Ballet Deviare - Disconsolate

Το ότι θα έγραφα κάτι σχετικό με το μπαλέτο, ομολογώ, πως δεν το περίμενα. Όχι επειδή φοβήθηκα ότι θα μου μειώσει τον ανδρισμό, αλλά επειδή είμαι εντελώς άσχετος με το θέμα και διότι ποτέ -μέχρι πριν από λίγο τουλάχιστον, δεν φαντάστηκα ότι αυτή η μορφή τέχνης, θα μπορούσε να συνδυαστεί με την metal μουσική. Κι όμως, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός -που ιδρύθηκε το 2003 στην Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., ονόματι Ballet Deviare, κάνει αυτό ακριβώς: συνδυάζει το μπαλέτο με τη σκληρή μουσική.

Οι δύο ιδρυτές αυτής της -όχι και τόσο συνηθισμένης, σχολής χορού, Laura Kowalewski και Andrew Carpenter, έχουν ως στόχο να διευρύνουν το πεδίο δράσης του χορού, μέσω της παρουσίασης πρωτότυπων και ορισμένες φορές, προκλητικών, έργων. Με πιο απλά λόγια, δημιουργούν χορογραφίες, που απεικονίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, όταν αυτή βρίσκεται σε κατάσταση δύσκολη, τραγική, όταν δηλαδή τα συναισθήματα του ατόμου είναι ακραία και έντονα. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά όμως, είναι η μουσική υπόκρουση που επιλέγουν για τις χορογραφίες τους καθώς, αυτές δεν προέρχονται από τον εκπληκτικό κόσμο της Κλασσικής μουσικής -όπως συνηθίζεται σε ανάλογες παραστάσεις, αλλά από το χώρο της σκληρής μουσικής. Πιο συγκεκριμένα, στο παρόν κείμενο, θα διαβάσετε για την πιο πρόσφατη προσπάθεια τους, που συνοδεύεται μουσικά, από το αγαπημένο μου παρακλάδι της metal, το Doom και δη, με το όχι ιδιαίτερα δημοφιλές, Funeral Doom ενώ, αξίζει να αναφερθεί πως η συγκεκριμένη χορευτική ομάδα, έχει δουλέψει με βάση τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι Swallow The Sun και My Dying Bride, μεταξύ άλλων.

Το Disconsolate (μτφ. Απαρηγόρητος), είναι ένα 9λεπτο, πειραματικό μα συνάμα μαγευτικό film, που παρουσιάζει τον πόνο και την απόγνωση του ανθρώπου. Σκηνοθετημένο από ένα νεαρό και φιλόδοξο άτομο, ντυμένο μουσικά με το τραγούδι Waldlander im Herbst (μτφ. Στο δάσος το φθινόπωρο), που βρίσκεται στον προ πενταετίας ντεμπούτο δίσκο (Desolate North) των Celestiial, ενός Αμερικάνικου συγκροτήματος -που αποτελείται μόνο από ένα άτομο, τον Tanner Anderson, και που περιπλανιέται από δημιουργίας του (2004) στα ζοφερά μονοπάτια του Funeral Doom, ίσως, το πιο αργό -αλλά και βασανιστικό, είδος μουσικής που υπάρχει. Η παρακολούθηση του εν λόγω film, προκαλεί ποικίλα και πολύ έντονα συναισθήματα, που παρουσιάζονται με αφοπλιστικά εκφραστικό τρόπο από τις χορεύτριες που συμμετέχουν στο συγκεκριμένο τόλμημα. Οι οποίες χορεύτριες, νομίζω πως κάνουν φανταστική δουλειά ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, μιας και όπως προανέφερα, είμαι εντελώς άσχετος με το θέμα, οπότε είναι λογικό να μην μπορώ να το κρίνω.

Μπορώ όμως να δηλώσω πως το συγκεκριμένο project είναι εκπληκτικό. Δεν γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω αν οι χορεύτριες είναι σωστές τεχνικά ή οτιδήποτε τέτοιο. Αυτό που με ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αν ο συνδυασμός μουσικής και χορού, είναι οπτικά -κι όχι μόνο, ευχάριστος. Και το συμπέρασμα, στο οποίο κατέληξα μετά από πολλές θεάσεις του εν λόγω έργου είναι: πως ναι, το συγκεκριμένο δημιούργημα είναι όχι μόνο ευχάριστο, αλλά όμορφο, εξαιρετικά όμορφο. Μπορεί σε κάποιους να φανεί περίεργος αυτός ο συνδυασμός, αλλά είμαι σίγουρος, πως μόλις φύγουν οι όποιες παρωπίδες, οι αντιδράσεις -από την εμπειρία που ονομάζεται Disconsolate, θα είναι άκρως θετικές. Άλλωστε, αν δεν ίσχυε αυτό, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Opeth, δεν θα έκαναν ποτέ πρόταση live συνεργασίας στο Ballet Deviare. Όχι ότι αυτό αποτελεί κριτήριο, αλλά είναι η απόδειξη, πως εδώ δεν πρόκειται για κάποιου είδους παρωδία, αλλά αντιθέτως, πρόκειται για ένα πρωτότυπο και καλοδουλεμένο project, που βρίθει από έμπνευση και μεράκι.