Πολλά μπορεί να γράψει κάποιος, για τους δημιουργημένους κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70, Αμερικάνους, Pentagram, οι οποίοι, είναι γνωστοί στην πλειοψηφία του metal κόσμου, όχι μόνο εξαιτίας της μουσική τους, αλλά και για τις αμέτρητες περίεργες ιστορίες που έχουν ακουστεί γι' αυτούς, κατά καιρούς -άλλοτε αληθινές κι άλλοτε όχι. Δεν θα αναφερθώ σε κάποια απ' αυτές, ούτε θα προσπαθήσω να αναλύσω τα πως και τα γιατί, της γεμάτης και περιπετειώδους καριέρας τους -που σε αντίθεση με τις προβλέψεις, συνεχίζεται ακόμη, 40 χρόνια μετά την έναρξη της. Αυτό, εκτός από ενθαρρυντικό -για όλους μας, είναι και ένα πολύτιμο μάθημα για τις νεότερες μπάντες. Ένα μάθημα αντοχής που προσφέρεται απλόχερα απ' τον Bobby Liebling και την τρελοπαρέα του.
Ο μόλις έβδομος επίσημος full length δίσκος τους, που τιτλοφορείται, Last Rites, κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη κι έχει διάρκεια 45 λεπτά περίπου, ενώ, αποτελείται από 12 κομμάτια. Τα περισσότερα εκ των οποίων, είναι επανεκτελέσεις παλαιότερων συνθέσεων της μπάντας, καθώς, αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό λάθος, μόλις τρία απ' αυτά δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ ξανά στο παρελθόν. Όποιος περιμένει πρωτοτυπίες ή καινοτομίες λοιπόν, ας ψάξει κάπου αλλού καλύτερα, γιατί εδώ θα μιλήσουμε για πωρωτικό, αγνό, παλαιάς -μα όχι ξεπερασμένης, κοπής, heavy/doom metal, παιγμένο όπως τότε, τον παλιό καλό καιρό. Άλλωστε, δεν είναι εύκολο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί.
Η παραγωγή είναι καλύτερη από ποτέ για δίσκο του συγκροτήματος, καθώς, ο ήχος είναι καθαρός χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από τη δυναμική των τραγουδιών. Η φωνή του γερο-Bobby δείχνει σε καλή κατάσταση, έστω κι αν ακούγεται κάπως γερασμένη σε ορισμένα σημεία -δεν είναι και λίγα αυτά που πέρασε άλλωστε. Ο Victor Griffin που επέστρεψε στη μπάντα -αφού παραμέρισε τις όποιες κόντρες είχε με τον προαναφερθέντα τραγουδιστή, έπιασε την κιθάρα του και μας χάρισε κάποια στιβαρά old school heavy metal riffs, αλλά και κάποια εκπληκτικής ομορφιάς σολαρίσματα. Μπασίστας και ντράμερ αν και νεούδια στη μπάντα, μας έδειξαν -ελέω της απόδοσης τους, με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν είναι νεούδια και στην μεταλλική πιάτσα -ρίξτε μια ματιά στην καριέρα τους και θα καταλάβετε. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στο εξώφυλλο, αλλά και στο όλο artwork, από τον Mo Moussa, που η συνεργασία του με DC Comics και Marvel, τον έκαναν αρκετά γνωστό για να μπορέσει να δραστηριοποιηθεί εκτός από τον χώρο της μουσικής, στον χώρο του κινηματογράφου, αλλά και της τηλεόρασης. Στους -σκοτεινούς, στίχους, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο concept.
Τέλος, το Last Rites, αναπόφευκτα, θα συγκριθεί με τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας, κάτι απολύτως δικαιολογημένο, μιας και πολλά από τα κομμάτια του γράφτηκαν πριν σχεδόν 40 χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρισης σίγουρα δεν θα έχει νικητή το φετινό άλμπουμ, αλλά αυτό επ'ουδενί δεν σημαίνει πως αυτή η κυκλοφορία είναι η πιο αδύναμη του συγκροτήματος. Πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, από μια μπάντα θρύλο της metal μουσικής, που επαναφέρει το συγκρότημα στο προσκήνιο και του χαρίζει λίγη ακόμη φήμη, χωρίς να αμαυρώνει το ένδοξο παρελθόν του. Η επιστροφή των Pentagram, είναι το σπουδαιότερο που μας προσφέρει αυτή η κυκλοφορία, ενώ, το περιεχόμενο της, προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή μας κι ως ένα σημείο τα καταφέρνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου