The Atlas Moth είναι η ονομασία ενός σπάνιου είδους πεταλούδας, που συναντάται κυρίως στην Νοτιοανατολική Ασία, αλλά και το όνομα μιας heavy μπάντας, που κατάγεται από το Chicago του Illinois των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Το εν λόγω συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2007 και είναι ιδιαίτερα κινητικό ως προς τη δισκογραφία του, μιας και έχει κυκλοφορήσει ως τώρα ένα Single, δυο EPs και δυο full length δίσκους, με τον τελευταίο χρονικά εξ αυτών, να κυκλοφορεί επίσημα, μόλις πριν λίγες μέρες, μέσω της Profound Lore Records -η οποία κυκλοφόρησε κάποιες απίστευτα ποιοτικές δουλειές εσχάτως.
Ο υποφαινόμενος δίσκος, τιτλοφορείται: An Ache For The Distance και περιέχει 9 κομμάτια, η συνολική διάρκεια των οποίων αγγίζει τα 45 λεπτά. Το μουσικό του περιεχόμενο δεν διαφοροποιείται πολύ από το ντεμπούτο της μπάντας, μιας και το παράξενο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον μείγμα doom, sludge, blues και ψυχεδέλειας -που πρώτη αυτή η πεντάδα μας παρουσίασε πριν λίγα χρόνια, υπάρχει και σε αυτόν τον δίσκο. Η μοναδική διαφορά σε σχέση με την πρώτη τους δουλειά είναι ότι η πεντάδα των ατόμων, που αποτελεί αυτή τη μπάντα, έχει προοδεύσει σε όλους τους τομείς -κυριολεκτικά σε όλους. Και εξηγούμαι:
Η παραγωγή είναι εμφανώς βελτιωμένη σε σχέση με το ντεμπούτο τους, αφού καταφέρνει να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα όργανα -ίσως αυτό να οφείλεται στο το ότι την επιμελήθηκαν οι 2 από τους 3 κιθαρίστες του συγκροτήματος. Οι εν λόγω 2 κιθαρίστες συνεργάζονται άψογα με τον τρίτο της παρέας και θαρρώ, πως είναι περιττό να αναφερθεί ότι η κιθαριστική δουλειά που γίνεται εδώ είναι απλά υποδειγματική -κάτι που θα αντιληφθείτε εύκολα εάν ακούσετε τον δίσκο με ακουστικά. Το rythm section, δηλαδή μπάσο και ντραμς, παίζουν τον σημαντικό ρόλο τους σχεδόν τέλεια ενώ, η χρήση των πλήκτρων είναι απλά μαγική. Το δε σαξόφωνο που κάνει guest εμφάνιση στον δίσκο, μπορεί άνετα να χαρακτηρισθεί σαν το κερασάκι στην τούρτα ενώ, τα φωνητικά ξεχωρίζουν -τόσο τα καθαρά όσο και τα brutal, όχι μόνο διότι κινούνται σε υψηλά επίπεδα, αλλά διότι η χρήση τους είναι πανέξυπνη. Σχιστές black στριγγλιές συνοδεύονται από ψαλμωδίες ενώ, απόκοσμα ουρλιαχτά σφιχταγγαλιάζουν τα μελωδικά φωνητικά σαν να μην υπάρχει αύριο. Το θέμα είναι πως όλα αυτά, συμβαίνουν ταυτόχρονα, χωρίς το ένα να υπερκαλύπτει το άλλο -κάτι που νομίζω, πως μόνο εύκολο δεν είναι, διότι το δέσιμο και ο σωστός συντονισμός που απαιτείται να υπάρχει ανάμεσα στους μουσικούς για να βγει ένα τόσο καλό αποτέλεσμα, πρέπει να αγγίξουν εξωπραγματικά επίπεδα -και όπως σωστά μαντεύετε, τούτοι εδώ οι Αμερικάνοι, όλα αυτά, τα κατάφεραν και μάλιστα, με περίσσιο στυλ.
Το An Ache For The Distance είναι ένα περίεργο κι απόμερο σημείο του Πλανήτη Μουσική, όπου η οδύνη και η ευδαιμονία -δύο έντονα και εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα, μοιάζουν και είναι, περισσότερο μονοιασμένα από ποτέ και΄αυτό αντανακλάται και στις σχέσεις των μουσικών ιδιωμάτων που κατοικούν εκεί. Για παράδειγμα, το sludge αν και βρίσκεται σε κατάθλιψη, την πέφτει στο drone, την ίδια στιγμή που τα blues προξενεύουν το doom στην ψυχεδέλεια, η οποία όμως γλυκοκοιτάζει πιο έντονα από ποτέ τον μινιμαλισμό. Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα το μυαλό του ακροατή να ταξιδεύει σε ηχοτοπία γεμάτα υγρασία, που κάνουν τις λάσπες να ξεχειλίζουν από τους βάλτους ενώ, η έντονη δυσωδία που κυριαρχεί στον παράξενο αυτό τόπο, δεν είναι ικανή να αποτρέψει το βλέμμα του αποσβολωμένου επισκέπτη από το διαυγές ουράνιο τόξο -που στέκει αγέρωχο μπροστά από τον πάντα καυτό ήλιο. Οι The Atlas Moth είναι άξιοι θερμών συγχαρητηρίων, διότι, ζωγράφισαν ένα μουσικό τοπίο, που πραγματικά σε μαγεύει διότι, αν και αρχικά σε απωθεί, στο τέλος, παραδίδεσαι αμαχητί στα άψογα κρυμμένα κάλλη του, που σε μαγνητίζουν και σε τραβούν εκεί απ' όπου δεν θα θελήσεις ποτέ να φύγεις: στην ζεστή μα βρώμικη αγκαλιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου