Το φθινόπωρο του 2006 γεννήθηκαν οι, εκ Σουηδίας ορμώμενοι, Graveyard. Ένα χρόνο μετά, η τετράδα, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο και ομώνυμο άλμπουμ της, φανερώνοντας με περίσσια ειλικρίνεια και χωρίς αναστολές τις προθέσεις και τις επιρροές τους: '70s Rock. Σίγουρα δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε και οι τελευταίοι που παίζουν τέτοιου είδους μουσική, αλλά υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι είναι οι καλύτεροι που επιχειρούν κάτι τέτοιο στις μέρες μας. Και εξηγούμαι: Με δεδομένο πως το 99% των συγκροτημάτων του χθες, του σήμερα και του αύριο, δηλώνουν ως επιρροή συγκροτήματα που μεγαλούργησαν την δεκαετία που εξαπλώθηκε το κίνημα των hippies, είναι σχεδόν απίθανο να ακούσουμε κάτι που δεν θα μοιάζει με παρελθόντες ήχους και κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο -κάθε άλλο. Ειδικά όταν μιλάμε για δίσκους όπως το Hisingen Blues.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει διάρκεια περίπου 40 λεπτά και αποτελείται από 9 τραγούδια. Η παραγωγή του είναι υπερβολικά καλή, καθώς αναδεικνύει την μουσική που περιέχει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο ότι το γκρουπ χρησιμοποίησε την καθόλου ξεπερασμένη -κατά τη γνώμη μου, αναλογική μέθοδο ηχογράφησης. Άλλωστε, το ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν ηλεκτρονικά τεχνάσματα για τη βελτίωση του ήχου δεν σημαίνει ότι αυτός ακούγεται παρωχημένος, αλλά, μάλλον προσδίδει ένα vintage συναίσθημα στο ηχητικό αποτέλεσμα, που σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες είναι χρησιμότατο. Το εξώφυλλο νομίζω πως αξίζει ειδικής μνείας, διότι αν και δεν παρουσιάζει κάτι το εξωπραγματικό, παραμένει πανέμορφο, ενώ έξυπνη μου φάνηκε και η κίνηση να το αποκαλύψουν σταδιακά: 1/4 τη φορά, σε διάστημα λίγων εβδομάδων πριν τη κυκλοφορία.
Ωραία όλα αυτά, αλλά τι ακριβώς ακούμε εδώ; Το Doom υποβάλει τα σέβη του στο κλασικό Rock, το οποίο με τη σειρά του παραδέχεται πως χωρίς τα Blues, τίποτα δεν θα υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Φανταστείτε μια μπάντα με τους Jimmy Hendrix και Jimmy Page στις κιθάρες, τον Robert Plant στη φωνή, τον Geezer Buttler στο μπάσο και τον Ian Paice στα ντραμς να διασκευάζουν Rolling Stones έχοντας παραχωρήσει την ευθύνη των ενορχηστρώσεων στον Eric Clapton -εποχής Cream, και αφήνοντας τον Jim Morrison να βάλει τη δικιά του πινελιά στους στίχους -με την βοήθεια των απαγορευμένων και ιδιαιτέρως διαδεδομένων φυτικών και όχι μόνο, ουσιών της εποχής. Κάπως έτσι ακούγονται οι Graveyard στο πολύ καλό Hisingen Blues, στο οποίο μάλλον ανακάλυψαν το στυλ που τους ταιριάζει.
Καθαρόαιμο Rock 'n' Roll από μια μπάντα που νομίζω ότι τα καλύτερα τα έχει μπροστά της. Υπέγραψε συμβόλαιο με μια εταιρία μεγαθήριο στο χώρο της σκληρής μουσικής αλλά από ότι φαίνεται αυτό δεν επηρέασε καθόλου τη μουσική, αλλά ούτε και την γενικότερη αισθητική της, κι αυτό είναι αισιόδοξο. Μακάρι η εταιρία να τους στηρίξει όπως πρέπει δίχως να προσπαθήσει να τους επιβάλει αλλαγές. Η αρχή της συνεργασίας τους μοιάζει θετική μιας και το promotion που τους γίνεται είναι πολύ καλό, κάτι που αντανακλάται και στις πολυάριθμες συναυλίες που έχουν κανονίσει ως τώρα για το ερχόμενο καλοκαίρι. Δυστυχώς, δεν έχει ανακοινωθεί κάποια ημερομηνία στη χώρα μας αλλά θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει το συντομότερο διότι νομίζω πως η καθημερινότητά μας χρειάζεται λίγη ξεγνοιασιά και μια συναυλία από μια μπάντα που παίζει τέτοιου είδους μουσική -που θαρρείς πως φτιάχτηκε για πάρτι, θα είναι ταμάμ για να ξεδώσουμε λιγάκι. Anyway, σημασία έχει πως αυτός ο δίσκος, σαν το παλιό καλό κρασί, σου αφήνει μια γεύση μεθυστικά όμορφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου