Το 1990 στην Στοκχόλμη της Σουηδίας δημιουργήθηκε μια μπάντα, που έμελλε να αποτελέσει μεγάλο κεφάλαιο για την ιστορία της σκληρής μουσικής. Το όνομα αυτής, Opeth. Η μουσική τους διαδρομή ξεκίνησε από τα doom/death μονοπάτια της σουηδικής σκηνής και με την πάροδο του χρόνου, δείχνει να καταλήγει σε αμιγώς 70's progressive τοπία. Κάτι που πολλούς μπορεί να τους ξένισε, αλλά η αλήθεια βρίσκεται στη δισκογραφία του συγκροτήματος, από την οποία ποτέ δεν έλειψαν ούτε τα Prog στοιχεία, αλλά ούτε και οι επιρροές από μουσικές αλλοτινών εποχών -ασχέτως εάν αυτά ήταν περιορισμένης έκτασης ως τώρα.
Στον δέκατο full length δίσκο της καριέρας τους -και τρίτο υπό τη σκέπη της πολύ γνωστής στο χώρο εταιρείας, Roadrunner Records, ο οποίος ονομάζεται Heritage και κυκλοφόρησε πριν από μια εβδομάδα επίσημα, η μπάντα αποφάσισε να αποκόψει όλους τους δεσμούς της με το metalικό παρελθόν της. Κάτι που γίνεται σαφές και στα δέκα κομμάτια του δίσκου (ή 12 στην speicial edition), μιας και στην περίπου 60 λεπτών διάρκεια του, οι heavy στιγμές είναι ελάχιστες, τα brutal φωνητικά δεν υπάρχουν πλέον ενώ, τα ακραία metalικά περάσματα έχουν εκλείψει κι αναπληρωθεί από ήχους των φλάουτο, hammond, mellotron, πιάνο.
Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον mastermind της μπάντας Mikael Akerfeldt και το alter ego του τα τελευταία χρόνια, Steven Wilson, οπότε το ότι τα πάντα είναι στην εντέλεια, μάλλον γίνεται εύκολα αντιληπτό. Το εξώφυλλο το έχει επιμεληθεί ο επί χρόνια συνεργάτης τους και πολύ γνωστός στον χώρο, Travis Smith, ενώ, σύμφωνα με πρόσφατη συνέντευξη του αρχηγού της μπάντας, αυτό βρίθει συμβολισμών, οι οποίοι φυσικά, σχετίζονται άμεσα με τη μπάντα -με τη μορφή που αυτή έχει τώρα, αλλά και με τη μορφή που είχε στο παρελθόν. Έχω την εντύπωση όμως, πως το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Όσον αφορά την απόδοση της μπάντας, αυτή είναι απλά εκπληκτική. Ο Mikael, που έχει γράψει περί του 99% των συνθέσεων, κάνει πολύ καλή δουλειά, τόσο στις κιθάρες, όσο και στο πιάνο με το hammond ενώ, τα φωνητικά του αν και ξεχειλίζουν από συναίσθημα, θαρρώ πως θα μπορούσαν να είναι λίγο περισσότερο εκφραστικά. Η δουλειά του στον συνθετικό τομέα, είναι πάρα πολύ καλή καθώς, αν και το Heritage δεν πρόκειται να αποτελέσει τον κορυφαίο τους ever δίσκο, περιέχει κάποιες πολύ καλές ιδέες, οι οποίες δηλώνουν την ξεκάθαρη αλλαγή μουσικής πλεύσης της μπάντας, διατηρώντας όμως την ταυτότητα του ήχου της.
Οι Martin Axenrot και Fredrik Akesson, σε ντραμς και κιθάρα αντίστοιχα, έχουν επιτελέσει το έργο που τους ανατέθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ο Per Wiberg, που πλέον έχει αποχωρήσει από την μπάντα, συμμετείχε στον δίσκο παίζοντας πιάνο, πλήκτρα και hammond ενώ, θαρρώ πως την παράσταση κλέβει με το μπάσο του ο Martin Mendez, οι μπασογραμμές του οποίου, ξεχωρίζουν από την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου. Φυσικά, πολύτιμη ήταν και η βοήθεια που προσέφεραν οι guest μουσικοί που συμμετείχαν στον δίσκο: ο Joakim Svalberg στο πιάνο, ο Alex Acuna στα κρουστά και ο Bjorn Johansson Lindh στο φλάουτο.
Το Heritage μπορεί να φέρει νέους οπαδούς στη μπάντα, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα σπείρει την διχόνοια στο στρατόπεδο των παλαιότερων οπαδών τους, αν και θαρρώ πως είναι ξεκάθαρο ότι η αλλαγή του ήχου τους οφείλεται στην αλλαγή του τρόπου έκφρασης των μελών των Opeth και επ' ουδενί στην εμπορικότητα, μιας και το ρίσκο που παίρνουν, είναι μεγάλο. Σημασία έχει όμως ότι ο δίσκος αν και διαφέρει πολύ από τους προκατόχους του, εν τούτοις, διατηρεί τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας και -το σημαντικότερο, βρίθει ποιότητας. Γι' αυτό -αν και χρειάζεται κάμποσες ακροάσεις, σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου