Sun Of Nothing - The Guilt Of Feeling Alive

Ο τρίτος δίσκος, των Αθηναίων Sun Of Nothing, με τίτλο The Guilt Of Feeling Alive, είναι σε κυκλοφορία από τον περασμένο Ιανουάριο. Το post, το black, το doom καθώς και άλλα παρακλάδια της σκληρής μουσικής, αναμειγνύονται δημιουργώντας  μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, ένα άκουσμα εξωπραγματικό. Τα συναισθήματα, που εμφανίζονται ακούγοντάς τον δίσκο, είναι τόσο δυνατά σαν κάποιος να σε μαστιγώνει με σιδερένιες βέργες βουτηγμένες στη σκουριά. Θαρρείς πως δεν θα τη βγάλεις καθαρή μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Είσαι όμως αποφασισμένος να το τολμήσεις? Εγώ πάντως το τόλμησα και..

..δικαιώθηκα! Ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα! Τα 4 μέλοι του συγκροτήματος κάνουν κατάθεση ψυχής σε αυτό το δίσκο και αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνεις από τις πρώτες νότες του. Τα φωνητικά είναι σχιζοφρενικά, καθώς ακροβατούν από τις στριγγλιές της απόγνωσης, στα τσαντισμένα brutal και από εκεί, στα στρυφνά ουρλιαχτά, που προδίδουν συναισθήματα τόσο βίαια, αλλά και τόσο κατευναστικά συγχρόνως, που σε συντροφεύουν ως την λύτρωση, αφού πρώτα σε έχουν περάσει μια βόλτα από την παράνοια στη λογική ή/και το ανάποδο. Το μπάσο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά και των 5 συνθέσεων, διαρκείας 42 λεπτών συνολικά, που περιλαμβάνονταί στο δίσκο, αλλά αρκετές φορές παίζει πρωτεύοντα ρόλο και στις ζωτικές λειτουργίες του μουσικού αυτού οργανισμού. Ο οποίος οργανισμός, έχει βασίσει την ύπαρξή του στην κιθάρα, καθώς, αυτή κάνει τα πάντα και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία, όχι απλώς για να τον κρατήσει εν ζωή, αλλά και ακμαίο. Κι ας εποφθαλμιούν τα ντραμς που με τα σκόρπια τους blastbeats σπέρνουν τον πανικό, διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Η ψυχή, του εν λόγο μουσικού οργανισμού, είναι οι στίχοι. Όταν τους διαβάσετε και αφού τους ακούσετε ερμηνευμένους, τότε σίγουρα, θα καταλάβετε γιατί το λέω αυτό και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου.

Ένας τρομακτικός δίσκος, γεμάτος συναίσθημα. Οι συνθέσεις χτίζονται σε drone μοτίβα ενώ αναπτύσσονται με post τεχνοτροπία. Όμως, δεν αργούν να σου δείξουν τον πραγματικό black εαυτό τους. Η μπάντα, έχει πλέον αποκτήσει έναν ολοδικό της, ξεχωριστό ήχο αν και αυτό θα μπορούσε κάποιος να το ισχυριστεί ήδη απ' τις πρώτες δουλειές τους, όμως, εδώ γίνεται ξεκάθαρο με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Οι προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει με τις πρότερες δουλειές τους, ξεπεράστηκαν εύκολα με αυτή, τη νέα τους κυκλοφορία, τόσο σε καθαρά μουσικό περιεχόμενο όσο και σ' ότι αφορά το artwork του δίσκου. Το εξώφυλλο άλλωστε είναι εκπληκτικό. Σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του άλμπουμ, καθώς, το μουντό του φόντο σε συνδυασμό με το χαοτικό και απλανές βλέμμα της φιγούρας, είναι προπομπός του μουσικού μυστηρίου που θα ακολουθήσει και προφανώς, θα σε καθηλώσει.

Η αίσθηση της ενοχής, τα συναισθήματα που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός και ειδικά τα πιο δυνατά από αυτά, όπως ο πόνος, σε βοηθούν να σκύψεις και να ψαχουλέψεις στα βάθη της ψυχής σου -το τι θα βρεις εκεί το ξέρεις εσύ και μόνο. Καθώς η ματιά στον καθρέπτη είναι τόσο διαπεραστική, που τον κάνει χίλια κομμάτια, η λύτρωση πλησιάζει αργά και βασανιστικά, έτσι ώστε να σιγουρευτεί, ότι ποτέ δεν θα ξεχάσεις αυτήν την εμπειρία. Σε ελευθερώνει, απενοχοποιώντας την αίσθηση ζωντάνιας που αισθάνεσαι, κάνοντας σε να δεις τη ζωή σου με άλλο μάτι, πιο καθαρό, πιο διαυγές. Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.