Το φθινόπωρο του 2006 δημιουργήθηκαν οι Αθηναίοι Brotherhood Of Sleep με κύριο μέλημα τους να παίξουν πειραματική και βαριά μουσική ελληνιστή Experimental Doom Metal. Αυτό, το καταφέρνουν όντας τρία άτομα, ένας κιθαρίστας, ένας ντράμερ κι ένας μπασίστας. Όπως εύκολα μπορεί κάποιος να μαντέψει, η μουσική τους είναι instrumental καθώς δεν υπάρχει κάποιος που να κρατά ένα μικρόφωνο. Αλλά για μια στιγμή. Τα booklet και των δύο cd που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα περιέχουν στίχους. Το ομώνυμο ντεμπούτο του 2009 είναι και concept αλλά και το φετινό Dark As Light που κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη είναι concept. Τι γίνεται εδώ λοιπόν? Πάμε μια βόλτα στα ενδότερα μπας και ανακαλύψουμε τι συμβαίνει.
Ας αρχίσουμε απ΄τα εύκολα. Ο δεύτερος δίσκος τους αποτελείται από 4 κομμάτια, οι διάρκειες των οποίων δεν πέφτουν κάτω από τα 11 λεπτά, με αποτέλεσμα ο δίσκος να έχει διάρκεια κοντά στα 50 λεπτά. Η παραγωγή είναι όσο heavy και όσο καθαρή χρειάζεται για να δώσει στο δίσκο ένα live feeling. Πράγμα απολύτως λογικό αν αναλογιστούμε ότι τα κομμάτια τους είναι απόρροια αυτοσχεδιασμών στο στούντιο κάτι που προκύπτει απ' το αγαπημένο χόμπι της μπάντας, το jamάρισμα. Η μουσική τούτου του συγκροτήματος είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί καθώς το doom, το post rock, η ψυχεδέλεια καθώς και άλλα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους παρακλάδια της μουσικής συμπλέκονται σε μια συγκλονιστική μονομαχία που έχει τελικό νικητή όλους εμάς, τους ακροατές.
Η κιθάρα είναι fuzzαριστή και απόλυτα προσηλωμένη στο να υπηρετεί το σύνολο καθώς δεν αναλώνεται στην δημιουργία riffs αλλά συμβάλει στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας του δίσκου είτε με ταξίδια βασισμένα πάνω σε ανατολικές φόρμες είτε με το χαμηλό της κούρδισμα και τα διαστημικά εφέ της. Το μπάσο σιγοντάρει το προαναφερθέν έγχορδο αλλά παίρνει και πρωτοβουλίες που βοηθούν κι αυτές με τη σειρά τους στο ηχητικό αποτέλεσμα καθώς το groove που δημιουργεί σε οδηγεί σε σκοτεινά κι απόκοσμα drone μονοπάτια. Τα ντραμς δίνουν μια jazzy πινελιά στο σύνολο και δεν θα είναι καθόλου υπερβολικός αυτός που θα υποστηρίξει πως αυτά είναι που απογειώνουν το τελικό μουσικό αποτέλεσμα του δίσκου.
Η διάρκεια του άλμπουμ σε συνδυασμό με τα λίγα τον αριθμό, αλλά πληθωρικά από άποψη ποιότητας, κομμάτια που τον απαρτίζουν ίσως αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για κάποιους που τυχαίνει να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με το ιδίωμα ή που απλά βιάστηκαν να κρίνουν απ' τα συμφραζόμενα. Όσοι όμως γνωρίζουν πως να ακούν μουσική και αποφεύγουν τις παγίδες των εύκολων, ευκαιριακών και άκρως καταναλωτικών προτύπων που χρόνια τώρα πλασάρει η πλειονότητα των μουσικών μέσων, όλων των ειδών (εντύπων, ηλεκτρονικών, ραδιοφωνικών κλπ) θα νιώσουν λες κι ανακάλυψαν κάποιο υπερ-σπάνιο και πολύ καλά κρυμμένο διαμάντι ακούγοντας τον εν λόγο δίσκο. Και με το δίκιο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου