Bus - The Unknown Secretary

 

Μια πολλά υποσχόμενη και ταλαντούχα μπάντα σχηματίστηκε στην Αθήνα πριν από λίγα χρόνια υπό το όνομα Bus, η οποία απαρτίζεται από τέσσερις εξαίρετους μουσικούς, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν δια μέσω της Twin Earth Records το νέο τους, έξοχο, άλμπουμ υπό τον τίτλο The Unknown Secretary, που περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 45 λεπτών.

 

Στιχουργικό περιεχόμενο κι artwork μαρτυρούν εύγλωττα την έμφυτη occult αύρα τούτης της άκρως ελπιδοφόρας μπάντας, ενώ η παραγωγή του χορταστικού The Unknown Secretary, στην οποία έπαιξαν ενεργό ρόλο και οι ίδιοι οι Bus, εντείνει την ορμητική και κλασσική heavy metal αισθητική τους με την old school ευωδία της χειμαρρώδους και κοφτερής της διαύγειας.

 

Καθαρά φωνητικά με ισχυρή 80's μυρωδιά ερμηνεύουν με περισσή πειθώ ιστορίες σκοτεινές και ισχνού horror αρώματος, ενώ ταιριάζουν άψογα στην αρχέγονη proto metal νοοτροπία των Bus με την αιχμηρή rock αδρεναλίνη της χροιάς τους κι αναδεικνύουν υπέροχα τόσο τα κυρίαρχα στο The Unknown Secretary και μαγευτικά NWOBHM ηχοτοπία, όσο και το doom τσαγανό τους.

 

Ιντερλούδια και leads μεθυστικά διανθίζουν αρμονικά και με περισσή δεξιοτεχνία τα βαριά και με αχνό fuzz γρέζι riffs των Bus, οι οποίοι άλλοτε μας ταξιδεύουν σε σκοτεινά και power metal ύφους μονοπάτια με το proto doom ταμπεραμέντο τους κι άλλοτε μας οδηγούν σε heavy σοκάκια παραδοσιακής metal υφής με τα εθιστικά solos, που διανθίζουν το The Unknown Secretary.

 

Άκρως στιβαρά είναι τα ρωμαλέα τύμπανα των Bus στο νέο τους δίσκο, τον οποίο διακοσμούν αρμονικά με το τραχύ τους groove, που μαρτυρά τις proto metal ακολασίες τους και στάζει heavy αδρεναλίνη, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και το μεστό τους μπάσο, που στολίζει φανταστικά το θαυμάσιο The Unknown Secretary με τον σκαιό του και κρυμμένο σε fuzz σκιές χαρακτήρα.

 

Ηλεκτρισμένες είναι οι ατίθασες και συνάμα συμπαγείς metal αιχμές του εξόχως απολαυστικού The Unknown Secretary, το οποίο μας παρουσιάζει με τρόπο εύγλωττο το περίσσιο ταλέντο των έξοχων δημιουργών του, που με τον συνθετικό οίστρο και την εκτελεστική δεινότητα τους, μας χαρίζουν έναν εξαίσιο δίσκο, που θα χαράξει ανεξίτηλα το όνομα Bus στα heavy κιτάπια.

 

Πως αλλιώς μπορούσε να συμβεί άλλωστε από την στιγμή, που το συναρπαστικό κι εξαιρετικά διασκεδαστικό The Unknown Secretary ευωδιάζει proto metal φρεσκάδα παρά τις ισχυρές του retro αναθυμιάσεις και καθιστά συγχρόνως μες από το σπιρτόζικο και σπινθηροβόλο μουσικό του περιεχόμενο σαφείς κι αδιαμφισβήτητες τις ειλικρινείς heavy προθέσεις των έξοχων Bus.

 

Εν ολίγοις, εάν ο proto power ήχος και η ατόφια heavy metal μουσική παλαιότερων εποχών είναι μες τις κρυφές σας απολαύσεις τότε το συναρπαστικό The Unknown Secretary από τους εξαιρετικούς Bus με την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια και τα NWOBHM χαρακτηριστικά του, όχι μόνο θα σας γοητεύσει μα θαρρώ ότι θα σας καθηλώσει κιόλας με τα doom στοιχεία του. Εύγε.

 

Bus: Bandcamp / Facebook

Twin Earth Records: Facebook

 

Isaak - Sermonize

 

Από τις στάχτες των Gandhi's Gunn σχηματίστηκαν στη Γένοβα το 2011 οι ανερχόμενοι Isaak, που πλέον απαρτίζονται από τον Giacomo Boeddu στη φωνή, τον Francesco Raimondi στην κιθάρα, τον Andrea De Bernardi στα ντραμς κι από τον Gabriele Carta στο μπάσο, ο οποίος πήρε πρόσφατα την θέση του Massimo Perasso, που συμμετείχε στη νέα τους κυκλοφορία.

 

Πρόκειται για έναν έξοχο full length δίσκο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα μέσω της φημισμένης Small Stone Recordings υπό τον τίτλο Sermonize, ο οποίος έχει συνολική διάρκεια περίπου 44 λεπτών, καθώς το μουσικό του περιεχόμενο αποτελείται από δώδεκα χορταστικές συνθέσεις, δυο εκ των οποίων αποτελούν διασκευές σε κομμάτια των Kyuss και White Ash, αντίστοιχα.

 

Ωραιότατο και ισόποσα ψυχεδελικό και μακάβριο είναι το λεπτομερές artwork του Sermonize, που πλαισιώνει υπέροχα την αγριάδα των συνθέσεων του, ενώ ειδικής μνείας θαρρώ, πως αξίζει και η εξαιρετική παραγωγή του, που προσφέρει μια έξτρα δυναμική με την τέλεια ισορροπία της μεταξύ heavy διαύγειας και fuzz βρωμιάς στα νέα κι άκρως διασκεδαστικά κομμάτια των Isaak.

 

Σχετικά απλά είναι τα πράγματα όσον αφορά το νέο άκουσμα από τους Isaak και την μουσική του ταυτότητα, μιας και τούτη η ρωμαλέα heavy μπάντα από την Ιταλία κινείται σε σπινθηροβόλα και σύγχρονα stoner μονοπάτια, τα οποία στο σπιρτόζικο Sermonize τα έχει επιτυχώς διανθίσει με ισχνά metal ρινίσματα, ενώ τα έχει επικαλύψει με ένα ιδιαιτέρως παχύ στρώμα desert σκόνης.

 

Ορμητικά riffs ξεχύνονται συνεχώς από την ατίθαση κι εύφλεκτη κιθάρα των εξαίρετων Isaak δημιουργώντας έτσι ένα στιβαρό stoner πλαίσιο, πάνω στο οποίο πατούν τα βραχνά φωνητικά με το southern υφής γρέζι τους στολίζοντας επιτυχώς το Sermonize με γενναίες ποσότητες rock αλητείας και κολακεύοντας έτσι την υφέρπουσα του και σχεδόν ανεπαίσθητη heavy ψυχεδέλεια.

 

Κοφτερά είναι τα διακριτικά solos της κιθάρας και παρέα με τα ευγενικά και παχύρρευστα της leads χαρίζουν μελωδικές heavy ψευδαισθήσεις στο εκρηκτικό Sermonize, το οποίο χρωστά στο στιβαρό rythm section των Isaak τον συμπαγή και πυκνό χαρακτήρα του, καθώς το μεστό τους μπάσο ψεκάζει με fuzz βρωμιά τις σπίθες groove αδρεναλίνης των δυνατών τους ντραμς.

 

Δυναμικές desert αποχρώσεις περικυκλώνουν απειλητικά την ατίθαση και τσαμπουκαλεμένη stoner ιδιοσυγκρασία του εξόχως απολαυστικού Sermonize και σε συνδυασμό με την αχαλίνωτη rock ενέργεια των Isaak και το πλούσιο μουσικό τους ταλέντο, μας προσφέρουν απλόχερα εξαιρετικά heavy μελωδίες, που ζέχνουν doom αλκοόλ κι ευωδιάζουν metal πυρίτιδα.

 

Εν ολίγοις, όσοι κι όσες γουστάρουν σταράτο τον heavy ήχο τους και χωρίς διάφορα περιττά στολίδια ή λογιών λογιών φτιασίδια, τότε κάτι μου λέει ότι το έσχατο χρονικά full length πόνημα των ελπιδοφόρων Isaak με τίτλο Sermonize θα τους ικανοποιήσει στο έπακρο, καθώς μαρτυρά rock ειλικρίνεια σε κάθε του νότα και συνάμα βρίθει σκαιών stoner ηχοχρωμάτων. Εξαιρετικό.

 

Isaak: Bandcamp / Facebook

Small Stone Recordings: Official Website

 

Church Of Misery - And Then There Were None...

 

Μες από τις στάχτες μιας thrash μπάντας σχηματίστηκαν στο Τόκιο της Ιαπωνίας το 1995 οι πάντα πιστοί στα πρωτόγονα κι αγνά τους heavy ιδανικά Church Of Misery, οι οποίοι έπειτα από πολλές αλλαγές στην σύνθεση τους, που πέρσι λίγο έλειψε να κοστίσουν ακόμη και την ίδια την ύπαρξη τους ως μπάντα πρόσφατα επανήλθαν δυνατά στο προσκήνιο με το νέο τους δίσκο.

 

Ως συνήθως το νέο τους πόνημα είναι εμπνευσμένο από τα πεπραγμένα διαβόητων serial killers και λοιπόν μαζικών δολοφόνων, ενώ το περί ου ο λόγος άλμπουμ, που φέρει τον εξαιρετικό τίτλο And Then There Were None και κυκλοφορεί από τη φημισμένη Rise Above Records, περιέχει επτά εκρηκτικά και ιδιαιτέρως διασκεδαστικά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 42 λεπτών.

 

Παρά το γεγονός, πως το γηγενές στοιχείο στους Church Of Misery περιορίζεται πλέον στον ιδρυτή και μπασίστα τους, Tatsu Mikami, η μουσική τους ομοιογένεια μοιάζει να μην έχει επηρεαστεί ούτε καν στον ελάχιστο βαθμό κι αυτό διότι οι νέοι μουσικοί στην σύνθεση τους για το And Then There Were None είναι όλοι τους άκρως έμπειροι, εκτός από εξόχως ταλαντούχοι.

 

Για του λόγου το αληθές δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο βιογραφικό του Dave Szulkin στην κιθάρα, του Eric Little στα ντραμς και του Scott Carlson στα φωνητικά, οι οποίοι έχουν αρμονικά ταιριάξει στην ολίγον τι παρανοϊκή rock ιδιοσυγκρασία των Church Of Misery και στο And Then There Were None τρανή απόδειξη αποτελεί ο ιδιαιτέρως στιβαρός του χαρακτήρας.

 

Οπιούχες κι αιματοβαμμένες rock μελωδίες μας ταξιδεύουν στα πιο ανήλιαγα και υγρά σοκάκια του παραδοσιακού doom ήχου, εκεί όπου οι αιμοδιψείς Church Of Misery παραμονεύουν στις σκιές του blues παρελθόντος και μας οδηγούν δια μέσω των έντονων horror αποχρώσεων του χορταστικού And Then There Were None σε στυγερά stoner μονοπάτια φρικιαστικής ομορφιάς.

 

Ισχνές death αναθυμιάσεις αναδύονται από τα σκοπίμως χαμηλά σε ένταση φωνητικά και μια αχνή αίσθηση μεθυσμένης rock ψυχεδέλειας ξεπετάγεται από την ατίθαση κιθάρα των έξοχων Church Of Misery, η οποία στο εξόχως απολαυστικό And Then There Were None σκαρώνει συνεχώς ρωμαλέα riffs, πότε σε σπιρτόζικο stoner ύφος και πότε σε παλιακό doom rock μοτίβο.

 

Σημαντικό ρόλο στην ομαλή του And Then There Were None όμως παίζουν αμφότερα τα leads και τα solos της, που το διακοσμούν επιτυχώς με ισχυρά αρώματα blues πυρίτιδας, ενώ εξίσου σημαντικά είναι και τα διάφορα samples φωνητικών, τα οποία συμβάλουν στην στιχουργική του αισθητική, που για ακόμη μια φορά στην ιστορία των Church Of Misery, βρίθει νοσηρότητας.

 

Ηλεκτρισμένο και ιδιαιτέρως συμπαγές είναι το σπινθηροβόλο rythm section των εξαιρετικών Church Of Misery σε τούτο τον δίσκο, ο οποίος χρωστά το ελεγχόμενο του groove στα διακριτικά ντραμς και την αρχέγονη rock αλητεία του στα λυσσαλέα fuzz στοιχεία του μεστού μπάσου τους, που ποτίζουν με retro αύρας doom δηλητήριο το And Then There Were None.

 

Βρώμικα και σχεδόν ανεπαίσθητα hard rock ρινίσματα είναι βαθιά ριζωμένα μες τον αβυσσαλέο stoner πυρήνα του And Then There Were None και προσφέρουν έτσι στο βιαίως σαγηνευτικό doom ύφος τους μικρές, μα εξόχως εθιστικές blues σταγόνες, οι οποίες παρέα με την σχεδόν ανεπαίσθητη rock ψυχεδέλεια των Church Of Misery απογειώνουν το heavy τσαγανό τους.

 

Εν ολίγοις, στο έσχατο χρονικά πόνημα τους οι πάντοτε πιστοί στις heavy παραδόσεις τους Church Of Misery δεν παρεκκλίνουν στο ελάχιστο της χαρακτηριστικής τους doom υπόστασης, την οποία στο θαυμάσιο And Then There Were None την έχουν επιτυχώς διανθίσει με βαριά κι αργόσυρτα stoner ηχοχρώματα, που καθιστούν μεθυστικά τα blues τους ατοπήματα. Ωραιότατο.

 

Church Of Misery: Official Website / Facebook

Rise Above Records: Official Website

 

King Buffalo - Orion

 

Πριν από τρία περίπου χρόνια στη Νέα Υόρκη σχηματίστηκαν οι άκρως ελπιδοφόροι κι εξόχως ταλαντούχοι King Buffalo, που απαρτίζονται από τον Sean McVay σε κιθάρα και φωνή, τον Dan Reynolds στο μπάσο και τον Scott Donaldson σε ντραμς και φωνητικά, οι οποίοι πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν την παρθενική τους full length κυκλοφορία υπό τον τίτλο Orion.

 

Οχτώ τρομακτικής ομορφιάς κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 48 λεπτών είναι το μουσικό περιεχόμενο του χορταστικού Orion, το οποίο ξεχωρίζει για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που κολακεύει τις συνθέσεις των έξοχων King Buffalo με την θολή και γεμάτη τονική ζεστασιά διαύγεια της, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και το πολύχρωμο του κι άκρως ψυχεδελικό artwork.

 

Βέβαια όπως μάλλον είναι φυσικό, την παράσταση στο ιδιαιτέρως απολαυστικό Orion την κλέβουν οι ίδιοι οι τρομακτικά ταλαντούχοι King Buffalo, οι οποίοι μες από λεπτούς stoner καπνούς κι αχνές doom αναθυμιάσεις, μας ταξιδεύουν σε μαγευτικά rock ηχοτοπία έντονης blues ευωδίας και λυσσαλέας space γοητείας, εκεί όπου βασιλεύει η βαριά κι αγνή heavy ψυχεδέλεια.

 

Αβυσσαλέα desert ηχοχρώματα συμπλέκονται σε μια μάχη αέναη με τα έμφυτα heavy psych στοιχεία των εξαιρετικών King Buffalo, οι οποίοι στο παραμυθένια ωραίο Orion θαρρώ, πως ξεπερνούν με περισσή μάλιστα μαεστρία κι απαράμιλλη δεξιοτεχνία τις ευρισκόμενες σε δυσθεώρητα ύψη προσδοκίες, που μας είχαν αφήσει με το φανταστικό τους προ τριετίας Demo.

 

Σχεδόν αβάσταχτα σαγηνευτική είναι η διακριτική και ίσως ανεπαίσθητη americana αύρα, που εκπέμπει το γοητευτικό Orion, το οποίο χρωστά στα δυναμικά του ντραμς την εύφλεκτη και νωχελική του groove αδρεναλίνη κι οφείλει στο μεστό μπάσο των King Buffalo την αχνή και γαλήνια συνάμα fuzz ενέργεια, που διαπερνά στην ολότητα τους τα μεθυστικά του κομμάτια.

 

Ιδιαιτέρως σημαντικά στην ομαλή ροή του πανέμορφου Orion είναι τα καθαρά φωνητικά από τους King Buffalo, η ατίθαση κιθάρα των οποίων, σκαρώνει συνεχώς εθιστικούς ρυθμούς και γλυκιές μελωδίες, άλλοτε σε τραχύ desert μοτίβο κι άλλοτε με ισχυρές doom αποχρώσεις, που τονίζουν τα stoner ψήγματα και τις blues πινελιές, που διακρίνουν το heavy psych τους ύφος.

 

Δυναμικές jam υφής ψευδαισθήσεις διαπερνούν αρμονικά την αχαλίνωτη φαντασία των πάρα πολλά υποσχόμενων King Buffalo και σε συνδυασμό με τον εκτελεστικό και συνθετικό τους οίστρο, καθώς και με το στιβαρό κι αψεγάδιαστο δέσιμο τους, καθιστούν έξοχες τις αιθέριες desert και τις αέρινες stoner μελωδίες, που στολίζουν το heavy psych υπόβαθρο του Orion.

 

Ηλιαχτίδες ambient αποχρώσεων διανθίζουν επιτυχώς με ισχυρά space rock αρώματα το επιεικώς εξαίρετο ντεμπούτο των King Buffalo, το οποίο χάρη στην αχαλίνωτη τους έμπνευση και το πλούσιο μουσικό τους ταλέντο είναι διακοσμημένο με αχνά krautrock ρινίσματα κι αιχμηρά heavy psych ηχοχρώματα, που κολακεύουν το έξοχο Orion και την ατόφια του rock ψυχεδέλεια.

 

Χρειάστηκε κάμποσος καιρός για να κυκλοφορήσουν οι φανταστικοί King Buffalo το πρώτο full length πόνημα τους, μα θαρρώ, πως η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω, καθώς το υπέροχο κι αισθαντικό Orion βρίθει συναισθημάτων, ενώ ξεχειλίζει desert μεράκι και stoner ειλικρίνεια κι αποτελεί ένα από τα πλέον εντυπωσιακά heavy rock ακούσματα των τελευταίων αρκετών ετών.

 

Εάν λοιπόν είστε σε αναζήτηση της νέας αγαπημένης σας μπάντας, τότε μάλλον δεν χρειάζεται να συνεχίσετε το ψάξιμο, καθώς είμαι σίγουρος, πως μόλις ακούσετε τον αρκούντως heavy κι άκρως περιπετειώδη rock θησαυρό με τίτλο Orion από τους έξοχους King Buffalo, θα χάσετε τα λογικά σας με την αμαρτωλά σαγηνευτική και φαντασμαγορική ομορφιά του. Ακαταμάχητο.

 

King Buffalo: Bandcamp / Facebook

 

Mars Red Sky - Apex III: Praise For The Burning Soul

 

Ήτανε το έτος 2007 όταν στο Μπορντό της Γαλλίας οι Julien Pras σε κιθάρα και φωνή, Jimmy Kinast σε μπάσο και φωνητικά και Matgaz στα ντραμς σχημάτισαν τους Mars Red Sky, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν δια μέσω της Listenable Records τη νέα τους δουλειά και συνολικά τρίτη με full length μορφή υπό τον μάλλον όχι λιτό τίτλο Apex III: Praise For The Burning Soul.

 

Όπως ακριβώς ο προκάτοχος του έτσι και το εξαιρετικά χορταστικό και ιδιαιτέρως απολαυστικό Apex III: Praise For The Burning Soul οφείλει την γλυκιά του τονικότητα και την φρέσκια του vintage αύρα εκτός από τους εξόχως ταλαντούχους Mars Red Sky και στην εξαίρετη παραγωγή, που με την θολή διαύγεια της αναδεικνύει σωστά την εθιστική κι αβυσσαλέα του ηχητική θέρμη.

 

Ιδιαιτέρως κολακευτικό όμως για τις περιπετειώδεις συνθέσεις του νέου πονήματος των έξοχων Mars Red Sky είναι και το λεπτομερές του artwork, που σε συνδυασμό με τους στίχους του συναρπαστικού Apex III: Praise For The Burning Soul μαρτυρά την έμφυτη rock ψυχεδέλεια του και μας βυθίζει στην πολύχρωμη heavy υπόσταση του με την απόκοσμη της space αύρα.

 

Ξεθωριασμένα κι αρκούντως heavy είναι τα riffs από την κιθάρα των Mars Red Sky, τα οποία φέρουν σε στιγμές σχεδόν ανεπαίσθητα sludge αρώματα στην doom rock ιδιοσυγκρασία τους και διανθίζουν με αχνές stoner ευωδίες την έντονη rock ψυχεδέλεια, που διαπερνά το εθιστικό κι άκρως μεθυστικό Apex III: Praise For The Burning Soul και τα έμφυτα του desert ηχοτοπία.

 

Βάναυσης rock γοητείας και λυσσαλέας heavy σαγήνης είναι τα τρομαχτικής ομορφιάς solos της κιθάρας, που προσφέρουν ισχυρές krautrock πινελιές στα νέα κομμάτια των Mars Red Sky, τα οποία χρωστούν στα καθαρά τους φωνητικά τις ισχνές grunge σκιές και τις ευγενικές psych pop μυρωδιές, που διακρίνουν το Apex III: Praise For The Burning Soul και τα επτά του κομμάτια.

 

Κι ενώ λοιπόν η ατίθαση και βαριά κιθάρα σκαρώνει στιβαρούς ρυθμούς κι όμορφα σαν αμαρτία leads και solos και τα μελωδικά φωνητικά των εξαιρετικών Mars Red Sky με τις διακριτικές τους διφωνίες πασπαλίζουν το έξοχο Apex III: Praise For The Burning Soul με 70's αισθητικής rock ευωδίες, τα δυναμικά ντραμς του προσφέρουν απλόχερα γενναίες ποσότητες groove ενέργειας.

 

Πολύ σημαντικό ρόλο στην ομαλή ροή του Apex III: Praise For The Burning Soul παίζει και το μεστό μπάσο, που με τον δηλητηριώδη του fuzz χαρακτήρα ενισχύει τα stoner ηχοχρώματα των Mars Red Sky και καθιστά εξαιρετικά συμπαγείς τις υπέρβαρες doom rock αποχρώσεις, που διαπερνούν αρμονικά το heavy psych τσαγανό και την αχαλίνωτη τους space rock ψυχεδέλεια.

 

Άκρως εντυπωσιακά είναι τα fuzz χαρακτηριστικά της psych pop αύρας αλλοτινών ηχητικών εποχών, που συνυπάρχουν γαλήνια με τα μάλλον ισχυρά stoner στοιχεία των Mars Red Sky στο Apex III: Praise For The Burning Soul και τα οποία απογειώνουν αμφότερα τα sludge ηχοχρώματα και τα vintage νοοτροπίας doom ηχοτοπία του, που μαρτυρούν τη retro του αύρα.

 

Σημαντικές για την ομαλή ροή των 40 λεπτών του Apex III: Praise For The Burning Soul είναι και οι διάφανες ανατολίτικης ευωδίας πινελιές του, οι οποίες παρέα με τα απαράμιλλης ομορφιάς space στοιχεία των Mars Red Sky ενισχύουν δυναμικά την ήδη πλούσια ηχητική του ποικιλία και μαρτυρούν εύγλωττα την αχαλίνωτη έμπνευση και τον συνθετικό τους κι εκτελεστικό οίστρο.

 

Εν ολίγοις, θαρρώ, πως το εξόχως διασκεδαστικό Apex III: Praise For The Burning Soul είναι το πιο μεστό άκουσμα των Mars Red Sky ως τώρα και χάρη στην περιπετειώδη του rock υφή, που είναι απόρροια του πλούσιου ταλέντου τους, μας ταξιδεύει στα πλέουν εντυπωσιακά και γοητευτικά ηχοτοπία του heavy ήχου με την αχανή της fuzz ψυχεδέλεια. Σχεδόν ακαταμάχητο.

 

Mars Red Sky: Official Website / Facebook

Listenable Records: Official Website

 

Universe217 - Change

 

Κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια ζωής συμπληρώνουν φέτος οι τρομακτικά ταλαντούχοι και προερχόμενοι από την Αθήνα, Universe217, που απαρτίζονται από τέσσερις έμπειρους και ικανούς μουσικούς, οι οποίοι στα μέσα του τρέχοντος μήνα κυκλοφόρησαν δια μέσω της Ván Records την τέταρτη συνολικά full length δουλειά τους με τίτλο Change, που ξεχωρίζει για το λιτό και μουντό της artwork και περιέχει 7 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 44 λεπτών.

 

Όμως για ακόμη μια φορά στην ως τώρα δισκογραφική πορεία των πάντοτε δραστήριων Universe217 δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως το νέο τους πόνημα διακρίνεται και για την αψεγάδιαστη παραγωγή του, που χάρη στην ογκώδη και θολή διαύγεια της πασπαλίζει με αναλογικής αύρας δυναμική τα περιπετειώδη κι εφιαλτικά όμορφα κομμάτια του Change, τα οποία μας ταξιδεύουν σε ιδιαιτέρως heavy κι απαράμιλλης ομορφιάς experimental ηχοτοπία.

 

Σκοτεινές κι εξαιρετικά ατμοσφαιρικές metal σκιές καλύπτουν επιμελώς παρέα με το βαρύ πέπλο υφέρπουσας drone ψυχεδέλειας των Universe217 τον πειραματικό heavy καμβά τους, πάνω στον οποίο με περισσή μαεστρία ζωγραφίζουν αρμονικά post rock ηχοχρώματα και σκαρώνουν αιθέριες doom πινελιές, αναδεικνύοντας περίφημα τις αέρινες και σχεδόν διάφανες black αιχμές του Change και απογειώνοντας συνάμα τον αλλόκοτα θελκτικό του experimental χαρακτήρα.

 

Ωραία και σαγηνευτικά σαν αμαρτία είναι τα κομμάτια του Change, το οποίο χρωστάει στην Τάνια και τα ηλεκτρισμένα της φωνητικά την ιδιαιτέρως αισθαντική αύρα του, καθώς χάρη στην ακραία συναισθηματικά κι άκρως παθιασμένη ερμηνεία της και σε συνδυασμό με τους αιχμηρούς του στίχους, πότε μας ρίχνει σε αχαλίνωτες heavy δίνες ελώδους γοητείας και πότε μας βυθίζει με την ερεβώδη φαντασία των Universe217 στα πλέον απόκοσμα κι ανήλιαγα metal σοκάκια.

 

Ρινίσματα κοφτερά post ευωδίας διαπερνούν αρμονικά τα κατακλυσμιαία σε στιγμές riffs της κιθάρας των Universe217, που χάρη στην μαεστρία με την οποία την χειρίζεται ο Μάνος, μας οδηγεί με την αιχμηρή της τονικότητα και την λυσσαλέα της doom ψυχεδέλεια σε μυστηριώδη κι άφεγγα metal μονοπάτια εκεί όπου το ιδιαιτέρως χορταστικό κι εξόχως απολαυστικό Change σαν άλλο αερικό σέρνεται βίαια και με καταθλιπτική μανία πάνω σε ακάνθινους heavy βάλτους.

 

Ισχνές και σχεδόν ανεπαίσθητες prog αποχρώσεις φέρουν στο νοσηρό τους σκαρί τα ευγενικά leads και solos της κιθάρας, που σε πλήρη αρμονία με τα σχιστά black ευωδίας ξεσπάσματα της φωνής, πασπαλίζουν με σκληρά metal ψήγματα την ακραία post ατμόσφαιρα του Change, ενώ σημαντικό ρόλο στην ομαλή ροή του παίζει και ο Νίκος, που με το μεστό μπάσο και την αναιμική του fuzz ιδιοσυγκρασία εντείνουν σημαντικά την σκαιή κι έμφυτη doom αύρα των Universe217.

 

Φυσικά, τα υπέροχα κομμάτια του Change, που στέκονται εξαιρετικά κι ως μονάδες, αν και είναι σαφώς προτιμότερο να ακούγονται ως ένα ενιαίο σύνολο, δεν θα είχανε την ίδια γοητεία εάν ο έτερος Μάνος της μπάντας δεν συνέβαλε καθοριστικά στην πλούσια ηχητική του υπόσταση με τα δυναμικά του ντραμς, που κρατούν αριστοτεχνικά τα μπόσικα του έσχατου χρονικά δίσκου των Universe217, χαρίζοντας του συγχρόνως γενναίες ποσότητες τραχιάς groove αδρεναλίνης.

 

Ήτανε ήδη γνωστό το σφιχτό σαν σκυρόδεμα δέσιμο των Universe217, καθώς και το τεράστιο μουσικό τους ταλέντο, όμως έχω την εντύπωση ότι στο φρικιαστικά γοητευτικό Change έχουν προοδεύσει πολύ σε όλους τους τομείς, όσο απίστευτο κι αν μοιάζει αυτό, καθώς ήδη μας έχουν συνηθίσει σε προκλητικής ποιότητας κι εντυπωσιακά επίπεδα ενορχήστρωσης, αλλά εδώ μας τρομάζουν με την αβίαστη τους αρτιότητα, μα και την εκτελεστική και συνθετική τους δεινότητα.

 

Δεν είναι κάτι το παράξενο η συνεχής εξέλιξη τούτης της εκπληκτικής μπάντας, μιας κι από τα πρώτα της κιόλας βήματα ήταν και φυσικά παραμένει πιστή στα μουσικά ιδανικά και πιστεύω της, τα οποία όπως διαρκώς καταδεικνύουν μες από την έξοχη δισκογραφία τους οι εξαιρετικοί Universe217, δεν αντέχουν σε φτηνές ταμπέλες ούτε και σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις, μιας κι όπως φαίνεται και στο φανταστικό Change, αυτές υπάρχουν μονάχα ως δημιουργικά πεδία.

 

Άρα το γεγονός, πως οι πάντα ευρισκόμενοι σε heavy οίστρο Universe217, που στο μαγευτικό Change ξεδιπλώνουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο και με σχεδόν ποιητική χάρη το μεράκι και το rock ταμπεραμέντο τους, χρησιμοποιούν όρους όπως doom και post rock ή ακόμη drone κι atmospheric metal μόνο σαν ευρείες έννοιες, που σκοπό έχουν μέσω της αχανούς φαντασίας τους να εξερευνήσουν ακραία συναισθηματικά experimental ηχοτοπία λυσσαλέας σαγήνης.

 

Τούτος ο εξαίρετος δίσκος όμως, εκτός από το τεράστιο συναισθηματικό του εύρος και την εκτυφλωτική του metal γοητεία ξεχωρίζει και για το ότι από την πρώτη του κιόλας νότα μας κάνει σαφές το γεγονός, πως δημιουργοί του είναι οι φοβεροί Universe217 παρόλο, που το υπέροχο Change διατηρεί παράλληλα την δική του μοναδική μουσική ταυτότητα κι αυτό μάλλον είναι απόρροια της απαράμιλλης heavy rock οξυδέρκειας και της οξείας τους doom διορατικότητας.

 

Εν ολίγοις, έναν από τους καλύτερους experimental κι αρκούντως heavy δίσκους των τελευταίων κάμποσων ετών αποτελεί το παραμυθένιο Change, που θαμπώνει με την απαστράπτουσα metal σκοτεινιά του, ενώ μαρτυρά συνάμα την αβυσσαλέα doom ευφυία και την εύθραυστη post αύρα των Universe217, χάρη στη δαιδαλώδη rock μελαγχολία και την σφόδρα πειραματική της ατμόσφαιρα. Με άλλα λόγια εδώ πρόκειται για έναν ατόφιο μουσικό θησαυρό. Ακαταμάχητο.

 

Universe217: Bandcamp / Facebook

Ván Records: Official Website

 

Aleph Null - Endtime Sisters

 

Ήτανε το σωτήριο έτος 2012 όταν στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας γεννήθηκαν από τον Carsten στο μπάσο, τον Jens στα τύμπανα και τον Philip σε κιθάρα και φωνή οι σταθερά ανερχόμενοι Aleph Null, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν σε digital φορμάτ μονάχα τη νέα και τέταρτη συνολικά δουλειά τους υπό τον τίτλο Endtime Sisters, η οποία έχει την μορφή EP κυκλοφορίας.

 

Όλα κι όλα τέσσερα είναι τα κομμάτια του περί ου ο λόγος ακούσματος, τα οποία όμως διαρκούν συνολικά 27 λεπτά και μας ταξιδεύουν σε μαγευτικά heavy σοκάκια οπιούχας ομορφιάς, χάρη στο rock μεράκι των Aleph Null, που σε συνδυασμό με την συνθετική κι εκτελεστική δεινότητα και την αχαλίνωτη έμπνευση τους, καθιστούν εφιαλτικά θελκτικό το εξαίρετο Endtime Sisters.

 

Με όπλο το πλούσιο ταλέντο των Aleph Null κι άσσο στο μανίκι την αψεγάδιαστη παραγωγή, που ισορροπεί τέλεια μεταξύ heavy διαύγειας και fuzz βρωμιάς, το εξόχως απολαυστικό και χορταστικό Endtime Sisters μπολιάζει στην αρχέγονη doom υπόσταση του, stoner και πυκνές sludge πινελιές, που σκλαβώνουν σώμα και μυαλό με την υφέρπουσα τους rock ψυχεδέλεια.

 

Ρωμαλέα είναι τα σε στιγμές κατακλυσμιαία ντραμς από τους Aleph Null στο νέο πόνημα τους, το οποίο στολίζουν σωστά με το στιβαρό και σκαιό τους groove, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην ομαλή ροή του, ενώ σε πλήρη αρμονία με το μεστό κι ατίθασο μπάσο τους, συγκροτούν ένα συμπαγές rythm section, που κολακεύει το Endtime Sisters με την heavy του δυναμική.

 

Ιδιαιτέρως σημαντική όμως για τα κομμάτια του εξόχως σαγηνευτικού Endtime Sisters και την γενικότερη ατμόσφαιρα τους είναι και η φωνή των Aleph Null, η οποία με την καθαρή της χροιά ερμηνεύει παράξενες κι αλλόκοτες ιστορίες σκοτεινής κι απόκοσμης occult ευωδίας και συνάμα πλαισιώνει άψογα χάρη στην διακριτική της υφή τα ισχνά κι analog υφής synth τερτίπια τους.

 

Στον αχνό space ιστό, που με μαεστρία καλύπτει την έμφυτη κι αβυσσαλέα heavy ψυχεδέλεια του Endtime Sisters πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η κιθάρα με την χαμηλά κουρδισμένη χροιά της, η οποία υφαίνει βαριά riffs, άλλοτε σε παραδοσιακών αποχρώσεων doom ύφος κι άλλοτε σε stoner μοτίβο sludge πάχους, κολακεύοντας τα metal ατοπήματα των Aleph Null.

 

Άκρως εθιστικά είναι όμως και τα μεθυσμένα τους leads, που ζέχνουν doom δηλητήριο, καθώς και τα ευγενικά τους solos, που καθιστούν σχεδόν ακαταμάχητη την αρμονική sludge υφή των Aleph Null κι απογειώνουν συνάμα τα έντονα stoner ηχοτοπία του Endtime Sisters, τα όποια πότε ευωδιάζουν φρεσκάδα vintage αισθητικής και πότε μαρτυρούν λυσσαλέα rock νοσταλγία.

 

Παραμυθένιας γοητείας heavy μελωδίες με ισχυρό rock άρωμα αλλοτινών ηχητικών εποχών συμπλέκονται στο νωχελικά ορμητικό Endtime Sisters σε μια βάναυσης σαγήνης μάχη με τα doom θέλγητρα των Aleph Null κι έτσι μας οδηγούν σε μια μάλλον αέναη stoner δίνη και μας κρατάνε βαθιά μες την ελώδη τους metal ψυχεδέλεια με τις παχιές τους sludge αναθυμιάσεις.

 

Συναρπαστικά κι αρκούντως βαριά και μεγαλοπρεπή συνάμα stoner στολίδια κρέμονται και κοσμούν αρμονικά τον αχανή κι ερεβώδη sludge κήπο των Aleph Null, ενώ rock ψυχεδέλεια και παρανοϊκής υφής analog synth μαγεία σε αγαστή συνεργασία με τις απόκρυφες occult αναφορές τους, διανθίζουν σωστά το περιπετειώδες Endtime Sisters με βαριές σταγόνες doom αμαρτίας.

 

Έτσι λοιπόν, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως τούτο το άκουσμα διατηρεί σε δυσθεώρητα ύψη την εξαιρετικά heavy ποιότητα των Aleph Null, καθώς το επιεικώς εξαίσιο Endtime Sisters, παρά το σχετικά μικρό του δέμας, πετυχαίνει και καθηλώνει με την ατόφια doom κουλτούρα, που διακρίνει την ωμή sludge ψυχεδέλεια και τη stoner αύρα του. Φανταστικό.

 

Aleph Null: Bandcamp / Facebook

 

Immensity - The Isolation Splendour

 

Ακόμη μια εξαιρετικά ταλαντούχα κι ανερχόμενη μπάντα προέρχεται από την Αθήνα και ο λόγος τούτη τη φορά γίνεται για τους εξαμελής Immensity, που απαρτίζονται από ικανούς κι έμπειρους μουσικούς, οι οποίοι προς τα τέλη του μήνα πρόκειται να κυκλοφορήσουν δια μέσω της έξοχης Hypnotic Dirge Records από τον Καναδά το παρθενικό με full length μορφή άλμπουμ τους.

 

Πέντε κομμάτια συνολικής διάρκειας 48 λεπτών αποτελούνε το περιεχόμενο του περί ου ο λόγος ιδιαιτέρως χορταστικού δίσκου, ο οποίος φέρει τον τίτλο The Isolation Splendour, ενώ εάν υπολογίσουμε και τα δυο μαγευτικά είναι η αλήθεια bonus κομμάτια του, που προέρχονται από τις πρώτες demo ημέρες των Immensity, τότε η συνολική του διάρκεια αγκαλιάζει τα 68 λεπτά.

 

Μεστή κι ώριμη είναι η παραγωγή του The Isolation Splendour, που κολακεύει τα κομμάτια του με την αχνή 90's metal αισθητική της, ενώ ειδικής μνείας αξίζει και το artwork του, που μας βάζει για τα καλά στο μίζερο στιχουργικό κλίμα του, καθώς και στην εξαιρετικά μελαγχολική μουσική νοοτροπία των Immensity, οι οποίοι μας ταξιδεύουν σε γκρίζα και μουντά doom/death σοκάκια.

 

Όμορφες και συνάμα δηλητηριώδεις doom μελωδίες αναδύονται από τα σε στιγμές gothic metal αύρας πλήκτρα των Immensity, που σε συνδυασμό με τα funeral αρώματος leads και solos από τις κιθάρες τους, υφαίνουν ένα εύθραυστο κι ακάνθινο heavy υφαντό, πάνω στο οποίο τα πότε θηριώδη και πότε γαλήνια death ευωδίας riffs τους, απογειώνουν το The Isolation Splendour.

 

Δυναμικά και στιβαρά είναι τα τύμπανα στο εξαιρετικά αισθαντικό και ιδιαιτέρως απολαυστικό The Isolation Splendour και συγκροτούν ένα εξόχως συμπαγές rythm section με το μεστό μπάσο, που συμβάλει τα μέγιστα με την υπόκωφη γοητεία του στην ομαλή ροή του, ενώ τα φωνητικά των Immensity, είτε βορβορώδη brutal είτε καθαρής υφής, ξεχειλίζουν συναίσθημα.

 

Ιδιαιτέρως όμως σημαντικά για την συνοχή του The Isolation Splendour είναι και τα σχεδόν ανεπαίσθητα progressive στοιχεία του, που συνυπάρχουν αρμονικά με την υφέρπουσα death αύρα των Immensity και κολακεύουν έτσι τον old school ευωδίας doom χαρακτήρα τους, που με τις ισχνές gothic αποχρώσεις και τις αχνές του funeral αναθυμιάσεις σκλαβώνει τις αισθήσεις.

 

Θαρρώ, με βάση το εξαίρετο ντεμπούτο τους, πως οι σχηματισμένοι το 2009 κι ελπιδοφόροι Immensity, έχουν όλα τα φόντα για να καθιερωθούν ως μια από τις πλέον υποσχόμενες doom μπάντες της εγχώριας σκηνής, καθώς στο The Isolation Splendour, παρά τις μπόλικες αλλαγές στην σύνθεση τους, έχουν επιτυχώς καλλιεργήσει την δική τους μοναδική μουσική ταυτότητα.

 

Έτσι λοιπόν δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, πως οι έξοχοι Immensity στο υπέροχο και προσεγμένο στη λεπτομέρεια παρθενικό τους πόνημα έχουν σωστά συνδυάσει στοιχεία από το παρελθόν του ατμοσφαιρικού extreme metal ήχου κι από το παρόν και μέλλον της heavy μουσικής, καθιστώντας το The Isolation Splendour σχεδόν αβάσταχτα γοητευτικό.

 

Immensity: Facebook

Hypnotic Dirge Records: Official Website

 

Curse The Son - Isolator

 

Για κάποιο περίεργο λόγο έχω την εντύπωση ότι οι σχηματισμένοι το 2007 στο Κονέκτικατ κι άκρως ταλαντούχοι Curse The Son παραμένουν σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά ίσως και να κάνω λάθος, όμως το σίγουρο είναι ότι ο νέος τους δίσκος με τίτλο Isolator, που βγήκε μέσω της Snake Charmer Coalition, θα τους προσφέρει την προσοχή, που τους αρμόζει.

 

Κι αυτό διότι τα επτά κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 40 λεπτών, που περιέχει το τρομαχτικά όμορφο Isolator, ξεχειλίζουν doom ποιότητα κι αγνό stoner μεράκι, ενώ μαρτυρούν συγχρόνως την αλματώδη πρόοδο των Curse The Son σε όλους τους τομείς κι απόδειξη τρανή για αυτό εκτός όλων των άλλων, αποτελεί και η ογκώδης διαύγεια της τραχιάς παραγωγής.

 

Λυσεργικά fuzz ηχοτοπία ξεχύνονται με νωχελική μανία μες από τα μαγευτικά κομμάτια του Isolator, που ζαλίζουν αισθήσεις, μυαλό και σώμα με την αβυσσαλέα doom αύρα τους και χάρη στο πλούσιο ταλέντο των Curse The Son πασπαλίζουν συγχρόνως με ισχνές sludge πινελιές και με σχεδόν ανεπαίσθητα grunge και funk ηχοχρώματα την έμφυτη του stoner αισθητική.

 

Αιθέρια σχεδόν είναι τα έντονα doom στοιχεία των Curse The Son στο νέο πόνημα τους, το οποίο ξεχωρίζει και για τους σκοτεινούς του στίχους, που χρωστούν τις ανατριχιαστικές τους σκιές στο γκρίζο και μακάβριο artwork του Isolator, τα καθαρά φωνητικά του οποίου, άλλοτε μας βυθίζουν σε ισχνές grunge αναθυμιάσεις κι άλλοτε μας οδηγούν σε μουντά vintage μονοπάτια.

 

Ιδιαιτέρως συμπαγές είναι το rythm section των Curse The Son κι αυτό οφείλεται τόσο στο μεστό μπάσο του Brendan Keefe, το οποίο δεν διστάζει να αναλάβει ηγετικό ρόλο όταν αυτό απαιτούν οι μαγευτικές συνθέσεις του εξαίρετου Isolator, όσο και στα δυναμικά ντραμς του Michael Petrucci, που πλημμυρίζουν αρμονικά με το πυκνό τους groove το τελικό σύνολο.

 

Όμως θαρρώ, πως είναι τα riffs από την κιθάρα του frontman και ιδρυτή τούτης της έξοχης μπάντας, Ron Vanacore, που κλέβουν άξια την παράσταση στο Isolator, καθώς η νωθρή τους δυναμική σε συνδυασμό με το ράθυμο κι εξόχως στιβαρό rythm section των Curse The Son αναδεικνύουν υπέροχα την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια και το ερεβώδες τους heavy άρωμα.

 

Μια ισχνή κι αλλόκοτη αίσθηση παράνοιας αναδύεται μες από τους πυκνούς doom καπνούς του Isolator, η οποία μας μεθά με την γλυκιά της stoner ευωδία και μας υπνωτίζει με την λάγνα sludge μυρωδιά της, ενώ το σπιρτόζικο stoner ταμπεραμέντο των Curse The Son απογειώνει την αρκούντως heavy ψυχεδέλεια τους και κολακεύει τις αχνές τους funk και grunge ατασθαλίες.

 

Εν ολίγοις, το φανταστικό Isolator θαρρώ, πως είναι ο πιο μεστός και χορταστικός δίσκος από τους Curse The Son κι αυτό διότι τα εξόχως απολαυστικά του κομμάτια είμαι σίγουρος ότι θα μαγέψουν άπαντες τους λάτρεις του παραδοσιακού doom ήχου με τα μοντέρνας stoner υφής και τα γαλήνια sludge στοιχεία τους, καθώς και με την αχαλίνωτη τους heavy ψυχεδέλεια. Θαυμάσιο.

 

Curse The Son: Bandcamp / Facebook

Snake Charmer Coalition: Facebook

 

Mountain Witch - Burning Village

 

Από την Γερμανία προέρχονται οι ταλαντούχοι Mountain Witch και συγκεκριμένα από το Αμβούργο όπου και το 2008 σχηματίστηκαν από τρεις ταλαντούχους μουσικούς, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν την έκτη συνολικά και τρίτη τους full length δουλειά με τίτλο Burning Village, η οποία περιέχει οχτώ εξόχως περιπετειώδη κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 39 λεπτών.

 

Δυναμικά rock ηχοτοπία εναλλάσσονται αρμονικά με ρωμαλέα blues στοιχεία και μας ταξιδεύουν έτσι σε αλλοτινές ηχητικές εποχές με την απαράμιλλη retro γοητεία τους, η οποία χάρη στο συνθετικό κι εκτελεστικό ταλέντο των Mountain Witch και στην αψεγάδιαστη και θερμή μουσικά παραγωγή του Burning Village, πασπαλίζει με vintage φρεσκάδα το τελικό μουσικό σύνολο.

 

Ισχνές occult αναθυμιάσεις αναδύουν οι σκοτεινοί και σχεδόν ανεπαίσθητης horror αισθητικής στίχοι του Burning Village, το παραμυθένια μακάβριο κι ονειρικά ερεβώδες artwork του οποίου, εντείνει τις retro πινελιές των συνθέσεων του και μας βάζει για τα καλά στο ηχητικό κλίμα των Mountain Witch, το οποίο ζέχνει δυνατά λάγνα doom rock αρώματα έντονης heavy αμαρτίας.

 

Στιβαρά riffs παραδοσιακής doom υφής διαπερνούν αρμονικά τις αχνές hard rock πινελιές του συναρπαστικού Burning Village και σε συνδυασμό με τις blues ατασθαλίες από την κιθάρα και το μεστό rythm section των έξοχων Mountain Witch προσφέρουν αναιμικά και θολά NWOBHM ηχοχρώματα στο ξεθωριασμένο heavy rock μοτίβο τους, διανθίζοντας το με proto metal σκιές.

 

Ευγενικές fuzz μελωδίες ξεπηδούν από το εύθραυστο μπάσο των Mountain Witch και ποτίζουν με hard rock δηλητήριο το τελικό μουσικό σύνολο, ενώ τα σπινθηροβόλα ντραμς πλημμυρίζουν με groove αδρεναλίνη και blues ενέργεια το Burning Village, το οποίο χρωστάει στα γαλήνια και παθιασμένα του φωνητικά την υφέρπουσα rock ψυχεδέλεια, που διακρίνει τις metal του αιχμές.

 

Προσεγμένο στην λεπτομέρεια είναι το νέο άλμπουμ από τους εξαίρετους Mountain Witch, το οποίο μαρτυρά το μεράκι τους για τον rock ήχο, τη metal μουσική και τις αγνές blues μελωδίες περασμένων δεκαετιών, ενώ το πλούσιο ταλέντο τους οδηγεί με περισσή δεξιοτεχνία το έξοχο Burning Village σε ασφαλείς κι άκρως διασκεδαστικούς δρόμους heavy φρεσκάδας. Υπέροχο.

 

Mountain Witch: Bandcamp / Facebook

 

Merlin - Electric Children

 

Κάπου στο Κάνσας γεννήθηκαν στα μέσα του 2012 οι τρομερά ταλαντούχοι Merlin, οι οποίοι απαρτίζονται από τέσσερις ιδιαιτέρως ικανούς κι έμπειρους μουσικούς, που κυκλοφόρησαν δια μέσω της Poisoned Mind Records πριν από λίγες ημέρες τη νέα τους δουλειά με περιεχόμενο οχτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 53 λεπτών, υπό τον έξοχο τίτλο Electric Children.

 

Ηλεκτρισμένες είναι οι διαβολικά γοητευτικές μελωδίες του εν λόγω δίσκου, όπως άλλωστε μαρτυρά κι ο τίτλος του Electric Children, το σκοτεινό κι εξίσου λάγνο κι αιμοβόρο artwork του οποίου σε πλήρη αρμονία με τις έντονες horror αναθυμιάσεις και το θολών slasher αποχρώσεων στιχουργικό του περιεχόμενο, σκεπάζει με occult σκιές τα περιπετειώδη κομμάτια των Merlin.

 

Αρκούντως heavy είναι το μελωδικό doom rock υπόβαθρο των Merlin σε τούτο τον δίσκο, ενώ τα ισχνά stoner ηχοτοπία και τα εξόχως εθιστικά synth ηχοχρώματα τους είναι ποτισμένα με αχνές folk ουσίες κι acid rock όπιο κι αναδεικνύουν έτσι τις blues ατασθαλίες τους, καθιστώντας συνάμα την αβυσσαλέα κι έμφυτη rock ψυχεδέλεια του Electric Children σχεδόν ακαταμάχητη.

 

Πολύ σημαντικό ρόλο στην ομαλή ροή του χορταστικού Electric Children παίζει και η επιεικώς αψεγάδιαστη παραγωγή του, που χάρη στην αναλογικής αύρας διαύγεια της προσφέρει vintage ζεστασιά στην έντονη ευωδία retro φρεσκάδας, που διαπερνά τα μεθυστικά κομμάτια των Merlin, τα οποία μαρτυρούν εύγλωττα την αχαλίνωτη φαντασία και την ερεβώδη τους έμπνευση.

 

Ιδιαιτέρως παθιασμένα είναι τα καθαρά φωνητικά των Merlin, που προσφέρουν θεατρικότητα στα νέα τους κομμάτια κι ερμηνεύουν με περισσή πειθώ τις εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα και γεμάτες αίμα ιστορίες τους, ενώ το στιβαρό synth πλέγμα, που καλύπτει με μπόλικη μαεστρία το Electrin Children εντείνει την λυσσαλέα κι αρμονική του heavy ποικιλία.

 

Συμπαγές είναι το μεστό rythm section στο ιδιαιτέρως απολαυστικό Electric Children και χάρη στα δυναμικά του ντραμς το πλημμυρίζει με το βάναυσης rock σαγήνης groove του, ενώ τα ισχνά fuzz στοιχεία και η stoner βραχνάδα, που χαρακτηρίζουν το βαρύ κι ατίθασο μπάσο των Merlin, δίνουν έμφαση στις αβάσταχτα πυκνές κι εξαιρετικά σκοτεινές heavy αναζητήσεις τους.

 

Όμορφη κι αμαρτωλά θελκτική είναι η ελώδης heavy ψυχεδέλεια του Electric Children, η οποία χρωστά στα πότε κοφτά κι ορμητικά και πότε μελωδικά και γαλήνια riffs της κιθάρας την άλλοτε τραχιά κι άλλοτε αέρινη υπόσταση της, ενώ τα μεθυσμένα leads και τα σαλεμένα solos από τους Merlin την πασπαλίζουν με υπόνοιες hard rock αλητείας και με άκρως πυκνά doom αρώματα.

 

Λυρικά στοιχεία soundtrack τεχνοτροπίας, που στάζουν synth αίμα και ζέχνουν αχνές western μυρωδιές εμπλουτίζουν επιτυχώς με την σχεδόν splatter αισθητική τους, το προσεγμένο στην λεπτομέρεια κι ανατριχιαστικά ωραίο Electric Children, το οποίο μαρτυρά με τρόπο εύγλωττο τον συνθετικό οίστρο των ανερχόμενων Merlin, καθώς και την άρτια εκτελεστική τους δεινότητα.

 

Ταλέντο και heavy μεράκι περισσεύουν στο ιδιαιτέρως διασκεδαστικό Electric Children και σε συνδυασμό με το τρομερό μουσικό ταλέντο των Merlin μας προσφέρουν απλόχερα δυνατές στιγμές rock ευδαιμονίας, χάρη στο ανατριχιαστικά όμορφο doom υφαντό, που τούτοι οι τύποι έχουν επιτυχώς διανθίσει με space λεπτομέρειες κι απελπιστικά σαγηνευτικές stoner πινελιές.

 

Εν ολίγοις, όπως ίσως μαντεύετε σωστά εδώ πρόκειται για ένα φοβερά καλό rock άλμπουμ, που στάζει doom ποιότητα και stoner ειλικρίνεια σε κάθε νότα του και μας οδηγεί στα πλέον ελκυστικά και πολύχρωμα σοκάκια της αχανούς space ψυχεδέλειας μες από τις συναρπαστικές μελωδίες, που με δεξιοτεχνία σκάρωσαν στο υπέροχο Electric Children οι Merlin. Θαυμάσιο.

 

Merlin: Bandcamp / Facebook

Poisoned Minds Records: Facebook

 

Mesarthim - Isolate

 

Μια μυστηριώδης μπάντα και ραγδαίως ανερχόμενη από την Αυστραλία με όνομα Mesarthim, που σχηματίστηκε σχετικά πρόσφατα από δυο εξόχως ταλαντούχους μουσικούς, έκανε τρομερό θόρυβο στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού γύρω από το όνομα της, όταν και κυκλοφόρησε το μαγευτικό και μελαγχολικά λάγνο ντεμπούτο full length άλμπουμ της υπό τον τίτλο: Isolate.

 

Οπότε με αφορμή την κυκλοφορία του από την Avantgarde Music σε φυσικές κόπιες, θαρρώ, πως ήρθε η ώρα να του δώσω την προσοχή, που του αξίζει έστω και με μπόλικη καθυστέρηση, μιας και τα έξι κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 43 λεπτών, που περιέχει το παραμυθένια φρικιαστικό Isolate, μαρτυρούν εύγλωττα την ατίθαση και νοσηρή φαντασία των Mesarthim.

 

Ενώ μας παρουσιάζουν σε όλο του το μεγαλείο το τεράστιο συνθετικό κι εκτελεστικό ταλέντο τους, στα οποία χρωστά το εξόχως απολαυστικό Isolate την ονειρική black metal αύρα του και τα έντονα κι άκρως εθιστικά ambient ηχοχρώματα του, που χάρη στις αχνές post αναφορές και τα ισχυρά space στοιχεία των Mesarthim μας ταξιδεύουν σε ατμοσφαιρικά extreme ηχοτοπία.

 

Σημαντικό ρόλο όμως στο γενικότερα μεθυστικό κλίμα του Isolate εκτός από την αχαλίνωτη έμπνευση και την τεχνική αρτιότητα των Mesarthim παίζει και το πανέμορφο artwork του, που είναι δανεισμένο από τη NASA και φυσικά η αψεγάδιαστη του παραγωγή, που κολακεύει τα πανέμορφα κομμάτια του με την αλαβάστρινη noise αισθητική και τα διαυγή της dark αρώματα.

 

Δηλητηριώδεις ambient ευωδίες αναδύονται συνεχώς μες από τα κυρίαρχα στο Isolate πλήκτρα και μας πλημμυρίζουν με την εκκωφαντική synth γοητεία και την ατμοσφαιρική pop σαγήνη τους, ενώ σε συνδυασμό με τις αχνές electro αναθυμιάσεις και τα εύθραυστα space rock αύρας leads και solos από τα έγχορδα των Mesarthim, καθιστούν το Isolate σχεδόν αβάσταχτα θελκτικό.

 

Αρκούντως heavy και με ισχνά doom ψήγματα είναι τα riffs στο εξόχως διασκεδαστικό Isolate, τα οποία συνήθως είναι σε κλασσικό black ύφος, παρά τις σχεδόν ανεπαίσθητες progressive ατασθαλίες τους, ενώ η πυκνή depressive σκόνη των Mesarthim αποτυπώνεται με περισσή πειθώ στα σχιστά brutal ουρλιαχτά τους, που μαρτυρούν απόγνωση κι extreme απελπισία.

 

Ρόλο κομβικό σχεδόν στην ομαλή ροή του εξαίρετου Isolate παίζουν και τα δυναμικά κρουστά, που χωρίς να κάνουν το κάτι παραπάνω ή/και διαφορετικό πετυχαίνουν και το εμπλουτίζουν με σχεδόν διάφανα κλασσικής rock υφής ρινίσματα κι εντείνουν έτσι την ήδη πλούσια metal ποικιλία του, που χάρη στην μαεστρία των Mesarthim βρίθει ατμόσφαιρας και ξεχειλίζει συναισθήματα.

 

Ισχνές prog αποχρώσεις έχει ο θολός electro του Isolate, που σε πλήρη αρμονία με τα δυναμικά και σχεδόν αβυσσαλέα synth στοιχεία του, καθιστά τρομακτικά όμορφα τα κομμάτια του, που με την έμφυτη black κουλτούρα και τις αχνές τους doom πινελιές μας βυθίζουν σε μια δίνη space ψυχεδέλειας και μας γεμίζουν υψηλότατες προσδοκίες για το μέλλον των Mesarthim. Υπέροχο.

 

Mesarthim: Bandcamp / Facebook

Avantgarde Music: Official Website

 

Dunbarrow

 

Πολλές metal μπάντες από τη Νορβηγία κυρίως του extreme κι ατμοσφαιρικού χώρου κυριαρχούν στην ακραία μουσική, όμως νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό έχει ανεβεί ιδιαιτέρως αισθητά και σχεδόν σε επικίνδυνο βαθμό η κινητικότητα στην heavy κοινότητα τούτης της χώρας κι εκτός όλων των άλλων τρανή απόδειξη αποτελεί και το παρθενικό κι ομώνυμο άλμπουμ των άκρως ελπιδοφόρων και πάρα πολλά υποσχόμενων Dunbarrow, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κι ας δούμε ποιοι είναι ακριβώς οι Dunbarrow, που σχηματίστηκαν στο Τροντχάιμ το 2011 κι απαρτίζονται από τέσσερις ιδιαιτέρως ικανούς μουσικούς, οι οποίοι μάλλον είναι τρομακτικά ταλαντούχοι διότι δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός, πως ο πρώτος τους, χορταστικός κι εξαιρετικά όμορφος full length δίσκος παρουσιάζει εύγλωττα το heavy μεράκι τους και ξεχειλίζει rock ποιότητα από την εναρκτήρια έως την έσχατη του νότα.

 

Ηλεκτρισμένες blues μελωδίες και γαλήνια heavy ηχοχρώματα είναι τα κύρια συστατικά του περί ου ο λόγος δίσκου, που περιέχει 9 κομμάτια συνολικής διάρκειας 36 λεπτών, ενώ ειδικής μνείας αξίζει τόσο η αψεγάδιαστη παραγωγή του, που απογειώνει τα κομμάτια των Dunbarrow με την σχεδόν εκκωφαντική διαύγεια και την retro ζεστασιά της, όσο και το έξοχο και παραμυθένιο του artwork, που κολακεύει την αγνή vintage νοσταλγία και την ατόφια μελαγχολική του rock αύρα.

 

Βαριές horror αναθυμιάσεις καλύπτουν υπέροχα το ισχνής slasher αισθητικής κι occult ευωδίας στιχουργικό περιεχόμενο του συναρπαστικού και περιπετειώδους Dunbarrow, τα φωνητικά του οποίου εντείνουν με εύγλωττο τρόπο, χάρη στην αισθαντική κι άκρως παθιασμένη τους χροιά τα κλασσικά rock στοιχεία του και ταιριάζουν έτσι γάντι στην doom rock ατμόσφαιρα των επιεικώς έξοχων δημιουργών του, οι οποίοι εδώ βρίσκονται σε συνθετικό οίστρο κι εκτελεστικό οργασμό. 

 

Μάλλον έτσι εξηγείται το γεγονός, πως τούτο το ιδιαιτέρως απολαυστικό άκουσμα ξεχειλίζει rock αδρεναλίνη και heavy ενέργεια σε κάθε νότα του, μιας και οι φοβεροί Dunbarrow το διάνθισαν επιτυχώς με το σπιρτόζικο blues ταμπεραμέντο τους, ενώ τα ρωμαλέα riffs από τις κιθάρες, άλλοτε υφαίνουν αρμονικά proto metal ηχοτοπία κι άλλοτε μας βυθίζουν σε οπιούχες doom rock δίνες, εκεί όπου παραμονεύουν στις hard rock σκιές τα σαλεμένα solos και τα γλυκά τους leads.

 

Ευγενείς και συνάμα δηλητηριώδεις blues καπνοί αναδύονται από το βαφτισμένο σε πολύχρωμα και παραισθησιογόνα fuzz ύδατα μπάσο, το οποίο συγκροτεί ένα άκρως δυναμικό και συμπαγές rythm section με τα σπινθηροβόλα και στιβαρά ντραμς των Dunbarrow, τα οποία πλημμυρίζουν με την groove τους δύναμη τα εύφλεκτα κομμάτια τους, που μαρτυρούν εύγλωττα την αχαλίνωτη φαντασία, την αχανή έμπνευση, καθώς επίσης και την απαράμιλλη τους heavy rock οξυδέρκεια.

 

Όταν λοιπόν αβίαστα μεράκι και ταλέντο ενώνονται εις σάρκα μια τότε το αποτέλεσμα πάντοτε είναι σχεδόν αβάσταχτα όμορφο κι αυτό επιβεβαιώνεται με τον πλέον απολαυστικό τρόπο στο εξαιρετικό με όλη την έννοια της λέξεως ντεμπούτο άλμπουμ από τους υπέροχους Dunbarrow, οι οποίοι κάτι μου λέει ότι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον δια μέσω των εκπληκτικών συνθέσεων, που ελπίζω κι εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσουνε με την ίδια μαεστρία να γράφουν.

 

Διότι όπως μάλλον σωστά μαντεύετε είμαστε αντιμέτωποι εδώ με ένα από τα πιο ειλικρινή rock άλμπουμ των τελευταίων κάμποσων ετών και αυτό οφείλεται στους τρομερούς Dunbarrow, οι οποίοι με περισσή δεξιοτεχνία μας χαρίζουν διαβολικά θελκτικές blues μελωδίες κι αβυσσαλέα doom ηχοτοπία μες από το φρέσκο σαν σταλιά δροσιάς retro πρίσμα τους, που βρίθει heavy σαγήνης και proto metal γοητείας. Κάντε αυτήν την χάρη στον εαυτό σας. Σχεδόν ακαταμάχητο.

 

Dunbarrow: Bandcamp / Facebook