Orchid - Capricorn

Οι Orchid, δημιουργήθηκαν κάπου στα τέλη του 2006, με σκοπό να παίξουν μουσική που να υιοθετεί το όλο vibe και feeling της δεκαετίας του '70, μια δεκαετία κατά την οποία μεγαλούργησαν οι αγαπημένες τους μπάντες, ήτοι: οι πρώτοι όλων Black Sabbath, οι πρωτοπόροι του doom ήχου στην απέναντι πλευρά του ατλαντικού Pentagram, και οι εκπληκτικοί Ιαπωνέζοι Flower Travellin' Band. Όλοι αυτοί, αλλά κι άλλοι πολλοί, όπως ίσως καταλάβατε, αποτελούν και τις κύριες επιρροές τους, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθείς, καθώς, αρκεί μια γρήγορα ματιά στους τίτλους των τραγουδιών τους, στο όνομά τους αυτό καθεαυτό, αλλά και μια ακρόαση του EP που κυκλοφόρησαν το 2009..

..ή του πρώτου τους δίσκου με τίτλο: Capricorn, το οποίο, κυκλοφόρησε στα μέσα του Φεβρουαρίου και έχει διάρκεια 57 λεπτά, ενώ, αποτελείται από εννέα τραγούδια. Ήδη έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές αλλά και το ακριβώς αντίθετο, κριτικές που το θάβουν. Εξαρτάται απ' το ποια μεριά το βλέπει κανείς. Είναι Sabbath fan ή όχι? Γουστάρει 70's ή ου? Απ' την απάντηση εξαρτάται και το περιεχόμενο της κριτικής. Δεν είμαι εδώ όμως, ούτε για να κρίνω άλλες κριτικές ούτε και για να το παίξω Πόντιος Πιλάτος, αλλά για να καταθέσω την ταπεινή μου άποψη. Κάτι που θα κάνω ευθύς αμέσως.

Απ΄τη στιγμή που πάτησα το play και οι πρώτες νότες έφτασαν στα αυτιά μου, νιώθω λες και είμαι μέσα σε μια χρονοκάψουλα και ταξιδεύω στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, ο προορισμός μου είναι, όπως μάλλον ήδη μαντέψατε εύστοχα, η δεκαετία του εβδομήντα. Τότε που οι Sabs κυκλοφορούν δισκάρες όπως το Paranoid ή το Vol.4, τότε που οι Pentagram κυκλοφορούν το ένα demo μετά το άλλο, τότε που οι Trouble ακούγοντας όλα αυτά αποφασίζουν να γρατζουνίσουν τις κιθάρες τους, τότε που οι Flower Travellin' Band με το υπέρβαρο ψυχεδελικό Rock τους στρέφουν τα βλέμματα και την προσοχή όλων προς Ιαπωνία μεριά, τότε που οι Hawkwind αρχίζουν τα διαστημικά τους ταξίδια, τότε που οι Pink Floyd βρίσκονταν, για τα καλά, υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών και τέλος, τότε που οι Led Zeppelin βρίσκονται σε δημιουργικό και όχι μόνο, οργασμό. Βρίσκομαι πλέον εκεί, στην δεκαετία που για πολλούς, inclunding me, όπως λέμε και στο χωριό μου, παίχτηκε η καλύτερη rock μουσική ever. Αυτή η vintage ατμόσφαιρα, αυτός ο retro ήχος, αυτές οι χίπικες μυρωδιές του τότε, ξεχύνονται μέσα από τα ακουστικά μου και με βυθίζουν σε μια δίνη μυσταγωγίας, τόσο μαγική, όσο και η Χώρα του Ποτέ.

Μετά από αυτή την εμπειρία, ποσώς με ενδιαφέρει το αν οι Orchid δεν προσφέρουν κάτι καινούριο, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Άλλωστε, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, στις τέχνες, και συγκεκριμένα στη μουσική, είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι εντελώς αδύνατο, να υπάρξει παρθενογένεση. Προσωπικά, μου είναι υπεραρκετό το γεγονός πως μου έδωσαν τη δυνατότητα να ταξιδέψω έστω και νοητά σε μια εποχή που δεν υπήρχα ούτε καν σε μορφή σπερματοζωαρίου. Ένα όνειρο μου εκπληρώθηκε και αυτό οφείλεται στο Capricorn που με το σπαθί του πλησιάζει στην κορυφή των φετινών μου προτιμήσεων έστω κι αν δεν καταφέρνει να την αγγίξει, στο τέλος, θα βρίσκεται κάπου εκεί κοντά.