Οι Αμερικάνοι, The Gates Of Slumber, γεννήθηκαν το 1998 στην Ινδιανάπολη και καταπιάνονται με το αγαπημένο μου παρακλάδι της metal μουσικής, το Doom και δη, το παραδοσιακό Doom. Έως πρόσφατα είχαν στο ενεργητικό τους τέσσερις full length δίσκους, μερικά demos, αρκετά splits και μπόλικα EP. Όμως, πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε κι επίσημα το πέμπτο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται, The Wretch. Το νεότευκτο άλμπουμ, αποτελείται από 8 τραγούδια ενώ η διάρκειά του αγγίζει τα 56 λεπτά.
Η παραγωγή του The Wretch είναι η καλύτερη που είχε ως τώρα η μπάντα, καθώς όλα -η φωνή, τα ντραμς, το μπάσο, οι κιθάρες, ακούγονται όπως πρέπει, δίχως το ένα να υπερκαλύπτει το άλλο -όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δουλειές τους. Άρα, η αλλαγή studio και παραγωγού κρίνεται άκρως επιτυχημένη, διότι πέρα απ' την διαύγεια στον ήχο, ο Jaime Gomez Arellano -που ανέλαβε την ευθύνη της παραγωγής, έχει δώσει και μια πυκνότητα στον ήχο, άκρως ευνοϊκή για τις νέες συνθέσεις της μπάντας. Συνθέσεις πιο απλοϊκές απ' ότι στο παρελθόν, λιγότερο επικές, μα περισσότερο συναισθηματικές.
Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής και δημιουργός της μπάντας, Karl Simon, κάνει εξαιρετική δουλειά τόσο στις κιθάρες όσο και στα φωνητικά. Παράγει γεμάτα, αργόσυρτα και heavy riffs, τα οποία και ντύνει υπέροχα με τα απολαυστικά του solos. Τα βουτηγμένα στην πίκρα φωνητικά, διηγούνται (αυτό-)σαρκαστικές ιστορίες μέσω των στίχων. Κάτι μου λέει πως όταν τα ηχογραφούσε, κάποιος είχε ρίξει αλκοόλ στον καφέ του κι ενώ ο ίδιος το αντελήφθη αυτό, δεν έκανε κάτι για να το αλλάξει. Πολύ ορθή απόφαση θα έλεγα. Το μπάσο του Jason McCash είναι ευδιάκριτο και πολύ σημαντικό στην -όχι και τόσο πολύπλοκη, δομή των κομματιών. Προσδίδει το απαραίτητο groove στα κομμάτια, ενώ, πολλές φορές αντι να κράτα τον ρυθμό, τον αλλάζει. Κάτι που κάνει με την πολύτιμη βοήθεια που του παρέχει ο ντράμερ, Clyde Paradis -μέσω των έγκυρων γεμισμάτων του. Ο οποίος ντράμερ, παίζει λες κάποιος του είπε ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος του δίσκος, καθώς, τα χτυπήματα που επιχειρεί είναι σε στιγμές, κατακλυσμικά. Πέρα όμως από την φανταστική απόδοση όλων, είναι πολύ σημαντικό για ένα άλμπουμ τα τραγούδια που το αποτελούν να είναι στη σωστή σειρά. Και ναι, σωστά μαντέψατε. Σε αυτό τον δίσκο, το track listing είναι άψογο. Κάτι που προσδίδει extra δυναμική στο τελικό αποτέλεσμα, διότι ως γνωστόν, η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά.
Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος που έχει βγάλει ποτέ το συγκρότημα. Το gloomy doom που παίζουν σ' αυτό το άλμπουμ, ίσως σας φέρει στο νου μπάντες όπως οι Lord Vicar, Pagan Altar ή Saint Vitus. Κάτι καθόλου πρωτότυπο για μπάντα που παίζει αυτού του είδους τη μουσική, θα σκεφτεί κάποιος και δίκαια. Καθόλου άσχημο στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, διότι αν και θυμίζει τις παραπάνω μπάντες -κυρίως ως προς την ατμόσφαιρά και όχι τόσο ως προς τη μουσική αυτή καθαυτή, το κάνει με τέτοιο τρόπο, που είσαι σίγουρος ότι αυτό, δεν έγινε επιτηδευμένα. Παραδοσιακό Doom Metal παιγμένο υποδειγματικά από μια μπάντα, που γνωρίζει το παρελθόν και όπως αποδεικνύεται, ξέρει να το τιμά χωρίς να καταφεύγει σε αντιγραφές. Must, για όλους τους φαν του είδους κι όχι μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου