Μια από τις σημαντικότερες μπάντες της Αμερικάνικης doom metal σκηνής, οι δημιουργημένοι πριν από τριάντα και κάτι χρόνια, Saint Vitus, που έχουν επηρεάσει την συντριπτική πλειοψηφία του heavy χώρου, επέστρεψαν στην δισκογραφία, ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια, με την όγδοη full length δουλειά τους, το πολύ καλό Lillie: F-65, που κυκλοφορεί επίσημα αυτές τις μέρες από την γνωστή και μη εξαιρετέα στο είδος της, Season Of Mist.
Το προ λίγων χρόνων reunion της μπάντας, έλαβε χώρα με το πλέον ενδιαφέρον Line-up, που θα μπορούσε, καθώς τους ιδρυτές της μπάντας, Dave Chandler (κιθάρα), Mark Adams (μπάσο), πλαισιώνουν ο θρύλος του χώρου, Scott "Wino" Weinrich στα φωνητικά, που ταυτίζεται με τούτη τη μπάντα περισσότερο απ' τον αρχικό της τραγουδιστή, Scott Reagers, ενώ τη θέση του αποθανόντος ντράμερ, Armando Acosta, καλύπτει επάξια ο Henry Vasquez.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ, όπως και το συνολικό του artwork, σε βάζουν για τα καλά στο σκυθρωπό κλίμα του δίσκου, ενώ ο παραγωγός T. Dallas Reed έκανε πολύ καλή δουλειά, καθώς η απόφαση του να προσεγγίσει με σεβασμό και χωρίς ίχνος διάθεσης πειραματισμών, τον ήχο της μπάντας, αποδείχτηκε απολύτως σωστή, μιας κι έχει προσφέρει διαύγεια στις νέες συνθέσεις της μπάντας, δίχως όμως να αλλοιώσει τον ήχο σήμα κατατεθέν της.
Οι γεμάτες feedback και reverb κιθάρες παράγουν riffs και solos πνιγμένα στην κατήφεια, ενώ συμπληρώνονται με τον καλύτερο τρόπο από τα λιτά ντραμς, τα οποία πλαισιώνουν υπέροχα το μεστό μπάσο, τα μέρη του οποίου, συμβάλουν τα μέγιστα στην δημιουργία της μελαγχολικά αποπνικτικής ατμόσφαιρας, που πηγάζει από τους ωμούς και καταθλιπτικούς στίχους, τους οποίους ερμηνεύουν με περίσσια ειλικρίνεια τα άκρως παθιασμένα φωνητικά.
Το αψεγάδιαστο Lillie: F-65, το οποίο οφείλει το όνομα του σε ένα βαρβιτουρικό, που τα μέλη της μπάντας χρησιμοποιούσαν, περιέχει 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 34 λεπτών, που φέρουν την αύρα του ηχητικού παρελθόντος της μπάντας, καθώς οι Saint Vitus μοιάζουν να συνεχίζουν ηχητικά, από εκεί, που σταμάτησαν το μακρινό 1995, μιας και οι περισσότερες από τις νέες συνθέσεις τους, θαρρείς, πως είναι βγαλμένες από πρότερες δουλειές τους.
Όχι, οι Saint Vitus δεν αντέγραψαν τους εαυτούς τους, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, κατάφεραν να ακούγονται όπως παλιά, χωρίς μάλιστα να σου αφήνουν το παραμικρό δικαίωμα αμφιβολίας για την τιμιότητα τους, μιας κι αυτό, όλα μαρτυρούν, πως δεν έγινε επιτηδευμένα. Το Lillie: F-65 μπορεί να μην θεωρηθεί ποτέ ο καλύτερος δίσκος της μπάντας και δικαίως, αν και το σημαντικότερο είναι, πως θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω, τους φίλους της doom μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου