Στα μέσα του Απρίλη, κυκλοφόρησαν το τέταρτο τους άλμπουμ, με τίτλο: Guiltless, Οι Αμερικάνοι, δημιουργημένοι το 2003 και με έδρα το Σικάγο, Indian. Ο Sludge/Doom metal ήχος στον οποίο κινούνται, φαίνεται ξεκάθαρα, με αυτή τους την κυκλοφορία, πως δεν ήταν αρκετός για να τους χωρέσει, καθώς, τα black/noise στοιχεία της μουσικής τους, είναι περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Το μονοπάτι προς τα ακραία ηχοτοπία είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται κι απ' τις προηγούμενες δουλειές τους, μιας και κάθε τους δίσκος, ήταν βαρύτερος και πιο extreme απ΄τον προηγούμενο. Εδώ όμως, ίσως, έπαιξε ρόλο η προσθήκη, σε φωνητικά και κιθάρες, του Will Lindsay, που έχει θητεύσει σε μπάντες όπως οι Nachtmystium, Wolves In The Throne Room, Middian και A Storm Of Light.
Το διαρκείας 41 λεπτών και αποτελούμενο από 7 κομμάτια, Guiltless, είναι εξωπραγματικά όμορφο. Η παραγωγή του στοχεύει, στο να αναδείξει τον παραμορφωμένο, σκοτεινό εαυτό της μουσικής της μπάντας, χωρίς όμως, να θάψει τον riffy χαρακτήρα που την διακρίνει. Ο στόχος, του Sanford Parker, που ήταν ο υπεύθυνος κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, επετεύχθη στο ακέραιο, καθώς, ο δίσκος είναι τρομακτικός αλλά και γεμάτος συναισθήματα, τόσο έντονα, που αναρωτιέσαι αν όντως είσαι τόσο καλά ψυχικά, όσο θέλεις να πιστεύεις. Η οργή, η κατήφεια κι ο πόνος των φωνητικών, που άλλοτε είναι ουρλιαχτά κι άλλοτε στριγγλιές, είναι τόσο αληθινά, όσο και οι στίχοι που βγαίνουν με μανία απ' τα σωθικά των ανθρώπων πίσω απ' το μικρόφωνο. Οι κιθάρες, σαν χαμαιλεόντες, σε οδηγούν πότε με γρήγορο -για τα δεδομένα της μπάντας και πότε με αργό βηματισμό σε μέρη απόκοσμα. Εκεί, που το μπάσο αναζητεί την διέξοδο του ψυχεδελικού Noise λαβύρινθου, τον οποίο, με την θέλησή του, αποπειράθηκε να διασχίσει. Τα ντραμς, δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν αμέτοχα κι έτσι συμμετέχουν κι αυτά σε τούτο το αρρωστημένο ταξίδι, που έχει προορισμό, την μίζερη, διαστροφική και καταθλιπτική πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού.
Η μπάντα βρισκόταν σε κέφια όταν δημιουργούσε τον εν λόγο δίσκο, αλλά αυτό επ'ουδενί δεν σημαίνει, ότι το άλμπουμ αυτό, είναι το κατάλληλο soundtrack για χαρούμενες περιστάσεις. Αντίθετα, ο συγκεκριμένος δίσκος γίνεται λυτρωτικά απολαυστικός, μόνο όταν η ψυχική σας κατάσταση πλησιάζει κι αγγίζει το ναδίρ. Η σαπίλα που σου βγάζει το άλμπουμ όταν το ακούς, είναι αυτή που αντι να το κάνει στρυφνό, το κάνει θελκτικό. Όσο πιο πολύ το ακούω, τόσο πιο πολύ με απωθεί κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα το χέρι να πάει στο repeat. Σχήμα οξύμωρο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Το Guiltless, είναι απωθητικά όμορφο και νομίζω πως η μπάντα ξεπέρασε τον εαυτό της με αυτό. Θαρρώ, πως αυτή είναι η κορυφαία τους δουλειά ως τώρα και αυτό, αυτόματα, ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών σε υψηλότατα επίπεδα. Δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη, αν, στο τέλος της χρονιάς, οπότε και συνηθίζεται να δημοσιεύονται στο σύνολο του τύπου, λίστες με τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς, καταλάβει μια από τις υψηλότερες θέσεις στην πλειοψηφία αυτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου