες της κιθάρας, εναλλάσσονται με τα διαστημικών διαστάσεων ξεσπάσματα του rythm section.
Όπως ίσως υποψιάζεστε, θαρρώ, πως το Center Of The Cyclone είναι ένας από τους καλύτερους ψυχεδελικούς rock δίσκους της τρέχουσας χρονιάς ενώ, οι The :Egocentrics, έχω την εντύπωση, πως είναι μια από τις λίγες μπάντες, που μπορούν μελλοντικά, να κάνουν την διαφορά σ' αυτό το μουσικό ιδίωμα, μιας κι έχω την αίσθηση, πως η μουσική τους διαπερνάται από ένα ιδιαίτερα έντονο feeling, παρόμοιας δυναμικής, με την πιο έντονη συναισθηματική εμπειρία, που βίωσες ποτέ. Οπότε, δεν έχετε παρά να πατήσετε το play, να κλείστε τα μάτια σας και να παραδοθείτε άνευ όρων, σ' αυτόν τον σαγηνευτικά μελωδικό, ηχητικό κυκλώνα.
Από το Ηνωμένο Βασίλειο Της Μεγάλης Βρετανίας προέρχονται οι -δημιουργημένοι στις αρχές του 2009, Crumbling Ghost και πιο συγκεκριμένα, από το Λονδίνο. Η μπάντα αποτελείται από πέντε άτομα, τα όποια όπως αποδεικνύεται και από την μουσική που παίζουν, λατρεύουν τις folk μελωδίες, το ψυχεδελικό doom και το progressive rock ενώ, δεν αρνούνται την αγάπη τους για τα space ακούσματα. Όπως υποψιάζεστε, όλα τα παραπάνω μουσικά ιδιώματα, απαντώνται -με ιδιαίτερη επιτυχία, στον ήχο της μπάντας.
Καταρχάς, θα πρέπει να αναφερθεί, πως ο ομώνυμος ντεμπούτο δίσκος της μπάντας, που κυκλοφόρησε μέσω της Withered Hand Records την περασμένη Άνοιξη, περιλαμβάνει τρία από τα πέντε τωρινά της μέλη, μιας και πρόσφατα προχώρησαν σε αλλαγές στο line up τους. Ο μπασίστας, που συμμετείχε στον δίσκο αντικαταστάθηκε ενώ, προσθήκη υπήρξε και πίσω απ' το μικρόφωνο, μιας και η μπάντα απέκτησε ένα -θηλυκού γένους, άτομο, για αυτό τον ρόλο σε μόνιμη βάση, αφού τόσο στον δίσκο, όσο και στις -αρκετές, μέχρι τώρα ζωντανές τους εμφανίσεις, τα φωνητικά τα αναλάμβαναν οι δύο κιθαρίστες της μπάντας.
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια -ένα εκ των οποίων, αποτελεί διασκευή σε τραγούδι του folk καλλιτέχνη, Martin Carthy, ενώ, η συνολική του διάρκεια αγγίζει τα 52 λεπτά. Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά καλή, αν και τα ψεγάδια δεν απουσιάζουν από αυτόν τον τομέα ενώ, η ομορφιά του artwork που συνοδεύει το άλμπουμ, είναι εφάμιλλη με αυτή, του μουσικού του περιεχομένου, το οποίο, είναι άκρως ενδιάφερον, μιας και..
..Οι συνθέσεις καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε ένα συναρπαστικό ταξίδι, προορισμός του οποίου, είναι κάποια από τα πιο όμορφα βουκολικά ηχοτοπία, που έχεις επισκεφθεί. Ο δρόμος, είναι πλημμυρισμένος από ψυχεδελικές μελωδίες ενώ, τα επιβλητικά αξιοθέατα της doom σκηνής εμφανίζονται στο διάβα μας, μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίσουν πως οι progressive rock νότες, που κλέβουν την παράσταση κατά τη διάρκεια της ηχητική μας διαδρομής, δεν είναι παρά ένα εξαιρετικά επιτυχημένο καμουφλάζ της πονηρής κι ακαταμάχητης folk ουτοπίας, που επέλεξε να μας υποδεχτεί φορώντας τον πιο φανταχτερό και ηλεκτρισμένο, από τους πολλούς και εξίσου ενδιαφέροντες, heavy μανδύες, της αχανούς, μουσικής της γκαρνταρόμπας.
Όπως ίσως μαντεύετε, το ντεμπούτο των βρετανών Crumbling Ghost σας προτείνετε ανεπιφύλακτα, όχι μόνο για ακρόαση, αλλά και για αγορά, μιας και είμαι σίγουρος, πως αν αυτή η μπάντα στηριχθεί όπως πρέπει, σε λίγο καιρό, θα μας κάνει να παραμιλάμε με τα μουσικά της τερτίπια. Γι' αυτό λοιπόν, κλείνω τούτο το κείμενο παροτρύνοντας σας, να δώσετε σε αυτήν τη μπάντα, την προσοχή που της αξίζει, μιας και είμαι σχεδόν βέβαιος, πως όσοι από εσάς το κάνετε, δεν θα το μετανιώσετε ούτε στιγμή.
Από το Περού κατάγονται οι El Hijo De La Aurora, που δημιουργήθηκαν τον Μάη του 2008 στην πρωτεύουσα της χώρας, Λίμα. Η μπάντα έχει δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό της, το Lemuria, που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά τη γέννηση της και το Wicca: Spells, Magic And Witchcraft Through The Ages, που κυκλοφόρησε στις αρχές του τρέχοντος έτους, μέσω της ρώσικης R.A.I.G. Records. Ηχητικά, το μουσικό τρίο από τη Νότιο Αμερική, κινείται σε 70's heavy rock φόρμες, με έντονα τα blues και stoner στοιχεία στον ήχο του, αν και το κύριο συστατικό της μουσικής -κι όχι μόνο, τούτης της μπάντας, ακούει στο όνομα: occult doom.
Το Wicca -το vintage αισθητικής artwork του όποιου, μας βάζει για τα καλά στο κλίμα, αναφέρει στο οπισθόφυλλο του ότι περιέχει εννέα κομμάτια, αλλά μόλις το cd τοποθετηθεί στον player, εμφανίζει οχτώ, οπότε τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα εδώ, αν και είμαι σίγουρος, πως αυτή η λεπτομέρεια, δεν μπορεί να στιγματίσει τα 45 λεπτά ηχητικής μαγείας, που Τα Παιδιά Της Αυγής -όπως μεταφράζεται στα ελληνικά το όνομα της μπάντας, μας προσφέρουν μέσω του δεύτερου πονήματος τους.
Η παραγωγή του άλμπουμ -την οποία έχει επιμεληθεί ο ιδρυτής, ντράμερ, συνθέτης και στιχουργός της μπάντας, Joaquin Cuadra, είναι τραχιά και κάπως ξερή, αλλά θαρρώ, πως προσδίδει στην μουσική του δίσκου έναν σαγηνευτικά παλιομοδίτικο αέρα. Βέβαια, το πλέον σημαντικό είναι το γεγονός, πως η παραγωγή, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις, μιας και όλα τα μουσικά όργανα -πολλά από τα όποια, τα χειρίζονται guest μουσικοί, ακούγονται καθαρά. Τόσο καθαρά, όσο και η ωμή φωνή του Rafael Cantoni, η οποία, βρίσκεται σε πρώτο πλάνο καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Αυτό, ίσως ξενίσει αρκετούς, διότι οι στίχοι -οι οποίοι προσεγγίζουν τα Θεία μέσα από ένα μυστικιστικά βουκολικό πρίσμα, είναι γραμμένοι κι ερμηνευμένοι στα ισπανικά. Όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος, πως αυτό λειτουργεί ευεργετικά για την ροή του άλμπουμ και κατά συνέπεια, για όλους εμάς, τους ακροατές.
Οι πέντε guest μουσικοί που συμμετέχουν στον δίσκο είναι πραγματικά καταπληκτικοί στα καθήκοντα τους, μιας και όλοι τους ανταποκρίνονται με τον καλύτερο τρόπο σε αυτά, αν και αυτό, νομίζω πως δεν αποτελεί έκπληξη, μιας και οι τέσσερις εκ των πέντε, συμμετέχουν σε σημαντικές μπάντες της περουβιανής rock/metal σκηνής, όπως οι Reino Ermitano και Laghoria, οπότε το μουσικό τους ταλέντο, είναι ήδη γνωστό ενώ, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον Manolo Garfias -ο οποίος, συμμετέχει και στους Don Juan Matus, μιας και η δουλειά που κάνει τόσο στο μπάσο, όσο και στην κιθάρα, είναι επιεικώς, εξαιρετική.
Όπως καταλαβαίνετε, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά προσεγμένη, αλλά κι άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά, μιας και το Wicca: Spells, Magic And Witchcraft Through The Ages, είναι μια κυκλοφορία, που αξίζει προσοχής όχι μόνο από τους λάτρεις του παλιομοδίτικου ήχου, αλλά από όλους τους φίλους της heavy μουσικής. Μπορεί η μουσική τούτης της μπάντας να μην είναι εύκολη, αλλά δεν είναι και συνηθισμένη, κι αυτό, νομίζω πως την καθιστά ξεχωριστή, διότι αν και οι μπάντες που επιχειρούν στις μέρες μας να ακουστούν retro είναι πολλές, εντούτοις, λίγες το πετυχαίνουν. Όπως για παράδειγμα, οι El Hijo De La Aurora.
Οι Sigiriya, που πήραν το όνομα τους από το φημισμένο πολιτιστικό μνημείο της Σρι Λάνκα, προέρχονται από την πόλη Swansea της Ουαλίας ενώ, τα τέσσερα άτομα που αποτελούν την μπάντα, συνυπήρξαν στους θρύλους της Ευρωπαϊκής -κι όχι μόνο, stoner σκηνής, Acrimony. Πρόκειται για τους Darren Ivey (ντραμς), Paul Bidmead (μπάσο), Stuart O'Hara (κιθάρα) και Dorian Walters (φωνητικά), οι όποιοι, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, αποφάσισαν να συνεργαστούν και πάλι, αλλά χωρίς τον έτερο κιθαρίστα (Lee Davies) μαζί τους. Αυτό, οφείλεται στο ότι ο απουσιάζων από αυτό το νέο σχήμα κιθαρίστας είναι 100% προσηλωμένος στη νέα του μπάντα, Lifer, αλλά και στο ότι οι υπόλοιποι τέσσερις, ήθελαν να δημιουργήσουν κάτι εντελώς καινούριο.
Και τα κατάφεραν, μιας και το Return To Earth, που κυκλοφόρησε μέσω της The Church Within Records, είναι ένας εκπληκτικός stoner/doom δίσκος, ο οποίος, επιβεβαιώνει τα λεγόμενα των μελών της μπάντας για κάτι φρέσκο, αφού τα 7 κομμάτια του, τα όποια διαρκούν συνολικά 36 λεπτά, σε καθηλώνουν απ΄την πρώτη στιγμή με την ορμητικότητα τους, σε αντίθεση με τα κομμάτια των Acrimony, που σε μάγευαν με την ψυχεδελική τους αύρα. Μια αύρα, που υπάρχει και στον ήχο των Sigiriya, αλλά όχι σε πρώτο πλάνο, μιας και οι συνθέσεις τούτης της νεότευκτης μπάντας, στάζουν αδρεναλίνη.
Η παραγωγή του δίσκου είναι μπουκωμένη και κάπως τραχιά, αλλά θαρρώ, πως είναι η ιδανική για αυτόν, μιας και ενισχύει την in your face αισθητική των κομματιών, χωρίς να παραμορφώνει την ηχητική όψη τους. Αυτό, ίσως οφείλεται στους Gethin Woolcock και Billy Anderson, που ηγήθηκαν της σχετικής διαδικασίας, ίσως όμως, η ωμότητα του ήχου, να είναι αποτέλεσμα της ζωντανής ηχογράφησης του δίσκου, μιας και τα overdubs που χρησιμοποιήθηκαν -σε κιθάρες και φωνητικά, δεν ήταν παρά ελάχιστα. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο για τον ήχο του άλμπουμ, είναι το γεγονός, πως οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν σε διάστημα πέντε ημερών, κι αυτό, θαρρώ πως ενισχύει σημαντικά την αίσθηση αυθορμητισμού, που διαπερνά το εν λόγω άλμπουμ.
Ογκώδη και heavy riffs ξεπηδούν απ' τις χορδές τις κιθάρας, η οποία όταν χαλαρώνει, μας μαγεύει με τις μελωδικές στιγμές που απλόχερα μας χαρίζει. Τα δυναμικά ντραμς, προσδίδουν μια metalική χροιά στον ήχο της μπάντας, η οποία, συνοδεύεται από το απύθμενο groove που το μπάσο προσφέρει στον ήχο της ενώ, τα παθιασμένα φωνητικά, συμπληρώνουν το ηχητικό παζλ που φέρει το όνομα: Return To Earth. Ένα όνομα, που χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις των Sigiriya, οι οποίες, ξεχωρίζουν για την γήινη αύρα τους -σε αντίθεση με τα κομμάτια των Acrimony. Οπότε, καλό θα ήταν να έχετε κατά νου, ότι οι ομοιότητες μεταξύ των δύο συγκροτημάτων εντοπίζονται στα πρόσωπα -και μόνο, και ουχί, στην -τρομερή και στις δύο περιπτώσεις, μουσική, που αυτά μας προσφέρουν. Πως το λέγανε παλιά; Ο Βασιλιάς πέθανε, Ζήτω ο Βασιλιάς! Κάπως έτσι.
Απ' την Ρωσία προέρχονται οι Cosmonauts Day, μια τετραμελής και σχετικά νέα μπάντα, η οποία, κινείται σε ατμοσφαιρικά sludge μονοπάτια, με έντονο το post rock στοιχείο στον ήχο της, από τον όποιο, δεν λείπουν τα space rock ψήγματα ενώ, θαρρώ, πως τις instrumental συνθέσεις της μπάντας, τις διαπερνά μια -άκρως κολακευτική για αυτές, shoegaze αύρα.
Όλα τα παραπάνω, εύκολα θα τα διαπιστώσετε κι εσείς, αρκεί βέβαια, να ακούσετε το εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ τούτης της μοσχοβίτικης μπάντας, ονόματι: Paths Of The Restless, το οποίο περιέχει 8 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 44 λεπτών περίπου. Το όμορφο εξώφυλλο του δίσκου, δένει πολύ καλά με το μουσικό του περιεχόμενο, το οποίο, αναδυκνύεται με τον καλύτερο τρόπο από την εξαιρετική παραγωγή.
Η ταξιδιάρικη μουσική των Cosmonauts Day, θαρρώ, πως θα αποτελέσει ιδανικό άκουσμα για τις παγωμένες μέρες του επερχόμενου χειμώνα, γι' αυτό, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε το Paths Of The Restless -το οποίο, αν κι εσείς όπως εγώ, το ερωτευτείτε, καλό θα ήταν να γνωρίζετε, πως μπορείτε να το αποκτήσετε καταβάλλοντας όποιο αντίτιμο εσείς επιθυμείτε, απλά κάνοντας ένα κλικ εδώ.
Οι Soul Manifest δημιουργήθηκαν το 2008 στη Γαλλία, αλλά εδώ και λίγο καιρό -κι έπειτα από κάποιες αλλαγές στο line up της, η νέα κι εξαιρετικά ελπιδοφόρα αυτή μπάντα, έχει μετακομίσει στην απέναντι πλευρά της Μάγχης, μιας και πλέον η έδρα της βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, το ιδιαιτέρως δημοφιλές -για πολλούς και διάφορους λόγους, Λονδίνο.
Τον περασμένο Φλεβάρη, οι τέσσερις εξαιρετικά ταλαντούχοι μουσικοί, που αποτελούνε τους Soul Manifest, ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, White Season, το οποίο αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 38 περίπου λεπτών ενώ, ειδικής μνείας αξίζει το εκπληκτικό του artwork, το οποίο έχει επιμεληθεί ο Johan Jaccob.
Οι απαράμιλλης ομορφιάς συνθέσεις των Soul Manifest έχουν ως σημείο εκκίνησης τον αυτοσχεδιασμό ενώ, το ταξίδι τους στον μαγικό κόσμο της ψυχεδελικής rock μουσικής, περνά μέσα από progressive ηχοτοπία. Η μουσική διαδρομή στην οποία το White Season μας ξεναγεί, είναι στολισμένη με blues λουλούδια, τα οποία αποπνέουν μια μεθυστική retro αύρα.
Ο ιδρυτής της μπάντας, Romain Daut, κάνει εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες -τόσο στην ηλεκτρική, όσο και στην ακουστική, αλλά θαρρώ πως τα φωνητικά του είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση. Οι Sammy Deveille (μπάσο/φωνητικά) και Karen Jones (ντραμς/φωνητικά), έχουν δημιουργήσει ένα καλοδεμένο και πολύ ισχυρό rhythm section ενώ, ο Harry Backhouse, με τον πολύ καλό χειρισμό του εκκλησιαστικού οργάνου, τοποθετεί το κατακόκκινο σωροπιαστό κερασάκι στην κορυφή αυτής της πεντανόστιμης vintage ηχητικής τούρτας.
Δεν χωράει αμφιβολία το γεγονός ότι το White Season είναι ένας εξαιρετικός -από κάθε άποψη, δίσκος. Οι Soul Manifest -που αυτό τον καιρό εργάζονται πάνω στον διάδοχο του εκπληκτικού ντεμπούτου τους, κατάφεραν με τις υπέροχες μελωδίες τους να μας ταξιδέψουν σε ηχοτοπία μοναδικού κάλλους, που όλα μαρτυρούν, πως είναι αγγελικά πλασμένα.
Οι Αμερικάνοι Giant Squid, που δημιουργήθηκαν το 2004, είναι από εκείνες τις μπάντες του σκληρού ήχου, η μουσική των οποίων, δύσκολα κατηγοριοποιείται. Post και progressive rock ηχοχρώματα ξεπηδούν μέσα από doom και sludge μουσαμάδες, ενώ οι ηχητικές ζωγραφιές τούτης της ιδιαίτερης μπάντας, περιέχουν μπόλικες ακουστικές πινελιές ανατολίτικης προέλευσης. Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το Cenotes, το EP, που κυκλοφόρησε μέσω της Translation Loss Records στις 25 του περασμένου Οκτώβρη και που αποτελεί την τέταρτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας από το San Francisco.
Η εν λόγω κυκλοφορία, αποτελείται από πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας 35 λεπτών ενώ, η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον τομέα της παραγωγής, οφείλεται στον Matt Bayles, έναν άνθρωπο, που έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μπάντες όπως οι Isis, Mastodon κ.α.. Το όμορφο artwork αυτής της κυκλοφορίας, έχει επιμεληθεί ο τραγουδιστής/κιθαρίστας και ιδρυτής της μπάντας, Aaron John Gregory, ο οποίος, είναι υπεύθυνος και για τους στίχους αυτής της κυκλοφορίας, οι οποίοι, σχετίζονται άμεσα με το στιχουργικό περιεχόμενο του The Ichthyologist, ενός εκπληκτικού δίσκου -δεύτερος full length της μπάντας, που κυκλοφόρησε το 2009 μέσω της ίδιας δισκογραφικής εταιρείας.
Το Cenotes θαρρώ πως είναι ο πιο βαθύς, heavy κι ατμοσφαιρικός δίσκος τούτης της πολύ καλής μπάντας, μιας και οι συνθέσεις που περιέχει, είναι -όλες τους, σαγηνευτικές. Οι κιθάρες, που σε αυτή την κυκλοφορία είναι χαμηλά κουρδισμένες, παράγουν σε συνεργασία με το μπάσο, βαριά κι ογκώδη riffs, τα οποία μπορούν κάλλιστα να παρομοιαστούν με παλιρροϊκά κύματα, μιας και σε παρασέρνουν σε έναν πολύχρωμο μουσικό βυθό, εκεί όπου οι νότες του σιτάρ χορεύουν στον ίδιο ρύθμο με τα -παραδομένα στο έλεος των θαλάσσιων ρευμάτων, φύκια. Οι μεστές μελωδίες του τσέλου, σαν άλλες Σειρήνες, σε ξελογιάζουν με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ τα δυναμικά χτυπήματα των ντραμς μοιάζουν με τον ήχο της άγκυρας, όταν αυτή προσκρούει στον πυθμένα των ωκεανών.
Οι κυματισμοί του ταραχώδη metal ωκεανού, έβγαλαν στον αφρό τους Giant Squid, στα πελώρια πλοκάμια των οποίων, έτσι και μπλεχτείς, δύσκολα θα καταφέρεις να ξεφύγεις. Αν και κάτι μου λέει πως κάτι τέτοιο δεν θα το προσπαθήσεις καν, διότι η μουσική τούτης της μπάντας, είναι από τα πιο γοητευτικά ακούσματα που έχεις γευθεί, κι ως γνωστόν, οτιδήποτε γοητευτικό, είναι συνήθως κι ακαταμάχητο. Για του λόγου το αληθές..
Η πόλη Turku της Φινλανδίας αποτελεί το ορμητήριο των Lord Vicar, μιας μπάντας, που γεννήθηκε το 2007 μέσα από τις στάχτες των θρύλων της doom, Reverend Bizarre. Τα τέσσερα άτομα -διαφορετικής εθνικότητας, που απαρτίζουν την μπάντα, έχουν κατά το παρελθόν θητεύσει σε κάποιες από τις σπουδαιότερες μπάντες του heavy ήχου, αλλά κάτι μου λέει πως τα γνωρίζετε όλα τα παραπάνω, οπότε ας περάσουμε στο κυρίως θέμα αυτού του κειμένου, που δεν είναι άλλο από το..
..Signs Of Osiris, το δεύτερο full length άλμπουμ τούτης της μπάντας, που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες μέσω της The Church Within Records. 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 59 λεπτών περίπου είναι το περιεχόμενο αυτού του δίσκου, το εξώφυλλο του οποίου, είναι το έργο And There Was A Great Cry In Egypt, που ο Βρετανός καλλιτέχνης, Arthur Hacker, φιλοτέχνησε το μακρινό 1897. Την παραγωγή του δίσκου έχει επιμεληθεί η ίδια η μπάντα, οπότε είναι περιττό οποιοδήποτε σχόλιο πάνω σε αυτόν τον τομέα ενώ, οι στίχοι παραμένουν στο γνωστό μοτίβο της μπάντας. Όσον αφορά την μουσική του δίσκου..
..το μόνο που μπορεί να υποστηρίξει με σιγουριά κάποιος, είναι ότι όλοι οι φίλοι της heavy μουσικής, θα βρουν κάτι που να τους ικανοποιεί. Αυτό συμβαίνει διότι η μπάντα έχει διανθίσει το doom metal της με στοιχεία ψυχεδελικής prog rock μουσικής περασμένων δεκαετιών ενώ, τα stoner ψήγματα δεν απουσιάζουν από τη μουσική του δίσκου. Τα ογκώδη και σε αρκετές στιγμές fuzzαριστά riffs της κιθάρας αποκτούν μια ονειρική διάσταση όταν συμπληρώνονται από τις μελωδίες της ακουστικής ενώ, το μπάσο πολλές φορές αναλαμβάνει να οδηγήσει τις συνθέσεις σε σαγηνευτικά μυστηριώδη ηχοτοπία, εκεί όπου το mellotron παραμονεύει. Τα επικά χτυπήματα των ντραμς συνοδεύουν με φανταστικό τρόπο τα φωνητικά, τα οποία, αναδεικνύουν την Ozzy χροιά τους, μόνο όταν επιχειρούν ανάβαση σε υψηλότερες κλίμακες, αλλά έχω την εντύπωση, πως ο λυρισμός που προσδίδουν στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, είναι μαγικός.
Εν κατακλείδι, όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, είναι τόσο καλά φιλτραρισμένα από την μπάντα, που καθιστούν το Signs Of Osiris, έναν από τους καλύτερους -αν όχι τον καλύτερο, doom metal δίσκο του έτους 2011. Δεν χωρά αμφιβολία στο ότι οι Lord Vicar -που πρόσφατα επισκέφθηκαν την χώρα μας, είναι μια από τις καλύτερες σύγχρονες doom μπάντες του πλανήτη Γη, μιας και φαίνεται ότι τα παλικάρια απ' τον Βορρά της Ευρώπης, κατέκτησαν με συνοπτικές διαδικασίες τον Θρόνο της Ανίερης Doom Αυτοκρατορίας, τον οποίο, πολύ δύσκολα θα αποχωριστούν, μιας και δεν βλέπω να ξεπροβάλει σύντομα από τον ομιχλώδη ορίζοντα, κάποιο εξίσου δυνατό αντίπαλο δέος για να τον διεκδικήσει με αξιώσεις..
Από την πόλη Eindhoven της Ολλανδίας προέρχονται οι δημιουργημένοι το 2007 -αν δεν κάνω κάποιο λάθος, The Devil's Blood, οι οποίοι ηχητικά κινούνται στα πολύχρωμα, μα σκοτεινά συνάμα, σοκάκια της occult rock μουσικής. Πριν λίγες μέρες και πιο συγκεκριμένα, στις 11/11/11, η μπάντα κυκλοφόρησε μέσω της καταγόμενης από την Γερμανία, δισκογραφικής εταιρίας, Van Records, την δεύτερη full length δουλειά της, The Thousandfold Epicentre.
Ο εν λόγω δίσκος αποτελείται από 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 75 περίπου λεπτών ενώ, το artwork που τον συνοδεύει είναι απόλυτα ταιριαστό με την occult rock αισθητική τόσο της μουσικής, όσο και των στίχων της μπάντας. Οι στίχοι, ασχολούνται με τις σκανταλιές των σκοτεινών πνευμάτων, τα οποία ο γεροδιάολος αμόλησε ελεύθερα επί Γης, για μια ακόμη φορά ενώ, η πολύ καθαρή παραγωγή, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την μουσική της μπάντας.
Μουσικά, ο συνδυασμός occult rock με folk πινελιές, είναι αποδεδειγμένα όμορφος και αυτός ο δίσκος δεν θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα, ειδικά απ' τη στιγμή που 70's prog rock στοιχεία και ψήγματα 60's ψυχεδέλειας είναι διάσπαρτα στο άλμπουμ. Όμως, μια 80's power metal αύρα διαπερνά τις συνθέσεις, κι αυτό, στα δικά μου αυτιά, δεν είναι και πολύ καλό. Βέβαια, ίσως φταίει το ότι αυτή η ηχητική έκφανση της σκληρής μουσικής, δεν είναι το φόρτε μου. Anyway, το σημαντικό είναι ότι αυτά τα στοιχεία έχουν δέσει μια χαρά μεταξύ τους, οπότε το τι μου αρέσει εμένα και το τι δεν μου αρέσει, νομίζω λίγη σημασία έχει, μιας και ο δίσκος για τον οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι κακός -αντιθέτως.
Πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο στο είδους του, που είμαι σίγουρος, ότι θα βρεθεί σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, κι ας μην συμπεριλαμβάνεται η δίκια μου λίστα σε αυτές. Ο λόγος που θεωρώ τον δίσκο απλά καλό, κι όχι κορυφαίο, είναι η μεγάλη του διάρκεια, η οποία, θαρρώ πως δεν συνοδεύεται κι από αναλόγως μεγάλη ποικιλία, μιας και όλα τα ηχητικά στοιχεία που περιέχει, αν και συνδυασμένα καλά μεταξύ τους, δεν προσφέρουν κάτι το συναρπαστικό. Μοιραία λοιπόν, το χέρι πηγαίνει ενστικτωδώς στο skip, αλλά επειδή ως γνωστόν, μουσική κι αντικειμενικότητα δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις, σας προτείνω να τσεκάρετε το The Thousandfold Epicentre, διότι οι The Devil's Blood, είναι ιδιαιτέρως ταλαντούχοι -κι αυτό, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Άλλωστε, περί ορέξεως..
