Wo Fat - Noche Del Chupacabra

Οι Wo Fat, που κατάγονται από το Dallas του Texas, δημιουργήθηκαν το 2003 και έκτοτε επιδίδονται ανελλιπώς σε συνθετικά όργια, προσφέροντάς μας ένας ωραιότατο μείγμα stoner, ψυχεδέλειας, blues και doom ενώ, δεν λείπουν από το τελικό μείγμα ούτε τα jazz, αλλά ούτε και τα noise ψήγματα, που προσθέτουν ακόμη περισσότερη ποικιλία στο τελικό αποτέλεσμα. Τρεις full length δίσκους έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, με τον τελευταίο να κυκλοφορεί επίσημα τον περασμένο Φλεβάρη και να προσφέρει απλόχερα σε όλους τους φίλους του heavy ήχου απανωτούς οργασμούς με την πρώτη κιόλας ακρόασή του.

Noche Del Chupacabra, το όνομα του υποφαινόμενου δίσκου, που έχει διάρκεια αισθητά μικρότερη από τους προκατόχους του καθώς, αυτή κινείται κοντά στα 45 λεπτά ενώ, αποτελείται από 5 κομμάτια-οδοστρωτήρες, εκ των οποίων κανένα δεν πέφτει κάτω από τα 6 λεπτά. Την παραγωγή και την μίξη του δίσκου την έχει επιμεληθεί η ίδια η μπάντα, οπότε είναι περιττό να αναφέρω ότι όλα ακούγονται όσο και όπως πρέπει εδώ καθώς, η δυσωδία του βάλτου που φαίνεται στο εξώφυλλο του δίσκου, έχει ενωθεί εις σάρκα μιαν με το ευωδιαστό και ευεργετικά δροσερό καλοκαιρινό αεράκι.

Η επίδοση της μπάντας είναι εξωπραγματική ενώ, η αλληλεπίδραση των τριών μελών της μπάντας κρίνεται ως φανταστική. Η κιθάρα παράγει τερατώδη riffs, εκπληκτικά leads και εξαιρετικά παιγμένα και δεμένα με το σύνολο του εκάστοτε κομματιού solos, που πολλοί μεγάλοι κιθαρίστες θα ζήλευαν. Το μπάσο αναλαμβάνει συνεχώς πρωτοβουλίες καθώς, δεν φοβάται να ηγηθεί των κομματιών, αλλά ούτε και να συνοδεύσει τα υπόλοιπα όργανα όταν αυτό απαιτείται ενώ, το ότι ο ήχος που παράγει είναι αυτός που προσδίδει βαρύτητα και όγκο στον δίσκο, μάλλον το έχετε υποψιαστεί. Στα ντραμς γίνεται εξαιρετική δουλειά καθώς, είτε κρατούν το ρυθμό με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού, είτε groove-άρουν οδηγώντας τις συνθέσεις σε μονοπάτια ελώδη που οδηγούν στη μέση κάποιας ηλιοκαμένης ερήμου. Τα φωνητικά κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το κερασάκι στην τούρτα, μιας και η έξυπνη και όχι ιδιαίτερα εκτενής χρήση τους, απογειώνει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω την μουσική των Wo Fat καθώς, το stoner συνουσιάζεται με την ψυχεδέλεια, την ίδια στιγμή που τα blues μπαλαμουτιάζουν το doom ενώ, αξίζει να αναφερθεί πως jazz και noise κρυφοκοιτάζουν τις ερωτικές περιπτύξεις των υπόλοιπων ιδιωμάτων -στις οποίες παραλίγο να ξεχάσω πως χρησιμοποιούνται ερωτικά βοηθήματα ονάματι fuzz και desert. Χμ, νομίζω πως η προσπάθεια να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να βρω λέξεις να περιγράψω τη μουσική, που το φαντασμαγορικό Noche Del Chupacabra περιέχει, αποδεικνύεται αποτυχημένη καθώς, η παρομοίωση της με ερωτική πράξη μάλλον την αδικεί, αφού η ικανοποίηση που σου προσφέρει νομίζω πως δεν είναι εφάμιλλη της συνουσίας, μα μεγαλύτερη. Όχι, δεν με έπιασε η ζέστη, ούτε με χτύπησε ο ήλιος κατακέφαλα, αλλά ούτε και με παράτησε η γκόμενα. Αν και εδώ που τα λέμε θα έπρεπε, μιας και τελευταία είμαι περισσότερο αφοσιωμένος σ' αυτό το άλμπουμ παρά σε εκείνη. Επειδή όμως εδώ δεν γράφω για τα προσωπικά μου, αλλά για τις μουσικές που γουστάρω, κλείνοντας έχω να σας πω ότι παρότι δεν μου αρέσει η χρήση της προστακτικής, θα αναγκαστώ να την χρησιμοποιήσω, μιας και αυτό το άλμπουμ πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσετε. Ναι, είναι τόσο μα τόσο καλό, που η ακρόασή του άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χάρη προς τον εαυτό σας. Αλήθεια.