Haggard, Crow7 Live

Η Dark Symphony Tour, των Γερμανών και δημιουργημένων το 1991, Haggard, έκανε στάση και στην Ελλάδα, όπου και δόθηκε, στο metal κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά και της Αθήνας, η ευκαιρία να τους δει ζωντανά, για τρίτη φορά τα τελευταία τρία χρόνια. Δυστυχώς, αυτή ήταν η πρώτη φορά για εμένα, καθώς, λόγο διάφορων καταστάσεων, δεν είχα μπορέσει να παραβρεθώ σε κάποια απ' τις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Αποδείχτηκε, ότι όσα μου είχανε μεταφέρει για τα live τους, ήταν απολύτως αληθινά, καθώς, η απόδοση της μπάντας ήταν -το λιγότερο, εξαιρετική. Αν το support συγκρότημα, οι Γερμανοί και δημιουργημένοι το 2005, Crow7, είχε καλύτερο ήχο ή έπαιζαν λιγότερη ώρα, το βράδυ μας, ίσως, άγγιζε και το χαρακτηρισμό: τέλειο. Αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Κάτι παραπάνω από τρεις ώρες live παρακολουθήσαμε οπότε δεν δικαιούμαστε να' χουμε παράπονο πόσω μάλλον όταν η τιμή του εισιτηρίου δεν ξέφυγε απ΄το 25άρι.

Η ώρα ήταν 20:45 και το κοινό αποτελούνταν από περίπου 500 άτομα εκείνη τη στιγμή, όταν και ανέβηκαν στη σκηνή οι Βεστφαλοί Crow7. Αφού παρέβλεψα το παιδιάστικο όνομα τους, που είναι ταμάμ για παρατσούκλι έφηβου υποστηρικτή λιμανίσιας ομάδας, προσπάθησα να επικεντρωθώ στη μουσική τους. Φευ! Ο ήχος ήταν άθλιος στα πρώτα τρία κομμάτια, αλλά και οι διορθώσεις που έγιναν στα επόμενα τραγούδια, δεν έκαναν μεγάλη διαφορά. Anyway, οι συνθέσεις τους δεν με ενθουσίασαν, ενώ, με ξένισε κάπως και η χρήση προηχογραφήμενων σημείων στα κομμάτια τους, καθώς, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα αν συμμετείχε και η τραγουδίστρια τους στο show. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι είχαν κέφι τα παλικάρια και χαιρότανε που παίζανε για εμάς, έστω κι αν ο κόσμος ήταν αρκετά έως πολύ μουδιασμένος με την πάρτη τους. Αυτοί, υπήρξαν φιλότιμοι και προσπάθησαν να μας ζεστάνουν, όχι μόνο με τη μουσική τους, αλλά και με διάφορα άλλα μικρά happenings. Μας μοίρασαν εσώρουχα -ανδρικά και γυναικεία, με το λογότυπο των Haggard αλλά και μπλουζάκια με το λογότυπό τους, κατά τη διάρκεια του 10λεπτου λόγου/παρουσίασης των μελών. Μας καληνύχτισαν όταν, μετά από παραμονή περίπου 50 με 55 λεπτών στο σανίδι, έπαιξαν μια διαφορετική εκδοχή του γνωστού hit, Beat It, που ανήκει στον ένα και μοναδικό, αείμνηστο Βασιλιά της Ποπ, Michael Jackson.

Η προσέλευση του κόσμου έκλεισε κάπου στα 650-700 άτομα και το ρολόι έδειχνε 22:05 όταν και πάτησαν στη σκηνή του Fuzz οι Haggard. Αυτή τη φορά μας ήρθαν 12 άτομα και αφού μας καλησπέρισαν, έκαναν ένα μικρό και σύντομο soundcheck, κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβε χώρα και το αστείο της βραδιάς. Η κοπέλα που είχε αναλάβει εξ' ολοκλήρου τα οπερετικά φωνητικά -μιας και έλειπε λόγω ασθένειας ο τενόρος-μορφή Fiffi, δοκίμαζε τον ήχο του μικροφώνου της και μόλις τελείωσε ακούστηκε μια μπάσα ανδρική φωνή να λέει: ''Αηδόνι!'' και αμέσως πλημμύρισε γέλια και χειροκροτήματα η αίθουσα. Η θερμή και όμορφη ατμόσφαιρα που επικράτησε αμέσως μετά το εν λόγω συμβάν, έδωσε στην μπάντα το έναυσμα και κάπως έτσι, με το παρακάτω κομμάτι, άρχισε το ταξίδι..

..Ένα ταξίδι σε ηχοτοπία ονειρικά με συντροφιά θεατρικούς στίχους και παραμυθένιες μελωδίες. Ο ήχος, σε αντίθεση με το supporting act, ήταν εξαιρετικός και επέτρεψε στην μπάντα να αποδώσει τα μέγιστα χωρίς σκοτούρες. Η συνεργασία και η χημεία μεταξύ των μελών ήταν εντυπωσιακά, λαμβάνοντας υπόψη, τη συχνή αλλαγή του line up της μπάντας από live σε live όπως κι από δίσκο σε δίσκο, αλλά και το δύσκολο του όλου εγχειρήματος, καθώς, μιλάμε για 12 άτομα και 14 όργανα επί σκηνής. Η μπάντα γούσταρε που ήταν πάνω στη σκήνη και το έδειχνε με κάθε τρόπο. Η απόδοσή της κυμάνθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, το κέφι είχε χτυπήσει κόκκινο απ΄την πρώτη κιόλας νότα που έπαιξαν και η επικοινωνία με το κοινό ήταν εξαιρετική, καθώς, υπήρχε αλληλοεκτίμηση εκτός των άλλων.

Η αλληλεπίδραση μπάντας-κοινού ήταν τόσο καλή ώστε όταν μας ζητήθηκε να τραγουδήσουμε το ρεφρέν από το κομμάτι The Final Victory, το κάναμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως, η μπάντα δεν εντυπωσιάστηκε από το αποτέλεσμα που βγάλαμε κι έτσι ο τραγουδιστής/κιθαρίστας, Asis, μας ρώτησε εαν περνάμε καλά. Η απάντηση ήταν ένα θορυβώδες Υeah! Χωρίς να χάσει χρόνο ο Asis μας είπε πως έτσι, με τέτοια ένταση, ήθελε να τραγουδήσουμε πριν και για να μας ανεβάσει κι άλλο ξεκίνησε να παίζει το riff του South Of Heaven των γνωστών και μη εξαιρετέων Slayer! Αυτή ήταν και η πρώτη από τις συνολικά δύο διασκευές που έπαιξε το συγκρότημα. Πριν από αυτό όμως, κατά τη διάρκεια του εκπληκτικού -και προσωπικού αγαπημένου, Herr Mannelig, ο κιθαρίστας, Claudio, παρέα με τον mainman του γκρουπ, Asis, έφυγαν απ' τη σκηνή και εμφανίστηκαν ξαφνικά ανάμεσα στο κοινό, απ' όπου και έπαιξαν τα μέρη που τους αναλογούσαν για τον εν λόγο κομμάτι. Μια αναμφισβήτητα όμορφη πινελιά. Το καλύτερο όμως το άφησαν για το τέλος. Ποιο ήταν αυτό? Διαβάστε την επόμενη παράγραφο.

Τελευταίο κομμάτι της κανονικής διάρκειας της συναυλίας ήταν το Awakening The Centuries απ΄τον ομώνυμο δίσκο. Η μπάντα κατέβηκε για λίγο απ΄τη σκήνη, στην οποία επέστρεψε, μετά από τα ''We Want More'' και τα ρυθμικά ''Haggard'' που το κοινό φώναξε. Πρώτα, ανέβηκε ο Asis, οπού αφού φώναζε ένα-ένα τα μέλη της μπάντας, εκείνα, ανέβαιναν στη σκηνή όπου και τους χάριζε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο, παρουσιάζοντάς/συστήνοντας τους. Μόλις τελείωσε το come back της μπάντας στο σανίδι, μας είπανε ότι θα παίξουν ένα τελευταίο τραγούδι. Τι το ήθελαν, να μας το ανακοινώσουν αυτό? Υπήρξε αμέσως αντίλογος απ' το κοινό και τελικά, μετά από συζήτηση αλλά και ύστερα από λίγα παζάρια, καταλήξαμε στο ότι θα μας παίξουνε τρία τραγούδια ακόμη. Κι όμως, μας έπαιξαν τέσσερα! Με το ένα από αυτά να είναι το You Suffer των Napalm Death, που όπως μας εξομολογήθηκαν, το προβάρανε ώρες επί ωρών για να μας το παίξουνε.Το συγκεκριμένο κομμάτι, διαρκείας μόλις ενός δευτερολέπτου, είναι εξαιρετικά δύσκολο ως προς την τεχνική του -αν μη τι άλλο και λογικό να απαιτεί ιδρώτα και κόπο για να αποδοθεί όπως πρέπει.

Τέλος, πρέπει να αναφέρω πως η μπάντα αποτελείται από άτομα προσγειωμένα, ευγενέστατα και συμπαθέστατα και καθόλου μα καθόλου σνομπ ή ψωνισμένα. Αυτό το λέω διότι, μας προέτρεψαν να παραμείνουμε στο χώρο μετά το τέλος της συναυλίας για κουβεντούλα, φωτογραφίες και τα σχετικά -άσχετα αν οι securitάδες του μαγαζιού είχαν διαφορετική άποψη και προσπάθησαν να την επιβάλουν με όχι και τόσο κομψό τρόπο. Τουλάχιστον, ήμουν στους τυχερούς που πρόλαβαν να γνωρίσουν κάποια μέλη της μπάντας. Επίσης, αξίζει να αναφέρω πως, το επόμενο άλμπουμ τους θα έχει θεματολογία δανεισμένη ή/και εμπνευσμένη απ' τα παραμύθια των αδερφών Grimm και οι ηχογραφήσεις του δίσκου θα ξεκινήσουν μέσα στο καλοκαίρι, όπως μας ενημέρωσε ο Asis. Περιττό να αναφέρω, πως δήλωσε ότι θα μας ξαναεπισκεφθούν με την πρώτη ευκαιρία.

Όσοι για οποιοδήποτε λόγο τους χάσατε, φροντίστε την επόμενη φορά να δώσετε το παρόν, γιατί πραγματικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το ευχαριστηθείτε. Ακόμη κι αν δεν ξέρετε όλα τα τραγούδια ή τους στίχους, ή νομίζετε ότι είστε περισσότερο μικροί/μεγάλοι από ότι συνήθως είναι ο μέσος όρος ηλικίας για τέτοιου είδους συναυλία, μην κολλάτε σε αυτά. Η μουσική είναι μια και είναι για όλους και οι Haggard, όταν παίζουνε live, δίνουν τα πάντα επί σκηνής, σεβόμενοι τον εαυτό τους αλλά πάνω από όλα, σεβόμενοι το κοινό που πλήρωσε για να τους δεί. Respect. Πάντα τέτοια. Το setlist αποτελούταν από τα κάτωθι κομμάτια:

 In Des Konigs Hallen
The Sleeping Child
Eppur Si Muove
Tales Of Ithiria
Herr Mannelig
South Of Heaven (Slayer Cover)
Per Aspera Ad Astra
Heavenly Damnation
The Final Victory
In A Fool Moon Procession
Upon Fallen Autumn Leaves
Origin Of A Crystal Soul
In A Pale Moon's Shadow
Awaking The Centuries
Encore:
Lost
You Suffer (Napalm Death cover)
The Observer
All Inizio e la Morte