Είμαι βέβαιος, πως οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, Paradise Lost, που δημιουργήθηκαν το 1988 στο Halifax της Αγγλίας, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η πορεία της μπάντας όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε γεμάτη από δίσκους, singles, eps και συναυλίες, ενώ τα κάμποσα σκαμπανεβάσματα της, μάλλον την έκαναν πιο δυνατή από ποτέ, καθώς οι Greg Mackintosh, Nick Holmes, Aaron Aedy, Steve Edmondson και Adrian Erlandsson, επέστρεψαν με το 13ο και φαρμακερό full length άλμπουμ τους, που τιτλοφορείται Tragic Idol και το οποίο διαπερνάται από τη σκοτεινή αύρα του ένδοξου παρελθόντος της μπάντας, καθώς οι νέες συνθέσεις των Paradise Lost, αν και λιγότερο heavy από τις δύο-τρεις αμέσως προηγούμενες δουλειές τους, διακατέχονται από την σαγηνευτική μιζέρια δίσκων, όπως το Icon και το Draconian Times, που απολύτως δικαιολογημένα τους είχαν εδραιώσει ως το σημαντικότερο όνομα του death/doom, καθώς κι ως μια απ' τις επιδραστικότερες μπάντες του gothic metal χώρου, αλλά και του ατμοσφαιρικού metal ήχου γενικότερα.
Το νέο πόνημα των εν λόγω Βρετανών, που κυκλοφορεί μέσω της γνωστής και μη εξαιρετέας Century Media, αποτελείται από 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας 46 λεπτών, ενώ στις ειδικές εκδόσεις του δίσκου, συμπεριλαμβάνονται 3 παραπάνω κομμάτια, που όπως είναι φυσιολογικό, ανεβάζουν και την συνολική διάρκεια του δίσκου. Ενός δίσκου, που συνοδεύεται από ένα εκπληκτικής ομορφιάς artwork, φιλοτεχνημένο από τον ιδρυτή του Metastazis, Valnoir, ενώ θαρρώ, πως άξια αναφοράς είναι η επιστροφή του παλιού λογοτύπου της μπάντας στο εξώφυλλο του δίσκου, η πολύ καλή και αρκετά οργανική παραγωγή του οποίου, οφείλεται στην εξαιρετική συνεργασία της μπάντας με τον φημισμένο στον τομέα του, Jens Borgen.
Το rythm section των Adrian και Steve πλαισιώνει με εξαίσιο τρόπο τις ρυθμικές κιθάρες του Aaron, ενώ τα φωνητικά του Nick, ο οποίος διακρίνεται για την παθιασμένη ερμηνεία του, παρότι καθαρά στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εντυπωσιάζουν με το ξεχειλίζον γρέζι τους. Τα κιθαριστικά leads του δίσκου, φέρουν την ανάγλυφη υπογραφή του Greg, όπως ακριβώς και τα solos του άλμπουμ, ενώ τα ελάχιστα πλήκτρα και η περιορισμένη χρονικά εμφάνιση του πιάνου, προσδίδουν το κάτι παραπάνω στην αρρωστημένα γοητευτική ατμόσφαιρα του Tragic Idol, οι συνθέσεις του οποίου, εκτός των άλλων, ξεχωρίζουν και για τις κλασσικές metal αναφορές τους.
Κλείνοντας, οφείλω να ομολογίσω, πως αν και θεωρώ εαυτόν, καλό φίλο της μουσικής των Paradise Lost, δεν περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία αυτό το άλμπουμ, διότι αν και οι πρώτες ενδείξεις επ'αυτού ήταν θετικές, κάτι μέσα μου, με ωθούσε στο να συγκρατήσω τον ενθουθιασμό μου. Τελικά, αυτό μάλλον λειτούργησε θετικά, διότι ο δίσκος μου άρεσε πολύ περισσότερο από όσο περίμενα ή/και ήλπιζα, κι αυτός είναι κι ο μοναδικός λόγος, για τον οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακούσετε, διότι μπορεί τούτη η μπάντα να έχει διχάσει τους οπαδούς της αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά τούτη τη φορά, μοιάζει αποφασισμένη να τους κερδίσει για τα καλά, καθώς το Tragic Idol, μπορεί να ηχεί σαν τους θρυλικότερους από τους προκατόχους του, αλλά δεν αποτελεί επ'ουδενί κόπια τους, μιας και έχει την δική του μοναδική ταυτότητα, που όπως μαντεύετε, ξεχειλίζει μελαγχολικής ποιότητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου