Στην χαραυγή του τρέχοντος αιώνα ή στο λυκόφως του προηγούμενου αιώνα αν προτιμάτε, δηλαδή το -σωτήριον για κάποιους, έτος 2000, κάπου στον Πειραιά, δημιουργήθηκαν οι The Bliss, που αποτελούνται από τρία άτομα. Στα 11 χρόνια της ως τώρα ύπαρξής τους έχουν κυκλοφορήσει δύο demos και έχουν συμμετάσχει σε δύο συλλογές της κολεκτίβα Spinalonga Records ενώ, η συναυλιακή τους παρουσία είναι εκπληκτική καθώς, πέρα απ' το ότι έχουν οργώσει την ελληνική επικράτεια παρουσιάζοντας μέσω εκρηκτικών live τις πολύ δυνατές συνθέσεις τους, έχουν μοιραστεί το ίδιο σανίδι με μπάντες όπως οι Nightstalker και οι Faith No More. Η μουσική τους είναι επηρεασμένη από την 90's σκηνή του Seattle και ειδικότερα από μπάντες όπως οι Soundgarden και Alice In Chains, αλλά και από progressive rock μπάντες όπως οι Tool ενώ, ελληνικά παραδοσιακά στοιχεία συμπληρώνουν το πολύχρωμο και εξαιρετικά ενδιαφέρον παζλ της μουσικής τους. Μουσική, που άνετα χαρακτηρίζεται βαριά, ψυχεδελική, αλλά και περιπετειώδης, εκτός των άλλων.
Στις αρχές του καλοκαιριού και πιο συγκεκριμένα στα μέσα του περασμένου Ιούνη -αν δεν κάνω κάποιο τρομερό λάθος, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο full length άλμπουμ της μπάντας, ονόματι Gabbatha. Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια και η διάρκεια του πλησιάζει τα 70 λεπτά. Την παραγωγή του δίσκου την έχουν επιμεληθεί τα άτομα που απαρτίζουν την μπάντα και αυτό σημαίνει πως όλα ακούγονται όπως πρέπει: δυνατά και καθαρά. Οι σχετικές διαδικασίες διήρκεσαν περίπου δύο χρόνια -αφού ξεκίνησαν το 2009 και ολοκληρώθηκαν φέτος, το 2011. Αυτό, σημαίνει ότι εκτός του ταλέντου, περισσεύει και το μεράκι ενώ, η έμφαση στην λεπτομέρεια είναι εμφανέστατη σε κάθε νότα και μελωδία του δίσκου. Έτσι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το απόφθεγμα που ισχυρίζεται πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει, μάλλον ισχύει -τουλάχιστον όσον αφορά, τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Οι πολλές σε ποσότητα, αλλά και πολύ καλές σε ποιότητα, live εμφανίσεις τους όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και ο μεγάλος χρόνος αναμονής για μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά από την μπάντα, είχαν ανεβάσει τις προσδοκίες στα ύψη. Προσδοκίες, που το Gabbatha όχι απλώς εκπλήρωσε, αλλά τολμώ να πω ότι τις ξεπέρασε κιόλας. Ο δίσκος είναι πολύ καλύτερος από ότι ήλπιζα ότι θα είναι. Το συγκρότημα έχει κάνει εκπληκτική δουλειά, αφού μοιάζει πως όλα αυτά τα χρόνια προτίμησε να δουλέψει τις αδυναμίες του και να τελειοποιήσει τις συνθέσεις του πριν μας τις παρουσιάσει -και πάρα πολύ καλά έκανε, όπως καταδεικνύει το αποτέλεσμα αυτής του της απόφασης. Ο συνδυασμός ποντιακών ρυθμών με progressive rock και grudge, είναι απλά μαγικός ενώ, η βιβλική ατμόσφαιρα του δίσκου -που πηγάζει από τον τίτλο του άλμπουμ, ενισχύεται από τα μυστικιστικά μουσικά περάσματα που σου φέρνουν στο μυαλό τους Om, καθώς βυθίζεσαι σε μια ψυχεδελική δίνη, η οποία, επαναφέρει στην μνήμη σου τους -γνωστούς και μη εξαιρετέους, Pink Floyd.
Όχι, η μπάντα δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο της αντιγραφής. Αντιθέτως, επέλεξε να διαβεί τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της σκληρής δουλειάς, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να μπολιάσουν τις επιρροές τους με τον πλέον κατάλληλο τρόπο στον ήχο τους, ο οποίος, άνετα παραλληλίζεται με λαβύρινθο. Με ένα μουσικό λαβύρινθο, η εξερεύνηση του οποίου, όχι μόνο δεν σε κουράζει σωματικά ή ψυχικά, όπως ήταν ο σκοπός του original λαβύρινθου, αλλά το άκρως αντίθετο, ενώ η πόρτα της εξόδου του δεν σε οδηγεί στον άλλο κόσμο, αλλά αντιθέτως, σε βγάζει στο ευωδιαστό μονοπάτι της ευδαιμονίας. Οι The Bliss, δημιούργησαν έναν δίσκο, που τον ακούς και πατάς το repeat κάθε φορά που τελειώνει σχεδόν μηχανικά. Αυτό συμβαίνει διότι πρόκειται για έναν καλοδουλεμένο δίσκο, με τρομερές ιδέες, εκπληκτική παραγωγή και τεχνική αρτιότητα, που η κάθε του ακρόαση σου βγάζει συναισθήματα ψυχικής ανάτασης. Εάν νομίζετε ότι υπερβάλλω, δεν έχετε παρά να ακούσετε τον δίσκο και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα -που όπως ίσως καταλάβατε, είμαι σίγουρος ότι θα είναι παρόμοια με τα δικά μου. Έως τότε, απλά θα τον προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δηλώνει πως στα ακούσματα του βρίσκεται και η rock μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου