Πριν μερικά χρόνια, στο Τορόντο του Οντάριο, μια παρέα τεσσάρων ατόμων, τριών ανδρών και μιας γυναίκας, αποφάσισαν να μετατρέψουν την αγάπη τους για τις καλτ ταινίες τρόμου, ευρωπαϊκές κυρίως αλλά όχι μόνο, σε ήχο, σε μουσική, μιας και είχαν γνώση του πως να χειριστούν κάποια βασικά και μη, όργανα μουσικής. Ντραμς, κιθάρα, μπάσο και φωνή. Τέσσερα άτομα και τα τρία πιο βασικά όργανα της μέταλ και ροκ μουσικής και φυσικά τα φωνητικά. Αυτά, όμως, δεν ήταν αρκετά για την εν λόγω παρέα που ακούει στο όνομα Blood Ceremony, το οποίο όνομα και εμπνεύστηκε από μια ισπανική horror ταινία της δεκαετίας του 70, που αποφάσισε να προσθέσει στον ήχο της, μελωδίες από φλάουτο και organ, το γνωστό στους περισσότερους και ως Εκκλησιαστικό Όργανο ή ακόμη και σκέτο, Όργανο. Με αυτές τις όχι και πολύ διαδεδομένες προσθήκες στον ήχο τους, θεώρησαν πως θα ξεχωρίσουν απ' τον σωρό των υπόλοιπων συγκροτημάτων με παρόμοια μουσική και στελέχωση -με γυναίκα στη φωνή δηλαδή- και όπως αποδεικνύεται δεν είχαν άδικο. Ενδιαφέροντα, όλα αυτά, αλλά για να δούμε τι θα δούμε ή για να το πω σωστότερα, για να ακούσουμε τι μας προτίνουν οι, δημιουργημένοι το 2006, μα εξαιρετικά ρετρό, Καναδοί.
Το Living With The Ancients με το οποίο θα ασχοληθούμε σε αυτό το ποστ, είναι ο δεύτερος δίσκος τους και κυκλοφόρησε στις αρχές του Μαρτίου. Περιέχει εννέα κομμάτια και η συνολική του διάρκεια είναι περίπου 3/4 της ώρας, δηλαδή, 45 λεπτά. Η μουσική που ακούμε εδώ ακροβατεί ανάμεσα σε πολλά και ενδιαφέροντα είδη και υποείδη της σκληρής μουσικής. Από doom metal εώς acid folk, progressive rock και ψυχεδελικό occult rock περασμένων δεκαετιών, με ιδιαίτερη αναφορά στις μουσικές των 60's και 70΄s. Πολύ χονδρικά μπορώ να πω πως ακούγονται σαν ένα μείγμα Black Sabbath και Jethro Tull. Η αναφορά σε αυτές τις δύο μπάντες ίσως είναι λίγο αφελής καθώς αν τσεκάρετε τα όσα οι ίδιοι αναφέρουν ως επιρροές τους, θα καταλάβετε ότι όλα όσα αναφέρουν, ακούγονται σε αυτόν το δίσκο. Ακόμη και οι μη μουσικές επιρροές τους, καθώς η ατμόσφαιρα που δημιουργείτε εδώ, είναι απόρροια μιας γενικότερης αισθητικής που έχει το συγκρότημα ως ομάδα αλλά και ως μονάδες. Μια αισθητική, που τη διακρίνουμε ξεκάθαρα και στο στιχουργικό κομμάτι που ασχολείται με μάγους, ανθισμένα τοπία σε εποχές περασμένες, πλάσματα μυθικά και Θεούς της αρχαϊκής εποχής. Όμορφα πράγματα δηλαδή.
Ο εν λόγο δίσκος, κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ρετρό, δοσμένο όμως, μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα. Κάπως έτσι θα ακουγόταν τα δύο προαναφερθέντα συγκροτήματα, αν είχαν συμπυκνωθεί σε ένα, και έβγαζαν τον πρώτο τους δίσκο τη φετινή χρονιά. Η κιθάρα, και τα riffs που αυτή παράγει είναι groovάτα και δυναμικά τόσο ώστε να σε πωρώσουν και να σε κάνουν να χωθείς με τα μούτρα στη συλλογή βινυλίων του πατέρα σου, προς αναζήτηση παρόμοιων μουσικών διαμαντιών που όμως κυκλοφόρησαν τότε που ο γονιός σου ήταν χίπις και εσύ μάλλον αγέννητος ακόμη, τότε που μια γενιά νέων διοργάνωσε την, σημαντικότατη από πολλές απόψεις συναυλία στα χωράφια του Woodstock. Το rhythm section, δηλαδή μπάσο και ντραμς, είναι απίστευτα δεμένα και νομίζω πως αυτά, με τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν, δίνουν περισσότερο τη χίπικη αισθητική παρελθόντων δεκαετιών στον δίσκο. Τα φωνητικά είναι μια χαρά, χωρίς υπερβολές, αλλά με πολύ συναίσθημα, καθώς η τραγουδίστρια το έχει πιάσει το νόημα πολύ σωστά και δίνει περισσότερη βάση στο φλάουτο και το Όργανο που σε αντίθεση με την απλά καλή φωνή της, αυτά τα δύο όργανα τα μεταχειρίζεται άψογα. Τόσο, που ίσως, κλέβουν τη δόξα απ' τα φωνητικά της, πράγμα που ουδόλως πρέπει να την απασχολεί, γιατί αυτό, λειτουργεί θετικά όσον αφορά το ζητούμενο, δηλαδή, το μουσικό αποτέλεσμα αλλά και τη ροή του δίσκου.
Ένας πολύ καλός δεύτερος δίσκος για αυτό το σχετικά νέο συγκρότημα. Τίποτα το ριζοσπαστικό σε σχέση με τη μουσική που ακούμε εδώ και αυτή που ακούσαμε στο ντεμπούτο τους. Τούτος, μοιάζει να αποτελεί τη φυσική συνέχεια του προηγούμενου, με την μοναδική σημαντική διαφορά που παρατήρησα να βρίσκεται στο συνθετικό κομμάτι. Η μπάντα φαίνεται να έχει προοδεύσει όσον αφορά τη δημιουργία συνθέσεων καθώς έχω την εντύπωση πως αυτά που ακούω τους βγήκαν χωρίς να ζοριστούν ιδιαίτερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα είναι τέλεια, κι ας είναι εξαιρετική η νέα τους προσπάθεια. Άλλωστε, είναι δυσκολότερο να παραμείνεις στην κορυφή από το να καταφέρεις μονάχα να την αγγίξεις. Όλα καλά λοιπόν, μόνο που αν θέλουν, όχι απλώς να εδραιωθούν στο χώρο, κάτι που κατάφεραν με το φετινό τους δίσκο, αλλά να γίνουν απ' τα μεγαθήρια του είδους και να ξεκολλήσουν μια και καλή απ' τον σωρό, θα πρέπει να κάνουν το βήμα παραπάνω τόσο σε επίπεδο συνθέσεων όσο και με κάποιες προσωπικές βελτιώσεις στην απόδοσή τους. Έχω την εντύπωση πως στην επόμενη δουλειά τους θα το καταφέρουν αυτό. Ως τότε, ας απολαύσουμε τη νέα τους δουλειά που είναι πολύ καλή αλλά και πολύ ταιριαστή με την εποχή την οποία διανύουμε, την Άνοιξη. Πολύ καλό timing κυκλοφορίας του δίσκου πραγματικά. Εξαιρετικό soundtrack για ανοιξιάτικες αποδράσεις κι όχι μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου