Τα Καρπάθια Όρη καλύπτουν περίπου 1.500 χιλιόμετρα γης, κάτι που τα καθιστά ως την δεύτερη μεγαλύτερη οροσειρά της Ευρώπης ενώ, το υψηλότερο σημείο τους ξεπερνά τα 2.600 χιλιόμετρα και το βαθύτερο αγγίζει τα 180 χιλιόμετρα. Είναι ιδιαίτερα γνωστά για τον ορυκτό τους πλούτο, τους θρύλους που τα ζώνουν, αλλά και την πλούσια πανίδα που φιλοξενείται στα αχανή τους δάση -όπως η καφέ αρκούδα, η οποία θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος αρπακτικά επί γης, ο Ευρασιατικός Λύγκας, ο οποίος ανήκει στα σαρκοφάγα αιλουροειδή και αρέσκεται να κυνηγά τα θηράματα του μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο αίγαγρος, γνωστός και ως αγριοκάτσικο, αλλά και ο Ευρασιατικός Λύκος, ο πληθυσμός του οποίου τα τελευταία χρόνια έχει δυστυχώς μειωθεί κατά πολύ.
Ωραία όλα αυτά, αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με τους δημιουργημένους το 2005, Omega Massif, θα αναρωτηθείτε. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι εύκολη. Με την πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία το 2007, οι Γερμανοί, έκαναν αισθητή την παρουσία τους στα post και sludge στέκια, καθώς η μουσική τους, ξεχώριζε -παρά την έλλειψη φωνητικών, από την ιδιαίτερη δυναμική της και την ξεχωριστή της αύρα. 4 χρόνια μετά, το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο τιτλοφορείται Karpatia και περιέχει 6 κομμάτια συνολικής διάρκειας 47 λεπτών, κυκλοφόρησε από την Denovali Records και προκάλεσε στους ακροατές, συναισθήματα παρόμοια με αυτά που προκαλούν τα Καρπάθια Όρη, στους περιπατητές ή ορειβάτες, που τολμούν να τα επισκεφθούν.
Φόβος, έξαψη, παγωμάρα, ευδαιμονία: δέος! Αυτά αισθάνεσαι ακούγοντας τον υποφαινόμενο δίσκο και υποθέτω ότι τα συναισθήματα αυτά δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνα που διακατέχουν τον εκάστοτε επισκέπτη της ομώνυμης οροσειράς. Υπερβολές, θα πείτε, αλλά σας διαβεβαιώ πως ο συγκεκριμένος δίσκος -στο κλίμα του οποίου σε βάζει για τα καλά το εξαιρετικό του εξώφυλλο, είναι από εκείνους, που θα μνημονεύονται για πολύ καιρό. Οι συνθέσεις που περιέχει είναι μεγαλειώδεις ενώ, η αψεγάδιαστη παραγωγή του, τους δίνει την απαραίτητη ώθηση. Η απόδοση της μπάντας -όπως μάλλον μαντεύετε, είναι εξαιρετική. Τα ντραμς φροντίζουν να σε ταρακουνήσουν για τα καλά, οι κιθάρες δημιουργούν riffs δυναμικά κι ογκώδη -όπως τα πετρώματα της οροσειράς, ενώ οι μελωδίες τους, μπορούν άνετα να χαρακτηρισθούν ως απειλητικές, αφού τα συναισθήματα που προκαλούν, είναι παρόμοια με αυτά των αιγάγρων, που προσπαθούν να φυλαχθούν τις νύχτες από τα νύχια των λύκων -κι όχι μόνο. Όσο για το μπάσο, τα λόγια περιττεύουν. Ακούγεται πεντακάθαρα, έχει ηγετικό ρόλο σε αρκετές από τις συνθέσεις ενώ, τα μέρη του μπορούν να χαρακτηρισθούν μόνο ως μνημειώδη.
Η μπάντα, με αυτήν την τρομακτικά υπέροχη κυκλοφορία, κρατά για τον εαυτό της τον ρόλο του κυνηγού και μας επιβάλει τον ρόλο του θηράματος. Η προσπάθεια αντιστροφής των ρόλων, είναι εξ ορισμού περιττή, αφού η αποτυχία θεωρείται δεδομένη, μιας και η μουσική που ακούμε εδώ, είναι τόσο έντονη και τόσο απαλή συγχρόνως, που θέλοντας και μη, το χέρι πάει στο repeat από μόνο του. Σαν να σε κυνηγά μια αγέλη λύκων σε κάποιο από τα σκοτεινά και τεράστια δάση των Καρπαθίων, κι αφού τους ξεγελάσεις και σε χάσουν, να ουρλιάξεις με όλη σου την δύναμη, ώστε να τους επαναφέρεις στο κατόπι σου. Κι αυτό το κάνεις ασυναίσθητα, όχι επειδή αποφάσισες ξαφνικά να θυσιαστείς για τον καλό και την σωτηρία της άγριας πανίδας, αλλά επειδή, πολύ απλά, το Karpatia των Omega Massif είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, κι αυτό είναι κάτι, που δεν μπορείς να το αρνηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου