Το 2008, κάπου στη Γερμανία, δημιουργήθηκαν οι Wight. Ένα συγκρότημα, αποτελούμενο από τρεις ανθρώπους, που αγαπούν πολύ την μουσική περασμένων δεκαετιών, όπως π.χ. τη μουσική των 60's και των 70's. Η πρωτοεμφανιζόμενη τριάδα, κυκλοφόρησε το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο της, Wight Weedy Wight, τον περασμένο Γενάρη, κάνοντας εντυπωσιακότατο μπάσιμο στα heavy μουσικά δρώμενα καθώς, τα 46 λεπτά που διαρκεί ο αποτελούμενος από 6 κομμάτια δίσκος, είναι αρκετά για να σε μεταφέρουν σε κάποια άλλη, πολύχρωμη, αλλά και πιο μακρινή διάσταση του χωροχρόνου, εκεί όπου τα ανθισμένα λουλούδια, κελαηδούν.
Το τρίο είναι απίστευτα καλά δεμένο και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από τις πρώτες κιόλας νότες του δίσκου, η παραγωγή του οποίου είναι πολύ καλή, μιας και το παραισθησιογόνο σύννεφο που την καλύπτει, ευνοεί τον ήχο της μπάντας. Οι κιθάρες, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο γι' αυτό το συγκρότημα καθώς, αυτές είναι που χτίζουν θεόρατους doom τείχους και το καλύπτουν με ένα ψυχεδελικό πέπλο, φτιαγμένο από κάνναβη ενώ, τα blues δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την εξίσωση. Το μπάσο, είναι η ήρεμη δύναμη αυτής της δουλειάς, αλλά νομίζω, πως εδώ, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή το γνωστό ρητό, που λέει για τα σιγανά ποταμάκια. Κάπως έτσι το μπάσο, κλέβει την παράσταση, χωρίς όμως να απαιτεί την προσοχή μας, αφού έτσι κι αλλιώς, ξέρει ότι θα την έχει. Τα ντραμς, κρατούν με απόλυτη ακρίβεια τον ρυθμό ενώ, το σαξόφωνο, που κάνει την εμφάνιση του για πολύ λίγο, προς το τέλος του δίσκου, είναι απλά εξωπραγματικά όμορφο καθώς, τα λίγα δευτερόλεπτα, στα οποία ακούγεται, μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν ως μαγικά, διότι, το jazzy feeling που προσδίδει, είναι απλά μαγευτικό. Όπως και τα φωνητικά καθώς, αν και χρησιμοποιούνται ελάχιστα, κάνουν τη διαφορά. Η φωνή του παλικαριού δεν είναι η καλύτερη από τεχνικής πλευράς, αλλά από πλευράς feeling, νομίζω, πως είναι από τις λίγες του χώρου, που ξεχωρίζουν.
Το Wight Weedy Wight, δεν είναι απλά ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο, αλλά ένα πάρα πολύ καλό ντεμπούτο, μιας και είναι από αυτούς τους δίσκους, που σκάνε από το πουθενά και σε συναρπάσουν. Οι Wight φαίνεται πως θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον, κι αυτό είναι κάτι πολύ καλό, τόσο για το ιδίωμα, μέσα στα όρια του οποίου κινούνται, όσο και για τα αυτάκια μας, τα οποία, μόλις ακούσουν τον συγκεκριμένο δίσκο, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας παρασύρουν κι εμάς, ως ολότητα, σε μια μουσική δίνη, μέσα από την οποία, δεν θα θέλουμε να βγούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου