Primordial - Redemption At The Puritan's Hand

Οι Ιρλανδοί, Primordial, ξεκίνησαν τις μουσικές τους περιπλανήσεις στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 αλλά η δισκογραφική τους υπόσταση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στις αρχές της δεκαετίας του '90. Με τα πρώτα τους κιόλας demos, έκαναν αρκετό θόρυβο στα underground στέκια. Θόρυβος, που ακόμη και σήμερα -μερικές δεκαετίες μετά και με την αναγνωρισιμότητα τους να συναγωνίζεται κορυφαία metal ονόματα, δεν έχει κοπάσει. Και πως να κοπάσει δηλαδή, αφού η κάθε νέα full length κυκλοφορία τους, ξεπερνά σε πολλά -όπως π.χ. ποιότητα, συναίσθημα και όχι μόνο, την προηγούμενη. Έτσι και τώρα -τον περασμένο Απρίλη για την ακρίβεια, οπότε και κυκλοφόρησε το νέο τους πόνημα, με τίτλο, Redemption At The Puritan's Hand, που έχει διάρκεια 63 λεπτά κι αποτελείται από 8 κομμάτια, ξεπερνά σε αρκετά πράγματα τον προκάτοχό του, αλλά όχι σε όλα.

Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά καλή, αν κι έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη. Ο Nemtheanga στα φωνητικά, δίνει ερμηνείες επικές, αλλά και πλημμυρισμένες με όλων των ειδών τα έντονα συναισθήματα. Κάτι που οφείλεται και στους πολύ καλούς και επιδεχόμενους πολλές και διαφορετικές ερμηνείες, στίχους. Οι οποίοι στίχοι, μπορεί να έχουν ως κεντρικό σημείο και κοινή αναφορά, τον Θάνατο -σύμφωνα με τον στιχουργό, αλλά ασχολούνται με διαφορετικά μεταξύ τους θέματα. Θρησκεία, πολιτική και όλα τα παρόμοια θέματα που μας έχουν συνηθίσει, ιδωμένα όμως μέσα από αρκετά πρίσματα, καθώς, δεν είναι λίγες οι φορές που το στιχουργικό περιεχόμενο ενός τραγουδιού βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό ενός άλλους κομματιού, ως προς τα νοήματα και τα πιστεύω που εκφράζει. Ίσως σας φανεί περίεργο αυτό, αλλά θαρρώ πως έγινε ηθελημένα, διότι οι παρωπίδες δεν είναι και ότι καλύτερο. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να τους ερμηνεύσει όπως θέλει -σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά του πιστεύω.

Ο Simon O'Laoghaire στα ντραμς, φαίνεται πως ταρακουνήθηκε για τα καλά απ΄την περσινή -και προσωρινή όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, απομάκρυνσή του απ΄τη μπάντα -με αφορμή την απαίσια απόδοση και συμπεριφορά του σε συναυλία που έλαβε χώρα στην Αθήνα, καθώς, σε τούτο τον δίσκο δίνει ρέστα. Αυτός είναι που ορίζει τον ρυθμό σε όλα τα τραγούδια ενώ, παίζει με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατον να μην προσέξεις την αισθητή βελτίωσή του σε θέματα τεχνικής. Ίσως πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να μπορέσεις να σηκωθείς ξανά και να σταθείς στα πόδια σου και πάλι, γεμάτος αυτοπεποίθηση, δυνατός κι ακμαίος. Ο Pol MacAmlaigh στο μπάσο, μας θυμίζει για ακόμη μια φορά ότι είναι άρτιος μουσικός. Σε αντίθεση με το σύνηθες, δεν ακολουθεί τα κιθαριστικά riffs αλλά προτιμά να συνοδεύσει το ανελέητο druming του φίλου του και αυτό είναι κάτι που προσθέτει πολλά στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Οι κιθάρες των Ciaran MacUiliam και Micheal O'Floinn, δεν παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το δίσκο. Επέλεξαν να δώσουν χώρο στη φωνή και το rhythm section της μπάντας κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ακούγονται τόσο μπροστά ή/και δυνατά όσο μας είχαν συνηθίσει ή όσο περιμένει κάποιος να ακούγονται σε μια μπάντα, η οποία κινείται στο χώρο του κελτικού/folk και επικού black metal. Αυτό όμως δεν λειτουργεί αρνητικά όσον αφορά τον συγκεκριμένο δίσκο, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.

Μουσικά ο δίσκος μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως μια μίξη όλων των παλαιότερων δουλειών τους. Αυτό, διότι οι ομοιότητες του νέου τους δίσκου με τα προγενέστερα άλμπουμ τους δεν περιορίζονται μόνο στο συναίσθημα -που σε κάνει να ανατριχιάζεις με χαρακτηριστική ευκολία, όμως, ούτε και στην χαρακτηριστική τους πλέον ατμόσφαιρα, αλλά επεκτείνονται και σε μουσικό επίπεδο. Όχι, δεν κόπιαραν ασύστολα τους εαυτούς τους, ούτε και αναπαρήγαγαν παλαιότερες ιδέες. Απλώς ακούγοντας τον δίσκο, νομίζεις πως τα κομμάτια που τον αποτελούν, κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται -διασκορπισμένα, σε παλαιότερες κυκλοφορίες τους. Αντ'αυτού, βρίσκονται συγκεντρωμένα στο νέο τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που νομίζω πως αποτελεί βήμα προόδου για τη μπάντα, διότι μπορεί να στηρίζεται στο παρελθόν, αλλά το σημαντικότερο είναι πως ατενίζει το μέλλον.

Όσο δυσοίωνο κι αν προδιαγράφεται ότι θα είναι αυτό, αν έχουμε τέτοια ακούσματα για έμπνευση, την ανδρεία για συντροφιά κι αν πιστέψουμε λίγο παραπάνω στις ατομικές μας δυνατότητες, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταφέρουμε και θα αντεπεξέλθουμε στις όποιες δυσκολίες με επιτυχία. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ματώσουμε, δεν θα υποκύψουμε στον πόνο, αλλά ούτε και στις ορέξεις του ξεδοντιάρη γερο-Χάρου. Άλλωστε, όπως λέει και ο σοφός λαός, δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη! Θα αντισταθούμε μέχρι να δικαιωθούμε κι ας είναι η δικαίωση κάτι που μόνο τα παιδιά μας θα γευτούν. Μέσα από αυτά άλλωστε, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε κι εμείς, καθώς, θα διηγούνται τους επικούς μας αγώνες για δικαιοσύνη, στους δικούς τους απογόνους, φυτεύοντας στις παιδικές ψυχές τους έναν αθάνατο κι ανεξίτηλο σπόρο: την έννοια της λέξης, ελευθερία. Ανατριχίλα..