Οι 40 Watt Sun είναι μια νέα μπάντα καθώς, δημιουργήθηκαν κάπου στα τέλη του 2009, αλλά τα 3 παλικάρια που την απαρτίζουν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παιδαρέλια στο χώρο, διότι πολύ απλά, δεν είναι. Ο συνθέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής Patrick Walker και η σχέση που έχει με τους Βρετανούς θρύλους της Doom μουσικής, Warning, είναι κάτι που σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακούσεις (μουσικά, ποιοτικά, κλπ) ενώ, ο ντράμερ Christian Leitch, πέρα από τη θητεία του στους Warning, έχει στο βιογραφικό του και την ίδρυση της μπάντας The River, που αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό του doom χώρου. Όσον αφορά τον μπασίστα, William Spong, μπορεί να μην έχει προϋπηρεσία αντίστοιχη των δυο συνοδοιπόρων του, έχει όμως ταλέντο, τόσο στο έγχορδο που χειρίζεται, όσο και στον τομέα της παραγωγής, μιας και το ντεμπούτο της μπάντας, The Inside Room, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο, οφείλει τον ήχο του, στο συγκεκριμένο άτομο, κατά κύριο λόγο.
Ένας ήχος, που είναι πολύ καλός για το είδος με το οποίο, η μπάντα καταπιάνεται. Τα κομμάτια που αποτελούν το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι 5 ενώ, η συνολική τους διάρκεια αγγίζει τα 48 λεπτά. Η απόδοση της μπάντας είναι πολύ καλή καθώς, κανείς τους δεν υστερεί σε κάτι. Ο ντράμερ κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, χωρίς να προσπαθεί να κλέψει την παράσταση από τους υπόλοιπους, αν και πρέπει να πω ότι μου αρέσει εξαιρετικά ο ήχος των τυμπάνων σε αυτόν τον δίσκο, κάτι που εν μέρει οφείλεται και στον μπασίστα, όχι μόνο επειδή σιγοντάρει με το σωστό τρόπο, πότε τα ντραμς και πότε τις κιθάρες, αλλά κι επειδή -όπως προαναφέρθηκε, αυτός φρόντισε τα της παραγωγής. Οι κιθάρες παράγουν riffs, που άλλοτε είναι παραδομένα στο fuzz και άλλοτε στην παραμόρφωση ενώ, αν και καλά κρυμμένα, δεν λείπουν τα μελωδικά σημεία, που συμπληρώνονται σε στιγμές αριστοτεχνικά από ορισμένες ακουστικές πινελιές. Το σημαντικότερο και ομορφότερο στοιχείο του δίσκου όμως, νομίζω, πως είναι τα φωνητικά. Τα οποία, είναι τόσο μα τόσο όμορφα, που ότι και να πω σχετικά, θαρρώ πως θα τα αδικήσω, κι αυτό είναι κάτι που δεν θέλω. Η ερμηνεία, αλλά και οι στίχοι, ξεχειλίζουν από συναίσθημα και ειλικρινά -χωρίς να θέλω να υπερβάλω, πιστεύω πως ο συγκεκριμένος τομέας, είναι αυτός, που απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα.
Το ντεμπούτο άλμπουμ των 40 Watt Sun, είναι ένας δίσκος που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, διότι, το The Inside Room, μπορεί να μην ξεπερνά τις πρότερες δουλειές του βασικού του συνθέτη, αλλά σίγουρα βρίσκεται κάπου κοντά, πολύ κοντά, σε αυτές. Είναι ένας συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος, ένα αγνό doom έργο, που περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που καθιστούν ένα δίσκο του είδους καλό. Η διαφορά του με τον σωρό των κυκλοφοριών του σήμερα, είναι ότι μέσα από το γκρίζο της ατμόσφαιρας του, ξεπροβάλει μια ηλιαχτίδα ελπίδας, που σε βοηθά να κατανοήσεις ευκολότερα, πως ο στρωμένος με οδύνη δρόμος που έχεις να διασχίσεις, θα σε οδηγήσει στο τέλος εκεί που θέλεις, στην ευδαιμονία -διότι, μπορεί να πονέσεις ή/και να ματώσεις, όμως αν το πιστέψεις και δεν απαρνηθείς ή δεν παραιτηθείς των δυνατοτήτων σου, τότε είναι σίγουρο πως θα ανταμειφθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου