Η αλήθεια είναι, πως δεν γνωρίζω αρκετά πράγματα για τους Pig, παρά μόνο ότι προέρχονται από το New Mexico, μιας και δεν μπόρεσα να βρω παραπάνω πληροφορίες για αυτούς. Το σημαντικό είναι όμως, ότι ο πρώτος τους δίσκος, που φέρει τον τίτλο Rise, είναι διαθέσιμος προς ακρόαση, αλλά και προς download έναντι χαμηλού αντιτίμου, μέσω του bandcamp τους. Κι όπως μάλλον υποψιάζεστε, σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα, μιας και οι αλλόκοτες μελωδίες του, πάρα είναι σαγηνευτικές για να περάσουν απαρατήρητες.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο δίσκος αποτελείται από 7 κομμάτια, η συνολική διάρκεια των οποίων, αγγίζει την μια ώρα, ενώ διακρίνεται από την πολύ καλή του παραγωγή, μιας και παρά την παραμόρφωση και το feedback, που έχουν την τιμητική τους στο μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων, όλα τα μουσικά όργανα ακούγονται με διαύγεια. Η κιθάρα κυριαρχεί σε τούτο τον δίσκο, ενώ τα ντραμς έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και θαρρώ, πως το μπάσο είναι αυτό, που κλέβει τη παράσταση, παρόλο, τον έντονο ανταγωνισμό, που συναντά από τα ουκ ολίγα ηχητικά effects, που στολίζουν μουσικά τούτο τον δίσκο.
Τα κομμάτια είναι ως επί τω πλείστον instrumental, καθώς τα φωνητικά είναι ελάχιστα, ενώ τα περισσότερα εξ αυτών, αν όχι όλα, προέρχονται από διάφορα samples. Τα τύμπανα, που συχνά πυκνά θαρρείς, πως δημιουργούν ρωγμές με την δυναμική τους, δημιουργούν tribal ήχους, που συμπληρώνουν άριστα τις σε στιγμές ανατολίτικες και πάντα γοητευτικές μελωδίες της κιθάρας, που δεν δυσκολεύονται να σε υπνωτίσουν, ενώ το μπάσο συμβάλει αποφασιστικά στη δημιουργία της αποπνικτικής, μα συνάμα γλυκιάς, ατμόσφαιρας, που η αλλόκοτα όμορφη μουσική των Pig δημιουργεί, παρασύροντας σε σ' ένα μαγευτικό ηχητικό ταξίδι, το οποίο βρίθει επαναλαμβανόμενων μοτίβων, ενώ διαπερνάται από μια κολακευτική για αυτό, αύρα αλλοτινών μουσικών εποχών, που σε κάνει να θαρρείς, πως πολλές από τις συνθέσεις, άνετα θα μπορούσαν να αποτελούν το soundtrack κάποιας cult ταινίας.
Το μουσικό τρίο, που ακούει στο όνομα Pig, μας προσφέρει ένα άκρως μεθυστικό ηχητικό απόσταγμα, που έχει έντονη ambient γεύση, ενώ τα νοσταλγικά stoner αρώματα, που αυτό αναδίδει, σε βυθίζουν σε μια γλυκιά οξεία μέθη doom ψυχεδέλειας, που αντί να σε τρομάζει, εντούτοις, σε βυθίζει τόσο βαθιά στη δίνη της, που δεν θέλεις, παρότι προσπαθείς, να ξεφύγεις από την γεμάτη ζεστασιά αγκαλιά της. Είμαι πλέον σίγουρος, τούτο το άκουσμα, είναι σαν αμαρτία: άπαξ και το γευθείς, δύσκολα το αποτάσσεσαι, οπότε καταλήγεις να αναρωτιέσαι αν αξίζει τη θυσία, αν και γνωρίζεις ήδη την -εύκολη- απάντηση: ναι διάολε! Αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου