Yob - Atma

Οφείλω να ομολογήσω πως το κείμενο που ακολουθεί με δυσκόλεψε πολύ. Αυτό οφείλεται σε ένα και μόνο λόγο: αναφέρεται στους υπεραγαπημένους μου, δημιουργημένους το 1996, Αμερικάνους Yob και το νέο τους πόνημα ονόματι Atma, που αποτελεί την έκτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και κυκλοφορεί επίσημα σήμερα, από την πολύ καλή Profound Lore. Η δυσκολία που είχα δεν οφείλεται στο ότι δεν μου άρεσε ο νέος δίσκος -κάθε άλλο, αλλά στο ότι νομίζω πως θα ξεφύγω και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα να συμβεί -άλλωστε, θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι φίλος της υπερβολής, αν και κάποια πράγματα, δεν ελέγχονται και τόσο εύκολα. Anyway, το αν τα κατάφερα ή όχι, θα φανεί στη νεκροψία.

Ο υποφαινόμενος δίσκος, αποτελείται από 5 κομμάτια και διαρκεί περίπου 55 λεπτά. Περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν κάνει την μπάντα να ξεχωρίσει, αλλά και αρκετές καινοτομίες. Καταρχάς, το εξώφυλλο, αλλά και το όλο artwork του δίσκου είναι επιεικώς φανταστικά. Η παραγωγή παραμένει μπουκωμένη ενώ, αν και έχει καθαρίσει λίγο, δεν χάνει σε όγκο. Η μουσική της μπάντας, παραμένει φυσικά Doom, αλλά φαίνεται πως δεν αρνήθηκε να εμποτιστεί με λίγο sludge, αλλά και με λίγο post σε κάποιες στιγμές ενώ, η ατμόσφαιρα του δίσκου μοιάζει να είναι λίγο περισσότερο εσωστρεφής αν και πιο άμεση σε σχέση με πρότερες δουλειές. Αυτό ίσως οφείλεται στην παραγωγή, ίσως και στις συνθέσεις.

Οι οποίες, άλλοτε είναι στο κλασικό στυλ της μπάντας -riffs που στάζουν ζοριλίκι, φωνή που μοιάζει με βρυχηθμό σαλεμένου μα συνάμα πληγωμένου λιονταριού, rythm section που ραγίζει τις πιο γερά φτιαγμένες και στέρεες κατασκευές, κι άλλοτε ξεφεύγουν σε περισσότερο ατμοσφαιρικές φόρμες, χωρίς όμως να χάνουν σε δυναμισμό. Τα ανατολίτικα στοιχεία, αλλά και η ψυχεδέλεια, σε βυθίζουν σε μια ενδοσκοπική δίνη, που σε όμοια της, δεν έχεις ξαναβρεθεί εγκλωβισμένος. Η ανάσα σου άρχισε να βαραίνει, αλλά αυτό που νιώθεις δεν είναι φόβος, ούτε απελπισία. Αυτό που αισθάνεσαι είναι Δέος και αυτά που βλέπεις δεν είναι προϊόντα της φαντασίας σου, αλλά η πραγματικότητα, που ίσως για πρώτη φορά να τη βλέπεις να σε καρφώνει κατάματα με το αδηφάγο της βλέμμα. Μην διανοηθείς να δείξεις φόβο, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η μίζερη πραγματικότητα, δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία της. Γι' αυτό λοιπόν, αντιμετώπισε την με όλες σου τις δυνάμεις και αν αυτό θαρρείς πως δεν θα είναι αρκετό, τότε ακόμη καλύτερα, διότι σκεπτόμενος έτσι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Άλλωστε, εάν ψάξεις την έννοια της λέξης Atma, θα καταλάβεις ότι τα παραπάνω λόγια, αν και μοιάζουν με παραλήρημα, δεν είναι.

Όσον αφορά την απόδοση της μπάντας, δεν έχω να πω και πολλά. Ότι τα παλικάρια είναι πολύ καλοί μουσικοί το ξέραμε εδώ και κάμποσα χρόνια, ότι αυτό δεν έχει αλλάξει, μάλλον είναι προφανές. Το ότι οι πειραματισμοί στο studio ήταν πολλοί, δεν έχετε παρά να ακούσετε τον δίσκο για να το καταλάβετε ενώ, το γεγονός πως κάποια από τα μουσικά όργανα που η μπάντα χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων είναι μοναδικά -με όλη τη σημασία της λέξης, μιας και δημιουργήθηκαν κατόπιν ειδικής παραγγελίας, μπορείτε να το μάθετε και από το δελτίο τύπου, που συνοδεύει την κυκλοφορία. Το ότι τα ντραμς με κάθε τους χτύπημα κάνουν τη γη να τρέμει, είναι εξίσου γνωστό με το ότι το μπάσο στο εν λόγω συγκρότημα, κάνει το σκυρόδεμα, να μοιάζει με παιδική πλαστελίνη. Οι δε κιθάρες, αφού σε σαγηνεύσουν και σε υπνωτίσουν με τα λυρικά τους leads ή/και solos, σε αρπάζουν χωρίς προειδοποίηση απ΄το λαιμό, τόσο σφιχτά, που τα μάτια σου, μετατρέπονται αυτομάτως σε ελατήρια. Τα φωνητικά, είτε αποτίουν φόρο τιμής στον Ozzy, είτε φαλτσάρουν, είτε αγριεύουν, παραμένουν πάντα μαγευτικά και απολύτως ταιριαστά με στίχους και μουσική ενώ, στον συγκεκριμένο δίσκο, σε αυτόν τον τομέα έχει προσφέρει λίγη από την ξεχωριστή και ιδιαίτερη αύρα του και ο Scott Kelly των -επίσης αγαπημένων μου, Neurosis.

Οι Yob με το υπέρτατο Atma, μας ταξίδεψαν σε μαγευτικά και αχαλίνωτα τοπία. Το κακό είναι πως οι εικόνες που συγκρατήσαμε από αυτή την κοσμική μας περιπλάνηση στα πέρατα του σύμπαντος, είναι αποσπασματικές καθώς, το μυαλό μας απόλεσε την αρχική του μορφή, αφού οι νότες που μας συνόδευαν κατάφεραν με ύπουλο τρόπο να το πολτοποιήσουν. Κάτι που οφείλεται στην συστηματική έκθεση του νού, στο έργο τους, το οποίο, ως γνωστόν, πάντα σύχναζε στα ίδια στέκια με την τελειότητα. Κάπως έτσι, αποδεικνύεται αυτό που εδώ και λίγα χρόνια είχαμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε: οι Yob, δεν είναι άλλη μια υπέρβαρη heavy μπάντα -από αυτές που αφθονούν στις μέρες μας, αλλά είναι η μπάντα που θα μνημονεύεται ως μια από τις κορυφαίες της γενιάς της στο μέλλον. In Yob We Trust!