Echoes Of Yul - Cold Ground

Ακόμη μια ενδιαφέρουσα μπάντα του ευρύτερου heavy χώρου από την Πολωνία κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες την καινούρια της δουλειά, προσθέτοντας έτσι ακόμη ένα λιθαράκι στην διαρκώς διευρυνόμενη underground σκηνή της χώρας. Ο λόγος για τους δημιουργημένους το 2008 στην πόλη Opole κι απαρτιζόμενους από δυο πολυτάλαντους μουσικούς, Echoes Of Yul, οι οποίοι μας προσφέρουν την δεύτερη full length δουλειά τους με τίτλο: Cold Ground μέσω της ειδικευμένης σε ακραία doom, αλλά και black ακούσματα, Avantgarde Music.

Ο εν λόγω δίσκος αποτελείται από 13 κομμάτια συνολικής διάρκειας 65 λεπτών περίπου, ενώ συνοδεύεται από ένα πλήρως ταιριαστό με τους μινιμαλιστικούς του ήχους artwork, το οποίο ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο την πολύ καλή συσκευασία του άλμπουμ. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, μιας και επιτρέπει την σωστή ακρόαση όλων των ηχητικών στρωμάτων, που οι Echoes Of Yul χτίζουν με μαεστρία στο μεθυστικό Cold Ground, δημιουργώντας ένα διαυγές ηχητικό σύννεφο ambient δίνης, drone υφής, noise ψηγμάτων, post αύρας και doom ήχων.

Το κύριο συστατικό των συνθέσεων του Cold Ground είναι τα πλήκτρα, που δημιουργούν ένα παχύ στρώμα από αιθέριες, αλλά και σκοτεινές μελωδίες, ενώ σημαντικό ρόλο στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, παίζουν και τα έξυπνα χρησιμοποιημένα samples φωνητικών, τα οποία διανθίζουν με τα σαρκαστικά τους μηνύματα τούτο τον κατά βάση instrumental δίσκο. Τα ντραμς γεμίζουν με τα μινιμαλιστικά και συγχρόνως δυναμικά τους χτυπήματα τα απλωμένα κομμάτια του δίσκου, προσδίδοντας τους έτσι, το πάντα γοητευτικό, αλλά κι απαραίτητο groove.

Το μπάσο δρα ως ηχητικός μαγνήτης, καθώς με τις πυκνές του μελωδίες συγκρατεί σε ένα σώμα τις αραιές συνθέσεις του δίσκου, ενώ οι κιθάρες έχουν σημαντικό ρόλο στην ροή του Cold Ground, μιας κι άλλοτε χτίζουν θηριώδη riffs σε doom μοτίβο κι άλλοτε διανθίζουν επιτυχώς τις έντονες drone ανησυχίες τους με αχνά post ηχοχρώματα, δημιουργώντας έτσι έναν κτηνώδους ομορφιάς, μεθυστικό κυκεώνα, αιθέριων μελωδιών, μελαγχολικών περασμάτων και μουντών ηχοτοπίων, που με κάθε του νότα, απογειώνει την συχνά παρεξηγημένη ηχητική απλότητα.

Εν ολίγοις, η μουσική των Echoes Of Yul είναι η ιδανική συντροφιά για χειμωνιάτικα μοναχικά βράδια, αλλά και για ατελείωτους περιπάτους στα αχαλίνωτα βάθη του μυαλού, καθώς η φαινομενική της απλότητα βυθίζει τον ακροατή σε έναν ηχητικό λήθαργο, από τον οποίο η μόνη διαφυγή είναι η πίεση του κουμπιού repeat, μιας και το μινιμαλιστικό ηχητικό τέρας, που ακούει στο όνομα Cold Ground, έχει εθιστικές ιδιότητες. Με άλλα λόγια, τούτη η κινηματογραφική προσέγγιση του ακραίου ήχου, ενδείκνυται για όσους γουστάρουν heavy καταχνιές.

Echoes Of Yul: Facebook

Avantgarde Music: Official Website

Jarun - Wziemiozstapienie

Από την Πολωνία προέρχονται οι δημιουργημένοι το 2008 Jarun, οι οποίοι ξεκίνησαν ως one man band, αλλά από το 2010 κι έπειτα έχουν την μορφή κανονικής μπάντας, μιας και τον ταλαντούχο ιδρυτή της, συντροφεύουν πλέον ακόμη τέσσερις εξόχως ικανοί μουσικοί, η συμβολή των οποίων στον ήχο της μπάντας υπήρξε καθοριστική, καθώς στον αρχικό folk metal χαρακτήρα της, προστέθηκαν μπόλικα black στοιχεία κι έντονα progressive ηχοχρώματα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η παρθενική δουλειά των ανερχόμενων Jarun, που φέρει τον τίτλο: Wziemiozstąpienie, να ακούγεται άκρως συναρπαστική, καθώς οι 8 συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου 38 λεπτών, που την αποτελούν, απαρτίζονται από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των εν λόγω μουσικών ιδιωμάτων, ενώ ειδικής μνείας αξίζει το όμορφο artwork της, που είναι επηρεασμένο από την φύση, όπως είναι και οι αποκλειστικά στα πολωνικά στίχοι της.

Η παραγωγή του Wziemiozstąpienie είναι πάρα πολύ καλή, καθώς τα πάντα ακούγονται όσο δυνατά κι όσο καθαρά πρέπει, ενώ κανένα μουσικό όργανο δεν επισκιάζει το άλλο. Η σκιστή υφή των φωνητικών του δίσκου αναδεικνύει τον brutal χαρακτήρα, που οι black αισθητικής κιθάρες προσδίδουν στις συνθέσεις του, ενώ το μεστό μπάσο και τα δυναμικά ντραμς, κρατούν με ευκολία τα ηχητικά μπόσικα, παρά τις συχνές αλλαγές στο tempo των κομματιών του.

Το black μοτίβο των συνθέσεων των Jarun ενισχύεται από τις έντονες progressive αναφορές τους, ενώ η αίσθηση ηχητικής περιπέτειας, που αποπνέει στην ολότητα του το Wziemiozstąpienie, αναδεικνύεται από τα folk στοιχεία της μπάντας, τα οποία οφείλονται αποκλειστικά στις ακουστικές κιθάρες, που τούτη η ταλαντούχα μπάντα, με περισσή μαεστρία χρησιμοποιεί, καθιστώντας τη χρήση παραδοσιακών οργάνων στις συνθέσεις της, περιττή.

Οι αρκετές επιρροές της μπάντας έχουν καλυφθεί αποτελεσματικά από την συνθετική της ικανότητα, προσδίδοντας έτσι στην παρθενική δουλειά της, Wziemiozstąpienie, την δική της μοναδική ηχητική ταυτότητα, ενώ άξιο αναφοράς είναι το στοιχείο της φύσης, που αποτελεί την κυρίαρχη έμπνευση της, καθώς αυτό είναι, που απογειώνει με την μουντή αύρα του, την πρώτη δουλειά των Jarun, καθιστώντας την απολαυστική για τους φίλους του σκοτεινού metal ήχου.

Jarun: Facebook / Reverbnation

 

Free music player widget at ReverbNation.com

A Titanic Abysmal Sonic Maelstrom [Gr]

Συνέντευξη με τους Galvano

Οι γεννημένοι το έτος 2005 στο Γκέτεμποργκ, Galvano, κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2012 τον ντεμπούτο full length δίσκο τους, Two Titans, μέσω της νεοσύστατης και με έδρα την Αγγλία δισκογραφικής, Devouter Records, καθιστώντας έτσι τους εαυτούς τους, ως μια από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες της heavy σκηνής. Η πρώτη δουλειά αυτού του Σουηδικού ντουέτου, είναι η τρανή απόδειξη, πως ακόμη και με περιορισμένα μέσα μπορεί να δημιουργηθεί κάτι πραγματικά πολύ καλό κι έτσι, ήμουν περίεργος να μάθω, πως κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν τόσο δυναμικό ήχο σαν ντουέτο. Οπότε, ας περάσουμε στις ερωταποκρίσεις μου με τον Mattias, τον κιθαρίστα, τραγουδιστή, αλλά και βασικό συνθέτη των Galvano.

Χαίρεται Galvano! Πως είναι οι πρώτες μέρες του 2013 για εσάς?

Γεια! Η αρχή του 2013 είναι πολύ καλή μέχρι στιγμής! Ο Freddy κι εγώ μόλις αρχίσαμε ξανά το jamming μετά από ένα μικρό διάλειμμα από τότε, που γυρίσαμε από την περιοδεία. Είναι ωραία, που επιστρέψαμε σε αυτό.

Αν και γεννηθήκατε πριν από περίπου 8 χρόνια, το έτος 2005, δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην σας ζητήσω να μας δώσετε ένα μίνι βιογραφικό σας, από την πρώτη μέρα έως και την κυκλοφορία του ντεμπούτου σας, έτσι ώστε όλοι μας να έχουμε μια καλύτερη ιδέα για το ποιοι πραγματικά είναι οι Galvano.

Εντάξει λοιπόν! Είναι κάπως έτσι, ο Freddy κι εγώ γνωριζόμαστε από τότε, που ήμασταν μικρά παιδιά, αλλά γίναμε καλοί φίλοι γύρω στα 20 μας. Κι οι δυο μας είχαμε τότε τα δικά μας μουσικά project. Μετά από κάποια χρόνια, όταν και είχαμε μεθύσει, καταλήξαμε να συζητάμε, πως θα ήταν ωραίο να κάνουμε κάτι μαζί μουσικά, μιας και τότε μόλις είχε διαλυθεί η μπάντα μου, ενώ κι ο Freddy είχε λίγο πολύ τελειώσει με το δικό του project. Έτσι, νοικιάσαμε ένα προβάδικο για λίγο κι όντας και οι δυο ερωτευμένοι με τον heavy ήχο, ξέραμε ήδη ότι θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι σχετικό με αυτό, αλλά πάντα υπό την δική μας οπτική. Κάμποσα χρόνια έπειτα κι ύστερα από μερικά demos κι αρκετούς μπασίστες, το 2010 ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι με τίτλο The Librarian, την μίξη και το master του οποίου έκανε ο Billy Anderson, οπότε ακουγόταν πραγματικά τεράστιο. Αυτό το κάναμε ως τρίο και το 2011 το κυκλοφορήσαμε ως split 10" με τους KASAN μέσω μιας γερμανικής δισκογραφικής με το όνομα SM Musik. Έχοντας ήδη παίξει ζωντανά στην Ευρώπη, αλλά και στην Σουηδία, ενθουσιαστήκαμε όταν η Sickmangettingsick Records μας ρώτησε αν ενδιαφερόμαστε να βγούμε σε περιοδεία για τρεις εβδομάδες μαζί με τους Alaskan από τον Καναδά. Ήταν γαμάτα. Όμως μετά από αυτή την περιοδεία, ο μπασίστας μας συνειδητοποίησε, πως οι περιοδείες δεν είναι για αυτόν κι έτσι χωρίσαμε τους δρόμους μας φιλικά. Τώρα, από την πρώτη κιόλας μέρα, ο Freddy κι εγώ συνηθίζαμε για διάφορους λόγους να προβάρουμε μόνοι μας αρκετές φορές, ενώ συνήθως έγραφα μόνο μέρη για κιθάρα και ντραμς. Ο μπασίστας ερχόταν μετά και προσέθετε τα δικά του μέρη πάνω σε αυτά. Έτσι, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, που ξεκινούσαμε κάθε φορά και με νέο μπασίστα, αποφασίσαμε τελικά να μην συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό, oπότε επικεντρωθήκαμε στην καρδιά αυτού, που είμαστε και σταματήσαμε να αναζητούμε μπασίστες.

Το 2012 θα πρέπει να ήταν μια πολύ δραστήρια και συναρπαστική χρονιά για εσάς, μιας και κυκλοφορήσατε το ντεμπούτο σας, Two Titans, μέσω της Devouter Records και επίσης, περιοδεύσατε και στην Ευρώπη. Πως αισθάνεστε για όλα αυτά? Άξιζε τον κόπο?

Πολλά πράγματα συνέβησαν κατά την δημιουργία του δίσκου. Η περιοδεία ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα, μιας και μας αρέσει να είμαστε στον δρόμο και να παίζουμε ζωντανά. Το 2012 ήταν μια εκπληκτική χρονιά για εμάς, καθώς καταφέραμε να προσεγγίσουμε πολύ κόσμο μέσω της μουσικής μας. Η ιδέα, πως αυτό, που κάνουμε στο προβάδικο μας, καθιστά δυνατή την επίσκεψη μας σε τόσες πολλές χώρες, αλλά και την γνωριμία με σπουδαίους ανθρώπους, είναι πραγματικά, μεθυστική.

Σχεδόν όλες οι κριτικές, που διάβασα για το Two Titans, ήταν θετικές. Πραγματικά θετικές. Περιμένατε τόσες πολλές, αλλά και τόσο καλές κριτικές?

Σίγουρα όχι, καθώς όταν παίζουμε κι όταν γράφουμε στο προβάδικο μας, δεν υπάρχει πραγματικά καμιά σκέψη για το τι μπορούν να σκεφτούν οι άλλοι για τη μουσική μας και ούτε ποτέ σκεφτήκαμε με αυτόν τον τρόπο. Μερικές φορές, όταν παίζουμε και ξαφνικά πιάνουμε ένα groove, το οποίο μου φαίνεται γαμάτο, σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τον Freddy κι όταν τον βλέπω να τα σπάει στα ντραμς του με ένα μεγάλο χαμόγελο στη φάτσα του, τότε ξέρω ότι έχω δίκιο. Τούτου λεχθέντος, νιώσαμε ότι δημιουργήσαμε κάτι υπέροχο με το Two Titans. Μας δίνει ενέργεια και μας απελευθερώνει να παίζουμε αυτά τα κομμάτια, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε τέτοιες αντιδράσεις και τόσο καλά λόγια για αυτά.

Κάτι, που πρόσεξα στις περισσότερες από τις κριτικές, αν όχι σε όλες, είναι, πως ο όρος sludge χρησιμοποιείτε σταθερά σε αυτές, ενώ υπάρχουν αναφορές και σε άλλους όρους όπως post rock, progressive, doom και κάποιες φορές και στο κλασικό metal. Συμφωνείται με κάποιους από αυτούς τους όρους και πως θα περιγράφατε την μουσική σας σε κάποιον, που δεν έχει ακούσει ούτε μια νότα από εσάς?

Το θέμα με τις ταμπέλες είναι, πως περιορίζουν αυτό, που κάνεις μουσικά, θέλοντας να το περιγράψουν. Αν ένα περιοδικό σε κατηγοριοποιήσει ως sludge ή stoner ή doom μπάντα, τότε ο κόσμος θα έχει πάντα διαφορετικές προσδοκίες για το πως θα ακούγεσαι. Καταλαβαίνω όμως, πως κάτι θα πρέπει να υπάρχει για να μπορέσουν να περιγραφούν όλες οι μπάντες, για τις οποίες πρόκειται να γράψουν. Αυτό όμως, που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι ο όρος "post". Δηλαδή, πάρε για παράδειγμα τους όρους post rock και post metal. Τι σκατά σημαίνει αυτό ακριβώς? Είναι όλα εκφάνσεις κι ερμηνείες για κάτι, που σου αρέσει, στο οποίο θα προσθέσεις πράγματα για να το εξελίξεις. Αν ένα μουσικό είδος ή μια ηχητική εποχή εξελιχθούν κι αποκτήσουν άγνωστα ως τότε στοιχεία, τότε παίρνει αυτομάτως την στάμπα post. Κάποιοι πιστεύουν, πως έχουμε μια progressive αύρα και θα ήθελα να συμφωνήσω με αυτό. Ή έτσι τουλάχιστον πιστεύω, καθώς στο μυαλό μου, έχω ως σκοπό κάθε μου θέμα να το εξελίξω όσο πιο πολύ γίνεται και να μην αναλωθώ σε επαναλαμβανόμενα μέρη.

Τώρα, που το Two Titans συμπλήρωσε λίγους μήνες ζωής, θα αλλάζατε κάτι σε αυτό, αν σας δινόταν αυτή η δυνατότητα? Κι αν ναι, τι θα αλλάζατε και γιατί?

Όχι, είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι με το πως βγήκε.

Μιας και ήδη συζητάμε για το Two Titans, θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποιες επιπλέον κυκλοφορίες για αυτό? Όπως, αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιχουργική θεματολογία σε αυτό ή γιατί το ονομάσετε Two Titans? Μήπως αυτό έχει να κάνει με το line up της μπάντας?

Πολλά από τα τραγούδια μας μοιράζονται παρόμοια στιχουργική θεματολογία, αλλά με διαφορετική προσέγγιση και διαφορετικά σημεία εστίασης κάθε φορά. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη έμπνευσης, αλλά έχει να κάνει με την διάθεση αφηγήσης συγκεκριμένων πραγμάτων. Το Two Titans είναι ένας concept δίσκος, που καταπιάνεται με το να έχεις τον έλεγχο του μυαλού σου και να μην πέφτεις σε παγίδες, που μπορούν να αμφισβητήσουν την ίδια σου την πραγματικότητα. Πριν από λίγα χρόνια, υπέφερα από κρίσεις πανικού τόσο έντονες, που πριν μάθω τι ακριβώς συμβαίνει, νόμιζα κάθε φορά, που το βίωνα, ότι πρόκειται να πεθάνω. Πήγαινα στο νοσοκομείο στη μέση της νύχτας με έντονους χτύπους στην καρδιά και πολύ βαριά αναπνοή, αλλά πάντα με έστελναν σπίτι, λέγοντας ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό, μιας και όλες οι εξετάσεις ήταν καθαρές. Τώρα όμως μπορώ να το ελέγχω και να ξεχωρίσω τα σημάδια πριν αυτά εκδηλωθούν. Για μένα, με αυτό καταπιάνεται το Two Titans, με το να έχεις μια σκιά στον ώμο σου συνέχεια, έτοιμη να σου επιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Λογικά, θα σημαίνει κάτι διαφορετικό για τους υπόλοιπους, μιας και ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τις δικές του δυσκολίες. Και ναι, είναι επίσης μια αφιέρωση σε μας για την πρώτη μας κυκλοφορία ως ντουέτο.

Η παραγωγή του δίσκου είναι πραγματικά αψεγάδιαστη και ταιριάζει εξαιρετικά με τις καταιγιστικές σας συνθέσεις. Ποιος ευθύνεται για αυτή?

Ηχογραφήσαμε σε ένα πραγματικά εκπληκτικό στούντιο, στο οποίο αυτή τη στιγμή ηχογραφούν τον νέο τους δίσκο οι Entombed. Ηχογραφήσαμε εκεί όλα τα μουσικά μέρη εκτός των φωνητικών σε δύο μέρες. Τα φωνητικά, καθώς και ολόκληρο το κομμάτι, Hyperion, τα ηχογραφήσαμε στον δικό μας χώρο. Ζήτησα από τον φίλο μας, Oskar Karlsson, να έρθει για μια-δυο ώρες και να μας βοηθήσει με διάφορα τεχνικά θέματα, πράγμα το οποίο είχε την ευγένεια και το έκανε κι έπειτα, κάναμε μόνοι μας τη μίξη και το mastering του δίσκου.

Πως είναι να παράγεται τόσο heavy μουσική χωρίς να έχετε κάποιο μπασίστα στην μπάντα? Υποθέτω, πως δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα κι αναρωτιέμαι αν ποτέ σκεφτήκατε σοβαρά να προσθέσετε και κάποιο τρίτο μέλος στο συγκρότημα?

Λοιπόν, το να δημιουργήσεις heavy ήχους έγκειται κυρίως στον εξοπλισμό σου και το να έχεις όσα χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις τον ήχο, που σου αρέσει πραγματικά. Εγώ έχω βρει τον εξοπλισμό, που μου ταιριάζει και είμαι χαρούμενος για αυτό. Το θέμα είναι να κρατήσεις ενδιαφέροντα τα πράγματα, ακόμη και χωρίς να έχεις τα πάντα διαθέσιμα. Εμείς δεν επικεντρωνόμαστε στο ότι είμαστε μόνο δύο, αλλά προσπαθούμε πάντα να ξεπεράσουμε τα όποια εμπόδια. Όπως σου είπα και πριν, έχουμε δοκιμάσει αρκετούς μπασίστες, οπότε ναι, το προσπαθήσαμε κι αυτό. Θα έχουμε όμως ξανά κάποιον μπασίστα? Δεν το έχουμε αποκλείσει αυτό, αλλά προς το παρόν είμαστε ικανοποιημένοι ως ντουέτο.

Το Two Titans κυκλοφόρησε μέσω της νεοσύστατης Devouter Records. Πως ήρθατε σε επαφή με την δισκογραφική αυτή και πόσο ευχαριστημένοι είστε από την μέχρι τώρα συνεργασία σας? Θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλες κυκλοφορίες από αυτή σας την συνεργασία?

Ο Phil ήρθε σε επαφή μαζί μας τον Φεβρουάριο του 2012, wow! πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε. Ο χρόνος κυλά γρήγορα. Τέλος πάντων, ενδιαφερόταν να κυκλοφορήσει κάποια πράγματα μαζί μας και μιας και συνθέταμε νέα πράγματα εκείνη την εποχή, δεχθήκαμε αμέσως. Ήταν μια υπέροχη διαδρομή και ο Phil είναι πραγματικά αφοσιωμένος και σοβαρός με την δισκογραφική του. Ας ελπίσουμε ότι θέλει να συνεργαστούμε ξανά για τον επόμενο δίσκο μας.

Πρόσφατα περιοδεύσατε στην Ευρώπη. Έχετε κάποια καλή ιστορία από αυτήν την περιοδεία, που ίσως θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας?

Οι περιοδείες είναι περίεργες και συνήθως είναι μια μεγάλη ιστορία από μόνες τους, μιας και συμβαίνουν πολλά. Είναι κάποια μικρά πραγματάκια, που τα θυμάσαι αργότερα και γελάς. Αλλά το πιθανότερο είναι να μην σου φανούν τόσο αστεία αν σου τα πω τώρα. Αν και δεν έγινε κάτι συνταρακτικό αυτή τη φορά.

Έχετε σχέδια για κάποια περιοδεία στο σύντομο μέλλον και υπάρχει κάποια σοβαρή πιθανότητα να συμπεριλάβετε σε μια από τις επόμενες περιοδείες σας στην Ευρώπη και την Ελλάδα?

Ναι, τον Οκτώβρη θα βγούμε και πάλι σε Ευρωπαϊκή περιοδεία, η οποία θα είναι γαμάτη, αλλά περισσότερες λεπτομέρειες θα γίνουν γνωστές λίγο αργότερα. Ελπίζω να κάνουμε κάποιες συναυλίες και πριν από αυτό, αλλά τον Απρίλιο περιμένω το παιδί μου, οπότε θα πρέπει να απέχω από όλο αυτό για λίγο καιρό. Λοιπόν, πηγαίνουμε εκεί, που ο κόσμος θέλει να πάμε, αλλά ναι, στην Ελλάδα θα θέλαμε πάρα πολύ να έρθουμε.

Μιλώντας για τα σχέδια, τι πρέπει να περιμένουμε από σας το 2013; Να περιμένουμε κάποια νέα κομμάτια από σας φέτος;

Αμφιβάλλω αν θα δούμε κάποιον νέο δίσκο των Galvano φέτος, αν και έχουμε ήδη αρχίσει να γράφουμε καινούρια κομμάτια για τον επόμενο δίσκο μας.

Είναι ακόμη οι πρώτες μέρες της νέας χρονιάς και δεν μπορούσα να αντισταθώ και να μην σας ρωτήσω για τους αγαπημένους σας δίσκους από το 2012, καθώς κι αν υπάρχει κάποιος δίσκος, που πρόκειται να κυκλοφορήσει το 2013 και τον οποίο περιμένετε με ανυπομονησία για να ακούσετε?

Νομίζω, πως οι Pallbearer, οι Om, οι Eagle Twin και οι Meshuggah κυκλοφόρησαν πολύ καλούς δίσκος πέρσι. Δεν έχω ψαχτεί και πολύ σχετικά με το τι πρόκειται να κυκλοφορήσει το 2013, αλλά θα ήμουν ψεύτης εάν ισχυριζόμουν ότι δεν περιμένω να ακούσω τον νέο δίσκο από τους Black Sabbath.

Και καθώς πλησιάζουμε στο τέλος αυτής της συνέντευξης, νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραστείτε μαζί μας τα πιο τρελά σας όνειρα, καθώς και τις φιλοδοξίες σας για τους Galvano. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος σας?

Θέλουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο και να συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε δίσκους και να γνωρίζουμε φανταστικούς ανθρώπους και φυσικά, να κερδίσουμε το λαχείο.

Αυτά από εμένα παιδιά. Ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Ο επίλογος σας ανήκει.

Ευχαριστούμε πολύ για τον ενδιαφέρον σου στην μπάντα μας, είναι πραγματικά συγκινητικό να ξέρουμε ότι κάποιοι θέλουν να μάθουν περισσότερα για εμάς και την μουσική μας. Παρακαλώ ακούστε τον δίσκο μας κι ευχαριστούμε, που υποστηρίζετε εμάς και την Devouter Records.

Review: The Two Titans

Galvano: Official Website / Facebook

Devouter Records: Official Website

A Titanic Abysmal Sonic Maelstrom [Eng]

An Interview with Galvano

Born the year 2005 in Gothenburg, Galvano released in the end of 2012 their debut full length album, Two Titans, through the newborn, U.K. based label, Devouter Records, establishing themselves as one of the most promising bands of the heavy scene. The first offering of this Swedish dynamic duo is the proof that huge things can come out of limited resources and so I was really curious to find out how they managed to create such a massive sound by just the two of them. So, here's my Q & A with Mattias, the guitarist and vocalist of Galvano.

Hey there Galvano! How's the first days of 2013 for You?

Hey! Start of 2013 has been pretty good so far. Freddy and I just started jamming again after a little break since we got back from tour. It’s great to get back into it.

Even though You were born about 8 years ago, in the year 2005, I can't resist but ask You to give us a mini bio of Yours, from day 1 to the release of Your debut, in order for all of us to have a better idea of who Galvano really are.

Well all right! It’s like this, Freddy and I have known each other since we were kids but became good friends around our twenties. We had both our own musical projects back then. After a few years when we were getting drunk we always ended up talking about maybe doing something together musically since my band had broken up and Freddy was pretty much done with the project he was in. So we borrowed a rehearsal room for a bit, both in love with heavy music we knew we wanted to create something in that vein with our own take on it. Fast-forward a few years, a few demos and a few bass players we in 2010 recorded one song called “The Librarian”, it was mixed/mastered by Billy Anderson and naturally sounds huge. This was as a three-piece and in 2011 released on a 10” split with the dudes from KASAN and a German label called SM Musik. Having played a few European and Swedish shows we were totally excited when we were asked by Sickmangettingsick Records if we wanted to go on tour for three weeks along side Alaskan from Canada. We had a blast. After that tour however our current bass player realized touring wasn’t for him so we mutually decided to part ways. Now, since day one Freddy and I would often rehearse as a duo for different reasons and in my writing it was always for guitar and drums. The bass player would then come in and add their part on top of that. So after all those years of restarting with different bass players we finally said, ok, let’s not do this anymore. Let’s just keep to the core of what we are and not look around for bass players anymore.

2012 must have been a really busy and exciting year for You since Your full length debut, Two Titans, was realesed by Devouter Records and You also toured through Europe. How do You feel about it? Was it worth of all the buzz?

It’s been a lot of stuff going on in getting the album come together. Touring is just icing on the cake, we fucking love to be on the road, playing shows. 2012 was a great year for us and we reached out to a lot of people with our music. The idea that what we do in a rehearsal room makes it possible for us to visit so many beautiful countries and meet great people is mind-boggling.

Almost all of the reviews I've read about Two Titans were positive. Truly positive. Were You expecting this great amount of really good feedback?

No way, when we’re creative and jamming out at our space and we are in that bubble there’s just no telling what people will think about it and you can’t start thinking about shit like that either. Sometimes when we rock out and get into a groove and I think, fuck this is so good I lift my head and look over at Freddy, if he’s blasting away over there on the drums with a big fucking smile on his face I know I’m right. Having said that, we felt that we had created something great with Two Titans. It’s so energetic and it’s such a release playing that set but I had never anticipated that kind of feedback and so many nice words about it.

One thing I noticed on most of those reviews, if not all, is that the term sludge steadily appears on them, with which I agree, but there are other terms like post rock, progressive, doom and even references in classic metal. Do You agree with any of those terms and how would You describe Your music to someone that have never heard not even a single tune of Yours?

The thing with genres is that it’s so limiting in describing what you do musically. If a magazine label you as a sludge or stoner or doom band people will always have different expectations on how you sound anyway. I understand it though there has to be something to refer to in describing all these bands you write about. What I can’t figure out though is the term “post”. I mean, take post metal or post rock for that matter. What the fuck does that even mean? It’s all transitions and interpretations of shit you dig and add more to, to make it develop. If a genre or era of music develops it becomes unknown territory and is bound to get a “post” stamp on it. Some think we have a progressive touch and I’d like to agree to that. Or at least in my mind when writing I tend to try and make all the parts go somewhere as opposed to infinite repetitions.

Now that Two Titans is a few months old, would You change something on it if given the opportunity to do so? And if the answer's yes, what whould that be and why?

No, we’re very pleased with how it came out.

Since, we're already into Two Titans would You please give some more details about it? Like, is there any lyrical concept to it and why is it called Two Titans? Does it have something to do with the line up of the band?

A lot of our songs share the same lyrical content but in different shapes or hidden in fictive and abstract stories. It’s not because of lack of ideas but rather the topics are a way to deal with certain things. Two Titans is a concept album that deals with being in control of your mind and not to fall into traps that makes you question your own reality. Some years ago I was suffering from panic disorder to the point that before I knew what it was I was certain I was about to die on a few occasions. I would go down to the hospital in the middle of the night with a pounding chest and trouble breathing but they always sent me home saying it was nothing to worry about and all tests were ok. I’m now better at controlling this and I can spot the signals before they bloom out. For me, this is what Two Titans is about, having a shadow on your shoulder ready to strike at any given time. Hopefully it will mean something different to others we all have our dark shit to battle. And yes, it’s also a celebration to our first release as a duo.

The production of the album is really topnotch and fits perfectly to Your relenteless tunes. Who's responsible for that?

We recorded in a really great studio, actually Entombed is recording their new album there right now. We did all the tracking but the vocals there in two days. The vocals and all of Hyperion we recorded at our own space. I asked a friend of ours, Oskar Karlsson to come down for an hour or two to dial in some compression and stuff which he was kind enough to do then we did all of the mixing/mastering ourselves.

How does it feel to produce such heavy tunes without having a bass player in the band? I suppose it's pretty difficult thing to do and was wondering if You ever gave a seriously thought of adding one more person in the group?

Well, to create a heavy sound is really about equipment, having enough shit to create the sound you want. I’ve found the stuff that works for me and that I’m happy with. The task at hand really is to keep things interesting without that element available to you. We try not to focus too much on the fact that we are only two but instead to get over the hurdles it presents. By now you already know we had a bunch of bass players so yeah, we tried that. Would we ever get a bass player again? We haven’t closed that door but for now we are really happy just being the two of us.

Two Titans is out through newborn label Devouter Records. How do You guys got in touch with the label and how satisfied are You from Your relation with them until now? Shall we expect more releases out from this partnership?

Phil got in touch with us in February of 2012, wow almost a year ago actually. Time flies. Anyway, he was interested in releasing some stuff with us and as we were in the process of writing new stuff we were all for it. It’s been a great process and Phil is real genuine and serious about his label. Hopefully he wants to work together again for the next album.

Recently You toured Europe. Any good stories from that tour You may wanna share with us?

Tours are weird, they’re all a big story on it’s own, everything blends together. It’s always little things that you remember and laugh at later. But you probably wouldn’t think it was funny if I told you. But no, nothing big this time around.

Are there any plans of more touring in the forseeable future and is there any real possibility of including Greece in one of Your next tours across the continent?

Yes, we will head out on another Euro tour in October, which will be an awesome tour, details about that later. Hopefully we can do some small runs before that but I’m having another kid in April so I need to take some time off for that. Greece, well we go where people want us to go but for sure we’d love to come.

Speaking of plans, what shall we expect from You in 2013? Shall we expect any new tunes from You this year?

I doubt you’ll see a new Galvano record out in 2013 but we have started to write new material for another album already.

It's still the first days of the year, so I couldn't resist to ask You about Your favorite tunes of 2012 and also, if there's any band or album You're looking forward to listening to in 2013?

I thought Pallbearer, Om, Eagle Twin and Meshuggah released really good records last year. I’m not really tuned in with what’s being released next year but I would lie if I said I’m not interested in hearing Black Sabbath’s new album.

And as we're approaching the end of this interview, I think it would be interesting if Your share with us Your wildest ambitions and dreams regarding Galvano. What's Your biggest goal?

We want to be able to play as much as possible and continue to release albums, meet great people and win the lottery.

That's all from me folks. Thank You very much for this interview! The epilogue is Yours.

Thanks so much for taking interest in our band it’s very humbling that people want to know more about us and our music. Please pick up our album and thanks for supporting us and Devouter Records!

Review: The Two Titans
Galvano: Official Website / Facebook

Devouter Records: Official Website

Primitive Man - Scorn

Μια από τις πρώτες κυκλοφορίες του 2013, που έτυχε να ακούσω, είναι ο παρθενικός δίσκος των νεοσύστατων Αμερικάνων Primitive Man, ο οποίος εδώ και λίγες ημέρες βρίσκεται διαθέσιμος προς ακρόαση και αγορά μέσω της σελίδας τους στο bandcamp, υπό τον άκρως ταιριαστό με το μουσικό, το στιχουργικό, αλλά και το οπτικό του περιεχόμενο, τίτλο: Scorn.

Ο εν λόγω δίσκος, ο οποίος περιέχει 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών περίπου, αποτελεί ένα από τα πλέον ακραία heavy ακούσματα, που άκουσα ποτέ, καθώς η ωμή προσέγγιση του heavy ήχου από τους Primitive Man, είναι εμποτισμένη με γενναίες ποσότητες μίσους και οργής, αλλά και στολισμένη με μια χαιρέκακη και ψυχρή αισθητική, που τρομάζει.

Οι έντονες grind αναφορές της μπάντας πλαισιώνουν φανταστικά με την εχθρική τους υφή το μονολιθικό κι αρχέγονο doom μοτίβο της, το οποίο δέχεται σφοδρές επιθέσεις από τα hardcore ψήγματα των Primitive Man, αλλά και καταιγιστικές εφόδους από τα τερατώδη black στοιχεία τους, που καθιστούν το γυμνό και φρικιαστικό sludge κουφάρι τους, νοσηρά θελκτικό.

Τα φωνητικά μοιάζουν βγαλμένα από τα έγκατα της κόλασης, καθώς τα βίαια συναισθήματα, που με περίσσιο πάθος εκφράζουν, συνήθως σπέρνουν ανατραχίλες μόνο στην σκέψη τους, ενώ οι γεμάτοι μηδενιστικά αισθήματα στίχοι του φρικαλέου ηχητικού κτήνους, που ακούει στο όνομα Scorn θαρρώ, πως δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν με περισσότερη πειστικότητα.

Τα απειλητικά χτυπήματα των γδαρμένων ντραμς φέρνουν στο νου τα τύμπανα της Αποκάλυψης, ενώ ο άλλοτε υπόκωφος κι άλλοτε ευρισκόμενος στο προσκήνιο, ήχος του μπάσου, προκαλεί δέος με τις μελωδίες του, που μοιάζουν βγαλμένες από τα εντόσθια θηρίου σε σήψη, μιας και οι διαβολικές του νότες, στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά του εγκεφάλου.

Οι κιθάρες ξυρίζουν με κάθε τους riff την όποια υποψία ελπίδας έχει παραμείνει ζωντανή στο ισοπεδωτικό Scorn, ενώ συγχρόνως παίρνουν το σκαλπ, της ξεφτισμένης πια αισιοδοξίας, καθιστώντας έτσι τον πρώτο full length δίσκο των Primitive Man, ένα δύσκολο, αλλά και εξόχως απολαυστικό άκουσμα, για τους φίλους των extreme εκφάνσεων του heavy ήχου.

Primitive Man: Bandcamp / Facebook / Official Website

Horseback - Half Blood

Μυστήρια μπάντα οι δημιουργημένοι το 2006 στη Βόρεια Καρολίνα, Horseback, που κατά βάση αποτελούνται μόνο από τον ιδρυτή τους, Jenks Miller, ο οποίος σε κάθε τους δουλειά ως τώρα, πλαισιώνεται από διάφορους sessions μουσικούς, οι οποίοι του επιτρέπουν να μελοποιήσει τις περιπετειώδεις, αλλόκοτες, αλλά κι άκρως ενδιαφέρουσες, ηχητικές του φαντασιώσεις.

Το τελευταίο χρονικά πόνημα των Horseback φέρει τον τίτλο Half Blood κι αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 43 λεπτών περίπου, ενώ κυκλοφόρησε την περασμένη Άνοιξη από την Relapse Records. Το εκπληκτικό εξώφυλλο του δίσκου, όπως και το όλο του artwork, φέρει την υπογραφή του ταλαντούχου Ρώσου ζωγράφου: Denis Forkas Kostromitin.

Η μουσική της μπάντας δύσκολα μπαίνει σε καλούπια, μιας και περιέχει μπόλικα κι ιδιαιτέρως έντονα στοιχεία από πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους φάσματα του ακραίου ήχου. Ambient μελωδίες σε doom μοτίβο συμπλέκονται με ψυχεδελικά drone-kraut ηχοτοπία, ενώ όλα αυτά συνδυάζονται αριστοτεχνικά, με βαπτισμένα στην americana κι άρρωστα black στοιχεία.

Οι λίγες post αναφορές, που κάνουν την εμφάνιση τους στην διάρκεια του δίσκου, γλυκαίνουν με την εύθραυστη υπόσταση τους τις έντονες noise ανησυχίες της μπάντας, ολοκληρώνοντας έτσι με τον πλέον μεθυστικό τρόπο το εθιστικό σε νοσηρό βαθμό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, που φέρει τον απολύτως ταιριαστό με το οπτικό και στιχουργικό του περιεχόμενο, τίτλο: Half Blood.

Η υποφαινόμενη, τέταρτη full length δουλειά των Horseback, αποτελεί το ιδανικό soundtrack για μοναχικές νυχτερινές περιπλανήσεις, καθώς το γλυκόπικρο μουσικό της περιεχόμενο, είναι μια ηχητική μικρογραφία της ζωής, μιας και οι μινιμαλιστικά δοσμένες εκφάνσεις της ακραίας μουσικής, που χαρακτηρίζουν το Half Blood, καθιστούν το εν λόγω άκουσμα, ακαταμάχητο.

Horseback: Bandcamp / Facebook

Relapse Records: Official Website

Vulture - Oblivious To Ruin

Είναι μερικοί δίσκοι, που κυκλοφόρησαν μες το 2012 και ποτέ έως και πριν λίγες ημέρες δεν τους έδωσα τις ακροάσεις, που τους έπρεπε. Ένας από αυτούς είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των δημιουργημένων το 2007 στο Pittsburgh, Αμερικάνων Vulture, που κυκλοφόρησε την περασμένη Άνοιξη μέσω της The Innervenus Music Collective με τίτλο: Oblivious To Ruin.

Η παρθενική full length δουλειά των Vulture, η οποία αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, καταδεικνύει την εξέλιξη της μπάντας από άλλο ένα γκρουπ stoner rock μουσικών προσανατολισμών, όπως μας συστήθηκαν με το προ τετραετίας ομώνυμο ep τους, σε ένα τερατώδες, αλλά συνθετικά ώριμο και ηχητικά κατασταλαγμένο, doom/sludge θηρίο.

Σημαντική συμβολή σε αυτό είχε και η αλλαγή τραγουδιστή στην μπάντα, καθώς το πόστο πλέον κατέχει ο Justin Erb, ο οποίος έδωσε στους ιδρυτές της, Garrett Twardesky σε κιθάρα και Kelly Gabany σε ντραμς, αλλά και στους ηχητικούς συνοδοιπόρους τους, Gene Fikhman σε κιθάρα και Justin Bach σε μπάσο, την ελευθερία να ξεδιπλώσουν την ακραία πτυχή τους.

Ο ήχος των Vulture στηρίζεται πλέον σε ένα καθηλωτικό doom μοτίβο, όπου τα sludge στοιχεία κυριαρχούν, καθώς οι κιθάρες τώρα έρπονται στα κατακάθια του ακραίου heavy ήχου, ενώ τα μανιασμένα ντραμς, τα οποία ηχούν σαν τα τύμπανα της Αποκάλυψης, συνοδεύουν το αγέρωχο μπάσο, που δεσπόζει με το απύθμενο groove του, στις συνθέσεις του Oblivious To Ruin.

Οι έχοντες ρεαλιστική αισθητική, αλλά και καταστροφικές τάσεις, στίχοι του δίσκου, ταιριάζουν απίστευτα καλά με το ψυχρό και οργισμένο ηχητικό περιεχόμενο του, το οποίο απογειώνεται, τόσο από την δουλειά του James Curl σε παραγωγή και μίξη, όσο και από το mastering του Zach Moore, ενώ πλαισιώνονται άψογα, από το υπέροχα μουντό, artwork του Chris Smith.

Η μουσική των Vulture δεν διεκδικεί δάφνες καινοτομίας, αν και ξεχωρίζει για την μοναδική της ηχητική ταυτότητα, η οποία μαρτυρά της σκληρή δουλειά της μπάντας στο συνθετικό κομμάτι, ενώ προσδίδει στο Oblivious To Ruin μια ακαταμάχητη γοητεία, που το καθιστά απαραίτητο για την δισκοθήκη των φίλων του ακραίου heavy ήχου, πλέον γνωστού κι ως: Steel City Sludge.

Vulture: Official Blog / Facebook

The Innervenus Music Collective: Official Website

Fen - Dustwalker

Οι πολλά υποσχόμενοι, δημιουργημένοι το 2006 στα The Fens της Αγγλίας, Fen, επιστρέφουν στο προσκήνιο του ακραίου ήχου, μέσω της Code666 Records, από την οποία κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες επίσημα, η τρίτη full length δουλειά τους, που φέρει τον τίτλο: Dustwalker.

Το εν λόγω άλμπουμ αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 62 λεπτών περίπου, ενώ πλαισιώνεται από ένα πανέμορφο και λεπτομερές artwork, που ο μπασίστας κι εκ των ιδρυτών της μπάντας, Grungyn, φιλοτέχνησε, το οποίο ταιριάζει υπέροχα με τις μελωδίες του.

Ο ήχος των Fen, ο οποίος ακροβατεί μεταξύ black metal και post rock έχει διανθιστεί με prog rock ψήγματα και ambient στοιχεία, που απογειώνουν, τόσο την μελαγχολική του αύρα, όσο και την ψυχρή του ατμόσφαιρα, ενώ αναδεικνύουν και τους σχετικούς με τη φύση στίχους τους.

Η μοναξιά, που ως συναίσθημα, κυριαρχεί σε αυτούς, εντείνεται από τα φωνητικά του δίσκου και ιδιαιτέρως από τα ουρλιαχτά black κοπής του πολυτάλαντου μπασίστα της μπάντας, που εκτός των άλλων, κάνει εξαιρετική δουλειά και στο heavy μπάσο, τα οποία προδίδουν απελπισία.

Φυσικά, τόσο τα brutal φωνητικά του έτερου ιδρυτή της μπάντας, The Watcher, όσο και τα καθαρά, τα οποία έχουν μια γοητευτική για τις συνθέσεις, gothic αύρα early 90's αισθητικής, συμβάλουν τα μέγιστα, τόσο στην ροή, όσο και στην παγερή ατμόσφαιρα του Dustwalker.

Ενώ άξια ειδικής μνείας, είναι η αψεγάδιαστη δουλειά του, τόσο στα πλήκτρα, με τα οποία ντύνει υπέροχα με ambient πινελιές, τα black ξεσπάσματα του Dustwalker, όσο και στην κιθάρα, με την οποία χτίζει doom ρυθμού και black τεχνοτροπίας riffs, αλλά και post αισθητικής leads.

Τα ακουστικά περάσματα αναδεικνύουν την εκπληκτική χημεία του με τον προαναφερθέντα συνοδοιπόρο του, ενώ αμφότεροι συνεργάζονται άψογα, με τον εισελθόντα στην μπάντα το 2011 και ιδιαιτέρως ταλαντούχο ντράμερ, Derwydd, που μοιάζει να έχει προσαρμοστεί πλήρως.

Παρά την όχι και τόσο γενναιόδωρη μαζί τους παραγωγή, τα ντραμς ακούγονται ιδιαιτέρως δυναμικά, ενώ τα καταιγιστικά χτυπήματα του ως άνω αναφερθέντα ντράμερ, εκμηδενίζουν την διαφορά με τα έγχορδα στην όχι και ιδανική μίξη του κατά τα άλλα άψογου, Dustwalker. 

Τα prog rock ψήγματα, που προσδίδουν μια έξτρα λυρικότητα στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, συνδυάζονται εξαιρετικά με τα νορβηγικής αισθητικής majestic ηχοχρώματα των Fen, τα βίαια black ξεσπάσματα των οποίων, συνυπάρχουν αρμονικά με τα ονειρικά post ηχοτοπία τους.

Το ambient πέπλο, που καλύπτει το συναρπαστικό Dustwalker, το καθιστά εξαιρετικά φιλικό σε όσους δεν τα πάνε καλά με τον ακραίο ήχο, ενώ καταδεικνύει εύγλωττα με την ποιότητα του, πως οι ανερχόμενοι Fen, μόλις κυκλοφόρησαν τον καλύτερο ως τώρα, δίσκο τους. Εξαίσιο.

Fen: Facebook

Code666 Records: Official Website

 

Celtachor - Nine Waves From The Shore

Από το Δουβλίνο προέρχονται οι Celtachor, οι οποίοι αν και υπάρχουν από το 2007, χρειάστηκε να έρθει το 2010 για να αποκτήσουν το status σταθερής μπάντας, μιας και οι συνθήκες ως τότε δεν τους το επέτρεψαν. Λίγα χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα, το Νοέμβρη του 2012, δίχως την εμπλοκή κάποιας δισκογραφικής κι αφού το line up τους σταθεροποιήθηκε, τούτοι οι Ιρλανδοί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν την τρίτη συνολικά, μα παρθενική full length και αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά τους με τίτλο: Nine Waves From The Shore.

Ο εν λόγω δίσκος, ο οποίος ηχογραφήθηκε αποκλειστικά στα home studio της μπάντας, αποτελείται από 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας 50 λεπτών περίπου, οι στίχοι των οποίων, αφηγούνται μια concept ιστορία βασισμένη στην Ιρλανδική μυθολογία, ενώ και το artwork του δίσκου, το οποίο το επιμελήθηκε η πολυπράγμων ντράμερ της μπάντας, είναι παρόμοιας αισθητικής, τόσο με αυτούς, όσο και με την κελτικής αισθητικής, folk μουσική του, η οποία διανθίζει το στιβαρό black μοτίβο της με doom ψήγματα κι ακουστικά ηχοχρώματα.

Οι David Quinn και Fionn Staffort χειρίζονται με μαεστρία τις κιθάρες τους, δημιουργώντας riffs απίστευτης δυναμικής και με τραχιά υφή, που όμως δεν στερούνται και συναισθήματος, ενώ ο δεύτερος συμβάλει στην folk ατμόσφαιρα του δίσκου και με την φλογέρα του, η οποία προσδίδει μια αιθέρια πινελιά στον δίσκο. Ο Emile Quigley κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στο μπάσο, καθώς με αυτό προσδίδει βάθος στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, ενώ εντείνει τα όχι και λίγα, doom περάσματα των συνθέσεων με τις διακριθείσες για το fuzz τους, μελωδίες του.

Ο frontman της μπάντας, Stephen Roche, κάνει εξαιρετική δουλειά στη φωνή, καθώς τα σχιστά φωνητικά του αποδίδουν πειστικά τις γεμάτες πόνο κι ανδρεία ιστορίες, που διηγούνται, ενώ πολύ σημαντική είναι η συμβολή του και στη μουσικότητα του άλμπουμ, καθώς το Bodhran και το φλάουτο του, κολακεύουν τις συνθέσεις, τις οποίες απογειώνει η ταλαντούχα ντράμερ της μπάντας, Anaïs Chareyre, η οποία κλέβει την παράσταση με την μεστή της απόδοση, μιας και τα καταιγιστικά σε στιγμές χτυπήματα της, είναι πάντα έγκυρα χρονικά και τονικά.

Οι όποιες επιρροές της μπάντας δεν χαρακτηρίζουν τον ήχο της, καθώς είναι εξαιρετικά φιλτραρισμένες από τους πολλά υποσχόμενους Celtachor, οι οποίοι αποδεικνύουν με την πολύ καλή ντεμπούτο δουλειά τους, πως εκτός από μπόλικο μουσικό ταλέντο, διαθέτουν ήδη και την δική τους ξεχωριστή ηχητική ταυτότητα. Οι λυρικά αγριεμένες συνθέσεις της μπάντας, βρίθουν συναισθήματος, αλλά και μουσικής ποικιλίας, καθιστώντας έτσι το εξαιρετικό από κάθε άποψη, Nine Waves From The Shore, ένα θεσπέσιο άκουσμα για τους φίλους του ακραίου ήχου.

Celtachor: Official Website

The Heavy Eyes - Maera

Από το Memphis προέρχονται οι προ τριετίας δημιουργημένοι The Heavy Eyes, οι οποίοι στα τέλη του 2011 είχαν κλέψει την παράσταση από τις λοιπές τότε πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες στον heavy χώρο με το εντυπωσιακό ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο τους, καθώς οι μεθυσμένες τους heavy μελωδίες, είχαν την τέλεια ισορροπία μεταξύ psych blues rock και stoner ήχου.

Ακριβώς τα ίδια ηχητικά συστατικά χρησιμοποιεί και στο νέο της πόνημα η μουσική παρέα των Tripp Shumake σε φωνητικά και κιθάρα, Wally Anderson σε μπάσο και Eric Garcia σε ντραμς, μιας και στα 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 42 λεπτών, που αποτελούν το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Maera, η αδρεναλίνη και η αγνή rock 'n' roll ανεμελιά, κυριαρχούν.

Τα βυθισμένα στο fuzz και ευρισκόμενα σε stoner μοτίβο riffs ξεχειλίζουν heavy αλητεία, ενώ αποδίδουν φόρο τιμής στα blues του Tennessee με την σκανταλιάρικη αύρα και την ρυθμική τους υφή. Τα δυναμικά φωνητικά έχουν μια άκρως κολακευτική, για το σπιρτόζικο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, ρέμπελη αισθητική, που απογειώνει το εκρηκτικό Maera.

Το μπάσο, το οποίο συνθέτει ένα στιβαρό rythm section με τα γεμάτα σπιρτάδα ντραμς, στηρίζει με μαεστρία την κιθάρα, καθώς προσδίδει στις έχουσες έντονες επιρροές από τον Αμερικάνικο νότο μελωδίες της, μια μεθυστική και σχεδόν ανεπαίσθητη doom αίσθηση, ενώ τα ντραμς με το απύθμενο groove τους, συμβάλουν σημαντικά στην ομαλή ροή του ξεσηκωτικού Maera.

Τα ψήγματα ψυχεδέλειας συνδυάζονται υπέροχα με τα ζαβολιάρικα blues ηχοχρώματα του Maera, το οποίο αποδεικνύει, πως οι εξόχως ταλαντούχοι The Heavy Eyes δεν αστειεύονται, μιας και η αλήτικη προσέγγιση τους στον stoner ήχο, η οποία βρίθει φρεσκάδας, είναι άκρως διασκεδαστική. Εν ολίγοις, οι ηχητικοί οιωνοί για το 2013 δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι.

The Heavy Eyes: Bandcamp / Facebook

Everybody Must Get Stoned Festival

 

Μια πολύ ωραία συναυλία έλαβε χώρα το βράδυ της Παρασκευής 11 Ιανουαρίου του 2013 στο Stage Club στην Λάρισα, όπου στα πλαίσια της εγχώριας περιοδείας τους οι Κορίνθιοι 1000mods, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν κι ένα Ep με τίτλο Valley Of Sand, μοιράστηκαν τη σκηνή με τους Birthday Kicks από την Λάρισα και τους Βολιώτες Lizardia.

 

Η συναυλία άρχισε γύρω στις 21:45 όταν και οι αποτελούμενοι από τρία άτομα, κιθάρα/φωνή, μπάσο/φωνή και ντραμς, Birthday Kicks ανέβηκαν σκηνή, αναγκάζοντας έτσι την πλειοψηφία του κόσμου, που μέχρι εκείνη την ώρα βρισκόταν εκτός του club, να εγκαταλείψει την ψιλή κουβέντα και το κρύο και να εισέλθει σε αυτό, για να ξεκινήσει έτσι η βραδιά.

 

Στην περίπου μια ώρα, κατά την οποία οι Birthday Kicks βρέθηκαν στη σκηνή του Stage, κατάφεραν να ζεστάνουν τον κόσμο με τα κομμάτια, κυρίως διασκευές, που έπαιξαν. Η εμφάνιση τους ήταν αρκετά καλή, παρά το εμφανές τρακ, που τους διέκρινε στην ολότητα της, μιας και φάνηκαν ιδιαιτέρως δεμένοι, ενώ έδειξαν να κατέχουν τα μουσικά τους όργανα.

 

Το μόνο κακό, που διέκρινα σε αυτούς, ήταν η έλλειψη της δική τους μοναδικής ηχητικής ταυτότητας, αλλά νομίζω, πως για μια τόσο νέα μπάντα, αυτό είναι λογικό και με τον καιρό θα έρθει, ενώ σίγουρα ρόλο έπαιξε κι ο όχι και τόσο καλός ήχος, που είχαν, ο οποίος δυστυχώς δεν βελτιώθηκε και πολύ στην πορεία, καθώς η βαβούρα κράτησε πρωταγωνιστικό ρόλο.

 

Οι Lizardia όμως δεν πτοήθηκαν από αυτό, καθώς παρά τα όποια προβλήματα στον ήχο, τα οποία όσον αφορά τα φωνητικά, ήταν ιδιαιτέρως ενοχλητικά, μιας και αυτά ακουγόταν μετά βίας, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ στα 60 λεπτά, που βρέθηκαν στην σκηνή, παρουσίασαν κάμποσα κομμάτια από αυτά, που προορίζονται για τον ντεμπούτο δίσκο τους.

 

Η απόδοση τους ήταν εξαιρετική, όπως ακριβώς και το δέσιμο τους, ενώ οφείλω να ομολογήσω, πως τα νέα τους κομμάτια, τα οποία έχουν λιγότερο stoner και περισσότερο doom χαρακτήρα, κατέστησαν την αναμονή για την πρώτη τους full length δουλειά σχεδόν ανυπόφορη, καθώς η δυναμική τους ήταν τέτοια, που γνωστές μπάντες του χώρου, θα ζήλευαν. Άξιοι. 

 

Όταν το ρολόι έδειξε μεσάνυχτα, οι οικοδεσπότες της βραδιάς, 1000mods ανέβηκαν στο σανίδι, από όπου για τα επόμενα 90 περίπου λεπτά, μας ταξίδεψαν στις αχανείς ηχητικές ερήμους της heavy rock μουσικής, μιας και ως συνήθως, τούτοι οι Κορίνθιοι εμφανίστηκαν κεφάτοι στη σκηνή, αλλά και αποφασισμένοι να ικανοποιήσουν ακόμη και τον πιο απαιτητικό από το κοινό.

 

Όπως κι έγινε, καθώς το setlist τους περιείχε διάφορες εκπλήξεις, που σίγουρα δεν θα άφησαν κανένα παράπονο στον κόσμο, που σχεδόν γέμισε το Stage. Τα προβλήματα στον ήχο έκαναν την εμφάνιση τους και στους 1000mods, καθώς φωνητικά ζήτημα κι αν ακούσαμε σε 2-3 κομμάτια, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο ούτε για την μπάντα, αλλά ούτε για το κοινό.

 

Η μεν μπάντα έδωσε και πάλι τον καλύτερο εαυτό της, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα, γιατί θεωρείται, αλλά και είναι, μια από τις πλέον ελπιδοφόρες μπάντες της ελληνικής κι ευρωπαϊκής heavy σκηνής και το δε κοινό, έμοιαζε να απολαμβάνει κάθε της νότα. Όπως όλα τα ωραία όμως, έτσι κι αυτή βραδιά έφτασε στο τέλος της, αφήνοντας μας διψασμένους για περισσότερο.

 

Facebook: 1000mods / Birthday Kicks / Lizardia

Megachurch - 2: Judgment Day

Μια παράξενη μπάντα δημιουργήθηκε το 2009 στο Κλίβλαντ του Οχάιο, καθώς οι περί ου ο λόγος, Megachurch, οι οποίοι αποτελούνται από τους Brian Michael Hill και Mikey Baranick σε μπάσο και από τον Dan Price στα ντραμς, έχουν βαθιά χαραγμένο στο dna τους το χιούμορ, κι αυτό φαίνεται τόσο από τα artwork των τριών ως τώρα κυκλοφοριών τους, όσο και από τους τίτλους των κομματιών τους, που σατιρίζουν τα σουρεάλ κατεστημένα της Αμερικής.

Τούτη η μπάντα κυκλοφόρησε πριν κάμποσο καιρό την τρίτη της δουλειά, μα πρώτη με μορφή full length δίσκου, μέσω της βρετανικής Stressed Sumo Records, υπό τον τίτλο: 2: Judgment Day. Ο εν λόγω δίσκος αποτελείται από 8 κομμάτια συνολικής διάρκειας 27 λεπτών, ενώ η ειδική του έκδοση, η οποία διατίθεται μόνο σε digital μορφή, περιέχει τρεις επιπλέον ηχητικούς δυναμίτες, που ανεβάζουν την συνολική της διάρκεια κατά έντεκα λεπτά περίπου.

Το 2: Judgment Day διακρίνεται για την punk αύρα, που διαπερνά τις καλυπτόμενες από ένα metal πέπλο stoner συνθέσεις της και ξεχωρίζει για την hardcore αισθητική, που απογειώνει τα κομμάτια, τα οποία το αποτελούν, ενώ ο εκρηκτικός του χαρακτήρας, κολακεύεται από την εξαιρετική δουλειά, που έκανε στον τομέα της παραγωγής ο John Delzoppo, αλλά κι ο ντράμερ της, ο οποίος ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξαιρετική δουλειά στην μίξη του.

Τα δυναμικά riffs, που δημιουργεί με το μπάσο του ο Mikey, διαλύουν τις όποιες αμφιβολίες για το κατά πόσο η απουσία της κιθάρας είναι τόσο σημαντική, καθώς δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την έγχορδη θεά, ενώ ο συνοδοιπόρος του στις αλήτικες heavy λασπουριές, Brian, σιγοντάρει τόσο αυτόν, όσο και τον Dan, που δίνει τον καλύτερο εαυτό του στα ντραμς, αν και την παράσταση κλέβουν τα φωνητικά, που προέρχονται αποκλειστικά από..

..Διάφορα samples τηλε-ευαγγελιστών και ιεροκηρύκων, οι οποίοι βρίθουν στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, ενώ στο 2: Judgment Day υπάρχουν και κάποια samples από πολιτικούς ακραίων πεποιθήσεων. Το σημαντικό όμως είναι, πως όλα τα samples λειτουργούν ευεργετικά ως προς τις συνθέσεις, καθώς ούτε αυτά χρησιμοποιούνται μόνο ως γεμίσματα σε αυτές και ούτε εκείνες είναι δομημένες με βάση αυτά, αλλά αντιθέτως τα μεν συμπληρώνουν τις δε.

Το υψηλό τέμπο των συνθέσεων έχει ως βάση του τον stoner ήχο, ενώ τα ψήγματα hardcore, ταιριάζουν απίστευτα καλά με την σαλεμένη θεματολογία τους. Η punk αύρα αναδεικνύει την αλήτικη αισθητική του heavy χαρακτήρα του 2: Judgment Day, καθιστώντας έτσι τον νέο δίσκο των ανερχόμενων Megachurch, ως ένα άκρως διασκεδαστικό heavy άκουσμα, που εκτός από γενναίες ποσότητες σάτιρας, αλλά και χιούμορ, διαθέτει και μπόλικο μουσικό ταλέντο.

Megachurch: Bandcamp / Facebook

Stressed Sumo Records: Official Website

Nonsun - Good Old Evil

Από το φιλικό προς τις παγωμένες θερμοκρασίες Lviv της Ουκρανίας προέρχονται οι Nonsun, οι οποίοι δημιουργήθηκαν στα τέλη του 2011 από τον ταλαντούχο Andriy Alpha σε ντράμς και τον πολυπράγμων αρχηγό τους, Bohdan Goatooth σε φωνητικά, κιθάρες, μπάσο και πλήκτρα.

Τούτη η ανερχόμενη μπάντα κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβρη την διαρκείας 49 λεπτών κι αποτελούμενη από τέσσερα κομμάτια, πρώτη της δουλειά, που έχει demo μορφή και διατίθεται προς δωρεάν download από την σελίδα της στο bandcamp υπό τον τίτλο: Good Old Evil.

Το εν λόγω demo, το οποίο συνοδεύεται από ένα artwork, που ταιριάζει απίστευτα καλά, τόσο με το σκοτεινό ηχητικό του περιεχόμενο, όσο και με το όνομα της μπάντας, οφείλει τον ψυχρό ήχο του στο υπόγειο, όπου και γεννήθηκε, αλλά και στους μη αισιόδοξους στίχους του.

Τα πλήκτρα εντείνουν τα noise ψήγματα του demo και καθιστούν σχεδόν αβάσταχτα τα drone στοιχεία του, ενώ τα φωνητικά, που ως επί τω πλείστον έχουν την μορφή ουρλιαχτών, φέρνουν στο νου τον ακραίο ήχο των 90's, δηλαδή, την πλέον ένδοξη εποχή του doom/death ήχου.

Το μπάσο προσδίδει άπλετο όγκο στις αργές κι απλωμένες συνθέσεις του Good Old Evil, ενώ συγχρόνως πλαισιώνει υποδειγματικά, τόσο τις funeral κιθάρες, όσο και τα καταιγιστικά ντραμς, τα οποία προσφέρουν μια θαμπή black αισθητική στο παγερό τελικό ηχητικό αποτέλεσμα.

Οι κιθάρες δημιουργούν ισοπεδωτικής ισχύος και sludge μοτίβου riffs, τα οποία διανθίζουν με doom ηχοχρώματα, ενώ ξεχωρίζουν για τα post αύρας solos τους, που υπέροχα στολίζουν τον εφιαλτικής ομορφιάς ηχητικό καμβά, που με περισσή μαεστρία ζωγράφισαν οι Nonsun.

Το εθιστικό extreme υβρίδιο doom ύφους, που φέρει τον ταιριαστό με το περιεχόμενο του τίτλο: Good Old Evil, αφήνει πολλές υποσχέσεις για τους ταλαντούχους δημιουργούς του, μιας και μαρτυρά με εύγλωττο τρόπο την συνθετική ικανότητα και το μουσικό ταλέντο των Nonsun.

Bandcamp / Facebook

Hofmann's Kaleidoscope: Expiation Of The Psychedelic Hunters Vol. I

Τον περασμένο Νοέμβρη το ιταλικής προέλευσης και heavy psych μουσικής θεματολογίας περιοδικό με τίτλο: Vincebus Eruptum κυκλοφόρησε το τεύχος νούμερο 14 μετά την επανέκδοση του το 2009, καθώς η πρώτη του μορφή κράτησε 3 χρόνια: 1999 - 2002, στο οποίο υπήρχε κι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκος, που συνόδευε το πλούσιο υλικό του.

 

Ο εν λόγω δίσκος, εκτός του περιοδικού, που συνοδεύει, κυκλοφορεί επίσης κι υπό την αιγίδα του πολύ καλού perkele.it, φέρει τον τίτλο Hofmann's Kaleidoscope: Expiation Of The Psychedelic Hunters Vol. I και διαρκεί περίπου 78 λεπτά, ενώ περιέχει ένα κομμάτι από 12 διαφορετικές μπάντες της underground κι όχι μόνο Ιταλικής acid & heavy rock σκηνής.

 

Τα κομμάτια τούτης της συλλογής συνοδεύει φανταστικά το άκρως ταιριαστό με το μουσικό τους περιεχόμενο artwork, που φιλοτέχνησε το Exlab, ενώ αποτελούν φανταστικό μουσικό χαλί για την ανάγνωση του Vincebus Eruptum, το οποίο εκτός από ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και κριτικές, περιέχει και μια νέα, εξόχως χρήσιμη στήλη, το Stoned Handbook.

 

Τούτο το section αποτελείται από τα ονόματα, καθώς και από τα στοιχεία επικοινωνίας νέων heavy συγκροτημάτων, promoters, δισκογραφικών, venues κλπ κι όπως μάλλον υποψιάζεστε είναι εξόχως χρηστικό, ενώ καθιστά το αντίτιμο των 3 ευρώ για την κανονική έκδοση και των 8 για την special, η οποία έχει το cd, που κοστίζει το Vincebus Eruptum, απολύτως λογικά.

 

Όποιος λοιπόν αρέσκεται σε ψυχεδελικούς space rock ήχους με heavy αύρα κι οπιούχα αισθητική, δεν έχει παρά να τσεκάρει τούτο το γραμμένο εξολοκλήρου στα αγγλικά περιοδικό, το οποίο συνοδεύεται από τραγούδια συγκροτημάτων όπως οι Otehi, Trip Hill, Enormous, Perizona Experiment, Insider, Ziz, Clark Nova μεταξύ άλλων, που μαγεύουν τις αισθήσεις.

Perkele.it / Vincebus Eruptum

..And so it begins..

Το 2012 έφυγε, αλλά ο κόσμος είναι ακόμη εδώ. Ο περιβόητος αφανισμός των πάντων δεν ήρθε ποτέ κι έτσι το 2013 έφτασε και μάλιστα, με άγριες διαθέσεις. Οι πρώτες καταστροφές στον πλανήτη Γη είναι γεγονός, όπως και οι πρώτοι θάνατοι, αλλά και οι πρώτες γεννήσεις. 

 

Οι παρθενικές νίκες της χρονιάς έκαναν την εμφάνιση τους, ενώ το ίδιο έπραξαν κι οι πρώτες ήττες. Δυσκολίες παρουσιάστηκαν ήδη, αλλά η ελπίδα στέκει ακόμη αγέρωχη. Δεν γνωρίζω και δεν θέλω να μάθω ακόμη, τι επιφυλάσσει το μυστηριώδες 2013, αλλά το σίγουρο είναι.. 

 

..Πως κάποιες πολύ καλές μουσικές πρόκειται να γεννηθούν κατά τη διάρκεια του, καθώς γνωστά συγκροτήματα του ευρύτερου heavy χώρου ετοιμάζουν νέες κυκλοφορίες, ενώ από πρόσφατα και μη, διαλυμένες μπάντες, γεννιούνται άλλες, εξίσου ελπιδοφόρες με αυτές.

 

Οι πρώτοι δίσκοι της χρονιάς έχουν ήδη κυκλοφορήσει, ενώ και τα πρώτα lives έχουν ήδη λάβει χώρα. Όπως ακριβώς και το 2012, για κάποιους από αυτούς θα γράψουμε εδώ και σε κάποια από αυτά θα παραβρεθούμε, ενώ ίσως ανταλλάξουμε κι απόψεις με κάποιους μουσικούς.

 

Θα αναφερθούμε εκτενώς ή και όχι, σε κάποιους δίσκους, που κυκλοφόρησαν την περασμένη χρονιά, αλλά για διάφορους λόγους, ποτέ δεν πήραν τις ακροάσεις, που ίσως τους άξιζε και θα παρακολουθούμε στενά την εγχώρια σκηνή, ενώ θα έχουμε το νου μας για τυχόν εκπλήξεις.

 

Όπως και να' χει, το 2013 θα έχει και χαρές και δυσκολίες σε όλα τα επίπεδα, οπότε καλά θα κάνουμε να προετοιμαστούμε όσο δυνατόν καλύτερα, έτσι ώστε οτιδήποτε προκύψει, να το αντιμετωπίσουμε όσο πιο σθεναρά γίνεται. Όσο για τις μουσικές; The best is yet to come..