Το 2005 δημιουργήθηκαν οι Morne, που έχουν την βάση τους στην Βοστόνη της Μασαχουσέτης. Οι μουσικές τους ρίζες οδηγούν σε sludge και crust μονοπάτια κυρίως, αλλά ο ήχος τους, δεν περιορίζεται σε αυτά. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει δύο full length δίσκους. Ο πρώτος, που τιτλοφορείται Untold Wait, κυκλοφόρησε το 2009 και απέσπασε καλές κριτικές απ' την πλειοψηφία του μουσικού τύπου ενώ, καλό θα ήταν να τον ακούσετε όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, διότι πέρα απ' τις κριτικές, το άλμπουμ αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί φοβερό, απλά και μόνο λόγω των έντονων συναισθημάτων που σου προκαλεί. Anyway, το σημερινό κείμενο δεν γράφεται για τον παρθενικό δίσκο τούτης της πολύ καλής και εγκατεστημένης σε αμερικάνικο έδαφος μπάντας, αλλά..
..Για το Asylum, που αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος και κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ο δίσκος αποτελείται από 7 κομμάτια και έχει διάρκεια που αγγίζει τα 66 λεπτά -κάτι που μοιάζει τρομακτικό, αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο δίσκος κυλάει ακριβώς όπως και το νερό στις ρωγμές του σταλακτίτη. Η παραγωγή του δίσκου είναι απλά υποδειγματική. Ο ήχος σε ντραμς και μπάσο είναι τέλειος αφού το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά heavy ενώ, τα φωνητικά δεν ακούγονται πολύ δυνατά -όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή. Οι κιθάρες, που παράγουν μεγαλειώδη riffs, συνεργάζονται άψογα με πιάνο και πλήκτρα, τα οποία χρησιμοποιούνται πανέξυπνα, μιας και οι μελωδικές τους πινελιές παίζουν σημαντικό ρόλο στην δημιουργία της γλυκιάς μα συνάμα αποπνικτικής ατμόσφαιρας του δίσκου, στην οποία έχουν συμβάλει τόσο η Jarboe με την καθηλωτική φωνή της, όσο και η Kris Force, με το τσέλο της. Οι δύο τους συνεργάζονται άψογα στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το σαγηνευτικό μουσικό ταξίδι -που φτάνει στον προορισμό του, ακολουθώντας στοιχειωμένα ηχητικά μονοπάτια.
Το Asylum στηρίζεται στις ίδιες βάσεις με τον προκάτοχο του, αλλά η μουσική που περιέχει είναι σαφώς πιο σκοτεινή, αργή και πολύπλοκη -κάτι που σημαίνει πως η μπάντα διατήρησε την ταυτότητα της ενόσω διεύρυνε τους μουσικούς της ορίζοντες. Το post rock θαρρώ πως έχει κυρίαρχο ρόλο στον δίσκο, από τον οποίο δεν λείπουν ούτε τα sludge, αλλά ούτε και τα progressive στοιχεία, τα οποία, αποδεικνύεται εδώ, πως ταιριάζουν απίστευτα με το doom -όταν αυτό εκφράζεται χωρίς αναστολές. Νομίζω, είναι περιττό να αναφερθεί πως οι στίχοι ταιριάζουν εκπληκτικά με τη μουσική, καθώς τα συναισθήματα που εκφράζουν είναι εφάμιλλα με την απελπισία που αποπνέει η μουσική του δίσκου. Είναι γνωστό όμως, ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, άρα ο δίσκος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαρακτηριστεί πεσιμιστικός, αφού νομίζω πως η ρεαλιστική αισιοδοξία που σε κυριεύει με το πέρας της ακρόασης του, είναι απόρροια της όμορφης μουσικής που άκουσες και μόνο αυτής.
Ο δεύτερος δίσκος μιας μπάντας που έχει κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, αποτελεί κομβικό σημείο στον δρόμο του εκάστοτε συγκροτήματος για την καθιέρωση ή μη, στα μουσικά δρώμενα. Οι Morne, με το δεύτερο πόνημα τους, έκαναν ξεκάθαρο σε όλους, πως η ύπαρξη τους δεν θα αποτελέσει πυροτέχνημα στον αχανή και σκοτεινό ουρανό της σκληρής μουσικής, αλλά αντιθέτως, εκείνη η προ διετίας έκρηξη, μοιάζει σαν να γέννησε ένα αειφανές αστέρι, η κατάρρευση του οποίου μάλλον θα αργήσει πολύ να επέλθει -κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαιτέρως, διότι οι μπάντες, η μουσική των οποίων ξεχειλίζει από συναίσθημα -εκτός από προσωπική αδυναμία, θαρρώ, πως -πρέπει να, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σκληρής μουσικής στις μέρες μας, ειδάλλως πραγματικά ταλαντούχες μπάντες όπως η άνωθεν αναφερθείσα, θα κινδυνέψουν να χαθούν στον ατελείωτο σωρό των πλαστικοποιημένων κυκλοφοριών του σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου