Uncle Acid & The Deadbeats - Blood Lust

Δεν πρέπει να μετρούν πολλά χρόνια ύπαρξης οι Βρετανοί Uncle Acid & The Deadbeats, αν και αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά, μιας και τους καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου, αφού δεν είναι διαθέσιμες πολλές πληροφορίες σχετικά με αυτή την πολύ καλή μπάντα. Το σίγουρο είναι όμως, πως η μουσική που παίζουν είναι φανταστική διότι μπορεί να είναι της μόδας τελευταία το obscure retro doom, αλλά τούτοι εδώ, μάλλον είναι οι καλύτεροι που ασχολούνται με αυτό το είδος. Απόδειξη, εκτός απ' το περσινό τους ντεμπούτο -που πέρασε ψιλοαπαρατήρητο, είναι ο φετινός δεύτερος full length δίσκος τους..

..Ο οποίος ονομάζεται Blood Lust και αποτελείται από 8 τραγούδια, συνολικής διάρκειας περίπου 42 λεπτών ενώ, υπάρχει και ένα κρυμμένο κομμάτι στο τέλος του δίσκου, που ανεβάζει την διάρκεια του κατά έξι λεπτά. Η ηχογράφηση του άλμπουμ έγινε με αναλογικό εξοπλισμό και αυτό φαίνεται απ' την πρώτη κιόλας νότα του ενώ, αυτό ενισχύει θεαματικά την vintage αύρα του πολύ καλού κοσμικού occult doom δίσκου, για τον οποίο γράφεται τούτο το κείμενο. Όσον αφορά το artwork και τους στίχους, νομίζω πως το εξώφυλλο τα λέει όλα, μιας και η Horror αισθητική κυριαρχεί σε όλα όσα σχετίζονται με τούτη τη μπάντα.

Εάν κάποια από τις occult rock μπάντες που ξεπήδησαν στο λυκόφως της δεκαετίας του '60 -όπως οι Coven για παράδειγμα, συνεργαζόταν με τους -εκείνη την εποχή δημιουργημένους, Black Sabbath, τότε είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος θα ανήκε τώρα στους λεγόμενους ¨κλασικούς¨. Ναι, το occult rock ταιριάζει απίστευτα με το πρωτόγονο doom, το οποίο δεν στερείται του groove ενώ, όλα αυτά δεν αρνούνται την jazz. Όπως καταλαβαίνετε, το τρίο από το Cambridge, ήρθε για να μας μαγέψει και κάτι μου λέει πως τον έχει πετύχει ήδη τον σκοπό του -αν κρίνω από τις αντιδράσεις και το feedback για δαύτους.

Οι Uncle Acid & The Deadbeats ήρθαν με το Blood Lust αγκαλιά, για να εκδικηθούν όλους εκείνους που τους πέρασαν στα ψιλά πέρυσι. Όπως μαντεύετε, κι ο πρώτους τους δίσκος, Vol.1, είναι πολύ καλός, αλλά έχω την εντύπωση ότι το δεύτερο πόνημά τους είναι λίγο καλύτερο. Σίγουρα θα μονοπωλήσει πολλές πρωτιές σε λίστες με τα καλύτερα στο τέλος του έτους και τολμώ να πω, πως εάν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί, δεν θα με παραξενέψει καθόλου. Όταν ακούσετε τον δίσκο -κάτι που σας προτείνω να κάνετε το συντομότερο, είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου: μπάντα και δίσκος, είναι απίστευτα καλοί.

The Dive - The Dive

Οι Αθηναίοι, The Dive, δημιουργήθηκαν το 2000 και το βιογραφικό τους είναι γεμάτο από live εμφανίσεις, πολλές εκ των οποίων έγιναν παρέα με σημαντικά ονόματα του heavy χώρου. Η δισκογραφική τους παρουσία -αν και η ύπαρξη τους στα μουσικά δρώμενα ξεπερνάει τα δέκα χρόνια, αποτελείται από μια και μόνο δουλειά, την ομώνυμη, η οποία ηχογραφήθηκε κάπου μέσα στο 2008 και live ως επί το πλείστον, αλλά τελικά κυκλοφόρησε πριν λίγους μόλις μήνες, με τη βοήθεια της Spinalonga Records, στο site της οποίας θα μεταφερθείτε αν κάνετε κλικ πιο πάνω -στο όνομα της, όπου θα βρείτε διαθέσιμο προς δωρεάν download τον εν λόγω εξαιρετικό -από πολλές απόψεις, δίσκο -και όχι μόνο.

Το The Dive, που διαρκεί περίπου 45 λεπτά και αποτελείται από 11 τραγούδια -αλλά κι ένα instrumental καλά κρυμμένο προς το τέλος του δίσκου κομμάτι, περιέχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την μουσική της μπάντας, η οποία είναι επηρεασμένη από την αμερικάνικη 90's σκηνή κυρίως. Με άλλα λόγια, grunge, punk, garage, desert, ψυχεδέλεια, stoner, συνδυάζονται και αναμειγνύονται με εκπληκτικό τρόπο απ' το συγκρότημα, που σαν σφουγγάρι απορρόφησε τα καλύτερα σημεία από τις επιρροές του και τις φίλτραρε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, παρουσιάζοντας μας ένα ηχητικό απόσταγμα, πλούσιας περιεκτικότητας, μουσικής ωριμότητας, ιδιόμορφης ομορφιάς, μα και το κυριότερο: ένα μουσικό έργο ποιοτικό -με όλη τη σημασία της λέξης.

Η παραγωγή του δίσκου είναι εξαιρετική, οι συνθέσεις το ίδιο -δεν θα μπορούσε άλλωστε να ίσχυε κάτι άλλο, διότι αυτά που ακούμε στον δίσκο, είναι απόρροια δεκαετούς περιπλάνησης στα δαιδαλώδη σοκάκια της rock μουσικής. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τις μουσικές ικανότητες των τεσσάρων ατόμων που αποτελούν το συγκρότημα καθώς, πέρα απ΄τον χρόνο που χρειάζεται για να βγάλεις ένα τέτοιο άλμπουμ, απαιτούνται και κάποια ακόμη πολύ σημαντικά συστατικά: το ταλέντο, το μεράκι, αλλά και η σκληρή δουλειά. Όπως σωστά μαντεύετε, τούτοι εδώ, έχουν όλα τα παραπάνω στοιχεία και μάλιστα, σε υπερθετικό βαθμό.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά παραπάνω για τους The Dive και το ομώνυμο ντεμπούτο τους, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ήταν περιττό, διότι θεωρώ προτιμότερο να σας προτείνω να ακούσετε τον δίσκο με την πρώτη ευκαιρία και εάν σας αρέσει -κάτι που θεωρώ δεδομένο, να αγοράσετε και την φυσική του κόπια -το artwork της οποίας είναι εξαίσιο, κάτι που μπορείτε να κάνετε επικοινωνώντας με την μπάντα μέσω email. Κλείνοντας, θέλω να πιστεύω ότι οι live εμφανίσεις τους δεν θα περιοριστούν, αλλά θα παραμείνουν συχνές, διότι για κάποιο άγνωστο λόγο, ανήκω σε εκείνους που δεν τους έχουν δει ακόμη ζωντανά, κάτι που ελπίζω να αλλάξει το συντομότερο, μιας και οι φήμες που θέλουν τις συναυλίες τους να είναι δυναμίτες, τελευταία εντείνονται επικίνδυνα. Μέχρι όμως να μου/μας δοθεί αυτή η ευκαιρία, ο δίσκος θα παίζει στο repeat, διότι αν δεν το καταλάβατε ήδη.. τα σπάει!

Birch Hill Dam - Colossus

Από την Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κατάγονται οι δημιουργημένοι το 2006 Birch Hill Dam, που παίζουν ένα εξαιρετικά δυναμικό μείγμα σκληρής μουσικής, που αποτελείται από γενναίες ποσότητες southern, ολίγον από stoner και doom ενώ, τα στοιχεία από hard rock περασμένων δεκαετιών δεν λείπουν, όπως φυσικά δεν λείπει και το -πάντα καλοδεχούμενο, groove από τον ήχο τους.

Το 2009, όταν και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους έκαναν αρκετό θόρυβο γύρω απ' το όνομά τους ενώ, φέτος -και πιο συγκεκριμένα στις αρχές του καλοκαιριού, κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο Colossus, η οποία διαρκεί περίπου 43 λεπτά και περιέχει 9 τραγούδια, εκ των οποίων το ένα είναι μια αρκετά καλή διασκευή του Burn In Hell των επίσης Αμερικάνων Twisted Sister.

Η παραγωγή του δίσκου είναι πεντακάθαρη, χωρίς όμως να χάνει σε δυναμική. Όλα τα κομμάτια είναι δυνατά καθώς, οι τόνοι δεν πέφτουν ούτε στιγμή. Κάτι που κάνει τον δίσκο να χρίζει ακρόασης σε μεγάλη ένταση ενώ, καλό θα ήταν -αφού ζητήσετε την κατανόηση των γειτόνων σας, να προμηθευτείτε αρκετές μπύρες, διότι αυτός ο εξαιρετικά διασκεδαστικός και ξεχειλίζον από ενέργεια δίσκος, ενδείκνυται για αχαλίνωτη μπυροποσία και γενικότερα, κεφάτες καταστάσεις με την παρέα σας.

Οι σχετικά πρόσφατες αλλαγές μελών φαίνεται πως δεν επηρέασαν αρνητικά την μπάντα, μιας και τα παλικάρια ακούγονται αρκετά καλά δεμένα μεταξύ τους ενώ, οι μουσικές τους ικανότητες μοιάζουν ικανές να τους οδηγήσουν στην επιτυχία. Όποιος γουστάρει την in your face αισθητική, αλλά και το έντονο southern στοιχείο στη heavy rock μουσική, καλά θα κάνει να επενδύσει άφοβα στους Birch Hill Dam, οι οποίοι, όπως αποδεικνύεται με το -όνομα και πράμα, Colossus, δεν αστειεύονται καθόλου.

Concrete Sun - Sky Is High

Από το Novi Sad της κοντινής μας Σερβίας προέρχονται οι Concrete Sun, που αν δεν απατώμαι, πρέπει να υφίστανται ως μπάντα εδώ και περίπου δύο ή τρία χρόνια. Η μουσική που παίζουν περιγράφεται από τους ίδιους ως μια μίξη southern, grudge και sludge, χωρίς όμως να λείπουν τα stoner και blues στοιχεία από τον ήχο τους. Μια περιγραφή, που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, αν και έχω την εντύπωση πως το κυρίαρχο απ' τα στοιχεία που αναφέρθηκαν προηγουμένως, είναι το southern.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν -χωρίς την στήριξη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, το ντεμπούτο τους, Sky Is High, που διαρκεί 40 λεπτά και αποτελείται από 9 ξεσηκωτικά κομμάτια ενώ, αξίζει να αναφερθεί πως η μπάντα μοιράζει δωρεάν τον δίσκο και μπορείτε να τον κατεβάσετε εάν κάνετε ένα κλικ εδώ. Βέβαια, υπάρχει πάντα η δυνατότητα αγοράς του σε χαμηλό κόστος από εδώ. Όπως και να' χει, προτείνω να τον αποκτήσετε, διότι όπως θα διαβάσετε παρακάτω, το άλμπουμ αξίζει προσοχής.

Η παραγωγή είναι αρκετά καλή, οι συνθέσεις δείχνουν ότι υπάρχει μέλλον ενώ, το δέσιμο της μπάντας φαίνεται πως είναι πολύ καλό. Τα φωνητικά είναι φανταστικά: δυνατά, αλλά και τραχιά όταν πρέπει ενώ, η προφορά και η άρθρωση του τραγουδιστή βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο. Οι κιθάρες παράγουν ωραιότατα και άκρως πωρωτικά riffs ενώ, όταν καταπιάνονται με solos ή/και leads, τα πάνε κι εκεί περίφημα. Το μπάσο ακούγεται πεντακάθαρα και grooveάρει απίστευτα ενώ, μοιάζει να συνεργάζεται άψογα τόσο με τις κιθάρες, όσο και με τα ντραμς, στα οποία τα χτυπήματα, γίνονται με το σωστό τρόπο, αλλά και στον σωστό χρόνο. Όλα μοιάζουν να είναι καλώς καμωμένα από τα πέντε παλικάρια που αποτελούν τους Concrete Sun και αυτό με οδηγεί στο εξής συμπέρασμα..

..Οι Concrete Sun φαίνεται πως είναι μια μπάντα με εξαιρετικές προοπτικές, αφού χωρίς να παίζουν κάτι πρωτότυπο, κατάφεραν να κάνουν γερό μπάσιμο στα heavy μουσικά δρώμενα, μιας και το ντεμπούτο τους είναι καλοπαιγμένο και βρίθει ενέργειας και φρεσκάδας -δύο στοιχεία που νομίζω ότι πλέον, είναι απαραίτητα για την σκληρή μουσική. Τούτοι εδώ οι Σέρβοι λοιπόν, θαρρώ πως θα διαγράψουν καλή πορεία στο χώρο και αυτός είναι ο λόγος που σας τους προτείνω ανεπιφύλακτα. Άλλωστε, από τα λίγα που είδα μέσω διαδικτύου, σχημάτισα την εντύπωση πως πρόκειται και για ένα πολύ καλό live συγκρότημα. Κάτι που σημαίνει πως έτσι κι έρθουν από τα μέρη μας, θα ζήσουμε ωραίες στιγμές. Κάτι, που θέλω να ελπίζω ότι δεν θα αργήσει πολύ να συμβεί, μιας και η ντόπια σκηνή της χώρας μας εμφανίζεται αρκετά δραστήρια φέτος ενώ, η γεωγραφία δεν νομίζω να αποτελέσει τροχοπέδη.

Buffalo Witch - Buffalo Witch

Από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας έρχονται οι Buffalo Witch, οι οποίοι, δημιουργήθηκαν το περασμένο έτος. Η μπάντα από το Michigan, αποτελείται από τρία άτομα και παίζει ένα άκρως ενδιαφέρον μείγμα ψυχεδελικού stoner/doom ενώ, δεν λείπουν ούτε τα sludgy, αλλά ούτε και τα desert rock ψήγματα από τον βαρύ κι ασήκωτο ήχο τους.

Στα τέλη του περασμένου Μάρτη κυκλοφόρησε η πρώτη κι ομώνυμη δισκογραφική τους προσπάθεια, που αποτελείται από 4 κομμάτια ενώ, η διάρκεια της είναι 32 λεπτά. Το ντεμπούτο τους -η παραγωγή του οποίου απογειώνει τις συνθέσεις της μπάντας, μιας και είναι βρώμικη και fuzzαριστή όσο πρέπει, κυκλοφόρησε από την Αμερικάνικη Hydro-Phonic Records, στο roster της οποίας βρίσκονται συγκροτήματα όπως οι Black Pyramid, Sardonis, Ramesses, καθώς κι άλλες αρκετά ενδιαφέρουσες μπάντες.

Το κοσμικό ταξίδι της κιθάρας ξεκινά απ' την πρώτη της κιόλας νότα ενώ, θαρρείς πως το παράλληλο αστρικό σύμπαν μέσα στο οποίο ταξιδεύει, είναι πολύ πιο όμορφο και αχανές, απ' όσο τα βιβλία της αστρονομίας το περιγράφουν. Το μπάσο, είναι τόσο ογκώδες και ο ήχος του τόσο βαθύς, που θαρρείς πως εγκλωβίστηκες για πάντα, σε κάποια -από τις όχι και λίγες, Μαύρη Τρύπα του απέραντου διαστήματος. Κι όλα αυτά καθώς, τα ντραμς καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες να σε σώσουν απ' τα νύχια της αιώνιας αστρικής περιπλάνησης -στην οποία είσαι καταδικασμένος πλέον να ζήσεις, αλλά το μόνο που καταφέρνουν με τα δυνατά τους χτυπήματα, είναι να απογειώσουν το soundtrack της διαγαλαξιακής σου περιπέτειας, με το οποίο, ταιριάζουν απόλυτα και τα ουρλιαχτά σου, τα οποία -είμαι σχεδόν σίγουρος, πως γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να σε βοηθήσουν ουσιαστικά.

Όπως μάλλον καταλάβατε, η ομώνυμη και πρώτη δισκογραφική δουλειά από τους Buffalo Witch, είναι μια ωραιότατη heavy κυκλοφορία, που σου ανοίγει την όρεξη για περισσότερα κομμάτια από τη μπάντα και το ακόμη πιο θετικό είναι, πως αυτή η όρεξη, δεν θα αργήσει να ικανοποιηθεί, διότι η μπάντα ήδη ετοιμάζεται να ηχογραφήσει το επόμενο πόνημά της. Ως τότε όμως, μπορείτε να κάνετε ένα κλικ εδώ, ούτως ώστε, να ακούσετε ολόκληρο αυτό το πολύ καλό και εξαιρετικά ελπιδοφόρο άλμπουμ.

Blood Sweat & Vinyl

Η ταινία-ντοκιμαντέρ, Blood, Sweat & Vinyl: DIY in the 21st Century, είναι μια παραγωγή του νεαρού και ανερχόμενου σκηνοθέτη, Kenneth Thomas, που χρειάστηκε 5 χρόνια γυρισμάτων έως ότου ολοκληρωθεί -κάτι που τελικά έγινε φέτος τον Απρίλη. Ο καλός σκηνοθέτης, συνεργάστηκε για αυτή τη δουλειά με τρεις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες (Hydra Head, Neurot, Constellation), που φημίζονται όχι μόνο για τις πολύ καλές μπάντες που υπογράφουν, αλλά και για τον τρόπο που βλέπουν τη μουσική -όχι ως προϊόν, αλλά μονάχα ως τέχνη, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως διέξοδο έκφρασης συναισθημάτων. Μια οπτική ιδιαίτερα σπάνια, που απαιτεί τόλμη για να την κάνεις πράξη, διότι όπως είναι γνωστό, στις μέρες μας κυριαρχεί το κυνήγι του γρήγορου και εύκολου κέρδους.

Ο σκηνοθέτης σε αυτά τα πέντε χρόνια, έχει καταγράψει μπόλικο live υλικό από διάφορες μπάντες που ανήκουν στο δυναμικό των άνωθι αναφερθέντων εταιριών ενώ, δεν λείπουν και οι συνεντεύξεις, που δεν περιορίζονται μόνο στους μουσικούς καθώς, συνεντευξιάζονται και άνθρωποι των προαναφερθέντων τριών δισκογραφικών, αλλά και μερικοί από τους καλλιτέχνες που δημιουργούν τα εξώφυλλα ή επιμελούνται τα artworks των συγκροτημάτων, αλλά και όλα εκείνα τα οπτικά καλούδια, τα οποία οι οπαδοί γουστάρουν. Έτσι, γίνεται κατανοητό, ότι πρόκειται για ένα έργο, που στοχεύει να αναδείξει την λιγότερο προβεβλημένη πλευρά της σημερινής μουσικής βιομηχανίας, που κρύβει διαμάντια, για τα οποία το mainstream και οι πολυεθνικές, δεν θα μάθουν ποτέ -ευτυχώς!

Κάποιες από τις μπάντες που εμφανίζονται στο υποφαινόμενο project είναι οι εξής: Isis, Godspeed You! Black Emperor, Pelican, Oxbow, Evangelista, Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, Cave In, Neurosis, Do Make Say Think, Jesu, Grails, A Storm Of Light και άλλες ενώ, ο συνολικός αριθμός των συγκροτημάτων και των καλλιτεχνών που εμφανίζονται εδώ ξεπερνάει τους 20. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι πολλά τα κομμάτια που έχουν κοπεί απ' την ταινία και που ίσως δεν μπορέσουν να βρουν χώρο ούτε και στο διπλό Dvd Box-Set, που η παραγωγός εταιρία του σκηνοθέτη του εγχειρήματος, The Scourge Productions ετοιμάζει, αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γι' αυτό, διότι υλικό που σχετίζεται με την εν λόγω δουλειά από μπάντες όπως οι Shrinebuilter, οι Mono, οι Daughters, βρίσκεται εδώ.

Πιστεύω ότι αυτό το εγχείρημα αξίζει προσοχής και στήριξης ενώ, θέλω να ελπίζω ότι κάποιος τρόπος θα βρεθεί να το δούμε να προβάλλεται και στα μέρη μας κάποια στιγμή. Άλλωστε, τα παλικάρια που σχετίζονται με όλο αυτό, προσπαθούν να καταφέρουν η προβολή του ντοκιμαντέρ, να γίνει σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές -σε αυτές φυσικά συμπεριλαμβάνεται και η Ευρώπη, αν και δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη επίσημα λεπτομέρειες. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό το project, αλλά και τους ανθρώπους που σχετίζονται με αυτό, απλά κάντε κλικ στις ονομασίες που αναφέρονται άνωθεν σε τούτο το κείμενο. Παρακάτω υπάρχει το trailer της ταινίας ενώ, για ακόμη μια φορά, να υπενθυμίσω πως καλό θα ήταν όλο αυτό να έρθει και από τα μέρη μας -το ξέρω, κάτι τέτοιο ίσως να είναι δύσκολο, αλλά όπως λένε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία..

Blood, Sweat & Vinyl: DIY in the 21st Century (Trailer) from kenneth thomas on Vimeo.

Ice Dragon - The Sorrowful Sun

Από την Βοστόνη των Η.Π.Α. προέρχονται οι Ice Dragon, μια σχετικά νέα μπάντα καθώς, δημιουργήθηκαν το 2008 και η μουσική που παίζουν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ψυχεδελικό doom, αν και αυτό μάλλον θα την αδικούσε, διότι τα στοιχεία που ακούμε σε αυτή, είναι πολλά κι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Άλλωστε, το The Burl, The Earth, The Aether, που κυκλοφόρησε πέρυσι και αποτελεί την πρώτη δουλειά της μπάντας, μας έκανε ξεκάθαρο πως η μουσική τους αν και heavy -με όλη τη σημασία της λέξης, δεν θα είναι και μονολιθική. Κάτι που όπως αποδεικνύεται στο δεύτερο full length του συγκροτήματος, The Sorrowful Sun, δεν είναι διόλου κακό ή άσχημο, το αντίθετο θα έλεγα.

Πριν δύο μήνες και πιο συγκεκριμένα, στις 21 του Ιούνη, ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου, κυκλοφόρησε η δεύτερη δουλειά τους, που διαρκεί 38 λεπτά και περιέχει 9 κομμάτια. Η παραγωγή, αλλά και η ηχογράφηση του δίσκου, έγιναν στο υπόγειο ενός εκ των μελών της μπάντας, όπου και έγραψαν όλα όσα έπαιξαν live -κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, ο ήχος τους να εμποτιστεί με ένα άκρως γοητευτικό vintage συναίσθημα, που ταιριάζει τόσο με την μουσική, όσο και με την γενικότερη αισθητική της μπάντας. Αισθητική, που γίνεται εύκολα αντιληπτό μέσω μουσικής αλλά και στίχων, πως έχει επηρεασθεί από την εποχή των hippies.

Το ψυχεδελικό doom συναντιέται με τα obscure folk περάσματα και δημιουργούν ένα εκπληκτικό μείγμα heavy μουσικής, που πολλά από τα μεγαθήρια του χώρου θα ζήλευαν. Σκεφτείτε τους Black Sabbath στις αρχές της δεκαετίας του 70 να καταναλώνουν μερικά από τα ψυχότροπα των Electric Wizard και παράλληλα, να τζαμάρουν παρέα με τους Sleep, έχοντας ως βασική τους επιρροή διάφορους ντόπιους καλλιτέχνες. Κάπως έτσι ακούγονται οι Ice Dragon, που παρά τις εμφανείς τους επιρροές, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν απόλυτα προσωπικό ήχο, ο οποίος, εκτός των παραπάνω, περιέχει και ολίγον από stoner ενώ, τα blues δεν λείπουν απ' την εξίσωση. Μπορεί όλα αυτά να μην σας φαίνονται πρωτότυπα, αλλά το ταλέντο και η ικανότητα που χρειάζονται για να παίξεις έτσι όπως παίζουν αυτά τα παλικάρια, είναι στοιχεία επιβεβλημένα, που όπως σωστά μαντεύετε, τούτοι εδώ, τα έχουν και μάλιστα σε πλεονάζοντα βαθμό ενώ, ξέρουν και πως να τα χειριστούν.

Με την περσινή τους δουλειά, που μπορείτε να αποκτήσετε νόμιμα και σε όποια τιμή εσείς επιθυμείτε από εδώ, οι Ice Dragon έκαναν δυναμικό μπάσιμο στα δρώμενα της heavy μουσικής εντυπωσιάζοντας αρκετό κόσμο με την εξαιρετική μουσική τους. Ένα χρόνο μετά, ο διάδοχος του ντεμπούτου τους, εξάλειψε τις όποιες επιφυλάξεις μπορεί να υπήρχαν για αυτούς καθώς, όχι μόνο συνέχισαν αυτό που πέρυσι ξεκίνησαν, αλλά το πήγαν πολλά βήματα μπροστά. Την εξέλιξη που οι ίδιοι είχαν ως μουσικοί, μπόρεσαν να την περάσουν στην μουσική τους με τον καλύτερο τρόπο, κάνοντας το The Sorrowful Sun να αποτελεί must για τις δισκοθήκες όλων των φίλων του heavy ήχου καθώς, είμαι σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος, θα καπαρώσει υψηλότατες θέσεις στις περισσότερες από τις λίστες που αναμένεται να εμφανισθούν προς το τέλος της χρονιάς, κι αυτό είναι κάτι που θα με βρει απόλυτα σύμφωνο.  Γι' αυτό και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να αποκτήσετε τον εν λόγω δίσκο και ει δυνατόν, όχι την ψηφιακή κόπια που διατίθεται για 5 δολάρια, αλλά την φυσική κόπια -που κοστίζει 10 δολάρια, διότι το πακέτο που την συνοδεύει, είναι φανταστικό -όπως ακριβώς είναι και το μουσικό της περιεχόμενο.

Thousand Codes - A Womb For Horus

Δεν έχουν συμπληρώσει ούτε 12 μήνες ζωής -καθώς δημιουργήθηκαν κάπου στα μέσα του φθινοπώρου του 2010, οι προερχόμενοι από την γαλλική πόλη Νάντη, Thousand Codes, κι όμως, πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, A Womb For Horus, λίγους μήνες πριν, που αποτελείται από 4 κομμάτια -τα πρώτα που έγραψε ποτέ η μπάντα, κι έχει διάρκεια περίπου 18 λεπτά.

Η μουσική τους έχει ως βάση το stoner ενώ, σύμφωνα με τη μπάντα, αυτό που παίζουν ονομάζεται post-stoner. Βέβαια, δεν λείπουν τα πιο doomy ή/και sludgy στοιχεία ενώ, αν πω ότι δεν διέκρινα και λίγο grundge στη μουσική τους, θα ήμουν ψεύτης και κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελα. Τώρα, όσον αφορά το post που η μπάντα αναφέρει, δεν μπορώ να πω ότι διέκρινα κάτι τέτοιο, αλλά για να το λένε τα παιδιά, κάποιο λόγο θα έχουν.

Η παραγωγή του EP είναι αρκετά καλή και δυνατή ενώ, το ότι δεν είναι πεντακάθαρη λογίζεται στα συν και όχι στα μείον, μιας και όλα τα όργανα ακούγονται σχετικά καλά. Μιλώντας για όργανα, να πω πως η απόδοση της μπάντας είναι καλή καθώς, σου δίνει την εντύπωση ότι τα παλικάρια ξέρουν να παίζουν και να γράφουν μουσική ενώ, το δέσιμο τους μοιάζει πολύ καλό.

Η κιθάρα παράγει ωραία riffs ενώ, το κάτι σαν solo που υπάρχει σε ένα κομμάτι -στο τελευταίο του EP, είναι αρκετά καλό και ταιριαστό με τις υπόλοιπες νότες του τραγουδιού. Στο μπάσο γίνεται καλή δουλειά, αν και για να πω την αλήθεια, θα το ήθελα λίγο πιο δυνατό. Τα ντραμς είναι απίστευτα δυναμικά και έχω την εντύπωση πως το ταλέντο του ντράμερ, πρέπει να περισσεύει -πραγματικά ωραίος ο τύπος. Το γρέζι της φωνής του τραγουδιστή είναι αυτό που δίνει το κάτι παραπάνω σε αυτόν τον τομέα ενώ, ο συνδιασμός Hetfield meets Garcia, που τα φωνητικά μου έφεραν στο νού, είναι τρομερός.

Πρώτο δείγμα θετικό λοιπόν, για τους Γάλλους Thousand Codes, που δείχνουν ότι "το έχουν" στην παρθενική τους προσπάθεια, η οποία είναι και αυτοχρηματοδοτούμενη καθώς, όλα τα επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα ενώ, όπως μάλλον μαντεύετε, το EP τους, διατίθεται απευθείας από τη μπάντα, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιας δισκογραφικής και μπορείτε να το αποκτήσει έναντι χαμηλού αντιτίμου, αν κάνετε ένα κλικ εδώ. Κάτι που προτείνεται, μιας και τα παλικάρια έχουν κάνει καλή δουλειά.

Traitors Return To Earth - Smoke Screen

Πριν από περίπου ένα χρόνο -τον Ιούλη του 2010 για την ακρίβεια, δημιουργήθηκαν στο Ohio των Η.Π.Α. οι Traitors Return To Earth, με μοναδικό σκοπό να παίξουν όσο πιο δυνατά κι όσο πιο heavy γίνεται -σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η μουσική τους να περιγράφεται ως doomy sludge -από το οποίο όμως, δεν λείπουν τα drone ψήγματα.

Περίπου εδώ και δύο εβδομάδες, κυκλοφορεί η παρθενική τους δουλειά, Smoke Screen, η οποία, έχει ήδη προλάβει να κάνει θόρυβο γύρω από το όνομα της μπάντας -και δίκαια κατά τη γνώμη μου καθώς, το αποτελούμενο από 5 κομμάτια και διαρκείας περίπου 31 λεπτών EP, είναι ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα γραφής από μια πολλά υποσχόμενη μπάντα.

Η παραγωγή είναι αρκετά καλή ενώ, οι συνθέσεις παρόλο που δεν κρύβουν κάποια καινοτομία, μπορούν να χαρακτηρισθούν πολύ καλές καθώς, οι ιδέες τους, που είναι εμπνευσμένες από μπάντες όπως οι Black Sabbath, Sleep, High On Fire, Electric Wizard, δεν είναι κόπιες των προαναφερθέντων σχημάτων, αλλά αυθεντικά, ολοκληρωμένα και ολόφρεσκα κομμάτια-δυναμίτες, που έχουν τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά.

Με την κυκλοφορία του EP αποχώρησε ο μπασίστας της μπάντας, αλλά οι υπόλοιποι τρεις δεν πτοούνται καθώς, αν κρίνω από την διαδικτυακή τους δραστηριότητα, δεν σκοπεύουν να τα παρατήσουν -και καλά θα κάνουν εδώ που τα λέμε, μιας και είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και έχω την εντύπωση πως δεν είμαι ο μόνος που θα ήθελε να συνεχίσουν την προσπάθεια, μιας και το feedback εκεί έξω είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για τούτη τη μπάντα.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως δεν ανήκουν σε κάποια δισκογραφική εταιρεία και έτσι διανέμουν μόνοι τους το πόνημά τους, που μπορείτε να το αποκτήσετε -με οποία τιμή εσείς ορίσετε, κάνοντας ένα κλικ εδώ. Περιττό να αναφέρω πως τέτοιες προσπάθειες καλό είναι να τις στηρίζουμε -και ειδικά εάν το ηχητικό αποτέλεσμα είναι τόσο καλό, όσο το παρόν EP.

Yob - Atma

Οφείλω να ομολογήσω πως το κείμενο που ακολουθεί με δυσκόλεψε πολύ. Αυτό οφείλεται σε ένα και μόνο λόγο: αναφέρεται στους υπεραγαπημένους μου, δημιουργημένους το 1996, Αμερικάνους Yob και το νέο τους πόνημα ονόματι Atma, που αποτελεί την έκτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και κυκλοφορεί επίσημα σήμερα, από την πολύ καλή Profound Lore. Η δυσκολία που είχα δεν οφείλεται στο ότι δεν μου άρεσε ο νέος δίσκος -κάθε άλλο, αλλά στο ότι νομίζω πως θα ξεφύγω και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα να συμβεί -άλλωστε, θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι φίλος της υπερβολής, αν και κάποια πράγματα, δεν ελέγχονται και τόσο εύκολα. Anyway, το αν τα κατάφερα ή όχι, θα φανεί στη νεκροψία.

Ο υποφαινόμενος δίσκος, αποτελείται από 5 κομμάτια και διαρκεί περίπου 55 λεπτά. Περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν κάνει την μπάντα να ξεχωρίσει, αλλά και αρκετές καινοτομίες. Καταρχάς, το εξώφυλλο, αλλά και το όλο artwork του δίσκου είναι επιεικώς φανταστικά. Η παραγωγή παραμένει μπουκωμένη ενώ, αν και έχει καθαρίσει λίγο, δεν χάνει σε όγκο. Η μουσική της μπάντας, παραμένει φυσικά Doom, αλλά φαίνεται πως δεν αρνήθηκε να εμποτιστεί με λίγο sludge, αλλά και με λίγο post σε κάποιες στιγμές ενώ, η ατμόσφαιρα του δίσκου μοιάζει να είναι λίγο περισσότερο εσωστρεφής αν και πιο άμεση σε σχέση με πρότερες δουλειές. Αυτό ίσως οφείλεται στην παραγωγή, ίσως και στις συνθέσεις.

Οι οποίες, άλλοτε είναι στο κλασικό στυλ της μπάντας -riffs που στάζουν ζοριλίκι, φωνή που μοιάζει με βρυχηθμό σαλεμένου μα συνάμα πληγωμένου λιονταριού, rythm section που ραγίζει τις πιο γερά φτιαγμένες και στέρεες κατασκευές, κι άλλοτε ξεφεύγουν σε περισσότερο ατμοσφαιρικές φόρμες, χωρίς όμως να χάνουν σε δυναμισμό. Τα ανατολίτικα στοιχεία, αλλά και η ψυχεδέλεια, σε βυθίζουν σε μια ενδοσκοπική δίνη, που σε όμοια της, δεν έχεις ξαναβρεθεί εγκλωβισμένος. Η ανάσα σου άρχισε να βαραίνει, αλλά αυτό που νιώθεις δεν είναι φόβος, ούτε απελπισία. Αυτό που αισθάνεσαι είναι Δέος και αυτά που βλέπεις δεν είναι προϊόντα της φαντασίας σου, αλλά η πραγματικότητα, που ίσως για πρώτη φορά να τη βλέπεις να σε καρφώνει κατάματα με το αδηφάγο της βλέμμα. Μην διανοηθείς να δείξεις φόβο, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η μίζερη πραγματικότητα, δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία της. Γι' αυτό λοιπόν, αντιμετώπισε την με όλες σου τις δυνάμεις και αν αυτό θαρρείς πως δεν θα είναι αρκετό, τότε ακόμη καλύτερα, διότι σκεπτόμενος έτσι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Άλλωστε, εάν ψάξεις την έννοια της λέξης Atma, θα καταλάβεις ότι τα παραπάνω λόγια, αν και μοιάζουν με παραλήρημα, δεν είναι.

Όσον αφορά την απόδοση της μπάντας, δεν έχω να πω και πολλά. Ότι τα παλικάρια είναι πολύ καλοί μουσικοί το ξέραμε εδώ και κάμποσα χρόνια, ότι αυτό δεν έχει αλλάξει, μάλλον είναι προφανές. Το ότι οι πειραματισμοί στο studio ήταν πολλοί, δεν έχετε παρά να ακούσετε τον δίσκο για να το καταλάβετε ενώ, το γεγονός πως κάποια από τα μουσικά όργανα που η μπάντα χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων είναι μοναδικά -με όλη τη σημασία της λέξης, μιας και δημιουργήθηκαν κατόπιν ειδικής παραγγελίας, μπορείτε να το μάθετε και από το δελτίο τύπου, που συνοδεύει την κυκλοφορία. Το ότι τα ντραμς με κάθε τους χτύπημα κάνουν τη γη να τρέμει, είναι εξίσου γνωστό με το ότι το μπάσο στο εν λόγω συγκρότημα, κάνει το σκυρόδεμα, να μοιάζει με παιδική πλαστελίνη. Οι δε κιθάρες, αφού σε σαγηνεύσουν και σε υπνωτίσουν με τα λυρικά τους leads ή/και solos, σε αρπάζουν χωρίς προειδοποίηση απ΄το λαιμό, τόσο σφιχτά, που τα μάτια σου, μετατρέπονται αυτομάτως σε ελατήρια. Τα φωνητικά, είτε αποτίουν φόρο τιμής στον Ozzy, είτε φαλτσάρουν, είτε αγριεύουν, παραμένουν πάντα μαγευτικά και απολύτως ταιριαστά με στίχους και μουσική ενώ, στον συγκεκριμένο δίσκο, σε αυτόν τον τομέα έχει προσφέρει λίγη από την ξεχωριστή και ιδιαίτερη αύρα του και ο Scott Kelly των -επίσης αγαπημένων μου, Neurosis.

Οι Yob με το υπέρτατο Atma, μας ταξίδεψαν σε μαγευτικά και αχαλίνωτα τοπία. Το κακό είναι πως οι εικόνες που συγκρατήσαμε από αυτή την κοσμική μας περιπλάνηση στα πέρατα του σύμπαντος, είναι αποσπασματικές καθώς, το μυαλό μας απόλεσε την αρχική του μορφή, αφού οι νότες που μας συνόδευαν κατάφεραν με ύπουλο τρόπο να το πολτοποιήσουν. Κάτι που οφείλεται στην συστηματική έκθεση του νού, στο έργο τους, το οποίο, ως γνωστόν, πάντα σύχναζε στα ίδια στέκια με την τελειότητα. Κάπως έτσι, αποδεικνύεται αυτό που εδώ και λίγα χρόνια είχαμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε: οι Yob, δεν είναι άλλη μια υπέρβαρη heavy μπάντα -από αυτές που αφθονούν στις μέρες μας, αλλά είναι η μπάντα που θα μνημονεύεται ως μια από τις κορυφαίες της γενιάς της στο μέλλον. In Yob We Trust!

Holy Mount - We Fell From The Sky

Οι Καναδοί Holy Mount είναι μια σχετικά νέα μπάντα καθώς, εάν δεν απατώμαι, δημιουργήθηκαν κάπου μέσα στο 2009. Μέχρι τώρα, έχουν κυκλοφορήσει -δίχως τη στήριξη κάποιας δισκογραφικής εταιρίας, δυο δουλειές. Ένα 7ίντσο το Δεκέμβριο του 2010 κι ένα Demo Ep, πριν λίγες μέρες, το οποίο ονομάζεται We Fell From The Sky και περιέχει 5 κομμάτια ενώ, η συνολική του διάρκεια που αγγίζει τα 32 λεπτά, θεωρώ πως είναι άκρως ικανοποιητική και αρκούντως χορταστική για EP κυκλοφορία.

Τα παλικάρια έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς. Μουσικά, τεχνικά, artwork. Όλα κυμαίνονται σε πολύ καλό επίπεδο. Ο ήχος του EP μπορεί να είναι αρκετά τραχύς, αλλά αυτό τελικά αποδεικνύεται θετικό για τη μουσική τους ενώ, το λιτό artwork, είναι όμορφο και νομίζω πως ταιριάζει στους ήχους της μπάντας. Οι οποίοι ήχοι, αν και σε stoner βάση, δεν λένε όχι ούτε στο sludge, ούτε στο drone και φυσικά δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν την ψυχεδέλεια, δημιουργώντας έτσι, ένα ενδιαφέρον μείγμα heavy μουσικής.

Οι πέντε συνθέσεις είναι όλες τρομερές και όμοιες μεταξύ τους ενώ, το απίστευτο δέσιμο της μπάντας, γίνεται εύκολα αντιληπτό, από την πρώτη κιόλας νότα. Το μπάσο χωρίς να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο, παραμένει σε πρώτο πλάνο ενώ, το έτερο ήμισυ του στο rythm section, τα ντραμς, φαίνεται πως βρίσκονται σε καλά χέρια, μιας και το παλικάρι μοιάζει να είναι σε καλό τεχνικό επίπεδο. Τα φωνητικά είναι αρκετά καλά και ταιριάζουν με τις μελωδίες της μπάντας, αλλά αυτό που νομίζω πως είναι το ατού του συγκροτήματος είναι η κιθαριστική δουλειά. Η οποία, είτε παράγει heavy riffs, είτε απίστευτα μελωδικά κι όμορφα leads ή/και solos, κλέβει την παράσταση, με χαρακτηριστική ευκολία.

Εν κατακλείδι, έχω την βεβαιότητα πως αυτό το συγκρότημα από το Τορόντο, θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον και μπορώ να δηλώσω πως χαίρομαι ιδιαιτέρως γι' αυτό, διότι, τα άτομα που αποτελούν τους Holy Mount, σου δίνουν την εντύπωση πως ότι κάνουν, το κάνουν από αγάπη, αλλά κι επειδή γουστάρουν να το κάνουν -αυτός νομίζω πως είναι ο ορισμός της επιτυχίας. Τέλος, εάν κάνετε ένα κλικ εδώ, θα έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε, αλλά και να κατεβάσετε δωρεάν και νόμιμα το Ep ενώ, αξίζει να αναφερθεί πως στο παραπάνω link, υπάρχει και η δυνατότητα απόκτησης φυσικής κόπιας.

Under A Gray Veil Of Fumes

Αρκετά δραστήρια υπήρξε η ελληνική heavy -κι όχι μόνο, σκηνή, το φετινό καλοκαίρι και όπως όλα δείχνουν, αυτό θα συνεχίσει να υφίσταται και το ερχόμενο φθινόπωρο καθώς, πολλές είναι οι εγχώριες μπάντες που έχουν διάφορα καλούδια στα σκαριά. Εν αναμονή περισσότερων επίσημων ανακοινώσεων, ας θυμηθούμε κάποια, ήδη επίσημα ανακοινωθέντα, νέα, που θαρρώ, πως ενδιαφέρουν αρκετό κόσμο.

Στις 3 Σεπτεμβρίου θα διεξαχθεί για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά το Praise The Fuzz Festival. Η φετινή διοργάνωση θα λάβει χώρα στην ίδια τοποθεσία με τις προηγούμενες, δηλαδή στο Πευκοδάσος του Σχοινιά, δίπλα στην παραλία και η όλη φάση είναι προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα, αλλά όπως προτείνουν και τα παιδιά που το στήνουν όλο αυτό, καλό θα ήταν να είστε εκεί όσο το δυνατόν νωρίτερα. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την τοποθεσία, τις μπάντες, αλλά και το όλο σκηνικό, απλά κάντε ένα κλικ εδώ.

Οι πολύ καλοί 1000mods, που προέρχονται από το Χιλιομόδι Κορινθίας, ετοιμάζουν εδώ και καιρό το ντεμπούτο full length δίσκο τους και μάλιστα, σε αυτό έχουν την πολύτιμη βοήθεια του Billy Anderson -ενός ανθρώπου που έχει επιμεληθεί δίσκους θρυλικών συγκροτημάτων όπως Sleep, Om, Melvins, Neurosis κ.α.. Όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε από τη μπάντα, το Super Van Vacation, θα κυκλοφορήσει στα τέλη του ερχόμενου Σεπτέμβρη και ειδικότερα, ήδη προγραμματίζεται για τις 29/9, κάπου στην Αθήνα, το Release Party για το άλμπουμ, αλλά περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά, δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές. Αναμένουμε λοιπόν και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στο ήδη προγραμματισμένο πρώτο τους Ευρωπαϊκό tour, που συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων και μια εμφάνιση στο αρκετά φημισμένο Up In Smoke φεστιβάλ, που φέτος θα πραγματοποιηθεί για τρίτη φορά στην Γερμανία και θα φιλοξενήσει μπάντες όπως οι My Sleeping Karma, Samsara Blues Experiment, κ.α.. Πάντα τέτοια!

Τέλος, οι Αθηναίοι Lucky Funeral, μετά την προ ολίγων μηνών κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, The Dirty History Of Mankind, που δίκαια έτυχε θερμής υποδοχής, αλλά και ύστερα από μια περίοδο με πολλά lives, επέλεξαν αντί να ξεκουραστούν, όπως ίσως ήταν το φυσιολογικό, να κυκλοφορήσουν ένα ακόμη split δισκάκι, αυτή τη φορά σε συνεργασία με τους Πολωνούς Vagitarians, το οποίο, αναμένεται να κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη. Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην ευχηθώ στην μπάντα για τα γενέθλια της, μιας και πριν λίγες μέρες συμπλήρωσαν 4 χρονιά ζωής. Ειλικρινά, ότι καλύτερο!

Apostle Of Solitude - Rituals Of The Oak - The Flight Of Sleipnir

Οι δημιουργημένοι το 2004 και προερχόμενοι από την Ινδιάνα των Η.Π.Α. Apostle of Solitude, μαζί με τους δημιουργημένους το 2008 και προερχόμενους απ' το Κολοράντο συμπατριώτες τους, The Flight of Sleipnir, αλλά και τους γεννημένους στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας το 2008, Rituals of the Oak, κυκλοφόρησαν ένα τριπλό split δίσκο την περασμένη άνοιξη, υπό τη σκέπη της κοινής δισκογραφικής τους εταιρίας, της Γερμανικής Eyes Like Snow, που ειδικεύεται σε doom/heavy ζητήματα και αποτελεί θυγατρική της Northern Silence Productions, η οποία, προσανατολίζεται σε πιο ακραίες εκφάνσεις της σκληρής μουσικής.

Τα split, που έχουν γίνει -σχεδόν, της μόδας τον τελευταίο καιρό, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιον, να γνωρίσει διαφορετικές μπάντες μέσα από μόνο μια κυκλοφορία ενώ, αποτελεί και μια πρώτης τάξεως αφορμή, για να παραμείνει το όνομα κάποιου συγκροτήματος στον αφρό -σε περίπτωση που αυτό, για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν έχει κάτι άλλο στα σκαριά για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Βέβαια, οι συγκρίσεις μεταξύ των συγκροτημάτων που περιλαμβάνονται στο εκάστοτε split δεν λείπουν, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό και που ισχύει και σε αυτή τη περίπτωση, οπού οι δυο Αμερικάνικες μπάντες συμμετέχουν με δυο κομμάτια έκαστη ενώ, οι Αυστραλοί με ένα, η διάρκεια του οποίου όμως, ισοφαρίζει ή/και ξεπερνάει σε συνολική διάρκεια τα κομμάτια των συναδέλφων τους. Όσο για τη συνολική διάρκεια του δίσκου, αυτή αγγίζει τα 50 λεπτά. Πριν περάσουμε να δούμε τα τραγούδια ξεχωριστά, πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως οι όποιες συγκρίσεις για μένα σταμάτησαν, με το που τέλειωσε ο δίσκος και πατήθηκε το repeat, διότι, πολύ απλά, όλοι όσοι συνέβαλαν για να δημιουργηθεί αυτό το split, έκαναν φανταστική δουλειά.

Τα δύο κομμάτια των Apostle Of Solitude είναι στο κλασικό παραδοσιακό κι επικό doom ύφος τους ενώ, έχω την εντύπωση ότι το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, This Mania, είναι λίγο πιο αδύναμο -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό σαν τραγούδι, από το μεγαλύτερης διάρκειας και όχι μόνο, Transgressions, που αν και δεν είναι ένα κλασικό doom κομμάτι, θεωρώ εντούτοις, πως είναι εξαιρετικό. Οι Rituals of the Oak συμμετέχουν με το κομμάτι, Hallward, το οποίο είναι στο γνωστό -από το προ διετίας ντεμπούτο τους, ύφος: μεγαλειώδες epic doom με αρκετές υφέρπουσες funeral αναφορές και επιβλητικά γυναικεία φωνητικά, που δίνουν παραπάνω πόντους τόσο στο συγκεκριμένο τραγούδι, όσο και στην μπάντα γενικότερα. Τώρα αν πω ότι ανυπομονώ για τον δεύτερο δίσκο τους -που αναμένεται να κυκλοφορήσει κάπου στα τέλη του τρέχοντος έτους, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πω ψέματα. Το A Legacy Of Iron, που είναι ένα από τα δύο κομμάτια των The Flight Of Sleipnir στον δίσκο, κυμαίνεται στα γνωστά viking/doom ηχοτοπία της μπάντας ενώ, το έτερο κομμάτι, Draugr, νομίζω, πως είναι από τις καλύτερες συνθέσεις ever, αυτού του πολύ καλού κι αγαπημένου μου, συγκροτήματος. *Με ένα κλικ στους τίτλους των κομματιών, θα μπορέσετε να τα ακούσετε, κι έτσι, θα βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα.

Το εξώφυλλο, αλλά και το όλο artwork αυτής της κυκλοφορίας, είναι εξαιρετικά ενώ, η παραγωγή του δίσκου είναι πολύ καλή για όλες της μπάντες καθώς, ο ήχος είναι ακριβώς ο ίδιος για όλους: βρώμικος όσο πρέπει για αυτού του είδους τη μουσική και αρκούντως δυνατός. Όλες οι συνθέσεις είναι καινούριες, κάτι που σημαίνει ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σε καμία άλλη δουλειά των συγκροτημάτων καθώς, γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν αποκλειστικά για αυτή την κυκλοφορία. Η οποία, είναι μια πολύ καλή και σχολαστικά προσεγμένη δουλειά, από μια εταιρία κι από τρεις μπάντες, που σέβονται τον εαυτό τους, αλλά και τους πελάτες-οπαδούς τους ταυτόχρονα. Γι' αυτό, αυτή η κυκλοφορία, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους κι όσες, γουστάρουν την μελαγχολικά επική, heavy/doom μουσική. Όσοι πάλι δεν τρελαίνονται με το είδος, νομίζω, πως αυτή η κυκλοφορία είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να γνωρίσουν όχι μόνο τρία διαφορετικά παρακλάδια του doom, αλλά και τρεις από τις καλύτερες και πολλά υποσχόμενες μπάντες, της νέας γενιάς αυτής της μουσικής. Συμπέρασμα: Επενδύστε άφοβα και χωρίς αναστολές.

40 Watt Sun - The Inside Room

Οι 40 Watt Sun είναι μια νέα μπάντα καθώς, δημιουργήθηκαν κάπου στα τέλη του 2009, αλλά τα 3 παλικάρια που την απαρτίζουν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παιδαρέλια στο χώρο, διότι πολύ απλά, δεν είναι. Ο συνθέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής Patrick Walker και η σχέση που έχει με τους Βρετανούς θρύλους της Doom μουσικής, Warning, είναι κάτι που σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακούσεις (μουσικά, ποιοτικά, κλπ) ενώ, ο ντράμερ Christian Leitch, πέρα από τη θητεία του στους Warning, έχει στο βιογραφικό του και την ίδρυση της μπάντας The River, που αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό του doom χώρου. Όσον αφορά τον μπασίστα, William Spong, μπορεί να μην έχει προϋπηρεσία αντίστοιχη των δυο συνοδοιπόρων του, έχει όμως ταλέντο, τόσο στο έγχορδο που χειρίζεται, όσο και στον τομέα της παραγωγής, μιας και το ντεμπούτο της μπάντας, The Inside Room, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο, οφείλει τον ήχο του, στο συγκεκριμένο άτομο, κατά κύριο λόγο. 

Ένας ήχος, που είναι πολύ καλός για το είδος με το οποίο, η μπάντα καταπιάνεται. Τα κομμάτια που αποτελούν το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι 5 ενώ, η συνολική τους διάρκεια αγγίζει τα 48 λεπτά. Η απόδοση της μπάντας είναι πολύ καλή καθώς, κανείς τους δεν υστερεί σε κάτι. Ο ντράμερ κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, χωρίς να προσπαθεί να κλέψει την παράσταση από τους υπόλοιπους, αν και πρέπει να πω ότι μου αρέσει εξαιρετικά ο ήχος των τυμπάνων σε αυτόν τον δίσκο, κάτι που εν μέρει οφείλεται και στον μπασίστα, όχι μόνο επειδή σιγοντάρει με το σωστό τρόπο, πότε τα ντραμς και πότε τις κιθάρες, αλλά κι επειδή -όπως προαναφέρθηκε, αυτός φρόντισε τα της παραγωγής. Οι κιθάρες παράγουν riffs, που άλλοτε είναι παραδομένα στο fuzz και άλλοτε στην παραμόρφωση ενώ, αν και καλά κρυμμένα, δεν λείπουν τα μελωδικά σημεία, που συμπληρώνονται σε στιγμές αριστοτεχνικά από ορισμένες ακουστικές πινελιές. Το σημαντικότερο και ομορφότερο στοιχείο του δίσκου όμως, νομίζω, πως είναι τα φωνητικά. Τα οποία, είναι τόσο μα τόσο όμορφα, που ότι και να πω σχετικά, θαρρώ πως θα τα αδικήσω, κι αυτό είναι κάτι που δεν θέλω. Η ερμηνεία, αλλά και οι στίχοι, ξεχειλίζουν από συναίσθημα και ειλικρινά -χωρίς να θέλω να υπερβάλω, πιστεύω πως ο συγκεκριμένος τομέας, είναι αυτός, που απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα.

Το ντεμπούτο άλμπουμ των 40 Watt Sun, είναι ένας δίσκος που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, διότι, το The Inside Room, μπορεί να μην ξεπερνά τις πρότερες δουλειές του βασικού του συνθέτη, αλλά σίγουρα βρίσκεται κάπου κοντά, πολύ κοντά, σε αυτές. Είναι ένας συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος, ένα αγνό doom έργο, που περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που καθιστούν ένα δίσκο του είδους καλό. Η διαφορά του με τον σωρό των κυκλοφοριών του σήμερα, είναι ότι μέσα από το γκρίζο της ατμόσφαιρας του, ξεπροβάλει μια ηλιαχτίδα ελπίδας, που σε βοηθά να κατανοήσεις ευκολότερα, πως ο στρωμένος με οδύνη δρόμος που έχεις να διασχίσεις, θα σε οδηγήσει στο τέλος εκεί που θέλεις, στην ευδαιμονία -διότι, μπορεί να πονέσεις ή/και να ματώσεις, όμως αν το πιστέψεις και δεν απαρνηθείς ή δεν παραιτηθείς των δυνατοτήτων σου, τότε είναι σίγουρο πως θα ανταμειφθείς.

Θερινές Σταγόνες Δροσιάς

Ο Αύγουστος -σχεδόν εξ' ολοκλήρου, αλλά και οι τελευταίες μέρες του Ιούλη, αποτελούν παραδοσιακά για τους κατοίκους της χώρας μας, την περίοδο των διακοπών καθώς, οι θερμοκρασίες στην Ελλάδα, αλλά και η διάθεση για δουλειά, αυξάνονται και μετριάζονται, αντίστοιχα, αυτή την περίοδο. Όμως, τα μουσικά νέα -όπως και τα υπόλοιπα άλλωστε, που ως επί το πλείστον είναι άσχημα αυτήν την περίοδο για όλους μας, συνεχίζουν να τρέχουν.

Στο διάστημα των διακοπών μου, είχα την ευκαιρία να ακούσω αρκετούς νέους δίσκους, αλλά προς το παρόν λέω να μην γράψω κάτι σχετικό, μιας και κάτι τέτοιο χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση -πράγμα που όπως μαντεύετε δεν διαθέτω αυτή τη στιγμή, διότι το μυαλό περιφέρεται ακόμη σε κάποια ακρογιαλιά. Όμως, λέω να κάνω μια μικρή αναφορά σε μερικά νέα, που ίσως έχουν διαφύγει την προσοχής σας, μιας και είναι τέτοιες οι μέρες, που λογικά, οι περισσότεροι θα σκέφτεστε την επόμενη βουτιά, το επόμενο κοκτέιλ, ή κάτι αντίστοιχο.

Στις 28 του τρέχοντος μήνα, θα πραγματοποιηθεί στην πανέμορφη πόλη των Χανίων, το Chania Rock Festival, που πρωτοεμφανίστηκε το 2002 αν δεν απατώμαι και φέτος θα πραγματοποιηθεί για 4η φορά, αν φυσικά δεν κάνω κάποιο λάθος. Headliners θα είναι οι Rotting Christ ενώ, μπάντες όπως οι Anorimoi και οι Nightstalker θα πατήσουν το σανίδι του festival, με τα ντόπια κι ανερχόμενα συγκροτήματα, να υπόσχονται πως θα τα δώσουν όλα για να κλέψουν λίγη απ' την δόξα των προαναφερθέντων και ήδη γνωστών και καταξιωμένων, σχημάτων. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά, εδώ. 

Στις 5 του Σεπτέμβρη θα κυκλοφορήσει η νέα δουλειά των Βρετανών και πολυαγαπημένων του ελληνικού κοινού Anathema, η οποία, θα τιτλοφορείται Falling Deeper και θα περιέχει ακουστικές και ορχηστρικές επανεκτελέσεις παλαιότερων και κλασικότατων κομματιών τους ενώ, μια πρώτη γεύση από αυτόν το δίσκο θα πάρετε, αν κάνετε ένα κλικ εδώ.  Δύο εβδομάδες αργότερα και συγκεκριμένα στις 20 του Σεπτέμβρη, θα κυκλοφορήσει το Heritage, που θα αποτελέσει την δέκατη full length κυκλοφορία των Σκανδιναβών Opeth. Ως τότε, μπορούμε να βολευτούμε με το τραγούδι, The Devil's Orchard, που βρίσκεται εδώ.

Οι Pain Of Salvation, κυκλοφορούν στις 26 Σεπτέμβρη το Road Salt Two -το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως περιμένω με ιδιαίτερη ανυπομονησία, ενώ, λίγες μέρες αργότερα, στις 14 του Οκτώβρη (Θεσσαλονίκη-Principal Club Theater) και μια ημέρα μετά, στις 15 του μήνα, (Αθήνα-Fuzz), θα μας επισκεφθούν για δύο μοναδικές -θέλω να πιστεύω συναυλίες. Το ίδιο θα κάνουν και οι Sodom τον Νοέμβρη, οι οποίοι όμως δεν θα αρκεστούν σε Αθήνα (An Club 26/11) και Θεσσαλονίκη (Eightball Club 24/11) καθώς, στις 25 του μήνα, θα εμφανιστούν στα Ιωάννινα (Boxx Club) ενώ, στις 27/11 θα επισκεφθούν -για πρώτη φορά, την Κύπρο, για μια μοναδική συναυλία στο Avlea Live Stage της Λευκωσίας. Τους Γερμανούς θα συνοδεύουν οι Κύπριοι thrashers Blynt ενώ, δεν αποκλείεται να εμφανισθούν κι άλλες -τοπικές κυρίως, μπάντες, σε κάποια από τα lives. Τέλος, καλό θα ήταν να μην περάσει απαρατήρητη η ανακοίνωση που θα βρείτε αν κάνετε ένα κλικ εδώ. Φαίνεται πως το ερχόμενο φθινόπωρο θα είναι ιδιαιτέρως καυτό για τους Έλληνες -όχι μόνο όσον αφορά τα κοινωνικά, πολιτικά ή οικονομικά ζητήματα, αλλά και όσον αφορά τα δρώμενα στο χώρο της σκληρής μουσικής.