Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will

Στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη κυκλοφόρησε επίσημα η νέα δισκογραφική δουλειά των αγαπημένων μου, Σκοτσέζων, Mogwai με τίτλο Hardcore Will Never Die, But You Will. Ανέφερα τη λέξη επίσημα, γιατί είχε ήδη, απ' το τέλος του περασμένου έτους, διαρρεύσει στο internet. Πράγμα, σίγουρα όχι τόσο σπάνιο στις μέρες μας -το αντίθετο μάλιστα,  αλλά η χρονολογική διαφορά επίσημης και μη κυκλοφορίας του συγκεκριμένου δίσκου είναι αν μη τι άλλο, υπερβολική. Ας μην ξεφύγω όμως, πάμε στα του δίσκου.

Με σχεδόν 15 χρόνια στο κουρμπέτι, είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχει κάποιος fan υψηλές προσδοκίες από αυτή τη μπάντα. Θες γιατί ποτέ δεν έβγαλαν κακό δίσκο αλλά στη χειρότερη απλά καλό, θες γιατί ήταν από τους πρωτοπόρους του post rock -κι ας απεχθάνονται οι ίδιοι τούτο τον χαρακτηρισμό -κατά βάση εδώ ανήκουν, η αναμονή για την καινούρια τους δουλειά χτύπησε κόκκινο, όπως ακριβώς και οι προσδοκίες, για τους άνωθι λόγους αλλά και για ακόμη περισσότερους.

Για αρχή, ο τίτλος του δίσκου είναι: ευρηματικός, πρωτότυπος, εμπνευσμένος. Αυτό έλειπε, για τους Mogwai μιλάμε, άλλωστε. Ένα συγκρότημα που μας έχει χαρίσει πολλούς αλλόκοτους τίτλους, είτε τραγουδιών είτε δίσκων. Στη συνέχεια, το εξώφυλλο. Μια πραγματικά μαγευτική στιγμή που αιχμαλώτισε ο φακός, μια όμορφη άποψη της Νέας Υόρκης. Απίστευτη φωτογραφία που όμως νομίζω, πως δεν ταιριάζει στο μουσικό περιεχόμενο του άλμπουμ, διότι σε προϊδεάζει για κάτι μελαγχολικό, για κάτι γκρίζο για κάτι μη χαρούμενο. Γιατί, κι ας επαναλαμβάνομαι, για τους Mogwai μιλάμε, δεν γίνεται να ακούγονται χαρούμενοι. Στα 53 περίπου λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και μέσα από τα 10 τραγούδια του διακρίνω μια κάποια αισιοδοξία. Προσοχή, όχι χαρά αλλά αισιοδοξία. Ένα συναίσθημα που υπήρχε και σε προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν ήταν ποτέ κυρίαρχο, αλλά κυρίως, γινόταν ορατό μέσα από τα ξεσπάσματά τους. Αλλάζουν οι καιροί όμως, μεγαλώνουν και ωριμάζουν οι άνθρωποι οπότε είναι λογικό κι επόμενο το ίδιο να συμβεί και με τη μουσική τους. Να μεγαλώσει, να ωριμάσει και -γιατί όχι, να εξελιχθεί.

Τα πειράματα που έκαναν με τη μουσική και τον ήχο τους, δεν τους απομάκρυναν σε υπερβολικό βαθμό από τις ρίζες τους μιας και υπάρχουν κι εδώ κάποια κοινότυπα στοιχεία του post rock ήχου. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία που έχουν προσθέσει δεν μου άρεσαν και πολύ αν και έδεσαν σχετικά καλά με το όλο μουσικό περιβάλλον του δίσκου, προτιμώ τα πιο space, με ίχνη ακόμη και από krautrock, στοιχεία που υπάρχουν σκόρπια στον δίσκο. Σκόρπια είναι και μερικά φωνητικά, μοιρασμένα σε δυο-τρία κομμάτια με τη μορφή sample ή ψιθυριστού και παραμορφωμένου λόγου. Σχετικά απλές οι δομές των τραγουδιών και αρκετές μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό, καθιστούν τον δίσκο εύκολο άκουσμα. Σίγουρα υπάρχουν σημεία που ξεχειλίζουν από έμπνευση αλλά θαρρώ πως το συγκρότημα γονάτισε απ' τις πολλές απαιτήσεις, που όμως το ίδιο δημιούργησε με τις δουλείες του.

Τέλος, ο δίσκος είναι καλός. Ίσως, όχι τόσο καλός όσο περίμενα ή ήθελα, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Έχω την αίσθηση πως αρκετοί απ' τους παλιούς fans θα ξενίσουν αλλά αρκετοί από αυτούς που ακούν Post rock και τρομάζουν, βάζοντάς το στα πόδια, εδώ θα κάνουν μια στάση. Τους βοηθά και η ροή του δίσκου άλλωστε, που κυλάει σαν νεράκι. Δεν νομίζω να είναι πολλοί αυτοί που θα ακούσουν τον δίσκο στο repeat ξανά και ξανά αλλά αντιθέτως, θαρρώ, πως οι περισσότεροι θα αρκεστούν σε στιγμές, όπως, για παράδειγμα, το κάτωθι τραγούδι που είναι ένα απ' τα πιο δυνατά σημεία του δίσκου.