Οι Αμερικάνοι Karma To Burn αποτελούν μια αρκετά ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας. Αυτό διότι η συνολική ύπαρξή τους δεν ξεπερνάει χρονικά το μεγάλο διάλειμα που έκαναν. Δημιουργήθηκαν το 1994 και έως το 2002 όταν και διαλύθηκαν είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν τρία full length άλμπουμ κι άλλα τόσα EPs. Μετά από 7 χρόνια επαναδραστηριοποιήθηκαν το 2009 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν την 4η full length δουλειά τους ενώ, πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε επίσημα και η πέμπτη full length δισκογραφική δουλειά τους με τον εύγλωττο τίτλο: V, με συνολική διάρκεια 38 λεπτά και περιεχόμενο 8 τραγούδια -εκ των οποίων το ένα διασκευή.
Ένα άλμπουμ, η παραγωγή του οποίου είναι υπερβολικά καθαρή. Όσο και αν σας φανεί περίεργο, αυτό δεν είναι πάντα κάτι το θετικό και στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον αποτελεί τροχοπέδη για τη μπάντα παρά ατού καθώς, ο παραγωγός αλλά και το studio ηχογράφησης έχουν την καλύτερη φήμη, αλλά στα δικά μου αυτάκια η συνεργασία αυτή δεν έκατσε καλά για αρκετούς λόγους, όπως π.χ. ο ήχος των drums, που μπορεί το παλικάρι να παίζει καλά, μιας και η απόδοσή του είναι σε αρκετά υψηλά επίπεδα, αλλά μου φαίνεται πως ο ήχος τους είναι αρκετά γυαλισμένος, σχεδόν πλαστικοποιημένος, κι αυτό με χαλάει πολύ. Οι κιθάρες και το μπάσο ακούγονται μια χαρά και οφείλω να ομολογήσω πως το μπάσο ακούγεται υπερβολικά καλό, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, μιας και το συγκεκριμένο μουσικό όργανο είναι η αδυναμία μου. Εν ολίγοις, από μια μπάντα που παίζει stoner, θα προτιμούσα η παραγωγή να είναι βρώμικη κι όχι απαραίτητα καθαρή.
Στο συνθετικό κομμάτι, η μπάντα εμφανίζεται εμφανώς βελτιωμένη συγκριτικά με τον περσινό δίσκο της, αλλά δυστυχώς και λίγο αδύναμη στον συγκεκριμένο τομέα, μιας και εκτός τριών κομματιών, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια υπολείπονται δυναμικής, σε σημείο να σου φαίνονται απλά αναμασήματα του παρελθόντος ή στην καλύτερη, να περνούν αδιάφορα από τα αυτιά σου, μιας και όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο riff. Ακόμη και η διασκευή του Never Say Die των... ελάτε τώρα, νομίζω ότι μπήκε απλά και μόνο για να αυξηθεί ο χρόνος του δίσκου, διότι αν και η μπάντα το προσέγγισε με τις καλύτερες των προθέσεων, νομίζω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα πιο αδύναμα της δισκογραφίας των Sabbath, οπότε, μάλλον υπήρξε λίγο ατυχής αυτή η επιλογή. Τα φωνητικά, που για άλλη μια φορά χρησιμοποιούνται ελάχιστα και μόνο στα τραγούδια που δεν τιτλοφορούνται με αριθμό, έχουν δέσει πολύ καλά με τη μουσική και την ατμόσφαιρα του δίσκου ενώ, και στην διασκευή η δουλειά που έχει γίνει σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ καλή.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα δίσκο που οι fans του συγκροτήματος θα αγαπήσουν, αλλά όσοι τους ακούσουν για πρώτη φορά μέσω αυτού του άλμπουμ, μάλλον δεν θα συγκινηθούν ιδιαίτερα. Όχι επειδή είναι κακός ο δίσκος, αλλά επειδή δεν προσφέρει τίποτα καινούριο, ούτε στο μουσικό χώρο στον οποίο κινείται, αλλά ούτε και στην ίδια την μπάντα, που είμαι σίγουρος πως γνωρίζει ότι μπορεί να παίξει καλύτερα πράγματα. Ελπίζω αυτό να μην αργήσει να γίνει, διότι η μπάντα αυτή, είναι από τις αγαπημένες μου instrumental μπάντες και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση το επόμενο πόνημά τους να είναι τόσο αδιάφορο όσο και το φετινό τους. Στον τομέα διασκέδαση πάντως, ο δίσκος αυτός πετυχαίνει τον σκοπό του μιας και σε κάνει να κινήσεις ρυθμικά τον σβέρκο σου σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς, αυτό ίσως να μην είναι αρκετό. Βέβαια, περί ορέξεως..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου